Mijn schoonbroer komt uit Canada en volgens ons is hij dus een Canadees. Maar volgens hem is hij eerder een Quebecois (Franse deel in een Engelstalig land) dan een Canadees. Zoals wij eerder een Belg/Vlaming zijn dan een Europeaan?
Ik herinner me dat ik in het vijfde jaar van de humaniora naar Londen ging. Ik herinner me weinig van de bezienswaardigheden maar wel andere kleine dingen: het ontbijt, een wit vestje dat ik daar gekocht heb en de avond in een bar waar men folk zong:
It's alright now I've learned my lesson well, you see, you can't please everyone, so you got to please yourself.
Ik vond dat toen geweldig. Nu ook nog maar ik begrijp dat op een heel andere manier. Benieuwd wat mijn dochter ervan zal maken.
In het MO-magazine van de Knack gaat het over mensen in andere werelddelen. De wereld is zo groot, zo gevarieerd en soms zo vreemd aan de onze. Onze westerse wereld is maar één deel van de wereld. Goed om dat in ons achterhoofd te houden en onszelf te relativeren.
Sommige menen dat alles een kwestie is van wilskracht. Alles is mogelijk, als je het maar wil en je er genoeg inspanning voor levert. Ik dacht dat vroeger ook en het is een zeer liberale gedachte. Het individu is verantwoordelijk voor zichzelf. Maar is dat zo? Ik heb de indruk dat de mensen die dat beweren enkel die mensen zijn die nog maar weinig kwetsuren door anderen hebben opgelopen. Goed voor hen natuurlijk. De winnaars. Maar ik kan mij vergissen. Misschien is het al dan niet gekwetst zijn het criterium maar de draag- en de veerkracht. Dat is waarschijnlijk correcter maar hoe wordt de draag- en veerkracht van iemand bepaald?
Sommigen nemen mij niet ernstig als ik zeg dat ik mij niet goed voel. Ze hechten meer belang aan hoe ik eruit ziet (blijkbaar goed genoeg) dan aan wat ik zeg hoe ik mij voel (niet goed genoeg). Sommige kunnen het zelfs niet laten er een grapje over te maken. Wat moet ik doen om ernstig genomen te worden? Instorten? In huilen uitbarsten? Ziek worden? Gelukkig geloven anderen mij op mijn woord. Meer nog, ze zijn bekommerd.
Nee, het komt niet goed. Het komt nooit meer goed. Leven met het feit dat het nooit meer goed komt. Beseffen dat je moet leven met het feit dat het nooit meer goed komt. Leven met het besef dat je moet leven met het feit dat het nooit meer goed komt. Doodgaan het het besef dat je moet doodgaan met het feit dat het nooit meer goed gekomen is. Doodgaan komt altijd goed. Ja, doodgaan komt goed.
Kent u het gevoel van vervreemding? Alsof de wereld waarin je je bevindt, een voor jou vreemde wereld is? Een wereld waarin je niet thuis hoort? Een wereld die functioneert volgens regels en wetten die je niet kent of niet wil kennen? Wat moet je dan? You tell me.
"De fantasma's van de man zijn niet opgewassen tegen de probleemloze affirmatie die de vrijgevochten seksuele vrouw hem aanbiedt. Het obscene fatasma van de typische Don Juan leeft slechts op wanneer het, snuffelend als een roofdier, op het spoor komt van zuiverheid, onderdanige passiviteit of hem aanvurende frigiditeit. Het mannelijk fantasma is gedoemd de werkelijk seksueel actieve vrouw te ontgoochelen - het is ook nooit voor haar bedoeld geweest."
De vraag naar de zogenaamde poëtische rechtvaardigheid berust op een volkomen verkeerd begrijpen van de aard van de tragedie, ja van de aard van de wereld zelf. De ware betekenis van de tragedie is het diepere inzicht dat de held niet boet voor zijn individuele zonder maar voor de oer-zonde- namelijk de misdaad het die bestaan zelf is (Nietzsche)
Uit: S. Hertmans: Het zwijgen van de tragedie (2007).
Botsingen tussen mensen en aldus tussen levensopvattingen zouden niet mogen leiden tot schisma's maar tot besef van verdeeldheid van de wereld en in de mens zelf. Tot veelvuldigheid. Zoals van de goden.
Capriccio is een opera van Strauss over het wezen van ...'opera'. Het niet kunnen kiezen tussen woord en muziek. Het niet kunnen kiezen tussen gevoel en rede. Het niet kunnen kiezen tussen een apollonistische en dyionische wereld. Het leren leven met de onmogelijke op te lossen mix van beide werelden, met het doordringen van van de ene in de andere wereld, met het paradoxale ervan, met het leven en de dood.
Persoonlijke tragedies zijn enkel te overstijgen als je het archetypische karakter ervan ziet. Daarom zijn de grote traditionele 'verhalen' zo van belang.
Hij zag haar. Zij wou hem. Hij aarzelde. Zij bepleitte. Hij liep weg. Zij bleef staan. Hij kwam terug. Zij bleef staan. Hij draaide rond. Zij bleef staan.
Een muur schilderen, dat vind ik moeilijk. Je moet dingen afplakken en netjes tewerk gaan en dat is niets voor mij. Maar werken in een bos, dat is mijn ding. Je mag droge takken breken met de blote hand en wild tekeer gaan en daar voel ik mij goed bij.
Ik hou vooral van klassieke muziek, meer bepaald Bach maar ik heb altijd zo mijn afwijkingen in allerlei richtingen: Mink deville, Whitney Houston, Queen, Marco Borsato. Maar als ik zou kunnen kiezen om een avond met één van mijn favorieten door te brengen zou het helaas niet Bach zijn maar Freddy Mercury.
