Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
06-10-2012
06 oktober Vliegenzwammen
Laat een kind een paddenstoel tekenen en je zult zien dat ie rood is met witte stippen. Dit maar om te stellen dat de vliegenzwam echt wel symbool staat voor de soort. ( Ik kan trouwens nog altijd niet goed leven met die tussen-n die ons door de nieuwe spelling wordt opgelegd, ik vind paddestoel zonder n nog altijd beter klinken. )
Of ie nu giftig is of niet, ik heb het nog nooit uitgeprobeerd en ook omtrent de veronderstelde hallucinogene eigenschappen moet ik het antwoord schuldig blijven. Er schijnt een handel in te bestaan Als er zoals ieder jaar voor ons huis in de buurt van onze huisberk weer tal van exemplaren verschijnen zal ik de laatste zijn om te gaan experimenteren met eventuele werkzame stoffen. Lieden die ze willen komen oogsten voor persoonlijk gebruik zal ik niks in de weg leggen, maar zelf fotografeer ik ze liever.
Ook in
Turnhout regende het vanavond. Bij dit miezerweer zag de verlichting van de
watertoren er nog net een beetje aantrekkelijker uit voor de hobbyfotograaf en
dus kon ik niet anders dan even stoppen toen ik van Merksplas kwam. Wagen langs
de kant, camera en statief uit de koffer en het vrouwtje was zo lief een
paraplu boven mijn spullen te houden terwijl ik mijn ding deed.
Veiligheidshalve heb ik drie opnames gemaakt met telkens verschillende
belichtingen met in mijn achterhoofd het idee dat ik ze nog altijd kon
samenvoegen tot een HDR als het nodig zou blijken. F 7,1 ISO 200 en als
sluitertijden 2 sec. 3,2 sec. en 5 sec. De middelste was eigenlijk helemaal
goed maar toch heb ik thuis Dynamic Photo maar geopend op de PC. De HDR die ik
zo in elkaar kon knutselen vond ik net nog dat tikkeltje meer pit hebben.
Jaarlijks
vrijwilligersfeest in het rusthuis in Lommel. Uiteraard waren wij present. We
genoten met volle teugen van de receptie met bubbels, het breugeliaans buffet,
de drank, de gezelligheid en de dankwoorden van de directie en verantwoordelijken die
ons weer maar eens herhaalden hoe onmisbaar wij allemaal wel zijn. Na het feest
werd een andere jaarlijkse traditie in ere gehouden: wij trokken met de
vrienden naar café De Kroon. Als er in de Limburgse Noorderkempen één café is
dat je hoort te kennen en ooit bezocht te hebben, wegens authentiek, gezellig,
en Bourgondisch dan is het wel De Kroon ( Lommelse uitspraak: De Krowen ).Op een gewone doorsnee donderdagavond waren
er rond kwart over elf 56 klanten, we hebben ze geteld de krisis is nog
niet tot daar doorgedrongen blijkbaar. Schoonbroer Swa staat tussen de vrienden
Tiest en Gerard en het allerbelangrijkste vond ik dat Tiest even mijn Duvel
wilde vasthouden en vrijwaren voor alle mogelijke misbruiken terwijl ik de foto
maakte.
De
weersomstandigheden waren niet echt uitnodigend om het huis uit te gaan
vandaag. Ik heb dan ook zo wat de ganse dag achter de PC gezeten en ik ben al
een flink eind op weg met het in elkaar knutselen van het fotoalbum over onze
Azoren vakantie. Als tegengewicht kan dat tellen, de charmante kleurtjes van
Terceira doen ook bij het nagenieten evenveel plezier. Toen ik dus aan een foto
van de dag begon te denken, was het niet meer dan logisch dat ik bij gebrek aan
buitenbeelden maar aan iets kleurigs ging denken. De tandenborstels van de
kleinkids staan vaak werkloos in onze badkamer, maar bij deze gelegenheid
bedacht ik toch een manier om er iets nuttigs mee te doen. Bij alle grijzigheid
van dit rotweer vond ik deze vrolijke muur van kindvriendelijke poetswerktuigen
best de moeite van het fotograferen waard.
Zolang het
weer het toelaat zal ik me als het even kan iedere dag aan een fietstochtje
blijven wagen. Deze morgen zag het er niet zo best uit maar in de loop van de
dag bleek het allemaal wel mee te vallen. Het Kempisch kanaal werd weer maar
eens een voor de hand liggende keuze als traject. De Blauwe Kei is dan vaak het
keerpunt, 25 km en terug, 50 km in totaal, das zon beetje mijn
komfortafstand, daarboven wordt het pezen en een lichtjes afzien. Het brugje
daar is een tijdlang gedeeltelijk afgesloten geweest want de verfploeg van de
dienst scheepvaart heeft er een nieuw kleurtje opgestreken. Het moet gezegd ze
hebben keurig werk geleverd. Ik heb even gemeend dat Christo, je weet wel, die
Bulgaarse kunstenaar, de brug had ingepakt trouwens, zo goed hadden de heren
zich beschermd tegen de elementen. Gisteren kwam ik er ook al langs maar toen
had ik geen statief bij en ik wilde er een HDR van maken, drie opnames met
verschillende belichting vanaf statief. Vandaag dan maar he
Nu het
wegdek nog even fatsoeneren, dan kunnen ze de boel weer enkele maanden
afsluiten. Misschien had enige planning de beide klussen wel kunnen laten samen
vallen?
Deze morgen
zat er geen krant in de brievenbus, dus moest ik eerst, met de fiets ( !!! ),
naar de krantenwinkel voor ik aan mijn normale ochtendroutine kon beginnen.
Koffie en de krant, zo kan een mens rustig wakker worden. Het verkeer in het
dorp was behoorlijk gestremd want een filmploeg van VTMKazoom was opnames aan
het maken aan het kunstwerk De Wannes, dat sedert een tijd op het
heringerichte plein voor de kerk staat. Natuurlijk heb ik meteen de nodige
fotos geschoten en het gebeurt niet vaak dat ik zo vroeg op de dag al meende de
foto van de dag gekozen te hebben. Nog mooier werd het echter toen ik er
vanavond weer langs kwam. De Wannes en zijn trouwe hond waren plots warm ingeduffeld
met kleurige wollen kledij. Ik heb er geen idee van of dit een ludieke uiting
is van de, naar men zegt, erg populaire rage die ze wildbreien noemen. Het zou ook kunnen zijn dat
de filmploeg de Wannes in deze toestand heeft achtergelaten als grap of om morgen verder te
gaan wie zal het zeggen? Ik heb toch maar een nieuwe foto gemaakt. Deze vond
ik nog leuker dan die met de Kazoom-ploeg in actie.
Ik ben nog
eens in de nachtfotografie gedoken. Het onderwerp heb ik deze keer niet ver
gezocht. Even aandacht voor onze thuishaven. Huize Schrijvers is niet meteen de
meest pompeuze villa in de buurt, maar wij wonen hier graag en we zijn best
tevreden met ons nestje. Ik heb dus gewoon om half elf vanavond het statief
enkele meters voor onze voordeur op het gazon gezet en de mooie volle maan
zorgde voor ruim voldoende licht. Ik had binnen ook nog enkele lampen laten
branden om wat accenten te leggen en het resultaat is zo ongeveer wat ik voor
ogen had met dit experiment. Voor de fotografen: 17 mm - f 4,5 - Iso 200 - 25
sec.
Jan van de
Sas, een ex-kastelein die ons nog al nauw aan het hart ligt werd 70.
Natuurlijk moest dat gevierd worden. Flying Shoe het bandje van Josees
neefje zou er optreden. Die gasten doen me terugdenken aan hoe we zelf ooit in
de muziekbizz begonnen en ik volg geïnteresseerd hoe ze evolueren. Coachen is
een groot woord, maar ik probeer toch van enig nut te zijn als het even kan.
Voor de gelegenheid hadden we een gepaste humoristische tekst in elkaar
geknutseld op de tonen van Smoke on the Water. Domp in de kelder werd het De
zaak van Jan, de Kelder, legendarisch jeugdcafé in Lommel, was ooit afgebrand
namelijk. Voor één keer wilde ik ook nog wel eens het podium op. Ik vond het
geweldig om tussen die jonge mennekes te staan en me weer 20 of zo te voelen.
Dat is goed voor het hart van een oude rocker. Het mag duidelijk zijn dat ik de
foto niet zelf gemaakt heb. Josee liep rond met mijn Eos en schoot dit plaatje.
Ik vond het de sfeer helemaal goed weergeven. Enige minpuntje is dat Mich, de
tweede gitarist van het bandje die rechts van Sjors, de bassist stond, ( links
voor de kijker ) niet in beeld is. Ik maak het wel eens goed bij een volgend
optreden Mich.
Er wordt
nogal wat afvergaderd. Gisteren was er de fotoclub, vandaag de motoclub het
scheelt maar één letter. Ik had in de loop van de dag al een behoorlijk rijke
oogst van in mijn ogen meer dan aanvaardbare fotos binnengehaald, zo was er
deze morgen een langpootmug die op ons keukenvenster kwam zitten en die maar
bleef zitten ondanks al mijn scherpgestel met de macrolens. Maar een
langpootmug plaatste ik in augustus ook al op deze paginas . Vanavond was er
dan weer die bijna volle maan in een erg heldere hemel, maar die kwam in
februari ook al een keer voorbij. Je probeert wel voor enige afwisseling te
zorgen toch? Twijfel dus omtrent de keuze voor de foto van de dag. Dan toch
maar voor de tweede dag op rij een vergadering. Daar zien we een ander
gezelschap, andere mensen die ons even dierbaar zijn: vlnr. Jef, Weeltje, Luc,
Josee, Chris, Carine, Martine, Thierry en Ivo. De lege plek vooraan werd
ingenomen door de Duvel drinkende fotograaf van dienst. J Met vakantie zijnde en om andere redenen deze vergadering missende leden weten bij deze dat wij, ook zonder hen, ons weer van een aangename plicht gekweten hebben.
Op
donderdagavond is het vergadering van onze fotoclub. Een verplichting
is het niet echt maar ik vind wel dat je als lid als het even kan toch zo vaak
mogelijk aanwezig hoort te zijn. Zeker in deze tijd van het jaar is het best
druk, want we zijn in volle voorbereiding van ons jaarlijks fotosalon. Vandaag
had ik mijn fototoestel meegenomen, want in een verzameling van 366 fotos die
een gans jaar schetsen moet er plaats zijn voor minimaal één opname van een
gebeuren waar je bijna wekelijks aanwezig bent en waar je intensief bij betrokken bent Het was niet de bedoeling dat
de collegas voor mij zouden pozeren natuurlijk en de hele ronde fotograferen
was nogal moeilijk, vandaar dat ik me moest beperken tot één kant van de tafel.
Of het de mooiste kant was laat ik in het midden. Jos, Pol, Ludo, Walter, Hugo
en André bevolkten de noordzijde van ons lokaal en dat er intens vergaderd werd
kan je zo zien.
Dat de
herfst begonnen is mag ondertussen wel duidelijk zijn. Niet alleen voor
landgenoten die net terug zijn van een heerlijke vakantie op de Azoren zijn de
temperaturen die we dezer dagen moeten doorstaan aan de meer dan frisse kant.
De orkaan die we op Terceira meemaakten, de laatste dag dat we daar waren,
voert een achterhoede gevecht over onze streken veronderstel ik. Koude
bovenluchten zeggen Sabine en Frank in zon geval en in één adem vermelden ze
er dan bij dat zulks bevorderlijk is voor buien en temperaturen die voor de
tijd van het jaar onder het gemiddelde zijn. Aan de waterkant ervaar je zoiets
misschien net nog iets meer intens dan elders. De mooie wolkenlucht boven een
visvijver aan de Zanddijk in Witgoor-Dessel was voldoende om me aan het fotograferen
te zetten deze avond rond half acht. De locatie bood daarenboven nog enige
andere mogelijkheden om een verantwoorde kompositie in elkaar te knutselen en
in de nabewerking besloot ik bijna alle kleur te verwijderen om de kilte nog
wat meer te accentueren.
We zijn, op de Azoren, een week lang bijzonder gecharmeerd geweest door de kleurrijk geverfde huizen. Vrolijk, sfeervol, knus er zijn nogal wat adjectieven die ik daar op zou kunnen plakken. Als je dan thuis komt ga je onwillekeurig vergelijken, en uiteraard zijn er hier ook mooie huizen, nieuwe huizen in alle mogelijke architecturale stijlen waar je al dan niet van houdt en ook oude huizen die vervallen, gerestaureerd ofgerenoveerd zijn en die je fantasie kietelen. Wat zou dit romantisch uitziende, knusse huisje in het gehucht Achterlee in ons eigen Lichtaart kunnen vertellen als het de kroniek zou schrijven van alle bewoners die er al voorbij gekomen zijn bijvoorbeeld. Ik ben er al vaak langs gefietst, maar deze keer vond ik het de moeite waard om even te stoppen en de EOS uit de fietstas te halen.
Met al die omleidingen tegenwoordig kom je, als je van Lommel naar Lichtaart rijdt, langs plekken waar je normaal gezien alleen maar met de fiets voorbij komt. Aan de Sas-4 toren in Dessel zagen we deze avond een visser die tegen de waterspiegel op de achtergrond best een mooi silhouet opleverde. Ik vond het de moeite waard om er voor te stoppen en thuis gekomen bedacht ik dat een zwart-wit omzetting nog beter paste bij de sfeer. Daarna maakte ik de bedenking dat vissen eigenlijk wel wat raakpunten heeft met fotograferen. Je bent ook op jacht naar prooi, op zoek naar de gelegenheid, je moet ook vaak veel geduld hebben en wachten op het juiste moment, het kan erg ontspannend werken, je raakt er aan verslaafd waarom ik dan ben gaan fotograferen en deze man is gaan vissen ik zou het niet weten, vissen zegt me helemaal niks, fotos maken van een visser daarentegen
Ik ben niet echt een wielerfanaat, maar bij speciale gelegenheden zoals een interessante bergrit in de Tour de France of een Belgisch- of wereldkampioenschap durf ik toch wel eens een middag voor de kijkbuis doorbrengen. Dat zulks niet noodzakelijk ten koste van fotomogelijkheden hoeft te gaan bleek vandaag. In mijn ijver om alsnog een foto te maken die duidelijk de link naar deze dag meekrijgt had ik dus bij neef Lucien thuis al de zegevierende Philippe Gilbert vastgelegd. Thuisgekomen zag ik bij uitvergroting van de foto een bepaald digitaal patroon in de beeldopbouw. Lucien heeft een Phillips TV. Zou dat patroon typisch zijn voor HD op alle TV-toestellen? Nieuwsgierig als ik ben heb ik deze avond tijdens de uitzending van Sportweekend dezelfde foto dus nog eens gemaakt wij hebben een Samsung toestel namelijk En wat blijkt, er verscheen een totaal ander patroon. Of ik met die kennis ooit iets zinnigs zal kunnen aanvangen betwijfel ik zeer, maar ik vond het wel een leuk experiment en als ik later nog eens in het album dat ik hiervan ga maken blader, zal het me er tevens aan herinneren dat op deze 23ste september eindelijk weer eens een Belg wereldkampioen werd.
Wij hebben vroeger altijd honden gehad. Tipsy, Che, Lady, Cash, Mirza, Joep, Fons, Juul, Tessa en ik vergeet er nog wel enkele op een bepaald moment hadden we er vier tegelijk. Het waren onze vrienden, huisgenoten, kinderen toen Ilse en Michael de deur uit waren. Toen Juul als laatste van ons heen ging wilden we ons even niet meer binden en kwam er dus geen nieuwe viervoeter. Als we dan op bezoek gaan bij vrienden die ongeveer een jaar geleden wel weer een nieuwe huisvriend in de familie opnamen, eentje van het merk Mini Schnautzer, dan gaat het toch weer erg knagen. Je krijgt er weer de verantwoordelijkheid bij voor het welzijn van het dier en dus verlies je een deel van je vrijheid om wanneer je maar wil en zolang je maar wil ergens naar toe te trekken, maar de vriendschap en de aanhankelijkheid die je er voor terugkrijgt is onbetaalbaar eigenlijk ik vermoed dat wij binnenkort toch ook weer eens gaan uitkijken naar een nieuwe woef.
Gisteravond
dachten we nog dat de orkaan die het eiland geselde, en die er voor gezorgd had
dat de luchthaven gesloten was en dientengevolge een aantal vluchten
gecancelled waren, ons ook langer hier zou houden, maar deze morgen was het
toch iets beter en de vlucht van Amsterdam naar Terceira was alvast geland, zij
het met behoorlijk wat schrikmomenten voor de passagiers, hoorde ik. Wij zouden
nog een tussenlanding maken in Porta Delgada op het eiland Sâo Miguel. Mijn
vijf medereisgenoten gaan hier alvast aan boord. Ik was een beetje verder de
tarmac opgelopen en toen twee geëxiteerde dames mij met aandrang diets maakten
dat fotograferen echt helemaal uit den boze was op die plek en zo ongeveer
gelijk stond met de doodstraf heb ik eerst nog twee of drie keer afgedrukt en
mij daarna van de domme gehouden en braafjes ben ik als laatste ook in gestapt.
Het opstijgen op Terceira en de tussenlanding in Ponta Delgada waren inderdaad
behoorlijk bumpy, maar we zijn uiteindelijk toch zonder averij in Amsterdam
geraakt. Onkruid vergaat niet de orkaan Nadine heeft ons niet klein gekregen.
In
Biscoitos waren er dorpsfeesten gepland het hele weekend, startend vanaf
vandaag. Wij namen dus de bus om er te gaan proeven van de lokale tradities.
Jammer genoeg was dit de minste dag van ons verblijf wat het weer betreft. Ze
verwachten hier storm en ontij. Als voorbode daarvan regende het zo wat de
ganse dag en het feest begon alvast in mineur. We hebben dan ook vroeger dan
gepland de terugrit ondernomen om in Angra de horeca maar te sponsoren. Toch
wel jammer, want op de Azoren kennen ze iets van feesten had onze gids van
maandag al verteld en de manier waarop ze met stieren omgaan bij deze
gelegenheden schijnt uniek te zijn. De stieren worden niet gedood in de arena
zoals in Spanje maar ze worden in de straten losgelaten aan een lang touw,
enkele ervaren mannen proberen de beesten dan min of meer te leiden terwijl de
jongemannen zo dicht mogelijk er bij proberen te raken. Dat is niet zonder
gevaar uiteraard en er vallen wel eens slachtoffers. De stier is nauwelijks te
kontroleren en opgehitst als ie is richt ie onderweg behoorlijk wat schade aan.
Hoe dat in zijn werk gaat kan je zien als je in Google of YouTube bull en
Terceira intikt. De dorpelingen beschermen dus hun huizen met houten
schutsels precies zoals we wel eens op TV zien bij inwoners van gebieden waar
een tropische storm dreigt voorbij te komen. Bijgaande foto is daar een
voorbeeld van. De link naar orkaan Nadine die op het ogenblijk dat wij dit
intikken over het eiland raast is bij deze ook gemaakt. Benieuwd of onze vlucht
naar huis morgen ook gecancelled wordt zoals alle vluchten vanaf Terceira
vanavond.
Hier waak
ik. Je ziet het thuis vaak genoeg op poortjes, omheiningen en voordeuren. Op de
Azoren is dat niet anders, met dien verstande dat hier bij zo ongeveer elk
huis, een of twee waakhonden te vinden zijn. Een alarm installatie is er dan
meestal ook nog. Er moet toch iets aan de hand zijn met het veiligheidsgevoel
op deze eilanden. Ondanks het perfect de wereld is hier nog in orde
gevoel-gevoel dat wij er aan over gehouden hebben blijken de plaatselijke
bewoners toch te kiezen voor diverse bewakings-systemen. Neem nu deze meneer.
De woef staat beneden alle mogelijke ongure figuren met malafide bedoelingen te
ontmoedigen maar zelf houdt ie een etage hoger toch ook de boel nog in de
gaten. Tja, wie waakt hier dan eigenlijk? De woef leek ons in ieder geval een
zeer vriendelijk type, en baasje ziet er ook niet echt vervaarlijk uit. Wij
houden het maar bij: Hier waken wij
We zijn met
de bus naar Praia da Vitoria geweest, de tweede stad van het eiland. Uiteraard
hebben we weer een behoorlijk aantal typisch kleurrijk geschilderde huizen
gefotografeerd. En onze verzameling kapellen, waar Terceira om bekend is,
groeit ook konstant aan. In het album, wat ongetwijfeld gemaakt wordt na deze
reis, zullen daar zonder twijfel enige paginas aan besteed worden. Gedurende de
dag hadden we al gemerkt dat, hoewel de temperatuur best aangenaam bleef, de
normale 23 à 24 graden, er toch veel meer wind was. Pas toen we terug in Angra
waren en we bij het hotel weer even tot aan het water gingen kijken zagen we
hoe woest de Atlantische oceaan kan inbeuken op de Azoren. De lokale bevolking
vindt dit niet eens abnormaal, wij daarentegen, waren behoorlijk onder de
indruk van de natuurkrachten.
Angra de
Heroismo ligt beschermd tegen de oceaan langs en gedeeltelijk achter een
schiereiland. Daarop stond de Monte Brasil ons al enkele dagen uit te dagen.
Vanuit het hotel hebben wij er een mooi uitzicht op en de wandelaar in ons vond
dat ie er vandaag dan maar eens aan moest geloven. Als machtige zeevarende
natie hebben de Portugezen op de berg lang geleden ooit een quasi oninneembaar
fort neergeplant en dat alleen maakt het al een bezoek waard. Het Portugese
leger heeft er trouwens nog steeds een garnizoen gekazerneerd. Later, toen de
eilandbewoners nog op walvisvangst gingen Terceira ligt op een van de grote
migratieroutes stond op het hoogste punt een wachter die alarm sloeg als er
walvissen gezien werden. Nog steeds trekken de toeristen er dezer dagen op uit
om walvissen te spotten trouwens. Mensen die we in het hotel hebben leren
kennen hebben zon trip meegemaakt en jammer genoeg niks gezien. Swa is dan
zelf maar eens op die toren gaan zitten om de oceaan af te speuren, maar ook
hij zag alleen maar water. De wandeling op zich was evenwel weer een vette
meevaller en zeer aan te bevelen voor natuurliefhebbers.
