We worden wakker, de ogen gaan open en ik zet me recht om te kijken naar wat er aan het uiteinde van mijn bed gebeurd. Is er al actie?

In haar prinsessen ledikant ligt mijn achtjarige dochter. Soms is ze al wakker en kijken haar grote bruine ogen me aan, soms is ze nog ver in dromenland en moet ik haar wakker maken.

De gordijnen gaan open, het raam laat een fijne ochtendbries binnen. Ieder seizoen is de lucht anders maar het ritueel blijft. 356 dagen per jaar. Ik stap uit bed, trek m’n ochtendjas en pantoffels aan en kniel naast haar bedje. Ze richt haar hoofdje op en ik krijg meteen een dikke kus. We knuffelen wat en dan til ik haar op uit haar nachtelijke thuis. Ze rekt en strekt zich zodat ieder spiertje en ieder botje kan wakker worden.

Heel elegant trippelt ze naar de tuindeur, het ochtendlijk ritueel. Ze kijkt nog even om, of ik wel in haar voetsporen volg en dan stappen we samen de tuin in. Ieder seizoen een andere begroeting met de wereld. In de zomer vaak lekker koel met een streepje zon, de lente brengt een heel bijzondere geur van ontwakende planten en tijdens de herfst kleurt de grond onder onze voeten vaak van rood naar roest als een bladerentapijt. Een rode loper naar de dag als het ware.

We dwalen wat rond in onze stadstuin en groeten de dag. Even kijken op de barometer, welk weer brengt deze dag met zich mee? Hoe ontwaken de bloemen en planten, is er iets nieuws onder de zon? Mijn dochter zoekt haar plaatsje, heel precies, heel gericht. Dan gaat het in een reuzenvaart weer naar binnen waar ze al snel om haar ontbijt bedelt.

Zo gaat het iedere dag en ik durf heel stellig zeggen dat het me nooit gaat vervelen, dat ik nooit het idee heb dat het een sleur wordt. We praten niet maar communiceren heel fijn. De stilte van de ochtend, mijn teckeljuffrouw en ik.

Veel te laat vertrokken vanuit de thuishaven maar ik moest en zou Lance nog op dat podium zien staan vooraleer ik kon vertrekken. Ook Tom uit de Kempen zorgde nog voor een verrassing in de toer en zodoende werd ook de Kempen nog eens in het zonnetje gezet.

Parkeren deed ik op Flanders Expo maar toen was het ondertussen al 19.45h. en wist ik dat ik gewoon niet meer op tijd kon komen. De bus deed het op z'n gemakje naar het centrum waar ik van op de korenmarkt toch al heel snel het novotel gevonden had.

Aan de receptie doe ik mijn verhaal, de dame loopt met me naar buiten waar we iemand van de organisatie vinden.
Nee ik kan niet meer naar binnen, nee ze kunnen niet meer storen. Het was ondertussen 20.15h.
Dan begint het offensief Carine. Ik ben 100 km gereden, het zat me niet mee op de ring in Antwerpen en bovendien had ik gereserveerd. Ik krijg weer een nee, de zaal zit vol en voor de brandveiligheid kunnen ze het niet maken om er nog een persoon bij te zetten. Toegegeven ik ben te laat, dus ik zal niet mopperen en zal dus m'n weg terug naar Turnhout dan maar aanvatten.
"Het is goed" zegt die man eindelijk en via een achterpoortje wordt ik binnengeloodst in een oude kelder met van die originele gewelven waar het muisstil is en waar in het midden één spot gericht is op Johan.

Een stoel is er niet meer voor me, ik mag op een tafel zitten. Die tafel staat zo gepositioneerd dat ik de man onder de spot niet zie zitten. Voor m'n neus prijkt een knoert van een ondersteuningszuil. Maar z'n stem draagt de zaal. Het verhaal over z'n moeder, die als veertienjarige naar Brussel ging om er te gaan werken.
Als bij wijze van afsluiting van het eerste deel, een liedje van Johan gespeeld wordt, fluistert men me in het oor, dat ik ook op de trap mag gaan zitten. Zo krijg ik de linkerzijkant van de verteller te zien. Het zit ook een stuk comfortabeler en ik kan me helemaal concentreren op het verhaal.

Dit is aangrijpend, en je moet het echt zelf horen, ik kan dit niet navertellen.
Alleen, ik word in m'n eigen verleden gekatapulteerd want dit is niet alleen het verhaal van de moeder van Johan, dit is ook gedeeltelijk het verhaal van mijn grootmoeder aan vaders kant waar ik zo fysiek op lijk. Ook zij zou, als ze het geluk van leven had, rond dezelfde leeftijd als deze vrouw draaien. Ik kan m'n tranen niet bedwingen en voel ook haar aanwezigheid naast me. Ze droogt m'n tranen die maar blijven komen.

Het duurt veel te kort, zoals alle mooie dingen maar na afloop heb ik nog wel de kans om het boekje door Johan te laten signeren en er een persoonlijke boodschap voor m'n pa in te laten zetten. Morgen krijgt hij het boekje van mij, omdat ik weet dat ook hij hierin zijn moeder zal herkennen. Voor het eerst besef ik dat mijn roots geen Goris, Jansen of Brodmann zijn maar dat een groot deel in mij een "Snoeren" is net zoals zij!

In de krantenwinkel word ik pertinent op de schouder getikt. We staan te wachten om het favoriete weekblad van mijn moeder te betalen. Een oudere dame tikt me figuurlijk op de vingers.

De winkel is het favoriete wandeldoel van mijn dwergteckel. Ze krijgt er een hondensnoepje maar ook een heel warme knuffel die nogal eens kan uitlopen. De klanten na ons moeten soms echt wel even geduld oefenen tot Wendy is uitgeknuffeld. Wel ja, het hoort erbij. De sfeer van de vroegere buurtwinkel komt er vaak weer even tot leven. Een korte babbel en een warm onthaal in een diervriendelijke omgeving.

Als ik er iedere keer zou stoppen wanneer mijn teckel er zin in zou hebben, dan was ze zo rond dat je haar kon rollen. Dus we komen er met mate. Zoals vandaag.

En daar zijn we weer terug bij dat schouderklopje. De dame die achter me staat, achtervolgt ons blijkbaar al een hele tijd en maakt de opmerking dat ik mijn hond niet haar behoefte moet laten doen op de stoep. Pardon, antwoord ik haar, ik heb altijd een plastiek zakje bij om alles proper op te ruimen want ik heb er zelf een hekel aan dat nonchalante voorbijgangers hun verantwoordelijkheid niet nemen. Een dier, oké, maar hier zijn ook plichten aan verbonden, niet alleen rechten.

Nee, dat bedoelt ze duidelijk niet. Het gaat over het plasje. Pardon, antwoord ik haar weer en vraag haar hoe ze het ziet om dat op te lossen. Een plastiek potje meenemen om het gele goud op te vangen lijkt me net een stap te ver en ook niet erg simpel, niet voor baasje, niet voor hond.

Misschien moet ik een emmer water met bleekwater meeslepen als ik om de krant ga en beslis om mijn dierengeluk mee te nemen?

Het kan volgens haar niet dat er op haar stoep wordt geplast. Misschien vindt ze het ook te veel dat mensen met vuile voeten op haar voetpad voorbij komen? Ze eigent zich duidelijk het trottoir, volgens mij toch de openbare weg, toe.

Dat ervaar ik meer en meer. Het is hun stoep, hun weg, hun stad, hun provincie en ook hun land. Mensen eisen dingen zo snel op. Blijkbaar staan ze niet stil bij het gegeven dat er ook nog anderen op deze aardkloot rondlopen.

What’s mine, is mine and not yours. We may have too much, but will take our chances could God stopped keeping score.

Ik laat haar galant voorgaan in de krantenwinkel en als ze haar aankopen betaald heeft en de winkel weer verlaat, schudden zowel Wendy als ikzelf meewarig het hoofd. Zonder woorden zijn we het helemaal met mekaar eens.

Mensen, het is en blijft een rare dierensoort!

Het youtube filmpje draait voor de zoveelste keer. Kijken doe ik niet meer, ik sluit de ogen en neem iedere stemkleur waar. Iedere emotie wordt in tonen omgezet.

Ik ben niet de enige want het filmpje werd al negenduizend zeshonderd tweeëntachtig  keer bekeken.

Iedere keer luister ik als de eerste keer en telkens die nieuwe verwondering maar ook die terugkerende ontroering. Wie kan dat, wie brengt deze nuchtere ziel zo dicht bij haar eigen pijn? Wie laat zijn eigen emotie en verdriet zo omfloerst zien, dat iedereen in de zaal er een deel van zichzelf in herkent?

Wat goed dat hij geen best of brengt. Ik erger me daar bij veel artiesten aan. Altijd weer diezelfde songs net of er enkel uit het bovenste vaatje kan getapt worden. George gaat tot op de bodem en maakt zijn eigen keuze. Natuurlijk zijn al zijn eigen nummers mij bekend maar om deze dan voor het eerst live te horen, dat is toch een ander verhaal.

De covers die hij zingt, brengen nog meer verwondering met zich mee. Geen gekende songs die al door ontelbaar andere artiesten onder handen werden genomen maar ongekende pareltjes die door hem naar de oppervlakte worden gebracht als fijne champagnebellen. “Let her down easy” van Terrence Trent D’Arby was voor mij zo’n ongekend en dus onbemind nummer. Hij brengt dat lied met zoveel inleving dat de ontroering daar voor het eerst de kop op steekt. Het overkomt me voor de tweede keer bij “Going to a town” van Rufus Wainwright.

Luister, het is niet omdat ik een long time fan ben, dat ik altijd alles even goed vind. Ik baal van fans die alsmaar in overtreffende trap over hun idool praten en waarbij je het idee krijgt dat ze het over een soort “Übermensch” hebben. “True Faith” bijvoorbeeld, een recente song, vind ik echt geen hoogvlieger en ook zijn tribute aan Kenny “Where I hope you are” (waar de meeste mensen heel lyrisch over zijn) heeft voor mij niet de nodige lading als pakweg “Different Corner”. Net dat is juist mooi, er is voor ieder wat wils zonder te vervallen in cliché songs.    

“Brother can you spend a dime”, uit Songs of the last Century, is zo overweldigend met vol orkest, dat je van je sokken geblazen wordt zonder dat het ooit te hard wordt. Dat valt me gewoon heel erg op : het geluid komt heel sterk binnenvaren zonder dat het echt te luid wordt of zonder dat er een stem of een instrument de overhand neemt. Laat het ons het de hand van de meester noemen. Zo kennen we hem. Hij gaat niet voor second best maar voor perfectie. De mogelijkheden die hem geboden worden gebruikt hij ten volle en daar kunnen wij als toehoorder alleen maar blij om zijn.

Het vervult me met een ongepast gevoel van trots dat na alle negatieve kritiek, nu de vakman echt naar boven mag komen. Wat er in zijn privé gebeurd is, gaat ons niks aan. Op het podium staat een artiest van het zuiverste soort. Een geweldig talent, iemand die over heel Europa mensen kan ontroeren door zijn uitzonderlijke stem. Na bijna dertig jaar, heeft hij zijn eigen weg waarschijnlijk echt gevonden.

Er gaat een verhaal dat ik met rode kinderslofjes stond te dansen op Dana’s All Kinds of Everything en Middle of the Road’s Soley Soley.

Later had ik een eerste platenspelertje. Het was handig in een beige lederen koffertje gemonteerd zodat ik er mobiel mee kon zijn.

De eerste singeltjes waren kinderliedjes en verhaaltjes maar ook Brotherhood of Man, Ann Christy, The Shorts en Teach In zaten in mijn collectie.

In mijn tienerjaren was muziek het belangrijkste gespreksonderwerp op de speelplaats (jongens uiteraard niet meegerekend). De ouders van mijn vriendin hadden een platen en cd zaak dus we waren echt wel op de hoogte van wat er reilde en zeilde. De muziek uit de jaren tachtig brengt onvermijdelijk de herinneringen aan schoolfuiven terug naar boven. En ook die vriendschap is op haar grondvesten blijven staan.

Eén iemand is uit die tijd overgebleven en staat nog steeds voor mij op ongenaakbare hoogte. Vraag me niet waarom, ik ken het antwoord niet maar het is wel een feit dat ik zijn muziek en zijn stem koester als ware het een onaantastbaar kleinood in een magisch doosje.

Jarenlang heb ik gedacht dat het er nooit van zou komen om hem live aan het werk te zien. Maar een aantal jaren geleden pikte hij de draad weer op en ging op 25Live tournee. Zes concertjes heb ik daarvan kunnen meepikken en die waren stuk voor stuk bijzonder.

Waarom George Michael? Waarom ben ik hem al die jaren blijven volgen?

Sluit je ogen en luister naar die stem. Besef daarbij dat hij alles zelf componeert en schrijft, dat alles wordt gecreëerd door deze ene persoon.

Wat doet het ertoe of hij hetero of homo is? Het is deze gevoelige ziel die al die schoonheid en een pallet aan emoties weet te converteren naar muzieknoten en daar een prachtig geheel van kan maken.

Een kunstenaar “pur sang” die heel veel van de kosmos heeft meegekregen (misschien wel te veel) en met dat talent ook effectief iets doet.

Genoeg bewierookte commentaren die ons al te ver van het onderwerp afleiden. Morgen rijd ik weer een pak kilometers om deze artiest in het buurland te gaan beluisteren. Zoals steeds, kon ik me niet bedwingen en heb ik al de nodige recensies en commentaren gelezen en ga ik ervan uit, dat we weer een stukje perfectie tegemoet gaan. Nee, beter gezegd, ik ben daar zeker van.

Ik wens deze emotionele ziel vooral de nodige rust en een portie geluk toe. Een bekende naam is vaak zwaar om dragen. Als alle glamour en glitter verdwenen zijn, blijft er de essentie over en zo komen we weer tot de muziek die zowel hem als mezelf zal blijven inspireren. Die rode draad blijft zich verder uitspinnen en ik ben heel benieuwd naar wat er voor nieuwe dingen komen gaat.

Eén ding staat vast : George zal er altijd zijn.

Ik herinner me van vorig jaar dat ik even een gehoorvisioen had. Elvis met een nieuwe song op Radio 2, dit kan niet. Met een kloppend hart wachtte ik het eind van het liedje af en toen kon de presentator niet snel genoeg met de naam van deze artiest voor de proppen komen.

The Baseballs. Het eerste wat ik daarna doe is gaan googelen, wie zijn ze, waar komen ze vandaan en belangrijker nog : waar kan ik ze gaan zien.

Het overkomt me zelden dat een gelijkaardig scenario zich voordoet en waarbij ik moet vaststellen : dit is gewoon van eigen bodem. Sterker nog, talent uit de eigen provincie. De tijd dat ik singels kocht, is reeds ruime tijd voorbij maar voor deze song maakte ik graag een uitzondering.

Het heeft dan toch een tijdje geduurd voor ik deze man live aan het werk kon zien.

Ogen sluiten en luisteren. Ik moest het een aantal keer voor mezelf herhalen want hij ziet er dan ook nog eens bijzonder goed uit. Dus ogen sluiten en luisteren. Dit heeft een internationale toon. Deze stem kan zo mee in het croonercircuit. Jong bloed voor een eerder gekend genre. Maar een genre dat is overeind gebleven en hoe! Dus toejuichen die kerel die dit allemaal nieuw leven in blaast.

Mag ik het dan uitermate fijn vinden dat deze jonge man ook nog behulpzaam de instrumenten van zijn North Side Big Band mee op het podium draagt, daarna snel even de kleedkamer in duikt om er piekfijn in stijl weer uit te komen?

We moeten nog even geduld oefenen voor zijn eerste full cd maar we zitten er als op hete kolen op te wachten.

Het overkomt me. Het overkwam me met Yannick Bovy!

Een uitnodiging valt tegenwoordig niet meer in de brievenbus, noch wordt ze gedrukt op fijn conqueror papier in een bijhorende enveloppe waarop met sierlijke letters naam en adres geschreven wordt. Geen tastbaar stukje geschiedenis maar een allegaartje van getypte letters in de mailbox.

Een nieuwe cultuur maar daarom niet minder mooi qua inhoud. Vorige maand zat er zo’n mailbericht in de digitale brievenbus die ik zou willen klasseren als eentje met een virtuele gouddruk. Een uitnodiging voor een exclusief tennistoernooi met grote internationale namen. Nu maken high society dingen met klinkende namen meestal niet echt indruk op me maar dit was van een heel andere orde. Het katapulteerde me helemaal terug naar de tijd waarin ik nog een natuurlijke hoogblonde tiener was. Een stukje nostalgie als het ware.

Ik zie mezelf nog voor het tv scherm zitten. We schrijven zomer 1980. Twee jonge goden nemen het tegen mekaar op in de finale van het Wimbledon parcours. Uiteenlopend qua karakter maar even competitief. Het werd een match die geschiedenis zou schrijven.

Nu 31 jaar later staat er een kwartet tennis legendes in levende lijve voor me. Net als zij ben ik 3 decennia ouder maar het is verbazingwekkend hoe de karakteristieken van iemand toch in hun persoonlijkheid aanwezig blijven.

Ik zie een Amerikaan die nog steeds heel erg los omgaat met het leven en met zijn omgeving. Hij heeft een blessure die hij extra in de verf zet. Ik ben er zeker van dat die trek in zijn been, tien keer minder erg is dan hij hem voordoet.

Ook duikt er een jongere Zweed op die zich helemaal in zijn nieuwe Amerikaanse thuisland heeft aangepast. Zelfs zijn schuchtere accent is hij kwijtgeraakt tijdens zijn overtocht naar Uncle Sam. Een roemruchte Fransman maakt het schone weer en steelt de show net zoals hij in zijn jongere jaren reeds deed. Hij tovert heel snel een glimlach op één ieders gezicht.

In de coulissen voor de start van de match staat een man, die ondertussen midden vijftig is, heel stil helemaal introvert zichzelf te wezen. Nog steeds die twee zweetbandjes om de polsen, nog steeds die concentratie over heel lichaam en leden.

Als in een soort magisch moment, kijkt hij met indringende ogen in de lens van mijn fototoestel. In één seconde, in één moment, legt mijn toestel contact en kijken we mekaar door die lens recht aan. Alles rondom verdwijnt of krijgt tenminste een mistige waas. Ik druk af. We zeggen geen woord, maar die blik zegt meer dan ik ooit op papier zal krijgen.

Als ik later thuis die foto bekijk, overvalt me een mengeling van melancholie en trots. Het is een erg pure blauwdruk geworden van een man die met weinig woorden heel veel kan zeggen. Tusen tack herre Borg för din ärlighet. 

Dat culturele allegaartje uit deze mop was mijn leefwereld van kleuter tot lagere school.

De Kerkab’s waren de eerste Marokkaanse familie in onze stad en de oudste zoon werd mijn klasgenoot. We stonden er niet bij stil, hij was gewoon één van ons, met een ander kleurtje weliswaar maar voor ons was het niet anders dan een bril of een pet.

Geen problemen met integratie want niemand van ons was vertrouwd met het woord “racisme” laat staan “allochtoon” of “autochtoon”.

De Fixkes zingen niet voor niks : ’t was zo simpel allemaal!

Want dat was het gewoonweg ook.

Nu er een klasgenoot uit die periode van ons is weggevallen en we met een aantal mensen uit de klas van toen naar zijn herdenkingsdienst gingen, was ook onze Marokkaanse vriend van de partij.

Mag ik eerlijk zijn? Hij is meer Vlaams dan ik. Ik ben een non-believer, hij is een christelijk gelovige. Hij neemt deel aan de sociale discussies in de stad, ik ben een loner.

Maar allebei koesteren we de herinneringen aan een gelukkige jeugd in het stadsdeel waar hij veertig jaar geleden de eerste buitenlander was.

Na de dienst strijken we neer op een zonnig terras onder de stadsparkbomen voor een koffie en merkt één van de andere klasgenoten heel terecht op dat hij zijn drogreden “ik ben een buitenlander” niet meer mag gebruiken. Het klopt ook niet want hij is gewoon helemaal van hier. Zo zagen we hem toen hij voor het eerst  in onze school aankwam en zo zien we hem nog steeds.

Met de Nederlander uit die klas is het contact spijtig genoeg helemaal verwaterd. Maar ik ben ervan overtuigd dat zijn opvattingen, zijn wereldbeeld en hoe hij terugkijkt op zijn tijd in ons land van belofte, heel erg gelijklopend is.

Draait het in feite niet allemaal rond respect en tegemoetkoming? Zij kwamen en wij accepteerden. Zij integreerden en wij leerden. Misschien dat de huidige generatie hier wel een voorbeeld aan kan nemen. Multicultureel, wel, dat is die koffie samen op dat terras, die babbel als gelijkgestemden en de groei die je in al die levens mag ontdekken. Niet meer, maar zeker niet minder

Het land over het kanaal dus.

Geen verbinding met het vasteland, een eiland, een stukje grond op zichzelf.

Het land heeft alle kenmerken van de persoon die ik ben.

Ik verbaas er mezelf steeds weer over dat ik me hier ongelofelijk thuis voel.

Of ik nu met de eurostar toekom in St. Pancras of ik de overtocht met P&O maak vanuit Calais, het voelt steeds weer aan als een hernieuwde kennismaking met een oude vertrouwde vriend.

Voor vertrek zoek ik mijn geldbeugel met vreemde munten op. We hebben ze niet vaak meer van doen omdat we in een Europa van eenheidsworstmunten wonen maar de mensen van over het water, bleven gelukkig trouw aan hun locale munt.

Ook van de streekproducten ben ik enorm gaan houden. De thee van Whittard, de scones van Fortumn & Mason, de sushi van Harrods en niet te vergeten het uitgebreide gamma van chutneys waarvan ze het recept meebrachten uit hun enorme waaier aan oude kolonies. En nee, ik verdien geen rode duid aan deze rechttoe rechtaan reclame. Het Engelse land gaat vaak gebukt onder het stigma van slecht eten maar zeg nu zelf als je bij ons een halfbakken frituur binnenstapt, heb je ook geen garantie op kwaliteit.

Bij mijn top drie van favoriete artiesten zitten natuurlijk twee Britten. Hoe kan het ook anders. De woordkeuze van George en de nuances van Gordon overspannen het hele emotionele scala van muziek die tot in de ziel gaat. Ook qua schrijvers in het thriller genre staat de Britse Val McDermid op nummer één.

Het land biedt zijn bezoekers de meest uiteenlopende landschappen en indrukken maar altijd verpakt in een folie van oprechte vriendelijkheid en correcte benadering. Buiten de grote steden is er rust in de kleine dorpjes, veel groen door het klimaat, prachtige tuinen en dito kastelen. Of je nu bij Sissinghurst in Kent, bij Hidcote Manor in Cotswolds of bij Kelvingrove in Glasgow bent, het onthaal is er warm en de correcte glimlach net als de niet te evenaren Britse flair krijg je er gratis bij. 

Indien ik ooit België gedwongen moet verlaten, dan gaat mijn voorkeur uit naar dit stukje grond dat zich ooit heel zelfbewust afscheurde van het vasteland. Rest me alleen nog een kleine aanpassing te maken aan mijn voornaam, want die is dan weer rechtstreeks afkomstig van onze zuiderburen. Een andere intonatie kan alvast wonderen doen.

Op een welbepaalde dag wordt op een afgesproken uur bekend gemaakt dat er op een afgesproken dag op een welbepaald uur wordt gestart met de ticketverkoop. Kijk dat is duidelijke taal, daar heb je wat aan.

Natuurlijk wil je van de partij zijn en reeds een kwartier voor aanvang zit je al vrij nerveus voor dat klavier met dito scherm. Het verdere verloop heeft dan twee denkpistes.

Oftewel geraak je direct op de ticketsite binnen maar blokkeert alles na een paar seconden. De andere mogelijkheid is dat je na honderd keer “refreshen” nog steeds niet aan het beginscherm komt.

Ticketstress noemen kenners dit en je krijgt het inderdaad warm en koud tegelijk. De nodige vloekwoorden worden hetzij stil gepreveld of luid geroepen.

Laat ik even een voorbeeld nemen. Op de site van Sherpa geraak ik onmiddellijk binnen om klokslag 10 uur op een zonnige juniochtend waar ik na een ingehouden vreugdekreet een vijfde rij in Vorst Nationaal kan boeken. Mijn klantennummer alsook mijn creditcard liggen al even vreugdevol naast de pc te wachten op instant gebruik. Dan gebeurt het, de site loopt vast, ik krijg een zandlopertje dat in een wilde looping nooit nog zijn eindpunt bereikt.

Wat doe ik dan? Mijn hart begint te pompen en ik overloop de mogelijkheden maar je weet sowieso dat ik afhankelijk ben van dat rotsysteem. Dus ik doe niks en staar naar het scherm als een koe in de wei naar de voorbijgangers.

Na vijf minuten komt dan eindelijk het besef dat ik naar die vijfde rij wel kan fluiten. Ondertussen hebben al honderden mensen voor mij hun plaatsje verzilverd en zit dat middenplein sowieso al overvol.

Met de tranen in de ogen sluit ik af en onderneem een volgende poging. Ik geraak dan natuurlijk niet meer binnen. Geen ticket, dag concertje, zwaai maar met het handje!

Na twee weken log ik nog eens aan op de Sherpa site. Al is het maar om met lede ogen de tekst “uitverkocht” te zien staan.

Maar amehoela almachtig, ik kan gewoon een derde rij boeken. Zonder stress, zonder hartkloppingen. Het betalen met de creditcard gaat als een fluitje van een cent (nou ja, een cent?) en een paar dagen later zit het concertkaartje al in de bus.

Dus laat ik nog even duidelijk wezen. Voor mij geen stress meer. Ik hou het voor bekeken om net als duizenden anderen tegelijk op een ticketsite te vertoeven. Doe mij maar rustig aan. Een makkelijke derde rij of beter nog een last minute ticket aan de helft van de prijs.

En dan… is er koffie!

Toen ik in de Sint Franciscus school als nieuwe kleuter in de tweede kleuterklas aanbelande, kwam Philip in mijn leven. Een blonde medekleuter van het andere geslacht en dus van hetzelfde geboortejaar. Van meet af aan had ik een boontje voor hem, geen idee waarom.

We doorploeterden met dezelfde klas de kleuter- en de lagere school jaren. Er ontstaat een onverklaarbare band in zo’n groep omdat je zo vele jaren lief en leed deelt. Je kent mekaar maar ook mekaar’s ouders, broers en zussen.

Dan verloor ik hem uit het oog. Je gaat een andere richting uit wat ook een andere school met zich meebrengt.

Toch was er tijdens de puberjaren weer enig contact toen we allebei voor “les mauves” supporterden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we bij een vriendschapsmatch in Herentals door toedoen van mijn pa, in de paars-witte kleedkamers verzeild geraakten. Hilarische toestanden, een foto met Czernia, mooie herinneringen.

Daarna weer een hele tijd waarin we mekaar niet zagen en niet hoorden.

Tot mijn Janssen carrière van start ging en ik dat bekende gezicht weer vaker zag. Altijd enthousiast, altijd tijd voor een vriendelijke groet aan de cafetaria.

Vorig jaar hebben we weer een aantal keer samen gezeten. Hij als vakbondsman, ik als overtuigde Janssen anarchist. De gesprekken waren steeds warm en vol vuur. Ik kon bij hem terecht over de stand van zaken, over mijn manier van aanpak en ik kreeg steeds een eerlijk antwoord. In al die jaren was die band niet verloren gegaan. We waren weer de klasgenoten van “’t Schorvoort”. De tijd was even blijven stilstaan.

Nu hangt er een overlijdensbericht bij de begrafenisondernemer en ik kan het nauwelijks geloven. De beelden van een heel leven flitsen aan me voorbij.

Flip jongen, je was zo’n sterke beer, waarom?

Nee ik had zo nog nooit zo intens blauw gezien. Niet zijn ogen maar ook geen enkel ander ogenpaar. “Old Blue Eyes” Frank Sinatra verbleekt in het niets. Maar ook geen enkele azuurblauwe zee komt in de buurt.

Of ik een nieuw lief heb gevonden?

De ontmoeting vond plaats in de boekenafdeling van een grote audio/video gigant. Weinig persoonlijk maar wel met een enorme keuze aan allerlei.

Hij zocht niet tussen de nieuwigheden, niet tussen de fictie of non-fictie maar had het zich gemakkelijk gemaakt op een stoel net naast het middenpad waar ik willens nillens voorbij moest komen. Nonchalant, met een magazine in de hand dat enkel als afleiding diende.

Natuurlijk had ik hem onmiddellijk in het vizier maar om de schijn op te houden, zigzagde ik langs de tuinboekenafdeling, door de fotografieselectie verder naar de kookboeken om zo de toer nog eens in tegenovergestelde richting over te doen. Alle redenen zijn goed om tijd te winnen.

Plots kruisten onze blikken zich rakelings. Er was geen ontkomen meer aan.

You can run but you can’t hide, flitste er door mijn hoofd en alle dimensies van blauw gingen als een bliksemschicht aan mij voorbij. Net als een regenboog die enkel uit één kleur bestaat maar in alle mogelijke schakeringen.

Oh ja, ik probeerde ook even te praten met dit heerschap. Heel dapper!

Maar al gauw verloor ik me weer in zijn appel-blauw-zeegroene ogen en begon ik te stotteren. Ik kon niks zinnigs meer uitbrengen en voelde me net als een slungelachtige pubergriet bij haar eerste date. Het leek wel eeuwen te duren. Ik hing vast, ik raakte verstrikt en meer van die benauwende uitdrukkingen waren onaangenaam toepasselijk

Nee, ik heb niet “ja” geantwoord op de vraag van het nieuwe lief.

Jij ging ervan uit.

Het was mijn loopje met jouw gedachtegang.

Het boek van uitgeverij Van Halewyck met de gele kaft en zijn foto, gaf ik zonder aarzelen aan hem. Hij nam vastberaden zijn cyaankleurige viltstift en krabbelde er zonder nadenken “veel plezier” in.

Daaronder zijn naam in een onleesbaar doktersgeschrift.

De rode pumps die ik op de lunch voor vaderdag draag, schop ik uit. Niet dat ze knellen of een ander ongemak vertonen maar omdat ik voor de gelegenheid ander schoeisel nodig heb.

Pa wordt in de bloemen gezet omdat hij de enige man in mijn leven is (en waarschijnlijk ook zal zijn) die me nooit teleurgesteld heeft. Ik kan altijd op hem rekenen. Een rit naar Zaventem, leeg glaswerk afvoeren naar de glasbol of samen naar een concert gaan. Je noemt het en hij is van de partij. De lunch zelf is even divers als de man zelf. Op de parking van het restaurant stap ik in de wagen en trek mijn uitgelopen gympen aan. 

Het verkeerslicht springt  op rood en ik kan een ongepaste “shit” niet onderdrukken . Ik ben al laat en straks ook nog te laat. De baan van Kasterlee naar Herentals is sowieso geen pretje. Op dit bochtige asfalt liet al menig bestuurder en dito passagier het leven. De rijweg is supersmal en omzoomd met eeuwenoude eiken die totaal geen elasticiteit vertonen (humor).

Tot overmaat van ramp rijdt er voor me ook nog een aftandse groene wagen waarop ik nog net de letters “horses” kan onderscheiden. Hij houdt de kilometerteller heel secuur op 40 km. Het gaat verbazend goed vooruit, een slakkengang avant-la-lettre.

Rood is de overheersende kleur in verbodstekens aan de nadar als ik Herentals wil inrijden. Dat wordt een heel stuk te voet lopen. Of riskeer ik het toch om uit te stappen, het dranghekken een beetje opzij te schuiven zodat ik er met mijn kleine vierwieler net doorkan? Ik besluit het niet te doen. Een wit papiertje achter de ruitenwisser bij terugkomst is wel het laatste waar ik naar verlang.

Waar gaat de rit naartoe? De voorbeeldige dochter las vanmorgen in de krant dat muziek vandaag centraal staat in Herentals. Misschien is dit wel een fijne gelegenheid om de nieuwe portretlens uit te testen?

Ondertussen voeg ik de daad bij het woord en sta ik aan de Ierse pub net als een horde andere muziekliefhebbers te wachten tot de deur opengaat. Wachten hoort bij het beroep net zoals de roddelblaadjes bij een kappersbezoek horen.

Rood zijn mijn wangen als ik weer in de auto stap. Het was enorm druk en ongelofelijk warm in die staminee. Tel daarbij de sigarettenwalm die nog twee weken lang de scepter mag zwaaien op plaatsen als deze en je komt tot een aardige slotsom rook om je hoofd. Maar dat weegt niet op tegen de uitstekende lichtinval die zijdelings op het podium valt. De spiegel achter het geheel geeft een dubbele weergave, overschreven met de woorden “extra stout”.

De foto’s vormen het levende bewijs. Ze zijn ultrascherp met mooie kleuren en voor de invulling zorgt de artiest zelf.

De lens is goedgekeurd en kan zo mee op roverspad als pa en ik een volgend concertje bezoeken.  Want ja hoor, we hebben alweer wat in de planning, de man van m’n leven en ik!

Of een jaar cadeau? Het is zoals U het noemen wil.

Ik ben uitgestapt, zoals men het in het mooi Nederlands wel eens wil zeggen. Het klinkt plechtig als een regel uit een kerkgezang maar zowel de uitstap als de kerk zijn ondertussen een hoofdstuk uit het verleden. De werkvloer is ook niet langer mijn speeltuin. Al leek het steeds vaker op een ommuurde tuin met het reglement aan die bewuste muur.

Toen ik besefte dat ik het leven onderging van iemand die mij vreemd was, heb ik aan de noodrem getrokken. De trein stond stil en ik kon er in de beste omstandigheden uitspringen. Makkelijk toch, zal je zeggen maar het moment tussen de gedachte van het springen en de actie zelf is er eentje van enorme twijfel. Moet ik dat wel doen? Maar ik sprong en zou weer springen.

Na de ontlading kreeg ik een jaar om weer op zoek te gaan naar mezelf.

Wat was ik op mijn “Weg naar het Avondland” allemaal kwijtgeraakt? Eerst komt er een periode van leegte. Er is nog zoveel tijd dus laten we maar wat vakantie nemen. Tot de zoekende ziel toch weer een zaadje plant dat opnieuw een teer maar dapper kruidje-roer-me-niet wordt.

De woorden kwamen weer naar boven en de smaak was zoet. Een cursus creatief schrijven? Ik denk dat vooral het woord ‘creatief’ me over de streep trok.

Een letteretertje, dat was ik al van kleinsaf. Nog voor ik kon lezen, vond ik het zalig om voorgelezen te worden door de tante van mijn moeder. Op schoot met handen als knuistjes tegen m’n gezicht met het water in de mond. Het pure genieten in de kleuterschoenen.

De gedichten die ik in de pubertijd schreef, hebben nog altijd iets charmants. Nee, het zijn geen lachwekkende kleine zinnen in een geheel maar een levend bewijs van de dromer die ik toen was en nog steeds ben.

Later ontdekte ik dat ik ook met beelden kon schrijven. De details waar de meesten aan voorbij gaan, bevatten voor mij de grootste magie. Ik schrijf niet enkel met pen of pc maar nu ook met mijnheer Nikon in z’n D40 vermomming. Woorden waardoor men zich een beeld vormt of beelden die woorden naar boven brengen, het is voor mij echt inwisselbaar.

Daarom zocht ik gelijkgestemden op, in woord en in beeld, om deze passie te delen en ze op die manier aan te wakkeren. Met een grote blaasbalg die het vuur steeds hoger laat opwaaien. Groot en klein, blank of zwart, zachte of harde “G”,… het maakt niet uit. Vijf zaterdagnamiddagen na mekaar, zitten we samen, buigen ons over cursiefjes en columns en proberen zelf ook de schrijver in ons wakker te maken.

Voel jij ook de drang om uit je persoonlijk NMBS netwerk te stappen?

Wacht geen eeuwen meer, het leven is veel te kort.