|
Joe Biden heeft, op zijn allereerste werkdag, met één pennentrek de
fondsen voor Donald's muur weer ingetrokken, en zijn immigratiebeperkingen
ongedaan gemaakt. En met een andere pennentrek heeft hij de USA weer binnen
geloodst in de WHO, en in de "klimaatovereenkomsten".
Of de aanleg van de "Keystone XL"
pijpleiding weer stil gelegd. (Voor meer informatie over de aanleg van die
pijpleiding, zie mijn blog-bijdrage van 10 juni 2020.)
Dat is bijzonder goed nieuws, behalve dan voor de rabiate
Trump-aanhangers die de eerdere beslissingen van Donald Trump genegen waren.
Maar het is tegelijk verontrustend dat er alléén maar een simpele handtekening
nodig is om beslissingen door te drukken, in de ene of in de andere richting,
die voor de hele wereld levensbelangrijk zijn. Wie daar een beetje verder over
doordenkt, moet daar toch koude rillingen bij krijgen? Eén enkele man kan, naar
het hem goed dunkt, via een "presidentieel
decreet" de hele wereld zijn mening opdringen. Zonder enige inspraak van de
bevolking of haar vertegenwoordigers in zijn land. Méér zelfs: zonder enige
inspraak van alle andere landen en hun inwoners, die ook door die maatregel
getroffen worden.
Hoe kan dat? Wat maakt dat één man zó veel macht kan hebben? In eigen
land, en zelfs over de hele wereld! Als dat iemand is met een mensvriendelijke
instelling, zoals opa Joe Biden, dan is er geen man overboord. Maar we hebben
geleerd dat een psychopathische narcist, die enkel en alléén zijn eigen profijt
en zelfbevestiging voor ogen heeft, evengoed die macht had. En er
vermoedelijk ook méér gebruik van gemaakt heeft.
Dat één enkel iemand zó veel macht bezit, is niet alléén beangstigend,
het is ook ronduit griezelig. En het is niet gezond! Maar het kan natuurlijk alléén
omdat "men" hem/haar die macht heeft
gegeven en/of (stilzwijgend) toelaat dat zó veel macht in één enkele persoon
gebundeld is. Dat dit binnen de Verenigde Staten geaccepteerd wordt, tot daar
nog aan toe: dat zal wel zo geregeld zijn door hun grondwet die enorm veel
macht heeft toegekend aan de president. Maar dat die macht over de gehele
wereld geaccepteerd, of in elk geval niet gecontesteerd, wordt, dat is toch wel
bizar.
Alle regeringen of staatshoofden, over de hele wereld, lijken zich er
zomaar bij neer te leggen dat de president van één enkel land erover kan
beslissen of het globale "klimaatplan"
een kans van slagen heeft of niet. Dat één man kan bepalen of de
Wereldgezondheidsorganisatie al dan niet de middelen krijgt om haar broodnodig
werk te kunnen doen. Sterker nog: de president van de Verenigde Staten van
Amerika kan, gewoon door een handtekening te zetten, beslissen of Europa al dan
niet een gasleiding naar Rusland kan aanleggen; of we in Europa wel producten
van Huawei mogen gebruiken; welk land, waar ook ter wereld, hoeveel wapentuig krijgt; hoe de toekomst
van de Palestijnse staat er zal uitzien. Enzovoort...
Nee, ik snap het niet.
Met alle respect voor Joe Biden en voor zijn doortastende aanpak: het
klopt langs geen kanten dat één man (of vrouw) zó veel ongecontesteerde macht
heeft. En ik vermoed dat Vladimir het
helemaal met mij eens zal zijn.
De stoere Russische beer ligt 's nachts waarschijnlijk huilend van
frustratie in zijn bed bij het idee dat hij, met ál zijn macht, nog geen
fractie van het gezag en de wereldwijde impact van een Amerikaanse president
heeft. En gelukkig maar, denk ik zo, want stel dat ook Poetin met één enkele
handtekening het aanschijn van de wereld zou kunnen veranderen?
(Maar Vladimir heeft dan weer wél een paleis staan waar dat van de
Zonnekoning een puntje kan aan zuigen...)
|
