|
In de nasleep van de "Black
lives matter" beweging, is het bijna een "gewoonte" geworden om te protesteren tegen "het politiegeweld". Ook als er, althans op het eerste zicht, geen
enkel politiegeweld aan te pas is gekomen. Ook hier bij ons, in België. En dan
vooral, wellicht niet toevallig, in Brussel.
Om één of andere reden draaien die betogingen en protesten altijd uit
op "relletjes", op grof geweld. Om
één of andere reden laten die "protestanten"
altijd een onthutsend spoor van vernieling achter. Waarbij ik mij onmiddellijk
af vraag: "Als je komt protesteren tegen
politiegeweld, waarom moet dat dan altijd uitmonden in eigen geweld en
agressie?" Ik stel me voor dat iemand die "tegen geweld" is, toch zelf ook geweldloos zal blijven. Of niet? Je
kan toch niet luidop komen demonstreren tegen geweld en dan zélf op een
agressieve manier tekeer gaan?
Wat mij doet vermoeden dat het die relschoppers helemaal niet om dat
(vermeende) "politiegeweld" te doen
is, maar wél om een (gemakkelijk) excuus om zélf herrie te komen schoppen en zo
véél mogelijk vernielingen aan te richten.
Neem nu dat ongeval, vorig jaar, in april 2020, met een jongen van 19
die met zijn brommer op de vlucht was gegaan voor een politiecontrole, en die
pardoes op een politiecombi is gebotst. De jongeman heeft zijn stommiteiten
niet overleefd, en prompt kwam het tot "protesten"
tegen "het politiegeweld" (in
realiteit: ordinaire en gewelddadige rellen) in Anderlecht. En begin dit jaar
was het opnieuw prijs: een jongeman die door de politie was opgepakt, is jammer
genoeg in de cel overleden aan een hartstilstand; blijkbaar had de jongen een
hartafwijking. Ook nu weer was Brussel te klein. Een "vreedzame" betoging om "opheldering"
te eisen, is binnen de kortste keren ontaard in een lawine van agressie en geweld
en vandalisme.
Het doet me terugdenken aan één van die vele keren in Parijs. Waar het
ook om de haverklap uit de hand loopt. Die ene keer, in 2005, was het er écht
wel over. Toen hadden een paar jonge boefjes, ook al op de loop voor de
politie, en dus niet bepaald "onschuldig",
zich verstopt in elektriciteitskasten langs de weg. Dat dit verkeerd zou
aflopen, was te voorspellen: ze zijn allebei geëlektrocuteerd door aanraking
met de kabels. Ik weet het: dat is een verschrikkelijk drama, zéker voor de
nabestaanden. Maar zeg nu zelf: hoe stom kan je zijn? Daar hadden hun "vrienden" geen boodschap aan, en dit
incident was de aanleiding voor één van de meest gewelddadige weken in Parijs,
en in Frankrijk in het algemeen.
Dat de "vrienden" van die
jongens hen tot "slachtoffers"
bombarderen, terwijl het eigenlijk "daders"
zijn, tot daar nog aan toe. En dat ze hun woede of verdriet op iemand moeten
afreageren, dat is niet abnormaal. Maar dat ze de politie daar elke keer de
schuld van willen geven, dat is toch ferm bij het haar getrokken. En hoe dan
ook is dat geen enkel excuus voor wat zich daarna in en rond Parijs heeft
afgespeeld. Of in en rond Brussel.
Als ik zou durven schrijven dat de relschoppers telkens allochtonen
waren, dan word ik vermoedelijk van "racisme"
beschuldigd, maar dat zijn nu eenmaal de harde feiten. Het is jammer genoeg een
pijnlijke vaststelling dat sommige minderheden die zich (al dan niet terecht)
gediscrimineerd voelen, reageren met een overdreven "zelfbewustzijn". Omdat ze het slachtoffer zijn van discriminatie,
denken ze dat ze zich, als compensatie, alles
mogen permitteren. (Dat is dezelfde redenering die ook de Israëlische regering
keer op keer gebruikt: zij, de Joden, zijn zwaar vervolgd geweest, en dat heeft
hen het recht om alles te doen wat ze willen...)
Misschien moet ik eerder spreken over "ontspoorde" en "ontwortelde"
jongeren, met geen enkel normbesef en geen enkel respect voor onze waarden. Ongeacht
hun origine of achtergrond. Het lijkt wél dikwijls te gaan om jonge mannen die
opgegroeid zijn in een streng religieuze omgeving en bij wie de balans, in een
poging om daaraan te "ontsnappen",
volledig naar de andere kant is doorgeslagen. Ze weigeren pertinent zich te
integreren of zich te plooien naar wetten en regels. (Ook niet die van hun
ouders.) Door zich los te rukken van die diepreligieuze context, zijn ze hun
oorspronkelijke "identiteit" kwijt
geraakt, en moeten ze op zoek naar een nieuwe identiteit. En die vinden ze in
een groep gelijkgestemden. Komt daar nog bij dat ze zich (al dan niet terecht) gefrustreerd
voelen door het ontbreken van vooruitzichten en "kansen". Ze voelen zich achteruit gestoken en benadeeld, waardoor
ze allemaal "een kort lontje" hebben.
En dus zoeken ze naar manieren om hun frustraties en woede kwijt te
raken, en om zich te "wreken" op
diegenen die hen "tekort doen". Ze
richten hun pijlen dan vooral op de politie, omdat die hen belemmeren in hun
pogingen om zichzelf te "bewijzen".
En zo profiteren ze van elke gelegenheid en van elk excuus om zich gewelddadig
uit te leven tegenover de ordediensten (maar evengoed tegenover brandweer of
hulpdiensten). En al zeker als ze in groep zijn, want dan verdwijnen, onder de "groepsdruk", ook de laatste restjes "menselijkheid".
Welzijns- en buurtwerkers, en mensenrechtenorganisaties pleiten voor
begrip en voor "preventieve maatregelen",
eerder dan repressie of straf. Ik denk dat een "harde aanpak" hier beter geplaatst is.
Voor die jongeren zélf, want aan een opgestoken vingertje laten zij
zich niets gelegen. Maar ook, en vooral, voor de rest van de allochtone
gemeenschap. Want die ontspoorde jongeren, dat zijn dan wel uitzonderingen,
maar door hun gedragingen riskeren zij het compleet te verpesten voor de
gehele gemeenschap. Die dan gestigmatiseerd wordt door het gedrag van die
enkelingen.
|
