De donkere dagen van het jaar waar ik me ieder jaar zo niet op verheug maar ondertussen niet meer probeer om me ertegen te verzetten. Het ging eigenlijk vrij goed tot de dag na kerstmis. Gewoon de dagen de dagen laten en lekker samen zijn met de kleinst mogelijke familie. Geen keuze maar een vaststaand feit want de familie is niet groter dan de kleine kring rondom.

Daarna overvalt het lege gevoel me plots weer. Geen zin in lezen, geen zin in tv kijken, geen zin in…., eigenlijk helemaal geen zin in iets.

Zitten en zazen, zelfs geen zin in nadenken.

Omdat niks doen ook niks brengt, heb ik mezelf ertoe aangezet om maar wat krachtige soepen te gaan koken die kunnen ingemaakt worden. Kleine porties comfort food voor de komende dagen. Zou het een achterliggende betekenis hebben?

Kan me indenken dat deze periode voor heel veel mensen een vrij eenzame tijd is. Het is een familieweek bij uitstek maar wat moet je als die familie er niet is, of als er geen contact is met die familie? Dan wordt het extra pijnlijk.

De dagen zijn kort maar duren eindeloos lang en na vandaag komt er weer een gelijkaardige korte lange dag. De vrienden zijn druk bezig met eigen gezin en familie en hebben het ongelofelijk druk deze tijd van het jaar. Het schrille contrast.

Ach weet je, laten we gewoon de dagen uitzitten tot de soldenperiode het onvervalste begin van een nieuw jaar inluiden. Dan zitten we weer terug in het gewone ritme en dat bevalt me nog steeds het allerbeste.

Nee alsjeblief, bespaar me je medeleven, dat is überhaupt niet nodig. Maar als je aan die reuze familietafel zit, bedenk dan even dat deze feestdagen niet voor iedereen zo vredevol druk gelukkig zijn.

Gelukkiger worden met minder. Deze mantra dreunt al sinds het weekend in m’n hoofd door. Ik kreeg deze woorden aangereikt van een vriendin die op het punt staat een oude woning op het begijnhof te pachten. Ze wil zich gelukkiger gaan voelen en hoopt dit te bereiken in deze oase van rust midden in de stad. Het heeft me aan het denken gezet.

Wat als ze gelijk krijgt en ze zich beter gaat voelen in een kleine oude woning zonder auto of tv? Gaan de essentiële dingen diep binnenin meer aan de oppervlakte komen? Ik weet het niet maar ook bij mij hebben deze vragen iets vanbinnen geraakt. Of misschien meer iets in gang gezet.

We willen hoger op de sociale ladder komen en ook promotie maken in onze werkomgeving. Een zomervakantie naar een dure bestemming staat alvast gepland maar als het kan ook nog graag in de winter naar de sneeuw en tussendoor één of ander wellness weekend en een citytrip. Een grote auto voor de lange verplaatsingen en een kleiner formaat voor de stadsritten. Mooie cadeaus bij verjaardagen en met kerstmis een overload aan geschenken onder de boom. Etentjes voor dit, lunchen samen met de vrienden en een High Tea net zoals de Britten.

Denk het allemaal even weg en geniet van een doodsimpel warm bad, een goed boek uit de bibliotheek en zak even weg in die oude fauteuil die al jaren bij het meubilair hoort. Maak een stevige wandeling en bewonder de pracht van de herfstbladeren en de mooie paddenstoelen die de natuur zo maar cadeau geeft.

Je gaat dan erg snel beseffen dat een vrijheid als deze gewoon gratuit is. Dat je enkel de knop hoeft om te draaien en buiten te stappen met een andere ingesteldheid. Hoofdzaak is dat je weer gaat genieten van kleine dingen die je allang als doodgewoon bent gaan benoemen maar die dat in wezen echt niet zijn.

Waarom kan je de capaciteiten die je hebt gewoon niet in ruil aanbieden voor die van een ander? Ik maakte foto’s voor de website van een vriendin en kreeg er een fijne gezichtsbehandeling voor in de plaats. Heerlijk toch? Met de kleding en schoenen die ik de afgelopen jaren kocht (uit vergelding voor de wansmakelijke job die ik had) kan ik nog een hele tijd verder. Ik moet die dingen gewoon op een andere manier gaan bekijken. Het lukt me wel, ik ben er zeker van.

Zaterdag ga ik samen met haar kijken naar die authentieke woning op het begijnhof en samen steken we een kaarsje aan voor de vriendin die ons al bijna 10 jaar heeft verlaten. Samen simpele dingen doen, geven verbondenheid. Net dat missen we de laatste tijd toch een beetje veel.

Nee, ik vergis me niet van datum. Deze overpeinzing heeft wel degelijk 12 december als datum. Een dag die me altijd zal bijblijven en wel om verschillende redenen.

Zeven jaar gelden vond de eerst X-factor in ons land plaats en op 11 december stond de finale op het programma.We supporterden toen voor een jonge blonde gast met een stem die je van je sokken blaast. Normaal gezien is het een heel slecht teken als ik voor iemand supporter. Ik heb namelijk de gewoonte altijd een boon te hebben voor de underdog maar dit keer was het gewoon prijs. Udo werd de eerste winnaar van X-factor. Ik heb ergens nog dat allereerste fotootje met hem. Hij heeft zeker tot in de vroege uurtjes van de volgende dag gevierd.

Die nacht werd ik gebeld. Mijn vriendin Anja vocht al twee jaar tegen kanker en we wisten dat we voor een afscheid stonden. Die nacht was het moment van afscheid nemen gekomen. Om drie uur ben ik naar haar toegegaan. Bikkelhard was het om een leeftijdsgenote na zo'n strijd te zien vertrekken.

De pijn, de ellende , het afzien, ik kan het allemaal zo weer voor de geest halen.

Op 12 december om 11 uur koos zij voor de andere kant, moegestreden.

Diezelfde datum dit jaar trouwt er een koppel die een paar jaar geleden in mijn leven zijn gekomen. Hij is een rasechte dromer en heeft in haar zijn nuchtere wederhelft gevonden. De trouwdatum was voor mij een regelrecht dilemma. Emotioneel beladen, nog altijd.

Plots was ze daar en ik wist dat het kon. Het voelde als een juiste beslissing om op deze bijzondere dag bij twee gelukkige mensen te zijn. Deel uit te maken van hun dag.  Laat nu die Udo van jaren geleden ook nog de bruidegom's best man zijn. Die gasten delen zoveel.

Ook zij leven met een groot verlies van iemand bijzonder dierbaar en net daarom is die band zo intens.

Ben er zeker van dat Anja ook die dag van de partij zal zijn. Dat ze naast me zal lopen ook al ben ik alleen. Is ze er niet altijd bij belangrijke dingen en te nemen beslissingen?

Jongens, laat ons hier beneden vieren terwijl mijn vriendin en jullie moeders dat zeker aan de overkant ook zullen doen. Ik denk niet dat we een straffer pact kunnen sluiten. Soms is de cirkel ronder dan rond en zeker op een 12de december.

Op zondagochtend ontbijt ik altijd bij mijn ouders. We wonen kangoeroe dus ik hoef de deur niet echt uit. Pa haalt dan verse pistolets bij de bakker om de hoek waar we al drie generaties klant aan huis zijn. Lekker lang aan tafel zitten is onze favoriete sport en de radio staat dan steevast op "Alla Prima". Het praatprogramma van Luc Verschueren is de ideale achtergrond voor gesprekken die verder gaan dan het weer of de tv.

Vanmorgen was Sofie centrale gast. De Sofie zodat "Verbruggen" erachteraan meestal niet nodig is om te weten over welke geweldige stem we spreken. Sofie geeft zang en -stemles aan een hele generatie van zangers waar ik er wel een paar iets beter van ken. De kaartjes voor haar theatertoer met Jim Cole liggen al geruime tijd in onze ticketschuif.

Tegen het eind van het programma wordt het liedje "Cheek to Cheek" gespeeld. De conversatie aan tafel valt stil en drie paar oren gaan figuurlijk de hoogte in. De vraag die we voorlopig niet uitspreken maar wel op onze lippen brandt "is ie het of ie ie het niet". Soms denk ik, "ja", zeker wel en dan weer "nee" toch niet. Is het Bublé? Ma beweert dat het ook Bublé niet is maar nog een andere zanger. In gedachten loopt ze het croonerlijstje af, maar kan niet echt met een juiste naam op de proppen komen. En toch klinkt af en toe die vertrouwde stem van dichtbij huis. Naar het eind van het liedje (ik kan je zweren dat zo'n drie minuten dan ongelofelijk lang duren), gaan de hoofdjes wat dichter naar de radio en komthet verlossende antwoord van Luc. "Dit is Yannick Bovy" met "Cheek to Cheek". En Sofie zegt "mooi".

We drinken er nog een taske koffie op en ma zwaait met de limited edition cd die ik vrijdag voor haar meebracht.

Er ligt al jaren een blanco blad in mijn bovenste schuif met daarop een heel verhaal. Of beter gezegd, het opzet van een heel verhaal.

Het is een droom van me om dit ook effectief op papier te krijgen en moet je je dromen niet achternagaan? Juist ja!

Waar wringt dan het schoentje en waarom begin ik er niet aan?

Een vraag die ik mezelf al duizend keer gesteld hebt.

Eerst en vooral voorzie ik een pak research. Maar dat mag me niet tegenhouden want ook al zal ik er een hele hoop tijd voor moeten uittrekken, op zich is het een doenbaar iets.

Het probleem stelt zich aan de emotionele kant. Een verhaal dat me reeds m’n ganse leven achternajaagt, een verhaal dat aan me kleeft, een verhaal dat ook voor een stuk mijn leven vertelt. Het verhaal van mijn biologische grootvader.

Ik wil zo graag stukje bij beetje ontdekken van zijn leven. Alle mensen die mij hierbij kunnen helpen zijn ondertussen overleden en toch vind ik niet dat ik te lang heb gewacht. Het wordt een puzzel waar in de doos sowieso al vele stukjes ontbreken en toch heb ik een sterk voorgevoel dat ook dat net de charme van het verhaal is.

Hoe was zijn jeugd daar op de grens van Duitsland en Zwitserland?  Ik zie een groene omgeving met veel fruitbomen, oneindige velden en een schip dat op een voorspelbaar tijdschema het meer oversteekt.

Ik zie heuvels en spelende kinderen, grote gezinnen, solidariteit, zich onbewust van de naderende oorlog.

Een jonge man die een keuze maakt die heel z’n leven zal veranderen.

De beelden komen en gaan, net zoals dat blanco blad papier dat steeds weer terug in die lade verdwijnt.

Dan komt er die verschrikkelijke oorlog en weer worden onomkeerbare keuzes gemaakt. Het vechten voor het vaderland dat hem in een andere Europese omgeving brengt. Het heimwee naar een thuis die er niet meer is of waar hij niet naar terug kan.

Het nieuwe leven dat zich opdringt om dan weer te kiezen voor een oud vertrouwd iets.

Kijk, dat blanco blad is ondertussen niet onbeschreven meer. Ik zet hier de eerste stapjes naar een verhaal waarin ik al jaren een figurant ben. De hoofdpersoon kan ik enkel beter leren kennen door m’n huiswerk te maken en achter het verhaal aan te gaan. Tegelijkertijd is het ook een zoektocht naar mezelf. Ik weet dat er nare details aan het licht zullen komen, maar ook dat schrikt me niet af.

Ik wil echter geen oud zeer naar boven halen voor de mensen die me dierbaar zijn en daarom is het misschien nog steeds een beetje…. te vroeg.

Toch maak ik hier de belofte dat het verhaal aan de oppervlakte zal komen. Laat het idee samen met het blanco blad nog maar wat sudderen in de bovenste schuif.

Het beeld haarscherp op het netvlies. Ik zit op de grijzen mohairen driezit van m’n ouders toen we nog in het zuiden van de stad woonden. Het is warm, eind juni, begin juli. Maar toch zit ik binnen. Een groots evenement op tv. Een held staat op een grasveld, iets buiten Londen. Als tegenstander een ruig Amerikaans typetje, dat zo uit een stomme film is weggelopen. Zijn mimiek is voldoende, ook zonder geluid.

Een duracell-poppetje avant-la-lettre.
De held bedient zich van geen geluid. De stilte neemt over.

De match zit ik uit tot het bittere einde, als in een trance.

Mijn voorkeur is alvast duidelijk. De man met haarlint en baard wiens uitstraling reikt van hier tot in Tokyo.

Geen idee wie dat eerste duel in Wimbledon heeft gewonnen en eigenlijk doet het er ook niet toe. We schreven geschiedenis en dat voelde ook zo.

Ook daar in die Turnhoutse huiskamer.

Een idool, ver en onbereikbaar.
Een idool waarvan een poster tegen de muur in de tienerkamer.

Ondertussen zijn we meer dan dertig jaar later en kan ik dat kleine lijstje met idolen van toen nog zo voor de geest halen. Ik ben nooit iemand van adoratie geweest dus degenen die op dat kattebelletje prijken, zijn uitzonderingen.

De reeks met posters aan de muur was even summier en beperkte zich enkel tot sportievelingen.

Nooit gedacht, zelfs nooit gedroomd, dat ik op een doordeweekse donderdag in augustus naast dit idool zou staan en ik als vanzelfsprekend de rust en het vertrouwen voelde die ook toen al in zijn persoonlijkheid vervat zaten. Geen spoor van nervositeit, niet van mijn kant. Net of je iemand ontmoet die je al jarenlang kent, die je ongelofelijk vertrouwd is. Respect als het idool plots vlees en bloed wordt en er geen spatje kapsones aan te pas komt.

We maken een praatje, over het uitzonderlijk warme weer eind augustus, afgerond met een ijswarme glimlach.

Het blijkt vaak dat de echt bijzondere mensen, hetzij het in sport, hetzij in muziek of noem maar op, heel erg eenvoudig zijn. Net als jij en ik.

Enkel degenen die zich groot wanen, maken gebruik van een “wie boven mij” attitude.

Net als de superrijken die nog steeds de kortingsbons uit de reclamefolders knippen en degenen zonder haven of goed die zich de meest gekke dingen veroorloven.

Enfin, ik wijk af. Daar stond ik dan. Volgens mij met een glimlach die de ganse dag niet meer verdwenen is. Natuurlijk met het fototoestel wat enkele beelden voor de eeuwigheid opleverde. Soms verrast het leven je zo onverwacht. De tijd staat even stil en je leeft in het moment.
Dankbaarheid is een woord dat naar boven borrelt.

En ook een beetje ongeloof als je weer in de wagen naar huis zit, op weg naar huis.

Tusend Tak!

Ieder jaar weer houdt deze toer door het land van onze Zuiderburen me in zijn greep. Oké, ik kijk ook wel Ronde Van Vlaanderen en volg het reilen en zeilen van de renners langs de lijn maar ik kan me niet echt een wielerliefhebber noemen.

Ofwel is juli heet en moet je soms binnen verkoeling gaan zoeken ofwel is deze zomermaand triest en nat en is de interne keuken de meest droge en warme plaats. Spijtig genoeg spelen we dit jaar in het laatste scenario.

De eerste ritten in het eigen land waren leuk maar enkel het laatste uurtje het kijken waard. Maar nu we in de bergen vertoeven wordt het eerst echt serieus.

Week één werd beheerst door één gele leeuw, de beer van Bern. Cancellara draagt een geschiedenis mee. Zoon van een Italiaanse inwijkeling die verliefd werd op een meisje dat in grootwarenhuis Mygros werkt. Herkenbaar, uit het leven gegrepen. Fabian heeft alvast die eenvoud van z’n ouders meegekregen. Deze man heeft een naturel van hier tot in Tokio en net dat maakt hem heel bijzonder. De viertalige Zwitser is vlot en goedlachs maar ook doortastend en volhardend.

Familie is enorm belangrijk. Dat bewijst hij ook nu weer. Hij verlaat de toer omdat zijn tweede spruit op komst is en dat voor hem duizend maal belangrijker is dan die maillot jaune.

Sinds eergisteren rijden we de bergen in. Het Sky team beheerst de wedstrijd, iedere dag weer opnieuw. Een gek gegeven, die hemelrijders, ieder op zich talent te over dat wordt opgeofferd voor kopman Wiggo. De Brit met Belgisch geboortecertificaat MOET deze toer winnen en net daar wordt het voor mij bijzonder moeilijk. Het gaat niet meer om individuele prestaties. Het is niet meer de man tegen de berg. Hij wordt als het ware naar boven getakeld en hangt zijn wagon aan steeds weer een frisse locomotief. Bijzonder om zien, maar weinig spektakel, weinig emotie.

Cadel moet passen dit jaar. Je ziet die verbeten blik, maar je ziet ook die mondhoeken naar beneden gaan. Zelfs met ploegmaat Tejay, lukt het niet. De Aussie  moet het hoofd buigen en zelfs daar kan het charmeoffensief van Robel niks tegen beginnen. Nederig zijn is nochtans niet de kwaliteit van Evans. Misschien is dit wel de mooiste les die hij in het wielrennen kan krijgen. Een nummer één voor persoonlijke groei.

Wie hangt daar steeds aan het wiel van Wiggins en geeft geen krimp?
Wie pakt het op z’n eentje aan en gaat zonder ‘back up’ de franse bergen te lijf?

Soms denk ik, hier gaan we weer. Hier ben ik weer met het Kempen gevoel. Het moet op den duur gaan vervelen. Zet eens een andere plaat op.

Toch moet je toegeven dat wat Jürgen Van den Broeck hier neerzet een ongelofelijk mooi verhaal is. Een vijfde plaats in het eindklassement en wie weet wat mogen we nog verwachten. De man uit Morkhoven is steeds enorm rustig en nuchter als er een centimeter na de finishlijn een microfoon onder zijn neus wordt gestoken.

Eerlijk ook. Nee hij kon niet reageren na het terugfluiten van Froome. Mag ik het toch weer even zeggen?  Die (h)eerlijke Kempische aard.

Jürgen, we blijven je volgen en uit onze comfortabele zetel op het thuisadres en hopen dat je ons nog verschillende keren supertrots mag maken.

Als één Kempen achter ’t Broekske!

Liefhebber van feestdagen en naamdagen? Wel, ik überhaupt niet. Kerst, Pasen, Sinksen, het kan me allemaal gestolen worden. Erger nog zijn de verjaardagen. Dan wil het liefst van de wereld verdwijnen. Er is geen reden toe maar op een bepaalde manier legt het een zware druk op m’n schouders. De verjaardag valt in een week waarin ook mijn ma een jaar ouder wordt (ik was haar verjaardagsgeschenk op haar 22^ste geboortedag) en waarin ook mijn ouders hun huwelijksverjaardag vieren. Ook al zijn zij de mensen die ik koester, het is een gruwelijke week.

Daar wou ik vanaf. Geen slecht gevoel dit jaar. Als je ergens van weg wil dan moet je vluchten. Het land uit, het water over of de lucht in. Een plan, een idee, geboekt en weg ermee. Drie dagen van de wereld en terug aan die andere kant van de vier vijf.

Het is niet m’n thuis en ik heb er helemaal geen roots maar toch voelt het kanaal over heel vertrouwd. Engeland heeft geen positieve reputatie als het over eten en kleding gaat en toch zijn dat de dingen die alleen al de overtocht waard zijn. Ik ben Marks & Spencer addict voor de innerlijke alsook de uiterlijke mens.

White cliffs of Dover en dan door Kent met z’n heerlijke tuinen en pittoreske dorpjes om daarna door te reizen naar DE  stad van Europa. National Portrait Gallery sla ik zelden of nooit over. Altijd wel een interessante fototentoonstelling te bekijken om nadien in “the basement” te verpozen bij een heerlijke kop thee of op zoek naar dat uitzonderlijke boek in de “Gallery Shop” annex.

Voor mijn ma bezoek ik één van de Hobbs filialen. Haar kledingstijl, haar smaak die ik eigenlijk ook met m’n ogen dicht kan invullen. Geen haar op m’n hoof dat eraan denkt om één van die burgerketens binnen te stappen maar kies ik bewust voor Byron’s die dit soort vlees nog vers en met smaak bereiden.

De tuin van Engeland, zoals Kent wel vaker genoemd wordt, is een baken van rust en groen. Via via vond ik de B&B Arden tussen Pluckley en Smarden. Al vanaf de eerste kennismaking met Sue was er het gevoel van vertrouwen en herkenning. Ik werd uitgenodigd voor een cream tea in haar uitzonderlijke tuin en al gauw waren we aan de praat alsof we mekaar al jaren kenden. Het geeft steeds een bijzonder gevoel als je mag thuiskomen bij gelijkgestemden.

In de tuin, in de zon, met de stilte en enkel Willow, haar zwarte labrador als gezelschap, wordt de wereld een stuk rustiger en warmer. Het is genieten van de bovenste plank voor mij.

Voor m’n verjaardag dit jaar kreeg ik dus onverwacht een fijne vriendschap cadeau. Je laat vriendschappen achter om er nieuwe voor in de plaats te krijgen. Ook dat behoort bij het leven en dat besef je pas als de jaren verdertikken.

Met een fijn gevoel stapte ik dit jaar over die jaargrens heen en reed de ferry op met een heel ander gevoel dan de meeste verjaardagen.

Ik ga het echt nog allemaal leren!
Ooit.

Own is de titel van het overzichtswerk van Erwin Olaf. Een naam als een klok onder het Nederlandse en Internationale fotogesternte. Er zijn een paar reeksen van hem die ik best kan smaken dus was heel erg benieuwd naar de inhoud van het wel 5kg zware fotoboek dat nieuw op de markt is.

Natuurlijk wordt er aan prijsvergelijk gedaan dus toen ik toevallig in de Koekestad was, ben ik even bij FNAC binnengelopen.

Ja hoor, hij (zij) was beschikbaar aan de standaardprijs. Veel boek voor een degelijke prijs dus toch maar even inkijken. Waar vind ik een inkijkexemplaar?

Net op het ogenblik als ik de vraag stil in mezelf stel, hoor ik achter me een man die van wanten weet hardop zeggen “ daar ligt het exemplaar dat je kan inkijken en ook het nieuwe boek van Annie Leibowitz ligt erbij.”

Dan weet je gelijk, deze FNAC medewerker zit helemaal op mijn lijn. Ik bedank hem en zet me met het zwaargewicht in de zetel die ook gewoon net op de juiste plaats staat. Al bladerend maak ik een optel- en aftelsommetje. Het resultaat : slechts één vierde van het boek is echt mijn ding.

Of het een cadeau is voor iemand vraagt de man me. Ja een cadeau voor mezelf. Beide zijn we het erover eens dat dit de mooiste cadeautjes zijn. Als ik aangeef dat ik onze Marco (Mertens) toch wel een pak beter vind, kan hij zich direct vinden in mijn opmerking. Olaf is een grote naam en maakt mooi werk maar ook de minder klinkende namen zitten schitterende foto-artiesten. Marco’s werk is haarscherp en bevat zoveel emotie in een stilstaand beeld.

Hij reikt me de naam alsook het boek van persfotografe Germaine Van Parys aan. Een vrouw die voor haar tijd een uitzondering was in het voornamelijk mannelijke beroep. Een vrouw die haar mannetje kon staan en zich letterlijk en figuurlijk een weg naar voor baande, ondanks haar kleine gestalte.

Ik kan me helemaal vinden in zijn verhaal en vind er ook een spiegel naar mezelf in terug. Haar overzichtstentoonstelling zal plaatsvinden in het Jubelparkmuseum in april van volgend jaar. Ook al beslis je het boek niet te kopen, de tentoonstelling is een echte aanrader, besluit hij zijn betoog.

Ik blader het boek door en lijk door het Brussel van begin vorige eeuw te wandelen.

Mensen die mekaar vinden door de fotografie geven me altijd zo’n juist gevoel. Ook deze kleine ontmoeting catalogiseer ik onder deze noemer.

Ik stap zonder boek buiten maar wel met de meerwaarde van een leuk gesprek en een ongedwongen herkenningsgevoel.

Nieuwe dingen die aangereikt worden door mensen met hetzelfde buikgevoel. Het is niet tastbaar en er kan geen mooi papier en dito strik rond maar de waarde is veel hoger dan het mooie Erwin Olaf boek.

Wakker worden van een fel geluid. Knallen, knalletjes en meer van dat. Langzaam komt het besef dat dit wel eens vuurwerk zou kunnen zijn. Even traag komt het besef dat ik niet thuis in m’n eigen bed liggen maar in een minder comfortabele slaapplaats in de buurt van Napels. M’n reispartner bekend later dat ze ook wel aan een uitbarsting van de Vesuvius heeft gedacht. Ik was daar waarschijnlijk te slaperig voor.

Het knallen sterft een stille dood en we zijn bijna weer naar dromenland als er een hels geluid de stilte overstemd.

Een gedachte van “wat nu weer” maakt al snel plaats voor een kleine paniek. Dit is een alarm, een brandalarm.

We springen uit ons bed, doen onze schoenen aan en nemen onze identiteitskaart en snellen richting deur. Die blijft open totdat ik beslis om toch de sleutel te halen en de deur te sluiten. Mijn oud-collega en ik zijn beide in hetzelfde bedrijf getraind voor dit soort situaties en merken al snel dat “Übung” echt wel “den Meister” maakt.

We zijn snel efficiënt en in een aardedonkere trapkoker dalen we voorzichtig maar resoluut af van de derde verdieping. De ene raakt de andere niet uit het oog en veilig en wel staan we in de hotellobby, alleen, met z’n twee.

Achter de receptie duikt een jongeman op die ondanks het helse signaal rustig zijn veters zit te knopen en daarna in totale onwetendheid aan de electriciteitskast begint te prutsen. Duidelijk van geen hout pijlen weten te maken.

Ik probeer de voordeur maar die zit helemaal vast. Net voordat ik een voorwerp zoek om de deur in te slaan, komen er twee slaapdronken vrouwen naar beneden om te melden dat één van hun kinderen het brandalarm per ongeluk heeft geactiveerd.

Nu ja, wat heet per ongeluk? Waarschijnlijk een revolte als resultaat van een uitgelopen ruzie of misverstand. Een bewijs van opstand of iets dergelijks.

Feit is dat wij in nachtgewaad met elegante fleece in de hotelreceptie zitten en toch nog even het zekere voor het onzekere nemen. Na een kwartiertje vertrekken we nog steeds onder een hels alarmgeluid terug naar onze kamer.

Als we de ochtend daarna informeren, zijn we de enige die dit avontuur ondergaan hebben. Het feit dat we vlakbij de lift sliepen, bleek onze redding (of in dit geval beter ons ongeluk). De andere kamers waren afgescheiden door een branddeur. Een deur die blijkbaar ook resistent is voor een brandalarm. Logisch toch?

Was dit een echte noodsituatie geweest dan had je waarschijnlijk in de krant gelezen : twee Belgische citytrippers enige overlevenden bij hotelramp in de buurt van Napels.

Mijn fototoestel had ik in het heetst van de strijd niet meegenomen maar de foto van ons twee in die hotellobby staat voor eeuwig op mijn harde schijf gebrand.

Met de vierde overwinning van Boonen in Roubaix nog rauw op het netvlies, komt er een soort trots naar boven. Nee, ik ben geen Boonen fan maar als er op die manier gekoerst wordt en dat op meer dan vijftig kilometer van de aankomst, dan moet je daar je hoed voor afdoen.

Zelfs al ben je een Cancellara fan.

Dus toch trots, op een Kempenaar, op een man van vlees en bloed die uit een nuchtere streek komt.

Daar zijn ze dan, de Kempenvrienden die allemaal meer eer verdienen dan ze krijgen en daar gewoon tevreden mee zijn. Neem nu souldiva Natalia die als het erop aan komt zich steeds weer vastklampt aan haar vertrouwde Kempentaaltje, die zich van niks of niemand iets aantrekt als het erom draait om haar eigen weg te gaan.

Mijnheer regisseur Stany Crets met in zijn kielzog topacteur Koen De Bouw waarvan het hemd nog nader is dan de broek.

Moet ik het gevoel uitleggen? Wel dat kan ik niet!

Een poging wagen, dat wel, en dan nog.

Uit de zelfde zandgrond gegroeid dan de mensen die ik hierboven vernoem, is niks menselijk me vreemd. Ik herken de onopvallende trekken in hun karakter. Hou het simpel, staat bij ons van bij de geboorte op ons voorhoofd gedrukt. Vergeet dat aswoensdagkruisje en vervang het door deze tekst want de katholieke dwangbuis hebben we gelukkig een tijdje geleden van ons afgegooid. We zijn harde werkers, als het erop aankomt. Als we ons een doel gezet hebben, als we een droom willen verwezenlijken. Maar vraag ons niet om de wereld te gaan redden want daar voelen we ons veel te klein voor. Laat ons maar doen op onze geboortegrond en ook misschien nog een stukje daarbuiten, net over de grens. Laat ons maar doen wat we het beste kunnen. In alle nuchterheid en eenvoud een prestatie neerzetten en daarover niet te veel “meulekes” maken

En wat betreft die “gepikte soazie”

Forget it!

Vanmiddag was ik er weer, in mijn stadsbibliotheek. Ik veronderstel dat ik “mijn” mag zeggen want ik ben er al jaren trouwe klant. Als de dag van gisteren herinner ik m’n eerst bezoek. Ik was een lagere schoolkind en mijn ouders hadden geen boekerij achtergrond. Het waren trouwens helemaal geen lezers. Dus die allereerste keer was alles helemaal nieuw voor mij. Een bibliothecaresse ging met me rond om alles klaar en duidelijk uit te leggen. Zoveel boeken, zoveel keuze, ik kon m’n geluk niet op. Een eigen lidkaart en een ponskaart die bij ieder boek individueel hoorde. Dat waren nog eens tijden. Aan de kassa was het steeds enorm wachten en nadat ik m’n keuze gemaakt had, ging het stapeltje boeken onder de arm mee. Net echt.

Soms nam ik al eens een kijkje bij de “ad-boeken” voor adolescenten. Dat was het volgende opstapje. Een tijdlang heb ik zelf boeken gekocht en is de bibliotheek uit mijn leefwereld geslopen. Maar enkele jaren geleden vond ik mijn weg terug en ondertussen ben ik weer wekelijks op deze plek terug te vinden.

Ieder jaar is er wel een boek dat me enorm bijblijft, net als een mijlpaal op je eigen tijdslijn. Ik lees heel afwisselend. Vaak een thriller, dan weer een biografie of iets psychologisch.  De laatste tijd zijn er veel boeken in de schaduw van de Tweede Wereldoorlog aan mijn lezend oog voorbij gegaan. Het lijkt wel alsof ik de achtergrond van mijn grootouders hierdoor wat beter ga begrijpen. Als ik in een boek begin, leef ik ook in een andere wereld. Het boeit me gewoon meer dan een film of een reportage. Ik kan zelf de figuren inkleuren en het verhaal rolt zich af in mijn tempo.

Om even terug te komen op die bibliotheek : ondertussen zijn er jaren verstreken sinds dat eerste bezoek en heb ik ook mijn moeder kunnen aanzetten tot lezen. Het voelt zo goed als we samen richting Warande (nu tijdelijk St Victor) kunnen trekken, waar we ons ergeren aan de lift die “weer” maar eens stuk is en we dus als resultaat buiten adem op onze bestemming aankomen. Samen wandelen we richting sprinters en geven onze ogen de kost bij de nieuwe titels. Ieder ons eigen parcours en toch gelijklopend. Heerlijk is dat. De meeste dingen gaan over van ouders op kinderen en net daarom is het zo fijn dat het bij dit gegeven in onze familie net andersom is.

Het lezen zal een deel van mijn leven blijven, net zolang mijn ogen dat toelaten. Van kleinsaf werd ik enorm graag voorgelezen en net voor de bezoeken aan de bibliotheek verslond ik de boekjes van Pietje Puk die de ongehuwde tante van mijn moeder voor me meebracht. Ik heb fijne herinneringen aan de prachtige tekeningen in de Tiny-boeken waar al de eerste teckel van mijn leven in opdook.

Het leven is een boek dat je zelf mag schrijven en waarin je het verleden als een woordenboek in meeneemt.

Ik had een nieuw wandrek gekocht en dat werd gisteren geleverd. Het zijn uitzonderingen de kleine meubelzaken die nog aan huis bezorgen. Sowieso zijn de grote meubelgiganten voor mij uitgesloten als het gaat om de aankoop van een interieurstuk. Er zit een kleine zaak in het centrum van de stad waar ik woon en ik weet zonder nadenken dat ze gewoon altijd smaakvol te werk gaan.

Maar even terug naar het de levering. Keurig op tijd ging de bel. Het wandrek stond al aan mijn voordeur. Ik help de man even met het binnendragen en het wordt onmiddellijk op zijn plaats gezet. Het past prima en qua stijl kon het niet beter gekozen zijn. Vier legplanken van elk 28 cm breed worden de nieuwe thuis voor mijn fotoboeken en mijn delfts blauw.

Je woont heel erg gezellig hier, merkt de meubelbezorger (en tevens eigenaar van de meubelzaak) op. Als hij vertrekt, komen zijn woorden weer naar boven. Ik sta er zelden bij stil maar mijn huis is echt mijn thuis. Een vrij kleine ruimte waar de spulletjes met zorg zijn uitgezocht en er regelmatig iets nieuws bijkomt.

Ik mijmer even verder en bedenk dat het nieuwe wandrek zo compact is dat het makkelijk mee naar een seniorenflat zou kunnen. Langetermijnplanning, heet zoiets.

De tuin ligt er momenteel winterstil bij en enkel de dwergteckel brengt wat leven in de brouwerij maar tijdens de voorjaarsmaanden, kan ik hopelijk mijn tuinstoelen weer bovenhalen en wordt er weer veel meer tijd buiten doorgebracht. In mijn bureaulade ligt nog een tegoedbon voor een mooi nieuw boompje, een kerstgeschenk van mijn ouders. Daar moeten we dit voorjaar dan ook maar eens werk van maken. Ieder jaar duikt er ook weer één of andere nieuwe tuinbewoner op, plant of dier.

Dit is thuis, bijna al zeventien jaar lang. En ieder jaar voelt het meer mezelf. Het huis en de tuin als een verlengstuk van jezelf. Een extra kamer in je hart. Een plaats die in iedere vezel van jezelf verankert zit.

Zo’n 20 jaar geleden zaten we aan samen aan de bruiloftstafel van een gemeenschappelijk familielid. Zonovergoten dag in april in het kleine dorpje aan het meer waar we allebei onze wortels hebben.

Mijn pumps met tulpenmotief herinner ik me nog haarscherp. De details weet je wel. Vraag me niet naar de krantenkoppen van dat voorjaar, geen idee, nee.

Zijn onverdroten leiderschap, hoofd van de familie terwijl hij er absoluut de leeftijd niet voor had. Sommige mensen hebben dat gen gewoon in zich, van in de wieg veronderstel ik. Er was een eenheid, we behoorden tot hetzelfde volk ook al deelden we mekaars nationaliteit niet. Ik bewonderde hem.

Een paar jaar later ging de tienjarige stilte in. Geen directe aanleiding. Gewoon de levenspaden die een andere richting uitgingen. Ik was niet meer idolaat want was zelf teveel met het volwassen worden bezig. Het sterven van mijn grootmoeder en het heengaan van zijn ouders waren waarschijnlijk de indirecte aanleiding van dit stilzwijgen. Onze onzichtbare verbindingsdraden werden doorgeknipt en de grote eenheid lag aan diggelen. Toen werd het stil en begon het gemis dat ik heel erg ver naar de achtergrond duwde.

Nu is er facebook en ook al is deze toepassing vaak heel erg oppervlakkig en nietszeggend, er zijn net zoveel pro’s die daar rechtevenredig tegenover staan.

De familie werd herenigd en ik merkte al bij de eerste wankele stappen van de communicatie dat mijn moedertaal zich verschrikkelijk verwaarloosd voelde en dat zijn leiderschap een milde toets heeft gekregen. Tijdens ons stilzwijgen, was er voor mij geen reden om me met de taal van Nietzsche bezig te houden. Ik heb me er eerlijk gezegd voor afgesloten en er ontstond een haat-liefdeverhouding. In één knip was dit gevoel weggeveegd en was ik weer trots dat het allemaal terugkwam, de taal net als de herinneringen.

Van zijn kant is er loutering gekomen. Twee jaar geleden ging het goed fout met de gezondheid en nu alles weer onder controle is, krijgt de leerschool die hij hierdoor onderging een extra bonus. Met de tumor is ook de hardheid verdwenen en dat maakt het mogelijk om mekaar weer te begrijpen. Mijn slecht onderhouden Duits is de enige manier van communicatie en hij is er dankbaar voor. Ik, van mijn kant, doe mijn best om de dingen die in het Nederlands al zo moeilijk te vatten zijn, in zijn taal op het figuurlijke papier te krijgen. Het houdt ons vaak wel even bezig om de juiste woorden te vinden, maar we komen er wel.

Iedere mail die in mijn inbox binnenvalt, is een waar geschenk. We pikken de draad weer op en het voelt als vanouds. De bloedband wordt een emotioneel gegeven en we herontdekken het verleden en de herinneringen. Geen strijd meer om de hoofdrol maar een evenwicht tussen twee mensen. De bewondering is verdwenen maar er is een ongelofelijke trots voor in de plaats gekomen. Villabruna is niet één of andere prachtige residentie in het thuisland Italië maar gewoon zijn volwaardige achternaam. Een naam als een huis, een thuis.

Plots duiken ze op in onze tuin. Niet samen, de één na de ander. Volgens mij was Vlekkie eerst maar geen idee of er een familiaire band is tussen hen twee. Kan ook zijn dat ze puur “door omstandigheden” op mekaar zijn aangewezen.

Toch is het overduidelijk dat ze hun leven met mekaar delen, in welke hoedanigheid dan ook. Sokki en Vlekkie zijn de katten van de buren. Niet dat ze deze namen op hun geboortecertificaat dragen maar het zijn de uiterlijke kenmerken die ons tot deze benoeming hebben doen overgaan.

’t Zijn eigenlijk best mooie katten. Je hebt zo van die verschrikkelijke scharminkels die je best angst aanjagen als ze in het halfduister hun opwachting maken. Katten die met geen tang aan te pakken zijn of wildebrassen die zich door niks of niemand laten temmen. Nee, het zijn echt mooie elegante verschijningen.

Mooi of niet, ze drijven mijn teckel tot waanzin. Ze lijken er een sport van te maken.

Opeens verschijnen ze voor het keukenraam of klimmen als gladiatoren over de houten schutting. Sierlijk en zich van geen kwaad bewust kijken ze halverwege nog een keertje om. Dan verdwijnen ze uit het zicht.

De teckel laat zich keer op keer in het ootje nemen. Ze maakt zich druk en zet haar keel open. Het blaffen stopt slechts wanneer de katten al minutenlang uit het oog verdwenen zijn.

Ze dagen haar uit door parmantig, alsof ze op stiletto’s lopen, langs de verandadeur te paraderen. En weer gaat de teckel helemaal uit haar dak.

We weten niet of we “hem” of “haar” moeten zeggen tegen onze buurdieren. Geen idee van hun naam of identiteit en dat terwijl ze onze dagelijks bezoeken. Eigenlijk is het een schande dat ze niet even een kaartje in de bus steken met hun gegevens of tenminste een keertje aanbellen om deftig kennis te maken.

Ook is onze relatie met de buren niet van die aard, dat we hen kunnen vragen naar de roepnaam van hun dieren. We zijn eerder op voet van “Goedemorgen” en “Goede avond” en meer van die standaarduitdrukkingen.

Het blijven dus Sokkie en Vlekkie naar analogie met Fokke & Sukke. Of ze ooit hun eigen stripreeks zullen starten daar twijfelen we hier heel sterk aan. Feit is wel dat ze onze tuin een beetje levendiger maken en dat we – ook al drijven ze onze teckel tot het uiterste – hen nooit een haar zullen krenken.

Dierenliefde boven alles.

Ergernis is het eerste woord dat in me opkomt als ik over geschreven communicatie oftewel e-mails spreek. Het feit dat ik iemand een vraag stel impliceert eigenlijk dat ik om een antwoord bedel. Af en toe komt er een bericht terug, soms duurt het weken, vaak blijft het onbeantwoord. In het tijdperk van de snelle communicatie staat het woord “snel” vaak op de helling. Het kan allemaal wel, maar het gebeurt niet.

Een antwoord met de vraag om bedenktijd of na-vraag-tijd is beter dan de algemene stilte. In mijn job heb ik altijd geprobeerd dit principe aan te houden.

Als er dan plots iemand opduikt die correct en snel je te woord staat in onze digitale wereld dan is dat een echte verademing. Renaat is de secretaris van een seniorenvereniging uit de buurt. Op hun programma staat een lezing met Rudi Vranckx die me echt wel interesseert, dus ik mail de beste man. Nog dezelfde dag krijg ik een fijn bericht terug met de volledige info en het antwoord dat ik van harte welkom ben.

Er gaat een tijd overheen en een paar dagen voor de geprikte datum, informeer ik nog eens of alles wel zoals gepland doorgaat. Weer diezelfde dag een mail terug dat het nipt was, maar dat de lezing doorgaat.

Nu kan je zeggen, Renaat is senior, dus die heeft de tijd maar ik denk eerder dat het de instelling van de man is. We vitten zo vaak op de senioren : ze zijn te traag in het verkeer, ze komen naar de supermarkten op de spitstijden en ga zo maar door. Mag ik daarom terecht opmerken dat er ook een andere groep is? Een groep die correct en geëngageerd is. Mensen waarop je na hun actieve carrière nog kan bouwen.

De lezing is vandaag en ik zie Renaat dus straks. Natuurlijk ga ik hem dit fijne geschreven compliment, letterlijk overbrengen en misschien drinken we samen nog wel een trappist Westmalle, al dan niet samen met Rudi.  

Want vanzelfsprekend ben ik benieuwd naar wat de oorlogsjournalist gaat vertellen over Osama, wat toch de aanleiding was van deze mailwisseling. Toch vind ik het waardevol om ook even deze kanttekening te maken. Schrijf ze niet zo snel af de senioren. Er zitten nog enorm kwieke, jonge en interessante mensen tussen.

We waren in Oostenrijk tijdens de kerstdagen, zoveel jaren geleden, toen ons plots het bericht bereikte dat Louis en zijn vrouw waren omgekomen in een auto-ongeluk.  Ik was toen nog heel erg jong en wist niet exact over wie het ging maar het voelde als iemand van heel dichtbij, een streekgenoot, zoveel was duidelijk.

Later ben ik gaan luisteren naar de man die uit mijn geboortestreek kwam en ontdekte ik een pure warme en tegelijk diepe stem. Ik herinner me de verhalen van mijn pa die indertijd bij de ouders van Louis in Gierle kwam. Zijn songs blijven ook nu nog voor de volle 100% overeind en de stem die in wezen niet meer kan rijpen, heeft toch een melancholische draai gekregen net alsof de jaren op zijn teller nog onverwijld meedraaien. Zijn zus maakte naar aanleiding van de verjaardag van zijn overlijden een heel mooi boek met als titel “Er zal altijd een zon zijn”.

Toen Günther zijn carrière begon herkende ik die warme toets in zijn stem die net iets zachter is dan die van zijn vader. De ex-autoverkoper staat nu 21 jaar later met een nieuwe cd in de kijker. Hij heeft een smaakvolle hoes gekozen en liet zich inspireren door de beste tekst -en muziekschrijvers uit ons Vlaamse landje.

De ballad die Leyers & Vander linden voor hem schreven, is een echt pareltje geworden. De rest van de cd moet ik nog ontdekken. Het voelt heel vertrouwd, terwijl hij nooit in de streek heeft gewoond. Hij is en blijft natuurlijk de zoon van zijn vader.

Ik zag Neefs Jr. ooit bij een bijeenkomst van Make-A-Wish. Hij was daar samen met zijn gezin en ging ongelofelijk liefdevol om met de kleine kankerpatiëntjes. Het ging door merg en been, de aandacht, de warmte, de tijd die hij hen schonk. Mijn idee was gevormd : deze man is een warm iemand met het hart op de juiste plaats.

Deze zomer nog zag ik hem aan het werk in Oostende, in openlucht, samen met twee andere kleppers van formaat. Günther kwam het publiek in en vroeg me een zin uit “Wonderfull World” mee te zingen.

Hoe kon hij weten dat hij de cirkel hiermee helemaal rond maakte?

We waren weer in dat dorp in de Kempen bij Louis.

Soms ga je dingen bij mekaar optellen en kom je plots tot een schokkend resultaat. Ik hoorde een goeie vriend vanmiddag tijdens een praatje op de radio vertellen over zijn overleden moeder en het liedje dat hij voor haar schreef. De titeltrack van zijn nieuwe album, een belofte die hij zichzelf aan het begin van zijn carrière had gemaakt.

Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat hij me vroeg om “Mama’s Arms” van Joshua Kadison voor hem te vertalen.

Net als op een pc klik je dan verder en merkt dat er in die Vlaamse Showbizzwereld nog een jonge kerel is die zijn moeder op jonge leeftijd verloor. Hij heeft het er heel erg moeilijk mee want iedere keer als dat onderwerp ter sprake komt, krijgt hij de krop in de keel en staat de wereld (weer) heel even stil.

Vind je het gek dat deze twee zulke goede maatjes zijn? Verdriet smeedt op deze manier een band, soms onbewust maar heel erg onderhuids aanwezig.

Op internationaal vlak wijdt ene Georgios Kyriacos Panayiotou tijdens ieder concert van zijn Symphonica toer een liedje aan zijn ma van wie het afscheid zo verschrikkelijk moeilijk was. Hij verhuisde terug naar het huis waar zij altijd schoonmaakte om haar dichter bij zich te kunnen houden.

Ook Ronan Keating verloor zijn moeder op jonge leeftijd aan die verschrikkelijke K-ziekte en schreef niet alleen “This is Your Song” voor haar maar stichtte ook de Marie Keating Foundation.

Graag zou ik ze allemaal letterlijk in m’n armen sluiten, deze jonge mensen die hun wortels zo vroeg verliezen. Het spoor bijster zijn als degene waaruit je geboren wordt er plots niet meer is, lijkt me geen overdreven reactie. De vragen die je stelt, de vragen die je niet meer kan stellen en de antwoorden die niet meer komen.

De warmte van een moeder-zoon relatie is iets wat wij als vrouwen zonder kinderen niet kunnen voorstellen. Je kan je enkel proberen in te leven als iemand over dat verdriet zingt. Dan raakt het je als een ketting die verbroken wordt, als een gemis dat er altijd zal zijn.

We kunnen ze niet vervangen, de moeders, maar we kunnen jullie wel onze warmte aanbieden door jullie te omringen met positivisme en een luisterend oor of een troostende arm. Steek je verdriet niet weg maar laat het een brug zijn naar ieder andere “moeder”.