|
Veel te laat vertrokken vanuit de thuishaven maar ik moest en zou Lance nog op dat podium zien staan vooraleer ik kon vertrekken. Ook Tom uit de Kempen zorgde nog voor een verrassing in de toer en zodoende werd ook de Kempen nog eens in het zonnetje gezet.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Parkeren deed ik op Flanders Expo maar toen was het ondertussen al 19.45h. en wist ik dat ik gewoon niet meer op tijd kon komen. De bus deed het op z'n gemakje naar het centrum waar ik van op de korenmarkt toch al heel snel het novotel gevonden had.
Aan de receptie doe ik mijn verhaal, de dame loopt met me naar buiten waar we iemand van de organisatie vinden.
Nee ik kan niet meer naar binnen, nee ze kunnen niet meer storen. Het was ondertussen 20.15h.
Dan begint het offensief Carine. Ik ben xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />100 km gereden, het zat me niet mee op de ring in Antwerpen en bovendien had ik gereserveerd. Ik krijg weer een nee, de zaal zit vol en voor de brandveiligheid kunnen ze het niet maken om er nog een persoon bij te zetten. Toegegeven ik ben te laat, dus ik zal niet mopperen en zal dus m'n weg terug naar Turnhout dan maar aanvatten.
"Het is goed" zegt die man eindelijk en via een achterpoortje wordt ik binnengeloodst in een oude kelder met van die originele gewelven waar het muisstil is en waar in het midden één spot gericht is op Johan.
Een stoel is er niet meer voor me, ik mag op een tafel zitten. Die tafel staat zo gepositioneerd dat ik de man onder de spot niet zie zitten. Voor m'n neus prijkt een knoert van een ondersteuningszuil. Maar z'n stem draagt de zaal. Het verhaal over z'n moeder, die als veertienjarige naar Brussel ging om er te gaan werken.
Als bij wijze van afsluiting van het eerste deel, een liedje van Johan gespeeld wordt, fluistert men me in het oor, dat ik ook op de trap mag gaan zitten. Zo krijg ik de linkerzijkant van de verteller te zien. Het zit ook een stuk comfortabeler en ik kan me helemaal concentreren op het verhaal.
Dit is aangrijpend, en je moet het echt zelf horen, ik kan dit niet navertellen.
Alleen, ik word in m'n eigen verleden gekatapulteerd want dit is niet alleen het verhaal van de moeder van Johan, dit is ook gedeeltelijk het verhaal van mijn grootmoeder aan vaders kant waar ik zo fysiek op lijk. Ook zij zou, als ze het geluk van leven had, rond dezelfde leeftijd als deze vrouw draaien. Ik kan m'n tranen niet bedwingen en voel ook haar aanwezigheid naast me. Ze droogt m'n tranen die maar blijven komen.
Het duurt veel te kort, zoals alle mooie dingen maar na afloop heb ik nog wel de kans om het boekje door Johan te laten signeren en er een persoonlijke boodschap voor m'n pa in te laten zetten. Morgen krijgt hij het boekje van mij, omdat ik weet dat ook hij hierin zijn moeder zal herkennen. Voor het eerst besef ik dat mijn roots geen Goris, Jansen of Brodmann zijn maar dat een groot deel in mij een "Snoeren" is net zoals zij!
Terug gaat het in de bus naar de expo, waar ik heel dankbaar ben voor het feit dat ik alleen ben. Er komen zoveel gevoelens los! Ik laat wel enkele smsjes naar mensen die deze voordracht ook geapprecieerd zouden hebben, maar ik had er niet over kunnen praten.
Dit is ik alleen met mezelf, in een enorm intens gelukkig gevoel.
Want heel onverwacht werd ik naar deze voordracht gezogen en ik weet nu waarom.
Zou zij het zijn geweest die me een teken van boven gaf?
|
