Ik ben Annita
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwpoort (België) en mijn beroep is Schrijfster.
Ik ben geboren op 16/09/1995 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gamen en schrijven.
Don't take anything too seriously.
Neem niet alles te serieus.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Het hart van Annita
De gevoelens die in mijn hart spelen
19-04-2013
Mijn vader
Je bent misschien mijn vader maar dat was je vandaag toch niet. Ik voelde geen vader aan. Al dat getrek en gesleur. Het is voor niets goed. Alleen voor mij het nogmaals duidelijk te maken dat ik hier weg moet. Liefst zo snel mogelijk. Ik vroeg alleen of ik even mocht bellen. Je trok en sleurde me heen en weer. Eerst ging mijn nek er aan en dan mijn rug.
Ik voelde elke trede van de trap. Ik voelde hoe ik naar beneden gleed. Daar lag ik dan. Met mijn zij tegen een trede en met mijn rug naar de muur. Daar lag ik zo'n dertig minuten. Ik was kapot.
Toen kwam hij terug. Hij zei dat ik naar boven moest. Ik kon niet. Hij pakte me vast. Ik zakte in elkaar. Niks kon me redden van deze plaats behalve één persoon. Mijn ex. Hij is de enige die mijn verhaal kent. De enige die het weet. De enige die het mag weten. Mijn lief mag dit zeker niet weten. Dit moet ik zelf oplossen. Ik kon me al niet goed bewegen omdat ik scolliose heb. Dat is een kromme rug hebben doordat je beenlengte verschillend is van elkaar. De trede raakte me op het perfecte punt. Daar waar niemand aan mag komen. De trede kwam hard aan. Maar vooral de hand en vooral door wie of wat het werd bestuurd.
Dit is het einde. Het einde van ons bestaan. Nu weet ik het. We zullen nooit meer samen zijn. Ik heb de hoop nu voor goed opgegeven. Het is gewoon gedaan tussen ons. Er kan niks meer veranderen.
Je hebt nu voor iemand anders gekozen. Je hebt haar nu en ik heb Jens. Toch wil ik bij jou zijn. Nu moet ik je echt afgeven aan iemand anders. Iemand die twee jaar jonger is dan mij. Vijftien jaar is zij. Dat is veel te jong om iets te beginnen met iemand van 22 jaar. Dat is mijn mening. Het is een goede jongen maar ik vind hem te oud voor haar. Hij wilt een serieuze relatie en dat zal er niet inzitten. De afstand is ook te groot. Hij woont in Linkeroever en zij in Aalst. Onze afstand was veel kleiner. Hij is het wachten beu maar ik verlang naar zijn hart en vooral op dit moment.
Jens is ziek. Als ik hem bel dan neemt hij niet op. Als ik stuur dan stuurt hij niet terug. Hij heeft zelfs zijn gsm afgezet. Ik heb maar één keer gebeld naar zijn gsm. Is dit dan het einde? Moet ik het hierbij laten? Ik voel me als een bericht dat nooit zal beantwoord worden. Gewoon nutteloos. Het heeft geen nut dat ik hem stuur of bel. Hij antwoord toch niet. Ik weet niet hoe het met hem is. Ik wist niet of ik langs kon komen. Ik ben dan maar thuis gebleven. Denkend aan hem en degene die ik had. Ik kan niet geloven dat hij het al officieel heeft gemaakt via facebook. Ik zal daarvoor nog heel lang moeten wachten. Ik wil mijn ex terug. Ik weet nu pas wat ik achterlaat. Ik hoop dat hij weet dat ik hem terug wil. Dat hij degene is waarvoor ik adem en pijn heb. Pijn als ik adem. Steeds opnieuw. Mijn rug zal nooit meer beter zijn.
Familie. Wat is dat eigenlijk? Ik walg van dat woord. Waarschijnlijk omdat ik het nooit gekend heb. Ik denk toch elke dag aan familie. Hoewel ik het niet heb. Ik heb het wel maar mijn familie valt uit elkaar. Elke dag weer een beetje meer. Niemand kan daar iets aan veranderen. Zelfs ik niet.
Vandaag belde mijn tante. Degene die alles beu was. Degene die niet meer op de bus wou zitten om naar haar eigen moeder te gaan. Daarom moest ze maar naar daar. Wat voor een reden is dat nu? Iedereen gaat er mee akkoord behalve ik. Degene die het juist heeft. Ik kan alleen niks doen. Zondag woont ze daar. In Limburg waar ze alleen mijn tante en een paar personen kent.
De wereld is echt slecht geworden op een paar jaar tijd. Mensen geven niet meer om elkaar. Niemand geeft nog om familie. Zelfs niet om hun eigen moeder. Sommige manipuleren hun eigen moeder zelfs voor haar huis. Dat is wat mijn jongere tante wou. Nu doet haar zus hetzelfde. Gewoon om haar leven gemakkelijker te laten verlopen.
Mijn leven wordt er alleen maar slechter door. Waar moet ik nog naartoe? Alleen bij mijn lief? Dat gaat dit weekend zelfs niet. Het wordt dus weer een weekend met alleen ik en mijn computer. Misschien ook nog de playstation 3. Ik zal wel zien wat ik kan en mag doen.
Iedere dag mis ik hem toch nog. Ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Het rare is dat ik steeds aan hem denk als mijn lief niet bij mij is. Misschien heb ik een foute keuze gemaakt maar ik kan niet terug in de tijd. Wat gebeurt is, is gebeurt. Al mis ik het grootste deel uit mijn leven. Het is nu al bijna twee maand uit en ik denk er nog steeds aan. Aan alle dingen die we samen hebben doorgebracht. Al die mooie herinneringen. Zoals toen met nieuwjaar. Toen wist ik zeker dat we nooit meer uit elkaar zouden gaan. Tot 22 januari.
Als ik niet had gestuurd dat ik met Jens ben, dan wist je het waarschijnlijk nooit. Dan had ik je waarschijnlijk bedrogen. Eigenlijk had ik dat gedaan. Ik wist niet eens dat we nog samen waren. Als ik het vroeg zei jij altijd "'k weet het niet" of "'k wil even een pauze". Ik heb de knoop doorgehakt. Het was een stevige knoop. Het duurde me zelfs twee weken of langer. Nu is het zo en dat kan ik niet veranderen.
Hij stuurt mij niet meer. Ergens vind ik dat goed maar ergens ook niet. Ik mis hem. Eigenlijk was het altijd hetzelfde. "'k wil je terug" of "kan je het niet uitmaken" of "bij mij had je een toekomst". Een toekomst waar ik niet kon zijn wie ik ben. Een toekomst waar ik altijd moest aanhoren dat ik wat moest eten om bij te komen. Ik ben zo blij dat ik dat nu niet meer moet aanhoren. Da's misschien toch één voordeel. Oké Jens kan goed overweg met mijn broer net zoals mijn ex maar niet op het gebied van pokémon. Ik mis het. Mijn ex praatte er altijd over met mijn broer. Eigenlijk was dat nogal leuk om aan te horen.
Elke dag komen er nieuwe herinneringen bij. We zien het niet meteen maar later wel. Mijn grootste herinnering is waarschijnlijk de slechtste. Mijn papa zichzelf zien snijden. De reden was mijn familie. Zijn moeder. Zijn zus. Nu is dat één grote puinhoop. Bijna niemand komt nog overeen met elkaar. Alleen mijn gezin en het gezin van mijn tante en mijn nonkel. Dat is nu mijn familie. Er zullen er waarschijnlijk ook nog afgaan. Ik bedoel daarbij niet de dood. Ik bedoel dat ze mentaal gezien afsterven door ons vertrouwen te schenden. Dit waren enkele goede maar ook slechte herinneringen.
