Op 26 juli publiceerde De Standaard een opiniestuk van de hand van uw dienaar. Weliswaar wat ingekort. De volledige versie vindt de belangstellende terug op www.politiek.net. Ik stelde daar ongeveer het volgende vast (in ietwat andere woorden, dan hebben de lezers van De Standaard er ook nog wat aan): ofwel voert de volgende Belgische regering een grondige staatshervorming door en dan plegen MR en cdH kiezersbedrog. Ofwel komt er niks in huis van zon stevige aanpassing van de Belgische structuren en dan plegen CD&V en N-VA kiesbedrog. VLD trouwens ook, maar slechts een beetje. Ofwel houden de partijen hun woord tegenover de kiezer en komt er geen Belgische regering. Vandaar de titel: België of democratie?
Enkele dagen later verscheen als reactie een lezersbrief van Bruno Yammine. Die kerel is actief in BUB, een unitaristische partij. Veel electoraal succes leveren zijn inspanningen niet op, maar als lezersbriefschrijver blijkt hij een bezig bazeke. De jongste zes maanden lukte het hem om dertien lezersbrieven geplaatst te krijgen. Ik genoot die eer dus ook.
Let op de uiterst denigrerende taal die gebruikt wordt. En blijkbaar word ik ook al bespied.
Yammine is vriendelijk voor mij en eindigt zijn schrijven met: In die zin is het niet België dat geen democratie verdraagt, maar wel bedoeld of onbedoeld voornoemde auteur. Dat hij de mogelijkheid voorzag dat ik een nuttige idioot ben die weliswaar de democratie omarmt, maar zich domweg voor de kar der uithollers ervan laat spannen, heeft me een traantje van ontroering ontlokt.
Maar terug naar de inhoud. In die zin... Welke zin? Als we het goed begrepen hebben, en das allerminst zeker, want hij schopt nogal wild naar standpunten die ik niet verkondig, komt het hier op neer. Het is de taak van politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Ter informatie mijn brief, waar ik wel degelijk inga op wat voornoemde auteur schreef: Volgens Peter De Roover (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingen en Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?
Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heeft het begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratie verdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.
Het begrip interne verschillen, klinkt vreemd, tenzij men politici als een afzonderlijke maatschappelijke kaste beschouwt tegenover de rest van de bevolking. Wat gefrustreerde opvatting, want hebben we die politici niet zelf verkozen?
Interne verschillen = bijvoorbeeld links-rechts, ecologie-economie enz ...
Vóór de verkiezingen gooien ze die verschillen op tafel en op basis daarvan spreekt de kiezer zijn voorkeur uit. Daarna moeten ze die verschillen overbruggen. Maar als ze niet overbrugbaar zijn? Optellen en delen door twee dan maar?
De ene wil een grote staatshervorming, de andere wil er geen. Bestaat dat overbruggen er dan in dat er een kleine staatshervorming komt? Oppervlakkig bekeken lijkt zoiets op een compromis. In feite maakt het iedereen ongelukkig.
Ik heb het in mijn schrijven dan ook niet over de FEITELIJKE SITUATIE, ik heb het over wat een democratie behoort te zijn en hoe een meertalige KAN FUNCTIONEREN. En, wat meer is, voornoemde auteur blijkt hier ook om bekommerd te zijn!
In een normaal land vormt de ene visie de meerderheid en probeert de andere vanuit de oppositie de volgende verkiezingen te winnen om verder onheil te keren. In België kan dat niet als het over communautaire zaken gaat. Want dan en alleen dan! moet er een politiek akkoord gevonden worden met de overzijde.
Laten we de Belgen opdelen in progressieven en conservatieven. Zo ook in voorstanders van belastingsverlaging en tegenstanders. Evenals in multiculturalisten en monoculturalisten. En wettelijk bepalen dat ze elk de helft van de ministers moeten leveren. Wat is dan het resultaat: regeringen die geen enkele beslissing meer treffen. Zoiets zou dan wellicht democratie moeten heten? Dat zou in elk geval België in overtreffende trap zijn. Ter plaatse trappelen tot je door de bodem zit.
