|
In de krantenwinkel word ik pertinent op de schouder getikt. We staan te wachten om het favoriete weekblad van mijn moeder te betalen. Een oudere dame tikt me figuurlijk op de vingers. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De winkel is het favoriete wandeldoel van mijn dwergteckel. Ze krijgt er een hondensnoepje maar ook een heel warme knuffel die nogal eens kan uitlopen. De klanten na ons moeten soms echt wel even geduld oefenen tot Wendy is uitgeknuffeld. Wel ja, het hoort erbij. De sfeer van de vroegere buurtwinkel komt er vaak weer even tot leven. Een korte babbel en een warm onthaal in een diervriendelijke omgeving.
Als ik er iedere keer zou stoppen wanneer mijn teckel er zin in zou hebben, dan was ze zo rond dat je haar kon rollen. Dus we komen er met mate. Zoals vandaag.
En daar zijn we weer terug bij dat schouderklopje. De dame die achter me staat, achtervolgt ons blijkbaar al een hele tijd en maakt de opmerking dat ik mijn hond niet haar behoefte moet laten doen op de stoep. Pardon, antwoord ik haar, ik heb altijd een plastiek zakje bij om alles proper op te ruimen want ik heb er zelf een hekel aan dat nonchalante voorbijgangers hun verantwoordelijkheid niet nemen. Een dier, oké, maar hier zijn ook plichten aan verbonden, niet alleen rechten.
Nee, dat bedoelt ze duidelijk niet. Het gaat over het plasje. Pardon, antwoord ik haar weer en vraag haar hoe ze het ziet om dat op te lossen. Een plastiek potje meenemen om het gele goud op te vangen lijkt me net een stap te ver en ook niet erg simpel, niet voor baasje, niet voor hond.
Misschien moet ik een emmer water met bleekwater meeslepen als ik om de krant ga en beslis om mijn dierengeluk mee te nemen?
Het kan volgens haar niet dat er op haar stoep wordt geplast. Misschien vindt ze het ook te veel dat mensen met vuile voeten op haar voetpad voorbij komen? Ze eigent zich duidelijk het trottoir, volgens mij toch de openbare weg, toe.
Dat ervaar ik meer en meer. Het is hun stoep, hun weg, hun stad, hun provincie en ook hun land. Mensen eisen dingen zo snel op. Blijkbaar staan ze niet stil bij het gegeven dat er ook nog anderen op deze aardkloot rondlopen.
Whats mine, is mine and not yours. We may have too much, but will take our chances could God stopped keeping score.
Ik laat haar galant voorgaan in de krantenwinkel en als ze haar aankopen betaald heeft en de winkel weer verlaat, schudden zowel Wendy als ikzelf meewarig het hoofd. Zonder woorden zijn we het helemaal met mekaar eens.
Mensen, het is en blijft een rare dierensoort!
|
