Aan de ene kant rechtszaken tegen kankerpatiënten die teveel lawaai maken bij het overgeven, tegen het storend lawaai van spelende kinderen, besturen die dreigen met het leger wanneer foorkramers een half dagje vechten voor hun boterham, bitse politica waar de azijn van afdruipt als ze zegt dat je haar niet kent (ik vrees maar dat we haar nog veel te goed gaan leren kennen), scherpe foto's van politici die beter een boterhammetje meer zouden eten (liefst met zoetigheid)
En dan aan de andere kant drie miljoen mensen die Rome overrompelen omdat er twee pausen heilig verklaard worden. Een goedlachse patriarch die de vensters van muffe kamers van de Kerk opengooide. Een sportieve man die in zijn beste dagen jongeren wist te enthousiasmeren en die niet schuwde van zwakheid en lijden te tonen. Dat ook werd door het volk begrepen als er bij zijn dood geroepen werd "subito santo".
Ik wou dat het een teken was, een oproep om meer vreugdezaaiers te worden, in plaats van gezichten te laten zien met neerhangende mondhoeken.
Een dag zonder blog. Er zijn nochtans onderwerpen
zat om onder de aandacht te brengen.
Morgen vieren we de 450e verjaardag van
de geboorte van William Shakespeare. Als piepjonge knaap trouwde hij met een
acht jaar oudere vrouw die drie maanden zwanger was. Vroege vogel zou ik
zeggen. Of hij ook werkelijk de auteur is van zo veel onsterfelijke
toneelstukken daarover zijn al hele bibliotheken gevuld.
We zouden het ook kunnen hebben over een
aangekondigde studieweek van 20 tot 26 juli in Aosta (Italië) voor jonge
Europese (koor)componisten. Op de affiche springt Vytautas Miskinis in het oog.
Workshops over componeren en arrangeren, over arrangementen voor vocal pop en
jazz, over componeren voor kinderen.
We zouden zelfs dieper in kunnen gaan op de - dichter bij huis opening van het Festival
van Vlaanderen in Mechelen, met de daarbij horende uiterst boeiende week van
Mechelen hoort Stemmen, waarin koormuziek een prominente plaats krijgt.
En dan zwijgen we nog over het gewetensonderzoek
waar ik dringend aan toe ben. Ik heb gemerkt dat ik, met de typische houding
van een oudere, teveel conservatief-kritische oprispingen heb. Maar daar kom ik
zeker op terug, want ik wil niet vervallen in in mijn tijd was het zo veel
beter.
Dood ben je maar als niemand nog aan je denkt. Met
weemoed denken wij terug aan onze overleden tweede moeder: Monique Lesenne. Nu
heeft Rudi Tas er voor gezorgd dat Monique een naam is die in onze harten
voortleeft. Ten bewijze het volgende bericht op de website van Koor & Stem.
Dolf Rabus (Duitsland, 1946-2013) was een
belangrijke figuur in de internationale koorwereld: van secretaris bij Europa
Cantat over bestuurslid en penningmeester van de International Federation for
Choral Music tot stichter van de internationale kamerkoorwedstrijd
Marktoberdorf. In eigen land namen we in januari ook afscheid van koormoeder
Monique Lesenne (België, 1937-2014), actief bij de VFJK, Koor&Stem en
Europa Cantat en steeds aanwezig op koorwedstrijden, koordagen, zangweken,
festivals en concerten in binnen- en buitenland. Als gids en inspirator
initieerden beide pioniers talloze vruchtbare koorcontacten. Ter nagedachtenis
schreef Rudi Tas (°1957) het achtstemmige Ave. Op de voortdurende kabbelende
tonen van de laagste vrouwenstemmen ontspint zich een melodie die van stem tot
stem wordt doorgegeven, een hoogtepunt bereikt en zacht tot rust komt. De
veelstemmigheid kan afschrikken, maar Tas schreef heldere lijnen en spanningsbogen
binnen een perfect logische structuur: veel koren zullen het met plezier
zingen.
De
term coaching stamt niet uit Engeland, zoals je bij het eerste zicht zou
denken, maar uit Frankrijk (coche). Coach
is het oorspronkelijke Franse en, vanaf ca. 1500, Engelse woord dat staat voor een voertuig dat
mensen van de ene plaats naar de andere moest brengen. Het besturen van zo een
koets werd coaching genoemd. Al snelkreeg
het werkwoord de betekenis van een waardevol persoon van een plaats naar zijn
bestemming te brengen.De naam coach
duikt rond 1840 op aan de universiteit van Oxford om een privé-leraar aan te
duiden die studenten voorbereidt op een tentamen. In 1889 wordt de trainer van
een roeiclub aangeduid met het woord coach.
Tegenwoordig
zijn er tal van professionals die hetzij in bedrijven, hetzij bij individuele
mensen, de rol opnemen van begeleider. Als wij dan in ons koor een coaching vragen,
dan gaat het om een specialist die ons op weg moet zetten naar een bepaald
doel, in ons geval: betere ademhalingstechniek, stembeheersing, legato-zingen,
en in tweede orde iets over de uitvoeringspraktijk. Deze coaching wordt mogelijk gemaakt door Koor
& Stem, dat niet alleen een belangenbehartiger is van de Vlaamse koren,
maar ook veel aandacht besteedt aan de kwaliteits- verbetering.
Feest op alle banken! Ondanks de twijfels van
sommige koorleden (die blijkbaar het oude adagium: slechte repetitie, goede
uitvoering niet kennen) werd de paasmis in Borgerhout gisteren goed en
verzorgd opgeluisterd. Heel mooi werk ook van onze gelegenheidsorganist Rens
Swart. En dat alles in een naar hedendaagse normen goed gevulde kerk. Het licht
stijgend kerkbezoek lijkt bovendien een tendens die zich in vele kerken
doorzet.
Ik geloof overigens dat de priesters zich met
enthousiasme en daadkracht moeten inzetten om kleine bloemen van hoop te laten
groeien. Weg met de pastoors die nog enkel bezig zijn met het administreren van
de achteruitgang. Omarm iedere mens die een warm huis zoekt, ga actief terug
naar de kleinen, de armen, de vluchtelingen, en zeg ik ben er voor jou.
Ik laat je vandaag nog een beetje nagenieten (niet
slecht opnemen), van een paar onbekende mooie passies. Denk maar dat zij geen
einde betekenden, maar een stralend begin van iets wat na 2000 jaar nog altijd
actueel is: de dood overwonnen.
De drie eerste zijn gebaseerd op de tekst van de
Hamburgse kunstkenner Brocke, die talloze componisten aanzette tot het op toon
zetten van de passie.
En blijven we nog even bij de familie Bach, want
het was niet alleen vader Johann Sebastian die de vier passieverhalen op muziek
zette. Zijn zoon deed het een generatie later nog eens op zijn eigen manier
over met de Mattheuspassie.
Als je in bijvoorbeeld Marokko of Turkije bent,
word je op regelmatige tijdstippen opgewekt voor het gebed. Door heel de stad
klinkt de oproep voor het gebed. En niemand die daar graten in vindt. Heel
anders is het gesteld in de Hellestraat in Stekene. Pastoor Luc Mertens vond
dat het kerkje na honderd jaar wel eens echte klokken verdiend had en liet er
twee ophangen. Die doen nu om het half uur hun best, evenals bij het Angelus.
Dat vinden de buurtbewoners maar niks en omdat zij de pastoor en de klokken
niet kunnen laten zwijgen (heel toepasselijk in deze context heeft de pastoor
er geen oren naar) , zijn ze naar de vrederechter gestapt.
Ik geef toe dat 9 + 58 slagen voor het Angelus niet
mis is. Maar ik vraag me toch af of er geen storm zou opsteken, mocht iemand
het in zijn hoofd halen om de moskee te laten zwijgen. Vlaanderen is al lang
niet meer het christelijke land van weleer.
Velen onder ons kennen de grote kunstliederen van
klassieke componisten: Schuberts Ständchen
of Faurés Après un rêve. Waarom
zouden we dan niet ineens kennis maken met de hele liedcycli die door hen
gecomponeerd werden.
Een liedcyclus is een groep liederen die door de
componist vaak als één geheel bedoeld waren en ook op die manier uitgevoerd
kunnen worden. Sommige van die cycli zijn zelfs een groot verhaal: Die schöne Müllerin van Schubert is daar
een mooi voorbeeld van. Weer andere cycli zijn dan weer een reeks van liederen
waarbij gedichten van één bepaalde dichter op muziek worden gezet. Zo schreef
bvb. Debussy zijn Baudelaire-liederen.
Voor diegenen die voor dit genre interesse hebben,
raad ik aan eens een kijkje te gaan nemen op de website van Classical Archives,
waar regelmatig prachtige muziek te ontdekken valt. Het volstaat om je in te
schrijven voor hun Newsletter, om regelmatig geïnformeerd te blijven.
Net terug van Londen, een Londen dat je niet altijd zo meemaakt: zonovergoten, overrompeld door honderdduizend supporters voor een marathon die het verkeer lam legt en publiekstrekkers slechts via onmogelijke routes bereikbaar maakt. Maar ook een Londen dat al zijn charmes ten toon spreidt in deze stralende lentedagen. Vermits deze trip bedoeld was om een paar kleinkinderen te laten kennis maken met één van mijn lievelingssteden, zag het programma er wel wat anders uit. Terwijl zij zich over gaven aan de gruwelen van het London Dungeon (afgehakte hoofden, taarten gemaakt van mensenvlees, bloedzuigers die onverhoeds in hun kleren kropen, of een Harry Potter wandeling, konden de oudjes gelukkig toch nog even naar de Evensong in Westminster Abbeye. De beklimming van Saint Paul (586 treden) was dan weer niet aan ons besteed. En zeg nu niet dat je in Londen niet lekker kan eten: het tegendeel werd 4 dagen lang bewezen.
En nu terug naar het dagelijkse leven: vanavond zingt Musica ad Nives ter gelegenheid van Pasen in Borgerstein, instelling voor volwassen mensen met een verstandelijke beperking. Mooie traditie van onze koren om daar te mogen aanwezig zijn.
Het vierde seizoen van Game of Thrones kom er al weer aan. Onwaarschijnlijk hoe een dergelijke fantasy-story miljoenen mensen in de ban houdt. Het is dan ook een epische serie waarin de tijd genomen wordt om alle menselijke hartstochten aan bod te laten komen, waarbij niemand absoluut slecht of goed is, waarin draken geloofwaardig worden, waarin bloed en seks wezenlijke elementen zijn van het leven. Eén van de meest opmerkelijke zaken in de oorspronkelijke boeken en in het tv-verhaal is het feit dat hoofdpersonages mogen sterven, zonder dat ze weggeschreven zijn of dat prinsen verworden tot verschoppelingen en vluchtelingen. Natuurlijk ga ik weer kijken: het kind in mij is nog altijd niet gestorven.
Gisteren hadden we het over levensverwachting. Bij
het sterven van dit eerste zinnetje maakte ik al bijna een typfout
(leververwachting in plaats van levensverwachting), maar dat was wellicht omdat
ik met mijn hoofd in Rusland zat.
1. De gemiddelde levensverwachting in Rusland
bedraagt 64 jaar voor mannen en 76 jaar voor vrouwen. Volgens de V.N. zal de
gemiddelde 15-jarige Haïtiaanse jongen drie jaar langer leven dan zijn
Russische leeftijdsgenoot.
2. Twee op de drie mannen die in Rusland overlijden
sterven dronken. Ruim 25% van de mannelijke Russische bevolking sterft zelfs
voor zijn 55ste.Alcoholisme is in Rusland een nationale plaag met een lange geschiedenis. 77 % van de jongeren tussen 15 en 17 jaar
drinkt regelmatig wodka.
3. Volgens de overheid sterven in Rusland jaarlijks
500.000 mensen aan alcoholvergiftiging en drankgerelateerde ziektes.
4. Tussen 1987 en 1999 halveerde de
vruchtbaarheidsgraad met 30 %. De helft van de kinderen in Russische weeshuizen
lijdt aan foetaal alcoholsyndroom, dat veroorzaakt wordt door overdreven
alcoholgebruik tijdens de zwangerschap.
Ik was getroffen door een paar sterfgevallen die
ons koor KORILE de laatste tijd rechtstreeks of onrechtstreeks geteisterd
hebben.Natuurlijk is er één zekerheid
in het leven: dat we allemaal vroeg of laat een einde zien komen aan ons
bestaan. Sommigen gaan daar bewust mee om, anderen laten zich drijven op de
flow van het leven.
Voor de aardigheid heb ik maar eens een
(discutabele maar leuke) vragenlijst ingevuld die op het einde moet aangeven
wat mijn eigen levensverwachting zou kunnen zijn. En ondanks de pakjes
sigaretten die ik soldaat maak komt de index uit op 81 jaar. Als ik een
wijziging aanbreng in de antwoorden en de sigaretten weglaat stijgt het tot 85
jaar.
Als je zin hebt om ook eens te testen, ga dan naar:
Morgen
is het D-Day, het begin van een mogelijke invasie. Windows-XP heeft maanden
geleden al laten weten dat de bunkers en het afweergeschut tegen de vijand niet
langer bezet zullen worden. De aanvallers maken zich in stilte klaar om toe te
slaan. Doelwit de 600.000 computers die in België momenteel nog op het goede
oude XP draaien. Ben je niet zeker of jij bij de potentiële slachtoffers hoort,
dan zou ik maar snel eens onder Deze computer klikken op het onderdeel Systeemeigenschappen.
Niet dat jouw berichten nu van landsbelang zijn voor de NSA, maar uw centjes bij bankverrichtingen zijn niet
meer onaantastbaar, uw berichten worden minder beveiligd en uw pc wordt een
zalig kuuroord voor allerlei hackers.
In
onze koren wordt communicatie via PC een alledaagse realiteit, zelfs in die
mate dat sommige besturen denken dat ze goed gecommuniceerd hebben als ze een
mail gestuurd hebben naar hun leden. De ervaring wijst ondertussen uit dat
mails wel gelezen worden (soms met een half oog), maar dat je niet mag
verwachten dat er het gepaste antwoord op komt. Wonder genoeg blijft de goede
oude papieren mededeling meer efficiënt.
Maar
wat er ook van zij, voor ieder pc-gebruiker is de aanschaf van een hoger
Windows - (of ander systeem) gekoppeld aan een goede nieuwe Officeversie een
must in de komende weken of maanden. Voor velen betekent dit meteen een nieuwe
pc, in het beste geval een upgrade als je nog zeeën van ruimte hebt op je harde
schijf. En zo werken we dus mee aan de heropleving van de economie.
Wat gebeurt er als wij dood zijn? De volksmond
zegt: er is nog nooit iemand terug gekomen om het ons te vertellen. Ik moest
vandaag op een ontiegelijk vroeg uur de mis spelen op het orgel, en het
evangelie ging over Lazarus: hoe hij stierf en hoe zijn vriend Jezus veel te
laat kwam voor de begrafenis. En als we het verhaal mogen geloven werd hij door
die Jezus uit de dood terug geroepen, ook al lag hij al vier dagen in zijn graf
en waarschuwde zijn zuster: Heer hij riekt al.
Wonder genoeg stopt het relaas daar en kunnen wij
alleen maar gissen wat er achteraf gebeurde. Ik stel me zo voor dat Lazarus
nooit meer de oude werd, dat hij zwijgzaam voor het raam zat en naar buiten
staarde, dat hij zich niet meer onder de mensen kon vertonen, dat hij langzaam
aftakelde om tenslotte een tweede keer en nu voorgoed te sterven. Het zal
geen aangename tijd geweest zijn voor zijn zussen om nog verder te leven met
een levende dode.
Die opwekking uit de dodenmisschien toch niet zo een goed idee.
Ik ben nu al een paar weken aan het worstelen met
een boek van de Engelsman Simon Winder met de titel Germania. Afgaande op bvb. een recensie uit NRC Handelsbladneem je het mee naar huis in de hoop op een
onderhoudende manier wat meer te weten te komen over de Duitse geschiedenis.
Stond er immers niet: Met vrolijke verbazing schrijft Simon Winder over
Duitsland. Je hangt aan zijn lippen zoals vroeger aan die van je favoriete
leraar geschiedenis.
Het is een bizar boek geworden. Winder, niet
gehinderd door enige academische terughoudendheid, en met heel uitgesproken
opinies, sleept je mee van hot naar her, kraakt tussen de soep en de
aardappelen een paar keizers en koningen tussen zijn kiezen, maakt de barok
belachelijk en is gefascineerd door rariteiten en prullaria.
Een voorbeeldje van zijn schrijfstijl, als hij het
heeft over Lodewijk XIV van Frankrijk:
Lodewijk
XIV heeft nooit veel Engelse bewonderaars gekend, dus is het gemakkelijk je in
te voegen in een lange traditie die hem niet bewondert. Engeland bekleedde een
vrolijke rol bij het ten gronde richten van het latere deel van zijn regering
Zoals met zoveel dingen is er inmiddels te veel tijd verstreken om hém nog als
een levensgroot monster te zien. Wanneer ik bedenk hoeveel tijd ik door de
jaren heen verspild heb met rondlopen in Versailles, een plek als een soort
kille, onmenselijke nachtmerrie, is het onmogelijk niet het gevoel te hebben
dat hij ons ondanks alles zelfs driehonderd jaar na zijn dood nog in zijn
bizarre wereld gevangen houdt. Maar alleen al de absurditeit van zijn hof, waar
iedereen de koning observeert terwijl jij aan het poepen is of zijn
balletpassen bewondert (gekleed als Zonneschijn), of lanterfantend kijkt naar
tableaux waarin personificaties van de rivieren van Europa neerknielen voor de
Seine was er echt niemand die moest lachen?
En nog eentje om het af te leren, de beschrijving
van het dommuseum in Freising (tientallen analoge stukken over het boek
verspreid):
Gek genoeg
was ik de enige bezoeker zelfs de oude kaartjesverkoper verdween al spoedig
wat de toch al spookachtige atmosfeer alleen maar versterkte. Toen ik een
onschuldig uitziende trap afdaalde werd ik omgeven door stokoude
kribbetaferelen en een schijnbaar oneindig aantal wassen poppen van het Kindje
Jezus. In de zwakke, onheilspellende verlichting kon je je gemakkelijk
voorstellen dat de verdwenen kaartjesverkoper was weggelopen om de
hoofdschakelaar om te zetten. s Ochtends zou ik dood worden aangetroffen , als
in een van die heerlijke sciencefictionfilms, waarin de patholoog-anatoom zicht
tot de politieman wendt en zegt: Deze man stierf niet aan een hartaanval, inspecteur.
Hij stierf van angst. Pas dan zouden overal op mijn huid de sporen van
duizenden handjes worden opgemerkt.
Ik weet echt niet of ik zelf moet lachen of wenen,
maar mijn favoriete leraar geschiedenis zag er toch heel anders uit. We zullen
het maar houden bij een exces van Engelse humor en chauvinisme.
151 jaar zijn er verlopen sinds de geboorte van één van België's grootste architecten : Henri Van de Velde. Meer nog dan door woorden, herdenken wij hem in zijn werk. Wie kent niet de Boekentoren in Gent, of het Kröller-Müllermuseum in Otterlo. Zijn werk is onverwoestbaar en zijn bijdrage aan de Art Nouveau onschatbaar.
Serge Gainsbourg werd op 2 april geboren in Parijs
uit Joods-Russische ouders die hun land waren ontvlucht na de Russische
revolutie. Zijn vader was pianist en tevens schilder, zijn moeder een goede
mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs waar zijn vader piano
speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan het conservatorium.
Gainsbourg stopte voortijdig met zijn middelbare
school en ging lessen schilderkunst volgen o.a. bij Léger, in de vergeefse hoop een groot schilder te worden. Tijdens
zijn militaire dienst werd hij herhaaldelijk gestraft wegens zijn gebrek aan
tucht, en raakte hij ook gewend aan stevig alcoholgebruik. Na twaal stielen en
dertien ongelukken kreeg hij uiteindelijk succes als crooner in casinos en nachtclubs.
Zijn liefdesleven was uitbundig en extravagant.
Eerst was er een relatie en huwelijk met de schilderes Elisabeth Levitsky, daar
na een huwelijk met Françoise Pancrazzi. In 1967 had hij twee maanden een
verhouding met Brigitte Bardot. Van 1968 tot 1980 was hij samen met Jane
Birkin. Nadat zij uiteen gegaan waren ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar
jongere mannequin Bambou. Van 1986 tot aan zijn dood in 1991 had hij
tegelijkertijd een relatie met een 16-jarige bewonderaarster en een vriendschappelijke
relatie met een twaalfjarige.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
