|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het mooiste moment van de dag?
Een dag die zich iedere keer weer in een ander gedaante aan me toont maar toch steeds met het hetzelfde ritueel begint.
We worden wakker, de ogen gaan open en ik zet me recht om te kijken naar wat er aan het uiteinde van mijn bed gebeurd. Is er al actie?
In haar prinsessen ledikant ligt mijn achtjarige dochter. Soms is ze al wakker en kijken haar grote bruine ogen me aan, soms is ze nog ver in dromenland en moet ik haar wakker maken.
De gordijnen gaan open, het raam laat een fijne ochtendbries binnen. Ieder seizoen is de lucht anders maar het ritueel blijft. 356 dagen per jaar. Ik stap uit bed, trek mn ochtendjas en pantoffels aan en kniel naast haar bedje. Ze richt haar hoofdje op en ik krijg meteen een dikke kus. We knuffelen wat en dan til ik haar op uit haar nachtelijke thuis. Ze rekt en strekt zich zodat ieder spiertje en ieder botje kan wakker worden.
Heel elegant trippelt ze naar de tuindeur, het ochtendlijk ritueel. Ze kijkt nog even om, of ik wel in haar voetsporen volg en dan stappen we samen de tuin in. Ieder seizoen een andere begroeting met de wereld. In de zomer vaak lekker koel met een streepje zon, de lente brengt een heel bijzondere geur van ontwakende planten en tijdens de herfst kleurt de grond onder onze voeten vaak van rood naar roest als een bladerentapijt. Een rode loper naar de dag als het ware.
We dwalen wat rond in onze stadstuin en groeten de dag. Even kijken op de barometer, welk weer brengt deze dag met zich mee? Hoe ontwaken de bloemen en planten, is er iets nieuws onder de zon? Mijn dochter zoekt haar plaatsje, heel precies, heel gericht. Dan gaat het in een reuzenvaart weer naar binnen waar ze al snel om haar ontbijt bedelt.
Zo gaat het iedere dag en ik durf heel stellig zeggen dat het me nooit gaat vervelen, dat ik nooit het idee heb dat het een sleur wordt. We praten niet maar communiceren heel fijn. De stilte van de ochtend, mijn teckeljuffrouw en ik.
|
