|
Willen we eerst eens terugkeren naar de gloriedagen van de Katholieke
Kerk? De lang vervlogen tijd toen er nog geen tegenspraak was en iedereen
overtuigd was van wat de oudere heren in Rome verkondigden. Dat het de Kerk er
vooral om te doen was iedereen braaf onder de knoet te houden en tegelijk ook
nog eens veel rijkdom te vergaren, dat was dan maar zo. Geen mens die daar toen
bezwaar tegen had. Of in elk geval: geen mens die daar bezwaar tegen durfde te
maken.
Eén van de meest geniale uitvindingen van de Katholieke Kerk was het
concept van een "aflaat". Een "aflaat" geeft je recht op een "korting" op de straf die je na je dood
sowieso moet accepteren omwille van je zondig leven. Het is een soort "vervroegde vrijlating", wegens goed
gedrag of zoiets. Het betekende noch min noch meer een fikse verkorting van de
tijd die je in het "vagevuur" moest
doorbrengen. Het kon je misschien zélfs van de eeuwige verdoemenis in de hel
redden. Maar dan moest je écht "berouw"
tonen voor je wandaden.
Een aflaat kon je
verdienen door een goede daad, of door héél veel te bidden. Maar een aflaat kon je ook "kopen". Letterlijk. Wat de schatkist van de Kerk, en van heel veel
kloostergemeenschappen, héél erg ten goede is gekomen. Daarbij werd het af en
toe echt wel té bont gemaakt, zeker vanaf de Middeleeuwen. Sommige
kloosterordes hebben werkelijk grof geld verdiend aan de "verkoop" van aflaten: in ruil voor een mooie som geld kregen mensen
de (loze) belofte dat ze na hun dood in "eeuwige
glorie" zouden verder leven. Het is ondermeer tegen dat soort weinig
christelijke praktijken dat Maarten Luther is gaan "protesteren".
Ik vermoed, en hoop, dat die louche praktijken grotendeels uitgeroeid
zijn in de hedendaagse Roomse Kerk.
Maar het idee bestaat natuurlijk wél nog, en de kennissen- en
vriendenkring van Donald Trump heeft dat principe héél goed begrepen. Zij
hebben nog vlugvlug, in de nadagen van zijn ambtstermijn, een handeltje opgezet
om in de laatste presidentiële dagen van Donald Trump "aflaten" te verkopen. Tegen een fikse "vergoeding". De aflaten
in kwestie, dat was dan in dit geval een gratieverlening door de aftredende
president.
Het handeltje heeft op volle toeren gedraaid. Er waren massa's
kandidaten voor zo'n gratieverzoek, en die hadden daar duidelijk véél geld voor
over. En de entourage van de president heeft hier maximaal van geprofiteerd om er
nog zo veel mogelijk winst uit te slaan en tegelijk een aantal "vrienden" aan zich te "verplichten". Zo heeft een voormalige
adviseur van Trump zich ingezet voor het bekomen van gratie voor een
drugshandelaar en een fraudeur. Trump's persoonlijke advocaat Rudy Giuliani zou
dan weer tegen een flink honorarium een voormalige CIA-agent, veroordeeld voor
het openbaar maken van geheime informatie, op de "gratie"-lijst gezet hebben. Ook Steve Bannon, ooit Donald's beste
vriend, en veroordeeld voor het in de eigen zak stoppen van fondsen die voor "de muur" bestemd waren, zou op gratie
mogen rekenen. Of Donald's kameraad Lil
Wayne, een rapper die veroordeeld werd wegens illegaal wapenbezit.
Let wel: dit is niet nieuw in de Verenigde Staten. Alle presidenten
hebben op het einde van hun termijn een hele reeks gratieverzoeken ingewilligd,
en ook in het verleden werd daar dan grof aan verdiend. Maar gratieverleningen
gebeurden altijd in overleg met en na akkoord van Justitie, en dat was bij
Donald géén vereiste meer.
Bij dat alles zou de centrale figuur nog bijna vergeten worden. Donald
Trump zélf. Er hangen de man zware beschuldigingen boven het hoofd nu hij zijn
presidentiële onschendbaarheid kwijt is. Beschuldigingen van misdaden begaan
vóór zijn presidentschap (belastingfraude en financieel gesjoemel, ongepast
seksueel gedrag en zelfs verkrachting), en misdaden begaan gedurende zijn
presidentschap (zelfverrijking en het incasseren van allerlei financiële
voordelen in ruil voor gunsten, de beruchte "Rusland-affaire", de pogingen en
dreigementen om de verkiezingsuitslag te manipuleren, en dan uiteraard zijn
laatste fratsen die geleid hebben tot de bestorming van het Capitool).
Tenzij hij ook "gratie" zou
kunnen krijgen? Het probleem is dat hij zichzelf geen gratie kon verlenen. Zelf
dacht hij van wel; hij heeft dat trouwens in 2018 al via Twitter wereldkundig
gemaakt. (Zag hij toen de bui al hangen?) Maar grondwetspecialisten hebben altijd
volgehouden dat hij dat niet kon. Tenzij het Hooggerechtshof hem gelijk zou
geven. (En waarom zou hij anders zo'n haast gemaakt hebben om nóg een bevriende
rechter aan te stellen?)
Als Donald een beetje slim was geweest, had hij gekozen voor de uitweg
die ook Richard Nixon indertijd gevonden had: als hij alsnog was afgetreden,
vóór het aantreden van Biden, dan was Mike Pence president geworden (voor een
paar dagen) en had die zijn ex-vriend Donald gratie kunnen verlenen. Al was het
natuurlijk niet helemaal zeker dat Mike nog bereid zou gevonden worden om
Donald die gunst te verlenen, na de heikele Capitool-affaire...
We weten ondertussen dat het trucje niet gewerkt heeft.
En dan zouden al die andere boeven, tegen grof geld, aan vervolging
kunnen ontsnappen en Donald Trump zélf niet?
Dat kan natuurlijk niet, hee... Misschien kan Donald nog een aflaat
kopen bij het Vaticaan?
|
