Zo’n 20 jaar geleden zaten we aan samen aan de bruiloftstafel van een gemeenschappelijk familielid. Zonovergoten dag in april in het kleine dorpje aan het meer waar we allebei onze wortels hebben. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn pumps met tulpenmotief herinner ik me nog haarscherp. De details weet je wel. Vraag me niet naar de krantenkoppen van dat voorjaar, geen idee, nee.

Zijn onverdroten leiderschap, hoofd van de familie terwijl hij er absoluut de leeftijd niet voor had. Sommige mensen hebben dat gen gewoon in zich, van in de wieg veronderstel ik. Er was een eenheid, we behoorden tot hetzelfde volk ook al deelden we mekaars nationaliteit niet. Ik bewonderde hem.

Een paar jaar later ging de tienjarige stilte in. Geen directe aanleiding. Gewoon de levenspaden die een andere richting uitgingen. Ik was niet meer idolaat want was zelf teveel met het volwassen worden bezig. Het sterven van mijn grootmoeder en het heengaan van zijn ouders waren waarschijnlijk de indirecte aanleiding van dit stilzwijgen. Onze onzichtbare verbindingsdraden werden doorgeknipt en de grote eenheid lag aan diggelen. Toen werd het stil en begon het gemis dat ik heel erg ver naar de achtergrond duwde.

Nu is er facebook en ook al is deze toepassing vaak heel erg oppervlakkig en nietszeggend, er zijn net zoveel pro’s die daar rechtevenredig tegenover staan.

De familie werd herenigd en ik merkte al bij de eerste wankele stappen van de communicatie dat mijn moedertaal zich verschrikkelijk verwaarloosd voelde en dat zijn leiderschap een milde toets heeft gekregen. Tijdens ons stilzwijgen, was er voor mij geen reden om me met de taal van Nietzsche bezig te houden. Ik heb me er eerlijk gezegd voor afgesloten en er ontstond een haat-liefdeverhouding. In één knip was dit gevoel weggeveegd en was ik weer trots dat het allemaal terugkwam, de taal net als de herinneringen.

Van zijn kant is er loutering gekomen. Twee jaar geleden ging het goed fout met de gezondheid en nu alles weer onder controle is, krijgt de leerschool die hij hierdoor onderging een extra bonus. Met de tumor is ook de hardheid verdwenen en dat maakt het mogelijk om mekaar weer te begrijpen. Mijn slecht onderhouden Duits is de enige manier van communicatie en hij is er dankbaar voor. Ik, van mijn kant, doe mijn best om de dingen die in het Nederlands al zo moeilijk te vatten zijn, in zijn taal op het figuurlijke papier te krijgen. Het houdt ons vaak wel even bezig om de juiste woorden te vinden, maar we komen er wel.

Iedere mail die in mijn inbox binnenvalt, is een waar geschenk. We pikken de draad weer op en het voelt als vanouds. De bloedband wordt een emotioneel gegeven en we herontdekken het verleden en de herinneringen. Geen strijd meer om de hoofdrol maar een evenwicht tussen twee mensen. De bewondering is verdwenen maar er is een ongelofelijke trots voor in de plaats gekomen. Villabruna is niet één of andere prachtige residentie in het thuisland Italië maar gewoon zijn volwaardige achternaam. Een naam als een huis, een thuis.