Nogal wat koorleden hebben soms vragen bij de budgetten van hun koor: waar gaat toch al dat geld naar toe wat wij met optredens bij elkaar sprokkelen. Al dat geld, jaja! Je kan je eerder de vraag stellen hoe koren de eindjes aan mekaar knopen. Een dirigent krijgt een onkostenvergoeding, lokalen dienen gehuurd te worden en verwarmd en verlicht, accessoires voor uniformen zijn een hilarische bron van discussie op bestuursvergaderingen, partituren kosten geld, SEMU stroopt de koren door een vergoeding te eisen voor eventueel het maken van kopies, het lidmaatschap van Koor & Stem waarin o.m. ook de verzekeringen van de koorleden zitten, kan niet gemist worden. Wellicht moet er ook tijdig geïnvesteerd worden in een redelijk instrument om de repetities te begeleiden. Kleine versnaperingen (Sint, nieuwjaar ...) mogen niet ontbreken, wil je een leuke groep blijven. Voor de gewone werking zijn we dan al gauw aan verschillende duizenden euro's. En dan spreek je natuurlijk niet van de grotere concerten, waar het vaak rijden en omzien is om een evenwicht te bereiken. Een redelijke solist of begeleider vraagt al gauw tussen de 250 en 400 euro. Zonder affiches en programma's voor de nodige publiciteit geraak je ook al niet ver. En dan spreken we nog niet van een goed orkest(je) wat al gauw 2500 euro opslorpt.
En toch blijven de Vlaamse koren heel vaak maar een minimale bijdrage vragen aan hun leden: 20 euro is een gewone prijs voor zoveel uren zanggenot, partituren, een tijdschriftje. In Nederland durven ze er heel wat steviger tegenaan gaan. Aan de inkomstenzijde is het vaak armoe troef. Het is schipperen tussen wat het publiek wil geven en een prijs bepalen voor een optreden of concert, die geen aalmoes of vernedering is voor een koor met tientallen leden. Als je te weinig vraagt, onderwaardeer je de prestatie van je koor, als je teveel vraagt laat de goegemeente het afweten. Moeilijke job voor een echte penningmeester, die wat meer doet dan de inkomsten en uitgaven noteren in een schriftje.
Hallo Ruysscheveldertjes! Het wordt een drukke week
vrijdag 12 december: 11.00 uur Begrafenis in de H. Kruiskerk - Inzingen in de kerk om 10.20 uur zaterdag 13 december : 10.30 uur Begrafenis in de H.Kruiskerk - Inzingen in het klooster om 9.50 uur
Zal ik eens wat vertellen uit de interne Claes-keuken? Binnenkort komt er weer de klus aan van het uitzoeken van kerscadeautjes. Iedereen maakt zijn verlanglijstje, wat dan in een grote pot gaat. En mama, papa, en al de kinderen trekken dan een lijstje waar ze mee an de slag kunnen gaan. Voordeel: het geven van cadeautjes wordt toch wat beperkt, en bij ons komt het niet voor dat we 's anderendaags naar de winkel moeten spurten omte gaan ruilen. Papa moet natuurlijk wel achter de vodden van zijn kinderen zitten om op tijd die lijstjes bij mekaar te krijgen. Gelukkig hebben we daar iets op gevonden: wie op 6 december zijn chocolade mannekes wil krijgen zou moeten zijn lijstje binnenleveren. Jaja, die grote apen willen ook nog iets met Sinterklaas. Kinderen blijven kinderen, en geven blijft leuk.
Toen klassieke muziek ontstond, was het meestal de eerste violist die het orkest leidde. Hij ( het was zelden een ""zij"" ) gebruikte zijn strijkstok om de maat aan te geven. Pas in de 19de eeuw kwamen de eerste.... echte dirigenten....mensen die niet zelf ook muziek maken maar alleen leiding gaven. Omdat de orkesten steeds groter werden en de aanwijzingen zichtbaar moesten blijven, kwam het dirigeerstokje in de mode in de plaats van een opgerolde partituur.....
Vanaf omstreeks 1850 werd dirigeren een beroep. Een grote dirigent die veel minder componist was, was Hans von Bülow. Andere grote dirigenten waren Gustav Mahler, Arthur Nikisch en Arturo Toscanini. Tegen het eind van de negentiende eeuw was het vak van dirigent uitgegroeid tot artistiek leider van orkesten. In de twintigste eeuw werd het vak verder ontwikkeld door grote dirigenten als Willem Mengelberg, Wilhelm Furtwängler, Herbert von Karajan, Leonard Bernstein.
Een verslag van de finale van de wedstrijd "Koor van het Jaar" wordt op zondag 7 december om 12 uur uitgezonden op CANVAS; Niet te missen voor een koorzanger! Wil je al een voorsmaakje? ---->
Gisterenavond hadden we repetitie: de eindsprint naar het kerstconcert van 20 december (iedereen die dit leest is natuurlijk van harte uitgenodigd op 20/12 om 20 uur in de H.Kruiskerk in Stekene).
In de aanloop naar een concert stijgt de spanning altijd. Dus herhaal ik nog maar eens voor alle zekerheid wat ik gisterenavond al gezegd heb: we hebben lang gewerkt aan het studeren op het programma en staan nog maar eens op de tippen van onze tenen. Uiteindelijk wordt het dan toch een goed concert, als we goed geconcentreerd blijven en voor onszelf proberen te onthouden wat er op de repetities gezegd is. Maak je niet ongerust, verzorg je inzetten, en kijk naar dat mannetje dat voor je staat en jullie zeker in goede banen gaat leiden (lijden). Geloof in jezelf en vertrouw er ook op dat we een heel goede begeleider hebben met veel koorervaring. Het koor van het jaar zullen we nog niet worden, want dan word je verondersteld alles van buiten te zingen. Als je nu al probeert niet krampachtig in je partituur te duiken (dat is geen moppenblaadje dat je moet zitten lezen) maar met een grote smile naar de dirigent te kijken, dan ... wacht je applaus.
Een voorbeeldje van hoe het wel kan: de serie KLEINE EINSTEINS;
Een leuke leerzame kinderserie vol met muziek waarin 4 kinderen samen met hun luchtschip allerlei avonturen beleven. Kleine Einsteins houden van klassieke muziek en kunst. De achtergronden in de serie bevatten dan ook veel schitterende landschappen en mooie monumenten. Klassieke muziek voert in deze serie de boventoon. De kijkertjes wordt gedurende de serie gevraagd te klappen, zingen, dansen en neuriën.
In de serie spelen vier kindjes en hun luchtschip de hoofdrol. Ieder kind heeft een bijzondere muzikale gave.
LEO is 6 jaar en samen met zijn dirigeerstokje is hij de organisator van de hele groep.
ANNIE is 4 jaar en daarmee de jongste van de groep. Zij houdt van avontuur en is het zusje van Leo. Annie kan heel goed zingenen tovert zo liedjes te voorschijn. Zij is nergens bang voor en maakt zich nooit zorgen.
QUINCY is 5 jaar en Leos beste vriend. Hij is van Afrikaanse afkomst en de lolbroek van de hele groep. Quincy is een muzikaal wonder: hij kan bijna alle muziekinstrumenten bespelen.
JUNE is 6 jaar. Ze kan als de beste dansen en met haar bewegingen bepaalt zij de richting van de avonturen. June is tenger maar weet altijd haar mannetje (vrouwtje) te staan.
RAKET, het luchtschip brengt de kinderen overal ter wereld naar toe. Met zijn gadgets en technische snufjes helpt hij de kinderen bij al hun avonturen.
Vanaf de leeftijd van 8 jaar kan een kind in Vlaanderen deeltijds muziekonderwijs beginnen volgen in de zgn. muziekacademies. Rijkelijk laat, als u het mij vraagt. Sommige academies lossen het probleem op door een initiatie aan te bieden. Ouders die het belang inzien van een vroege muzikale opleiding moeten zich dan maar wenden tot privé-onderwijs: een dure weinig democratische maatregel. Elitarisme is dan nooit ver af. Bovendien zijn de relaties met het gewoon (basis)onderwijs quasi onbestaande. Vaak wordt gewezen op het feit dat kinderen moeten kunnen lezen voor ze aan muziek beginnen. Er zijn nochtans een heel gamma pedagogische mogelijkheden om muziek spelenderwijs te introduceren in de leefwereld van kindjes. Terwijl ze vanaf de kleuterleeftijd toegelaten worden in allerlei sporten en andere vrijetijdsbestedingen, blijft de wondere wereld van de muziek voor hen gesloten. Ook in het basisonderwijs blijft muziek een verwaarloosde item. Ik pleit voor een massieve campagne om alle jonge kinderen op een doordachte en pedagogische manier te doen musiceren.
Juist 85 jaar geleden (2 december 1923) kwam in New York Maria Anna Sofia Cecilia Kalogeropoulos ter wereld. Op haar geboortecertificaat is die achternaam afgekort tot "Kalos". Hiermee was de vrouw geboren die als Maria Callas zou uitgroeien tot de grootste sopraan aller tijden. Haar leven zelf was stormachtig, zoals dat van de grote heldinnen die zij vertolkte. Haar stem blijft in ons oor en in onze ziel nazinderen en orgelt nu waarschijnlijk in de hemelse sferen. Als Maria Callas zong, werden de engelen stil.
De Hadj is de jaarlijkse bedevaart naar Mekka die iedere volwassen moslim die daartoe de middelen heeft ten minste eens in zijn leven moet verrichten. De Hadj vindt altijd plaats in het begin van de twaalfde maand van de moslimkalender.
De Hadj brengt hem naar de plaats waar Mohammed de Islam heeft gepredikt. Mohammeds 'afscheidsbedevaart' in zijn sterfjaar werd het voorbeeld voor het huidige hadj-ritueel. De relatie met de persoon van Mohammed is voor de moslim een belangrijk aspect van de Hadj. Dit blijkt onder meer uit het bezoek dat veel pelgrims na afloop brengen aan Mohammeds graf in Medina.
Het hadj-ritueel begint met het aannemen van de ihraam, de gewijde staat van de pelgrim. Dit is verplicht zodra men het heilige gebied rond Mekka betreedt. De pelgrims, die tegenwoordig meestal per vliegtuig arriveren, plegen de ihraam bij aankomst vanaf de vliegtuigtrap aan te nemen. Voor de mannen houdt dat in dat zij gekleed gaan in twee witte ongenaaide doeken, waarvan de ene om de linkerschouder wordt geslagen en de andere om de lendenen. Voor de vrouw geldt slechts dat haar handen en haar gezicht onbedekt moeten blijven.
Tijdens de ihraam moet de moehrim (of moehrima: hij of zij die in gewijde staat verkeert) zich van seksueel verkeer onthouden. Verder is het scheren en knippen van haar en nagels en ook het kammen niet toegestaan.
Onmiddellijk na aankomst in Mekka wordt een bezoek aan de Ka'bah gebracht, waaromheen het plein van de grote moskee ligt. Beginnend bij de zwarte steen die in de oosthoek van de Ka'bah is ingemetseld en die de pelgrim zo mogelijk kust of aanraakt gaat hij rechtsom en maakt vervolgens tegen de wijzers van de klok in een zevenvoudige omgang rond de Ka'bah.
Daarna verricht hij de loop tussen de met de grote moskee verbonden heilige plaatsen Safa en Marwa eveneens zevenmaal. Dit gebeurt ter herinnering aan Hagar, die hier radeloos rondliep met haar zoontje Ismaël op zoek naar water en dit uiteindelijk vond in de bron Zam zam.
Nadat de pelgrims een preek van de Qadi of rechter van Mekka hebben bijgewoond, begeven zij zich naar de dertig kilometer ten oosten van Mekka gelegen vlakte van Arafat,de berg waar aan Mohammed de Koran werd geopenbaard. Daar brengen zij in tenten de nacht door.
Na deze bezinning wordt een bezoek gebracht aan een steengroeve, waar iedere bedevaartganger 49 steentjes verzamelt. Deze steentjes worden gebruikt in de jamrah; de rituele steniging van de duivel, die naar verluidt Abraham zou hebben verleid geen gehoor te geven aan Gods bevel om zijn zoon te offeren. De plekken waar de duivel ooit aan Abraham verscheen worden gesymboliseerd door drie zuilen, waar het dan ook miljoenen steentjes regent.
In een totaal uitverkochte studio 4 van het Flageygebouw vond gisteren de finale plaats van de wedstrijd Koor van het Jaar en werd er naar een opvolger gezocht van het Gents Madrigaalkoor. Heel opvallend dat 4 jeugdkoren en slechts 2 volwassenenkoren de finale bereikt hadden. Veel jeugd dus op het podium maar ook opvallend aanwezig in de zaal, onder het goedkeurend oog van Bert Anciaux.
Ware het niet dat Cantilene uit Ekeren een wat mindere inzet kende met Monteverdi, dan zouden ze wellicht ook de eindtrofee in de wacht gesleept hebben. Nu moesten zij zich tevreden stellen met de laureaatstitel voor jeugdkoren en met de publieksprijs. De overwinning ging uiteindelijk naar Camerata Aetas Nova uit Leuven o.l.v. Dieter Staelens. Niet alleen brachtenén Cantilene én deze Camerata de beste zanguitvoering, maar ook hun presentatie was het meest aangepast. De vier andere koren stonden duidelijk een trapje lager op het schavot, en voor sommigen was het heel onwennig zoeken naar een moderne presentatie.
Toch was deze avond nog maar eens een bewijs dat het koorleven leeft. Het ultieme bewijs hiervoor werd geleverd met het resultaat van de Canvasprijs: 20.056 stemmen werden uitgebracht (allemaal van verschillende mensen) zonder dat er uiteindelijk veel ruchtbaarheid was aan gegeven in de pers.
Vind je de onderstaande tekst mooi? Hij komt uit de bijbel, het Oude Testament en werd talloze keren op muziek gezet. Het is het Hooglied van de liefde, de Song of Songs.
Muziek was voor de Grieken iets goddelijks. Dat wordt al weerspiegeld in het woord zelf: het woord muziek betekent Muzenkunst. De Muzen, over wie wordt gesproken, waren de negen dochters van Zeus en Mnemosyne, respectievelijk de oppergod en de godin van het geheugen. De Muzen waren de beschermsters van verschillende soorten poëzie en wetenschap.
De Muzen heten: -Kalliope (die met de schone stem): Muze van de epische poëzie (heldendicht). Zij blaast op de panfluit of begeleidt zichzelf op de lier. -Klio (beroemdmakend): Muze van de geschiedenis. Zij speelt op de aulos (dubbelhobo). -Polyhymnia (rijk aan zangen): Muze van de pantomime. -Euterpe (de verblijdende): Muze van het lierdicht en het fluitspel. Zij speelt op de aulos, de fluit en andere muziekinstrumenten. -Terpsichore (de danslustige): Muze van de dans en de lyrische poëzie. Ze bespeelt alle snaarinstrumenten. -Erato (de beminnelijke): Muze van het koorlied en de liefdespoëzie. Zij speelt op de lier, op de kithara of op de handtrommel. -Melpomene (de zingende): Muze van de tragedie. Zij speelt op de harp en de aulos. -Thalia (de bloeiende): Muze van de komedie. Zij bespeelde de aulos. -Ourania (de hemelse): Muze van de sterrenkunde
We hebben het er al eens over gehad: voor alles bestaat er tegenwoordig een speciale dag, in die mate dat er geen dagen genoeg meer zijn in het jaar om het allemaal bij te houden. Een ware inflatie die ons uitnodigt om de dag van de armoede, de dag van de klompendragers, de dag van de jeugdbeweging, de dag van het verloren parkietjes ... in gedachten te houden: de één al zinvoller dan de andere. In Nederland fabriceerden ze onlangs een filevije dag en 's avonds kwamen ze dan triomfantelijk vertellen dat er 20 % minder files op de wegen waren.
En vandaag is het dus de e-mailvrije dag. Wees er van overtuigd, ik zal mij haasten. Email is een stukje van ons aller leven aan het worden: goedkoop, snel, en een leuke manier om in een mum van tijd de andere kant van de wereld te bereiken. Wat kan er nu mis zijn aan een "hoi" voor een vriend die je een beetje mist? Ik krijg dagelijks zo een 100 mails. Daar zit natuurlijk rommel bij: de deleteknop is nooit ver weg. Maar er zitten ook hartverwarmende dingen tussen, en daarvoor alleen hoop ik dat deze emailvrije dag een complete mislukking wordt.
Zal ik het nog maar eens zeggen? Iedere keer als er optredens van koren naderen, moet ik op de tippen van mijn tenen staan (en ook al op mijn strepen) om iedereen er aan te herinneren dat ik verwacht dat iedereen die wil meedoen ook echt verondersteld wordt om geen - of bijna geen - van de laatste repetities te missen. Het is niet voldoende dat je tegen mij of tegen jezelf zegt dat je alles wel thuis zal instuderen, of dat je alles al kent. Ik heb liever een homogeen koor dan een koor waar ineens nog zgn. sterren komen opduiken. Nog maar eens: een koor is een ploeg, geen samenraapsel van individuele talenten die hun ding komen doen. Ik zou zo zeggen: iedereen kan gemist worden en niemand kan gemist worden. En nu maar repeteren met concentratie en enthousiasme. Ik sta op scherp.
De mooiste Gregoriaanse melodie die mij uit mijn kindertijd bijbleef, is die van het Dies irae. Het Dies irae werd gezongen tijdens de uitvaartmis. Het is de smeekbede van de gestorvene aan God om op de Dag des Oordeels toch medelijden te hebben met hem, arme zondaar. Het kerkkoor zong het namens hem of haar die voor in de kerk tussen de kaarsen opgebaard lag. Als het koor dat zong, hoe vals ook, verplaatste ik mij - ik was inmiddels misdienaar - in de positie van de mij verder totaal onbekende overledene en boog mij nog dieper voor de treden van het altaar, want ik was, dat wist ik maar al te goed, vaak stout.
De tekst van het Dies irae vond ik nogal luguber maar de melodie niet. Die was zo lief, zo droevig, dat de Lieve Heer wel meelij moest hebben. Het lied werd niet zoals het In paradisum op weg naar het kerkhof gezongen, over het krakend grind, langs de waaiende bomen, maar binnen in de kerk en opnieuw voelde ik de armen van het kerkgebouw om me heen: er was ontferming. Dat hoorde je in de melodie.
Het is altijd mijn favoriete Gregoriaanse melodie gebleven. Ik zong hem later bij wijze van eigen popsong met de piano, het harmonium of het orgel. Mijn vader zei dan dat ik het fout speelde. Ik maakte er d-mineur van en stopte er een modulatie in naar a-klein. Dat deden al die kerkorganisten ook en dat stoorde hem. Het Gregoriaans mocht in feite niet eens begeleid worden, dat was a capella zang. Dies irae, zei mijn vader, was de allervolmaaktste Gregoriaanse melodie; het stond in de diatonische kerktoonladder van d, daar kwamen geen modulaties (geen chromatiek) in voor. Mijn vader verdedigde het zuivere Gregoriaans. Dat was middeleeuws. Helder, licht middeleeuws, zoals de monniken van Solesmes hem dat leerden.
Dies Irae is nu verdwenen uit de uitvaartliturgie. Maar ik blijf het jammer vinden.
Het luisteren naar muziek maakt dezelfde chemische stoffen los in ons lichaam als "sex and food". De bekende leuze van veel muzikanten die beweren te leven van seks, drugs en rock 'n roll, heeft dus een diepere betekenis. De stof dopamine, het hormoon dat gekoppeld is aan het gevoel van geluk en algemeen welbehagen, is verantwoordelijk hiervoor. Ieder muziekgenre of iedere song heeft natuurlijk een ander effect. Het is aan ons om de proef op de som te nemen. Misschien er eens lekker bij gaan zitten met de ogen dicht en de muziek over ons heen laten komen? Analyseer dan maar wat er gestimuleerd wordt: de honger, de libido of misschien iets totaal anders? Of de heilzame werking van muziek beluisteren echter een goede compensatie kan vormen voor een stomende vrijpartij, of een culinair hoogstandje op je bord, blijft natuurlijk de vraag...
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
