Kijk, er zijn de (zeldzame) heel rijke mensen, er zijn de minder rijke
mensen, en er zijn de (grote massa) arme mensen. Dat is al (bijna) altijd zo
geweest. Voor de rijke mensen is dat heel leuk, want die kunnen zonder zorgen
alles kopen wat ze nodig hebben. Maar er zijn ook de héél rijke mensen die véél
meer hebben dan ze nodig hebben, véél meer zelfs dan ze ooit kunnen uitgeven.
En dan zou ik denken: "Als je écht veel
te veel geld hebt, geef er dan wat van weg aan zij die véél te weinig hebben."
Ja toch? Maar dat is blijkbaar voor een aantal van die superrijken niet iets
waar ze zo direct aan denken. Nee, ze gooien het liever gewoon weg. Of anders
gezegd: ze spenderen het aan "kunst".
Herinnert u zich nog dat idiote verhaal van die banaan die in een museum
aan de muur was geplakt, en hoe dat kunstwerk voor véél geld (120.000 dollar)
gekocht werd door zo iemand die "schandalig
rijk" was? En herinnert u zich nog dat het "kunstwerk" nadien gewoon opgepeuzeld werd door een "performance artist"? Precies, ja:
weggegooid geld.
Of herinner u dat kunstwerk van Banksy dat geveild werd bij
veilinghuis Sotheby en dat na de verkoop (voor méér dan één miljoen euro) door
een papierversnipperaar vermangeld werd. Weggegooid geld.
Maar het kan blijkbaar nog gekker...
Zo heeft de oprichter van Twitter,
Jack Dorsey, de allereerste "tweet"
ooit, te koop aangeboden via een openbare veiling. De tweet is uiteindelijk voor ongeveer 2,5 miljoen euro verkocht aan
een zakenman uit Maleisië. Een tweet! Niet een reëel, tastbaar iets, maar een
berichtje dat verstuurd werd via een smartphone: "just setting up my twttr". Wie komt op het idee om daar geld voor
te geven? Wat is zoiets écht "waard"?
Hoe komt zoiets aan zijn "waarde"?
Het is niets meer dan een reeks "bytes",
eentjes en nullen. Het is ongrijpbaar, je kan het niet tentoonstellen of op je
trofeekast plaatsen. Maar... "het is de
allereerste tweet!" En bijgevolg zijn er mensen die gek genoeg zijn om daar
een fortuin voor te geven.
En het kan nóg gekker...
Een "digitale mozaïek", met
de titel "Everydays", is onlangs, via
een veiling bij Christie's, door een anonieme kunstliefhebber gekocht voor...
69,3 miljoen dollar. "Veel geld voor een
kunstwerk" zal u zeggen. Inderdaad, want het gaat om een "virtueel" kunstwerk. Je kan het niet vastpakken,
je kan het niet aan de muur hangen. Eigenlijk "bestaat" het zelfs niet eens, want het is "virtueel". Het is een NFT: een "non
fungible token", een "digitaal
eigendomsbewijs". Het is vergelijkbaar met de "bitcoin": niemand kan een bitcoin vastpakken, niemand kan een
bitcoin in zijn portefeuille steken, het is puur een computergegeven. Opnieuw: een
serie nullen en eentjes.
Maar terwijl een bitcoin (in eerste instantie) wel bedoeld is om
gebruikt te worden als betaalmiddel, is dat voor dit "kunstwerk" niet het geval. Dat is niets meer dan een nutteloos
stukje computercoding, dat op het scherm van de kunstenaar, en nu dus van de
koper, kan verschijnen als een soort mozaïek.
Ik wil niets afdoen aan de creativiteit van de "maker" van het "kunstwerk",
die een soort "collage" gemaakt heeft van 5000 foto's of tekeningen die hij
de voorbij 13 jaar op zijn pc had verzameld. Maar wie koopt er nu in godsnaam
zoiets? En dan nog voor zo'n hallucinant bedrag? Daarvoor moet je toch goed zot
zijn, toch? Of écht niet meer weten wat je nog zou kunnen verzinnen om je geld
te verkwisten. In plaats van er iets nuttigs mee aan te vangen...
Of zoals een computerwetenschapper het "kunstwerk" omschreef: "Digitale
spielerei voor mensen met te veel geld."
25 mei 2020, Minneapolis, USA: George Floyd, een Afro-Amerikaan, komt
om als gevolg van buitensporig en nodeloos politiegeweld, gepleegd door blanke
agenten.
Hierop ontstaat een golf van verontwaardiging, niet alléén in de Verenigde
Staten, maar overal in de Westerse wereld. De "Black Lives Matter" beweging krijgt vleugels en er groeit een
wereldwijde sfeer van afschuw tegenover de discriminatie van kleurlingen. Wij
blanken voelen ons schuldig om onze racistische houding, en we schamen ons om
wat we in Afrika uitgespookt hebben. Standbeelden sneuvelen, excuses worden
geformuleerd, film en literatuur worden gecensureerd. De impact en de nasleep
van die wandaad is gigantisch, en overstijgt alle tegenstellingen en meningen. Maanden
later waren er nog altijd dagelijks betogingen, protestmarsen, uitingen van woede.
16 oktober 2020, Conflans-Sainte-Honorine, Frankrijk: Samuel Paty, een
blanke leraar, wordt onthoofd door een moslim-extremist.
Er zijn enkele vreedzame optochten in en rond Parijs, en er is een
plechtigheid om de vermoorde leraar te eren. En daar stopt het. Géén
wereldwijde verontwaardiging, géén dagenlange protestmarsen. Géén excuses ook
van de moslimgemeenschap. Wel integendeel: alle Moslimlanden riepen op tot een
boycot van Franse producten omdat de Franse president het aangedurfd had de
oorlog te verklaren tegen het moslim-extremisme in zijn land.
Het contrast kon eigenlijk moeilijk groter zijn: het wereldwijde
kabaal na de dood van een zwarte man door de schuld van blanke agenten,
tegenover de bijna oorverdovende stilte na de moord op een blanke man door een
moslim-extremist.
De vraag is dan ook: "Vanwaar
dit flagrant verschil?"
Voor een deel ligt het antwoord bij het "slachtoffer"-imago van de zwarten en het "dader"-imago van de blanken. Als we terugkijken in de geschiedenis,
dan komen we altijd uit bij de onderdrukking van het zwarte ras door de blanke
kolonialisten. (Over de slavenhandel door de Arabieren, indertijd, wordt zedig
gezwegen...) Zoals de meeste "historische
slachtoffers" halen de zwarten daar een privilege uit om luidop verontwaardigd
te mogen zijn als hen onrecht wordt aangedaan. Dat is trouwens ook de reden
waarom Israël altijd met alles weg komt zonder dat daar veel poeha rond gemaakt
wordt: ook zij houden vast aan hun "slachtoffer-imago",
en refereren consequent naar de Joodse slachtoffers van Hitler. Blanken hebben dat "privilege" niet.
Ook in ons land zie je trouwens hoe immens verschillend de reacties op
een wandaad zijn naargelang het ras van de dader en van het slachtoffer.
Zo'n zes maanden geleden, in september vorig jaar, ontploften de Vlaamse media
zowat in verontwaardigde berichten over de racistische pesterijen die de
tragisch overleden student Sanda Dia
had moeten doorstaan. De verontwaardiging was heel terecht, en er kan niet
genoeg over bericht worden. Maar over het incident, zowat een maand later, in
Puurs, waarbij een Vlaamse jongen gepest en aangevallen werd door een aantal
allochtone jongeren: geen woord. Het is pas nadat een stel (allochtone)
jongeren ingereden is op een (weliswaar verboden) betoging van
Vlaams-Nationalisten die tegen die pesterij meenden te moeten protesteren, dat
het incident enige weerklank gekregen heeft. En dan ging het eigenlijk niet
eens over die pesterij. Want dat was volgens de burgemeester "afgehandeld". Het ging alléén over de
vraag of die jongeren in die auto al dan niet in fout waren geweest: "Misschien hadden ze wel in paniek gehandeld?"
Waardoor ik het gevoel krijg dat de "verontwaardiging" die in de media en in de politiek aan bod komt,
toch wel héél selectief is.
Dat er aandacht wordt besteed aan discriminatie en achterstelling van
de allochtonen, dat is heel terecht. Het is niet omdat iemand een vreemde naam
heeft, of een donkere kleur, dat hij/zij geen recht zou hebben op een woning. Of
zou mogen afgewezen worden bij een sollicitatie. Iedereen die het goed meent,
die wil werken, die zich wil integreren in onze maatschappij en zich wil
inschrijven in onze wetten en voorschriften, moet dezelfde privileges en
rechten krijgen. Als de "plichten"
voor iedereen gelijk gelden, dan ook de "rechten".
Maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan incidenten waarbij
allochtonen of migranten of vluchtelingen in de fout zijn gegaan. Alsof er in
die bevolkingsgroepen geen bandieten of geweldenaars zouden rondlopen.
Aangezien we allemaal gewoon "mensen"
zijn, zijn er ook agressieve allochtonen of misdadige migranten; net zoals bij
de autochtone blanke bevolking. Ja toch? Op één of andere manier is het
politiek "niet correct" om dat luidop
te zeggen.
En als er dan eens over bericht moet worden, zoals bij die
vechtpartijen op het strand van Blankenberge de voorbije zomer, of de seksuele
agressie van een bende losgeslagen asielzoekers tegenover jonge vrouwen op de
Kerstmarkt in Keulen, begin 2016, dan schrikt men ervoor terug om het woord "allochtoon" te gebruiken. Want zij zijn "slachtoffers", en moeten bijgevolg
altijd ontzien worden.
Ik vrees alléén dat de "politiek
correcte" media het omgekeerde effect bereiken met die selectieve,
gefilterde en omfloerste berichtgeving over allochtonen of kleurlingen of
andere minderheden, en dat ze racistische gevoelens op die manier alléén maar
aanwakkeren.
Zal ik eens beginnen met een
spectaculair bericht?
Vorig jaar zijn in België méér
dan 10.000 mensen overleden binnen de week na het drinken van een pint! Onze
brouwerij-industrie heeft dat uiteraard angstvallig stil gehouden, om geen
paniek te veroorzaken, en vooral omwille van een mogelijke negatieve impact op
hun imago en (meer nog) op hun verkoopcijfers. Maar het moge duidelijk zijn:
het drinken van een pint heeft mogelijk ernstige negatieve bijwerkingen die binnen de
week zelfs tot de dood kunnen leiden. Vreselijk, niet? Dit zou onder de
aandacht van het grote publiek moeten gebracht worden, en de verkoop van bier
zou onmiddellijk moeten gestopt worden. Consumptie van bier zou moeten verboden
worden, voorlopig toch, in afwachting van een grondige en objectieve studie
naar de relatie tussen die (verdachte) overlijdens en het consumeren van een
glas bier. Er moet onmiddellijk een onderzoeksgroep opgericht worden, en zolang
de conclusies van die onderzoeken niet officieel bekend zijn, mag er geen pint
uitgeschonken worden.
Dat is uiteraard flauwekul. Ik heb dit zopas verzonnen. Maar het is
even "realistisch" als de stelling
dat je een trombose kan krijgen dóór het corona-vaccin, gewoon omdat een aantal
mensen in de week na hun inenting een trombose gekregen hebben. Iedere dag zijn
er massa's mensen die het slachtoffer zijn van een trombose, ongeacht of zij nu
al dan niet ingeënt werden. Naar schatting gaat het om ongeveer 2 mensen per
1000, jaarlijks, die last krijgen van een trombose met bloedingen door een
verlaagd aantal bloedplaatjes. Hier in België spreken we dus over meer dan 20.000
slachtoffers, elk jaar. Of elke dag bijna 55.
Het aantal gemelde gevallen na een inenting met het AstraZeneca vaccin
ligt in België momenteel op 11, na 75 dagen, en na ongeveer 450.000 inentingen.
Bij extrapolatie van de "normale"
cijfers, hadden we er bijna 185 mogen verwachten. Met andere woorden: het
aantal trombose-gevallen na een inenting is véél lager dan het aantal dat zich
in normale omstandigheden manifesteert. Wat er in elk geval niet op wijst dat
die vaccinatie het risico zou vergroten. Wel integendeel.
Of zoals De Standaard het
schreef: "Bloedstolling na een vaccin is
niet bloedstolling dóór een vaccin." Net zomin als een overlijden na een
pintje bier een overlijden zou zijn dóór dat pintje bier.
Let wel: ik ben géén propagandist van de vaccinatiecampagne. Ik vind
het nog altijd erg "verdacht" hoe de
media en de experten ons met hun consequent angstaanjagende boodschappen dwingend
in dat ene doodlopend steegje geduwd hebben waaruit nog alléén door het vaccin
een ontsnapping mogelijk zou zijn. Dat het vaccin de enige weg terug naar "het oude normaal" is, hebben ze er
maandenlang bijna dagelijks in gehamerd. En omdat het al bij al de enige manier
zal zijn waarop we van onze leiders die "vrijheid"
zullen terugkrijgen, wil ik me wél laten vaccineren, en vind ik dat iedereen zo
vlug mogelijk zou moeten ingeënt worden.
Al lijkt de vaccinatie (voorlopig) niet bepaald veel zoden aan de dijk te zetten,
want alle corona-cijfers gaan nog altijd de verkeerde kant op, ook de ziekenhuisopnames en de belasting van de Intensieve Zorgafdelingen.
Zelfs nog erger dan vóór de start van de vaccinaties. Wat toch te denken geeft... (Vreemd genoeg worden daar in de media geen vragen over gesteld; het gaat alléén over die trombose-gevallen.)
Als men wil dat iedereen zich laat inenten, dan helpen die paniekberichten
over trombose niet bepaald. Ik krijg, nog maar eens, de kriebels van de
sensatiezucht van de media, die het hele verhaal over die gevallen van een
bloedstolling alweer prominent uitgemolken hebben omdat het de kijkcijfers omhoog
stuwt. Het spektakelgehalte van een reportage die vermeldt dat er een heel
beperkt aantal gevallen geweest zijn van personen die toevallig in de week na
hun vaccinatie door een trombose getroffen werden, ligt natuurlijk véél lager
dan een reportage die stelt dat er "mogelijk
een onrustwekkende bijwerking" is. En het dagelijks verslag van de landen
die hun vaccinaties met AstraZeneca "tijdelijk"
opgeschort hebben, was ook mooi meegenomen om de kijkers te choqueren en zich
bijgevolg van hoge kijkcijfers te verzekeren. Ik verwacht me dus in de media
voortaan niet alleen aan dagelijkse corona- en vaccinatie-cijfers, maar ook aan
een dagelijkse update van het aantal trombose-gevallen.
Dat de bevolking het op den duur allemaal niet goed meer weet en het
allemaal niet meer vertrouwt, is dan een spijtig neveneffect, zeker?
De media zijn zowat ontploft op 9 maart, bij het nieuws over de
brutale en zinloze moord op een 42-jarige man in Beveren. Niet alléén de
reguliere media, maar ook alle sociale media. De reden voor de grote
ruchtbaarheid was natuurlijk de jeugdige leeftijd van de daders: jongens van
amper 16 of 17 jaar. Maar méér nog dan over de daders, ging het vooral over het
slachtoffer: de man was homo. Wat de aanleiding was voor een overvloed aan "regenboog-vlaggen" aan de gevel van
diverse gemeentehuizen en zelfs aan de ambtswoning van onze premier.
Mag ik daar een gewaagde bedenking bij maken?
Is deze moord nu zó veel erger omdat het slachtoffer openlijk homo
was? Is niet elke moord zinloos en
vreselijk en te betreuren? Ongeacht de geaardheid van het slachtoffer? Elke
moord zou verontwaardiging en ontzetting moeten opwekken; elke zinloze daad van
geweld zou ten stelligste moeten veroordeeld worden door onze leiders en
verantwoordelijken. Of dat nu op een homo of een hetero is, op een blanke of op
een zwarte, op een man of op een vrouw.
Waarom moet er trouwens zo expliciet bij vermeld worden dat het
slachtoffer homo was? Bij een moord op een hetero persoon wordt daar nooit
melding van gemaakt...
Mijn punt is dat al die minderheidsgroepen, zoals homo's of zoals de
niet-blanken, wél altijd (en terecht) klagen over "discriminatie" op basis van hun geaardheid of huidskleur, terwijl
we tenslotte allemaal gewoon "mensen"
zijn. Maar ze laten nooit na om het er zélf vingerdik op te leggen dat ze "anders" zijn. Als die "minderheden" willen dat iedereen hen net
als ieder ander zou behandelen, zonder onderscheid, zonder elkaar met de vinger
te wijzen, zonder elkaar als "anders"
te beschouwen, dan zouden ze eens moeten ophouden met altijd maar opnieuw zélf
te hameren op hun "anders-zijn". Ik
begrijp niet goed waarom sommige homomannen hun geaardheid er altijd zo
expliciet dik moeten op leggen als ze tegelijk verwachten om als iedere andere
man behandeld te worden?
(In de VRT-quiz "Eén jaar gratis"
is één van de deelnemers homo, en in iedere aflevering vindt hij het nodig om
dat minstens twee of drie keer expliciet te zeggen en te tonen. Waarom? Dat is
toch totaal niet relevant? Als onze geaardheid niets zou mogen uitmaken, dan is
benadrukken dat je homo bent, even zinloos als benadrukken dat je schoenmaat 42
hebt.)
Hetzelfde geldt trouwens voor de niet-blanke gemeenschap. Kan iemand
mij uitleggen waarom zij uitpakken met een slogan "Black lives matter"? Ik zou eerder zeggen: "All lifes matter". Want elk
leven is het waard om geleefd en gerespecteerd te worden. Ongeacht of het een
blank dan wel een zwart leven is.
Het stoort mij heel erg dat deze wandaad zo buitensporig veel
aandacht krijgt. Véél meer bijvoorbeeld dan de moord in Parijs op een
dertienjarig meisje, op 11 maart, door twee leeftijdsgenootjes. Is die misdaad
dan minder erg omdat het niet over een homo gaat? Ik denk het niet. Elke moord
is erg. En nog des te meer als het slachtoffer een totaal onschuldig kind is en
de daders evengoed kinderen zijn.
Misschien weet u niet waarover het gaat, want er is bij ons nauwelijks
aandacht voor geweest..... Het slachtoffer was een meisje van dertien jaar dat al
een hele tijd zwaar gepest werd, ook en vooral online, door een jongen van haar
klas. Nadat ze daarover geklaagd had, is de jongen een tijdje op de school
geschorst geweest. Waarop de jongen gezworen heeft zich te zullen "wreken". Samen met een ander
klasgenootje, een meisje, heeft hij het slachtoffer naar de boorden van de
Seine gelokt. Daar hebben ze het gepeste meisje zwaar toegetakeld en in de
rivier gegooid, en het kind is verdronken.
De algemene teneur na die moord in Beveren was dat homohaat één van de
grootste problemen van deze tijd is. Maar dat denk ik niet. Het grootste
probleem van deze tijd is het totaal gebrek aan normen en respect voor de
waarden van een echte "beschaving".
Is homohaat dan niet
ernstig te nemen? Jawel, maar ik zou denken dat het eerder een "symptoom" is van een groter probleem:
mensen (vooral mannen) die homo's haten, haten gewoon iedereen, en wellicht nog
meest van al zichzelf. Het zijn mensen die totaal ontspoord zijn, helemaal de
weg kwijt, en die geen enkel houvast meer hebben.
Wat zo verontrustend is aan die moord in Beveren, is bijgevolg niet
zozeer de (verondersteld) groeiende homohaat, maar wél het totaal verlies van
enig normbesef. Wat trouwens ook die gruwelijke moord in Parijs typeert.
Veel jongeren van vandaag, jongvolwassenen en zelfs ook kinderen,
hebben geen enkel normbesef meer. Dat wordt hen ook niet meer aangeleerd of
opgelegd. Bij de opvoeding van kinderen ligt de nadruk meer en meer op "vrijheid" en op hun eigen (materieel)
welbevinden. Discipline, het naleven van regels, het respect voor de anderen, zelfbeheersing,
dat is allemaal naar de achtergrond verdrongen.
Er is ook geen sociale of andere controle meer op de kinderen. Al
helemaal niet in de virtuele wereld waar jongeren meer en meer vertoeven. Want
daar ben je heel en al anoniem. En zo goed als onschendbaar: je kan er zeggen en
doen wat je wil, niemand zal of kan ertegen reageren want je zit verborgen
achter een accountnaam. Maar ook in de reële wereld is de sociale controle
grotendeels weggevallen in veel gezinnen en families. De ouders hebben geen
tijd of geen zin of geen interesse om hun kinderen "op te voeden", en ze laten hun kinderen in de steek onder het mom
van "vrije opvoeding". Hoe is het anders te
verklaren dat die tieners 's nachts op pad konden gaan in Beveren om hun
moordplannen uit te voeren? Het gaat trouwens niet alléén om kinderen uit
achtergestelde milieus, want de jongeren die nog niet zo lang geleden in het
Antwerpse werden opgepakt bij een nachtelijk "lockdown-feestje" waren duidelijk van gegoede afkomst.
Een beschaving die geen "dwingende"
waarden meer kent, en geen normen, is eigenlijk geen beschaving. En ik vrees
dat dit stilaan voor onze Westerse wereld de pijnlijke realiteit aan het worden
is. Onze "beschaving" is geen gezonde
beschaving meer, en bijgevolg gedoemd om binnen afzienbare tijd te verdwijnen...
Laat ons even terugkeren in de recente nieuwsberichten...
Eind vorig jaar: grote commotie rond de arrestatie van de Russische
opposant Aleksej Navalny. Die was na
zijn herstel in een Duits ziekenhuis naar Moskou terug gereisd. Vraag me niet
waarom, want hij wist vooraf wat hem daar te wachten stond. Ofwel was hij
ontzettend overmoedig, ofwel ontzettend naïef, ofwel ontzettend provocerend. Hoe
dan ook... hij is, zoals iedereen en hijzelf wellicht ook verwacht had,
onmiddellijk gearresteerd en veroordeeld op basis van een vergezochte of zelfs
fictieve aanklacht. Heel de (Westerse) wereld reageerde ontzet en boos en
verwijtend. Terecht, trouwens. Want het proces was een schijnproces, en de
veroordeling was puur politiek geïnspireerd. Dit had niets met eerlijke en
onpartijdige rechtspraak te maken. Het hele proces was een farce, en de enige
bedoeling was een schaamlapje te vinden om te verbergen dat Aleksej Navalny een
politieke gevangene is.
Analoge taferelen in Myanmar, waar het leger genoeg had van het eigengereide optreden van de immens
populaire premier Aung San Suu Kyi.
Daar hebben ze het excuus van "verkiezingsfraude"
verzonnen om de premier te arresteren en de regering en parlement te ontbinden.
Een regelrechte staatsgreep, dus. Ook al proberen ze dat te vermommen als een
ingreep om "de democratie te beschermen".
En de betogingen tegen de legerleiding worden extreem gewelddadig onderdrukt. Opnieuw:
fel protest en hevige reacties vanuit de Westerse wereld. Want wij zijn de
bakermat van de democratie.
Een gelijkaardig verhaal speelde zich enkele jaren geleden in Turkije
af, toen president Erdohan een excuus zocht om zijn greep op het land te
verstevigen, en een mislukte militaire staatsgreep in de schoenen schoof van de
beweging van opposant Fethullah Gülen.
De man zelf werd bij verstek veroordeeld, maar hij was wijs genoeg om niet naar
Turkije terug te keren. En zijn "volgelingen"
werden massaal gearresteerd of weggezuiverd. Opnieuw: fel verzet vanuit de
Europese Unie tegen deze kaakslag voor de democratie.
Ook China heeft zich de woede van de Westerse wereld op de hals
gehaald door het gewelddadig optreden van politie en leger tegen de opposanten
in Hongkong. Schending van de mensenrechten en een aanslag op de democratische
principes: de Westerse wereld kon dat niet zomaar laten gebeuren. Want "democratie" staat bij ons hoog
aangeschreven.
Maar dan was er binnen Europa, in Spanje, dat akkefietje in Catalonië.
De Catalaanse premier Carles Puigdemont
had het lef om een referendum uit te schrijven over een mogelijke stap naar
onafhankelijkheid van die rijke regio. Het hele gebeuren werd door de Spaanse
centrale regering met harde hand onderdrukt. Mensen die wilden gaan stemmen
werden brutaal aangepakt, betogingen werden hardhandig uiteen geslagen en de "daders" van deze opstandige actie werden
opgepakt en veroordeeld tot belachelijk buitensporige straffen. De
hoofdbeklaagde, Puigdemont, wist te
ontkomen naar België. Spanje eiste dat hij zou uitgeleverd worden voor zijn
proces en om zijn straf te ondergaan. Maar Puigdemont
was ondertussen lid geworden van het Europees parlement, en kon dus beroep doen
op zijn diplomatieke onschendbaarheid.
Op vraag van het Spaanse Hooggerechtshof heeft het Europees Parlement
onlangs beslist om de diplomatieke onschendbaarheid van de heer Puigdemont toch op te heffen. Zodat hij
daadwerkelijk aan Spanje kan uitgeleverd worden voor zijn wandaden tegen de
natie (zijnde: het organiseren van een referendum dat een ongunstige uitkomst
had voor het centrale gezag). De Spaanse ambassadeur in ons land kon zijn geluk
niet op: "De democratie heeft gezegevierd."
En wat hadden de Catalaanse misdadigers dan precies gedaan om de
democratie te ondermijnen? Ze hadden niet opgeroepen tot een gewelddadige
opstand en ze hadden geen staatsgreep willen plegen; ze hadden alléén maar een referendum
georganiseerd. (Je weet wel: zoals de Britten een tijd geleden gedaan hadden om
zich los te maken van Europa.) De straf voor deze wandaad blijkt in Spanje 30
jaar cel te bedragen...
Dat het proces tegen Puigdemont en zijn trawanten een puur politiek
proces is, dat de gevangengenomen Catalaanse leider in feite politieke
gevangenen zijn, en dat de uitgesproken straffen werkelijk disproportioneel
zijn, dat willen ze in Spanje niet horen. En de rest van Europa hult zich
opeens in stilzwijgen.
Nu moet men mij toch eens uitleggen wat het verschil is tussen een
opposant in Rusland of in Hongkong of in Turkije, en een opposant in Spanje?
Waarom is de ene volgens de Europese leiders een "politieke gevangene" en de ander dan weer niet? Waarom is de arrestatie
en veroordeling in het ene geval een aanslag tégen de democratie terwijl dat in
het andere geval een "overwinning van de
democratie" zou zijn? Waarom mag de Spaanse politie brutaal en hardhandig
tegen Catalaanse betogers tekeer gaan, maar wordt de aanpak van de
politiemachten in Hongkong ten strengste veroordeeld?
De Russische Minister van Buitenlands Zaken, Sergej Lavrov, heeft dat heel fijntjes opgemerkt in zijn gesprek
met de Europese Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken Josep Borrell toen die de zaak Navalny
in Rusland wou aankaarten. En onze gezant is met rode kaken en stille trom
onverrichterzake weer naar huis vertrokken. (Pijnlijk detail: de heer Borrell
is een Spanjaard.)
Als men andere landen de les wil spellen, moet men wel zélf recht in
z'n schoenen staan, hee...
Herinnert u zich de inauguratie van Joe Biden als nieuwe president van
de USA? Het meest beklijvende moment daarbij was ongetwijfeld toen een jonge
zwarte vrouw, Amanda Gorman, een speciaal
voor de gelegenheid geschreven, eigen gedicht begon te declameren.
In haar gedicht klonk het onder andere (vrij vertaald):
"We sluiten de
breuklijn, want we weten dat we voor een goeie toekomst eerst onze verschillen moeten vergeten.
Dat we voor
altijd verbonden zijn, zegevierend. Niet omdat we nooit meer nederlagen zullen kennen. Maar omdat we nooit meer zo verdeeld zullen zijn."
De hele wereld zat met open mond te kijken en te luisteren naar deze (voor
de meesten onbekende) dichteres. De bewonderende kreten bij haar prachtig
gedicht waren niet te tellen. En zoals dat meestal gaat: de uitgevers hadden
geld geroken, en binnen de kortste keren zou een volledige dichtbundel
van de nieuwe heldin verschijnen.
Uiteraard kon de Nederlandstalige wereld niet achter blijven, en
uitgeverij Meulenhoff heeft de
rechten gekocht om een Nederlandstalige versie uit te brengen. De delicate
opdracht om de gedichten van Amanda
Gorman naar het Nederlands te vertalen, werd toevertrouwd aan Marieke Rijneveld, een succesvolle
Nederlandse schrijfster. De keuze van Marieke
Rijneveld leek voor de hand liggend, al was het maar omdat ook zij een
jonge vrouw is én omdat zij zélf al een paar (bejubelde) dichtbundels heeft
gepubliceerd. Ook het managementteam rond Amanda
Gorman kon zich naar verluid perfect vinden in de kandidatuur van Marieke Rijneveld.
Maar helaas... Al gauw kwamen de reacties op Twitter los, op initiatief
van een zwarte "activiste": Janice Deul. Dat ontaardde binnen de
kortste keren in een storm van protest en kritiek. Waarop Marieke Rijneveld de eer aan zichzelf gehouden heeft, en uitgeverij
Meulenhoff op zoek moet naar een
andere vertaalster.
Wat is er nu zo gruwelijk fout aan Marieke
Rijneveld? Ze is blank!
Het idee dat een blanke schrijfster de vertaling zou verzorgen van een
gedicht van een zwarte dichteres, is blijkbaar voor een groep mensen ondenkbaar
en onaanvaardbaar. Met het argument dat een blanke zich nooit voldoende in de
leefwereld van een niet-blanke kan inleven om een vertaling te maken die de
geest van de oorspronkelijke gedichten getrouw weer geeft. Nee, zoiets kon en
kan alléén tot een goed einde gebracht worden door een zwarte vertaalster.
Dat die fanatieke dwarsliggers hiermee meteen ook zeggen dat blanken
eigenlijk niet eens die gedichten moeten of mogen lezen, vermits wij er toch
niets van zullen snappen, daar hebben ze duidelijk niet direct bij stil
gestaan.
De toon van het gedicht, in de geest van Joe Biden's boodschap, was vooral
gericht op "verbinding" en "vereniging", en tégen de moordende polarisatie
uit de erfenis van Donald Trump. Maar dat lijken die verontwaardigde twitteraars al
vergeten te zijn, want door hun protest wijzen ze nu nét die "verbinding" af en versterken ze de
polarisatie. Méér dan al die blanken die afgeven op de niet-blanken, versterken
zij de afstand en de verdeeldheid tussen blank en zwart.
We mogen het vermoedelijk zo niet noemen, maar dit is zonder meer discriminatie.
Marieke Rijneveld wordt
afgewezen puur en alléén omwille van haar huidskleur; de job wordt haar ontzegd
puur en alléén omwille van haar huidskleur. En dan nog door die mensen die
vermoedelijk het hardst staan roepen om de rassendiscriminatie aan te klagen.
Daarmee bewijzen ze hun zaak in elk geval géén dienst.
En daarmee bewijzen ze ook de dichteres Amanda Gorman geen dienst, want als ze mij zeggen dat ik te blank
ben om iets van die gedichten te snappen, dan zal ik die dichtbundel in elk
geval nooit kopen. Ook al was ik het na de bevlogen declamatie wél van plan
geweest...
Iedereen zal wel al gehoord of gelezen hebben over die jogger die, een
tijdje geleden al, dat braaf hondje met een mes gestoken heeft, waarna het
beestje aan die verwondingen overleden is. En iedereen heeft daar een héél
categorieke mening over en veroordeelt die daad van agressie ten strengste.
Want inderdaad: zoiets kan écht niet door de beugel. Om te beginnen:
wie neemt in godsnaam een steekwapen mee om te gaan joggen? Als bescherming
tegen de wolven misschien? Of uit schrik voor overvallers langs de trage wegen?
Dat doe je dus niet! En wie trekt in godsnaam een mes wanneer men zich bedreigd
voelt door een mini hondje? Dat doe je dus niet!
Al moet ik eerlijk toegeven dat de gedachte "Had ik nu een revolver bij gehad, dan had ik geschoten!" mij ook
wel bekropen heeft op die momenten dat een hond naar mij begon te grollen en
blaffen, of naar mij op begon te springen zonder enige aanwijsbare reden. Wie
mijn eerdere blogstukjes gelezen heeft, zal daar wel niet verwonderd over zijn.
Volgens de eigenares van het neergestoken hondje (een Jack Russel), liep het beestje "gewoon een eindje mee op" met de jogger.
Sta mij toe om daar aan te twijfelen: een Jack
Russel loopt niet "gewoon een eindje
mee op", een Jack Russel komt naar
je toe gelopen en staat te keffen en te grollen dat het niet leuk meer is. Een
mens zou van minder geïrriteerd raken...
Wat de juiste versie ook moge wezen, feit is dat de hond niet aan de
leiband gehouden werd. En dat is strafbaar. Dat is zonder meer verkeerd. En het
is onverantwoord. Al was het maar voor de veiligheid van de hond zelf. Of die
van toevallige voorbijgangers. Stel dat de hond naar een kind was toegelopen
dat aan het fietsen was en dat het kind van het verschieten gevallen was?
Wie in dit verhaal dus een "schuldige"
wil zoeken: dat is niet alléén die jogger met zijn mes, maar ook de eigenares
van de hond.
Waarmee de jogger niet vrijgepleit wordt, dat is duidelijk. Maar de
reacties achteraf via de sociale media, die waren (nog maar eens) buiten
proportie. Zeg maar schandalig!
Blijkbaar
is men erin geslaagd om de identiteit van de "dader" te achterhalen. En zijn adres, en waar hij werkt.
(Inderdaad: "privacy" bestaat al lang
niet meer. Zodra men zich op de sociale media waagt, geeft men eigenlijk zijn
privacy op...) Het fenomeen heet "doxing",
heb ik geleerd: "Doxing is het vergaren
en publiceren van persoonlijke gegevens van een individu, vaak met de bedoeling
om het slachtoffer voor schut te zetten. Het is veelal een wraakoefening door
middel van schending van de privacy."
En daarna was het hek van de dam: doodsbedreigingen via Facebook, en
fysieke bedreigingen bij de man thuis en zélfs aan zijn werk.
Er zijn dus drie mensen die hierbij zwaar in de fout zijn gegaan en
zouden moeten gestraft worden. De eigenares van het hondje, die blijkbaar dacht
dat de regel dat een hond altijd aan de leiband moet, niet voor haar van toepassing
was. De jogger die met een verboden wapen rond liep en zijn zelfbeheersing niet
kon bewaren bij de agressie van het mini-hondje. En de lafaard die de gegevens
van de jogger online heeft gezwierd met de bedoeling andere agressievelingen op
te hitsen.
Meer recent hebben we trouwens een nieuw geval van doxing mogen beleven: met die
ongeduldige fietser die een klein kind opzij heeft geduwd omdat het hem voor de
wielen liep. Over de juiste toedracht van de zaak bestaan ook hier
verschillende versies, maar de fietser is door de sociale media wél al
veroordeeld, en hij kreeg daarna de volle lading vuiligheid en dreigementen
over zich heen. En zijn gezin met hem. Ook al is hij ondertussen door het
gerecht wél vrijgesproken.
Daar waar ons gerecht drie jaar lang intensief bezig is om een dossier
op te bouwen bij de aanklacht van "elektronische
belaging" door Bart De Pauw, blijven zij die door doxing letterlijk levens in gevaar brengen, gewoon onbestraft.
Want dat is blijkbaar geen prioriteit voor onze justitie...
De sociale (én de reguliere) media stonden begin maart in rep en roer na een
controversiële uitspraak in een rechtszaak omtrent verkrachting.
Het ging om twee mannen die, elk om beurt, een jonge vrouw verkracht
hebben in de toiletten van een danscafé in de Overpoortstraat in Gent. En die
hun "heldendaad" bovendien gefilmd
hebben en op de sociale media hebben gepost. De jonge vrouw in kwestie was op
het moment van de feiten te dronken om te beseffen wat er gaande was (wat, dat moet
gezegd, niet bijster slim was), en heeft het pas achteraf ten volle begrepen
toen ze het filmpje te zien kreeg...
De beide mannen zijn uiteindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf "met uitstel", wat betekent dat ze
tot nader order, zolang ze zich niet opnieuw schandelijk misdragen, helemaal niet naar
de gevangenis moeten en gewoon vrij kunnen blijven rondlopen. Het argument voor
die onbegrijpelijk lichte straf is dat het meisje in kwestie een vriendin van
hen was (alsof dat er iets toe doet?) en dat ze allebei een blanco strafblad
hadden. Wat dus impliceert dat de eerste keer dat je zoiets vreselijks
uitricht, al bij al niet zo erg is. Als we allemaal een vrijgeleide zouden
krijgen om één keer een zeer ernstig misdrijf te plegen, dan zou dit een fijne
wereld worden om in te leven... En het meisje in kwestie heeft er geen boodschap
aan dat zij het eerste slachtoffer van die mannen is geweest en dat het dus,
volgens de rechter, allemaal niet zo erg is.
Ik weet het wel: ik ben geen jurist, en ik kan me dus ook niet in de
plaats van die rechter stellen. Die heeft ongetwijfeld, mag ik hopen, in eer en
geweten geoordeeld op basis van de bestaande wetgeving. Een bestaande
wetgeving, trouwens, waarin de maximum straf voor verkrachting van een
meerderjarige slechts vijf jaar gevangenis bedraagt. Die straf staat totaal
niet in verhouding tot de ernst van de feiten: dat is een straf die je ook kan
krijgen voor een diefstal! (Ter vergelijking: Bart De Pauw riskeert voor zijn
stomme sms'jes al een straf van twee jaar effectief...)
Eind vorig jaar zijn een paar mannen inderdaad tot vijf jaar
gevangenis veroordeeld omwille van een brutale verkrachting op een
snelwegparking. Maar zelfs dan nog: vijf jaar gevangenisstraf, waarvan ze in de
praktijk vermoedelijk maar twee jaar zullen moeten uitzitten. Terwijl de
verkrachte vrouwen levenslang onherstelbaar gekwetst en beschadigd
achterblijven.
In dit recente geval, in Gent, hebben de daders dus niet die maximum
straf gekregen. In feite hebben ze eigenlijk géén straf gekregen. Dat het in
Gent beperkt is gebleven tot een straf "met
uitstel" is des te merkwaardiger, omdat de beide verkrachtingszaken heel wat
gelijkenissen vertonen. In de beide gevallen kende de vrouw de twee daders,
min of meer toch. In de beide gevallen was de vrouw te dronken om goed te
beseffen wat er gebeurde. En in de beide gevallen hebben de mannen vol trots
hun daden gefilmd.
De daders in Gent lopen dus onbekommerd vrij rond, en morgen kan die jonge vrouw
hen gewoon opnieuw tegen het lijf lopen. Ik wil er niet bij stil staan wat
zoiets doet met een mens. En morgen kunnen ze ook een andere studente oppikken
in een studentencafé of discotheek, en dan... Dan zullen ze ongetwijfeld wél een effectieve
straf krijgen, maar het nieuwe slachtoffer zal daar weinig troost in vinden.
Vanwaar die lichte straffen in dit geval? Ik weet het niet. Er zullen
vermoedelijk "verzachtende omstandigheden"
in rekening gebracht zijn, zeker? Dat het meisje geen weerstand geboden heeft,
misschien? Maar dat kon ook moeilijk, want ze was totaal van de wereld. En hoe
dan ook hebben die mannen de jonge vrouw "gebruikt",
of liever: "misbruikt". Dat de
jongens zelf niet meer nuchter waren? Maar dat lijkt mij eerder een "verzwarende omstandigheid". Dat ze nooit
eerder veroordeeld waren? Dat is bijzonder handig om weten voor wie het ook
eens zou willen proberen.
Voor wat mij betreft hadden ze zelfs nog extra moeten gestraft worden
omdat ze het hele voorval gefilmd hebben. Want daarmee hebben ze naast het
fysieke leed, het meisje ook psychisch en sociaal "verkracht": dit zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen...
Ik ben maar wát blij dat ik geen rechten gestudeerd heb. Ik zou er
niets van gebakken hebben. Ik begrijp duidelijk helemaal niets van ons
rechtssysteem: ik begrijp de strafmaat niet, en ik begrijp het idee van de "verzachtende omstandigheden" nog veel
minder...
En als dit een signaal zou moeten geweest zijn om vrouwen méér te motiveren
om zeker klacht neer te leggen wanneer ze het slachtoffer zijn van een verkrachting,
dan was dit een bijzonder fout signaal: als de daders toch geen straf krijgen,
ook al is hun misdaad bewezen, waarom zou je dan de moeite doen?
Ik heb het eerder (8 december 2019) al eens gehad over "De Bende van Donald": het stel arrogante
machthebbers dat zich alles denkt te mogen permitteren en die van niemand enige
tegenspraak kunnen verdragen.
Wie de ergste van het hele stel is, kan ik niet zo direct zeggen. Maar
diegene die het meest op Donald Trump lijkt, is ongetwijfeld Jair Bolsonaro, die clown in Brazilië.
En dan gaat het niet alléén over het minimaliseren of compleet negeren van de
corona-pandemie in zijn land, of over zijn expliciet misprijzen tegenover
vrouwen. Het gaat ook over zijn aanvallen tegen zijn eigen democratische instellingen,
zoals gouverneurs of het parlement, als die tegen hem in gaan, en tegen de
rechterlijke macht als die hem niet willen volgen. Helaas is hij in veel
opzichten nog erger dan Donald Trump. Zeker in zijn uitspraken, maar ook in
zijn ambities en in de onstuitbare manier waarop hij zijn ambities kost wat
kost wil waarmaken.
Laten we eerst eens horen wat de man allemaal uitgekraamd heeft, de
voorbije jaren. Ik heb alvast enkele voorbeelden verzameld (te vinden op het
internet):
"Pinochet should have killed
more people", over de Chileense dictator Augusto Pinochet.
"I'm in favor of torture. You
know that. And the people are too."
"I will not fight against it nor
discriminate, but if I see two men kissing on the street, I'll beat them up."
"She doesn't deserve to be raped
because she's very bad, because she's very ugly. She's not my type", over
een vrouwelijke volksvertegenwoordiger.
"I have five children. There
were four men. On the fifth I got weak and a woman came out."
"You're an idiot. You are an
illiterate. You're censored. You're an ignorant. I don't give a shit about you"
tegen een reporter die een kritische vraag had durven stellen.
De onzin die de man al uitgekraamd heeft, is nauwelijks bij te houden.
Hij heeft trouwens, net als Donald, eerder al keihard en in grove
bewoordingen uitgehaald naar de chef van de federale politie omdat die niet
wilde ingaan op zijn "verzoek" om een
onderzoek naar corruptie waar zijn zoon bij betrokken was, stil te leggen.
Omdat zijn minister van Justitie de betrokken politiechef niet wilde ontslaan,
heeft de president dat dan maar zelf gedaan. Waarop de minister consequent
ontslag heeft genomen. Ook de plaatselijke leiders die het aangedurfd hadden om
strengere maatregelen tegen de corona-pandemie te nemen, hebben het zwaar
moeten ontgelden. Alweer naar het voorbeeld van Donald Trump, maar dan wel in
iets minder voorzichtige (en iets minder beschaafde) bewoordingen: "Een
eikel neemt een vuil decreet en sluit de mensen thuis op. Als die gewapend
waren, zouden ze de straat opgaan." Over de gouverneurs die
coronamaatregelen genomen hadden, zei hij: "Die klootzakken van gouverneurs neuken ons in de kont met onze aambeien
erbij! Die hoerenzonen blokkeren onze vrijheid met hun strontdecreten tegen
corona!"
Een zelfde teneur trouwens als het ging over de bescherming van het
regenwoud: "We zullen van de gelegenheid
gebruikmaken, nu de pers zich op het coronavirus richt, om hervormingen door te
voeren en de regels rond de bescherming van het Amazonewoud te versoepelen."
En als het over het hooggerechtshof ging, klonk het: "Als het van mij afhing, gooide ik al die
klootzakken de gevangenis in, te beginnen met die van het hooggerechtshof."
Voor wie het zich zou afvragen: jawel, de man is dus president van Brazilië.
Maar het ergste zal volgend jaar, in 2022, misschien wel komen. Dan
zijn er opnieuw presidentsverkiezingen in Brazilië, en het laat zich raden wat
er zal gebeuren als Bolsonaro die zou verliezen. Hij is, naar het voorbeeld van
zijn grote idool, nu al bezig met suggesties en insinuaties dat er "heel zeker zal gefraudeerd worden" bij
de verkiezingen. En hij heeft al laten weten dat hij een "frauduleus resultaat" niet zal accepteren. Hij heeft ook al, in
minder bedekte termen dan Donald, opgeroepen om het parlement te bestormen als
dat een ongewenste beslissing zou nemen. En hij roept zijn aanhangers
onbeschroomd op om zich te bewapenen en om die wapens ook effectief te
gebruiken om "de democratie" te
verdedigen. Want, zo klinkt het: "Als ik
op een dag ten onder moet gaan, laten we dat dan al vechtend doen, voor een
goede reden."
Net als Donald Trump riskeert Bolsonaro meerdere aanklachten en vervolgingen
eens hij president af is en niet meer kan genieten van zijn "onschendbaarheid". En dus kan hij het
zich niet permitteren om de verkiezingen te verliezen. Maar in tegenstelling
tot Donald Trump, heeft Bolsonaro in Brazilië wél het leger en een groot deel
van de (arme) bevolking achter zich. Als het moet, zal hij niet aarzelen. En
het zal heel waarschijnlijk véél gewelddadiger zijn dan wat zich op 6 januari in Washington
afgespeeld heeft.
Hij is in elk geval niet vies van een regelrechte staatsgreep als dat
nodig zou zijn: "There is no doubt. I
would launch a coup on the same day. Congress doesn't work and I'm sure that at
least 90% of the population would applaud."
Wat Donald in de USA niet gekund of gedurfd heeft, zal in Brazilië
zonder enige twijfel wél gebeuren.
Lang geleden, toen hij nog Staatssecretaris voor Migratie was, heeft
Theo Francken het ooit eens aangedurfd om uit te halen naar "wereldvreemde rechters". Dat was toen
die ons land verplicht hadden een aantal IS-vrouwen met hun kinderen te repatriëren.
Hij heeft toen zwaar de wind van voren gekregen, en die gewaagde uitspraak is
hem blijven achtervolgen.
En nochtans... Naar mijn idee heeft hij niet helemaal ongelijk. Rechters
hebben blijkbaar af en toe de neiging om een nogal "enge visie" te hanteren als ze over één of ander rechtsgeding uitspraak
moeten doen. Ze oordelen strikt volgens de letter van de wet, en negeren de
globale context van de zaak in kwestie.
Dat hebben ze in Nederland ook nog eens bewezen. Daar heeft een
rechtbank geoordeeld dat de avondklok die door de regering ingesteld was in de
strijd tegen Covid-19 "onwettig" is.
Ik wil het hier niet hebben over de zin of onzin van een avondklok, of
over de beklemmende maatregelen die ons, en de hele wereld, nu al een jaar lang
verlammen. Ik blijf overigens het gevoel hebben dat dit allemaal behoorlijk
buitensporig was en dat er andere, meer efficiënte en meer gerichte,
maatregelen mogelijk moeten zijn om hetzelfde, of zelfs een beter, effect te
bereiken.
Maar de "klacht" waar die
Nederlandse rechter zich over moest buigen, is écht wel ferm bij het haar
getrokken naar mijn gevoel. De zaak was aangespannen door een obscure groep die
zich "Viruswaarheid" noemt.
Ik heb inderdaad ook wel mijn bedenkingen bij de overdreven
media-aandacht voor Corona en ik heb ook mijn vragen bij sommige beweringen.
Maar ik heb nooit beweerd dat ik wél de waarheid in pacht heb, ik heb er nooit
allerlei fake berichten bij gesleurd om "mijn
gelijk" te bewijzen, en ik heb zéker nooit opgeroepen tot geweld. De "Stichting Viruswaarheid" dus wél: "Hoewel de groep begon met kritische vragen,
verbreedde zij haar activiteiten door ook demonstraties te organiseren. Deze
liepen uit op rellen en als gevolg hiervan verschoof de retoriek begin augustus
2020 naar aankondigingen van een bloedige volksopstand."
Die "Stichting Viruswaarheid"
heeft dus een rechtszaak aangespannen tegen de Nederlandse regering, meer
bepaald tegen de recent ingevoerde avondklok. En de rechter heeft hen gelijk
gegeven: "Volgens de rechter is de
avondklok een vergaande inbreuk op het recht op bewegingsvrijheid en de
persoonlijke levenssfeer, en beperkt ze onder meer het recht op vrijheid van
vergadering en betoging."
Het "grappige" hierbij is
dat de argumentatie van de rechtbank om de Nederlandse Staat te verplichten die
avondklok "per direct" weer af te
schaffen, niet steunt op "inhoudelijke argumenten", maar wél op de
vaststelling dat de regering voor die avondklok gebruik gemaakt heeft van de "wet buitengewone bevoegdheden
burgerlijk gezag". Dat kon alléén, heeft de rechter geoordeeld, als er
sprake was van "spoedeisende en
buitengewone omstandigheden". En die waren er niet, argumenteerde de
rechter: "Dat blijkt uit het feit dat
vóór de invoering van de avondklok al vaker over de mogelijkheid van een avondklok
was gesproken."
Met andere woorden: de regering mocht de avondklok niet bij
hoogdringendheid invoeren omdat ze er eerder al over gesproken had om de
avondklok in te voeren. Volgt iedereen nog?
Los daarvan... Iedereen weet dat de Nederlander bijzonder gehecht is aan
zijn "vrijheid" en een hekel heeft
aan betutteling. Dat heeft Keizer Jozef
II al mogen ervaren in de 18de eeuw. Maar om nu te beweren dat
een avondklok, waarbij je dus 's avonds laat en 's nachts niet meer op café kan
gaan en niet meer op straat kan lanterfanten, een "verregaande inbreuk op de persoonlijke levenssfeer" zou zijn, lijkt
me zwaar overdreven. Niemand wordt hierbij in zijn/haar "levenssfeer" geraakt, toch? De Nederlanders mochten nog altijd gaan
en staan waar ze wilden, ze mochten nog altijd denken en zeggen wat ze wilden,
ze mochten nog altijd ontmoeten wie ze wilden. Ze moesten alléén, zoals wij, 's
nachts in hun kot blijven. Zó'n drama is dat nu ook weer niet. Of wel?
Maar de "Stichting Viruswaarheid",
die aanstuurt op een volksopstand, heeft toch haar slag thuis gehaald. Ik
herinner me iemand anders die ook opgeroepen heeft tot demonstraties en een
(gewelddadige) volksopstand. Ik vermoed dat de "Stichting Viruswaarheid" grote fan is van die man...
Het is niet mijn gewoonte om verder door te bomen op een eerder
blog-stukje, en het is al helemaal niet mijn gewoonte om me te mengen in een
polemiek die via de media gevoerd wordt. Maar deze keer wil ik tóch nog eens
terugkomen op mijn eerder stukje van gisteren, 17 februari, over dat lockdown-feestje van
zeven minderjarigen.
Omdat ik bijzonder zwaar til aan de "permissiviteit" die veel politici, vooral vanuit links-progressieve
en politiek-correcte hoek, hanteren tegenover de hedendaagse jongeren. De
teneur is vooral dat de jongeren niet te hard mogen aangepakt worden, dat we
begrip moeten hebben voor hun moeilijke situatie, en dat we hun fouten met de
mantel der liefde moeten bedekken. Wat men hiermee zal bereiken, is een
generatie jongeren die denken dat ze alles mogen doen, dat ze overal wel mee
weg komen, dat ze straffeloos zijn. Ik heb het daar al een paar keer eerder
over gehad, onder andere als het ging over het bedroevende niveau van ons onderwijs
en de mysterieuze oorzaken van de spectaculaire achteruitgang ervan: als de
hedendaagse jongeren/kinderen geloven dat ze zich alles mogen permitteren en
overal mee weg komen, dan is ons onderwijs gedoemd om achteruit te blijven
gaan. De kinderen mogen immers niet meer gestraft of gesanctioneerd worden, ze
moeten met zachtheid behandeld worden, en te allen tijde moet er gewaakt worden
over hun welbevinden. Zetten ze de klas op stelten? Negeren ze de opdrachten
van de leraar? Houden ze zich in de les onledig met hun smartphone? Zitten ze
de hele tijd te tetteren? Tonen ze zich brutaal en agressief tegenover de
leerkrachten? "Och... het zijn kinderen,
hee. Je mag daar niet te zwaar aan tillen. Ze hebben het al zo moeilijk!"
En durf je dan als leerkracht een straf opleggen, dan staan de ouders diezelfde
avond bij de directeur te klagen, en mag je je als leerkracht gaan
verontschuldigen...
Dit gaat echt helemaal de verkeerde kant uit. En het vervolg van het onnozele
lockdown-feestje is hiervan de beste illustratie.
Ik had in mijn vorig stukje de hoop uitgesproken dat de ouders
verstandig genoeg zouden zijn om dit verder te laten rusten, en er vooral géén
ruchtbaarheid aan te geven. Helaas... Ze hebben een andere aanpak verkozen, en
hebben het incident laten escaleren.
Ze hebben om te beginnen een advocaat onder de arm genomen. En niet
zomaar een onbekende beginneling, maar wél een bekende strafpleiter: Kris Luyckx, media-advocaat bij uitstek.
(Waarbij ik al direct de bedenking heb dat het blijkbaar niet om arme
sukkelaars gaat, maar om vermogende families die zich sowieso véél meer mogen
permitteren dan de gewone mens.) Meester Luyckx heeft uiteraard de media
ingeschakeld voor een rondje extra publiciteit. Waarin hij het verhaal van de
jongeren als "de waarheid" heeft
verkondigd. En waarin hij ook laat weten dat hij, in opdracht van de ouders, in
beroep zal gaan tegen de taakstraf die de jeugdrechter hen opgelegd heeft.
Vooral dat laatste slaat werkelijk nergens op! Want ongeacht of de behandeling van die jongeren
al dan niet "te hard" was, feit
blijft dat ze zich misdragen hadden, en dat ze daar een straf voor verdienen. Het
is niet omdat ze een hele nacht geweend hebben, dat ze geen sanctie zouden
moeten krijgen.
Dat is dus exact hetzelfde verhaal als wat zich in het onderwijs
afspeelt. De kinderen wéten dat ze zich alles mogen permitteren, want als er straf
dreigt, dan is daar papa, of in dit geval zijn advocaat, om de straf weg te
toveren.
Met zijn mediacampagne is Meester Luyckx er wel handig in geslaagd om
de aandacht volledig weg te leiden van dát waar het allemaal mee begonnen is:
datgene wat die jongeren mispeuterd hebben. En iedereen is in zijn afleidingsmanoeuvre
mee gegaan: de media, de politici, de kinderrechtencommissaris. Het gaat al
lang niet meer om die jongeren, maar om wat het parket "fout" zou gedaan hebben. Het is het Antwerpse parket dat in het
verdomhoekje gedrongen wordt. Onder andere door uitgebreid de versie van die
jongeren als "de" waarheid te
presenteren, terwijl de versie van het parket nauwelijks aan bod komt.
Hét punt dat altijd opnieuw terug komt in de verontwaardigde reacties,
is dat het hier om "kinderen" gaat.
Zoiets doe je "kinderen" niet aan,
want dat zijn voor hen traumatische ervaringen! Maar dan heb ik toch een
vraagje... Als we het inderdaad over "kinderen"
hebben, hoe verklaren de ouders, en de media, dan dat die de zaterdagnacht om
half twaalf nog aan het feesten waren? Als het "kwetsbarekinderen" zijn,
moesten die zo tegen middernacht niet al in hun bed liggen in plaats van te
feesten? En bovendien waren ze voorzien van alcohol. Kunnen de
ouders en de advocaat misschien uitleggen hoe het kan dat "kinderen" (zonder enig toezicht) alcohol gebruiken op hun feestje?
Men moet wel een beetje consequent zijn, hee! Ofwel zijn het "kinderen", en dan klopt het niet dat ze 's
nachts met alcohol aan het feesten waren... Ofwel vonden de ouders dat hun zonen/dochters
oud en volwassen genoeg zijn om 's nachts alcohol te consumeren op een feestje... en
dan moeten ze niet afkomen met geweeklaag over hun arme "kindjes".
Volgens de advocaat waren ze trouwens helemaal niet aan het feesten. Ze
zaten gewoon rustig bij elkaar te "chillen".
Kan iemand mij uitleggen waarom de politie daar dan is moeten gaan aanbellen? Zo
onopvallend rustig zullen ze dan wel niet geweest zijn, toch? Bij het Antwerpse
parket klinkt het sowieso wel een beetje anders: "Het was een georganiseerd feestje, er werd alcohol gedronken op jonge
leeftijd en de ouders zijn bewust weggegaan."
Het verhaal van die "kinderen"
rammelt werkelijk langs alle kanten. Ook hun verhaal over de "traumatische ervaringen" klopt niet met de versie van het parket.
Als je hen zou mogen geloven, dan was hun nachtelijke verblijfplaats erger dan
Guantanamo Bay: "De jongeren zaten uren
vast in een kleine cel. De kinderen hebben van het begin tot het einde geweend."
Uiteraard hebben die jongeren een gefantaseerde versie ten beste gegeven waarin
zij zo zielig mogelijk klinken; dat is een klassieke truc bij jongeren die hun
ouders willen vermurwen om straf te ontlopen.
Dat Meester Luyckx volmondig in die leugens mee gaat, dat begrijp ik
best. Dat is dan ook zijn job. Meester Luyckx is niet geïnteresseerd in de
waarheid, Meester Luyckx wil alléén maar zijn cliënten ter wille zijn; dat is
namelijk wat een advocaat behoort te doen. Maar dat de media en de politici dat verhaal zonder meer
slikken, dat begrijp ik niet.
Of liever: ik begrijp het wél. Er is immers geen
enkele sensatie te halen uit het saaie verhaal van een bende stomme tieners die
voor hun idiote gedrag gestraft worden. Er is des te meer sensatie te halen uit
sappige verhalen over de gruwelijke mishandeling van die "kinderen".
Vreemd genoeg is er in deze hele saga één partij die volledig buiten
schot blijft, terwijl dat nochtans de partij is die de allergrootste verantwoordelijkheid
draagt voor wat allemaal fout gelopen is: de ouders van die kinderen. Ik hoop
uit het diepst van mijn hart dat het parket alsnog besluit om die ouders te
vervolgen. Al was het maar wegens nalatigheid in hun rol als opvoeders, en wegens
het aanzetten tot verboden corona-feestjes. Want het feit blijft: "de ouders zijn bewust weggegaan."
Ik moet toegeven dat ik het volgende verhaal maar moeilijk kon
geloven. Maar het stond op VRTNWS. Dus zal het wel kloppen, zeker?
Het verhaal gaat over een zevental jongeren, minderjarigen, die het
lumineuze idee hadden gekregen om de krokusvakantie te starten met een
lockdown-feestje. Ze hadden blijkbaar alles zorgvuldig gepland, en de
zaterdagavond waren ze gereed voor een lange vrolijke avond. Jammer genoeg zijn
ze tegen de lamp gelopen, en hebben ze politiebezoek gekregen. Waarna ze de
hele nacht op het politiekantoor hebben mogen doorbrengen voor ondervraging, en
daarna nog een aantal uurtjes in de cel in afwachting van hun voorgeleiding
voor de jeugdrechter de zondagmorgen.
De ouders van die veertien- en vijftienjarige jongeren hebben
verontwaardigd gereageerd: "Mijn kind
heeft in Antwerpen 6 uur in een piepkleine cel moeten wachten, dat is
verschrikkelijk." En ook de kinderrechtencommissaris vindt dat eigenlijk
niet kunnen: "Veertien- of
vijftienjarigen die uren in een cel zitten: dat laat een diepe indruk na."
Dat dit allesbehalve fijn geweest is voor die jongeren, dat geloof ik
best. En dat het een diepe indruk zal nalaten, dat zal wel. Maar ik heb zo het
idee dat precies dát de bedoeling geweest is: misschien, hopelijk, zullen ze
deze les goed onthouden en dit soort idiote uitspattingen in het vervolg
achterwege laten.
En sta mij toe om de verontwaardiging van de ouders een beetje
belachelijk te vinden. Om te beginnen was het niet zomaar "een zotte inval" van die jongeren, waarbij ze niet goed hadden
nagedacht. Het was géén "ongelukje",
te wijten aan hun onvolwassen geest. Ze hadden er vooraf goed over nagedacht,
en ze hadden dit heel zorgvuldig gepland. Ze wisten dus drommels goed wat ze
deden, en ze wisten dat het verkeerd was. En tóch hebben ze het gedaan. Er is
bijgevolg sprake van "voorbedachtheid".
Dan mogen ze voor mijn part wel een beetje harder aangepakt worden. Eigenlijk
hadden de ouders in plaats van hen te bemoederen, hun kinderen er nog een
strenge vermaning bovenop moeten gegeven hebben met de boodschap dat ze
hopelijk hun lesje geleerd hadden.
Maar dat konden ze moeilijk, want die ouders, of toch een aantal onder
hen, wisten van dit plannetje. En dan wordt hun houding wel erg hypocriet... Ze
waren vooraf op de hoogte, en ze hebben hun kinderen geen strobreed in de weg
gelegd. Dan moeten ze achteraf niet zitten klagen dat hun kinderen hard
aangepakt worden. Het enige wat ik hier spijtig aan vind, is dat de ouders niet
mee in de cel gestopt werden. Strikt genomen kan hen niets verweten worden,
want zij hebben geen feestje georganiseerd, maar in werkelijkheid zijn ze méér
dan medeverantwoordelijk. Als hun kinderen dus een hele nacht in de cel hebben
moeten doorbrengen, moeten die ouders niet met een boze vinger naar de politie of
het gerecht wijzen, maar moeten ze de schuld heel en al bij zichzelf zoeken. Ik
vraag me trouwens af hoe veertien- en vijftienjarigen een feestje kunnen
organiseren zonder de logistieke en materiële steun van volwassenen? Het kan
bijna niet anders dan dat de ouders, of toch een paar van hen, het feest voor
hun "kinderen" georganiseerd hebben.
Hoe zouden die jongeren anders een locatie gevonden hebben voor hun feest? Hoe
zouden ze aan de nodige drank en/of snacks geraakt zijn? Ik zie een veertien-
of vijftienjarige nog niet direct aan de slag gaan om alles in orde te brengen...
Ik zou die ouders dus aanraden om er verder maar braaf het zwijgen toe
te doen, en het hele voorval zo rap mogelijk te vergeten. Liever dan er al te
veel ruchtbaarheid aan te geven, met het risico dat iemand eens gaat uitzoeken
hoe de vork écht aan de steel zat.
En de reactie van de kinderrechtencommissaris? Die was voorspelbaar,
natuurlijk. Een kinderrechtencommissaris moet nu eenmaal de kant van "het kind" kiezen, en de "kinderen" beschermen tegen de uitwassen
van een keiharde volwassen aanpak. En uiteraard pleit de
kinderrechtencommissaris voor een "preventieve
aanpak", eerder dan "repressie".
Maar dan vraag ik me toch af welke "preventieve
aanpak" hier gekund had? En zélfs de kinderrechtencommissaris kan niet om
die ene waarheid heen: "Naar ik verneem
waren de ouders grotendeels op de hoogte van dit feestje van hun kinderen. Het
is dan ook mede hun verantwoordelijkheid dat de kinderen de coronamaatregelen
opvolgen. Ze zijn beiden verantwoordelijk."
Ik heb het eerder al eens opgemerkt: zolang we het foute gedrag van
jongeren blijven tolereren en vergoelijken, en hen niet laten voelen dat er
pijnlijke consequenties kunnen zijn voor hun daden, zullen ze nooit enige
verantwoordelijkheid leren opnemen of erkennen. En zolang de ouders weigeren te
accepteren dat hun kinderen gestraft worden voor wat ze fout gedaan hebben,
zullen die kinderen blijven geloven dat ze zich alles mogen permitteren.
Ik houd mijn hart vast voor de "volwassenheid"
van de toekomstige generaties.
Ons Liese heeft onlangs de "zesde
ziekte" doorgemaakt. Iets wat bijna alle baby'tjes mogen ervaren, vermoed
ik; het "hoort" er nu eenmaal bij.
Voor wie de tel zou kwijt geraakt zijn: de mazelen zijn de "eerste ziekte", roodvonk is de "tweede ziekte", rodehond is de "derde ziekte", de ziekte van "Filatov-Dukes" is de "vierde ziekte", "Erythema Infectiosum" is de "vijfde
ziekte", en "Erythema Subitum" is
de "zesde ziekte". Ik heb er geen
idee van wie die "rangschikking"
opgemaakt heeft, of waar die zou op gebaseerd zijn, maar die klassering zou al ergens in de
negentiende eeuw ingevoerd zijn. Op "roodvonk"
na zijn dat allemaal virale
infecties.
Een mens staat er niet bij stil hoe véél verschillende virussen er wel
rondzwerven. Constant op de loer naar een kans om ons aan te vallen en ons ziek
te maken. Het gaat niet over "enkele
honderden" of "enkele duizenden",
maar over vele tienduizenden. Al bij
al is het een klein mirakel dat wij niet allemaal heel ons leven lang ziek rondlopen!
Blijkbaar zijn wij van nature heel goed gewapend in de strijd tegen die
virussen. En soms krijgen we een beetje hulp van de wetenschap.
De meest besmettelijke virussen hebben ons al te pakken wanneer we nog
een baby zijn. Al kunnen die ons nog héél weinig maken zolang we moedermelk
drinken. Op één of andere manier is moedermelk blijkbaar een wondermiddel tegen
virale en andere infecties. Ik vraag me af waarom geen enkel farma-bedrijf ooit
op het idee gekomen is om eens uit te vissen wát er nu precies in die
moedermelk zit waardoor we immuun blijven voor allerlei ziektes. Misschien kan
daar hét element uit gehaald worden dat we ook op latere leeftijd kunnen
blijven gebruiken om alle virussen van ons af te slaan? (Het alternatief dat we
heel ons leven moedermelk zouden blijven drinken, lijkt me niet echt werkbaar...)
Maar zodra we van de borst af zijn, hebben we prijs: het mazelenvirus,
het rubella-virus, het "parvo-virus"
(dat de "vijfde ziekte" veroorzaakt),
het virus dat ons met de "zesde ziekte"
opzadelt, het "paramyxo-virus" dat de "bof" teweeg brengt, het varicella-zoster virus (dat verantwoordelijk
is voor de waterpokken). En niet te
vergeten: het poliovirus.
Sommige van die ziektes zijn relatief onschadelijk, en dus moeten we
die als kind dan maar gewoon ondergaan. Hoe erg het soms ook moge zijn, voor
het kind zelf én voor de ouders: de hoge koorts, de jeuk soms, het ellendige
gevoel, enzovoort. Andere zijn zó gevaarlijk dat we onze toevlucht genomen
hebben tot de wetenschap om ons afweersysteem van kleins af aan te activeren met
de hulp van een vaccin: de mazelen, polio, rode hond, bof, hepatitis B, het Rota-virus,
difterie (of kroep), kinkhoest, tetanus, pneumokokken (die een
hersenvliesontsteking kunnen veroorzaken), HPV (Humaan Papilloma Virus, wat
baarmoederhalskanker kan veroorzaken).
En dan zijn er nog de vele verkoudheidsvirussen, en aanverwanten
(influenza, RSV, enzovoort), waar we hebben leren mee leven, en waarvan we met
quasi zekerheid kunnen zeggen dat die ons ooit wel eens, of zelfs af en toe, te
pakken zullen krijgen. En dan moeten we dat gewoon "uitzieken".
Feit is dat geen enkel van die ontelbare virussen er ooit in geslaagd
is de wereld te doen stilvallen, of de manier waarop we leven en met elkaar om
gaan, compleet overhoop te gooien. Tot voor kort. Tot vóór het Sars-CoV-2 virus. Dat is het énige virus
dat zó'n immense impact heeft gehad en waar zó veel aandacht naar uit gegaan is.
Covid-19 is sowieso wereldwijd de meest gehypte ziekte aller tijden, véél
sterker dan bijvoorbeeld kanker of AIDS.Als je dan bedenkt dat ook dit jaar weer, in 2021, ongeveer 9,6 miljoen
mensen aan kanker zullen sterven, en aan AIDS naar schatting bijna 800.000
mensen, dan is het verschil in media-aandacht echt wel onthutsend.
Vermoedelijk wél. Maar ze verkiezen de lessen uit het verleden te
negeren in hun strijd om de aandacht van het publiek. (En dus: de centen van de
reclamemakers...)
De affaire "Bart De Pauw" is
nog volop aan het smeulen. Zeker nu ook VTM een duit in het zakje gedaan heeft
met een "reportage" die als
voornaamste doel leek te hebben de VRT "pootje
te lichten". Vermoedelijk omdat VTM het beu is dat de VRT altijd met die "smakelijke" primeurs gaat lopen, en
daarmee met grote voorsprong de bitsige strijd om de kijkcijfers aan het winnen
is. Of misschien leek het bij VTM een goed idee om alsnog een graantje mee te
pikken van de media-aandacht rond de affaire: "het ijzer smeden terwijl het heet is..."
Maar zie: daar is de VRT alweer met een nieuwe "primeur". En ze begaan exact dezelfde fout als indertijd met Bart
De Pauw: het "proces" wordt in de
media gevoerd, zonder dat de "beschuldigde"
enige vorm van verdediging kan inbrengen. De "beschuldigde" in kwestie is deze keer Sihame El Kaouakibi, Vlaams parlementslid voor Open VLD, en
bezieler van het Antwerpse sociale project "Let's
go Urban". En het moet gezegd: ook deze keer hebben de media, de VRT dus,
er een erezaak van gemaakt om de beschuldigde compleet de grond in te boren. In
de periode van 2 tot 5 februari, vier dagen na elkaar, zijn er op VRT-NWS zes uitgebreide artikelen te lezen geweest; om zeker te zijn dat
het niet aan de aandacht zou ontsnappen.
Waarop, uiteraard en helaas helemaal voorspelbaar, de sociale media
het werk afgemaakt hebben. Mevrouw El
Kaouakibi heeft via de geliefkoosde platformen hopen bagger en vuiligheid
over zich heen gekregen. Bedreigingen, verwensingen, beledigingen, en meer van
dat fraais.
Bij dezen is niet alléén haar politieke carrière voorbij, maar ook
haar ondernemerscarrière, en in feite zelfs haar leven. Met dank dus, alweer,
aan de sensatiezucht van de VRT, én het onuitroeibare gif van de sociale media.
Ik kan en wil me niet uitspreken omtrent de schuld of onschuld van
mevrouw El Kaouakibi, want ik weet er
te weinig over. Wat ik weet, heb ik via de media vernomen. Als het klopt wat de
VRT beweert, dan zijn er in elk geval onregelmatigheden gebeurd; de VRT heeft
het over "malversaties", wat niet
bepaald een "objectieve" formulering
is. Er zouden onverklaarde (en dus "verdachte"?)
geldstromen geweest zijn tussen de VZW Let's
go Urban, waar de dame bewindvoerder is, en een aantal kleinere firma's
waar zij belangen in heeft. Dat suggereert dat het parlementslid ofwel
gesjoemeld heeft, ofwel tamelijk incompetent is als bedrijfsleider of in elk
geval als boekhouder. In de beide gevallen is ze haar geloof- en
kredietwaardigheid kwijt gespeeld.
Haar "onschuld" is ze in elk
geval nu al kwijt, welke versie ook de juiste zou zijn. Waarmee het aloude idee
dat wij allemaal "onschuldig zijn tot de
schuld bewezen is", ook in deze zaak naar de prullenmand verwezen is.
Merkwaardig is dat de bal aan het rollen gegaan is door een klacht van
enkele leden van de Raad van Bestuur van Let's
go Urban. Ik weet uit ervaring dat een teamleider zonder veel moeite
onderuit kan gehaald worden door enkele van zijn/haar teamleden, als die met de
teamleider een eitje te pellen (denken te) hebben. Blijkbaar volstaat een
klacht van enkele gefrustreerde en ontevreden bestuurders om een gerechtelijk
onderzoek op te starten. Dat is een beangstigend idee, maar goed: als het moet,
dan moet het maar. Maar dan lijkt het mij wel fair en fatsoenlijk om dat
onderzoek in de luwte te voeren, en er pas ruchtbaarheid aan te geven als de
zaak uitgeklaard is en de schuld vast staat. Het getuigt van bijzonder doortrapte
bedoelingen als het "proces" tegelijk
ook in de openbaarheid gevoerd wordt, en er maar één partij de kans heeft om
zijn/haar verhaal te doen. Dat ruikt heel sterk naar een vorm van "afrekening".
Na de affaire rond Bart De Pauw had ik gedacht, of toch gehoopt, dat de
VRT voortaan wat meer schroom aan de dag zou leggen bij dit soort "onthullingen". Om te vermijden dat
iemand publiek aan de schandpaal genageld wordt éér er ook maar iets van "schuld" bewezen is.
Maar helaas: elke kans op een sensationeel artikel en dus op méér
kijkers wordt met inzet van alle middelen aangegrepen. De aangerichte schade is uiteraard
niet de zorg van de media...
Op 28 juni 2020 heb ik in mijn blog het volgende geschreven: "Zal ik me nog eens aan een voorspelling
wagen? Binnen dit en vijf jaar komt er een alarmerend rapport van een
universitaire werkgroep over het bedroevend lage niveau van ons onderwijs. En
niemand zal begrijpen hoe dat zo gekomen is: 'Wat is er toch fout gelopen met
onze jeugd?'"
Ik was verkeerd: dat alarmerend rapport is er ondertussen al...
In een recente internationale studie naar het kennisniveau van
10-jarigen, kwam Vlaanderen bij de 58 geteste landen op plaats 17 terecht voor
Wiskunde, en op plaats 35 voor Wetenschappen. De achteruitgang is vooral
significant geweest sinds 2015. Vijf jaar geleden stonden we voor Wiskunde nog
op plaats 11, en achttien jaar geleden waren we nummer één. We boeren dus
zienderogen achteruit. Om het een beetje in perspectief te plaatsen: voor
Wetenschappen staan we nu op hetzelfde niveau als Kazakstan.
Dus komt inderdaad de onvermijdelijk vraag: "Hoe is het zo ver kunnen komen? Wat is er fout gelopen?"
Onze
onderwijsexperten zitten met de handen in het haar, en raken er niet aan uit:
ze begrijpen het niet.
Zal ik dan misschien een paar hints geven?
Er is om te beginnen het heilige principe van de "inclusiviteit": alle leerlingen moet "mee" zijn. En dus wordt het niveau een beetje naar beneden
bijgesteld zodat ook de zwakkere leerlingen kunnen volgen. Het gaat dan vooral
om leerlingen uit kansarme gezinnen of met een taalachterstand. Die moeten "alle kansen" krijgen, en dus moet
vermeden worden dat ze onderweg afhaken omdat het voor hen te moeilijk wordt.
Een nobel streven, maar de verkeerde aanpak. Zorg dat die taalachterstand
aangepakt wordt, en doe iets aan de thuissituatie, zodat ook die kinderen zich
ten volle kunnen ontplooien. Maar dat doet men niet: men gaat voor de gemakkelijke oplossing, en men past het lesniveau
aan. Naar beneden toe. Het gevolg is dus dat de eisen alsmaar lager komen te
liggen, en dat het globaal kennisniveau zakt. Het gevolg is ook dat de slimste
leerlingen van de klas zich gaan vervelen en niet meer kunnen gestimuleerd
worden om zich blijvend in te zetten en hun intellectuele vaardigheden verder
te ontwikkelen. Daar waar vroeger de lessen (verkeerdelijk) bijna uitsluitend
gericht waren op het uitdagen van de betere leerlingen, zodat die nog "beter" werden, maar waardoor de zwakke
leerlingen verwaarloosd werden, gebeurt nu het omgekeerde.
Een ander punt is de nadruk op het "welbevinden" van de leerlingen in de klas. Het mag allemaal niet te
zwaar en niet te moeilijk meer zijn. Er mag van de leerlingen sowieso niet "te veel" meer gevraagd worden, want dan
krijgen ze "stress", en het is
belangrijk dat ze zich "goed voelen".
Dat houdt ook in dat er niet te veel huiswerk of taken meer mogen gegeven
worden, want de kinderen moeten thuis kunnen ontspannen en kunnen spelen, en de
school vergeten. Het gevolg laat zich raden: de kinderen worden gemakzuchtiger,
nonchalanter, minder gemotiveerd. Het maakt immers niet echt meer zo veel uit
of ze goed presteren op school; wat telt is dat ze zich "goedvoelen".
En tenslotte is er ook het tanend respect voor de leerkrachten.
Vroeger was het woord van de meester of juffrouw "wet". Als een leerkracht zei dat iets moest gebeuren, dan zou het
ook gebeuren. En als de kinderen straf kregen, dan werd dat door de ouders gerespecteerd
en geaccepteerd. Dat is helaas compleet verdwenen. De leerkrachten hebben geen
enkel reëel gezag meer, want ze mogen geen straf meer geven, en elke uitspraak
die niet "fijn" is voor een leerling
wordt gecontesteerd. Om de haverklap staan verontwaardigde ouders bij de
directeur, en de leerkracht wordt op het matje geroepen. Het gevolg is dat een
leerkracht geen enkel instrument meer heeft om discipline op te leggen in zijn/haar
klas. Het gevolg is ook dat veel leerlingen zomaar wat lanterfanten in de klas,
want: "Wie doet mij iets?" Het gevolg
is ook dat de leraars ontmoedigd en gedemotiveerd raken en er de brui aan
geven. En dan is men verwonderd over het grote verloop, en over de vele jonge
leerkrachten die er na korte tijd de brui aan geven.
Maar onze onderwijsexperten zullen vermoedelijk andere oorzaken en
remedies bedenken: meer "politiek
correcte" remedies waarbij het "welzijn"
van de kinderen centraal staat. En waarbij de kloof tussen de goede en kansarme
leerlingen zal gedicht worden door het niveau nog wat te laten zakken, en meer
aandacht te geven aan de zwakke leerlingen. Ten koste van die leerlingen die
het niveau omhoog zouden kunnen trekken.
De Damiaanactie is een nieuwe campagne gestart om fondsen in te
zamelen voor hun strijd tegen Lepra
(of melaatsheid). Als je het mij
vraagt: "Jammer van de tijd en energie
die ze erin stoppen, want dit zal een fiasco worden."
Want "lepra" is voor ons,
Belgen, en bij uitbreiding voor zowat iedereen op het Noordelijk halfrond héél
ver van ons bed. Wij hebben écht wel andere, grotere, zorgen aan ons hoofd: "Corona!" Als er iets is wat deze
corona-pandemie, of liever: de driftig gezaaide corona-paniek, fundamenteel
veranderd heeft, dan is het wel onze kijk op de wereld, op de samenleving. Door
corona, of (nogmaals) vooral door de paniek rond corona, is onze leefwereld "verengd" als nooit tevoren. We "zien" alleen nog onszelf en onze naasten;
de rest van de wereld is helemaal uit onze belangstelling en ons gezichtsveld verdwenen.
Hoe zouden we ons nog kunnen bezig houden met de problemen op verre plaatsen,
als we constant moeten piekeren en angstig zijn om onszelf en onze naaste
omgeving?
"Oei, ik hoest... Ik zal toch geen
corona hebben, zeker? Moet ik me nu laten testen? En mag ik dan mijn
knuffelcontact niet meer zien?"
"Oei, ik was in de winkel mijn
boodschappen aan het doen, en een paar oudjes kwamen de hele tijd tegen mij aan
drummen in de rij aan de kassa. Ik heb hen ferm moeten terecht wijzen dat ze
afstand moesten houden. Ze zullen mij nu toch niet besmet hebben, zeker?"
"Oei, een beetje verder in de
straat staan wel vier auto's aan een huis geparkeerd: die zijn heel zeker met
veel te veel samen in huis. Weeral onverantwoordelijke corona-misdadigers. Het
is hun schuld dat de epidemie blijft opflakkeren. Ik moet de politie bellen!"
Dát zijn de zaken die ons bezig houden, dát zijn de zaken waar we op
gefocust zijn, dát is waar onze wereld rond draait.
"Lepra?" Nee, daar zijn we
écht niet mee bezig.
Er is trouwens iets héél vreemds aan de hand met lepra. We hebben alle middelen en mogelijkheden om de ziekte
totaal uit te roeien, en toch wil dat maar niet lukken. Elk jaar komen er nog
altijd ongeveer 200.000 nieuwe patiënten bij, vooral in India, Indonesië en
Brazilië. En wat nog erger is: wegens de corona-lockdown in bijvoorbeeld India
is de opsporing van lepra-patiënten vorig jaar helemaal stil gevallen, waardoor
de ziekte de kans heeft gekregen om opnieuw sterker op te flakkeren.
Lepra is géén virale maar
wel een bacteriële infectie. De ziekte is wél ook héél erg besmettelijk, en wordt (net
als Covid-19) overgedragen door druppeltjes die vrijkomen bij het hoesten of
niezen. Wat de ziekte nóg gevaarlijker maakt, is dat het tot vijf jaar of
langer kan duren eer de symptomen zich manifesteren; dat betekent dat een "zieke" méér dan vijf jaar lang andere
mensen kan besmetten zonder het te beseffen. Gelukkig is zowat 99 procent van
de wereldbevolking immuun voor de ziekte. De overgebleven 1 procent sukkelaars,
dat zijn dan vooral armere mensen, die leven in slechte en ongezonde
omstandigheden, en die een zwakkere weerstand hebben.
De ziekte is sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel goed
behandelbaar met een combinatie van antibiotica. Deze "multi drug therapie" moet wel 12 maanden aangehouden worden, maar
de patiënten zijn enkele dagen na de start van de behandeling al niet langer
besmettelijk. Dat betekent dat het perfect mogelijk is om de ziekte uit te
roeien, als men alle besmette personen zou kunnen opsporen. Of als men
preventief iedereen zou behandelen die met een zieke in contact is geweest. (Terloops:
de kostprijs voor een volledige behandeling ligt niet hoger dan 3 dollar...)
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft dan ook in 2016 een vijfjarenplan
voorgesteld om tegen eind 2020 te komen tot een "lepra-vrije"
wereld. Concreet waren de doelstellingen voor 2020: géén kinderen meer met
lepra of zichtbare misvormingen als gevolg van lepra, en géén enkele nieuwe
lepra-patiënt meer met zichtbare misvormingen. Daarnaast was het ook de
bedoeling dat geen enkel land nog een wetgeving zou kennen die lepra-patiënten
discrimineert, want melaatsen zijn in veel landen nog altijd twee keer "slachtoffer": fysiek, door de
verminkingen, én sociaal, door de uitsluiting.
We zijn ondertussen 2021, en er zijn jaarlijks nog altijd bijna
200.000 nieuwe ontdekte besmettingen, waarvan naar schatting 18.000 kinderen.
Dat betekent duidelijk dat de WHO haar doelstellingen niet gehaald heeft. Dat
wij als samenleving de doelstellingen niet gehaald hebben.
We hadden in 2020 wel andere prioriteiten, hee...
Ook de zoektocht naar een vaccin tegen lepra heeft trouwens nog altijd
geen bevredigend resultaat opgeleverd, en dat in schril contrast tot de
zoektocht naar een corona-vaccin. Dat is op zich al veelzeggend genoeg, zeker?
Willen we eerst eens terugkeren naar de gloriedagen van de Katholieke
Kerk? De lang vervlogen tijd toen er nog geen tegenspraak was en iedereen
overtuigd was van wat de oudere heren in Rome verkondigden. Dat het de Kerk er
vooral om te doen was iedereen braaf onder de knoet te houden en tegelijk ook
nog eens veel rijkdom te vergaren, dat was dan maar zo. Geen mens die daar toen
bezwaar tegen had. Of in elk geval: geen mens die daar bezwaar tegen durfde te
maken.
Eén van de meest geniale uitvindingen van de Katholieke Kerk was het
concept van een "aflaat". Een "aflaat" geeft je recht op een "korting" op de straf die je na je dood
sowieso moet accepteren omwille van je zondig leven. Het is een soort "vervroegde vrijlating", wegens goed
gedrag of zoiets. Het betekende noch min noch meer een fikse verkorting van de
tijd die je in het "vagevuur" moest
doorbrengen. Het kon je misschien zélfs van de eeuwige verdoemenis in de hel
redden. Maar dan moest je écht "berouw"
tonen voor je wandaden.
Een aflaat kon je
verdienen door een goede daad, of door héél veel te bidden. Maar een aflaat kon je ook "kopen". Letterlijk. Wat de schatkist van de Kerk, en van heel veel
kloostergemeenschappen, héél erg ten goede is gekomen. Daarbij werd het af en
toe echt wel té bont gemaakt, zeker vanaf de Middeleeuwen. Sommige
kloosterordes hebben werkelijk grof geld verdiend aan de "verkoop" van aflaten: in ruil voor een mooie som geld kregen mensen
de (loze) belofte dat ze na hun dood in "eeuwige
glorie" zouden verder leven. Het is ondermeer tegen dat soort weinig
christelijke praktijken dat Maarten Luther is gaan "protesteren".
Ik vermoed, en hoop, dat die louche praktijken grotendeels uitgeroeid
zijn in de hedendaagse Roomse Kerk.
Maar het idee bestaat natuurlijk wél nog, en de kennissen- en
vriendenkring van Donald Trump heeft dat principe héél goed begrepen. Zij
hebben nog vlugvlug, in de nadagen van zijn ambtstermijn, een handeltje opgezet
om in de laatste presidentiële dagen van Donald Trump "aflaten" te verkopen. Tegen een fikse "vergoeding". De aflaten
in kwestie, dat was dan in dit geval een gratieverlening door de aftredende
president.
Het handeltje heeft op volle toeren gedraaid. Er waren massa's
kandidaten voor zo'n gratieverzoek, en die hadden daar duidelijk véél geld voor
over. En de entourage van de president heeft hier maximaal van geprofiteerd om er
nog zo veel mogelijk winst uit te slaan en tegelijk een aantal "vrienden" aan zich te "verplichten". Zo heeft een voormalige
adviseur van Trump zich ingezet voor het bekomen van gratie voor een
drugshandelaar en een fraudeur. Trump's persoonlijke advocaat Rudy Giuliani zou
dan weer tegen een flink honorarium een voormalige CIA-agent, veroordeeld voor
het openbaar maken van geheime informatie, op de "gratie"-lijst gezet hebben. Ook Steve Bannon, ooit Donald's beste
vriend, en veroordeeld voor het in de eigen zak stoppen van fondsen die voor "de muur" bestemd waren, zou op gratie
mogen rekenen. Of Donald's kameraad Lil
Wayne, een rapper die veroordeeld werd wegens illegaal wapenbezit.
Let wel: dit is niet nieuw in de Verenigde Staten. Alle presidenten
hebben op het einde van hun termijn een hele reeks gratieverzoeken ingewilligd,
en ook in het verleden werd daar dan grof aan verdiend. Maar gratieverleningen
gebeurden altijd in overleg met en na akkoord van Justitie, en dat was bij
Donald géén vereiste meer.
Bij dat alles zou de centrale figuur nog bijna vergeten worden. Donald
Trump zélf. Er hangen de man zware beschuldigingen boven het hoofd nu hij zijn
presidentiële onschendbaarheid kwijt is. Beschuldigingen van misdaden begaan
vóór zijn presidentschap (belastingfraude en financieel gesjoemel, ongepast
seksueel gedrag en zelfs verkrachting), en misdaden begaan gedurende zijn
presidentschap (zelfverrijking en het incasseren van allerlei financiële
voordelen in ruil voor gunsten, de beruchte "Rusland-affaire", de pogingen en
dreigementen om de verkiezingsuitslag te manipuleren, en dan uiteraard zijn
laatste fratsen die geleid hebben tot de bestorming van het Capitool).
Tenzij hij ook "gratie" zou
kunnen krijgen? Het probleem is dat hij zichzelf geen gratie kon verlenen. Zelf
dacht hij van wel; hij heeft dat trouwens in 2018 al via Twitter wereldkundig
gemaakt. (Zag hij toen de bui al hangen?) Maar grondwetspecialisten hebben altijd
volgehouden dat hij dat niet kon. Tenzij het Hooggerechtshof hem gelijk zou
geven. (En waarom zou hij anders zo'n haast gemaakt hebben om nóg een bevriende
rechter aan te stellen?)
Als Donald een beetje slim was geweest, had hij gekozen voor de uitweg
die ook Richard Nixon indertijd gevonden had: als hij alsnog was afgetreden,
vóór het aantreden van Biden, dan was Mike Pence president geworden (voor een
paar dagen) en had die zijn ex-vriend Donald gratie kunnen verlenen. Al was het
natuurlijk niet helemaal zeker dat Mike nog bereid zou gevonden worden om
Donald die gunst te verlenen, na de heikele Capitool-affaire...
We weten ondertussen dat het trucje niet gewerkt heeft.
En dan zouden al die andere boeven, tegen grof geld, aan vervolging
kunnen ontsnappen en Donald Trump zélf niet?
Dat kan natuurlijk niet, hee... Misschien kan Donald nog een aflaat
kopen bij het Vaticaan?
Joe Biden heeft, op zijn allereerste werkdag, met één pennentrek de
fondsen voor Donald's muur weer ingetrokken, en zijn immigratiebeperkingen
ongedaan gemaakt. En met een andere pennentrek heeft hij de USA weer binnen
geloodst in de WHO, en in de "klimaatovereenkomsten".
Of de aanleg van de "Keystone XL"
pijpleiding weer stil gelegd. (Voor meer informatie over de aanleg van die
pijpleiding, zie mijn blog-bijdrage van 10 juni 2020.)
Dat is bijzonder goed nieuws, behalve dan voor de rabiate
Trump-aanhangers die de eerdere beslissingen van Donald Trump genegen waren.
Maar het is tegelijk verontrustend dat er alléén maar een simpele handtekening
nodig is om beslissingen door te drukken, in de ene of in de andere richting,
die voor de hele wereld levensbelangrijk zijn. Wie daar een beetje verder over
doordenkt, moet daar toch koude rillingen bij krijgen? Eén enkele man kan, naar
het hem goed dunkt, via een "presidentieel
decreet" de hele wereld zijn mening opdringen. Zonder enige inspraak van de
bevolking of haar vertegenwoordigers in zijn land. Méér zelfs: zonder enige
inspraak van alle andere landen en hun inwoners, die ook door die maatregel
getroffen worden.
Hoe kan dat? Wat maakt dat één man zó veel macht kan hebben? In eigen
land, en zelfs over de hele wereld! Als dat iemand is met een mensvriendelijke
instelling, zoals opa Joe Biden, dan is er geen man overboord. Maar we hebben
geleerd dat een psychopathische narcist, die enkel en alléén zijn eigen profijt
en zelfbevestiging voor ogen heeft, evengoed die macht had. En er
vermoedelijk ook méér gebruik van gemaakt heeft.
Dat één enkel iemand zó veel macht bezit, is niet alléén beangstigend,
het is ook ronduit griezelig. En het is niet gezond! Maar het kan natuurlijk alléén
omdat "men" hem/haar die macht heeft
gegeven en/of (stilzwijgend) toelaat dat zó veel macht in één enkele persoon
gebundeld is. Dat dit binnen de Verenigde Staten geaccepteerd wordt, tot daar
nog aan toe: dat zal wel zo geregeld zijn door hun grondwet die enorm veel
macht heeft toegekend aan de president. Maar dat die macht over de gehele
wereld geaccepteerd, of in elk geval niet gecontesteerd, wordt, dat is toch wel
bizar.
Alle regeringen of staatshoofden, over de hele wereld, lijken zich er
zomaar bij neer te leggen dat de president van één enkel land erover kan
beslissen of het globale "klimaatplan"
een kans van slagen heeft of niet. Dat één man kan bepalen of de
Wereldgezondheidsorganisatie al dan niet de middelen krijgt om haar broodnodig
werk te kunnen doen. Sterker nog: de president van de Verenigde Staten van
Amerika kan, gewoon door een handtekening te zetten, beslissen of Europa al dan
niet een gasleiding naar Rusland kan aanleggen; of we in Europa wel producten
van Huawei mogen gebruiken; welk land, waar ook ter wereld, hoeveel wapentuig krijgt; hoe de toekomst
van de Palestijnse staat er zal uitzien. Enzovoort...
Nee, ik snap het niet.
Met alle respect voor Joe Biden en voor zijn doortastende aanpak: het
klopt langs geen kanten dat één man (of vrouw) zó veel ongecontesteerde macht
heeft. En ik vermoed dat Vladimir het
helemaal met mij eens zal zijn.
De stoere Russische beer ligt 's nachts waarschijnlijk huilend van
frustratie in zijn bed bij het idee dat hij, met ál zijn macht, nog geen
fractie van het gezag en de wereldwijde impact van een Amerikaanse president
heeft. En gelukkig maar, denk ik zo, want stel dat ook Poetin met één enkele
handtekening het aanschijn van de wereld zou kunnen veranderen?
(Maar Vladimir heeft dan weer wél een paleis staan waar dat van de
Zonnekoning een puntje kan aan zuigen...)
Ik heb het eerder al eens opgemerkt: de "rechten van de verdediging" zijn in ons rechtssysteem heel sterk
uitgewerkt. De "rechten van het
slachtoffer" lijken nét iets minder belangrijk te zijn, maar misschien zie
ik dat verkeerd.
Eén van de manieren om de "rechten
van de verdediging" te waarborgen, is de "verjaringstermijn": na x jaar kan een misdrijf of een overtreding
niet meer vervolgd worden omdat het misdrijf of de overtreding "verjaard" is.
Het idee dat erachter steekt, is dat er een duidelijke link moet
bestaan tussen het te bestraffen feit en de straf die erop volgt: "Indien er teveel tijd verloopt tussen de
gepleegde feiten en het eventueel proces en de bestraffing, heeft een
bestraffing nog weinig zin."
Om het concept van de "verjaring"
te rechtvaardigen wordt de vergelijking gemaakt met het bestraffen van een
kind: als dit pas een week later zou gebeuren, beseft het kind niet meer waar
het eigenlijk voor gestraft wordt, en zal het zich ook niet aangespoord voelen
om het kattenkwaad voortaan achterwege te laten. Als ik eerlijk mag zijn: dat
is ronduit belachelijk. Misdadigers en overtreders zijn geen kinderen met een
kort geheugen. Als iemand een moord gepleegd heeft, dan weet hij ook 20 jaar
later nog perfect dat zijn straf gelinkt is aan die moord. Of niet soms?
Er bestaat trouwens ook nog een onderscheid tussen de "verjaring van strafvordering" en de "verjaring van straf". Bij de "verjaring van straf" kan het heel goed
zijn dat de straf wel uitgesproken werd, maar na x jaar nog altijd niet
uitgevoerd, waarna de straf komt te vervallen wegens "verjaard".
Een ander concept in ons rechtssysteem, waarbij de "rechten van de verdediging" centraal
staan, is het concept van de "redelijke
termijn". De bedoeling hiervan is, denk ik, het vermijden van eindeloos
aanslepende rechtszaken waarbij een overtreder lang na het voorval alsnog zou
gestraft worden. Het is een soort "bescherming",
vermoed ik, tegen de tergende traagheid van onze rechtspleging. Als de "redelijke termijn" verstreken is, kan de
dader wél nog altijd schuldig bevonden worden, maar er wordt geen straf meer
uitgesproken.
De duur van zo'n "redelijke
termijn" wordt overgelaten aan de vrije interpretatie van een rechter. Bij "verjaring" is dat anders. Voor de "verjaringstermijn" bestaan heel precieze
richtlijnen: 20 jaar voor bijvoorbeeld een moord, 15 jaar bij verkrachting op
een meerderjarige, 5 jaar voor een "wanbedrijf"
dat bestraft wordt met een gevangenisstraf van minder dan 3 jaar, 1 jaar voor
verkeersovertredingen of andere overtredingen. Eind 2019 is een wetswijziging
goedgekeurd die als bedoeling had om de verjaringstermijn te schrappen voor
seksuele misdrijven tegen minderjarigen. Een heel mooi initiatief. Helaas is er
toen een foutje geslopen in de aanpassing van de wetteksten, zodat het gevolg was
dat een seksueel misdrijf tegen een meerderjarige, met de dood als gevolg, nu
al na 10 jaar zou verjaren in plaats van na 15 jaar.
Gewiekste advocaten, van het soort dat ik niet kan betalen, kennen
uiteraard alle trucjes van de foor om ervoor te zorgen dat een proces zó lang
aansleept dat de hele zaak uiteindelijk verjaard is, of dat de "redelijke termijn" verstreken is. Of,
erger nog: ze vragen altijd maar opnieuw bijkomende onderzoeken of verzinnen
argumenten om het proces keer op keer uit te stellen, tot het niet eens meer
tot een proces kan komen wegens "verjaring".
Het moet gezegd: het ligt niet altijd aan de advocaten. Er is ook het
gigantische probleem van de "achterstand",
vooral bij de "Hoven van Beroep". In
fiscale rechtszaken loopt die achterstand in Brussel al op tot 10 jaar! Het
ligt er vingerdik op dat veel van die zaken nooit zullen kunnen vervolgd
worden, wegens verjaring.
Verjaring heeft trouwens ook gedreigd voor het onderzoek naar de "Bende van Nijvel": eind 2015 liep de
verjaringstermijn voor het dossier af, zonder enig resultaat. Toen heeft men in
zeven haasten de verjaringstermijn met 10 jaar verlengd, tot 2025. Niet dat het
enig verschil zal maken: het komt toch nooit tot een proces. Maar daar ligt het
probleem bij het (al dan niet opzettelijk) geklungel van de onderzoeksrechters.
Een "verjaring" is er ook
gekomen in het proces tegen de vroegere toplui van Fortis Bank. Die hadden in 2007 de hebberige beleggers in volle
financiële crisis kunnen verleiden om met hun centjes mee te springen in de
kapitaalsverhoging die Fortis gepland had om de overmoedige overname van ABN
Amro te kunnen betalen, maar ze hadden daarbij één en ander aan cruciale
informatie achter gehouden, of simpelweg gelogen. De zaak is altijd maar
opnieuw op de lange baan geschoven, en zie: de "tenlasteleggingen" zijn ondertussen verjaard, en de heren zijn de dans ontsprongen. Het zou mij nochtans sterk verwonderen als het argument
dat die mannen de link met hun misdrijf niet meer zien, inderdaad zou kloppen.
Een ander stuitend voorbeeld van dat soort "klasse-justitie", waarbij iemand met véél geld lang genoeg uit de
handen van het gerecht kan blijven, is de "verjaring"
van een reeks snelheidsovertredingen van de heer Jordan Lukaku, profvoetballer en "broer van". De man had 6 snelheidsovertredingen op zijn palmares,
en had het bovendien niet nodig gevonden om zijn rijbewijs in te leveren na een
eerdere veroordeling. De gevraagde straf was 16 maanden rijverbod, maar de
advocate van de man kwam op het idee om "verzet
aan te tekenen", waardoor het proces moest overgedaan worden. En eer het
zover kon komen, was de hele zaak verjaard. Jordan was ondertussen, drie jaar
na de feiten, al lang vergeten dat hij het niet nodig had gevonden zijn
rijbewijs in te leveren zoals hem gevraagd was, zeker?
Wie nu op het lumineuze idee zou komen om zélf aan gerechtelijke vervolging
of straf te kunnen ontsnappen door dat soort juridische truken, moet ik toch
even waarschuwen: dit is alléén weggelegd voor de vermogenden onder ons, want
een pro Deo advocaat zal die moeite niet doen.
In de nasleep van de "Black
lives matter" beweging, is het bijna een "gewoonte" geworden om te protesteren tegen "het politiegeweld". Ook als er, althans op het eerste zicht, geen
enkel politiegeweld aan te pas is gekomen. Ook hier bij ons, in België. En dan
vooral, wellicht niet toevallig, in Brussel.
Om één of andere reden draaien die betogingen en protesten altijd uit
op "relletjes", op grof geweld. Om
één of andere reden laten die "protestanten"
altijd een onthutsend spoor van vernieling achter. Waarbij ik mij onmiddellijk
af vraag: "Als je komt protesteren tegen
politiegeweld, waarom moet dat dan altijd uitmonden in eigen geweld en
agressie?" Ik stel me voor dat iemand die "tegen geweld" is, toch zelf ook geweldloos zal blijven. Of niet? Je
kan toch niet luidop komen demonstreren tegen geweld en dan zélf op een
agressieve manier tekeer gaan?
Wat mij doet vermoeden dat het die relschoppers helemaal niet om dat
(vermeende) "politiegeweld" te doen
is, maar wél om een (gemakkelijk) excuus om zélf herrie te komen schoppen en zo
véél mogelijk vernielingen aan te richten.
Neem nu dat ongeval, vorig jaar, in april 2020, met een jongen van 19
die met zijn brommer op de vlucht was gegaan voor een politiecontrole, en die
pardoes op een politiecombi is gebotst. De jongeman heeft zijn stommiteiten
niet overleefd, en prompt kwam het tot "protesten"
tegen "het politiegeweld" (in
realiteit: ordinaire en gewelddadige rellen) in Anderlecht. En begin dit jaar
was het opnieuw prijs: een jongeman die door de politie was opgepakt, is jammer
genoeg in de cel overleden aan een hartstilstand; blijkbaar had de jongen een
hartafwijking. Ook nu weer was Brussel te klein. Een "vreedzame" betoging om "opheldering"
te eisen, is binnen de kortste keren ontaard in een lawine van agressie en geweld
en vandalisme.
Het doet me terugdenken aan één van die vele keren in Parijs. Waar het
ook om de haverklap uit de hand loopt. Die ene keer, in 2005, was het er écht
wel over. Toen hadden een paar jonge boefjes, ook al op de loop voor de
politie, en dus niet bepaald "onschuldig",
zich verstopt in elektriciteitskasten langs de weg. Dat dit verkeerd zou
aflopen, was te voorspellen: ze zijn allebei geëlektrocuteerd door aanraking
met de kabels. Ik weet het: dat is een verschrikkelijk drama, zéker voor de
nabestaanden. Maar zeg nu zelf: hoe stom kan je zijn? Daar hadden hun "vrienden" geen boodschap aan, en dit
incident was de aanleiding voor één van de meest gewelddadige weken in Parijs,
en in Frankrijk in het algemeen.
Dat de "vrienden" van die
jongens hen tot "slachtoffers"
bombarderen, terwijl het eigenlijk "daders"
zijn, tot daar nog aan toe. En dat ze hun woede of verdriet op iemand moeten
afreageren, dat is niet abnormaal. Maar dat ze de politie daar elke keer de
schuld van willen geven, dat is toch ferm bij het haar getrokken. En hoe dan
ook is dat geen enkel excuus voor wat zich daarna in en rond Parijs heeft
afgespeeld. Of in en rond Brussel.
Als ik zou durven schrijven dat de relschoppers telkens allochtonen
waren, dan word ik vermoedelijk van "racisme"
beschuldigd, maar dat zijn nu eenmaal de harde feiten. Het is jammer genoeg een
pijnlijke vaststelling dat sommige minderheden die zich (al dan niet terecht)
gediscrimineerd voelen, reageren met een overdreven "zelfbewustzijn". Omdat ze het slachtoffer zijn van discriminatie,
denken ze dat ze zich, als compensatie, alles
mogen permitteren. (Dat is dezelfde redenering die ook de Israëlische regering
keer op keer gebruikt: zij, de Joden, zijn zwaar vervolgd geweest, en dat heeft
hen het recht om alles te doen wat ze willen...)
Misschien moet ik eerder spreken over "ontspoorde" en "ontwortelde"
jongeren, met geen enkel normbesef en geen enkel respect voor onze waarden. Ongeacht
hun origine of achtergrond. Het lijkt wél dikwijls te gaan om jonge mannen die
opgegroeid zijn in een streng religieuze omgeving en bij wie de balans, in een
poging om daaraan te "ontsnappen",
volledig naar de andere kant is doorgeslagen. Ze weigeren pertinent zich te
integreren of zich te plooien naar wetten en regels. (Ook niet die van hun
ouders.) Door zich los te rukken van die diepreligieuze context, zijn ze hun
oorspronkelijke "identiteit" kwijt
geraakt, en moeten ze op zoek naar een nieuwe identiteit. En die vinden ze in
een groep gelijkgestemden. Komt daar nog bij dat ze zich (al dan niet terecht) gefrustreerd
voelen door het ontbreken van vooruitzichten en "kansen". Ze voelen zich achteruit gestoken en benadeeld, waardoor
ze allemaal "een kort lontje" hebben.
En dus zoeken ze naar manieren om hun frustraties en woede kwijt te
raken, en om zich te "wreken" op
diegenen die hen "tekort doen". Ze
richten hun pijlen dan vooral op de politie, omdat die hen belemmeren in hun
pogingen om zichzelf te "bewijzen".
En zo profiteren ze van elke gelegenheid en van elk excuus om zich gewelddadig
uit te leven tegenover de ordediensten (maar evengoed tegenover brandweer of
hulpdiensten). En al zeker als ze in groep zijn, want dan verdwijnen, onder de "groepsdruk", ook de laatste restjes "menselijkheid".
Welzijns- en buurtwerkers, en mensenrechtenorganisaties pleiten voor
begrip en voor "preventieve maatregelen",
eerder dan repressie of straf. Ik denk dat een "harde aanpak" hier beter geplaatst is.
Voor die jongeren zélf, want aan een opgestoken vingertje laten zij
zich niets gelegen. Maar ook, en vooral, voor de rest van de allochtone
gemeenschap. Want die ontspoorde jongeren, dat zijn dan wel uitzonderingen,
maar door hun gedragingen riskeren zij het compleet te verpesten voor de
gehele gemeenschap. Die dan gestigmatiseerd wordt door het gedrag van die
enkelingen.
