25 mei 2020, Minneapolis, USA: George Floyd, een Afro-Amerikaan, komt
om als gevolg van buitensporig en nodeloos politiegeweld, gepleegd door blanke
agenten.
Hierop ontstaat een golf van verontwaardiging, niet alléén in de Verenigde
Staten, maar overal in de Westerse wereld. De "Black Lives Matter" beweging krijgt vleugels en er groeit een
wereldwijde sfeer van afschuw tegenover de discriminatie van kleurlingen. Wij
blanken voelen ons schuldig om onze racistische houding, en we schamen ons om
wat we in Afrika uitgespookt hebben. Standbeelden sneuvelen, excuses worden
geformuleerd, film en literatuur worden gecensureerd. De impact en de nasleep
van die wandaad is gigantisch, en overstijgt alle tegenstellingen en meningen. Maanden
later waren er nog altijd dagelijks betogingen, protestmarsen, uitingen van woede.
16 oktober 2020, Conflans-Sainte-Honorine, Frankrijk: Samuel Paty, een
blanke leraar, wordt onthoofd door een moslim-extremist.
Er zijn enkele vreedzame optochten in en rond Parijs, en er is een
plechtigheid om de vermoorde leraar te eren. En daar stopt het. Géén
wereldwijde verontwaardiging, géén dagenlange protestmarsen. Géén excuses ook
van de moslimgemeenschap. Wel integendeel: alle Moslimlanden riepen op tot een
boycot van Franse producten omdat de Franse president het aangedurfd had de
oorlog te verklaren tegen het moslim-extremisme in zijn land.
Het contrast kon eigenlijk moeilijk groter zijn: het wereldwijde
kabaal na de dood van een zwarte man door de schuld van blanke agenten,
tegenover de bijna oorverdovende stilte na de moord op een blanke man door een
moslim-extremist.
De vraag is dan ook: "Vanwaar
dit flagrant verschil?"
Voor een deel ligt het antwoord bij het "slachtoffer"-imago van de zwarten en het "dader"-imago van de blanken. Als we terugkijken in de geschiedenis,
dan komen we altijd uit bij de onderdrukking van het zwarte ras door de blanke
kolonialisten. (Over de slavenhandel door de Arabieren, indertijd, wordt zedig
gezwegen...) Zoals de meeste "historische
slachtoffers" halen de zwarten daar een privilege uit om luidop verontwaardigd
te mogen zijn als hen onrecht wordt aangedaan. Dat is trouwens ook de reden
waarom Israël altijd met alles weg komt zonder dat daar veel poeha rond gemaakt
wordt: ook zij houden vast aan hun "slachtoffer-imago",
en refereren consequent naar de Joodse slachtoffers van Hitler. Blanken hebben dat "privilege" niet.
Ook in ons land zie je trouwens hoe immens verschillend de reacties op
een wandaad zijn naargelang het ras van de dader en van het slachtoffer.
Zo'n zes maanden geleden, in september vorig jaar, ontploften de Vlaamse media
zowat in verontwaardigde berichten over de racistische pesterijen die de
tragisch overleden student Sanda Dia
had moeten doorstaan. De verontwaardiging was heel terecht, en er kan niet
genoeg over bericht worden. Maar over het incident, zowat een maand later, in
Puurs, waarbij een Vlaamse jongen gepest en aangevallen werd door een aantal
allochtone jongeren: geen woord. Het is pas nadat een stel (allochtone)
jongeren ingereden is op een (weliswaar verboden) betoging van
Vlaams-Nationalisten die tegen die pesterij meenden te moeten protesteren, dat
het incident enige weerklank gekregen heeft. En dan ging het eigenlijk niet
eens over die pesterij. Want dat was volgens de burgemeester "afgehandeld". Het ging alléén over de
vraag of die jongeren in die auto al dan niet in fout waren geweest: "Misschien hadden ze wel in paniek gehandeld?"
Waardoor ik het gevoel krijg dat de "verontwaardiging" die in de media en in de politiek aan bod komt,
toch wel héél selectief is.
Dat er aandacht wordt besteed aan discriminatie en achterstelling van
de allochtonen, dat is heel terecht. Het is niet omdat iemand een vreemde naam
heeft, of een donkere kleur, dat hij/zij geen recht zou hebben op een woning. Of
zou mogen afgewezen worden bij een sollicitatie. Iedereen die het goed meent,
die wil werken, die zich wil integreren in onze maatschappij en zich wil
inschrijven in onze wetten en voorschriften, moet dezelfde privileges en
rechten krijgen. Als de "plichten"
voor iedereen gelijk gelden, dan ook de "rechten".
Maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan incidenten waarbij
allochtonen of migranten of vluchtelingen in de fout zijn gegaan. Alsof er in
die bevolkingsgroepen geen bandieten of geweldenaars zouden rondlopen.
Aangezien we allemaal gewoon "mensen"
zijn, zijn er ook agressieve allochtonen of misdadige migranten; net zoals bij
de autochtone blanke bevolking. Ja toch? Op één of andere manier is het
politiek "niet correct" om dat luidop
te zeggen.
En als er dan eens over bericht moet worden, zoals bij die
vechtpartijen op het strand van Blankenberge de voorbije zomer, of de seksuele
agressie van een bende losgeslagen asielzoekers tegenover jonge vrouwen op de
Kerstmarkt in Keulen, begin 2016, dan schrikt men ervoor terug om het woord "allochtoon" te gebruiken. Want zij zijn "slachtoffers", en moeten bijgevolg
altijd ontzien worden.
Ik vrees alléén dat de "politiek
correcte" media het omgekeerde effect bereiken met die selectieve,
gefilterde en omfloerste berichtgeving over allochtonen of kleurlingen of
andere minderheden, en dat ze racistische gevoelens op die manier alléén maar
aanwakkeren.
Kent u het verhaal van het laatste militaire slachtoffer van de Eerste
Wereldoorlog? Het betreft een Duitse soldaat, een jonge man, die op 11 november
1918 om 11u45 nog getroffen werd door een Amerikaanse kogel. Dat was drie
kwartier nadat de bevelhebbers en
regeringsleiders de oorlog officieel hadden beëindigd. De dood van die jongen
was dus geheel en al vermijdbaar geweest, als de informatie over het einde van de
vijandelijkheden de troepen op het slagveld tijdig had bereikt.
(Dit gezegd zijnde: alle slachtoffers van een oorlog zijn eigenlijk "vermijdbaar"...)
Die gedachte overviel mij opeens bij de zoveelste vertraging in de
vaccinatiecampagne: "Stel dat ik tussen
nu en het moment dat ook ik eindelijk mijn vaccin zal krijgen, alsnog besmet raak?"
Als ik de media en de virologen mag geloven, dan is het virus nu véél
gevaarlijker en dodelijker dan bij het begin van de pandemie: véél meer mensen
worden véél erger ziek en komen op de Intensieve Zorg afdeling te liggen. Ik
moet dus aannemen dat het virus zich aangepast heeft om méér slachtoffers te
maken. Vooral dan bij mensen die er in het begin nauwelijks last zouden van
gehad hebben. Zoals ik al een paar keer heb gesuggereerd: dit moet bijgevolg
een intelligent virus zijn. Dat wordt ook elke keer opnieuw in verhulde termen
toegegeven door onze leiders en experten, door uitspraken in de zin van: "Het virus houdt van contacten." Het
virus is blijkbaar niet alleen intelligent, maar het heeft ook gevoelens (want
het is in staat om van iets te houden). Waarmee mijn stelling opnieuw bevestigd
wordt: dit kan géén Aards virus zijn, en dus is het een "Alien".
Hoe dan ook: als ik de pers en de virologen moet geloven (en waarom
zou ik aan hen twijfelen, gezien ze het altijd bij het rechte eind hebben?),
dan ben ik een vogel voor de kat als ik nu besmet zou raken: ik behoor tot de
categorie mensen die tijdens deze "derde
golf" in de meerderheid zijn op de Intensieve Zorg afdelingen.
En zo dringt zich onvermijdelijk de rancuneuze bedenking op: "Als ik nu nog besmet zou raken, dan is dat
de schuld van de overheid die té lang talmt met de vaccinaties!" Want dan
ben ik eigenlijk een slachtoffer van een oorlog die in feite al achter de rug
had moeten zijn. Die opmerking is trouwens ook al eens gemaakt door dokter
Philippe Meersseman, een longarts/intensivist in het UZ van Leuven. Die heeft
vlakaf gezegd dat elke patiënt die nu nog aan Covid-19 zou overlijden, op
rekening van de falende vaccinatiecampagne mag geschreven worden: "We weten eigenlijk al sinds april vorig jaar
dat een vaccin het enige is wat ons uit de miserie zou helpen. Je zou
verwachten dat er op dat moment iemand is die een plan opstelt tegen de zomer.
En dat dat onmiddellijk kan starten zodra er een vaccin is, of dat nu januari
of februari is. Dat dat vaccin onmiddellijk gegeven kan worden en dat er geen
kinderziektes waren. Dat kan in mijn ogen niet zo moeilijk zijn. Het had
sneller gekund en sneller gemoeten. Elke patiënt die nu sterft, is er volgens
mij een te veel omdat het vaccinatiebeleid gefaald heeft."
Elke nieuwe Covid-dode in 2021 was volkomen vermijdbaar geweest als de overheden efficiënt en daadkrachtig
hadden opgetreden. Want, zo krijgen we te horen: "Wie gevaccineerd is, wordt niet meer ziek, en sterft dus niet meer aan
Covid-19."
Mensen laten sterven terwijl je hen had kunnen redden, dat heet "nalatigheid" volgens mij. Of erger nog: "Schuldig verzuim!" Als het
kwaadaardige virus mij nu nog te pakken krijgt en ik kom te overlijden, terwijl
ik ongeduldig op mijn prik aan het wachten was, dan zal ik onze overheden zeker
aanklagen. (En al héél zeker nu bovendien gebleken is dat wij begin dit jaar in België
zowat 2,5 miljoen vaccins zijn misgelopen doordat onze federale minister van
Volksgezondheid een bestelbon had vergeten te tekenen!)
Die "nalatigheid" is des te
schrijnender omdat onze verantwoordelijken héél goed op de hoogte zijn van de
ernst van de situatie. Want: "Er
circuleert nu véél meer virus", volgens de virologen. Het excuus van de "eerste golf", dat we immers niet wisten wat er
op ons afkwam, is nu niet meer bruikbaar. Onze verantwoordelijken weten nu héél
goed dat de situatie kritisch is, en dat elke verloren minuut er voor iemand
één te veel kan zijn. En tóch schiet het vaccineren langs geen kanten op. In de
bevolkingsgroep tussen 65 en 84 is nog altijd minder dan 12% minstens één keer
ingeënt. Negen op de tien mensen in die leeftijdsgroep, en dat zijn volgens de
experten nu de meest kwetsbaren voor deze virusvariant, zijn dus een "vermijdbaar" potentieel slachtoffer.
Een mens zou zich gaan afvragen: "Wie
zijn eigenlijk de échte ontkenners?" Diegenen die onomwonden volhouden dat
het allemaal niet zo erg is als men ons probeert voor te houden? Of diegenen
die zeggen dat het wél heel erg is, maar die tóch niet doen wat volgens hun eigen
logica nodig is om mensen die het slachtoffer dreigen te worden van deze "heel ernstige toestand" te redden?
Is iemand van jullie al in het spoorwegstation van Luik (Liège Guillemins) geweest? Een prachtig
gebouw, een architecturaal hoogstandje! Dat zal wel één en ander gekost hebben,
vermoed ik. Wie zou dat dan betaald hebben? NMBS of Infrabel? Ik weet het eigenlijk
niet. Ik weet wel dat de beide organisaties zwaar verlieslatend zijn, en alléén
met subsidies kunnen overleven.
Wij hebben dat dus betaald: u en ik. Al heeft niemand ons vooraf
gevraagd of wij wel bereid waren ons geld uit te geven aan zo'n prestigieus
gebouw. De journalisten van De Tijd
hebben het uitgezocht. En hoeveel hebben wij betaald, dacht u? 610 miljoen
euro, naar het schijnt. Nét iets méér dan de 150 miljoen euro die
oorspronkelijk begroot waren geweest.
Ook het station van Antwerpen-Centraal is een parel geworden. Echt
fenomenaal! Het Amerikaanse weekblad "Newsweek"
heeft het zelfs op plaats 4 gezet van de mooiste spoorwegstations ter wereld.
Het heeft dan ook genoeg gekost, méér nog dan dat van Luik: 1,6 miljard euro
voor het hele project. En ook dát hebben wij mogen betalen, u en ik. Want de
spoorwegmaatschappijen hebben geen geld.
Het station van Brugge is ook helemaal gerenoveerd. En Brussel-Noord
ook. Het kan niet op!
Dan kon Gent niet achterblijven, toch? Vandaar: het "Project Gent Sint-Pieters" dus. Geen
volledig nieuw futuristisch station zoals dat van Luik, maar wel een grondige
renovatie van het bestaande station en van de gehele stationsomgeving.
Helaas is ook hierbij weer het budget compleet ontspoord: eind 2020
lag de kostprijs van de werken al zowat 20 miljoen euro boven het voorziene
budget, en volgens het Rekenhof zou de totale kostprijs (voorlopig) op 85
miljoen euro uitkomen in plaats van de geraamde 58 miljoen. Daarom ook had de
NMBS besloten om het te houden bij een "afgeslankte
versie": alléén de perrons 8 tot 12 zouden volledig vernieuwd en overkapt
worden, en de rest zou het moeten stellen met een beperkte opknapbeurt en een
globale overkapping. Maar dat was buiten de burgemeester van Gent gerekend,
want die vond dat er voor het drukste station van Vlaanderen toch wel een
inspanning mocht gedaan worden om het station de uitstraling te geven die het
verdient.
En dus is er nu toch een "Fase 2"
voorzien, waarbij de sporen 7 tot en met 1 zouden aangepakt worden. Die fase
zou moeten starten in het derde kwartaal van 2021. Tenminste als de
onderhandelingsprocedure voor de Openbare Aanbesteding niet al te lang meer zal
aanslepen. Die fase zou nog eens vijf à zes jaar moeten duren. Tegen eind 2026
zou het station dan volledig "afgewerkt"
zijn, zij het in een meer bescheiden versie dan het oorspronkelijk project. Dat
is amper 20 jaar na de start. Het record van de Sagrada Familia in Barcelona zal dus niet gebroken worden: ook voor
dat kunstwerk wordt de voltooiing verwacht in 2026, maar daar zijn ze al iets
langer bezig. Het zal mij wel benieuwen wat het finale prijskaartje dan zal geworden zijn...
Het moge duidelijk zijn: de NMBS/Infrabel gaat op een bijzonder
spaarzame manier met ons belastinggeld om, en daar kunnen we alléén maar blij
om zijn. Bij wijze van afsluiter wil ik dat graag illustreren met dit kleine
weetje dat grotendeels aan de media-aandacht is ontsnapt... Het station van
Bergen (of Mons) wordt op dit moment ook vernieuwd. De werken hadden eigenlijk
in 2015 moeten afgerond zijn, maar nu wordt eerder gemikt op 2023. Maar het zal
dan ook een echt architecturaal kunstwerk worden, net zoals dat van Luik. Door
al die vertragingen is de kostprijs, ook hier, wel een klein beetje opgelopen.
Vermoedelijk zal het finale budget ergens rond 324 miljoen euro draaien,
terwijl de oorspronkelijke schatting eerder 170 miljoen was.Dat het station
van Mons op een weekdag minder dan 10.000 opstappende reizigers heeft, terwijl
dat er bijvoorbeeld in Gent Sint-Pieters meer dan 55.000 zijn, geeft aan dit
verhaal toch wel een zekere absurde klank. Maar er is natuurlijk een geheel
logische verklaring voor: Mons is de stad van PS-kopstuk en ex-premier Elio Di Rupo.
Er zijn zó veel dingen die totaal fout lopen in de wereld, vandaag.
Regeringen die hun politieagenten de opdracht geven op hun eigen landgenoten te
schieten, laffe "strijders" die
schoolmeisjes ontvoeren om ze te verkopen of te misbruiken, leiders die hun
bevolking aanzetten tot haat en verdeeldheid, militairen die zich schuldig
maken aan massa-executies in een vluchtelingenkamp, presidenten die steden laten bombarderen in hun eigen land, ... De lijst is deprimerend
eindeloos.
En tóch zijn er opiniemakers die al hun energie en tijd besteden aan
het "belangrijke" debat omtrent het
gebruik van de persoonlijke voornaamwoorden "hij/zij".
Voor wie niet helemaal mee is: het gaat over "genderneutraliteit". Volgens de dame die op VRT NWS haar opinie
mocht openbaren, gebruiken we veel te dikwijls "hij" om een persoon aan te duiden als niet expliciet duidelijk is
of het om een man dan wel om een vrouw gaat. Zoals in: "De mens is zeer inventief. Hij
vindt voor alles een oplossing." En we gebruiken veel te dikwijls "zijn" als bezittelijk voornaamwoord,
wanneer we niet weten of het om een man dan wel om een vrouw gaat. Zoals in: "De mens is zeer inventief. Zijn denkvermogen blijft verbazen."
Dat is seksistisch en discriminerend tegenover de vrouw, vindt de
opiniemaakster in kwestie: "Het gebruik
van mannelijke persoonsvormen in teksten waarin het geslacht eigenlijk onbekend
is, is niet genderinclusief en bovenal seksistisch."
Ook, en vooral,
juridische en religieuze teksten bezondigen zich héél sterk aan dit foutief
taalgebruik.
Maar pas op: "zij" en "haar" is ook niet goed, want dan
discrimineren we diegenen die niet "binair"
zijn. Het gaat dus niet zozeer over de discriminatie van de vrouw, maar wél
over de discriminatie van zij die zélf niet goed weten wat ze (willen) zijn. En
blijkbaar spreken we dan over ongeveer 30% van alle transgender personen. Mensen die we dus, volgens de opiniemaakster,
discrimineren door naar hen te verwijzen als "hij" of "zij". (Waarbij
ik me dan onwillekeurig afvraag: "Als je
het toch niet weet of je een vrouw of een man bent, of geen van beide, waarom
zou je dan persé van geslacht willen veranderen?")
Deze discriminatie zou moeten opgelost worden door "genderinclusief taalgebruik". In plaats
van "zij" of "hij" moeten we voortaan namelijk "die" gebruiken. Het zou bijgevolg moeten worden (vermoed ik): "De mens is zeer inventief. Die vindt voor alles een oplossing.
Diens denkvermogen blijft verbazen." Door een
onpersoonlijk voornaamwoord te gebruiken, is alles dus weer okee.
Ik heb het hier eerder al een paar keer over gehad, en eerlijk gezegd:
ik vind het een hoop nonsens, ik vind het een non-issue.
Vind ik vrouwendiscriminatie en geweld op vrouwen dan geen belangrijk
probleem? Toch wel. Maar ik zou die opiniemakers en voorvechters van
vrouwenrechten toch willen aanraden om hun energie te sparen voor échte
problemen waar al te veel vrouwen nog altijd mee te maken hebben. Vrouwen die
er heus niet wakker van liggen dat we het over "hij" hebben als we "de mens"
in het algemeen bedoelen. Vrouwen ook die niet de luxe hebben om erover te
piekeren tot welke sekse ze nu eigenlijk (willen) behoren.
En dan heb ik het over vrouwen die gekocht worden om deel uit te maken
van de harem van één of andere sjeik. Of over jonge meisjes die als kind al
seksueel verminkt worden omwille van één of andere voorhistorische traditie. Of
kindvrouwtjes die uitgehuwelijkt worden door hun vader omwille van de
bruidsschat, omdat hij (bijvoorbeeld door de corona-maatregelen) geen andere
inkomsten heeft. Of jonge vrouwen die het slachtoffer zijn van een, dikwijls
straffeloze, groepsverkrachting. Of meisjes die zodanig online gepest worden
door exposing of andere vormen van
cyberpesten, dat ze het leven niet meer zien zitten. Of de vele slachtoffers
van familiaal seksueel geweld. Of vrouwen die constant met de angst leven dat
hun man hen op een kwade dag zal vermoorden.
Zijn dat geen thema's die véél meer aandacht verdienen dan het "onrecht" tegenover wie "niet binair" is, omdat we over "hij" spreken terwijl we "de mens" bedoelen? Zouden die
voorvechters voor vrouwenrechten niet beter hun energie steken in het gevecht
tegen dát soort mistoestanden? Eerder dan in het geklaag van transgenders die
niet kunnen besluiten of ze zich man dan wel vrouw voelen?
Onze federale superminister van Volksgezondheid, Frank "ik-weet-alles-beter" Vandenbroucke,
heeft de regionale ministers van Onderwijs een ferme sneer gegeven. Omdat hun
voorstellen voor bijkomende maatregelen om de tsunami aan corona-uitbraken op
de scholen een halt toe te roepen, naar zijn mening duidelijk onvoldoende zijn. "Daarmee zullen we er niet komen!" was
het harde oordeel van meester Frank. Waarop onder andere onze Vlaamse
Onderwijsminister Ben Weyts liet weten dat er geen andere maatregelen komen, en
dat wat hem betreft de federale overheid op de proppen mag komen met "prioritaire" vaccins voor de leerkrachten.
Waarna meester Frank te kennen gaf dat hij daar het nut niet van in ziet.
Ik begrijp de gepikeerde reactie van minister Weyts wel: niet alléén
omwille van de arrogante betweterigheid van meester Frank, maar ook omdat het
niet bepaald "netjes" is om naar het
onderwijs te wijzen als enige schuldige voor het (opnieuw) opflakkeren van de
epidemie. Waarbij men trouwens al vergeten is dat amper enkele maanden geleden
de stelling nog luidde dat de kinderen zeker niet de motor zijn van de pandemie...
Ik heb zo een vermoeden dat dit soort welles-nietes spelletjes tussen
onze ministers niet direct erg nuttig zijn om ons uit deze miserie te helpen.
Misschien zouden ze beter wat constructiever met elkaar samen werken? Maar het
probleem is natuurlijk dat nieuwe, strenge, maatregelen "zich opdringen". Nog maar eens! En niemand wil daarvoor de zwarte
piet toegeschoven krijgen, want de mensen raken het stilaan méér dan kotsbeu.
Vooral omdat het allemaal toch niet lijkt te helpen. En dus probeert meester
Frank om de boosheid van de moe getergde bevolking naar de onderwijsministers af
te leiden.
Los daarvan: nee, ik denk niet dat het van fundamenteel belang zou
zijn dat de leerkrachten "prioritair"
zouden ingeënt worden. Volgens minister Ben en de onderwijsvakbonden zou dat
noodzakelijk zijn om te kunnen garanderen dat de scholen inderdaad zullen open
blijven. Het achterliggend idee is hetzelfde als bij de prioritaire inenting
van het zorgpersoneel: als men wil dat de ziekenhuizen blijven functioneren en
dat de zorg op peil blijft, dan moet men er eerst en vooral over waken dat de
zorgverleners niet ziek worden. En dus moesten die, logischerwijs, zo vlug
mogelijk gevaccineerd worden. Diezelfde redenering geldt in principe ook voor
het onderwijs, natuurlijk: als het onderwijzend personeel ziek zou worden door
Covid-19, dan kan het onderwijs niet meer gegarandeerd worden. En dus zou
het onderwijspersoneel "voorrang"
moeten krijgen.
Maar als men dan consequent wil zijn... We willen toch allemaal dat de "essentiële winkels" open blijven? We
moeten toch boodschappen kunnen blijven doen om aan eten en drinken te raken?
En dus moeten we er "prioritair" voor
zorgen dat het winkelpersoneel in de buurtwinkels en supermarkten, waar we ons
brood en vlees en groenten en water moeten halen, zéker niet ziek wordt.
Bijgevolg moet het personeel in de Retail sector "prioritair" gevaccineerd worden! Dat is zo logisch als wat. Of
niet? En er zijn heel zeker nog een aantal categorieën te bedenken die met
recht en reden kunnen stellen dat zij "prioritair"
moeten ingeënt worden...
Minister Ben is wel niet zó veeleisend als de vakbonden: het
onderwijzend personeel mag voor wat hem betreft best wachten tot ná de
65-plussers en de risicogroepen. Heel redelijk van minister Ben. Maar ik heb
dan wel slecht nieuws. Want volgens meester Frank zijn we zéker eind mei eer die
groep helemaal aan bod gekomen is, en gezien de "snelheid" van onze vaccinatiecampagne is dat zelfs nog
optimistisch. Het schooljaar zal dus zo goed als voorbij zijn eer het
onderwijzend personeel ooit aan de beurt komt... en dan hoeft het ook niet meer zo
dringend, want dan zijn ze toch twee maanden thuis.
En trouwens: als het van meester Frank en meester Marc afhangt, komt
er deze week sowieso een nieuwe "harde"
lockdown voor een viertal (?) weken. Dan is alles dicht. Ook de scholen. En dan is er helemaal géén haast meer
met de vaccinaties. (Dat Alexander, de marionet van meester Frank, nog niet zo
lang geleden gezegd had dat als een sector, zoals de kappers, zou mogen open
gaan, dat dan voor altijd zou zijn, is een pijnlijke lapsus waar bij voorkeur
niet meer over gepraat wordt...)
Alle experten roepen nu om een nieuwe "harde lockdown", want de cijfers evolueren "onrustwekkend". De vraag is alléén: "Ging het allemaal niet vanzelf véél beter gaan eens de oude en
kwetsbare mensen gevaccineerd waren?" Blijkbaar niet, dus... Ik blijf met
verbijstering wachten op een verklaring waarom de vaccinatie-strategie langs
geen kanten het gewenste en verwachte effect heeft. Daarover hullen de meesters
zich in oorverdovend stilzwijgen.
Of het zou moeten zijn dat ze niet durven erkennen dat de vaccinaties bij ons gewoon
niet opschieten. Globaal genomen niet, want we zijn nog altijd maar aan 8,5 %
geraakt. Maar ook niet voor de "prioritaire"
groepen van de ouderen: we zitten nog altijd maar aan 43 % van de 85-plussers,
dat is minder dan de helft!
In elk geval, zoals een onderwijzeres het formuleerde: "We zijn een jaar later, en we lijken nog
geen stap verder..." En dat vat het zo ongeveer wel samen: we zitten al
twaalf maanden lang in diezelfde miserie, en ondanks alle strenge maatregelen
en richtlijnen in die periode is de situatie er alléén maar slechter op
geworden. Om over de 22.000 doden niet te spreken.
Dan is het ook niet verwonderlijk dat mensen minder en minder bereid
zijn om nog altijd braaf in de pas te lopen. Een nieuwe lockdown mag dan
volgens de virologen en andere experts "onvermijdelijk"
zijn, de kans dat die nog enig draagvlak krijgt, is onbestaande. Ik heb het
eerder al geschreven: er wordt geen enkel geloofwaardig perspectief geboden (en
de horeca mag de beloofde opening op 1 mei nu al vergeten), en je kan het
geduld van de mensen niet eeuwig op de proef blijven stellen.
Zou ik de enige zijn die trauma's heeft overgehouden aan de ritjes op
de draaimolen op de kermis in zijn kindertijd? Ik vermoed van niet...
Zo'n ritje op de kindermolen, dat was toch voor een peuter van vier
of vijf jaar, of daaromtrent, het mooiste en leukste wat je kon beleven. Toch?
Die schier eindeloze rondjes te mogen draaien, gezeten in een helikopter of een
vliegtuig of op een fietsje... Heerlijk! Of niet?
Een vreselijke beproeving was het! Als kind, al. En ook later als ouder
van een vijfjarige koter.
Het begon al met de strijd om het favoriete "voertuig". Iedereen wou in dat vliegtuigje of in die helikopter,
want dat was "stoer", en bovendien
gingen die ook nog eens op en neer tijdens het draaien. Niemand wou op dat stomme
fietsje gaan zitten, of in dat onnozele autootje. Zodra de draaimolen tot
stilstand kwam, stormden bijgevolg alle gegadigden, de kinderen dus, naar voor,
om zich een weg te banen naar het favoriete voertuigje. Er werd geduwd en
getrokken. En niet zelden stormden de ouders mee naar voren om voor hun baby
een mooi plaatsje te veroveren. De ongelukkigen die het moesten stellen met de
ongewenste plaatsjes, konden ofwel hun frustraties wegslikken, of de hele rit
wenend en snikkend op dat idiote fietsje doorstaan. Wie mij kent, weet dat ik
zelden een vliegtuigje veroverd heb.
Een vreselijke ervaring!
Maar goed: eens je een mooi plaatsje veroverd had, of eens je je had
verzoend met wat er over bleef, kon je toch enkele minuten genieten van die
heerlijke carrousel-ervaring. Althans... dat had je gehoopt. Maar het allerergste
moest nog komen! Het allerergste, dat was die verdomde "floche". Als het de bedoeling was geweest om die enkele minuten
verzaligd en ongestoord weg te dromen op die ronddraaiende kindermolen, alsof
je op een écht paard zat of in een échte brandweerauto, dan was er binnen de
kortste keren die duivelse floche
die je rust kwam verstoren. Vanaf dan was er alléén maar stress! De stress om
die floche te pakken te krijgen. Want
blijkbaar was dát toch vooral de bedoeling, afgaande op de roepende en tierende
ouders die stonden toe te kijken. Iets anders was er binnen je leefwereld op
dat moment niet meer aanwezig. De paardenmolen was verengd tot alléén die
vermaledijde floche. Die
overduidelijk ontzettend belangrijk was, te oordelen naar het gejoel van de
ouders. Uiteraard lukte dat nooit.
Vreemd genoeg was er altijd wel iemand die de pluizige kwast te pakken
kreeg, maar ik in elk geval nooit. Ik neem aan dat dit bedoeld was als een
vroege levensles. Het besef dat je er meestal toch naast grijpt als zich een
buitenkansje voor doet. Het besef dat je in je leven nog heel dikwijls zal
mogen grabbelen naar iets wat je ontzettend graag wil, om dan te moeten
accepteren dat een ander ermee aan de haal gaat. Niet alléén was dat een vroege
levensles, het was ook de eerste kennismaking met het begrip "stress". Wat een moment van ontspanning
had moeten voorstellen, was een flits van immense stress. Maar goed: een mens
kan niet vroeg genoeg leren omgaan met stress, zeker?
Het is pas later, als ouder, dat ik het principe van de "floche" helemaal begrepen heb. Dat was
toen onze beide kinderen op een zeldzame keer ook op de kindermolen mochten, op
de plaatselijke kermis. Toen viel het mij op dat één van beiden af en toe wél
die floche te pakken kreeg. Die
mocht dan nog een ritje maken, gratis. En uiteraard kon de ander dan niet aan
de kant blijven staan. Dus waren we wel verplicht om nóg een ticketje te kopen,
wat we eigenlijk helemaal niet van plan waren geweest. Zodat ze allebei nog een paar
rondjes konden draaien... Slimme commerçanten, die foorkramers!
Nee dus: ik ben geen fan van kindermolens of draaimolens of paardenmolens,
of hoe die dingen ook heten. Ik heb er zware trauma's aan over gehouden, en een
héél zwartgallige kijk op de wereld...
De "sage" rond de digitale
meter voor mensen met zonnepanelen lijkt stilaan een "never ending story" te worden. Jammer genoeg wordt het verhaal er
met elke volgende aflevering niet bepaald mooier op. Wel integendeel: het wordt
alsmaar pijnlijker en schrijnender. En het neigt ook meer en meer naar complete
absurditeit.
Wat meteen de vraag doet rijzen: "Spreken
we hier over onvoorstelbare onkunde van diegenen die dit allemaal beslist
hebben? Of gaat het gewoon om arrogante onverschilligheid voor de gevolgen van
hun beslissingen?" Ik weet het niet. De beide opties zijn even erg, en even
wraakroepend, en zelfs misdadig. Dat de superslimme dames en heren van onze "energie-waakhond" niet aan het "spijtig" neveneffect van hun
beslissingen zouden gedacht hebben, laat vermoeden dat ze te dom zijn om te
helpen donderen, en dan houd ik mijn hart vast voor het toekomstig energiebeleid
in dit land. Maar dat ze er wél zouden aan gedacht hebben, en dit dus bijna
wetens en willens hebben veroorzaakt en daarmee duizenden mensen doelbewust in
de problemen gebracht hebben, is misschien nóg erger.
Voor wie het verhaal niet in detail zou gevolgd hebben...
We weten al langer dat het overgrote deel van onze energie-factuur
door de kosten en belastingen opgesoupeerd wordt, en véél minder door de prijs
van de elektriciteit op zich. Die kosten en belastingen worden vooral berekend à
rato van je verbruik: hoe méér je verbruikt, hoe hoger die kosten en bijdragen
en belastingen. Daar wrong natuurlijk het schoentje bij al die onverlaten met
zonnepanelen: door de terugdraaiende teller is hun gemeten jaarlijks verbruik
bijna nul, of zelfs negatief. Die snoodaards betalen dus ook geen kosten en
bijdragen op de elektriciteit die ze verbruiken. Om die onrechtvaardigheid
recht te zetten, werd enkele jaren geleden (in 2015) de "prosumententaks" uitgevonden: de eigenaars van zonnepanelen betalen
een "bijdrage" omdat zij met hun
geproduceerde elektriciteit het elektriciteitsnet belasten. Die prosumententaks is afhankelijk van het
maximaal vermogen van de omvormer. (Dus niet van wat de zonnepanelen werkelijk
hebben opgebracht.)
Maar het probleem is dat die prosumententaks blijkbaar het verlies aan
kosten en belastingen onvoldoende compenseert. En dus moest een andere
oplossing verzonnen worden waardoor de staat weer méér inkomsten zou krijgen.
Vandaar dus het verplichten van een digitale meter die niet meer mag
terugdraaien. Ook als je zonnepanelen hebt, vertoont je meter nu sowieso opnieuw
een positief verbruik, en dus zijn daar wél taksen en kosten op te betalen. In
ruil daarvoor wordt de prosumententaks
geschrapt.
Zo gezegd zo gedaan: vanaf 1 maart 2021 krijg je als eigenaar van
zonnepanelen een digitale meter door de neus geboord, en die mag niet meer "terugdraaien".
En wat is het "onverwachte"
gevolg?
Stel dat de jaarlijkse meteropname elk jaar in oktober gebeurde, zoals
in mijn geval. Nu werd er een bijkomende tussentijdse opname voorzien op 28
februari, omdat vanaf 1 maart de nieuwe regeling (zonder terugdraaiende teller)
ingaat. Vanaf 1 maart betaal je dus géén prosumententaks meer. Maar voor de
periode vanaf oktober tot eind februari ben je wél nog prosumententaks
verschuldigd (want je had nog een terugdraaiende teller). Plus, uiteraard, de
kosten en bijdragen die berekend worden op je gemeten verbruik. Omdat je in de
wintermaanden wél veel elektriciteit verbruikt (zéker als je met elektriciteit
of met een warmtepomp verwarmt), terwijl je zonnepanelen weinig opbrengen, heb
je bovenop die prosumententaks bijgevolg ook nog eens een flinke bijdrage voor
die kosten en taksen te betalen. Je "mag"
de staat dus in de praktijk twee keer betalen voor die periode.
Oeps! Daar hadden ze bij de VREG/CREG niet aan gedacht, en die knappe
koppen van het Grondwettelijk Hof ook niet. Brute pech voor de getroffen gezinnen...
De vraag is dus inderdaad: "Is dat nu puur
onkunde? Zijn die hoge heren écht zó stom dat ze dit niet hadden voorzien? Of
hadden ze het wél voorzien, en kon het hen gewoon niet schelen dat dit een
pijnlijk resultaat kon hebben voor veel gezinnen?"
Laten we het er maar op houden dat het géén misdadig opzet geweest is.
Zó gewetenloos zullen ze wel niet zijn, zeker? Het was dus gewoon een flater.
De zoveelste in een lange rij. Een brave werknemer in een gewoon bedrijf zou al
lang, en voor véél minder, ontslagen geweest zijn.
Eén ding is zeker: dit is het zoveelste bewijs van wat in dit land
allemaal verkeerd loopt. Jammer genoeg is het tevergeefs zoeken naar zaken die goed lopen...
De virologen hebben mijn recente schokkende onthulling (op 16 maart),
dat "het virus" een buitenaards wezen
is, vlakaf genegeerd.
Ook al hebben ze zelf geen enkele andere steekhoudende verklaring voor
de pijnlijke vaststelling dat de ziekenhuizen en intensive care afdelingen
blijven vol lopen, en zelfs nog erger dan voorheen. Hoewel de "meest kwetsbaren" allemaal ingeënt zijn
en de vaccinologen verwacht hadden dat de druk op de ziekenhuizen dan vanzelf
zou afnemen. Dat "het virus" zijn tactiek
aangepast heeft, en zich nu richt op de mensen die nog niet gevaccineerd zijn,
én dat het de mensen nu bovendien véél zieker maakt en véél sneller in kritieke
toestand brengt, lijkt bij onze virologen geen belletje te doen rinkelen.
Terwijl er maar één uitleg mogelijk is: dit virus is een intelligent
wezen, dat heel efficiënt reageert op onze vaccinatiecampagne. En aangezien
onze Aardse virussen over geen enkele vorm van intelligentie beschikken, moet dit een buitenaards wezen zijn. Er
is geen andere conclusie mogelijk. Een klein kind kan dat inzien. Maar onze
virologen blijkbaar niet. Zij blijven met de ogen dichtgeknepen in het duister
rond tasten, en komen niet verder dan: "Contacten
beperken!"
Ja, hallo! Dat zeggen ze nu al een jaar lang, en het haalt overduidelijk
niets uit. Ze zeggen ook al maandenlang dat we "licht zien aan het einde van de tunnel", en dat we "nog heel even" moeten volhouden, en dat
dit "de laatste loodjes" zijn... Daar
is helaas niets van aan. We zijn niet "dicht
bij het einde van de pandemie", we zijn dicht bij het einde van de
mensheid. Want we zijn manifest niet opgewassen tegen de intelligente
tegenzetten van het virus.
Maar dat willen de virologen dus niet toegeven, koppig en blind als ze
zijn.
En misschien zal u ook wel vragen: "Als dit buitenaardse wezens zijn, hoe zijn die hier dan geraakt?"
Wel: met een reusachtig ruimteschip.
Het is al in 2017 voor het eerst waargenomen door een aantal
astronomen, en het kreeg de toepasselijke naam "'Oumuamua" mee, wat "(Eerste)Verkenner" of "Boodschapper" betekent in het Hawaïaans. 'Oumuamua heeft de astronomen van bij het begin voor grote raadsels
gesteld. Want het object beweegt zich totaal anders dan de asteroïden die af en
toe in onze buurt voorbij komen, en het heeft ook totaal niets weg van een
komeet: het bestaat uit een chemisch inerte materie. 'Oumuamua was trouwens het allereerste object uit een ander
sterrenstelsel dat ooit is waargenomen.
"Wat is het dan wel?" was de
vraag die iedereen zich stelde.
Er zijn ruimte-onderzoekers die nu opperen dat dit "object" een restant zou zijn van een
dwergplaneet, te vergelijken met Pluto, van buiten ons zonnestelsel. Die
dwergplaneet zou op één of andere manier, door een botsing met een ander
object, in stukken gebroken zijn. Door de kracht van die collisie zou een stuk
van die dwergplaneet uit zijn eigen sterrenstelsel weg geslingerd zijn, en is
het in ons zonnestelsel terecht gekomen.
Andere astronomen twijfelen heel sterk aan die hypothese. Al was het
maar omdat het object consequent aan de zwaartekracht lijkt te ontsnappen van
de planeten waar hij langs heeft gescheerd. En omdat het een traject aflegt dat
totaal niet klopt met de gekende wetten die de bewegingen van alle
hemellichamen beschrijven. Dat stimuleert het vermoeden dat het object niet
zomaar willekeurig rond dwaalt, maar dat het "gestuurd" wordt. En dus zou het misschien toch geen brokstuk van
een planeet zijn, maar een ruimtetuig. Een ruimteschip van bezoekers uit een
ander sterrenstelsel. De naam was dus heel goed gekozen...
Voor wie twijfels zou hebben... Klik maar eens op de foto bovenaan.
Niemand wist wat dit ruimteschip hier eigenlijk kwam doen. Alléén maar "verkennen", zoals de eerste
ontdekkers dachten? Of was het op zoek naar een planeet met levende wezens om
die te overmeesteren?
En die aliens hebben zowaar
een planeet met levende wezens in ons zonnestelsel gevonden: de Aarde. Hun
missie was geslaagd, en ze konden hun veroveringscampagne gaan voorbereiden.
Eind 2019 zijn ze ermee gestart, ergens in China. En de operatie verloopt
bijzonder succesvol. Vooral omdat de "tegenstander",
wij dus, niet eens beseft dat wij aangevallen worden en dat wij het onderspit
aan het delven zijn.
De rest van het verhaal is bekend: we zijn aan het bezwijken onder de
kracht van het virus, en we hebben er geen enkel verweer tegen...
Zal ik eens beginnen met een
spectaculair bericht?
Vorig jaar zijn in België méér
dan 10.000 mensen overleden binnen de week na het drinken van een pint! Onze
brouwerij-industrie heeft dat uiteraard angstvallig stil gehouden, om geen
paniek te veroorzaken, en vooral omwille van een mogelijke negatieve impact op
hun imago en (meer nog) op hun verkoopcijfers. Maar het moge duidelijk zijn:
het drinken van een pint heeft mogelijk ernstige negatieve bijwerkingen die binnen de
week zelfs tot de dood kunnen leiden. Vreselijk, niet? Dit zou onder de
aandacht van het grote publiek moeten gebracht worden, en de verkoop van bier
zou onmiddellijk moeten gestopt worden. Consumptie van bier zou moeten verboden
worden, voorlopig toch, in afwachting van een grondige en objectieve studie
naar de relatie tussen die (verdachte) overlijdens en het consumeren van een
glas bier. Er moet onmiddellijk een onderzoeksgroep opgericht worden, en zolang
de conclusies van die onderzoeken niet officieel bekend zijn, mag er geen pint
uitgeschonken worden.
Dat is uiteraard flauwekul. Ik heb dit zopas verzonnen. Maar het is
even "realistisch" als de stelling
dat je een trombose kan krijgen dóór het corona-vaccin, gewoon omdat een aantal
mensen in de week na hun inenting een trombose gekregen hebben. Iedere dag zijn
er massa's mensen die het slachtoffer zijn van een trombose, ongeacht of zij nu
al dan niet ingeënt werden. Naar schatting gaat het om ongeveer 2 mensen per
1000, jaarlijks, die last krijgen van een trombose met bloedingen door een
verlaagd aantal bloedplaatjes. Hier in België spreken we dus over meer dan 20.000
slachtoffers, elk jaar. Of elke dag bijna 55.
Het aantal gemelde gevallen na een inenting met het AstraZeneca vaccin
ligt in België momenteel op 11, na 75 dagen, en na ongeveer 450.000 inentingen.
Bij extrapolatie van de "normale"
cijfers, hadden we er bijna 185 mogen verwachten. Met andere woorden: het
aantal trombose-gevallen na een inenting is véél lager dan het aantal dat zich
in normale omstandigheden manifesteert. Wat er in elk geval niet op wijst dat
die vaccinatie het risico zou vergroten. Wel integendeel.
Of zoals De Standaard het
schreef: "Bloedstolling na een vaccin is
niet bloedstolling dóór een vaccin." Net zomin als een overlijden na een
pintje bier een overlijden zou zijn dóór dat pintje bier.
Let wel: ik ben géén propagandist van de vaccinatiecampagne. Ik vind
het nog altijd erg "verdacht" hoe de
media en de experten ons met hun consequent angstaanjagende boodschappen dwingend
in dat ene doodlopend steegje geduwd hebben waaruit nog alléén door het vaccin
een ontsnapping mogelijk zou zijn. Dat het vaccin de enige weg terug naar "het oude normaal" is, hebben ze er
maandenlang bijna dagelijks in gehamerd. En omdat het al bij al de enige manier
zal zijn waarop we van onze leiders die "vrijheid"
zullen terugkrijgen, wil ik me wél laten vaccineren, en vind ik dat iedereen zo
vlug mogelijk zou moeten ingeënt worden.
Al lijkt de vaccinatie (voorlopig) niet bepaald veel zoden aan de dijk te zetten,
want alle corona-cijfers gaan nog altijd de verkeerde kant op, ook de ziekenhuisopnames en de belasting van de Intensieve Zorgafdelingen.
Zelfs nog erger dan vóór de start van de vaccinaties. Wat toch te denken geeft... (Vreemd genoeg worden daar in de media geen vragen over gesteld; het gaat alléén over die trombose-gevallen.)
Als men wil dat iedereen zich laat inenten, dan helpen die paniekberichten
over trombose niet bepaald. Ik krijg, nog maar eens, de kriebels van de
sensatiezucht van de media, die het hele verhaal over die gevallen van een
bloedstolling alweer prominent uitgemolken hebben omdat het de kijkcijfers omhoog
stuwt. Het spektakelgehalte van een reportage die vermeldt dat er een heel
beperkt aantal gevallen geweest zijn van personen die toevallig in de week na
hun vaccinatie door een trombose getroffen werden, ligt natuurlijk véél lager
dan een reportage die stelt dat er "mogelijk
een onrustwekkende bijwerking" is. En het dagelijks verslag van de landen
die hun vaccinaties met AstraZeneca "tijdelijk"
opgeschort hebben, was ook mooi meegenomen om de kijkers te choqueren en zich
bijgevolg van hoge kijkcijfers te verzekeren. Ik verwacht me dus in de media
voortaan niet alleen aan dagelijkse corona- en vaccinatie-cijfers, maar ook aan
een dagelijkse update van het aantal trombose-gevallen.
Dat de bevolking het op den duur allemaal niet goed meer weet en het
allemaal niet meer vertrouwt, is dan een spijtig neveneffect, zeker?
De technologische vooruitgang in onze auto's is werkelijk spectaculair
te noemen in de voorbije tien à vijftien jaar. De snufjes die je nu allemaal in
een personenwagen meekrijgt, zijn niet meer te vergelijken met wat in mijn oude "luxueus uitgeruste" Volvo voorzien
was.
Het zijn niet alléén de vele veiligheidsvoorzieningen die zich
vermenigvuldigd hebben, er zijn ook talloze gadgets
bijgekomen. Vooral om het comfort van de chauffeur te verhogen. En ook wel,
dacht ik toch, om ervoor te zorgen dat de bestuurder zijn/haar aandacht niet te
veel laat afleiden door één of ander toestel te willen of moeten gebruiken. Veel
van die gadgets kunnen nu zelfs
bediend worden door knoppen op het stuur, andere zitten in de boordcomputer en
worden via een simpel "aanraakscherm"
bediend.
Onder andere het onuitroeibare gebruik van een gsm tijdens het rijden,
zou hierdoor misschien kunnen verholpen worden. Zo hoopt men toch. Als een
telefoon in het dashboard ingebouwd is en met een simpel touchscreen kan bediend
worden, moet de bestuurder niet meer op zijn smartphone zitten kijken om een
oproep te beantwoorden of om iemand te bellen of een berichtje te sturen.
Maar wat blijkt nu? Het gebruik van die ultramoderne en
gebruiksvriendelijke aanraakschermen is gevaarlijker
dan rijden onder invloed van alcohol of drugs, en nóg gevaarlijker dan telefoneren
of berichtjes sturen met je gsm. Althans, dat is wat een Amerikaans/Britse
studie ons zou willen wijs maken. Men had ons eerder altijd voorgehouden dat
telefoneren of berichtjes lezen/sturen met een gsm zowat het gevaarlijkste is
wat je als bestuurder kan doen. Daarom schrijft men er dan ook heel zware
boetes voor uit. Nu zou dat opeens niet meer kloppen?
Ik zal er maar meteen aan toevoegen dat ik daar geen jota van geloof. Al
was het maar omdat de onderzoekers in die studie beweren dat de impact van
alcohol of drugs op ons reactievermogen wel vier tot vijf keer minder erg is
dan het gebruik van zo'n aanraakscherm: iemand die onder invloed is van alcohol
of cannabis zou 12 à 20% trager reageren op een onverwachte hindernis, en
iemand die een aanraakscherm gebruikt tot 55% trager. Daar durf ik toch aan te twijfelen. En wat men bovendien gemakshalve in
deze "studie" vergeet, is dat een
chauffeur maar sporadisch op zijn touchscreen bezig is, terwijl iemand die te
veel gedronken heeft, de hele rit lang onder invloed blijft. De conclusies zijn dus
compleet uit de context getrokken, en bewijzen nog maar eens alléén dátgene wat de
onderzoekers zich voorgenomen hadden te bewijzen...
Maar weet je wat? Als de auto in mijn plaats op de weg let, en
eventuele onverwachte hindernissen zélf detecteert, dan stelt het probleem zich
niet.
Ik zal dus in mijn volgende Volvo een aantal handige opties laten
voorzien. Zoals "adaptive cruise control":
dan past mijn auto zijn snelheid automatisch aan naargelang de snelheid van
mijn voorliggers, en dan maakt het niet uit als ik even niet oplet. Of het "city safety system" met "voetgangersdetectie", waardoor de wagen
automatisch remt als een voetganger vlak voor mijn neus de weg oversteekt; ook
als ik het zélf niet tijdig gezien heb omdat ik met mijn boordcomputer aan het
spelen was. Of de "lane assist"
voorziening, waardoor de auto vanzelf corrigeert als ik van mijn rijbaan dreig
af te wijken; wat wel zou kunnen gebeuren als ik een andere zender aan het
zoeken ben op de radio. Of het "collision
warning" systeem dat automatisch een noodremming uitvoert als je bij het
achteruitrijden opeens op een onverwachte hindernis zou botsen. Of de "dodehoekwaarschuwing", mét stuurhulp.
Kortom: mijn volgende Volvo zal grotendeels helemaal zelf moeten rijden.
Ik hoef hem alleen nog te starten en ervoor te zorgen dat hij op tijd en stond
afslaat bij een kruispunt. Maar voor de rest van de rit kan ik ongestoord met
het aanraakscherm spelen om een betere muziekzender te zoeken, of om iemand te
bellen, of om de files te checken... Dat ik dan niet voldoende op de weg let, kan
helemaal geen kwaad meer.
Ik vraag me nu wel af: als we binnenkort écht zelfrijdende auto's
zullen hebben, krijg je dan toch nog een boete als je "onder invloed" in de auto zit? Je bent dan tenslotte maar een
passagier, niet?
De "vooruitgang", die is
niet te stoppen, en we moeten allemaal mee. Ook al is het lang niet zeker dat "vooruitgang" altijd "verbetering" betekent...
De media zijn zowat ontploft op 9 maart, bij het nieuws over de
brutale en zinloze moord op een 42-jarige man in Beveren. Niet alléén de
reguliere media, maar ook alle sociale media. De reden voor de grote
ruchtbaarheid was natuurlijk de jeugdige leeftijd van de daders: jongens van
amper 16 of 17 jaar. Maar méér nog dan over de daders, ging het vooral over het
slachtoffer: de man was homo. Wat de aanleiding was voor een overvloed aan "regenboog-vlaggen" aan de gevel van
diverse gemeentehuizen en zelfs aan de ambtswoning van onze premier.
Mag ik daar een gewaagde bedenking bij maken?
Is deze moord nu zó veel erger omdat het slachtoffer openlijk homo
was? Is niet elke moord zinloos en
vreselijk en te betreuren? Ongeacht de geaardheid van het slachtoffer? Elke
moord zou verontwaardiging en ontzetting moeten opwekken; elke zinloze daad van
geweld zou ten stelligste moeten veroordeeld worden door onze leiders en
verantwoordelijken. Of dat nu op een homo of een hetero is, op een blanke of op
een zwarte, op een man of op een vrouw.
Waarom moet er trouwens zo expliciet bij vermeld worden dat het
slachtoffer homo was? Bij een moord op een hetero persoon wordt daar nooit
melding van gemaakt...
Mijn punt is dat al die minderheidsgroepen, zoals homo's of zoals de
niet-blanken, wél altijd (en terecht) klagen over "discriminatie" op basis van hun geaardheid of huidskleur, terwijl
we tenslotte allemaal gewoon "mensen"
zijn. Maar ze laten nooit na om het er zélf vingerdik op te leggen dat ze "anders" zijn. Als die "minderheden" willen dat iedereen hen net
als ieder ander zou behandelen, zonder onderscheid, zonder elkaar met de vinger
te wijzen, zonder elkaar als "anders"
te beschouwen, dan zouden ze eens moeten ophouden met altijd maar opnieuw zélf
te hameren op hun "anders-zijn". Ik
begrijp niet goed waarom sommige homomannen hun geaardheid er altijd zo
expliciet dik moeten op leggen als ze tegelijk verwachten om als iedere andere
man behandeld te worden?
(In de VRT-quiz "Eén jaar gratis"
is één van de deelnemers homo, en in iedere aflevering vindt hij het nodig om
dat minstens twee of drie keer expliciet te zeggen en te tonen. Waarom? Dat is
toch totaal niet relevant? Als onze geaardheid niets zou mogen uitmaken, dan is
benadrukken dat je homo bent, even zinloos als benadrukken dat je schoenmaat 42
hebt.)
Hetzelfde geldt trouwens voor de niet-blanke gemeenschap. Kan iemand
mij uitleggen waarom zij uitpakken met een slogan "Black lives matter"? Ik zou eerder zeggen: "All lifes matter". Want elk
leven is het waard om geleefd en gerespecteerd te worden. Ongeacht of het een
blank dan wel een zwart leven is.
Het stoort mij heel erg dat deze wandaad zo buitensporig veel
aandacht krijgt. Véél meer bijvoorbeeld dan de moord in Parijs op een
dertienjarig meisje, op 11 maart, door twee leeftijdsgenootjes. Is die misdaad
dan minder erg omdat het niet over een homo gaat? Ik denk het niet. Elke moord
is erg. En nog des te meer als het slachtoffer een totaal onschuldig kind is en
de daders evengoed kinderen zijn.
Misschien weet u niet waarover het gaat, want er is bij ons nauwelijks
aandacht voor geweest..... Het slachtoffer was een meisje van dertien jaar dat al
een hele tijd zwaar gepest werd, ook en vooral online, door een jongen van haar
klas. Nadat ze daarover geklaagd had, is de jongen een tijdje op de school
geschorst geweest. Waarop de jongen gezworen heeft zich te zullen "wreken". Samen met een ander
klasgenootje, een meisje, heeft hij het slachtoffer naar de boorden van de
Seine gelokt. Daar hebben ze het gepeste meisje zwaar toegetakeld en in de
rivier gegooid, en het kind is verdronken.
De algemene teneur na die moord in Beveren was dat homohaat één van de
grootste problemen van deze tijd is. Maar dat denk ik niet. Het grootste
probleem van deze tijd is het totaal gebrek aan normen en respect voor de
waarden van een echte "beschaving".
Is homohaat dan niet
ernstig te nemen? Jawel, maar ik zou denken dat het eerder een "symptoom" is van een groter probleem:
mensen (vooral mannen) die homo's haten, haten gewoon iedereen, en wellicht nog
meest van al zichzelf. Het zijn mensen die totaal ontspoord zijn, helemaal de
weg kwijt, en die geen enkel houvast meer hebben.
Wat zo verontrustend is aan die moord in Beveren, is bijgevolg niet
zozeer de (verondersteld) groeiende homohaat, maar wél het totaal verlies van
enig normbesef. Wat trouwens ook die gruwelijke moord in Parijs typeert.
Veel jongeren van vandaag, jongvolwassenen en zelfs ook kinderen,
hebben geen enkel normbesef meer. Dat wordt hen ook niet meer aangeleerd of
opgelegd. Bij de opvoeding van kinderen ligt de nadruk meer en meer op "vrijheid" en op hun eigen (materieel)
welbevinden. Discipline, het naleven van regels, het respect voor de anderen, zelfbeheersing,
dat is allemaal naar de achtergrond verdrongen.
Er is ook geen sociale of andere controle meer op de kinderen. Al
helemaal niet in de virtuele wereld waar jongeren meer en meer vertoeven. Want
daar ben je heel en al anoniem. En zo goed als onschendbaar: je kan er zeggen en
doen wat je wil, niemand zal of kan ertegen reageren want je zit verborgen
achter een accountnaam. Maar ook in de reële wereld is de sociale controle
grotendeels weggevallen in veel gezinnen en families. De ouders hebben geen
tijd of geen zin of geen interesse om hun kinderen "op te voeden", en ze laten hun kinderen in de steek onder het mom
van "vrije opvoeding". Hoe is het anders te
verklaren dat die tieners 's nachts op pad konden gaan in Beveren om hun
moordplannen uit te voeren? Het gaat trouwens niet alléén om kinderen uit
achtergestelde milieus, want de jongeren die nog niet zo lang geleden in het
Antwerpse werden opgepakt bij een nachtelijk "lockdown-feestje" waren duidelijk van gegoede afkomst.
Een beschaving die geen "dwingende"
waarden meer kent, en geen normen, is eigenlijk geen beschaving. En ik vrees
dat dit stilaan voor onze Westerse wereld de pijnlijke realiteit aan het worden
is. Onze "beschaving" is geen gezonde
beschaving meer, en bijgevolg gedoemd om binnen afzienbare tijd te verdwijnen...
Goed nieuws van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie): tegen begin
2022 is de Covid-pandemie al voorbij. Nog maar een jaartje op de tanden bijten en
we kunnen terug naar het oude normaal (of toch iets dat daar zal moeten voor
door gaan).
Niet omdat het virus dan zal verdwenen zijn, maar wel vooral dankzij
de doorgedreven vaccinatiecampagnes over de hele wereld. Als het daarop aan
komt, dan zal dat helaas bij ons in België wel nog iets langer duren, want aan
het huidige vaccinatietempo van zo'n 140.000 prikjes per week (waar minister Wouter
Beke heel erg trots over is) zullen wij pas eind 2022 onze vrijheid kunnen
herwinnen. Nog twee jaar op de tanden bijten...
Voorwaarde is natuurlijk ook dat wij ons in die tussentijd strikt aan
de richtlijnen houden. Het is dus misschien nuttig om die nog eens te herhalen,
voor wie het ondertussen al zou vergeten zijn of voor wie het niet meer zo goed
weet. Want de regels veranderen op tijd en stond, en echt helemaal duidelijk zijn ze
nooit geweest.
Een erg belangrijke richtlijn is onder andere dat we zeker
onmiddellijk naar de dokter moeten als we ook maar iets van symptomen vertonen,
of als we ons een beetje ziekjes voelen. Het is dus heel erg fout als mensen
denken: "Het zal wel niet zo erg zijn, ik
ben ieder jaar rond die periode wel een beetje ziek." Want die mensen zijn dan
ondertussen waarschijnlijk hun familieleden en collega's aan het besmetten.
En een andere belangrijke richtlijn: in een binnenruimte moet er
gezorgd worden voor een heel goede verluchting en ventilatie. Zo veel mogelijk
deuren en ramen open zetten, dus.
Het moet nu natuurlijk wel lukken dat het pollenseizoen begin maart in
uitzonderlijke hevigheid uitgebroken is. Mensen met een allergie voor stuifmeel
hebben het in die periode dus flink te pakken: niezen, hoofdpijn, kortademigheid, een loopneus
of een verstopte neus. Kortom: voor een groot deel dezelfde symptomen als bij
Covid-19. Maar, zeggen de "allergologen",
de patiënt weet zélf wel dat het om een doodgewone allergie gaat, en dan hoeft
hij niet zo direct naar de dokter te lopen: "Zij weten meestal waar hun klachten vandaan komen omdat ze die in
voorgaande jaren ook al hadden."
Oei, dat is helemaal iets anders dan wat de virologen ons voorhouden!
Wat moet ik nu doen als ik loop te snotteren? Wél naar de dokter of net niet
naar de dokter? Ik weet het ook niet meer...
En wat houden we allergologen
ons ook nog voor als remedie tegen al te erge allergieaanvallen: "Overdag kunnen ze hun woning beter niet
verluchten en ze houden dan ook hun ramen beter gesloten."
Oei, dat is helemaal iets anders dan wat de virologen ons voorhouden!
Hoe moet het nu: ramen en deuren open, of ramen dicht houden? Ik weet het ook
niet meer...
Wat ik wél weet, is dat ik door iedereen verwijtend aangekeken word
als ik in het openbaar begin te niezen, want dan word ik onmiddellijk beschouwd
als een gevaarlijke corona-misdadiger. En dus blijf ik dan maar zo veel
mogelijk in mijn eigen huis. Binnen. Met ramen en deuren dicht.
Dat is één van de vele "bijwerkingen"
van de corona-hysterie: het wantrouwen tegenover iedereen. We beschouwen elkaar
niet meer als een medemens, maar als een potentiële vijand. Vroeger, in
pré-coronatijden, zouden we tegen een niezende collega gezegd hebben: "Gezondheid!" of zoiets. Nu zeggen we: "Blijf uit mijn buurt!"
Het "nieuwe normaal" wordt
een kille samenleving, vrees ik.
Gelukkig voor mij en mijn mede-lotgenoten is het allergie-seizoen in
oktober al weer voorbij. En dan mogen we opnieuw naar buiten. Zonder scheef bekeken te worden omdat we niezen...
Ik wil nog eens terugkeren naar eind vorig jaar: de hoerastemming bij
de aankondiging van de beschikbare vaccins die ons onze vrijheid zouden terug
geven, en de uitleg omtrent de te volgen vaccinatie-strategie. Weet u nog?
Men zou beginnen met de bewoners van de woonzorgcentra, want dat waren
en zijn bij dit virus de meest kwetsbare personen: de overgrote meerderheid van
de zwaar zieken die in de ziekenhuizen en op de intensieve zorgafdelingen
terecht kwamen, waren de oudjes uit de woonzorgcentra. Door die prioritair te
vaccineren, zouden de ziekenhuizen, en in het bijzonder de intensive care
afdelingen, ontlast kunnen worden. Dan zouden "de helden van de zorg" eindelijk weer wat ademruimte krijgen. En er
zou eindelijk ook weer gelegenheid komen om andere, niet-Covid, patiënten de nodige
zorg te geven.
De andere, jongere en minder kwetsbare, mensen zouden nog even op hun
vaccin moeten wachten. Tot na de zomer, of misschien nog iets langer. Die
zouden dus wél nog een lange periode veelvuldig besmet kunnen raken, want die
hebben sowieso méér sociale contacten. Maar dat is niet zo erg aangezien zij zelden
ernstige ziektesymptomen ontwikkelen.
We zijn nu ongeveer zes weken bezig met die vaccinatiecampagne, en "Hoera!": er zijn zo goed als geen
(zwaar) zieke Covid-patiënten meer in de woonzorgcentra. De strategie heeft
perfect gewerkt zoals verhoopt. Alléén... het aantal ziekenhuisopnames daalt niet
en het aantal patiënten op intensieve zorgen ligt nu zelfs hoger dan bij het begin van de vaccinatiecampagne. Hoe komt het dat
dit aantal niet daalt, terwijl de meest kwetsbaren niet meer ziek worden?
Blijkbaar gaat het vooral om mensen tussen veertig en zeventig jaar. Zouden die
dan nu opeens wél ook "kwetsbaar"
geworden zijn?
Het verhaal dat ons voorgehouden werd, klopt dus blijkbaar niet
helemaal...
Ofwel hebben de experten ons dus gewoon voorgelogen. En was het onwaar
dat alléén de oudjes heel kwetsbaar zijn en dat jongere mensen (meestal) niet
erg ziek worden en alleen lichte symptomen vertonen, en dus maar zelden in het
ziekenhuis, laat staat op intensieve zorgen, terecht komen. Ofwel wisten ze het
eigenlijk gewoon zelf niet, en hebben ze zomaar iets verkondigd. In de hoop dat
ze het (toevallig) bij het rechte eind zouden hebben. (In feite hebben de zogenaamde
experts dat van bij het begin al gedaan: ze vertellen zomaar iets, om achteraf
dikwijls te moetenerkennen dat het eigenlijk
anders was...)
In elk geval: de gekozen vaccinatiestrategie werkt niet. De bedoeling
was immers vooral om de ziekenhuizen en IC-afdelingen te ontlasten, en dat is
duidelijk niet gebeurd. Wel integendeel !
Tenzij...
Misschien hadden de experten wél gelijk? Misschien was het virus tot
voor kort inderdaad alléén écht gevaarlijk voor de kwetsbare oudjes, maar is
dat nu veranderd? Misschien is het virus "gemuteerd"
om nu vooral de minder ouderen zwaar ziek te maken? Misschien valt het virus nu
vooral diegenen aan die nog niet gevaccineerd zijn?
Dat zou betekenen dat dit virus "intelligent"
is, en zich elke keer aanpast om onze verdedigingslinies te ontwijken en de
efficiëntie van onze tegenmaatregelen te ondermijnen. We hebben immers al
gezien dat het kan muteren naar andere "varianten"
waartegen onze vaccins minder goed werken.
Maar dat kan niet! Want een virus is géén intelligent wezen: het is
gewoon een klonter eiwitten. Tenminste toch... de virussen die wij kennen, de Aardse
virussen. Als dit virus intelligentie bezit (wat eigenlijk al met zoveel
woorden door onze beleidsmakers is toegegeven door uitspraken in de zin van "Dit virus houdt van contacten!"), dan is
dit géén Aards virus, maar komt het van elders. Het is een buitenaards wezen,
een "Alien"! In tegenstelling tot wat
ons in de Science Fiction films getoond wordt, zijn de aliens géén groene
mannetjes, of lieve kleine ventjes met een te groot hoofd, maar wél
levensgevaarlijke virussen. En dat is niet onlogisch, al bij al, want een virus
heeft geen zuurstof of water nodig, en een virus overleeft in de meest extreme
omstandigheden; ze zijn dus uitermate goed geschikt om een lange ruimtereis te
maken vanuit hun thuisplaneet naar de Aarde.
Hiermee is meteen ook het raadsel opgelost omtrent de herkomst van dit
virus. Het komt niet uit een Chinees laboratorium, het komt niet van
vleermuizen, maar het komt uit de ruimte! De langverwachte en gevreesde
buitenaardse invasie is begonnen. En wij staan er volkomen machteloos
tegenover: wat de mens ook verzint, het virus heeft er duidelijk onmiddellijk
een antwoord op. Het is een hopeloze strijd, en we zijn die aan het verliezen.
Omtrent de bedoelingen van dit buitenaards wezen is het nog een beetje
gissen. Ik vermoed dat dit virus enkel de "voorhoede"
is, de "stoottroepen". Zij moeten
ervoor zorgen dat ons sociaal en economisch stelsel helemaal ineen stort (en
dat is aardig aan het lukken), om de komst voor te bereiden van de leiders van
hun planeet. Die dan onze Aarde zonder slag of stoot zullen overnemen.
"The chances of anything coming
from Mars are a million to one, he said... but still, they come!" Alléén
komen ze vermoedelijk niet van Mars, maar van veel verder.
Laat ons even terugkeren in de recente nieuwsberichten...
Eind vorig jaar: grote commotie rond de arrestatie van de Russische
opposant Aleksej Navalny. Die was na
zijn herstel in een Duits ziekenhuis naar Moskou terug gereisd. Vraag me niet
waarom, want hij wist vooraf wat hem daar te wachten stond. Ofwel was hij
ontzettend overmoedig, ofwel ontzettend naïef, ofwel ontzettend provocerend. Hoe
dan ook... hij is, zoals iedereen en hijzelf wellicht ook verwacht had,
onmiddellijk gearresteerd en veroordeeld op basis van een vergezochte of zelfs
fictieve aanklacht. Heel de (Westerse) wereld reageerde ontzet en boos en
verwijtend. Terecht, trouwens. Want het proces was een schijnproces, en de
veroordeling was puur politiek geïnspireerd. Dit had niets met eerlijke en
onpartijdige rechtspraak te maken. Het hele proces was een farce, en de enige
bedoeling was een schaamlapje te vinden om te verbergen dat Aleksej Navalny een
politieke gevangene is.
Analoge taferelen in Myanmar, waar het leger genoeg had van het eigengereide optreden van de immens
populaire premier Aung San Suu Kyi.
Daar hebben ze het excuus van "verkiezingsfraude"
verzonnen om de premier te arresteren en de regering en parlement te ontbinden.
Een regelrechte staatsgreep, dus. Ook al proberen ze dat te vermommen als een
ingreep om "de democratie te beschermen".
En de betogingen tegen de legerleiding worden extreem gewelddadig onderdrukt. Opnieuw:
fel protest en hevige reacties vanuit de Westerse wereld. Want wij zijn de
bakermat van de democratie.
Een gelijkaardig verhaal speelde zich enkele jaren geleden in Turkije
af, toen president Erdohan een excuus zocht om zijn greep op het land te
verstevigen, en een mislukte militaire staatsgreep in de schoenen schoof van de
beweging van opposant Fethullah Gülen.
De man zelf werd bij verstek veroordeeld, maar hij was wijs genoeg om niet naar
Turkije terug te keren. En zijn "volgelingen"
werden massaal gearresteerd of weggezuiverd. Opnieuw: fel verzet vanuit de
Europese Unie tegen deze kaakslag voor de democratie.
Ook China heeft zich de woede van de Westerse wereld op de hals
gehaald door het gewelddadig optreden van politie en leger tegen de opposanten
in Hongkong. Schending van de mensenrechten en een aanslag op de democratische
principes: de Westerse wereld kon dat niet zomaar laten gebeuren. Want "democratie" staat bij ons hoog
aangeschreven.
Maar dan was er binnen Europa, in Spanje, dat akkefietje in Catalonië.
De Catalaanse premier Carles Puigdemont
had het lef om een referendum uit te schrijven over een mogelijke stap naar
onafhankelijkheid van die rijke regio. Het hele gebeuren werd door de Spaanse
centrale regering met harde hand onderdrukt. Mensen die wilden gaan stemmen
werden brutaal aangepakt, betogingen werden hardhandig uiteen geslagen en de "daders" van deze opstandige actie werden
opgepakt en veroordeeld tot belachelijk buitensporige straffen. De
hoofdbeklaagde, Puigdemont, wist te
ontkomen naar België. Spanje eiste dat hij zou uitgeleverd worden voor zijn
proces en om zijn straf te ondergaan. Maar Puigdemont
was ondertussen lid geworden van het Europees parlement, en kon dus beroep doen
op zijn diplomatieke onschendbaarheid.
Op vraag van het Spaanse Hooggerechtshof heeft het Europees Parlement
onlangs beslist om de diplomatieke onschendbaarheid van de heer Puigdemont toch op te heffen. Zodat hij
daadwerkelijk aan Spanje kan uitgeleverd worden voor zijn wandaden tegen de
natie (zijnde: het organiseren van een referendum dat een ongunstige uitkomst
had voor het centrale gezag). De Spaanse ambassadeur in ons land kon zijn geluk
niet op: "De democratie heeft gezegevierd."
En wat hadden de Catalaanse misdadigers dan precies gedaan om de
democratie te ondermijnen? Ze hadden niet opgeroepen tot een gewelddadige
opstand en ze hadden geen staatsgreep willen plegen; ze hadden alléén maar een referendum
georganiseerd. (Je weet wel: zoals de Britten een tijd geleden gedaan hadden om
zich los te maken van Europa.) De straf voor deze wandaad blijkt in Spanje 30
jaar cel te bedragen...
Dat het proces tegen Puigdemont en zijn trawanten een puur politiek
proces is, dat de gevangengenomen Catalaanse leider in feite politieke
gevangenen zijn, en dat de uitgesproken straffen werkelijk disproportioneel
zijn, dat willen ze in Spanje niet horen. En de rest van Europa hult zich
opeens in stilzwijgen.
Nu moet men mij toch eens uitleggen wat het verschil is tussen een
opposant in Rusland of in Hongkong of in Turkije, en een opposant in Spanje?
Waarom is de ene volgens de Europese leiders een "politieke gevangene" en de ander dan weer niet? Waarom is de arrestatie
en veroordeling in het ene geval een aanslag tégen de democratie terwijl dat in
het andere geval een "overwinning van de
democratie" zou zijn? Waarom mag de Spaanse politie brutaal en hardhandig
tegen Catalaanse betogers tekeer gaan, maar wordt de aanpak van de
politiemachten in Hongkong ten strengste veroordeeld?
De Russische Minister van Buitenlands Zaken, Sergej Lavrov, heeft dat heel fijntjes opgemerkt in zijn gesprek
met de Europese Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken Josep Borrell toen die de zaak Navalny
in Rusland wou aankaarten. En onze gezant is met rode kaken en stille trom
onverrichterzake weer naar huis vertrokken. (Pijnlijk detail: de heer Borrell
is een Spanjaard.)
Als men andere landen de les wil spellen, moet men wel zélf recht in
z'n schoenen staan, hee...
Het gaat niet goed met de vlinderpopulatie in Europa, schijnt het. In
de voorbije tien jaar is het vlinderbestand dramatisch afgenomen, en sommige
soorten zijn zelfs zo goed als helemaal verdwenen. Dat wordt beschouwd als een soort
alarmsignaal voor de gezondheid van de natuur in het algemeen. En in het
bijzonder voor de afnemende biodiversiteit, onder andere van de insecten, in
onze streken en in de wereld. De oorzaak zou vooral liggen bij de intensieve
landbouw en het gebruik van pesticides. Een probleem is ook, volgens
Natuurpunt, dat onze tuinen niet "vlindervriendelijk"
zijn: we zouden een grotere variatie aan "nectarplanten"
in onze tuinen moeten voorzien.
Vreemd genoeg heb ik helemaal niet die indruk. Integendeel zelfs: als
ik in de voorbije lente of zomer ging wandelen, dan zag ik véél meer (verschillende) vlinders rondfladderen dan
pakweg vijf jaar geleden. Wie mijn mening zou vragen, die zou mij eerder horen
verkondigen dat het bijzonder goed gaat met de vlinders. Al moet ik direct
toegeven dat ik géén kenner ben, en maar enkele soorten kan onderscheiden. Ik
loop ook niet de hele tijd naar vlinders rond te speuren. En dus is mijn beeld
misschien toch wat vertekend?
Hoe dan ook: bij Natuurpunt trekken ze al heel lang aan de alarmbel,
en daarom zijn ze daar sinds enkele jaren bezig met een jaarlijkse
vlindertelling in de zomer. Om objectieve en meetbare criteria te hebben om de
evolutie van het vlinderbestand in Vlaanderen op te volgen. (Ze doen dat op
andere momenten trouwens ook voor andere diersoorten: er is jaarlijks ook een
vogeltelling, en er is onlangs zelfs een verzoek geweest om molshopen te tellen...)
Een lovenswaardig initiatief, vind ik, want iedereen kan mee doen: je
hoeft geen vlinderkenner of wetenschapper te zijn. Gewoon vijf minuten "vlinderspotten" in je tuin.
Al heb ik er geen idee van hoe zoiets in z'n werk zou moeten gaan.
Alle insecten, en dus ook de vlinders, hebben bij uitstek een grillig en
onvoorspelbaar bewegingspatroon. Je kan ze nauwelijks volgen, en je verliest ze
sowieso binnen de kortste keren uit het oog. Als je een vlinder gezien hebt, en
die ontsnapt even uit je blikveld, hoe weet je dan of het al dan niet diezelfde
vlinder is die kort daarna weer voor je gezicht komt vliegen? Als je een
vlinder op een struik ziet zitten, en opeens is die weg, en kort daarna zit er
weer een vlinder op diezelfde struik, hoe kan je dan weten of het een andere
vlinder zou zijn? Hoe begin je eraan om vlinders te tellen? Hoe houd je een
correcte score bij? Ik zou het echt niet weten.
Natuurpunt legt er alvast de nadruk op dat je er moet op letten geen
vlinders "dubbel" te tellen. Ze beseffen
dus ook wel het probleem, lijkt mij. Maar ik heb op hun website geen
suggesties gevonden om dat met zekerheid te vermijden...
Ik heb er al aan gedacht om elke vlinder die ik zie te vangen en te
ringen. Zoals ze bij de vogels doen in het Zwin of in Planckendael. Maar die
vlinders hebben zó'n dunne en kleine pootjes. Vind maar eens een ring die klein
en licht genoeg is!
Of misschien zou ik de vlinders kunnen "chippen"? Zoals ze bij een wolf doen. Maar die vlinders hebben van
die flinterdunne vleugels. Vind maar eens een chip die klein en licht genoeg
is!
Misschien zou ik met een spuitbus gereed kunnen zitten, en elke
vlinder binnen mijn gezichtsveld groen of blauw spuiten? Maar probeer maar eens
te mikken op zo'n fladderaar? De kans dat ik raak spuit, is nihil. En
bovendien: als ik in zijn/haar ogen zou spuiten, maak ik het beestje misschien
wel blind. Dus ook dat idee moet ik laten varen.
Ik zou natuurlijk kunnen proberen om elke vlinder die ik zie te vangen
met mijn vlindernet, maar als ik daar als een wildeman sta te zwaaien met mijn
net, dan zoeken alle vlinders al direct een minder geagiteerde tuin uit, en zal
ik bijzonder weinig vlinders op mijn telraam staan hebben. Dat is dus wellicht
ook al geen goed idee.
Ik zal het voorlopig maar aan de specialisten over laten, en de resultaten van
de voorbije vlindertelling gewoon accepteren. Daaruit zou blijken dat er meer bosvlinders zijn dan de vorige jaren,
maar minder graslandvlinders. En dat
de soorten die houden van de warmte ook bij ons in opmars zijn. Al bij al niet
zó negatief als ons soms voorgehouden wordt.
Maar misschien moet ik volgende zomer toch eens zélf tellen. Als iemand mij
een bruikbare suggestie aan de hand kan doen om dubbeltellingen te vermijden?
Herinnert u zich de inauguratie van Joe Biden als nieuwe president van
de USA? Het meest beklijvende moment daarbij was ongetwijfeld toen een jonge
zwarte vrouw, Amanda Gorman, een speciaal
voor de gelegenheid geschreven, eigen gedicht begon te declameren.
In haar gedicht klonk het onder andere (vrij vertaald):
"We sluiten de
breuklijn, want we weten dat we voor een goeie toekomst eerst onze verschillen moeten vergeten.
Dat we voor
altijd verbonden zijn, zegevierend. Niet omdat we nooit meer nederlagen zullen kennen. Maar omdat we nooit meer zo verdeeld zullen zijn."
De hele wereld zat met open mond te kijken en te luisteren naar deze (voor
de meesten onbekende) dichteres. De bewonderende kreten bij haar prachtig
gedicht waren niet te tellen. En zoals dat meestal gaat: de uitgevers hadden
geld geroken, en binnen de kortste keren zou een volledige dichtbundel
van de nieuwe heldin verschijnen.
Uiteraard kon de Nederlandstalige wereld niet achter blijven, en
uitgeverij Meulenhoff heeft de
rechten gekocht om een Nederlandstalige versie uit te brengen. De delicate
opdracht om de gedichten van Amanda
Gorman naar het Nederlands te vertalen, werd toevertrouwd aan Marieke Rijneveld, een succesvolle
Nederlandse schrijfster. De keuze van Marieke
Rijneveld leek voor de hand liggend, al was het maar omdat ook zij een
jonge vrouw is én omdat zij zélf al een paar (bejubelde) dichtbundels heeft
gepubliceerd. Ook het managementteam rond Amanda
Gorman kon zich naar verluid perfect vinden in de kandidatuur van Marieke Rijneveld.
Maar helaas... Al gauw kwamen de reacties op Twitter los, op initiatief
van een zwarte "activiste": Janice Deul. Dat ontaardde binnen de
kortste keren in een storm van protest en kritiek. Waarop Marieke Rijneveld de eer aan zichzelf gehouden heeft, en uitgeverij
Meulenhoff op zoek moet naar een
andere vertaalster.
Wat is er nu zo gruwelijk fout aan Marieke
Rijneveld? Ze is blank!
Het idee dat een blanke schrijfster de vertaling zou verzorgen van een
gedicht van een zwarte dichteres, is blijkbaar voor een groep mensen ondenkbaar
en onaanvaardbaar. Met het argument dat een blanke zich nooit voldoende in de
leefwereld van een niet-blanke kan inleven om een vertaling te maken die de
geest van de oorspronkelijke gedichten getrouw weer geeft. Nee, zoiets kon en
kan alléén tot een goed einde gebracht worden door een zwarte vertaalster.
Dat die fanatieke dwarsliggers hiermee meteen ook zeggen dat blanken
eigenlijk niet eens die gedichten moeten of mogen lezen, vermits wij er toch
niets van zullen snappen, daar hebben ze duidelijk niet direct bij stil
gestaan.
De toon van het gedicht, in de geest van Joe Biden's boodschap, was vooral
gericht op "verbinding" en "vereniging", en tégen de moordende polarisatie
uit de erfenis van Donald Trump. Maar dat lijken die verontwaardigde twitteraars al
vergeten te zijn, want door hun protest wijzen ze nu nét die "verbinding" af en versterken ze de
polarisatie. Méér dan al die blanken die afgeven op de niet-blanken, versterken
zij de afstand en de verdeeldheid tussen blank en zwart.
We mogen het vermoedelijk zo niet noemen, maar dit is zonder meer discriminatie.
Marieke Rijneveld wordt
afgewezen puur en alléén omwille van haar huidskleur; de job wordt haar ontzegd
puur en alléén omwille van haar huidskleur. En dan nog door die mensen die
vermoedelijk het hardst staan roepen om de rassendiscriminatie aan te klagen.
Daarmee bewijzen ze hun zaak in elk geval géén dienst.
En daarmee bewijzen ze ook de dichteres Amanda Gorman geen dienst, want als ze mij zeggen dat ik te blank
ben om iets van die gedichten te snappen, dan zal ik die dichtbundel in elk
geval nooit kopen. Ook al was ik het na de bevlogen declamatie wél van plan
geweest...
Iedereen zal wel al gehoord of gelezen hebben over die jogger die, een
tijdje geleden al, dat braaf hondje met een mes gestoken heeft, waarna het
beestje aan die verwondingen overleden is. En iedereen heeft daar een héél
categorieke mening over en veroordeelt die daad van agressie ten strengste.
Want inderdaad: zoiets kan écht niet door de beugel. Om te beginnen:
wie neemt in godsnaam een steekwapen mee om te gaan joggen? Als bescherming
tegen de wolven misschien? Of uit schrik voor overvallers langs de trage wegen?
Dat doe je dus niet! En wie trekt in godsnaam een mes wanneer men zich bedreigd
voelt door een mini hondje? Dat doe je dus niet!
Al moet ik eerlijk toegeven dat de gedachte "Had ik nu een revolver bij gehad, dan had ik geschoten!" mij ook
wel bekropen heeft op die momenten dat een hond naar mij begon te grollen en
blaffen, of naar mij op begon te springen zonder enige aanwijsbare reden. Wie
mijn eerdere blogstukjes gelezen heeft, zal daar wel niet verwonderd over zijn.
Volgens de eigenares van het neergestoken hondje (een Jack Russel), liep het beestje "gewoon een eindje mee op" met de jogger.
Sta mij toe om daar aan te twijfelen: een Jack
Russel loopt niet "gewoon een eindje
mee op", een Jack Russel komt naar
je toe gelopen en staat te keffen en te grollen dat het niet leuk meer is. Een
mens zou van minder geïrriteerd raken...
Wat de juiste versie ook moge wezen, feit is dat de hond niet aan de
leiband gehouden werd. En dat is strafbaar. Dat is zonder meer verkeerd. En het
is onverantwoord. Al was het maar voor de veiligheid van de hond zelf. Of die
van toevallige voorbijgangers. Stel dat de hond naar een kind was toegelopen
dat aan het fietsen was en dat het kind van het verschieten gevallen was?
Wie in dit verhaal dus een "schuldige"
wil zoeken: dat is niet alléén die jogger met zijn mes, maar ook de eigenares
van de hond.
Waarmee de jogger niet vrijgepleit wordt, dat is duidelijk. Maar de
reacties achteraf via de sociale media, die waren (nog maar eens) buiten
proportie. Zeg maar schandalig!
Blijkbaar
is men erin geslaagd om de identiteit van de "dader" te achterhalen. En zijn adres, en waar hij werkt.
(Inderdaad: "privacy" bestaat al lang
niet meer. Zodra men zich op de sociale media waagt, geeft men eigenlijk zijn
privacy op...) Het fenomeen heet "doxing",
heb ik geleerd: "Doxing is het vergaren
en publiceren van persoonlijke gegevens van een individu, vaak met de bedoeling
om het slachtoffer voor schut te zetten. Het is veelal een wraakoefening door
middel van schending van de privacy."
En daarna was het hek van de dam: doodsbedreigingen via Facebook, en
fysieke bedreigingen bij de man thuis en zélfs aan zijn werk.
Er zijn dus drie mensen die hierbij zwaar in de fout zijn gegaan en
zouden moeten gestraft worden. De eigenares van het hondje, die blijkbaar dacht
dat de regel dat een hond altijd aan de leiband moet, niet voor haar van toepassing
was. De jogger die met een verboden wapen rond liep en zijn zelfbeheersing niet
kon bewaren bij de agressie van het mini-hondje. En de lafaard die de gegevens
van de jogger online heeft gezwierd met de bedoeling andere agressievelingen op
te hitsen.
Meer recent hebben we trouwens een nieuw geval van doxing mogen beleven: met die
ongeduldige fietser die een klein kind opzij heeft geduwd omdat het hem voor de
wielen liep. Over de juiste toedracht van de zaak bestaan ook hier
verschillende versies, maar de fietser is door de sociale media wél al
veroordeeld, en hij kreeg daarna de volle lading vuiligheid en dreigementen
over zich heen. En zijn gezin met hem. Ook al is hij ondertussen door het
gerecht wél vrijgesproken.
Daar waar ons gerecht drie jaar lang intensief bezig is om een dossier
op te bouwen bij de aanklacht van "elektronische
belaging" door Bart De Pauw, blijven zij die door doxing letterlijk levens in gevaar brengen, gewoon onbestraft.
Want dat is blijkbaar geen prioriteit voor onze justitie...
Op die zonovergoten 2 maart heb ik mijn stappenteller eindelijk nog
eens aan het werk gezet. Het was al geleden van 15 januari, en eigenlijk
schaamde ik me diep. Ik had me verwacht aan bijtende kritiek, maar mijn
stappenteller is duidelijk van het positieve soort: op het einde van mijn
wandeling heeft hij me zelfs op gejuich getrakteerd. Hoewel ik amper 6.600
stappen achter de rug had. Veel meer kon ik niet aan met mijn stramme benen na
die lange winterslaap. Het is duidelijk dat ik oud aan het worden ben: niet
meer zo snel, en veel rapper moe. Mijn zonen laten niet na mij dat op tijd en
stond onder de neus te wrijven:
Je wordt ouder
papa, geef 't maar toe Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe Je wordt ouder papa, je wordt ouder pappa Je wordt ouder papa, geef 't maar toe Je bent nog snel maar ook eerder moe
Ik ben deze keer eens in de "Pastorietuin"
in het centrum van Merelbeke binnen gestapt. Bij al mijn voorbije wandeltochten
was ik daar vreemd genoeg eerder nog nooit binnen geweest. Ik moet eerlijk
toegeven dat ik nogal teleurgesteld was over de aanblik van de "tuin", maar ik vermoed dat dit alles met
de tijd van het jaar te maken had. De tuin was duidelijk nog in "wintermodus". Zo goed als zonder kleur. Behalve
bruin dan, in vijftig tinten. Ik zal eens terug moeten gaan in de lente of in
de zomer, als de tuin zal openbloeien en de struiken er weer fris groen bij
zullen staan. Ik zal dan sowieso ook méér van de tuin kunnen zien, hoop ik,
want door dat corona-kapsel hangt mijn weelderige haardos voor mijn ogen en
zie ik maar de helft van wat er rondom mij te zien is...
Wat er wél héél welig tierde, in de Pastorietuin, dat waren lege
blikjes van frisdrank, plastieken flesjes van water, wikkels van snoeprepen, verfrommelde
sigarettenpakjes en peuken. Ik denk dat die soorten minder seizoensgebonden
zijn, en dat die in alle seizoenen even weelderig op de bodem te vinden zijn.
Binnen in de Pastorietuin wel méér dan erbuiten. Wat mij doet vermoeden dat die
gewassen beter floreren in afgesloten tuinen dan langs de openbare weg.
Er was ook een geheel nieuwe soort te vinden tussen de struiken. Een
soort die een jaar geleden nog helemaal niet in onze contreien voor kwam: het papieren mondmasker. Volgens mij is
dat een exoot die, min of meer per ongeluk, uit Azië is geïmporteerd. Misschien
wel samen met de verfoeide Aziatische
Hoornaar? Ik heb wel de indruk dat de soort hier héél goed gedijt, en zéér
snel vermenigvuldigt. Ik hoop maar dat dit niet wéér zo'n woekerende
onuitroeibare soort is als de Japanse Duizendknoop,
want dan raken we er wellicht nooit meer vanaf !
Uiteraard ben ik ook weer voorbij het foeilelijke Merelbeekse Cultuurhuis gestapt. Als er een prijs
zou uitgereikt worden voor het allerlelijkste gebouw ter wereld, dan komt ons Cultuurhuis zéker in aanmerking. Heb ik
al verteld dat het een roestbruine blokkendoos is? En als ik "roestbruin" schrijf, dan bedoel ik dat
letterlijk. Het is niet roodbruin geverfd, het is gewoon roest: de buitenkant
is bedekt met stalen platen die vrolijk aan het oxideren zijn. Ik vraag me af
wat dit met ons grondwater doet als het ijzeroxide met de regen in de bodem
sijpelt?
Maar ik moet wel toegeven: het is zó lelijk dat het op een bepaalde
aparte manier toch "mooi" is, of toch
in elk geval bezienswaardig.
(En het is al bij al minder lelijk dan wat er in
de Pastorietuin allemaal tussen het gebladerte op de bodem te vinden was...)
Misschien had ik ons tuinhuis in plaats van in duurzaam hardhout
eerder in staal moeten laten optrekken. Dan was het ondertussen ook al een roestbruine
blokkendoos geweest. En ik had er heel zeker cultuur-subsidies voor gekregen...
De sociale (én de reguliere) media stonden begin maart in rep en roer na een
controversiële uitspraak in een rechtszaak omtrent verkrachting.
Het ging om twee mannen die, elk om beurt, een jonge vrouw verkracht
hebben in de toiletten van een danscafé in de Overpoortstraat in Gent. En die
hun "heldendaad" bovendien gefilmd
hebben en op de sociale media hebben gepost. De jonge vrouw in kwestie was op
het moment van de feiten te dronken om te beseffen wat er gaande was (wat, dat moet
gezegd, niet bijster slim was), en heeft het pas achteraf ten volle begrepen
toen ze het filmpje te zien kreeg...
De beide mannen zijn uiteindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf "met uitstel", wat betekent dat ze
tot nader order, zolang ze zich niet opnieuw schandelijk misdragen, helemaal niet naar
de gevangenis moeten en gewoon vrij kunnen blijven rondlopen. Het argument voor
die onbegrijpelijk lichte straf is dat het meisje in kwestie een vriendin van
hen was (alsof dat er iets toe doet?) en dat ze allebei een blanco strafblad
hadden. Wat dus impliceert dat de eerste keer dat je zoiets vreselijks
uitricht, al bij al niet zo erg is. Als we allemaal een vrijgeleide zouden
krijgen om één keer een zeer ernstig misdrijf te plegen, dan zou dit een fijne
wereld worden om in te leven... En het meisje in kwestie heeft er geen boodschap
aan dat zij het eerste slachtoffer van die mannen is geweest en dat het dus,
volgens de rechter, allemaal niet zo erg is.
Ik weet het wel: ik ben geen jurist, en ik kan me dus ook niet in de
plaats van die rechter stellen. Die heeft ongetwijfeld, mag ik hopen, in eer en
geweten geoordeeld op basis van de bestaande wetgeving. Een bestaande
wetgeving, trouwens, waarin de maximum straf voor verkrachting van een
meerderjarige slechts vijf jaar gevangenis bedraagt. Die straf staat totaal
niet in verhouding tot de ernst van de feiten: dat is een straf die je ook kan
krijgen voor een diefstal! (Ter vergelijking: Bart De Pauw riskeert voor zijn
stomme sms'jes al een straf van twee jaar effectief...)
Eind vorig jaar zijn een paar mannen inderdaad tot vijf jaar
gevangenis veroordeeld omwille van een brutale verkrachting op een
snelwegparking. Maar zelfs dan nog: vijf jaar gevangenisstraf, waarvan ze in de
praktijk vermoedelijk maar twee jaar zullen moeten uitzitten. Terwijl de
verkrachte vrouwen levenslang onherstelbaar gekwetst en beschadigd
achterblijven.
In dit recente geval, in Gent, hebben de daders dus niet die maximum
straf gekregen. In feite hebben ze eigenlijk géén straf gekregen. Dat het in
Gent beperkt is gebleven tot een straf "met
uitstel" is des te merkwaardiger, omdat de beide verkrachtingszaken heel wat
gelijkenissen vertonen. In de beide gevallen kende de vrouw de twee daders,
min of meer toch. In de beide gevallen was de vrouw te dronken om goed te
beseffen wat er gebeurde. En in de beide gevallen hebben de mannen vol trots
hun daden gefilmd.
De daders in Gent lopen dus onbekommerd vrij rond, en morgen kan die jonge vrouw
hen gewoon opnieuw tegen het lijf lopen. Ik wil er niet bij stil staan wat
zoiets doet met een mens. En morgen kunnen ze ook een andere studente oppikken
in een studentencafé of discotheek, en dan... Dan zullen ze ongetwijfeld wél een effectieve
straf krijgen, maar het nieuwe slachtoffer zal daar weinig troost in vinden.
Vanwaar die lichte straffen in dit geval? Ik weet het niet. Er zullen
vermoedelijk "verzachtende omstandigheden"
in rekening gebracht zijn, zeker? Dat het meisje geen weerstand geboden heeft,
misschien? Maar dat kon ook moeilijk, want ze was totaal van de wereld. En hoe
dan ook hebben die mannen de jonge vrouw "gebruikt",
of liever: "misbruikt". Dat de
jongens zelf niet meer nuchter waren? Maar dat lijkt mij eerder een "verzwarende omstandigheid". Dat ze nooit
eerder veroordeeld waren? Dat is bijzonder handig om weten voor wie het ook
eens zou willen proberen.
Voor wat mij betreft hadden ze zelfs nog extra moeten gestraft worden
omdat ze het hele voorval gefilmd hebben. Want daarmee hebben ze naast het
fysieke leed, het meisje ook psychisch en sociaal "verkracht": dit zal haar voor de rest van haar leven achtervolgen...
Ik ben maar wát blij dat ik geen rechten gestudeerd heb. Ik zou er
niets van gebakken hebben. Ik begrijp duidelijk helemaal niets van ons
rechtssysteem: ik begrijp de strafmaat niet, en ik begrijp het idee van de "verzachtende omstandigheden" nog veel
minder...
En als dit een signaal zou moeten geweest zijn om vrouwen méér te motiveren
om zeker klacht neer te leggen wanneer ze het slachtoffer zijn van een verkrachting,
dan was dit een bijzonder fout signaal: als de daders toch geen straf krijgen,
ook al is hun misdaad bewezen, waarom zou je dan de moeite doen?
Wat doe je als je werkelijk een massa geld te veel hebt? Of zoals ze
dat bij de EuroMillions verwoorden: als je "schandalig
rijk" bent...
Je richt een ruimtevaartbedrijfje op, genaamd SpaceX of Virgin Galactic.
En je bouwt raketten die satellietjes de ruimte in kunnen schieten. Ik vermoed dat
dit voor die rijke mannen een kinderdroom geweest is die nu eindelijk kan
uitkomen. Richard Branson en Elon Musk zijn voorbeelden van
superrijken die er als kind ongetwijfeld altijd van moeten gedroomd hebben ooit
eens een échte raket te lanceren.
Maar als je écht ambitieus bent, en écht bulkt van het geld, dan stopt
het daar niet. Dan bouw je ook raketten en ruimtecapsules die mensen naar de
ruimte kunnen brengen. Bij Richard
Branson is het succes nog wat wisselvallig, en gaat het allemaal niet zo
vlot als hij wel zou willen. Maar Elon
Musk, die gaat als een speer! Onlangs heeft zelfs één van zijn raketten een
aantal nieuwe bewoners naar het ISS
gebracht. En zijn "herbruikbare"
raket is veilig en wel weer op aarde geland. Klaar om gerecycleerd te worden.
Wat Elon Musk heeft doen besluiten dat het tijd is voor een volgend
projectje. Alweer een ideetje dat hij deelt met Richard Branson, en alweer
hinkt Branson hopeloos achterop. SpaceX
zal in de loop van 2021 een allereerste "toeristische"
ruimtevlucht organiseren. Het reisprogramma is wel relatief beperkt, moet ik
toegeven: met een raket de lucht in, een drietal dagen rondjes draaien rond de
Aarde, en weer terug. Nee, er zijn geen alternatieve uitstapjes voorzien, en
ook geen bijkomende attracties. Alléén enkele rondjes draaien rond Moeder
Aarde. Wat op zich natuurlijk al spectaculair genoeg is, vermoed ik. Maar
vermits je in anderhalf uur rond bent, zal je wel zowat 50 keer ongeveer
hetzelfde schouwspel mogen aanschouwen.
De attractie is helaas niet voor iedereen weg gelegd. Ook hier kijken
we vooral naar mensen die hopen geld te veel hebben en geen idee kunnen
verzinnen om daar iets nuttigs mee te doen. Eén passagier heeft ondertussen al
een ticketje verworven: de heer Jared
Isaacman, multimiljardair. Maar er zijn dus nog een paar zitjes vrij, voor
wie er (minstens) 100 miljoen voor over heeft. Voorwaarde is wel dat je niet al
té groot mag zijn (minder dan 2 meter) en niet al té zwaar (minder dan 113 kg).
Wat precies de redenen zijn voor die beperkingen, is een raadsel voor mij. Ik
vermoed dat de heer Isaacman zelf
daar nét aan voldoet?
Elon Musk heeft daarmee alvast wel zijn grote concurrent verslagen.
Want hoewel die ook al een ticketje heeft kunnen verkopen voor een vlucht met
zijn ruimtetuig, is dat voorlopig nog niet van de grond geraakt...
De ambities van Elon Musk reiken trouwens nog veel verder dan een
toeristisch uitstapje naar het ISS of enkele toertjes rond de aarde. Nee, hij
wil naar Mars. En daarvoor heeft hij een nieuwe raket laten ontwerpen. Eén die
véél krachtiger is dan de raket die nu gebruikt wordt. Ook die zou
recycleerbaar (moeten) zijn, en daardoor op termijn véél goedkoper dan de
wegwerpraketten die nu door de NASA of de ESA of de Russen gebruikt worden.
De eerste testen zijn in elk geval, althans volgens de commentaar van
de heer Musk, "heel positief". Ook al
is de raket bij de drie voorbije pogingen ontploft bij (of, recent, kort na)
het landen... Aan dat "herbruikbaar"
karakter van de Falcon Heavy is
precies toch nog een beetje werk.
Gelukkig heeft Elon Musk een winstgevend bedrijfje dat voor de nodige
fondsen kan zorgen...
