|
Het is niet mijn gewoonte om verder door te bomen op een eerder
blog-stukje, en het is al helemaal niet mijn gewoonte om me te mengen in een
polemiek die via de media gevoerd wordt. Maar deze keer wil ik tóch nog eens
terugkomen op mijn eerder stukje van gisteren, 17 februari, over dat lockdown-feestje van
zeven minderjarigen.
Omdat ik bijzonder zwaar til aan de "permissiviteit" die veel politici, vooral vanuit links-progressieve
en politiek-correcte hoek, hanteren tegenover de hedendaagse jongeren. De
teneur is vooral dat de jongeren niet te hard mogen aangepakt worden, dat we
begrip moeten hebben voor hun moeilijke situatie, en dat we hun fouten met de
mantel der liefde moeten bedekken. Wat men hiermee zal bereiken, is een
generatie jongeren die denken dat ze alles mogen doen, dat ze overal wel mee
weg komen, dat ze straffeloos zijn. Ik heb het daar al een paar keer eerder
over gehad, onder andere als het ging over het bedroevende niveau van ons onderwijs
en de mysterieuze oorzaken van de spectaculaire achteruitgang ervan: als de
hedendaagse jongeren/kinderen geloven dat ze zich alles mogen permitteren en
overal mee weg komen, dan is ons onderwijs gedoemd om achteruit te blijven
gaan. De kinderen mogen immers niet meer gestraft of gesanctioneerd worden, ze
moeten met zachtheid behandeld worden, en te allen tijde moet er gewaakt worden
over hun welbevinden. Zetten ze de klas op stelten? Negeren ze de opdrachten
van de leraar? Houden ze zich in de les onledig met hun smartphone? Zitten ze
de hele tijd te tetteren? Tonen ze zich brutaal en agressief tegenover de
leerkrachten? "Och... het zijn kinderen,
hee. Je mag daar niet te zwaar aan tillen. Ze hebben het al zo moeilijk!"
En durf je dan als leerkracht een straf opleggen, dan staan de ouders diezelfde
avond bij de directeur te klagen, en mag je je als leerkracht gaan
verontschuldigen...
Dit gaat echt helemaal de verkeerde kant uit. En het vervolg van het onnozele
lockdown-feestje is hiervan de beste illustratie.
Ik had in mijn vorig stukje de hoop uitgesproken dat de ouders
verstandig genoeg zouden zijn om dit verder te laten rusten, en er vooral géén
ruchtbaarheid aan te geven. Helaas... Ze hebben een andere aanpak verkozen, en
hebben het incident laten escaleren.
Ze hebben om te beginnen een advocaat onder de arm genomen. En niet
zomaar een onbekende beginneling, maar wél een bekende strafpleiter: Kris Luyckx, media-advocaat bij uitstek.
(Waarbij ik al direct de bedenking heb dat het blijkbaar niet om arme
sukkelaars gaat, maar om vermogende families die zich sowieso véél meer mogen
permitteren dan de gewone mens.) Meester Luyckx heeft uiteraard de media
ingeschakeld voor een rondje extra publiciteit. Waarin hij het verhaal van de
jongeren als "de waarheid" heeft
verkondigd. En waarin hij ook laat weten dat hij, in opdracht van de ouders, in
beroep zal gaan tegen de taakstraf die de jeugdrechter hen opgelegd heeft.
Vooral dat laatste slaat werkelijk nergens op! Want ongeacht of de behandeling van die jongeren
al dan niet "te hard" was, feit
blijft dat ze zich misdragen hadden, en dat ze daar een straf voor verdienen. Het
is niet omdat ze een hele nacht geweend hebben, dat ze geen sanctie zouden
moeten krijgen.
Dat is dus exact hetzelfde verhaal als wat zich in het onderwijs
afspeelt. De kinderen wéten dat ze zich alles mogen permitteren, want als er straf
dreigt, dan is daar papa, of in dit geval zijn advocaat, om de straf weg te
toveren.
Met zijn mediacampagne is Meester Luyckx er wel handig in geslaagd om
de aandacht volledig weg te leiden van dát waar het allemaal mee begonnen is:
datgene wat die jongeren mispeuterd hebben. En iedereen is in zijn afleidingsmanoeuvre
mee gegaan: de media, de politici, de kinderrechtencommissaris. Het gaat al
lang niet meer om die jongeren, maar om wat het parket "fout" zou gedaan hebben. Het is het Antwerpse parket dat in het
verdomhoekje gedrongen wordt. Onder andere door uitgebreid de versie van die
jongeren als "de" waarheid te
presenteren, terwijl de versie van het parket nauwelijks aan bod komt.
Hét punt dat altijd opnieuw terug komt in de verontwaardigde reacties,
is dat het hier om "kinderen" gaat.
Zoiets doe je "kinderen" niet aan,
want dat zijn voor hen traumatische ervaringen! Maar dan heb ik toch een
vraagje... Als we het inderdaad over "kinderen"
hebben, hoe verklaren de ouders, en de media, dan dat die de zaterdagnacht om
half twaalf nog aan het feesten waren? Als het "kwetsbare kinderen" zijn,
moesten die zo tegen middernacht niet al in hun bed liggen in plaats van te
feesten? En bovendien waren ze voorzien van alcohol. Kunnen de
ouders en de advocaat misschien uitleggen hoe het kan dat "kinderen" (zonder enig toezicht) alcohol gebruiken op hun feestje?
Men moet wel een beetje consequent zijn, hee! Ofwel zijn het "kinderen", en dan klopt het niet dat ze 's
nachts met alcohol aan het feesten waren... Ofwel vonden de ouders dat hun zonen/dochters
oud en volwassen genoeg zijn om 's nachts alcohol te consumeren op een feestje... en
dan moeten ze niet afkomen met geweeklaag over hun arme "kindjes".
Volgens de advocaat waren ze trouwens helemaal niet aan het feesten. Ze
zaten gewoon rustig bij elkaar te "chillen".
Kan iemand mij uitleggen waarom de politie daar dan is moeten gaan aanbellen? Zo
onopvallend rustig zullen ze dan wel niet geweest zijn, toch? Bij het Antwerpse
parket klinkt het sowieso wel een beetje anders: "Het was een georganiseerd feestje, er werd alcohol gedronken op jonge
leeftijd en de ouders zijn bewust weggegaan."
Het verhaal van die "kinderen"
rammelt werkelijk langs alle kanten. Ook hun verhaal over de "traumatische ervaringen" klopt niet met de versie van het parket.
Als je hen zou mogen geloven, dan was hun nachtelijke verblijfplaats erger dan
Guantanamo Bay: "De jongeren zaten uren
vast in een kleine cel. De kinderen hebben van het begin tot het einde geweend."
Uiteraard hebben die jongeren een gefantaseerde versie ten beste gegeven waarin
zij zo zielig mogelijk klinken; dat is een klassieke truc bij jongeren die hun
ouders willen vermurwen om straf te ontlopen.
Dat Meester Luyckx volmondig in die leugens mee gaat, dat begrijp ik
best. Dat is dan ook zijn job. Meester Luyckx is niet geïnteresseerd in de
waarheid, Meester Luyckx wil alléén maar zijn cliënten ter wille zijn; dat is
namelijk wat een advocaat behoort te doen. Maar dat de media en de politici dat verhaal zonder meer
slikken, dat begrijp ik niet.
Of liever: ik begrijp het wél. Er is immers geen
enkele sensatie te halen uit het saaie verhaal van een bende stomme tieners die
voor hun idiote gedrag gestraft worden. Er is des te meer sensatie te halen uit
sappige verhalen over de gruwelijke mishandeling van die "kinderen".
Vreemd genoeg is er in deze hele saga één partij die volledig buiten
schot blijft, terwijl dat nochtans de partij is die de allergrootste verantwoordelijkheid
draagt voor wat allemaal fout gelopen is: de ouders van die kinderen. Ik hoop
uit het diepst van mijn hart dat het parket alsnog besluit om die ouders te
vervolgen. Al was het maar wegens nalatigheid in hun rol als opvoeders, en wegens
het aanzetten tot verboden corona-feestjes. Want het feit blijft: "de ouders zijn bewust weggegaan."
|
