Vrouwen tussen 35 en 40 jaar zijn een ietwat kwetsbare groep. Ze hebben man, kind, huis en werk tot het hunne gemaakt en men zou verwachten dat ze dan eindelijk tevreden zijn. Vreemd genoeg steekt de ontevredenheid dan pas de kop op. Immers, ze hadden een andere man, geen kind, ander huis en ander werk kunnen hebben maar het leven laat natuurlijk maar één leven toe en het is datgene dat ze hebben en niet datgene dat ze hadden kunnen hebben. De potentialiteit is geen potentialiteit meer maar niet-gerealiseerdheid.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen. Een tiental jaar later tenminste.
Er is een grote gelijkenis tussen natuur en mens. Het onweer na een hitte is parallel aan het gevoel na een passioneel moment. Het waait, het dondert maar de temperatuur blijft maar zwoel. Nee, hitte is niet zomaar weg te moffelen.
Herrinnert u zich dit liedje: 'Wat heb ik nou aan algebra, nu ik voor de keuze sta. Ik hou van jou maar ook van hem'. Ik kon dat toendertijd niet begrijpen. Ik dacht dat een liefdeskeuze toch éénduidiger zou zijn. Maar helaas niet. Blijkbaar zijn we in staat om van twee mensen tegelijk te houden. Het vormt altijd een probleem maar het probleem wordt dramatisch als dat vlak gebeurt voor een huwelijk.
Soms willen we uitbreken. Weg van alles wat gewoonte is, wat ons bindt, wat ons beperkt, wat ons klein houdt. Prima. Maar wel niet zo dat je niet terug kan keren naar de gewoonte, de binding, de beperking, de kleinheid. Een terrasje doen is een prima uitbreek.
Mensen die tegen iets niet 'nee' willen zeggen, gebruiken soms liever een smoes. Diegene die het zegt, weet dat het een smoes is, diegene die het hoort weet dat het een smoes is en ze weten beide dat de ander het weet dat het om een smoes gaat. En toch wordt het gesprek over de smoes ernstig gevoerd alsof het niet gaat om een smoes. Ik vind dat altijd zeer vreemd. Ik heb zeker het lef om de smoes aan te kaarten, zeker als de ander voor mij belangrijk is. Maar als dat niet zo is, dan laat ik de ander graag in zijn smoeswaarde.
Het is een eindje rijden maar de jaarlijkse open luchttentoonstelling van beeldhouwwerken van het Beukenhof in Kluisbergen maar het is toch altijd de moeite waard. Deze keer ging mijn voorkeur uit naar kunstenaar Michel Leclercq: sculpturen van verbrand hout gecombineerd met steen. Ik weet niet wat iets tot kunst maakt. Waarschijnlijk datgene dat ergens je ziel raakt.
Verjaardagsfeestjes van kennissen zijn altijd een gelegenheid om kennissen van kennissen te ontmoeten die ook jou kennissen zijn. Iedereen wat ouder, wat gezetter, wat vriendelijker. De tijd heeft ons geleerd om minder te oordelen en ieder zijn eigen leven zijn leven te laten. Immers, we weten dat anderen overkomt, ook ons kan overkomen en omgekeerd. Ons leven is niet alleen onze verdienste. Ons leven overkomt ons ook.
De vrouwen verrassen mij ten zeerste: blijkbaar hebben ze allen minnaars. Wie zijn die? Waar halen ze die vandaan? Hoe houden al die dubbele relaties stand? De tijd dat vooral de getrouwde mannen vreemd gingen, is voorbij. Tegenwoordig zijn het de getrouwde vrouwen die alle records slaan. Vooral diegene die grijze muizen zijn. Ze slagen er perfect in om ondertussen te werken, kinderen op te voeden en hun echtgenoot in de grootste onwetendheid te laten. Ik zou er haast bewondering voor hebben als het mij niet zo erg zou duizelen.
De pianiste van Michael Haneken is een film over een vrouw met twee gezichten: enerzijds een koele lerares, anderzijds een perverse fantaste. Een versie van de madonna én de hoer. Een normale vrouw schijnt niet zo te (mogen) zijn. Haar eigen hoofd niet meegerekend.
'Ziel om ziel' is, net zoals 'Oog om oog, tand om tand' een archaisch principe maar het kan wel een gevoel van (innerlijke emotionele) rechtvaardigheid met zich meebrengen wanneer elk ander kader daarvoor ontbreekt.
Evenwicht wordt soms in stand gehouden, niet omdat alle krachten in evenwicht zijn , integendeel zelfs, maar als een bestand tussen zeer onevenwichtige krachten. Ook goed, tenminste vanuit het besef dat elke broze zucht onmiddellijk chaos met zich meebrengt.
Misschien wordt een mens pas redelijk wanneer hij de volheid van de (zijn) onredelijkheid beseft. Misschien wordt een mens pas gevoelig wanneer hij de leegheid van de (zijn) ongevoeligheid beseft.
De parabel van de talenten. Sommige mensen liggen er wakker van, vooral tegen einde van hun professionele loopbaan. Hebben ze wel hun talenten optimaal gebruikt? Hadden ze niet méér kunnen zijn, méér kunnen bereiken? 'Plus est en vous', nietwaar? Ik heb daar geen antwoord op. Maar wel de vraag: Was het méér echt méér of gaat het slechts om een keuze die gemaakt is tussen meerdere gelijkwaardige alternatieven waarbij het méér van het niet gekozen alternatief slechts het groene gras is aan de andere kant van de heuvel?
Onze kinderen leren op school geschiedenis en ze denken dat die geschiedenis dé geschiedenis is. Niets is minder waar. Die geschiedenis is de geschiedenis van West-Europa. Dit is slechts een deel van de wereld en verwijst slechts naar één beschaving. Een boek over de geschiedenis van het midden-oosten is ook geschiedenis. Interessant. Niet zozeer de geschiedenis van de arabieren of van de Islam maar die van de Perzen. Het huidige Iran en Irak. Terug te voeren op het land van de Tigris en de Eufraat.
Er was eens een prins in alles geloofde behalve in drie dingen: hij geloofde niet in prinsessen, niet in eilanden en niet in God. Zijn vader, de koning, had hem dat verteld. Op een dag liep de prins weg uit het paleis en toen hij aan het water stond, zag hij tot zijn verbazing overal eilanden en op die eilanden verontrustende schepsels. Een man in een groot avondtoilet kwam langs en de prins vroeg of deze eilanden en deze prinsessen echt waren wat de man bevestigde. "Maar dan moet God ook bestaan!" riep de prins. "Ik ben God" antwoordde de man.
De prins keerde zo snel mogelijk naar huis en vertelde zijn vader verwijtend dat hij eilanden, prinsessen en God had gezien. De koning bleef onbewogen: "Als God in een groot avondtoilet was, dan ben je bedrogen want dat is het uniform van de tovenaars". Daarop keerde de prins terug naar het water en zei tegen de man in avondtoilet: " U hebt mij bedrogen want u bent een tovenaar en de eilanden en de prinsessen bestaan niet". De man antwoordde "Jij wordt bedrogen want jij bent betoverd door je vader waardoor je de eilanden en de prinsessen niet kunt zien in het rijk van je vader". De prins keerde naaer huis en keek zijn vader recht in de ogen.
"Vader, is het waar dat u slechts een tovenaar bent?" " Ja, mijn zoon, ik ben slechts een tovenaar" "Dan was de man bij het water God?" "De man bij het water was ook een tovenaar".
De prins zei dat hij de waarheid wou weten, de waarheid buiten toverkunst. De vader antwoordde dat er geen waarheid was buiten toverkunst. De prins was vervuld van droefheid en zei "Ik zal mij van het leven beroven". De koning riep de Dood op. De prins huiverde. Hij dacht aan de mooie maar onechte eilanden en aan de onechte maar mooie prinsessen. "Ik kan het dragen" zei de prins. De koning antwoordde: "Zie, mijn zoon, nu begin je een tovenaar te worden".
De mont Sint-Michel is mooi, het canadees museum over WOII is interessant, de kliffen van Etretat zijn duizelingwekkend, de galetten zijn lekker maar het Normandische weer is.... Lang leve de zon in België.
Ik herinner mij de trouwfeesten van mijn neven en nichten. Na twintig jaar lijken we enkel nog samen te komen voor begrafenissen. Daarom zal ik een feestje organiseren. Ter ere van onze ouders (soms al overleden) en van onze kinderen (soms al kleinkinderen). De generationele lijn van de familie in ere houden lijkt mij momenteel een absolute prioriteit. Familiebanden zijn niet te onderschatten.
