Terug naar Fossielen Bestand Menu

Levende fossielen
Een introductie tot enkele zogenoemde levende fossielen:

Een artikel van Tim Spaan.

Onveranderlijk sinds miljoenen jaren? Letterlijk genomen is een levend fossiel zoiets als een vierkante cirkel, het spreekt zichzelf tegen. Fossielen zijn immers de versteende resten van al lang afgestorven organismen. Maar men bedoelt er uiteraard dieren mee met een ietwat prehistorisch uiterlijk, of waarvan het fossielenbestand ons kan vertellen dat deze al rondliepen -of zwommen in de tijd van de dinosaurirs of een ander ver verleden. Vaak hoor je dan de populaire kreet; "onveranderlijk gebleven sinds vele miljoenen jaren". Maar is dit ook zo? Het antwoord is dat je enkel van een hedendaags exemplaar, en de fossiele resten van een prehistorisch exemplaar niet kunt vaststellen dat er geen evolutie heeft plaatsgevonden. Niet alle evoluties spelen zich namelijk af aan de buitenkant van een organisme, er kunnen ook veranderingen optreden in het gedrag of instinct, het immuunsysteem of de (schud)kleur en interne organen (die fossiliseren immers niet.). Kortom, een fossiel dat sprekend lijkt op een modern exemplaar is geen bewijs van onveranderlijkheid, want deze stelling baseert zich slechts op het uiterlijk dat je van het fossiel kan afleiden. De stelling "onveranderlijk" komt hiermee al op losse schroeven te staan. Toch worden dergelijke dieren door bepaalde personen gebruikt als bindmiddel voor hun hypothese dat alle bekende huidige en prehistorische dieren rond de zelfde tijd zouden moeten hebben geleefd. Ze hopen hiermee aan te tonen dat dieren die als 'prehistorisch' worden omschreven soms nog gewoon vandaag de dag leven en dat er geen evolutie heeft plaatsgevonden. Dan stel ik mij opnieuw de vraag: is dit ook zo? Om te beginnen neem ik eerst eens wat zogenoemde levende fossielen onder de loep: Latimeria de Coelacanth Het levende fossiel bij uitstek is uiteraard Latimeria de Coelacanth (Spreek uit: Sie-la-kant en niet Koelakant.), een roofvis van iets minder dan twee meter die behoord tot een oude familie, de Actinistia. Latimeria is hiervan het enige nog levende geslacht. In tegenstelling tot wat maar al te gauw beweerd wordt is Latimeria niet bekend van een 380 miljoen jaar oud fossiel. Het meest op Latimeria lijkende fossiel is Macropoma uit het laat Krijt. De bewering dat Coelacanthen miljoenen jaren lang onveranderlijk zijn gebleven is dus sowieso onjuist. Klik hier om de verschillen te zien tussen Latimeria en Macropoma. Let ook op het verschil in grootte (plaatjes zijn niet op schaal). De tegenwoordige Coelacanth is drie maal groter dan de jongste soort in het fossielenbestand. Tot 1938 werd gedacht dat de familie Actinistia verdwenen was sinds het Krijt, en dat Macropoma de laatste Coelacanth was die de wereld had aanschouwd. Dat het zo lang duurde tot wetenschappers de moderne Coelacanth hadden gevonden is nog niet zo hl vreemd, de hedendaagse Coelacanth leeft in diep water, en houdt zich lange tijd schuil in onderzeese grotten. Het duurde pas tot 1952 tot er een tweede exemplaar werd gevonden. Hierna daalden biologen in een duikboot af op tweehonderdtwintig meter en zagen toen pas voor het eerst levende Coelacanthen. Ze maakten met hun vier vlezige vinnen een soort loopbewegingen in het water en marcheerden zo door de duisternis. Men zou denken dat Coelacanthen, die ten slotte betrokken zijn geweest bij het ontstaan viervoeters, eerder dicht aan de oppervlakte zouden hebben geleefd in plaats van in de diepzee. Maar dat is dus niet het geval. Blijkbaar hebben de vissen vanaf het Krijt hun tehuis aan de oppervlakte opgegeven voor een leefgebied in de grotten van de diepzee. Zulke grotten zijn slechte plaatsen voor fossilisatie, dus logisch dat paleontologen vanaf dat moment hun spoor kwijtraakte. Een andere factor is dat de Coelacanthen sindsdien erg zeldzaam zijn geworden. Tegenwoordig zijn er twee species bekend; L.chalumnae, gevonden nabij Zuid-Afrika, en L.menadoensis uit Indonesi. Onderzoeken naar de Coelacanth brachten overigens aan het licht dat deze niet de nauwste verwanten van viervoeters zijn. Die plaats is voorbehouden aan de longvissen, zo wezen testen met het mitrochondriale DNA van longvissen uit. Desondanks vertoond het DNA van Latimeria nog wat kenmerken die aan verwantschap met viervoeters doen herinneren, zo is het bloedhemaglobine van de Coelacanth gelijkaardig aan dat van kikkervisjes, maar niet aan dat van volwassen kikkers. Bovendien werd ontdekt dat het de enige nog levende gewervelde is met een intercraniale verbinding, wat ooit gemeenschappelijk was voor kikkers. Door deze verbinding kan de bovenste kaak omhoog worden gebracht en tegelijkertijd de onderkaak naar beneden, wat het volume van de bek enorm vergroot. Evenals haaien ontwikkelde de Coelacanth een spiraalvormig spijsverteringsstelsel die de oppervlakte van de darm, waarmee de passerende voedselstoffen in aanraking komen, aanmerkelijk vergroot. En net als haaien heeft het dier ook een kraakbeenskelet, met in de wervelkolom een begin van verbening. De kop, tanden en schubben zijn inmiddels al geheel van been. Degenkrabben (bv. Limulus polyphemus) De voorouders van degenkrabben ontstonden 360 miljoen jaar geleden, maar deze hadden alleen nog een vage degenkrabachtige vorm. Echte degenkrabben ontstonden pas in het late Jura.Degenkrabben vervulde tijdens het Jura en Krijt de rol van krab, totdat ze na het Krijt werden vervangen door de moderne krabben. Hoewel ze het daarna nog 65 miljoen jaar hebben uitgehouden is de degenkrab vergeleken met vroeger nu zeer zeldzaam. Vandaag de dag zijn er 3 geslachten die voorkomen aan de westkust van Noord-Amerika, India en oost-Azi. Sphenodon punctatus, de Tuatara. Hij ziet er uit als een hagedis, maar is het eigenlijk niet. Hagedissen behoren tot de orde der Squamata, maar de Tuatara behoort tot een veel oudere familie die de Sphenodontia wordt genoemd. De Tuatara leeft in Nieuw-Zeeland, en is het enige nog levende lid van de Sphenodonten, maar vroeger heeft deze familie vele verschillende soorten gehad. Dat deze zijn uitgestorven komt doordat ze de concurentiestrijd met de ware hagedissen niet aankonden. Deze laatsten beschikken over betere aanpassingen zoals een flexibele kaak, en hebben in de hele wereld de oude Sphenodonten sinds ongeveer 100 miljoen jaar vervangen. Behalve in Nieuw-Zeeland dus, waar de Tuatara, die voornamelijk leeft van Weta's (grote sprinkhanen) blijkbaar niet direct concureerd me de Nieuw-Zeelandse hagedissen (er leven daar alleen Gekko's en Skinken). Maar waarom is dit dier nu een levend fossiel? Laat ik voorop stellen dat van Sphenodon punctatus er gn fossielen zijn gevonden, geen oude en geen recente. Bijgevolg kan op geen enkele manier worden bewezen (kan evengoed al niet, zie inleiding) dat dit dier sinds miljoenen jaren onveranderlijk is gebleven. Hoewel het niet zo waarschijnlijk is kan de Tuatara van allerlij evoluties hebben doorgemaakt waar we niks van weten. De enige reden waarom men het een levend fossiel noemt is vanwege die oude familieband, maar daarom is het nog wel een gewoon modern dier. Waarom zulke oude familieleden? Dit zijn enkele van de voornaamste, maar niet alle, voorbeelden. Nader beschouwd zien we dat ook waar het morfologische verandering betreft, de onveranderlijkheid niet opgaat, de huidige Coelacanth verschilt aanzienlijk van de prehistorische. Ook van de Tuatara kunnen we niet zeggen dat deze miljoenen jaren lang onveranderlijk is gebleven en ook de degenkrabben hebben een ontwikkelingsgeschiedenis achter zich. En dit geldt voor vrijwel alle levende fossielen, het zijn moderne dieren, wiens familie miljoenen jaren geleden is ontstaan. In de natuur is het gebruikelijk dat er soms hele groepen diersoorten worden verdreven door soorten die evolutionair beter bedeeld zijn. Bijvoorbeeld, tijdens het Eoceen werden grote delen van de wereld bevolkt door vroege primaten. Ze leken ietwat op apen, maar hadden een langere snuit die meer leek op die van een hond, en hadden kleinere hersenen. Echter verschillende opeenvolgende veranderingen zorgde ervoor dat sommige van die halfapen een meer typischere apekop kregen en een groter brein. Hiermee was de 'echte' aap ontstaan. Met de voordelen die met deze veranderingen gepaard gingen konden apen beter uit de voeten dan de halfapen, en deze begonnen dan ook de wereld over te nemen ten kost van die laatste. Al spoedig was de hele wereld overgenomen door moderne apen. Het kan echter gebeuren dat een kleine populatie door natuurlijke barrires wordt gesoleerd van de rest van de wereld, waardoor de nieuwkomers niet kunnen concureren met de oude levensvormen en deze dus ook niet kunnen uitroeien. Op die manier ontstaan levende fossielen. In het geval van de halfapen was er een populatie op Madagascar de dans ontsprongen, hun eiland was intussen weggedreven van het vasteland. Doordat er nooit ware apen op Madagascar zijn gekomen leven hier nog steeds primitieve primaten, met een hondachtige snuit en kleine hersenen. Een gemeenschappelijk kenmerk van levende fossielen is zeldzaamheid, en isolatie. Zoals reeds vermeld leeft de Tuatara enkel nog in Nieuw-Zeeland en ook de Coelacanth is erg zeldzaam, niet voor niets duurde het zo lang voor men hem te pakken had. Degenkrabben zijn relatief minder zeldzaam, maar wel vergeleken met de mate waarin ze vroeger voorkwamen. Levende fossielen leven vaak gesoleerd, op een eiland, of diep in zee, overal slechts in kleine gebieden in kleine populaties. Door zich te vestigen in een gebied dat door natuurlijke grenzen wordt afgescheiden van de rest van de wereld stappen ze als het ware uit de strijd om het bestaan, ze kunnen niet meer worden verdreven door soortgenoten met betere mutaties, en blijven zodoende ten minste voor een gedeelte hun oorspronkelijke eigenschappen behouden. Dit scenario zien we overal in de natuur terug, ik gaf al de voorbeelden van de Tuatara en de halfapen die op eilanden zijn gesoleerd van de rest van de wereld , en andere voorbeelden zijn Australi, waar basale zoogdieren zoals Buideldieren en Monotremen hebben kunnen overleven doordat er geen placentaire zoogdieren van het vasteland in Australi konden komen (Dit gebeurde pas toen de mens arriveerde en honden en varkens meebracht, hierdoor zijn wilde honden ondertussen bezig de inheemse fauna uit te roeien, zo heeft de buidelwolf het al bijna tegen hen afgelegt.), of Zuid-Amerika, dat voor minstens 70 miljoen jaar gesoleerd is geweest van de rest van de wereld, ook hier leefde lange tijd Buideldieren en basale placentaire dieren zoals de Xenarthra. Dit komt trouwens niet zomaar uit de lucht vallen, Darwin had dit in 1859 ook al door, hij schreef er over: Met behulp van deze inzichten kunnen wij misschien enkele feiten begrijpen die opnieuw ter sprake zullen komen in ons hoofdstuk over geografische spreiding; bijv. dat de producties van het kleinere continent Australi vroeger zijn verdrongen, en klaarblijkelijk nog steeds verdrongen worden, door die van het grotere Europees-Aziatische gebied. Zo zijn vastelandproducties ook overal in hogere mate genaturaliseerd geraakt op eilanden. Op een klein eiland zal de wedloop om het leven minder hevig zijn geweest, en er zal minder modificatie en minder uitroeiing hebben plaatsgevonden. Daardoor, misschien, komt het dat de flora van Madeira volgens Oswald Heer lijkt op de uitgestorven tertiaire flora van Europa. Alle zoetwaterbekkens bij elkaar genomen beslaan een kleine oppervlakte, vergeleken met die van de zee of van het land; en dientengevolge zal de competitie tussen zoetwaterproducties minder hevig zijn geweest dan elders; nieuwe vormen zullen trager zijn gevormd, en oude vormen trager uitgeroeid. Het is ook in zoet water dat we zeven geslachten van glansschubbige vissen vinden, overlevenden van een orde die ooit overmachtig was; en het is in zoet water dat wij enkele van de meest abnormale vormen vinden die nu op aarde bekend zijn, zoals de Ornithorhynchus en de Lepidosiren die, net als fossielen, tot op zekere hoogte de verbinding maken tussen bepaalde ordes die thans ver van elkaar zijn verwijderd op de ladder der natuur. Deze abnormale vormen kunnen bijna levende fossielen worden genoemd; ze zijn tot op de dag van vandaag blijven bestaan omdat ze een beperkt gebied hebben bewoond en omdat ze derhalve aan minder hevige concurrentie blootgesteld waren. Origin of Species; bladzijde 106/7 Bronnen: 1 The Marshall illustrated encyclopedia of dinosaurs & prehistoric animals, Cox & Palmer 1988. 2 The Origin of Species, Darwin 1859. 3 Levende fossielen 4 Coelacanth: Latimeria chalumnae 5 The Horseshoe Crab 6 More ancient than the dinosaurs, THE TUATARA Terug naar Fossielen Bestand Menu

24-05-2008 om 17:01 geschreven door Tsjok45

Een  levend fossiel is een soort die  morfologisch zeer veel op zijn fossiele voorvaderen LIJKT :
Het is  een  afstammingslijn  die een lange periode van "stasis"  heeft ondergaan .
 

Een beroemd voorbeeld  is de  coelacanth - Er zijn fossielen van deze groep van meer dan  300 miljoen jaar terug  en die zeer op de moderne soorten LIJKEN .
(= wat dus NIET  wil zeggen dat ze  identiek zijn aan fossiele   soorten  , noch  dat de bepaalde extante soort ook  daadwerkelijk  fossiel is  gedetermineerd /gevonden /ontdekt ...bovendien blijken de huidige soorten hoog gespecialiseerd  en hoogstwaarschijnlijk aangepast aan andere habitats dan hun vermeende "identieke
fossiele dubbelgangers )
 
Er zijn vroeger al  twee werkhypotheses opgesteld  die het mechanisme en de  processen  achter het verschijnsel,  trachten te verklaren ,
maar er is (nog )geen algemeen geaccepteerde theorie .

Twee mogelijke redenen voor het bestaan van  levende fossielen:

1.- De stabiliserende(" zuiverende"  ) selectie (1)
Sommige fossiele soorten leefden  in vrij geïsoleerd habitat, zonder  te veel of duidelijke concurrenten;
er zal weinig  selektiedruk geweest zijn  zodat de omgeving  voor die organismen redelijk   stabiel is gebleven

Een  moderne(?) variant van deze hypothese ziet de "aanpassende" evolutie binnen een  bepaald  geologisch  stabiel  en  gegeven  habitat als een proces  van  optimalisering ...wanneer de  perfekte balans is bereikt zullen  afwijkingen van die ontwikkelde  norm worden weggezuiverd  omdat ze minder  fitness opleveren aan hun dragers 

Veranderd echter het millieu ( klimaat/geologische gebeurtenissen/ veranderingen  in de  fysico -chemische samenstellingen )dan kan de  evolutie
(eventueel) opnieuw starten  ....Sommige soorten zullen beter reageren op bijvoorbeeld  klimaatsveranderingen(=standvogels ) dan andere
( bijvoorbeeld te laat terugkerende trekvogels )Uiteindelijk  vallen er dan niches leeg die door de overlevers zullen worden ingenomen omdat ze
minder concurentie krijgen in die niches van  optimaal daaraan aangepasten  die ondertussen zijn weggevallen ...

2.- Het Ontbreken van genetische variatie
* Er is echter GEEN  bewijsmateriaal dat levende fossielen  genetische systemen bezitten  die ( alle  ) evolutieve verandering zouden kunnen verhinderen. =
Ook de hoeveelheid eiwitpolymorfisme ( variatie in genprodukten  en  dus indicatoren van mutaties ) in extante  moderne en " levende fossielen" is gemeten dmv  electroforese en  bleek niet merkbaar verschillend (= bij de levende fossielen  lager) tussen beide

levende fossielen zijn interessant om de volgende redenen:

1.- De moleculaire evolutie van  levende fossielen verstrekt een opvallend voorbeeld van de afhankelijkheid tussen moleculaire en morfologische evolutie.
2.- Levende fossielen (zoals de longvis  )verstrekken waardevolle informatie over de prijs van evolutieve veranderingen ---> overspecialisatie( optimalisatie )veroorzaakt ( misschien ) een vernauwing in de aanpassingsmogelijkheden ( of de onmogelijkheid  bepaalde aanpassingen te ontwikkelen ) bij snelle veranderingen van het millieu
3.- Levende fossielen zijn een genetisch en morfologisch  venster op volledig uitgestorven groepen ( Bijvoorbeeld de  fossiele reptielen-orde  der Ryncocephalia )

(1)
Meestal stabiliseert de natuurlijke selectie.
bv ..... Zo kan  de  gemiddelde lichaamsgrootte van een populatie , een  hogere fitness bezitten dan extremen .
De natuurlijke selectie handelt in dit geval  tegen verandering in de lichaamsgrote, en houdt vormvan de leden van bevolking door tijd vrij constant. ( ten minste zolang het leefmillieu ( en  zelfs de sociale interacties ) redelijk constant blijven  )

De natuurlijke selectie kan ook richting  geven  én vernietigend zijn.

http://www.blackwellpublishing.com/ridley/images/stabilizing_selection.jpg

Een  nog beter uitgewerkt voorbeeld  is  de  stabiliserende selectie die het  menselijk geboortegewicht binnen nauwe grenzen houdt ....

Borelingen  die 8 pond wegen bij geboorte hebben een hoger overlevingskans  dan zwaardere of lichtere babies .
De grafiek is gebaseerd op neo-nativen  geboren in Londen vanaf 1935 tot 1946.
Van Karn en Penrose (1951).

23-03-2008 om 00:08 geschreven door Tsjok45

2005    

http://www.pubmedcentral.nih.gov/picrender.fcgi?artid=1626220&blobtype=pdf  
http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1626220

Latest European coelacanth shows Gondwanan affinities<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lionel Cavin1,*, Peter L. Forey1, Eric Buffetaut2

and Haiyan Tong2

1Department of Palaeontology, The <?xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Natural History Museum,

London SW7 5BD, UK

2CNRS, 16 cour du Lie´gat, 75013 Paris, France

*Author for correspondence ( l.cavin@nhm.ac.uk)

The last European fossil occurrence of a coelacanth is from the Mid-Cretaceous of the  English Chalk (Turonian, 90 million years ago).

Here, we report the discovery of a coelacanth from Late Cretaceous non-marine rocks in  southern France.

It consists of a left angular bone showing structures that imply close phylogenetic  affinities with some extinct Mawsoniidae.

The closest relatives are otherwise known from Cretaceous continental deposits of  southern continents and suggest that the dispersal of freshwater organisms from Africa to Europe occurred in the Late Cretaceous.

Keywords: Actinistia; fossil; Cretaceous; palaeobiogeography;

INTRODUCTION

Since Agassiz (1839) described a tail of Coelacanthus from the Permian of England, coelacanth fishes have long been known as fossils. They were thought to have become extinct some 75million years ago. The living coelacanth, Latimeria, from the western Indian Ocean, was described bySmith (1939), as recently was another from the Celebes Sea (Erdmann et al. 1998).
Marine representatives of the Latimeria lineage are known from the Mid-Cretaceous (AlbianTuronian) chalk of England and Czech Republic with Macropoma (Forey 1998), and from the Late Cretaceous of North America with Megalocoelacanthus (Schwimmer et al. 1994).

Alongside the Latimeria lineage, freshwater mawsoniid coelacanths occurred in the Late Cretaceous of Africa and Madagascar as well as in the Early Cretaceous brackish/freshwater deposits of South America.

Here, we provide the first direct evidence, to our knowledge, of a continental coelacanth in the European Late Cretaceous in the form of an angular referable to a mawsoniid coelacanth. Geologically, the new find from France is about 20million years younger than Macropoma. The specimen shows affinities with the MawsoniaAxelrodichthys complex and indicates brackish or, more likely, freshwater dispersals between Africa and the European archipelago during the Late Cretaceous.

FOSSIL MATERIAL

The fossil coelacanth described here was found in 2004 during excavations at the Early Maastrichtian locality of Cruzy (southern France). The vertebrate remains were found in a lens of variegated clays cut by unfossiliferous sandy channels. The sediments of the Cruzy locality were deposited in continental environments, probably a floodplain. The fossil vertebrate assemblage comprises isolated remains of gars, lissamphibians, squamates, turtles, crocodiles, pterosaurs, ornithopod, sauropod and theropod dinosaurs, enantiornithine birds and mammals (Buffetaut et al. 1999).

RESULTS

Our identification of the specimen as a coelacanth angular is based on the rectangular outline shape, the pattern of the mandibular sensory canal and the openings from that canal (figure 1a, m.s.c.), the path of the groove for the external mandibular ramus of the facial nerve (figure 1a, gr.VII.m.ext) and the presence of a ridge on the medial side which marks the floor of the adductor fossa (figure 1a, r). The specimen is referred with confidence to the MawsoniaAxelrodichthys complex because of an ornamentation consisting of coarse ridges radiating from a point in the posterior third of the bone, an inflated lateral surface, the few slit-like ventral openings of the sensory canal (figure 1b, arrows) and the well-marked medial contact surface with the prearticular (figure 1a, con.Part). Coelacanths other than Mawsonia, Axelrodichthys, Lualubaea and Megalocoelacanthus show an ornament upon the angular that consists of enamel-topped tubercles or ridges, or is absent altogether; a mandibular sensory canal that opens through rounded pores; an ill-defined area of contact between the angular and prearticular, and a centre of ossification on the angular that is close to the deepest part of the bone (Forey 1998). Among these coelacanths our specimen may be distinguished from Megalocoelacanthus because that taxon shows an angular with a posteriorly directed opening for a special subopercular branch of the sensory canal, which indicates affinities with the latimeriids (Forey 1998). We are less certain about its distinction from other coelacanths within the MawsoniaAxelrodichthys complex: for this we would need more material.

Figure 1 Left angular of a mawsoniid coelacanth from the Early Maastrichtian locality of Cruzy, southern France (M2205, collection Association culturelle, archéologique et paléontologique de l'Ouest biterrois). (a) Internal views, (b) lateral views   (more ...)

DISCUSSION 

Late Cretaceous coelacanths are represented only by the marine latimeriids and the fresh water mawsoniids. Mawsoniid coelacanths diverged from the latimeriids in the Early Mesozoic. Mawsoniid coelacanths were exclusively Mesozoic and most lived in fresh water. Typical members, such as Mawsonia and Axelrodichthys, were heavy-bodied and showed an unusual pattern of fusion between bones in the skull roof. Some grew to a large size, estimated at over 2m, and rivalled the size of Latimeria today (Wenz 1981).

Late Cretaceous occurrences of Africa and Madagascar (Gottfried et al. 2004) are exclusively from fresh water. Both Mawsonia and Axelrodichthys are known in the Early and Middle Cretaceous of both sides of the proto South Atlantic (Cavin & Forey 2004) showing a vicariant biogeographic pattern (Maisey 2000). The exclusive occurrences of mawsoniids in fresh waters of Africa (Cavin & Forey 2004) and Madagascar (Gottfried et al. 2004) during the Late Cretaceous strongly suggest that mawsoniids reached the European archipelago by dispersal from Africa. We cannot exclude the possibility that dispersal polarity was from Europe to Africa. However, in the absence of contradictory information, we accept that the earlier and more widespread occurrence on and around the southern continents suggests that this is the more likely starting point. Although reconstructed maps show a wide marine barrier between Africa and the European archipelago in the Late Cretaceous (Hay et al. 1999; Scotese 2003), dispersal events have already been detected for tetrapods (Buffetaut 1989; Le Loeuff 1991) and freshwater fishes (Cavin et al. 1996), probably via a discontinuous route (Rage 1997).

Acknowledgments

We thank all those who took part in the excavations and in the preparation of specimens, in particular the members of the Association culturelle, archéologique et paléontologique de l'Ouest biterrois (ACAP). The excavation works were supported by the ECLIPSE Programme of the Centre National de la Recherche Scientifique (CNRS) and the ACAP. L.C.s research was supported by a Marie Curie Individual Fellowship funded by the Swiss Federal Office for Education and Science (grant no. 02.0335).

• Agassiz, L. Recherches sur les poissons fossiles. vol. 2. Published by the author, Petitpierre; Neuchâtel: 1839.
• Buffetaut E. Archosaurian reptiles with Gondwanan affinities in the Upper Cretaceous of Europe. Terra Nova. 1989;1:6974.
• Buffetaut E, Le Loeuff J, Tong H, Duffaud S, Cavin L, Garcia G, Ward D, L'association Culturelle, Archéologique Et Paléontologique De Cruzy. Un nouveau gisement de vertébrés du Crétacé supérieur à Cruzy (Hérault, Sud de la France). C. R. Acad. Sci. Paris, Sciences de la terre et des planètes. 1999;328:203208.
• Cavin, L.; Forey, P.L. New mawsoniid coelacanth (Sarcopterygii: Actinistia) remains from the Cretaceous of the Kem Kem beds, SE Morocco. In: Tintori A, Arratia G. , editors. Mesozoic fishes III. Dr Pfeil Verlag; Munich: 2004. pp. 493506.
• Cavin L, Martin M, Valentin X. Découverte d'Atractosteus africanus (Actinopterygii: Lepisosteidae) dans le Campanien inférieur de Ventabren (Bouches-du-Rhône, France). Implications paléobiogéographiques. Revue de Paléobiologie. 1996;15:17.
• Erdmann M.V, Caldwell R.L, Kasim Moosa M.K. Indonesian king of the sea discovered. Nature. 1998;395:335.
• Forey, P.L. Chapman & Hall; London: 1998. History of the coelacanth fishes.
• Gottfried, M.D.;Rogers, R.R.; Curry Rogers, K. First record of Late Cretaceous coelacanths from Madagascar. In: Arratia G, Wilson M.V.H, Cloutier R. , editors. Recent advances in the origin and early radiation of vertebrates. Dr Pfeil Verlag; Munich: 2004. pp. 687691.
• Hay, W.W., et al. An alternative global Cretaceous paleogeography. In: Barrera E, Johnson C.C. , editors. Cretaceous ocean/climate systems. Geological Society of America; Boulder, Co: 1999. pp. 148.
• Le Loeuff J. The CampanoMaastrichtian vertebrate faunas from southern Europe and their relationships with other faunas in the world; palaeobiogeographical implications. Cretaceous Res. 1991;12:93114.
• Maisey J.G. Continental break up and the distribution of fishes of Western Gondwana during the Early Cretaceous. Cretaceous Res. 2000;2000:281314.
• Rage, J. C. 1997. Terrestrial trans-Tethyan dispersals: an overview. Geological Society of Danmark, On Line Series, 1: http://www.2dgf.dk/publikationer/DGF_On_Line/Vol_1/tethys.htm.
• Scotese, C. R. 2003 Paleomap project. See www.scotese.com.
• Schwimmer D.R, Stewart J.D, Williams G.D. Giant fossil coelacanth of the Late Cretaceous in the eastern United States. Geology. 1994;22:503506.
• Smith J.L.B. A living fish of Mesozoic type. Nature. 1939;143:455456.
• Wenz S. Un coelacanthe géant, Mawsonia lavocati Tabaste, de l'Albien-base du Cénomanien du sud marocain. Annales de Paléontologie (Vertébrés). 1981;67:120.

21-03-2008 om 15:58 geschreven door Tsjok45

Meer  weerleggingen  van creationisten over levende fossielen


YECs weten totaal niet wat een "levend fossiel" in  werkelijkheid  is ?:

In elk geval blijken hun aangevoerde voorbeelden steeds weer , niets meer te zijn  dan :
of fossiele en  extante  dieren /organismen  van verschillende soorten, die door hen worden beschouwd( of ingedeeld volgens hun nep-wetenschap) als behorend tot dezelfde 
geschapen "kind "( = Baramin , Baramoon , MPG ... etc)
of kompleet verkeerde identificatie uit onbegrip , onkunde en onbenul  ...
of volgehouden vervalsingen en leugens

Volgens YECs, weerleggen de "levende fossielen" zowel,
het feit als de theorie van de  evolutie (gretig ovrgenomendoor "andere " creationisten-scholen
en
de oude aarde, terwijl ze onwetend zijn ( of zich zo voordoen ) van het feit dat er geen  geschreven biologen -"reglement " en/of natuurlijke evolutiewetten   bestaan , die  eisen  dat de moderne soorten altijd moeten  verschillen van fossiele soorten

Ze(willen  niet )begrijpen  ook nooit dat de evolutie met verschillende snelheden kan werken / zelfs binnen dezelfde stamlijn ....

Hetzelfde dingetje wordt  ook  beweerd over "coelacanthen ";
die " schepselen "  zijn NIET veranderd ....maw  ze  proberen deze voorhistorische vissen te gebruiken om de evolutie te weerleggen door te beweren dat het vinden van levende coelacanthen (identiek aan de oude) de  evolutietheorie  en de oude aarde  weerlegt :
aangezien deze vondsten toch  tegenspreken  dat die vissen 70 miljoen jaar geleden zijn uitgestorven , toch ? ... terwijl hun  nu gevonden  huidige afstamelingen nog  steeds hetzelfde zijn  ....
Creationisten  blijven  wel onwetend  ( of hun toehoorderd  worden onwetend gehouden  ) van het feit dat de levende coelacanthen , ( zowel deComoren als de sulawesi Latimeria )/totaal verschillende soorten zijn
dan de uitgestorven soorten Coelacanthidae

Het is duidelijke  dat het "levende fossiel"  van  al  de creationisten   niets meer is dan een extante (in leven zijnde )  soort die in werkelijkheid verschilt van (gevonden )  fossiele soorten  -->
;  waarvan er duidelijk veel kunnen  zijn die hoogstwaarschijnlijk  verwant zijn--> ipv een tegenbewijs is het zelfs  een ondersteuning van de gemeenschappelijke afstamming ( de stamboom van het levende ) van de beschouwde soorten en het  fossiele archief .... 

Claim CB930.1:
http://www.talkorigins.org/indexcc/CB/CB930_1.html

" De Coelacanth, werd lang beschouwd als een  reeds -70 MY uitgestorven  voorbeeld van een vis-tetrapod overgang (transitionnal), maar werd levend en wel vandaag gevonden en
onveranderd  van vorm  "... Bron: Morris, Henry M., 1974,

Antwoord  :

1.- Met de  moderne coelacanth werd (in 74 ) de  soort  chalumnae Latimeria, (in de familie Latimeriidae) bedoeld .

* Fossiele "coelacanthen"  zijn afkomstig uit andere genera / families  van de   Coelacanthidae, en zijn beduidend verschillend in zoverre dat zij kleiner zijn en niet berschikken over bepaalde interne structuren.
* Noch  zijn het  diepzeevissen ( =de huidige twee  soorten  zijn dat wél ;ze sterven door decompressie wanneer ze worden bovengehaald )
* Het genus  Latimeria heeft tot nu toe  geen enkele fossiele vertegenwoordigers , daarom  kan het geen  " levend fossiel" kan zijn  ( in de zin die de creationisten daaraan geven )
* De diepzee is trouwens een zeer slechte plaats omuberhaupt fossilisatie  toe te laten

2.- Maar zelfs als moderne coelacanthen  en fossiele "coelacanthen " van dezelfde species( = alleen maar  onderhevig aan zogenaade microevolutie ) waren: dan nog zou er geen ernstig probleem voor  de evolutie zijn.
* De  evolutietheorie  zegt niet dat alle organismen moeten evolueren( of aan de dezelfde snelheid moeten  blijven  evolueren ) .
* In een ( relatief ) onveranderlijk milieu,waaraan een  species in de loop der tijd optimaal  is aangepast zou de natuurlijke selectie neigen om dingen grotendeels morfologisch onveranderd te houden( = purifying evolution ) .
 
3.-Coelacanthen bezitten  veel primitieve eigenschappen in vergelijking met de meeste andere vissen,
*   Eens waren ze de enig  bekende specimens die iets te maken hadden met  de vis-tetrapoda -overgang.
Ondertussen zijn  verscheidene andere fossielen ontdekt  die de vis-tetrapod overgang vrij goed aantonen.

Lees
Forey, Peter L., 1998. History of the Coelacanth Fishes. London: Chapman & Hall.

[BOEK] History of the Coelacanth Fishes
PL Forey - 1998 - books.google.com
... to be representative of the group when discussing the role of coelacanths in the
history of vertebrates. My interest in coelacanth fishes began during ...
Geciteerd door 49 - Verwante artikelen - Het Internet 


zie ook
http://www.don-lindsay-archive.org/creation/coelacanth.html

Alhoewel  het eigenlijk niet nodig is ...wil ik hier ook eventjes in gaan op de  YEC- claim dat de "levende fossielen " een oude aarde weerlegt
( let er op dat deze weerlegging  afkomstig is van de oude-aarde creationisten (OEC) wat dezaak alleen maar hilarisch maakt )  

Bepaling van de geologische levensduur van een soort ( of een hogere classificatie-categorie )

Wanneer een  fossiel in  een afzetting  wordt ontdekt ,
zoeken de paleontologen het geologisch "oudste" en het geologisch  "jongste" specimen op; om te bepalen hoe lang de vertikale verspreiding van die soort in de geologische kolom  aanwezig is  ...

Bijvoorbeeld, als het oudste specimen van een bepaalde soort dinosaurus gevonden wordt in een  rotslaag uit het  Berrasian van het vroege -Krijt , dan bestond
deze dinosaurus op zijn vroegst, ongeveer 140 miljoen jaar geleden (-140 Ma / soms ook -140 My ) .
Als het jongste voorbeeld van deze zelfde soort dateert uit het  Turonian van het  meest-Recente Krijt( boven-krijt ) , dan stierf het, samen met zijn soort ,  uit ongeveer 90 miljoen jaar geleden.

Aldus, wordt voor die dinosaurus-soort een levensduur  vastgesteld  van -140Ma  tot 90 Ma .
Nadat deze data werden  gepubliceerd, wordt  diezelfde dinosoort  opgegraven in een  rotsbed daterend uit het Santonian van het boven-Krijt.
Betekent dit dat  de vroegere data... verkeerde gissingen waren?
Neen , de data waren slechts onvolledig 

Immers  , nu loopt de geologische levensduur van die soort dino   van 140 tot 84 Ma.
Wetenschappers maken dit soort aanpassingen en up-dates voortdurend ; het is essentieel in het vergaren van de wetenschappelijke kennis .
De nieuwe fossielen worden gevonden, breiden de bekende levensduur( en andere eigenschappen ) van het bestudeerde organisme uit met  de  nieuwe fossiele ontdekkingen.
Het is geen truc of oplichterij  namens de wetenschapper(s)... ze  herinterpreteren  slechts het beschikbare ( nu uitgebreidere )materiaalen en evidenties om toteen  nog  waardevoller conclusie te komen 

Wat gebeurt er wanneer een fossiele heterogen groep  , zoals coelacanth-achtigen , plotstwordt uitgebreid met levende  exemplaren ? 
De geologische levensduur van dit type  organismen  was al bekend ... dat  wordt dan uitgebreid!

Het betekent niet dat  de aarde is jong,  het  levert  zelfs geen goed bewijs voor een jonge aarde.
Het geologische voorkomen van de  coelacanth, werd uitgebreid van 400ma t/m -65 miljoen jaar geleden tot 400 Ma t/m  heden. Verder kan er  niets uit dit gegeven worden afgeleid .

Moest een enigzins op onze  Dino  lijkend wezens  ,  vandaag ergens  "levend " worden  gevonden ( het monster van loch ness bijvoorbeeld ) dan zouden  de YEC's , die vondst natuurlijk claimen als een "levend fossiel"....Maar voor de  echte wetenschappelijke wereld zou het  slechts gaan over  de verlenging  van de levensduur :van  140 Ma t/m het  heden . Er zou helemaal  geen paniek in de wetenschappelijke wereld uitbreken  ... en men zou daar ook niet benieuwd zijn  of de aarde werkelijk slechts 6.000 jaar oud  is  ____ De rest van het  reeds gevestigde   wetenschappelijk  bewijsmateriaal in de  natuurwetenschappen ,wijst trouwens  duidelijk op een oude aarde _____

De aanwezigheid  een het levend fossiel is  op geen  enkele  manier  bewijsmateriaal voor een jonge aarde.

Ja, er zijn groepen van   fossielen die allang mee-draaien, maar er zijn er  nog  miljoenen anderen  die lang  geleden zijn  uitgestorven en er is geen bewijsmateriaal  dat  zij vandaag nog ergens in leven zijn.
 
Daarom hebben wij zowel  miljoenen uitgestorven soorten, en een handvol (waarschijnlijk honderden) zogenaamde "levende fossielen" die een hiaat van miljoenen jaren in het fossielen archief , in hun geschiedenis bezitten .
Het bewijsmateriaal steunt miljoenen jaren van uitstervingen , en een oude aarde. 

Maar elk  " levend fossiel"  dat wordt ontdekt zal  elke YEC  als bewijs van een jonge aarde aanvoeren .

21-03-2008 om 00:33 geschreven door Tsjok45