Wat een tegenstelling deze dagen!

Aan de ene kant rechtszaken tegen kankerpatiënten die teveel lawaai maken bij het overgeven, tegen het storend lawaai van spelende kinderen, besturen die dreigen met het leger wanneer foorkramers een half dagje vechten voor hun boterham, bitse politica waar de azijn van afdruipt als ze zegt dat je haar niet kent (ik vrees maar dat we haar nog veel te goed gaan leren kennen), scherpe foto's van politici die beter een boterhammetje meer zouden eten (liefst met zoetigheid)

En dan aan de andere kant drie miljoen mensen die Rome overrompelen omdat er twee pausen heilig verklaard worden. Een goedlachse patriarch die de vensters van  muffe kamers van de Kerk opengooide. Een sportieve man die in zijn beste dagen jongeren wist te enthousiasmeren en die niet schuwde van zwakheid en lijden te tonen. Dat ook werd door het volk begrepen als er bij zijn dood geroepen werd "subito santo".

Ik wou dat het een teken was, een oproep om meer vreugdezaaiers te worden, in plaats van gezichten te laten zien met neerhangende mondhoeken.