Toen ik in de Sint Franciscus school als nieuwe kleuter in de tweede kleuterklas aanbelande, kwam Philip in mijn leven. Een blonde medekleuter van het andere geslacht en dus van hetzelfde geboortejaar. Van meet af aan had ik een boontje voor hem, geen idee waarom.

We doorploeterden met dezelfde klas de kleuter- en de lagere school jaren. Er ontstaat een onverklaarbare band in zo’n groep omdat je zo vele jaren lief en leed deelt. Je kent mekaar maar ook mekaar’s ouders, broers en zussen.

Dan verloor ik hem uit het oog. Je gaat een andere richting uit wat ook een andere school met zich meebrengt.

Toch was er tijdens de puberjaren weer enig contact toen we allebei voor “les mauves” supporterden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we bij een vriendschapsmatch in Herentals door toedoen van mijn pa, in de paars-witte kleedkamers verzeild geraakten. Hilarische toestanden, een foto met Czernia, mooie herinneringen.

Daarna weer een hele tijd waarin we mekaar niet zagen en niet hoorden.

Tot mijn Janssen carrière van start ging en ik dat bekende gezicht weer vaker zag. Altijd enthousiast, altijd tijd voor een vriendelijke groet aan de cafetaria.

Vorig jaar hebben we weer een aantal keer samen gezeten. Hij als vakbondsman, ik als overtuigde Janssen anarchist. De gesprekken waren steeds warm en vol vuur. Ik kon bij hem terecht over de stand van zaken, over mijn manier van aanpak en ik kreeg steeds een eerlijk antwoord. In al die jaren was die band niet verloren gegaan. We waren weer de klasgenoten van “’t Schorvoort”. De tijd was even blijven stilstaan.

Nu hangt er een overlijdensbericht bij de begrafenisondernemer en ik kan het nauwelijks geloven. De beelden van een heel leven flitsen aan me voorbij.

Flip jongen, je was zo’n sterke beer, waarom?

Nee ik had zo nog nooit zo intens blauw gezien. Niet zijn ogen maar ook geen enkel ander ogenpaar. “Old Blue Eyes” Frank Sinatra verbleekt in het niets. Maar ook geen enkele azuurblauwe zee komt in de buurt.

Of ik een nieuw lief heb gevonden?

De ontmoeting vond plaats in de boekenafdeling van een grote audio/video gigant. Weinig persoonlijk maar wel met een enorme keuze aan allerlei.

Hij zocht niet tussen de nieuwigheden, niet tussen de fictie of non-fictie maar had het zich gemakkelijk gemaakt op een stoel net naast het middenpad waar ik willens nillens voorbij moest komen. Nonchalant, met een magazine in de hand dat enkel als afleiding diende.

Natuurlijk had ik hem onmiddellijk in het vizier maar om de schijn op te houden, zigzagde ik langs de tuinboekenafdeling, door de fotografieselectie verder naar de kookboeken om zo de toer nog eens in tegenovergestelde richting over te doen. Alle redenen zijn goed om tijd te winnen.

Plots kruisten onze blikken zich rakelings. Er was geen ontkomen meer aan.

You can run but you can’t hide, flitste er door mijn hoofd en alle dimensies van blauw gingen als een bliksemschicht aan mij voorbij. Net als een regenboog die enkel uit één kleur bestaat maar in alle mogelijke schakeringen.

Oh ja, ik probeerde ook even te praten met dit heerschap. Heel dapper!

Maar al gauw verloor ik me weer in zijn appel-blauw-zeegroene ogen en begon ik te stotteren. Ik kon niks zinnigs meer uitbrengen en voelde me net als een slungelachtige pubergriet bij haar eerste date. Het leek wel eeuwen te duren. Ik hing vast, ik raakte verstrikt en meer van die benauwende uitdrukkingen waren onaangenaam toepasselijk

Nee, ik heb niet “ja” geantwoord op de vraag van het nieuwe lief.

Jij ging ervan uit.

Het was mijn loopje met jouw gedachtegang.

Het boek van uitgeverij Van Halewyck met de gele kaft en zijn foto, gaf ik zonder aarzelen aan hem. Hij nam vastberaden zijn cyaankleurige viltstift en krabbelde er zonder nadenken “veel plezier” in.

Daaronder zijn naam in een onleesbaar doktersgeschrift.

De rode pumps die ik op de lunch voor vaderdag draag, schop ik uit. Niet dat ze knellen of een ander ongemak vertonen maar omdat ik voor de gelegenheid ander schoeisel nodig heb.

Pa wordt in de bloemen gezet omdat hij de enige man in mijn leven is (en waarschijnlijk ook zal zijn) die me nooit teleurgesteld heeft. Ik kan altijd op hem rekenen. Een rit naar Zaventem, leeg glaswerk afvoeren naar de glasbol of samen naar een concert gaan. Je noemt het en hij is van de partij. De lunch zelf is even divers als de man zelf. Op de parking van het restaurant stap ik in de wagen en trek mijn uitgelopen gympen aan. 

Het verkeerslicht springt  op rood en ik kan een ongepaste “shit” niet onderdrukken . Ik ben al laat en straks ook nog te laat. De baan van Kasterlee naar Herentals is sowieso geen pretje. Op dit bochtige asfalt liet al menig bestuurder en dito passagier het leven. De rijweg is supersmal en omzoomd met eeuwenoude eiken die totaal geen elasticiteit vertonen (humor).

Tot overmaat van ramp rijdt er voor me ook nog een aftandse groene wagen waarop ik nog net de letters “horses” kan onderscheiden. Hij houdt de kilometerteller heel secuur op 40 km. Het gaat verbazend goed vooruit, een slakkengang avant-la-lettre.

Rood is de overheersende kleur in verbodstekens aan de nadar als ik Herentals wil inrijden. Dat wordt een heel stuk te voet lopen. Of riskeer ik het toch om uit te stappen, het dranghekken een beetje opzij te schuiven zodat ik er met mijn kleine vierwieler net doorkan? Ik besluit het niet te doen. Een wit papiertje achter de ruitenwisser bij terugkomst is wel het laatste waar ik naar verlang.

Waar gaat de rit naartoe? De voorbeeldige dochter las vanmorgen in de krant dat muziek vandaag centraal staat in Herentals. Misschien is dit wel een fijne gelegenheid om de nieuwe portretlens uit te testen?

Ondertussen voeg ik de daad bij het woord en sta ik aan de Ierse pub net als een horde andere muziekliefhebbers te wachten tot de deur opengaat. Wachten hoort bij het beroep net zoals de roddelblaadjes bij een kappersbezoek horen.

Rood zijn mijn wangen als ik weer in de auto stap. Het was enorm druk en ongelofelijk warm in die staminee. Tel daarbij de sigarettenwalm die nog twee weken lang de scepter mag zwaaien op plaatsen als deze en je komt tot een aardige slotsom rook om je hoofd. Maar dat weegt niet op tegen de uitstekende lichtinval die zijdelings op het podium valt. De spiegel achter het geheel geeft een dubbele weergave, overschreven met de woorden “extra stout”.

De foto’s vormen het levende bewijs. Ze zijn ultrascherp met mooie kleuren en voor de invulling zorgt de artiest zelf.

De lens is goedgekeurd en kan zo mee op roverspad als pa en ik een volgend concertje bezoeken.  Want ja hoor, we hebben alweer wat in de planning, de man van m’n leven en ik!

Of een jaar cadeau? Het is zoals U het noemen wil.

Ik ben uitgestapt, zoals men het in het mooi Nederlands wel eens wil zeggen. Het klinkt plechtig als een regel uit een kerkgezang maar zowel de uitstap als de kerk zijn ondertussen een hoofdstuk uit het verleden. De werkvloer is ook niet langer mijn speeltuin. Al leek het steeds vaker op een ommuurde tuin met het reglement aan die bewuste muur.

Toen ik besefte dat ik het leven onderging van iemand die mij vreemd was, heb ik aan de noodrem getrokken. De trein stond stil en ik kon er in de beste omstandigheden uitspringen. Makkelijk toch, zal je zeggen maar het moment tussen de gedachte van het springen en de actie zelf is er eentje van enorme twijfel. Moet ik dat wel doen? Maar ik sprong en zou weer springen.

Na de ontlading kreeg ik een jaar om weer op zoek te gaan naar mezelf.

Wat was ik op mijn “Weg naar het Avondland” allemaal kwijtgeraakt? Eerst komt er een periode van leegte. Er is nog zoveel tijd dus laten we maar wat vakantie nemen. Tot de zoekende ziel toch weer een zaadje plant dat opnieuw een teer maar dapper kruidje-roer-me-niet wordt.

De woorden kwamen weer naar boven en de smaak was zoet. Een cursus creatief schrijven? Ik denk dat vooral het woord ‘creatief’ me over de streep trok.

Een letteretertje, dat was ik al van kleinsaf. Nog voor ik kon lezen, vond ik het zalig om voorgelezen te worden door de tante van mijn moeder. Op schoot met handen als knuistjes tegen m’n gezicht met het water in de mond. Het pure genieten in de kleuterschoenen.

De gedichten die ik in de pubertijd schreef, hebben nog altijd iets charmants. Nee, het zijn geen lachwekkende kleine zinnen in een geheel maar een levend bewijs van de dromer die ik toen was en nog steeds ben.

Later ontdekte ik dat ik ook met beelden kon schrijven. De details waar de meesten aan voorbij gaan, bevatten voor mij de grootste magie. Ik schrijf niet enkel met pen of pc maar nu ook met mijnheer Nikon in z’n D40 vermomming. Woorden waardoor men zich een beeld vormt of beelden die woorden naar boven brengen, het is voor mij echt inwisselbaar.

Daarom zocht ik gelijkgestemden op, in woord en in beeld, om deze passie te delen en ze op die manier aan te wakkeren. Met een grote blaasbalg die het vuur steeds hoger laat opwaaien. Groot en klein, blank of zwart, zachte of harde “G”,… het maakt niet uit. Vijf zaterdagnamiddagen na mekaar, zitten we samen, buigen ons over cursiefjes en columns en proberen zelf ook de schrijver in ons wakker te maken.

Voel jij ook de drang om uit je persoonlijk NMBS netwerk te stappen?

Wacht geen eeuwen meer, het leven is veel te kort.