Plots duiken ze op in onze tuin. Niet samen, de één na de ander. Volgens mij was Vlekkie eerst maar geen idee of er een familiaire band is tussen hen twee. Kan ook zijn dat ze puur “door omstandigheden” op mekaar zijn aangewezen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toch is het overduidelijk dat ze hun leven met mekaar delen, in welke hoedanigheid dan ook. Sokki en Vlekkie zijn de katten van de buren. Niet dat ze deze namen op hun geboortecertificaat dragen maar het zijn de uiterlijke kenmerken die ons tot deze benoeming hebben doen overgaan.

’t Zijn eigenlijk best mooie katten. Je hebt zo van die verschrikkelijke scharminkels die je best angst aanjagen als ze in het halfduister hun opwachting maken. Katten die met geen tang aan te pakken zijn of wildebrassen die zich door niks of niemand laten temmen. Nee, het zijn echt mooie elegante verschijningen.

Mooi of niet, ze drijven mijn teckel tot waanzin. Ze lijken er een sport van te maken.

Opeens verschijnen ze voor het keukenraam of klimmen als gladiatoren over de houten schutting. Sierlijk en zich van geen kwaad bewust kijken ze halverwege nog een keertje om. Dan verdwijnen ze uit het zicht.

De teckel laat zich keer op keer in het ootje nemen. Ze maakt zich druk en zet haar keel open. Het blaffen stopt slechts wanneer de katten al minutenlang uit het oog verdwenen zijn.

Ze dagen haar uit door parmantig, alsof ze op stiletto’s lopen, langs de verandadeur te paraderen. En weer gaat de teckel helemaal uit haar dak.

We weten niet of we “hem” of “haar” moeten zeggen tegen onze buurdieren. Geen idee van hun naam of identiteit en dat terwijl ze onze dagelijks bezoeken. Eigenlijk is het een schande dat ze niet even een kaartje in de bus steken met hun gegevens of tenminste een keertje aanbellen om deftig kennis te maken.

Ook is onze relatie met de buren niet van die aard, dat we hen kunnen vragen naar de roepnaam van hun dieren. We zijn eerder op voet van “Goedemorgen” en “Goede avond” en meer van die standaarduitdrukkingen.

Het blijven dus Sokkie en Vlekkie naar analogie met Fokke & Sukke. Of ze ooit hun eigen stripreeks zullen starten daar twijfelen we hier heel sterk aan. Feit is wel dat ze onze tuin een beetje levendiger maken en dat we – ook al drijven ze onze teckel tot het uiterste – hen nooit een haar zullen krenken.

Dierenliefde boven alles.