Wij kennen elkaar al 12 jaar. Lang genoeg om te weten wat je niet moet doen bij mij. Hij wist dat echter niet en dat was dan ook het einde. Ik zeg nooit wat er is maar als je maar even naar mijn blik kijkt weet je dat je mag rennen. Het rijke component irriteerde me echter nog meer. Vooral omdat hij ermee te koop liep. Nu heb ik iemand die alles van mij weet. Of toch bijna alles. Moet ik mijn verkrachting echt uitleggen? Er zijn wel leukere dingen om over te praten.

Toch moet ik het zeggen. Ik worstel daar nog mee. Dat en Jens natuurlijk. Hij zou nog aan mensen hebben gevraagd naar mij. Waarom zelfs? Houdt hij toch nog van mij? Is hij nieuwsgierig? Wilt hij dat ik oké ben? Dit kan hij makkelijk ook gewoon aan mij vragen. Hij weet dat ik tegen hem niet kan liegen. Kom op vijf jaar kennis. Nu is het 12 jaar en ik hoop dat ik dat niet kwijtspeel. Normaal gebeurt dat niet. Onze band is te geweldig. Onze passie is onwaarschijnlijk. Wij twee is sowieso voor altijd. Hoewel ik hoop dat mijn ex echt oké is. Dit is natuurlijk nooit leuk om te horen.

Laat niks je afschrikken in je leven. Luister niet naar anderen. Luister vooral naar jouw hart en wat jij zelf wil. Ik wist dat hij mijn leven ging veranderen op een dag. Maar kon het nog niet aan. Was er niet klaar voor. Nu ga ik ervoor en ben gelukkiger dan ooit tevoren. Wij gaan samen door het leven. Elk zijn eigen pad en een liefdespad waar we zoveel mogelijk zaken delen. Natuurlijk vooral het romantische aspect. Ik kijk naar jou en ik weet dat dit lang gaat duren. Voor minder dan 'voor altijd' ga ik niet. Afstand is maar iets klein uiteindelijk. De liefde verbindt het, omarm het. Leef het. Adem het. Neem het vast en koester het zolang je het kan!