|
Iedereen zal wel al gehoord of gelezen hebben over die jogger die, een
tijdje geleden al, dat braaf hondje met een mes gestoken heeft, waarna het
beestje aan die verwondingen overleden is. En iedereen heeft daar een héél
categorieke mening over en veroordeelt die daad van agressie ten strengste.
Want inderdaad: zoiets kan écht niet door de beugel. Om te beginnen:
wie neemt in godsnaam een steekwapen mee om te gaan joggen? Als bescherming
tegen de wolven misschien? Of uit schrik voor overvallers langs de trage wegen?
Dat doe je dus niet! En wie trekt in godsnaam een mes wanneer men zich bedreigd
voelt door een mini hondje? Dat doe je dus niet!
Al moet ik eerlijk toegeven dat de gedachte "Had ik nu een revolver bij gehad, dan had ik geschoten!" mij ook
wel bekropen heeft op die momenten dat een hond naar mij begon te grollen en
blaffen, of naar mij op begon te springen zonder enige aanwijsbare reden. Wie
mijn eerdere blogstukjes gelezen heeft, zal daar wel niet verwonderd over zijn.
Volgens de eigenares van het neergestoken hondje (een Jack Russel), liep het beestje "gewoon een eindje mee op" met de jogger.
Sta mij toe om daar aan te twijfelen: een Jack
Russel loopt niet "gewoon een eindje
mee op", een Jack Russel komt naar
je toe gelopen en staat te keffen en te grollen dat het niet leuk meer is. Een
mens zou van minder geïrriteerd raken...
Wat de juiste versie ook moge wezen, feit is dat de hond niet aan de
leiband gehouden werd. En dat is strafbaar. Dat is zonder meer verkeerd. En het
is onverantwoord. Al was het maar voor de veiligheid van de hond zelf. Of die
van toevallige voorbijgangers. Stel dat de hond naar een kind was toegelopen
dat aan het fietsen was en dat het kind van het verschieten gevallen was?
Wie in dit verhaal dus een "schuldige"
wil zoeken: dat is niet alléén die jogger met zijn mes, maar ook de eigenares
van de hond.
Waarmee de jogger niet vrijgepleit wordt, dat is duidelijk. Maar de
reacties achteraf via de sociale media, die waren (nog maar eens) buiten
proportie. Zeg maar schandalig!
Blijkbaar
is men erin geslaagd om de identiteit van de "dader" te achterhalen. En zijn adres, en waar hij werkt.
(Inderdaad: "privacy" bestaat al lang
niet meer. Zodra men zich op de sociale media waagt, geeft men eigenlijk zijn
privacy op...) Het fenomeen heet "doxing",
heb ik geleerd: "Doxing is het vergaren
en publiceren van persoonlijke gegevens van een individu, vaak met de bedoeling
om het slachtoffer voor schut te zetten. Het is veelal een wraakoefening door
middel van schending van de privacy."
En daarna was het hek van de dam: doodsbedreigingen via Facebook, en
fysieke bedreigingen bij de man thuis en zélfs aan zijn werk.
Er zijn dus drie mensen die hierbij zwaar in de fout zijn gegaan en
zouden moeten gestraft worden. De eigenares van het hondje, die blijkbaar dacht
dat de regel dat een hond altijd aan de leiband moet, niet voor haar van toepassing
was. De jogger die met een verboden wapen rond liep en zijn zelfbeheersing niet
kon bewaren bij de agressie van het mini-hondje. En de lafaard die de gegevens
van de jogger online heeft gezwierd met de bedoeling andere agressievelingen op
te hitsen.
Meer recent hebben we trouwens een nieuw geval van doxing mogen beleven: met die
ongeduldige fietser die een klein kind opzij heeft geduwd omdat het hem voor de
wielen liep. Over de juiste toedracht van de zaak bestaan ook hier
verschillende versies, maar de fietser is door de sociale media wél al
veroordeeld, en hij kreeg daarna de volle lading vuiligheid en dreigementen
over zich heen. En zijn gezin met hem. Ook al is hij ondertussen door het
gerecht wél vrijgesproken.
Daar waar ons gerecht drie jaar lang intensief bezig is om een dossier
op te bouwen bij de aanklacht van "elektronische
belaging" door Bart De Pauw, blijven zij die door doxing letterlijk levens in gevaar brengen, gewoon onbestraft.
Want dat is blijkbaar geen prioriteit voor onze justitie...
|
