Of een jaar cadeau? Het is zoals U het noemen wil. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben uitgestapt, zoals men het in het mooi Nederlands wel eens wil zeggen. Het klinkt plechtig als een regel uit een kerkgezang maar zowel de uitstap als de kerk zijn ondertussen een hoofdstuk uit het verleden. De werkvloer is ook niet langer mijn speeltuin. Al leek het steeds vaker op een ommuurde tuin met het reglement aan die bewuste muur.

Toen ik besefte dat ik het leven onderging van iemand die mij vreemd was, heb ik aan de noodrem getrokken. De trein stond stil en ik kon er in de beste omstandigheden uitspringen. Makkelijk toch, zal je zeggen maar het moment tussen de gedachte van het springen en de actie zelf is er eentje van enorme twijfel. Moet ik dat wel doen? Maar ik sprong en zou weer springen.

Na de ontlading kreeg ik een jaar om weer op zoek te gaan naar mezelf.

Wat was ik op mijn “Weg naar het Avondland” allemaal kwijtgeraakt? Eerst komt er een periode van leegte. Er is nog zoveel tijd dus laten we maar wat vakantie nemen. Tot de zoekende ziel toch weer een zaadje plant dat opnieuw een teer maar dapper kruidje-roer-me-niet wordt.

De woorden kwamen weer naar boven en de smaak was zoet. Een cursus creatief schrijven? Ik denk dat vooral het woord ‘creatief’ me over de streep trok.

Een letteretertje, dat was ik al van kleinsaf. Nog voor ik kon lezen, vond ik het zalig om voorgelezen te worden door de tante van mijn moeder. Op schoot met handen als knuistjes tegen m’n gezicht met het water in de mond. Het pure genieten in de kleuterschoenen.

De gedichten die ik in de pubertijd schreef, hebben nog altijd iets charmants. Nee, het zijn geen lachwekkende kleine zinnen in een geheel maar een levend bewijs van de dromer die ik toen was en nog steeds ben.

Later ontdekte ik dat ik ook met beelden kon schrijven. De details waar de meesten aan voorbij gaan, bevatten voor mij de grootste magie. Ik schrijf niet enkel met pen of pc maar nu ook met mijnheer Nikon in z’n D40 vermomming. Woorden waardoor men zich een beeld vormt of beelden die woorden naar boven brengen, het is voor mij echt inwisselbaar.

Daarom zocht ik gelijkgestemden op, in woord en in beeld, om deze passie te delen en ze op die manier aan te wakkeren. Met een grote blaasbalg die het vuur steeds hoger laat opwaaien. Groot en klein, blank of zwart, zachte of harde “G”,… het maakt niet uit. Vijf zaterdagnamiddagen na mekaar, zitten we samen, buigen ons over cursiefjes en columns en proberen zelf ook de schrijver in ons wakker te maken.

Voel jij ook de drang om uit je persoonlijk NMBS netwerk te stappen?

Wacht geen eeuwen meer, het leven is veel te kort.