|
Kijk, er zijn de (zeldzame) heel rijke mensen, er zijn de minder rijke
mensen, en er zijn de (grote massa) arme mensen. Dat is al (bijna) altijd zo
geweest. Voor de rijke mensen is dat heel leuk, want die kunnen zonder zorgen
alles kopen wat ze nodig hebben. Maar er zijn ook de héél rijke mensen die véél
meer hebben dan ze nodig hebben, véél meer zelfs dan ze ooit kunnen uitgeven.
En dan zou ik denken: "Als je écht veel
te veel geld hebt, geef er dan wat van weg aan zij die véél te weinig hebben."
Ja toch? Maar dat is blijkbaar voor een aantal van die superrijken niet iets
waar ze zo direct aan denken. Nee, ze gooien het liever gewoon weg. Of anders
gezegd: ze spenderen het aan "kunst".
Herinnert u zich nog dat idiote verhaal van die banaan die in een museum
aan de muur was geplakt, en hoe dat kunstwerk voor véél geld (120.000 dollar)
gekocht werd door zo iemand die "schandalig
rijk" was? En herinnert u zich nog dat het "kunstwerk" nadien gewoon opgepeuzeld werd door een "performance artist"? Precies, ja:
weggegooid geld.
Of herinner u dat kunstwerk van Banksy dat geveild werd bij
veilinghuis Sotheby en dat na de verkoop (voor méér dan één miljoen euro) door
een papierversnipperaar vermangeld werd. Weggegooid geld.
Maar het kan blijkbaar nog gekker...
Zo heeft de oprichter van Twitter,
Jack Dorsey, de allereerste "tweet"
ooit, te koop aangeboden via een openbare veiling. De tweet is uiteindelijk voor ongeveer 2,5 miljoen euro verkocht aan
een zakenman uit Maleisië. Een tweet! Niet een reëel, tastbaar iets, maar een
berichtje dat verstuurd werd via een smartphone: "just setting up my twttr". Wie komt op het idee om daar geld voor
te geven? Wat is zoiets écht "waard"?
Hoe komt zoiets aan zijn "waarde"?
Het is niets meer dan een reeks "bytes",
eentjes en nullen. Het is ongrijpbaar, je kan het niet tentoonstellen of op je
trofeekast plaatsen. Maar... "het is de
allereerste tweet!" En bijgevolg zijn er mensen die gek genoeg zijn om daar
een fortuin voor te geven.
En het kan nóg gekker...
Een "digitale mozaïek", met
de titel "Everydays", is onlangs, via
een veiling bij Christie's, door een anonieme kunstliefhebber gekocht voor...
69,3 miljoen dollar. "Veel geld voor een
kunstwerk" zal u zeggen. Inderdaad, want het gaat om een "virtueel" kunstwerk. Je kan het niet vastpakken,
je kan het niet aan de muur hangen. Eigenlijk "bestaat" het zelfs niet eens, want het is "virtueel". Het is een NFT: een "non
fungible token", een "digitaal
eigendomsbewijs". Het is vergelijkbaar met de "bitcoin": niemand kan een bitcoin vastpakken, niemand kan een
bitcoin in zijn portefeuille steken, het is puur een computergegeven. Opnieuw: een
serie nullen en eentjes.
Maar terwijl een bitcoin (in eerste instantie) wel bedoeld is om
gebruikt te worden als betaalmiddel, is dat voor dit "kunstwerk" niet het geval. Dat is niets meer dan een nutteloos
stukje computercoding, dat op het scherm van de kunstenaar, en nu dus van de
koper, kan verschijnen als een soort mozaïek.
Ik wil niets afdoen aan de creativiteit van de "maker" van het "kunstwerk",
die een soort "collage" gemaakt heeft van 5000 foto's of tekeningen die hij
de voorbij 13 jaar op zijn pc had verzameld. Maar wie koopt er nu in godsnaam
zoiets? En dan nog voor zo'n hallucinant bedrag? Daarvoor moet je toch goed zot
zijn, toch? Of écht niet meer weten wat je nog zou kunnen verzinnen om je geld
te verkwisten. In plaats van er iets nuttigs mee aan te vangen...
Of zoals een computerwetenschapper het "kunstwerk" omschreef: "Digitale
spielerei voor mensen met te veel geld."
|
