|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ken je die mop van de Marokkaan, de Hollander en de Belg? Een zin die je waarschijnlijk niet onbekend in de oren klinkt. Daarna volgt er meestal een waarheid als een koe of een absurditeit die geen weergalm heeft.
Dat culturele allegaartje uit deze mop was mijn leefwereld van kleuter tot lagere school.
De Kerkabs waren de eerste Marokkaanse familie in onze stad en de oudste zoon werd mijn klasgenoot. We stonden er niet bij stil, hij was gewoon één van ons, met een ander kleurtje weliswaar maar voor ons was het niet anders dan een bril of een pet.
Geen problemen met integratie want niemand van ons was vertrouwd met het woord racisme laat staan allochtoon of autochtoon.
De Fixkes zingen niet voor niks : t was zo simpel allemaal!
Want dat was het gewoonweg ook.
Nu er een klasgenoot uit die periode van ons is weggevallen en we met een aantal mensen uit de klas van toen naar zijn herdenkingsdienst gingen, was ook onze Marokkaanse vriend van de partij.
Mag ik eerlijk zijn? Hij is meer Vlaams dan ik. Ik ben een non-believer, hij is een christelijk gelovige. Hij neemt deel aan de sociale discussies in de stad, ik ben een loner.
Maar allebei koesteren we de herinneringen aan een gelukkige jeugd in het stadsdeel waar hij veertig jaar geleden de eerste buitenlander was.
Na de dienst strijken we neer op een zonnig terras onder de stadsparkbomen voor een koffie en merkt één van de andere klasgenoten heel terecht op dat hij zijn drogreden ik ben een buitenlander niet meer mag gebruiken. Het klopt ook niet want hij is gewoon helemaal van hier. Zo zagen we hem toen hij voor het eerst in onze school aankwam en zo zien we hem nog steeds.
Met de Nederlander uit die klas is het contact spijtig genoeg helemaal verwaterd. Maar ik ben ervan overtuigd dat zijn opvattingen, zijn wereldbeeld en hoe hij terugkijkt op zijn tijd in ons land van belofte, heel erg gelijklopend is.
Draait het in feite niet allemaal rond respect en tegemoetkoming? Zij kwamen en wij accepteerden. Zij integreerden en wij leerden. Misschien dat de huidige generatie hier wel een voorbeeld aan kan nemen. Multicultureel, wel, dat is die koffie samen op dat terras, die babbel als gelijkgestemden en de groei die je in al die levens mag ontdekken. Niet meer, maar zeker niet minder
|
