|
De Damiaanactie is een nieuwe campagne gestart om fondsen in te
zamelen voor hun strijd tegen Lepra
(of melaatsheid). Als je het mij
vraagt: "Jammer van de tijd en energie
die ze erin stoppen, want dit zal een fiasco worden."
Want "lepra" is voor ons,
Belgen, en bij uitbreiding voor zowat iedereen op het Noordelijk halfrond héél
ver van ons bed. Wij hebben écht wel andere, grotere, zorgen aan ons hoofd: "Corona!" Als er iets is wat deze
corona-pandemie, of liever: de driftig gezaaide corona-paniek, fundamenteel
veranderd heeft, dan is het wel onze kijk op de wereld, op de samenleving. Door
corona, of (nogmaals) vooral door de paniek rond corona, is onze leefwereld "verengd" als nooit tevoren. We "zien" alleen nog onszelf en onze naasten;
de rest van de wereld is helemaal uit onze belangstelling en ons gezichtsveld verdwenen.
Hoe zouden we ons nog kunnen bezig houden met de problemen op verre plaatsen,
als we constant moeten piekeren en angstig zijn om onszelf en onze naaste
omgeving?
"Oei, ik hoest... Ik zal toch geen
corona hebben, zeker? Moet ik me nu laten testen? En mag ik dan mijn
knuffelcontact niet meer zien?"
"Oei, ik was in de winkel mijn
boodschappen aan het doen, en een paar oudjes kwamen de hele tijd tegen mij aan
drummen in de rij aan de kassa. Ik heb hen ferm moeten terecht wijzen dat ze
afstand moesten houden. Ze zullen mij nu toch niet besmet hebben, zeker?"
"Oei, een beetje verder in de
straat staan wel vier auto's aan een huis geparkeerd: die zijn heel zeker met
veel te veel samen in huis. Weeral onverantwoordelijke corona-misdadigers. Het
is hun schuld dat de epidemie blijft opflakkeren. Ik moet de politie bellen!"
Dát zijn de zaken die ons bezig houden, dát zijn de zaken waar we op
gefocust zijn, dát is waar onze wereld rond draait.
"Lepra?" Nee, daar zijn we
écht niet mee bezig.
Er is trouwens iets héél vreemds aan de hand met lepra. We hebben alle middelen en mogelijkheden om de ziekte
totaal uit te roeien, en toch wil dat maar niet lukken. Elk jaar komen er nog
altijd ongeveer 200.000 nieuwe patiënten bij, vooral in India, Indonesië en
Brazilië. En wat nog erger is: wegens de corona-lockdown in bijvoorbeeld India
is de opsporing van lepra-patiënten vorig jaar helemaal stil gevallen, waardoor
de ziekte de kans heeft gekregen om opnieuw sterker op te flakkeren.
Lepra is géén virale maar
wel een bacteriële infectie. De ziekte is wél ook héél erg besmettelijk, en wordt (net
als Covid-19) overgedragen door druppeltjes die vrijkomen bij het hoesten of
niezen. Wat de ziekte nóg gevaarlijker maakt, is dat het tot vijf jaar of
langer kan duren eer de symptomen zich manifesteren; dat betekent dat een "zieke" méér dan vijf jaar lang andere
mensen kan besmetten zonder het te beseffen. Gelukkig is zowat 99 procent van
de wereldbevolking immuun voor de ziekte. De overgebleven 1 procent sukkelaars,
dat zijn dan vooral armere mensen, die leven in slechte en ongezonde
omstandigheden, en die een zwakkere weerstand hebben.
De ziekte is sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel goed
behandelbaar met een combinatie van antibiotica. Deze "multi drug therapie" moet wel 12 maanden aangehouden worden, maar
de patiënten zijn enkele dagen na de start van de behandeling al niet langer
besmettelijk. Dat betekent dat het perfect mogelijk is om de ziekte uit te
roeien, als men alle besmette personen zou kunnen opsporen. Of als men
preventief iedereen zou behandelen die met een zieke in contact is geweest. (Terloops:
de kostprijs voor een volledige behandeling ligt niet hoger dan 3 dollar...)
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft dan ook in 2016 een vijfjarenplan
voorgesteld om tegen eind 2020 te komen tot een "lepra-vrije"
wereld. Concreet waren de doelstellingen voor 2020: géén kinderen meer met
lepra of zichtbare misvormingen als gevolg van lepra, en géén enkele nieuwe
lepra-patiënt meer met zichtbare misvormingen. Daarnaast was het ook de
bedoeling dat geen enkel land nog een wetgeving zou kennen die lepra-patiënten
discrimineert, want melaatsen zijn in veel landen nog altijd twee keer "slachtoffer": fysiek, door de
verminkingen, én sociaal, door de uitsluiting.
We zijn ondertussen 2021, en er zijn jaarlijks nog altijd bijna
200.000 nieuwe ontdekte besmettingen, waarvan naar schatting 18.000 kinderen.
Dat betekent duidelijk dat de WHO haar doelstellingen niet gehaald heeft. Dat
wij als samenleving de doelstellingen niet gehaald hebben.
We hadden in 2020 wel andere prioriteiten, hee...
Ook de zoektocht naar een vaccin tegen lepra heeft trouwens nog altijd
geen bevredigend resultaat opgeleverd, en dat in schril contrast tot de
zoektocht naar een corona-vaccin. Dat is op zich al veelzeggend genoeg, zeker?
|
