De rode pumps die ik op de lunch voor vaderdag draag, schop ik uit. Niet dat ze knellen of een ander ongemak vertonen maar omdat ik voor de gelegenheid ander schoeisel nodig heb. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Pa wordt in de bloemen gezet omdat hij de enige man in mijn leven is (en waarschijnlijk ook zal zijn) die me nooit teleurgesteld heeft. Ik kan altijd op hem rekenen. Een rit naar Zaventem, leeg glaswerk afvoeren naar de glasbol of samen naar een concert gaan. Je noemt het en hij is van de partij. De lunch zelf is even divers als de man zelf. Op de parking van het restaurant stap ik in de wagen en trek mijn uitgelopen gympen aan. 

Het verkeerslicht springt  op rood en ik kan een ongepaste “shit” niet onderdrukken . Ik ben al laat en straks ook nog te laat. De baan van Kasterlee naar Herentals is sowieso geen pretje. Op dit bochtige asfalt liet al menig bestuurder en dito passagier het leven. De rijweg is supersmal en omzoomd met eeuwenoude eiken die totaal geen elasticiteit vertonen (humor).

Tot overmaat van ramp rijdt er voor me ook nog een aftandse groene wagen waarop ik nog net de letters “horses” kan onderscheiden. Hij houdt de kilometerteller heel secuur op xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />40 km. Het gaat verbazend goed vooruit, een slakkengang avant-la-lettre.

Rood is de overheersende kleur in verbodstekens aan de nadar als ik Herentals wil inrijden. Dat wordt een heel stuk te voet lopen. Of riskeer ik het toch om uit te stappen, het dranghekken een beetje opzij te schuiven zodat ik er met mijn kleine vierwieler net doorkan? Ik besluit het niet te doen. Een wit papiertje achter de ruitenwisser bij terugkomst is wel het laatste waar ik naar verlang.

Waar gaat de rit naartoe? De voorbeeldige dochter las vanmorgen in de krant dat muziek vandaag centraal staat in Herentals. Misschien is dit wel een fijne gelegenheid om de nieuwe portretlens uit te testen?

Ondertussen voeg ik de daad bij het woord en sta ik aan de Ierse pub net als een horde andere muziekliefhebbers te wachten tot de deur opengaat. Wachten hoort bij het beroep net zoals de roddelblaadjes bij een kappersbezoek horen.

Rood zijn mijn wangen als ik weer in de auto stap. Het was enorm druk en ongelofelijk warm in die staminee. Tel daarbij de sigarettenwalm die nog twee weken lang de scepter mag zwaaien op plaatsen als deze en je komt tot een aardige slotsom rook om je hoofd. Maar dat weegt niet op tegen de uitstekende lichtinval die zijdelings op het podium valt. De spiegel achter het geheel geeft een dubbele weergave, overschreven met de woorden “extra stout”.

De foto’s vormen het levende bewijs. Ze zijn ultrascherp met mooie kleuren en voor de invulling zorgt de artiest zelf.

De lens is goedgekeurd en kan zo mee op roverspad als pa en ik een volgend concertje bezoeken.  Want ja hoor, we hebben alweer wat in de planning, de man van m’n leven en ik!