Botsingen tussen mensen en aldus tussen levensopvattingen zouden niet mogen leiden tot schisma's maar tot besef van verdeeldheid van de wereld en in de mens zelf. Tot veelvuldigheid. Zoals van de goden.

Hij zag haar.
Zij wou hem.
Hij aarzelde.
Zij bepleitte.
Hij liep weg.
Zij bleef staan.
Hij kwam terug.
Zij bleef staan.
Hij draaide rond.
Zij bleef staan.

Zij bleef staan.

Een muur schilderen, dat vind ik moeilijk. Je moet dingen afplakken en netjes tewerk gaan en dat is niets voor mij.  Maar werken in een bos, dat is mijn ding. Je mag droge takken breken met de blote hand en wild tekeer gaan en daar voel ik mij goed bij.

Ik hou vooral van klassieke muziek, meer bepaald Bach maar ik heb altijd zo mijn afwijkingen in allerlei richtingen: Mink deville, Whitney Houston, Queen, Marco Borsato. Maar als ik zou kunnen kiezen om een avond met één van mijn favorieten door te brengen zou het helaas niet Bach zijn maar Freddy Mercury.  

Ooit had ik het wel wat met de muziek van Bob Marley. Heden heeft mijn dochter wel wat met de muziek van Damian Marley. Zo vader, zo zoon. Zo moeder, zo dochter. Benieuwd waar ze mij nog allemaal in zal volgen. Of juist helemaal niet.

Misschien hebt u ook de reportage gezien over Ingrid Bettancourt op Canvas. Een Columbiaanse politica die vijf en half jaar lang door de FARC werd gevangen gehouden in de jungle. Het is een onwaarschijnlijk verhaal. Hoe overleven mensen zo iets? Hoe kunnen die daarna terug normaal in de maatschappij functioneren? Wat zijn wij toch watjes met al onze kleine probleempjes.

Een Frans toneelstuk in het 'Theatre Royal des galeries': het is eens wat anders. Een burlesk stuk over vermeende ontrouw en bijbehorende perikelen. Maar wat een theater! Alles in rood fluweel, bedoeld voor de betere stand in eerdere tijden.  In de koninggalerij zelf, vlak naast de Beenhouwerstraat. We zijn er gaan eten alsof we toeristen waren. We zijn ook toeristen.

Wat is heerlijk dat er terrassen bestaan. Je kan daar met elkaar afspreken en hetzij in korte of langere tijd samen in de zon zitten, iets drinken en een babbeltje slaan. Hoe ontspannend. Een recht, geen plicht. Ooit eens leek dat voor de andere partij haast een lijden. Maar dat kan ook door mijn aanwezigheid zijn geweest.

Ik ben niet meer mee. Ik heb een gsm en een i-pod maar dat is het ook. Ik heb geen weet van smart-phones, touch screens, i-pads, blackberries. Ik zit niet te face-booken, te twitteren of professioneel te netwerken. Ik kan geen krant lezen zonder angstig te worden  of TV kijken zonder mij te ergeren. Ik neem niet deel aan kookprogramma's, laat staan aan dating programma's. Ik zou voor geen van beide overigens in aanmerking komen. Nee, ik ben wat ouderwets: ik doe aan terrasjes. En och ja, ik blog wel.