gisteravond dook plots davide weer op uit het niets. we zijn samen op stap gegaan maar nergens in de stad was nog iets open! de nachtportier heeft ons gered met gesmokkelde wijn uit een geheime keukenvoorraad. sst! aan niemand zeggen! we lullen mekaar in dikke vriendschap moe, hij was van plan om nog te werken maar daar komt niets van in huis. zo komt het dat ik vanmorgen een lange douche nodig heb om fris te worden. er is bitter weinig volk aan het ontbijt. davide gaat aan het werk, ik trek te voet de stad in het is koud, maar 15°. les halles zijn aan het ontwaken,frankrijk op z'n maandags. de gîte in capestang is nog niet bemand, ik bel met een antwoordapparaat.
ik wandel naar het station, tegen het aanschuivend autoverkeer in. de dame an het loket kan me niet zeggen of ik hier zou mogen opstappen in plaats van in beziers waar mijn ticket op spreekt, het is nochtans dezelfde trein die hier 7 minuten eerder zal vertrekken. het lijkt me toch een goed idee, ik ben hier op 2 passen van het station, het zou me veel inspanning besparen als ik hier direct op de tgv kon.. wat in het station niet kon fiks ik in 10 minuten op de pc in mijn verblijf! hoera, ik heb vandaag een hoop zorgen minder en meer tijd vrij. op mijn gemak fietswandel ik via cuxac d'aude naar capestang,da's een beetje mijn territorium. de cave van de cooperative is gesloten-alle andere in de streek ookblijkt later- maar mijn restaurantje "le relais bleu is wél open. beleefd schudden we handen, ik hoopte op een paar kussen.. de dames die het runnen zijn allebei wat zwaarder geworden, of zeg ik dit uit nijd voor de geweigerde omhelzing? ik toer nog wat door het stadje, alles is er nog zoals het vorig jaar was. ik ga wat inkopen in de lidl en raak in een leuk gesprek met een vrolijke weduwe,alsacienne die hier niet meer weg wil, in mijn jaren, en retraite. ze nodigt me niet uit in nissan les enserunes, spijtig, het zou gezellig koffie drinken zijn.
ik rij zo maar wat langs rustige weggetjes,montels, ouvillan, sallèles, en rij op mijn duizendste gemak, rugwind ondertussen,weer naar narbonne. ik moet eigenlijk beginnen pakken maar heb nog geen zin. een pelgrim spoelt aan in mijn kamer, jean-pierre is een adonis die sinds een weekje onderweg is van arles naar le saint jacques. hij is nog groen, maar raad geven is dikwijls contraproductief, en hij vraagt nix.
uit gemakzucht eet ik weer in de gite: boeuf bourgignon met pommes dauphinois,ik zou beter moeten weten. na het eten ga ik even verpozen voor het huis,en maak een intercontinentale clash mee. een newyorker, mijn leeftijd en allure laat zich hier brengen van het station met een taxi, 500 meter ver? hij maakt ruzie met de taximan omdat hij niet gelooft op het juiste adres te zijn afgezet: is this a youth hotel?? hij raast maar, de fransen,zowel taximan als de receptionist verstaan hem niet, hij probeert zelf ook niet eens te luisteren, met moeite kan ik hem overtuigen dat hij op het juiste adres is, alleen staat er nergens youth hostel op de gevel, maar alleen de franse benaming "centre international de séjour" ook verder moet ik vertalen en bemiddelen: hij boos omdat hij niet begrepen wordt, de fransman hoe langer hoe afstandelijker. de reservering klopt niet, hij is een dag te vroeg & van die dingen. eric gaat allen door frankrijk trekken, de dordogne, en dan parijs, ik wou dat ik hem heimelijk kon volgen. dat wordt dan nummer drie op de kamer vanavond,op zijn minst een bont gezelschap. ik kan me voorstellen dat zo'n bont gezelschap in zeg maar oorlogsomstandigheden zoals die zich nu echt voordoen meer problemen schept dan het kan oplossen.
ik kap er mee, de internetkamer wordt overompeld door jong grut,dat zit te giechelen bij elk item dat geslaagd wordt aangeklikt. toch benieuwd hoe het op mijn kamer wordt. de amerikaan wou zijn fiets al naar boven sleuren om in mekaar te zetten, de pelgrim is op stap. goed dat ik het hoofd koel hou.
