Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
21-09-2012
21 september De terugvlucht
Gisteravond
dachten we nog dat de orkaan die het eiland geselde, en die er voor gezorgd had
dat de luchthaven gesloten was en dientengevolge een aantal vluchten
gecancelled waren, ons ook langer hier zou houden, maar deze morgen was het
toch iets beter en de vlucht van Amsterdam naar Terceira was alvast geland, zij
het met behoorlijk wat schrikmomenten voor de passagiers, hoorde ik. Wij zouden
nog een tussenlanding maken in Porta Delgada op het eiland Sâo Miguel. Mijn
vijf medereisgenoten gaan hier alvast aan boord. Ik was een beetje verder de
tarmac opgelopen en toen twee geëxiteerde dames mij met aandrang diets maakten
dat fotograferen echt helemaal uit den boze was op die plek en zo ongeveer
gelijk stond met de doodstraf heb ik eerst nog twee of drie keer afgedrukt en
mij daarna van de domme gehouden en braafjes ben ik als laatste ook in gestapt.
Het opstijgen op Terceira en de tussenlanding in Ponta Delgada waren inderdaad
behoorlijk bumpy, maar we zijn uiteindelijk toch zonder averij in Amsterdam
geraakt. Onkruid vergaat niet de orkaan Nadine heeft ons niet klein gekregen.
In
Biscoitos waren er dorpsfeesten gepland het hele weekend, startend vanaf
vandaag. Wij namen dus de bus om er te gaan proeven van de lokale tradities.
Jammer genoeg was dit de minste dag van ons verblijf wat het weer betreft. Ze
verwachten hier storm en ontij. Als voorbode daarvan regende het zo wat de
ganse dag en het feest begon alvast in mineur. We hebben dan ook vroeger dan
gepland de terugrit ondernomen om in Angra de horeca maar te sponsoren. Toch
wel jammer, want op de Azoren kennen ze iets van feesten had onze gids van
maandag al verteld en de manier waarop ze met stieren omgaan bij deze
gelegenheden schijnt uniek te zijn. De stieren worden niet gedood in de arena
zoals in Spanje maar ze worden in de straten losgelaten aan een lang touw,
enkele ervaren mannen proberen de beesten dan min of meer te leiden terwijl de
jongemannen zo dicht mogelijk er bij proberen te raken. Dat is niet zonder
gevaar uiteraard en er vallen wel eens slachtoffers. De stier is nauwelijks te
kontroleren en opgehitst als ie is richt ie onderweg behoorlijk wat schade aan.
Hoe dat in zijn werk gaat kan je zien als je in Google of YouTube bull en
Terceira intikt. De dorpelingen beschermen dus hun huizen met houten
schutsels precies zoals we wel eens op TV zien bij inwoners van gebieden waar
een tropische storm dreigt voorbij te komen. Bijgaande foto is daar een
voorbeeld van. De link naar orkaan Nadine die op het ogenblijk dat wij dit
intikken over het eiland raast is bij deze ook gemaakt. Benieuwd of onze vlucht
naar huis morgen ook gecancelled wordt zoals alle vluchten vanaf Terceira
vanavond.
Hier waak
ik. Je ziet het thuis vaak genoeg op poortjes, omheiningen en voordeuren. Op de
Azoren is dat niet anders, met dien verstande dat hier bij zo ongeveer elk
huis, een of twee waakhonden te vinden zijn. Een alarm installatie is er dan
meestal ook nog. Er moet toch iets aan de hand zijn met het veiligheidsgevoel
op deze eilanden. Ondanks het perfect de wereld is hier nog in orde
gevoel-gevoel dat wij er aan over gehouden hebben blijken de plaatselijke
bewoners toch te kiezen voor diverse bewakings-systemen. Neem nu deze meneer.
De woef staat beneden alle mogelijke ongure figuren met malafide bedoelingen te
ontmoedigen maar zelf houdt ie een etage hoger toch ook de boel nog in de
gaten. Tja, wie waakt hier dan eigenlijk? De woef leek ons in ieder geval een
zeer vriendelijk type, en baasje ziet er ook niet echt vervaarlijk uit. Wij
houden het maar bij: Hier waken wij
We zijn met
de bus naar Praia da Vitoria geweest, de tweede stad van het eiland. Uiteraard
hebben we weer een behoorlijk aantal typisch kleurrijk geschilderde huizen
gefotografeerd. En onze verzameling kapellen, waar Terceira om bekend is,
groeit ook konstant aan. In het album, wat ongetwijfeld gemaakt wordt na deze
reis, zullen daar zonder twijfel enige paginas aan besteed worden. Gedurende de
dag hadden we al gemerkt dat, hoewel de temperatuur best aangenaam bleef, de
normale 23 à 24 graden, er toch veel meer wind was. Pas toen we terug in Angra
waren en we bij het hotel weer even tot aan het water gingen kijken zagen we
hoe woest de Atlantische oceaan kan inbeuken op de Azoren. De lokale bevolking
vindt dit niet eens abnormaal, wij daarentegen, waren behoorlijk onder de
indruk van de natuurkrachten.
Angra de
Heroismo ligt beschermd tegen de oceaan langs en gedeeltelijk achter een
schiereiland. Daarop stond de Monte Brasil ons al enkele dagen uit te dagen.
Vanuit het hotel hebben wij er een mooi uitzicht op en de wandelaar in ons vond
dat ie er vandaag dan maar eens aan moest geloven. Als machtige zeevarende
natie hebben de Portugezen op de berg lang geleden ooit een quasi oninneembaar
fort neergeplant en dat alleen maakt het al een bezoek waard. Het Portugese
leger heeft er trouwens nog steeds een garnizoen gekazerneerd. Later, toen de
eilandbewoners nog op walvisvangst gingen Terceira ligt op een van de grote
migratieroutes stond op het hoogste punt een wachter die alarm sloeg als er
walvissen gezien werden. Nog steeds trekken de toeristen er dezer dagen op uit
om walvissen te spotten trouwens. Mensen die we in het hotel hebben leren
kennen hebben zon trip meegemaakt en jammer genoeg niks gezien. Swa is dan
zelf maar eens op die toren gaan zitten om de oceaan af te speuren, maar ook
hij zag alleen maar water. De wandeling op zich was evenwel weer een vette
meevaller en zeer aan te bevelen voor natuurliefhebbers.
We zijn de
hele dag op jacht gegaan naar de meest fotogenieke plekjes, en de
interessantste toeristische bezienswaardigheden van Angra de Heroismo. Uiteraard
hebben we ook gezocht naar het autentieke aspect van dit eiland. Zo kwamen
we vanavond terecht in een kroeg waar de lokale bevolking komt, een kroeg waar
drank en snacks ongeveer de helft kostten van wat we in het hotel plegen te
betalen, en dat laatste vonden we al goedkoop. Maar daar gaat het nu even niet
over. In een uithoek van de haven zagen we deze sloep liggen. Blijkt dat dit
een van de vaartuigen is waarmee de plaatselijke vissers op zee gaan om de
bevolking van seafood te voorzien. Misschien is de barracuda waarvan ik
vanmiddag een heerlijke filet mocht smaken wel met deze boot naar de wal
gebracht.
Tijdens de
briefing bij aankomst in het hotel hadden ze ons een hele resem activiteiten
aangepraat die we konden ondernemen op het eiland. Ons leek het interessant om
maar meteen de fotografische jeep-tour te boeken en zo komt het dus dat we op
onze eerste volledige dag er al op uit trokken met een 4 wheel drive en een
geweldige gids. Die 4 wheel drive bleek vaak zeer bruikbaar en onze Portugese
vriend was een vat vol informatie, duiding, tips en annecdotes en hij bracht
ons langs wegen waar ik zelf niet eens aan zou denken er met wat dan ook
voertuig over heen te rijden naar plekjes waar we zonder begeleiding nooit
zouden gekomen zijn. Voordeel van zoiets in het begin van je verblijf te doen
is natuurlijk dat je dan een zicht hebt op de mogelijkheden voor de rest van de
dagen. En mogelijkheden bleken er veeeeel te zijn, heel veel. We waren
behoorlijk onder de indruk. Een opsomming maken zou ons erg ver leiden. Ik was
nog nooit binnen in een vulkaanpijp geweest bijvoorbeeld en de manier waarop de
oceaan inbeukt op de in zee gestolde lava bij het plaatsje Biscoitos mag je ook
best spectaculair noemen. Terceira is een aanrader dat weet ik na vandaag
al zeker, enige minpuntje tot nu toe is dat het nog al vaak regent, ook deze avond
weer even. Niet dat het echt onaangenaam is, de temperatuur blijft zeer genietbaar
en het is meteen na een bui ook weer helemaal okee. Op de Azoren heb je vaak
drie of vier jaargetijden op een dag zeggen ze en dat klopt.
A sua
saude. In het portugees betekent dat Proost. Plotsklaps kregen wij een
bevlieging die ons vertelde dat we maar eens naar de Azoren moesten gaan. We
sprongen op een reisaanbieding die beloofde ons supervoordelig naar Terceira te
brengen en nu zitten wij hier in Angra do Heroismo, de grootste plaats van
het eiland, ons allesbehalve te vervelen. Wij dompelen ons volledig onder in een
totaal andere wereld. Onze eerste dag mocht er alvast zijn. De kennismaking met
dit verre stukje Portugal was alvast veelbelovend. Klimaat, mensen en landschap
werken samen om ons te overtuigen dat dit een prettige tijd gaat worden. Ficamos
aqui uma semana we blijven hier een week.
Een jongen en zijn hond. Kleinzoon Nicolas en zijn vriendinnetje Kato ze kunnen echt goed met elkaar opschieten. Zij is van het merk Border-Collie en hij van raszuivere vlaamse makelij. Zij gaat naar de Border-Collie klas in Vlimmeren om zich te bekwamen in het schaapdrijven, maar hij mag daar niet mee naar toe. Het Border-Collie-opleidings-college vind hem te jong. Zijn papa moet die verantwoordelijkheid tijdelijk van hem overnemen. Maar thuis stoeien ze als jonge veulens en hoe athletisch en sterk Nicolas ook is voor zijn leeftijd, Kato is hem elke keer te vlug af, en vaak ook te slim.
Voor de foto ging ik ook nog eens plat op de buik zo doet opa ook nog wat aan lichaamsbeweging.
Ik vind het een hartverwarmende gedachte dat wij mogen leven in een regio waar dit nog mogelijk is : Honig. 5,00 Euro/pot. geld graag in kistje. Dank
Zelfbediening en rekenen op de eerlijkheid van de klanten. Ook een manier om handel te drijven. Er is in ons eigen Lichtaart nog een onwrikbaar geloof in de goedheid van de mensen moet ik concluderen als ik dit zie. Ik kan me best voorstellen dat er plaatsen, steden, buurten zijn waar niet alleen de potjes honig zouden verdwijnen zonder betaling. Maar het kistje met centen zou ook wel eens kunnen meegenomen worden. En als we dan toch aan het jatten zijn ook maar meteen die parasol en dat kastje
Toen ik deze morgen, zoals gewoonlijk, mijn krantje ging lezen in de pergola, zag de wereld er heel anders uit dan de dagen voordien. Het regende, en nog niet zo'n klein beetje. Door het glas van de zijwand zag ik, zeer vervormd door de inslaande en neerdruipende zondvloed, de wazige contouren en de prachtige kleuren van de bloemen aan de buitenkant. Als hobbyfotograaf is dan je interesse helemaal getriggerd. Scherpte was in dit geval niet nodig vond ik, ik heb dan ook geen obligaat voorgrond object meegenomen in de foto, dat zou alleen maar storen. Het ging me puur om de schoonheid die je pas ziet als je onverwacht de dingen eens anders moet bekijken. Zelfs van de lelijke bakstenen muur van de buren kon ik op deze manier genieten. Ik noem het impressionistische fotografie.
Maandag, computerles voor Josee, dus Hageven-dag voor mij !!! Vandaag ben ik gericht op libellenjacht gegaan. Ik had de 300mm op de Eos gezet en er nog een 1,4x extender bij opgeschroefd. Dat laat je toe van op een veel grotere afstand dan met een macrolens de toch wel schuwe libellen te benaderen. Ik had daarenboven een hoekzoeker gemonteerd die het vizierbeeld ook al met een factor 3,25 vergroot, om precies te focussen is dat ook wel zo handig De oogst was best geslaagd te noemen. Deze schoonheid is zeer zeker een heidelibel, dus heb ik me veiligheidshalve in de titel beperkt tot die algemene soortnaam. Maar of het nu een bloedrode, een steenrode, een vuurrode of een bruinrode heidelibel is weet ik nog zo zeker niet. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat als je achter de kleine beestjes aangaat en je wilt ze dan ook nog correct benoemen, dat er dan dikke naslagwerken bestaan. Laat me het toch maar even proberen, de vuurrode kunnen we uitschakelen want die zou rode pootjes hebben, de bloedrode zou volledig zwarte pootjes hebben en ik meen hier een vertikale gele streep te zien, laat dat nu net een van de kenmerken zijn van de steenrode daar ga ik dus voor. De libellologen onder de lezers van deze blog mogen me altijd corrigeren, maar van af nu is dit voor mij de steenrode heidelibel . Hoewel het onderscheid met de bruinrode ook nog niet helemaal is uitgeklaard. Mensen, mensen daar moet ge universitaire studies voor gedaan hebben
Mijn vriendinnetje vindt het geweldig als we er weer eens samen op uit trekken, en de weersvoorspellingen waren deze morgen dermate positief dat ik eigenlijk niet anders kon dan haar weer eens uit de garage halen om samen met Eric en Thierry, medeleden van onze motorclub, en hun vriendinnetjes uiteraard, een giga-trip richting Ardennen te ondernemen. Als we die kant op gaan, rijden we vaak voorbij Luik op de E 25 tot Tilff en dan nog enkele kilometers pal zuid langs grotere wegen tot we aan het echte werk beginnen. Esneux is dan meestal een eerste stopplaats. Na de vervelende snelwegkilometers als aanrijroute en de eerste bochten-kilometers wil de koffie er daar, langs de Ourthe, al wel in. Het mooie kasteel Le Fy dat hoog boven het plaatsje zijn best doet om op te vallen heeft mij al vaak uitgedaagd om er mijn fototoestel eens op te richten, maar s morgens zit het licht daar niet goed. Vandaag kwamen we er evenwel in de late namiddag, nadat we behoorlijk wat rubber van de zijkanten van onze banden op het Waalse asfalt hadden achtergelaten nog eens langs bij de terugrit en deze keer waren de licht-omstandigheden wel helemaal goed. Ik heb dus de beide collegas maar laten doorrijden en ben alleen achtergebleven om de Canon uit de topkoffer te halen. De 300mm had ik helaas niet bij, maar met de 17-70mm allround werklens had ik toch ook al voldoende zoombereik om een meer dan aanvaardbaar plaatje te schieten dacht ik zo
Onze druivelaars hebben ons al vele jaren voorzien van heerlijke lekkere druifjes. We kregen ze ooit als geschenk van Han en Kees, vrienden uit het Nederlandse Schijndel, en, ofwel hebben wij erg goede grond voor druivelaars, ofwel is dit een bijzonder vruchtbare soort, maar de oogst is telkens weer uitbundig en overvloedig Ieder jaar, bij gelegenheid van de barbeque van de motorclub, traditioneel ergens vooraan in september, kunnen wij een gedeelte van onze oogst aanbieden aan de collega-motards, maar dit jaar is er een achterstand in het rijpingsproces. De weersomstandigheden waren blijkbaar niet erg gunstig. Dat was trouwens ook niet anders in de grote wijnproducerende landen las ik onlangs. Bij ons zijn de druifjes nog net niet rijp genoeg, er hangen er weliswaar veel aan, hier en daar zijn er al wel wat eetbare enkelingen uit de trossen te selecteren, maar om volop aan het smullen te gaan.... en boerenjongens te maken, zullen we toch nog even moeten wachten. Gelukkig hebben we nog enkele potten van vorig jaar staan.
Familiebezoek. We waren te gast bij Josees broer, Swa, en wehebben samen gebarbequed ( ik vraag me af of dit een aanvaardbare schrijfwijze is, alternatief zou kunnen zijn ge-bqd ). Dit soort mooie, geschikte avonden zullen we dit jaar wel niet meer zo vaak mogen meemaken en dus zou het zonde geweest zijn de kans te laten voorbijgaan. De nieuwe bbq-set ( nog een alternatieve schrijfwijze ) doorstond de test met brio. Lander en Juul waren er ook, ze hadden hun papa en mama, en ook tante Jill meegebracht en het werd een gezellige bedoening. Het is opvallend hoe goed de twee broertjes met elkaar kunnen opschieten trouwens. Grote broer Lander ziet er nauwgezet op toe dat kleine broertje Juul niks te kort komt. Volgaarne deelt hij zijn drankjes met zijn beste vriend.
Ik vind het prachtig. Ik deel ook wel eens een drankje met een goede vriend en dan deelt die goede vriend een drankje met mij en zo gaat dat verder blijven oefenen Lander De dorstigen laven is een werk van barmhartigheid trouwens . J
Een van de vele activiteiten die voor de senioren georganiseerd worden in Lommel is de jaarlijkse uitstap naar het burgemeesterpark. Al van s morgens zijn we ( de vrijwilligers dus ) met onze passagiers op stap om ze er naar toe te rijden, ze krijgen er s middags een volwassen pic-nic, ruim voldoende verfrissing en in de loop van de namiddag is er een optreden en reken maar dat de danskriebels bij velen nog in hoge mate aanwezig zijn.
Ik heb voor de gelegenheid eens geprobeerd of ik de ganse groep in een samengestelde panoramafoto kon vastleggen. Het samenvoegen van de twee deelfotos heb ik gedeeltelijk manueel moeten doen. Maar ik meen dat het naadloos gelukt is. Om deze breedte te bestrijken zou ik normaal gezien een groothoek van, zeg maar, een 12mm of zo nodig gehad hebben, maar uiteindelijk lukte het met de 17 mm ook, zij het dat ik dus twee keer moest afdrukken.
Er was deze middag weinig beweging in het station van Turnhout. Ik had mijn fiets al tegen een van de hoekpilaren van het perron geparkeerd er was zowaar geen levende ziel te bekennen. Waar in juli en augustus het gonsde van bedrijvigheid rond deze tijd van de dag, ligt het ganse spoorwegcomplex er verlaten bij nu dat het schooljaar weer begonnen is. De kinderen zitten allemaal op de schoolbanken in plaats van mee te spelen met de volwassen amateurs van de Stoomgroep Turnhout. Een van de leuke attracties in de Noorderkempen is de gigantische modelspoorweg die enkele enthousiaste railroad-adepten in het stadspark hebben aangelegd. Echte stoomlokomotiefjes trekken de wagentjes over een lang traject met wissels, bruggen, bochten, snelle rechte stukken en wie wil mag meerijden, mits betaling natuurlijk . Maar de prijzen zijn zeer democratisch. Dikke fun uiteraard als wij daar met de kleinkids naar toe trekken in de vakantie. In september evenwel is het de beurt aan pake Pol die zijn kans schoon ziet om in alle rust wat leuke fotos te schieten.
We beleefden weer een bijzonder aangename nazomerdag en ook de avond mocht er best wezen. Als je begin september rond kwart over acht langs het zilvermeer rijdt en je ziet die koperen bol bijna achter de bomen zakken terwijl ie een bijzonder fotogenieke gloed over het water legt, dan zet je de wagen toch wel even aan de kant he, en omdat je toevallig (?) statief en fototoestel bij de hand hebt neem je rustig de tijd om al die schoonheid digitaal te verpakken en mee naar huis te nemen. Ik geef graag toe dat ik thuis nog even de kleuren aangedikt heb, en de kontrasten wat verhoogd, kwestie van de romantiek nog wat vetter in het plaatje te stoppen. Voor mooie zonsondergangen moet je gewoon op het goede moment op de goede plek zijn . Wie zegde ook weer iets in die trend? Bresson? Juist ja, le moment décisif .
De eerste werkdag van september. Terug naar school dat geldt ook voor Josee die weer één keer in de week naar Lommel gaat om zich verder te bekwamen in de omgang met de computer en de meest frequent gebruikte programmas. Dit schooljaar zullen de lessen doorgaan op maandag in de namiddag en zo komt het dat voortaan in mijn planning qua fotograferen de maandagen Lommels getint zullen zijn of althans Noord Limburgs. Vandaag was ik immers in het grensoverschrijdend natuurgebied Hageven-De Plateaus. De paarse wandeling liep ik helemaal en in plaats van zeven kilometers wat ik meende gelezen te hebben op het infobord, leken het er wel zeventien. Maar sta me toe er meteen bij te vertellen dat het meer dan de moeite waard was. Voor de natuurliefhebber ( en de natuurfotograaf ) zeer aan te bevelen. Ergens halfweg de wandeling op de grote vlakte belande ik tussen de vrij rondlopende Galloway runderen en toen ik er enkele bij het badderen voor de lens kreeg drukte ik af natuurlijk.
Het is de gewoonte dat we in ons vriendenclubje alle verjaardagen uitgebreid vieren. Probleem is dat er vaak iets tussen komt en dat gewenste of geprikte datums nog al eens moeten worden opgeschoven omdat x of y zich niet vrij kan maken en dan schuift de hele rij ook op natuurlijk. Zo komt het dat ik nu gisteren eindelijk ook mijn verjaardagsfeestje kon geven. Als je weet dat mijn sterrenbeeld stier is, dan weet je ook dat we ondertussen een behoorlijke achterstand hebben in de feestvierderij. Als dat zo doorgaat kunnen we binnenkort een jaar overslaan. Ik vertel dat allemaal omdat ik de hele dag met de motor ben gaan rijden om de nevelen een beetje uit mijn bovenkamer te krijgen terwijl het vrouwtje thuis gebleven is om alles weer een beetje toonbaar te maken. Daarenboven had ze ook al het leeuwenaandeel van het koken vooraf voor haar rekening genomen ( we hadden een kempisch diner in elkaar geknutseld met een geitenkaasje van onze Lichtaartse geitenboer Polle als voorgerecht, als pompoenpapeters de bijnaam van de inwoners van groot Kasterlee moesten we wel pompoensoep presenteren, konijn met pruimen en frikadellekes met krieken, leken ons ook authentieke streekgerechten en als afsluiter moest er rijstpap zijn ). Toen ik deze avond nog snel de tuin in ging om toch een gepaste foto te bedenken voor vandaag koos ik voor deze simpele bloemekes. Het mooie exemplaar vooraan is voor Josee, in de vervaagde achtergrond is er nog eentje waar ik mezelf even wil mee tevreden stellen. Merci he schatje
