Toen ik in de Sint Franciscus school als nieuwe kleuter in de tweede kleuterklas aanbelande, kwam Philip in mijn leven. Een blonde medekleuter van het andere geslacht en dus van hetzelfde geboortejaar. Van meet af aan had ik een boontje voor hem, geen idee waarom. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We doorploeterden met dezelfde klas de kleuter- en de lagere school jaren. Er ontstaat een onverklaarbare band in zo’n groep omdat je zo vele jaren lief en leed deelt. Je kent mekaar maar ook mekaar’s ouders, broers en zussen.

Dan verloor ik hem uit het oog. Je gaat een andere richting uit wat ook een andere school met zich meebrengt.

Toch was er tijdens de puberjaren weer enig contact toen we allebei voor “les mauves” supporterden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we bij een vriendschapsmatch in Herentals door toedoen van mijn pa, in de paars-witte kleedkamers verzeild geraakten. Hilarische toestanden, een foto met Czernia, mooie herinneringen.

Daarna weer een hele tijd waarin we mekaar niet zagen en niet hoorden.

Tot mijn Janssen carrière van start ging en ik dat bekende gezicht weer vaker zag. Altijd enthousiast, altijd tijd voor een vriendelijke groet aan de cafetaria.

Vorig jaar hebben we weer een aantal keer samen gezeten. Hij als vakbondsman, ik als overtuigde Janssen anarchist. De gesprekken waren steeds warm en vol vuur. Ik kon bij hem terecht over de stand van zaken, over mijn manier van aanpak en ik kreeg steeds een eerlijk antwoord. In al die jaren was die band niet verloren gegaan. We waren weer de klasgenoten van “’t Schorvoort”. De tijd was even blijven stilstaan.

Nu hangt er een overlijdensbericht bij de begrafenisondernemer en ik kan het nauwelijks geloven. De beelden van een heel leven flitsen aan me voorbij.

Flip jongen, je was zo’n sterke beer, waarom?