Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
12-12-2012
12 december Goede herinneringen
Je gaat naar de drankenhandel en koopt een kersverse, onaangeroerde, veelbelovende, heerlijke krat Duvel. Regelmatig maak je thuis een flesje open en je geniet van elke van de zeven liter en twee en negentig centiliter hemels vocht dat je in huis hebt gehaald. Dan komt het moment dat je en geloof me, dat gebeurt onverwacht en sneller dan je denkt ontdekt dat je aan het laatste flesje begint. Bij deze wilde ik eigenlijk alleen maar vertellen dat ik, zeer tot mijn ontsteltenis, deze avond moest vaststellen dat ik geen Duvel meer in huis had . Goede herinneringen blijven, zegt men en daarom heb ik deze krat dan ook maar eens op de foto gezet ik had m ook drama, of paniek kunnen noemen, maar uiteindelijk ging ik voor de bovenstaande titel. Morgen is de drankenhandel weer open
Het jaar loopt ten einde en tezelfdertijd ook het eerste kwartaal van het schooljaar natuurlijk. Dus zijn er in alle onderwijsinstellingen tests en proefwerken om de kennis van de leerlingen te evalueren. In het volwassenen onderwijs is dat niet anders en broer en zus Swa en Josee moeten vóór aanstaande maandagaantonen dat ze de cursus WORD 2010 helemaal verteerd hebben. Ze kregen een turf van een document toegestuurd dat ze moesten in elkaar knutselen met gebruikmaking van het volledige gamma slimmigheden die er in het programma zitten. Ik vond het wel grappig hoe ze samen in de naslag-cursuspaginas doken. Ze hadden het er in ieder geval zo druk mee dat ze niet eens doorhadden dat ik deze foto maakte. Toen Josee uiteindelijk vergat haar werk op te slaan toen alles klaar was moest ze alles nog eens overdoen, en dus vermoed ik dat er toch wel enige verschillen zullen zijn tussen de twee versies Benieuwd wat de reactie morgenvroeg zal zijn als ze deze blog zien.
Mijn fietstochten voeren me niet zelden langs het Kempisch Kanaal, dat zal de volger van deze blog zeker al opgevallen zijn. Meestal is het keerpunt ergens in de buurt van Lommel ( Barrier ) want ik moet ook nog terug he J Vandaag deed ik het anders en koos Lommel als vertrekpunt om dan verder naar het oosten te trekken. Dat het weer een spelbederver leek te worden op mijn queeste naar cachkes groot en klein kon de pret alsnog niet drukken. In Neerpelt kwam ik bij de locatie van cache GC34Z3E, in mensentaal Het loze vissertje genaamd. Op de foto zie je: de oude brug die ik later zou oversteken op jacht naar de GC2AB8G ( De drei bogen ), enkele kwakende en snaterende muggles die me de hele tijd gezelschap hielden en die een prima voorwendsel waren om de fietsende en wandelende andere muggles er van te overtuigen dat ik vogels aan het fotograferen - en geen snode of ongure plannen aan het smeden was, een fietsende muggle, de plaats van de cache ( in het blauw ) en in de verte nog twee wegwandelende nieuwsgierige oudere muggles die erg wantrouwend wel 50 keer achterom keken. PS. Voor de niet Harry Potter lezenden of - kijkenden wil ik nog eens vertellen dat muggles ( nederlands: dreuzels ) personages zijn die niet weten wat toveren is of dat toveren bestaat. In geocache-termen zijn dat dus lieden die de activiteiten van zoekende cachers verdacht zouden kunnen vinden of zelfs verstoren.
Het was vandaag echt geen weer om er op uit te trekken en op fotojacht te gaan. Dat hoor je me niet vaak zeggen, maar ik vond dit druilerig weer een geschikte uitvlucht om op deze luie zondag nog eens in de massas oude fotos te duiken die ik uit de ouderlijke archieven gerecupereerd heb en die ik vroeg of laat eens in een geschiedenis van mijn leven-fotoboek wil gieten. Inscannen, optimaliseren fotobewerking is wat mij betreft een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie geworden en met recht vind ik dan ook dat ik dit plaatje als foto van de dag mag plaatsen ook al is ie 67 jaar oud. Ik stootte namelijk op de oudste foto die ik tot nu toe terugvond van mezelf. Ons ma toont vol trots een prille Pol. Volgens de moeizaam ontcijferde notitie op de rugzijde van dit 4 bij 6 cm grote plaatje was ik toen 7 maanden oud. Photoshop was me zeer behulpzaam om hier het beste van te maken en dit is zonder meer een zekerheid voor het album.
Twee dagen na zijn officiële feestdag moest de goedheilige man nog acte de présence gaan geven voor de kinderen van de medewerkers van een bedrijf op het bedrijvenpark in Vilvoorde. We waren ( toevallig ? ) goed op tijd vertrokken en zo kon ik vóór de grote verkleedpartij nog snel een cacheke gaan plukken bij de vuist op een rotonde van de Luchthavenlaan. Daarna kroop ik met veel plezier in de huid van de grote kindervriend en liet ik de kinderen voor mij zingen en dansen, nam ik met veel plezier alle tekeningen aan en overhandigde ze gul de cadeautjes die de ouders klaargelegd hadden. Na afloop wilden ze allemaal ook nog eens op de foto met de Sint alvorens die twee dagen te laat toch naar Spanje kon afreizen. Het vrouwtje was de fotograaf van dienst en dit plaatje rolde uit de Eos...
Ik ben er meteen na de sneeuwval op uit getrokken voor een flinke wandeling. Zo rond een uur of elf leek het er op dat we het een poos droog zouden houden en de mogelijkheid om sneeuwfotos te maken heb je niet elke dag he Eens onderweg viel het eigenlijk een beetje tegen. Ik had gehoopt als eerste door een ongerept tapijt te stappen, maar ze waren mij voor geweest en niet alleen voetgangers. Diepe sporen van enkele tractoren hadden mijn vaste wandelroute al tot een moddertraject herschapen en daarenboven was de sneeuw erg nat en zwaar en mede doordat het ook niet koud genoeg was bleef ie niet mooi op de bomen liggen. De oninteressante egaal grijze lucht was ook al niet meteen een element om voor een top winterlandschap te zorgen. Gelukkig zijn er dan ook andere onderwerpen, mijn vriendjes de shetlanders bijvoorbeeld. Dat ras is zoals de naam al laat vermoeden afkomstig van de Shetland Eilanden, het meest noordelijk gelegen stuk Groot Brittannië. Het beetje winterkou dat wij nu moeten ondergaan deert die beestjes helemaal niet. Ze zijn erg nieuwsgierig en elke keer dat ik er voorbij wandel komen ze zo dicht bij dat ik naar hartelust close-ups kan schieten.
Tussen de voorspelde sneeuwellende van morgen en de miezerige druilerigheid van gisteren was het vandaag best een aangename, zij het wat kille dag om buiten te vertoeven. Dat ik dus mijn vriend de fiets een pleziertje wilde gunnen door hem mee op een tocht te nemen mag geen verwondering baren. We kwamen samen in Gierle waar ik mijn andere vriend de GPS aan het werk zette. Ik had inderdaad de nodige coördinaten opgeslagen om enkele verborgen objecten te gaan vinden, geheel volgens de geocaching.com regels. Op een van de plekjes waar ik ging zoeken hing dit kapelletje aan een boom. In de religieuze beleving van Vlaanderen leeft de Mariadevotie nog steeds door. Kapellen groot en klein, bedevaartsoorden alom, de grenzen tussen folklore, traditie en oprechte godsdienstige gevoelens zijn vaak heel vaag en los van het feit of je nu wel of niet gelovig bent, is dit een diep gewortelde Vlaamse eigenheid waar ik zelf zonder meer de nodige affiniteit mee heb. Als uiting van onze volksaard en kultuur, als erfenis van de opvoeding die wij gekregen hebben en uit respect voor de generaties voor ons vind ik dit prachtig.
We zijn er klaar mee. Ook voor de 2012 jaargang van onze kerstversiering hebben we weer een poging gedaan om niet langs de platgetreden paden te lopen. Het plan dat we op 2 november al ontvouwden hebben we ook in de praktijk gebracht. Gisteren was het nog een hele klus om geschikte led-verlichting te vinden, na vruchteloos langs geweest te zijn bij Intratuin in Olen, Aveve in Kasterlee, de Wissel in Retie en de Brico in Turnhout konden we uiteindelijk gewoon in de Carrefour de nodige setjes van 40 ledlampjes scoren. Gisteren avond en vandaag hebben we alles in elkaar geknutseld en van binnenuit bekeken en uit een laag standpunt ziet het venster van de living aan de straatkant er tot Driekoningen zo uit.
Om de versiering in huize Schrijvers bij gelegenheid van de Kerst ook dit jaar een beetje origineel te maken hadden we een tijdje geleden al een idee in de steigers gezet. We zijn vandaag de hele dag gaan shoppen om de nodige lampjes en dergelijke te vinden en tussendoor gingen we uiteraard, getrouw aan onze hobbies, achter enkele cachekes aan en wilden we ook wel zoeken naar interessante fotomogelijkheden. Dat eerste lukte niet zo best - okee we hebben er een gevonden - maar daarna dachten we weer meer in functie van de fotografie. Langs de Nete bleven we even op de uitkijk of er geen leuke dingen te fotograferen waren en uit onze verzameling shots vond ik dit wel een leuke zes mannetjes gaan achter één vrouwtje aan in de eendenwereld. In de mensenwereld zouden we dit een gangbang noemen Het resultaat van onze creativiteit i.v.m. de kerstversiering komt waarschijnlijk morgen wel voorbij.
Maandag blijft Lommel-dag voor ons. Na Nieuwjaar lijkt dat zo te blijven hoewel ik wel even geschrokken was van het bericht dat Josees computerlessen dan vanaf 9 uur s ochtends zullen doorgaan. Dat wordt afzien Voorlopig leiden mijn maandagse omzwervingen in de regio mij niet alleen langs oude muzikale makkers en favoriete natuurgebieden maar meer en meer ook naar plekjes waar toevallig een geocacheke verborgen ligt. En zo kom je dan toch soms weer op bekend terrein. De Duitse militaire begraafplaats in Lommel is zon locatie waar ik wel vaker aanloop om te fotograferen. Het is sowieso al een indrukwekkende site: op 16 ha liggen hier bijna 40000 slachtoffers begraven van de waanzin die oorlog heet. Op een dag als vandaag vind ik dat het er nog triestiger uitziet als anders, de sneeuw is al zover weggesmolten onder de miezerige lichte regen dat ie al zijn pracht kwijt is, en de grijsheid van de snel vallende avond is ook niet van dien aard om vrolijk van te worden. De foto is gemaakt van op een pic-nic tafel buiten de omheining, een mens zoekt al eens een ander standpunt he.
We zijn weer veilig in de Kempen na een fijn weekendje Eiffel. We kozen er voor om langs kleine weggetjes dwars door Luxemburg en de Ardennen naar huis te rijden. GPS op kortste afstand gezet dus en rijden maar. De cachekes die we wilden oppikken onderweg mochten we snel vergeten want hoe dieper we de Ardeense hoogtes in reden, hoe dikker het sneeuwtapijt werd. Zoeken quasi onmogelijk dus, maar hoera voor de winterbanden Onze Waalse landgenoten hebben al een dik pak witte pracht mogen verwerken. Voor de fotograaf opent dat perspectieven natuurlijk. We zijn gestopt voor de nodige sfeervolle landschappen en toen we ergens in the middle of nowhere deze klaarblijkelijk winterbestendige koebeesten voor de lens kregen vonden we dat die kleur toch wel erg mooi kontrasteerde tegen de grijze en witte tinten van de omgeving.
Als je naar Trier gaat dan wil het cliché dat je fotos maakt van de Porta Nigra. Heb ik ook gedaan. Ik heb m helemaal, in stukjes m.a.w. detailopnames, met Josee die een cache aan het vinden is (!!!) op de voorgrond, op de achtergrond met de kerstmarkt vooraan en er zijn in Trier best nog wel enkele andere overblijfselen uit de Romeinse tijd, stuk voor stuk bezienswaardigheden die het ook allemaal waard zijn om gefotografeerd te worden. Toch heb ik vandaag gekozen voor een gewone landschapsfoto van uit ons hotel, gemaakt nog voor het ontbijt. Het was koud, erg koud en de nevel gekombineerd met de witte rijp die voor de eerste keer dit jaar zijn charmes uitspreidde over de velden en bomen vond ik een plaatje opleveren dat mij nog meer aansprak dan alle toeristische troeven van Trier die al duizenden keren gefotografeerd zijn. De plaatjes die in de folder zouden kunnen zal ik wel op facebook zetten.
Toen ik deze foto maakte stond ik op een brugje over de Our. Op de steen die ik in beeld nam staat langs de ene kant de D van Deutschland, op de andere kant de B van Belgie, en omdat dit nu eenmaal geen driedimentionale fotografie is moet je me geloven als ik vertel dat op de verborgen kant rechts de L van Luxemburg stond. Met andere woorden we waren vandaag in Ouren waar ik het drielandenpunt de moeite van een bezoek en van een plek in deze blog waard vond.
Wij duizelen allemaal wel eens van de budgetten die onze nationale instellingen opsouperen. We vragen ons bijvoorbeeld af wat er gebeurt met het geld dat naar het BLOSO gaat, de sportadministratie van de Vlaamse overheid. Los van het feit dat de bobos waarschijnlijk een te grote hap voor zich zelf houden hebben ze het in dit geval wel goed gedaan vind ik. Volgens schaatsliefhebbers gaat er niets boven ijsschaatsen in een natuurlijke omgeving. In 2010 werd dit project gerealiseerd. Met deze nieuwe vorm van architectuur worden niet alleen de klimatologische invloeden op de ijsbaan beperkt, maar wordt ook het contact met de natuur optimaal bewaard. Dat deze konstruktie dan nog eens minder dan de helft kostte dan de prijs van een indoor ijsbaan, daar wordt je toch nog eens extra vrolijk van ? Ik ben hier uiteraard al eerder geweest. Vandaag kwam ik er weer langs gefietst. Het licht was erg mooi maar wel moeilijk, van uit de schaduw van de bomen, met dat wel erg lichte zeildoek. Dan zet je de camera op statief en maak je drie opnames om een HDR bewerking van drie verschillende belichtingen in elkaar te knutselen zodat zowel de lichte als de donkere tinten aanvaardbaar overkomen.
Vandaag ging ik achter mijn eerste Earth Cache aan. De vallei van de Kleine Nete was het onderwerp van een fijne zoektocht. Earth Caches zijn virtuele caches met een educatief doel. De cacher komt op een geologisch leerzame plaats en moet daar zijn aanwezigheid aantonen door aan een of meer opdrachten te voldoen in plaats van het invullen van een logboek. Meestal moeten er een of meerdere vragen beantwoord worden waarvoor de informatie alleen ter plaatse beschikbaar is. Enig opzoekwerk op internet is vaak ook noodzakelijk omte slagen. Soms zijn er praktijkopdrachten verbonden aan deze vragen. Bijvoorbeeld "hoe hoog is het duin waar u op staat". Alle antwoorden en oplossingen mail je dan door aan de legger en als alles correct is krijg je de toelating om on line je succes te loggen. In dit geval werd er gevraagd met een foto je aanwezigheid op de plaats van de coördinaten te bewijzen en die er bij te voegen. Mijn trouwe statief, dat me altijd gezelschap houdt op mijn tochten, kwam dus weer eens goed van pas.
De dagen worden steeds maar korter. Als je iets te laat in de namiddag vertrekt om een rondje te gaan fietsen en je bent wat genereus geweest met de kilometers dan riskeer je in het donker naar huis te moeten rijden. De grijzige avond viel al over de hoge Rielen toen ik deze avond het avondrood door de wolken zag boven de bomen die nu toch echt hun laatste blaadjes aan het verliezen zijn. Zon plaatje laat je niet liggen natuurlijk en nadat ik enkele shots in mijn Eos had geklikt heb ik er daarnet nog alle kleur uit gehaald behalve dan dat rood. Ik vond dat die behandeling de sfeer nog een beetje beter weergaf.
We hadden het er al eens over, de nieuwe Kempense Noord - Zuid verbinding van Turnhout naar Geel begint vorm te krijgen. De bomenkap die wij in januari toonden kon een rechtgeaarde natuurliefhebber niet onverschillig laten. Maar hoe jammer het ook is dat er een lelijk litteken getrokken is doorheen de mooie Kastelse bossen, de wetenschap dat de natuur zich zal herstellen als eenmaal de werken klaar zullen zijn is toch een flinke troost. De sleuf waar de tunnel in komt zal worden gedicht en er komen nieuwe aanplantingen boven op. Die omleidingsweg was er sowieso nodig als je het ons vraagt. De oude N 19 dwars door Kasterlee was en is nog steeds een garantie voor dagelijkse onoplosbare knopen en ergernissen allerhande in de streek. Eenmaal weer bovengronds verder richting Geel zijn er dan weer oplossingen van andere aard bedacht. Omdat de nieuwe weg enkel voor het doorgaand verkeer bedoeld is, sluiten de bestaande dwarswegen er niet op aan. Om oost-westverplaatsingen toch mogelijk te maken lopen een aantal van die wegen via een tunnel onder de nieuwe N19g. Toen we vanmiddag goed bijtijds vertrokken naar Lommel gingen we eens een kijkje nemen hoe ver ze staan met dat ondertunnelen en we waren blij verrast te merken dat ze er eigenlijk al bijna klaar mee zijn. Dat opent weer perspectieven voor het plannen van de fietsroutes de komende dagen
Natuurlijk kennen wij, inwoners van Lichtaart, de Hoge Rielen, het 230 ha grote provinciaal domein en jongerenverblijfscentrum waar ieder jaar zovele jeugd groeperingen, kinderen en ja, ook volwassenen, hun vakantie, of een deel er van, komen doorbrengen. Tenminste, wij denken dat wij het kennen. Voor de meeste van ons beperkt die kennis zich tot een stuk fietsweg tussen knooppunten 31 en 32 dwars door het domein tussen Ossengoor en Hoofdingang aan de kant van Tielen, of de sportvelden langs de ingang aan de Molenstraat. Dit plekje dat ik vandaag fotografeerde is net iets meer dan één kilometer van ons huis gelegen. Eigenlijk is het erg als je moet toegeven dat je, na 39 jaar in dit dorp gewoond te hebben, op een winderige herfstdag in 2012 voor het eerst een wandeling maakt langsheen achterliggende verborgen paden en pas nu de pracht ontdekt die al die tijd zo dicht bij was. Waar geocachen al niet goed voor is
Als ik richting Turnhout ga fietsen dan is de kanaalkom bij de jachthaven een vaste stopplaats. Niet alleen is er een fijne horecagelegenheid waar de bourgondier in mij aan zijn trekken kan komen, maar er is ook altijd wel iets te fotograferen bootjes, vogels, spiegelingen, gebouwen onderwerpen zat. Nu waren we vandaag niet met de fiets naar Turnhout gereden om te gaan winkelen, maar ook met de wagen weet ik de weg wel te vinden. Na de zaterdagse inkoopronde zette ik de wagen even langs de kant aan de Kaai om het oud brood dat het vrouwtje had meegebracht naar de zoals altijd zeer talrijke watervogels te werpen. Ook zoals altijd waren de meeuwen weer de brutaalste, zowat elke homp vangende en de meest succesvolle soort. We hebben ons best gedaan om de meerkoetjes, waterhoentjes, eenden en ganzen ook iets te gunnen maar het grootste deel van de buit werd weggekaapt door die witte acrobaten. Ik weet niet of iedereen in de samenleving het wel okee vindt dat je de vogels gaat voederen op die plek, maar het levert zulke mooie fotos op
Wat een verschil met gisteren grijs weer deze morgen en omdat ze al meteen na de middag regen voorspeld hadden ben ik er maar vroeg op uitgetrokken. Ik wilde toch mijn dagelijkse portie beweging niet missen en had me voorgenomen een multi cache te gaan zoeken aan de Tielense watermolen. Dat is niet eens zon verre tocht maar nog voor ik er arriveerde bewezen de eerste druppels al dat je weersvoorspellingen altijd met een korreltje zout moet nemen. Fotos had ik daar eigenlijk al zat gemaakt in het verleden, maar nu is er die extra stimulans he. De ene hobby vult de andere aan en waar je bij de ene zou denken laat ik maar terugkeren, zegt die andere ha nee he. Wetend dat thuis een lekkere warme douche er de kou en de klammigheid wel weer af zal spoelen rij je dan toch gewoon verder De oplossing van het vraagstuk bij de cache was vrij eenvoudig, ik kon snel de plek berekenen waar het kokertje verborgen zou zitten en na de vondst werd toch het fotografiegedeelte weer interessant, want met de kasseitjes die begonnen te glimmen van de nattigheid en het egale zachte licht kon ik nog enkele plaatjes schieten die een speciaal sfeertje uitstralen.
