|
Op dat moment waren we 45 weken verwijderd van de geboorte van Zoë,24 weken van die van Amy en 7 weken van die van Chloë en ik wist niet of er me ooit nog iets zou overkomen dat erger is dan mijn kind verliezen.Waarschijnlijk niet,want iedereen zei me dat dit het ergste is wat je in je leven kunt meemaken.
We naderden stilletjes de maand juni.De maand waarin het allemaal begon en ik wist dat het moeilijk zou worden,omdat ik hoopte dat Zoë zou worden herdacht maar bang dat niemand het zou doen .IK voelde niet de behoefte om ieder jaar te worden bijgestaan met woorden en daden maar omdat het pas een jaar geleden was zou het me verschrikkelijk veel deugd doen als ik wist dat er nog zijn die aan haar denken.
We hadden de laatste maanden ons verdriet verwerkt door materiële dingen te kopen.Een nieuw bed,een nieuw salon,een andere kast,een auto...maar niets kon ons verdriet compenseren.Als we eerlijk zijn,wisten we ook dat dat niet het geval zou zijn.
Toch werd mijn leven zo stilaan weer aangenaam.Niet overdreven gelukkig,maar ook niet barslecht.Ik probeerde meer te genieten van de kleine dingen in het leven en we hadden natuurlijk nog Toby.Hij kon ons vaak doen lachen door zijn kinderlijke enthousiasme.Op het werk ging het echter bergaf.Mijn prestaties werden niet slechter door mijn verdriet,maar door de teleurstelling in bepaalde collega's.Zij deden alsof ze er voor mij waren,maar probeerden achteraf hun vel te redden door mijn privéproblemen tegen me te gebruiken.Dat ik me zo hard had kunnen vergissen in die mensen gaf mijn zelfvertrouwen een grote deuk.Maar ik wist dat ik enkel moest vergeten.Mijn werk verder moest zetten zoals ik het altijd al had gedaan.
Iedereen denkt altijd,ik begrijp wat je bedoeld,maar ze weten niet eens waar ik het over heb,ja ik heb inderdaad soms pijn en verdriet,maar wie heeft dat nu niet?Maar dat betekend niet dat zij begrijpen wat ik bedoel,dus als die mensen mij toch niet boeiend vinden kunnen ze me maar beter alleen laten en ze moeten vooral niet gaan faken dat ze er voor mij zijn!Want uiteindelijk blijven zij dan over met die pijn!
In augustus 2010 reisden we naar het warme en mooie Gran Canaria,waar we een hele mooie en gezellige tijd samen doorbrachten met ons kleine gezinnetje en onze mooie sterretjes aan ons prachtig heelal.
We ploeterden er samen in het mooie zwembad en kregen weer hoop in ons leven,alles zag er weer prachtig uit en voor heel even vergaten we wat we ervoor allemaal hadden meegemaakt.
We konden ook met elkaar praten en begrepen elkanders gevoelens ook beter.Eenmaal thuis begon mijn biologische klok mij weer parten te spelen en hoewel ik wist wat mij te wachten stond,die drang naar een baby bleef mij maar ambeteren,maar ik zou mij niet laten kennen.
In september 2010 stopte ik alweer met mijn nuva ring,het was toch maar miserie ,want de ene keer viel hij er zomaar uit,de andere keer vergat ik hem ,en ik wist ook...Ik zou hem toch nooit lang inhouden!
Toen we nog maar pas gestopt waren met mijn anticonceptie voelde ik al snel weer dat iets niet juist zat,ik voelde mij weer zwanger!
Ik kon niet spreken van een roze wolk,en ik kon niet zeggen dat ik ongelukkig was,maar alweer groeide er een baby in mij...
Op het werk wisten ze natuurlijk alweer heel snel dat ik zwanger was,mijn regiomanager en tevens ook nog steeds de enige waar ik ook altijd kan rekenen was ook al snel op de hoogte gebracht.Eerst durfde ik het haar niet te vertellen,maar eerlijk duurt het langst en zolang mijn werk niet in gevaar komt,zal zij dat ook appreciëren.
Op 30 november 2010 kreeg ik de eerste echo van onze kleine spruit,het hartje slaat opnieuw heel normale hoge pieken en de kleine garnaal zwemt van links naar rechts alsof het leven hem of haar goed mee zit.
Weer ziet mijn gynaecologe bij deze echo helemaal niks verkeerd,maar durft haar allicht niet meer uit te spreken over de gezondheid van dit kindje.
Ze belt dokter Logghe op om een afspraak te maken zodat de punctie weer op 11 weken kan uitgevoerd worden en wij snel resultaten zullen weten.Op 27 december mag ik naar Brugge ,het is natuurlijk net tussen kerst en nieuwjaar,maar zoiets kan je toch niet plannen,en bij ons is kerstavond heel wat lastiger dan Nieuwjaar.
Vooral omdat we met oudejaar samen zitten met mijn ouders en meter en peter,meestal gaat het er dan wat rustiger aan toe,en het is nu niet dat ik zal rondspringen als een zotje of zo.
Zoals gewoonlijk ben ik weer heel erg misselijk,heb mij zelfs al laten verleiden door het meest verboden eten in een zwangerschap,namelijk de verukkelijke preparé!
Eentje kan natuurlijk geen kwaad he,wij hebben zelfst al iets van ;"daar zal het nu wel niet meer aan liggen".Maar je denkt natuurlijk altijd wel van ;"zou het nu toch kwaad kunnen"?Al weet ik wel dat het niet goed is,ik kan er niet aan weerstaan,en heb natuurlijk al minder schrik omdat ik denk dat mijn zwangerschappen sowieso gaan mislukken.
Ja....op den duur zou je helemaal negatief beginnen denken,ook al hopen er een heleboel mensen met je mee en weten we hoeveel kansen we hebben op een gezond kind,het zit gewoon niet mee voor ons,en op dit moment beseffen wij dat wel.
"27 december 2010 ",Wij komen aan in Brugge Sint Lucas,we zetten ons in de wachtzaal die zoals altijd heel rustig is en waar geen mens te bespeuren is.Ik zoals altijd weer heel nerveus voor wat mij te wachten staat...Om de 5 minuten gaan plassen en hopen dat ze mij nog even laten zitten,en dan toch weer hopen dat ze mij snel komen halen."Wat een tegenstrijdige gedachten heb ik vandaag weer",dacht ik bij mezelf.
Het duurde heel lang alvorens het mijn beurt was,voor mij was er waarschijnlijk ook een vrouw die een punctie kreeg want ik zag dat ze ook met veel mensen aanwezig waren .Eenmaal de deur open ging kon ik plaats gaan nemen om eerst een uitgebreide echo te nemen en zo weer de placenta ligging te kunnen bepalen.
Bij de echo ziet dokter Logghe iets waardoor ze perse de nekplooi wil meten,maar de baby wil zich niet draaien en daardoor moet ik een beetje op en neer huppelen zodat hij/zij wil keren.Omdat de baby wel erg rustig ligt kan ik ze maar niet doen omdraaien ,dus moet ik meer en meer huppelen,en eigenlijk is het wel nog hilarisch.
Maar goed,uiteindelijk lukt het dan toch...maar de nekplooi deed ons allemaal meteen zorgen baren,en ik wist op de slag wat dat betekende,"een baby met een chromosoomafwijking"!Omdat de nekplooimetingen niet altijd goede en duidelijke resultaten toont,wil de gynaecologe alsnog een punctie uitvoeren om met zekerheid een diagnose te kunnen geven,en wij stemmen toe.
De punctie ging vrij vlot en heel pijnloos,ik zou op deze manier wel nog honerd puncties willen uitvoeren,want eigenlijk voelde ik niks.Het was wonderbaarlijk hoe snel ik er dan ook door herstelde en praktisch niets van complicaties nadien voelde.Ik ging dan ook weer werken zoals gewoonlijk.
Omdat we alle vorige zwangerschappe al na tien dagen na depunctie uitslag wisten,belde ik ze ook op toen ik die periode niks bleek te horen van hen,misschien waren ze mij vergeten,of als dokter logghe mijn gynaecologe niet opbelde,kon zij het ook niet doorbelleb naar mij;"dacht ik".
Na drie weken bellen en zagen naar beide gynaecologes kreeg ik het nieuws van de assistente van dokter Logghe aan de balie te horen;Ik dacht dat het gezond was mevrouw,ik zal nog even u dossier nemen om het te bevestigen ",klonk het aan de overkant.Ik kon mijn emoties niet bedwingen ,ik huilde en snikte van geluk,dit gevoel was overheersend,ik was zo blij,maar ik zat nog even in met de nekplooi die niet goed zat,en vroeg nog wat er daar dan mee aan de hand was maar ze kon dokter Logghe niet bereiken omdat ze bezig was,maar ik mocht in de namiddag terug bellen ,de assistente zei me dat het een meisje was,zei me al lachend proficiat en haakte in.
Ik was op het werk,iedereen stond rond mij en zag hoe moeilijk ik het had met het aanvaarden van het goeie nieuws.Ik had in geen jaren nog zo een goed nieuws ontvangen,ik was het zodanig gewend van slecht nieuws te moeten horen ,dat dit wel de kers op de taart was.Na drie kwartier huilen van geluk besloot ik Yves te bellen ,met hikken en snikken vertelde ik hem het goede nieuws,dat hij vader werd van een dochter dan nog,hij twijfelde heel lang aan het feit dat het gezond was,maar niettemin was hij heel gelukkig met het nieuws.
Toen ik die namiddag Toby van school haalde en hem vertelde dat hij een zusje kreeg was zjn gezichtje goud waard...Hij gaf mij zo het gevoel gelukkig te zijn dat hij straks niet meer alleen zou zijn.Eenmaal thuis gaf ik hem een boterhammetje en gingen e samen naar kzoom kijken tot papa thuis was,maar toen ging mijn telefoon af,ik nam op en hoorde de bekende stem van dokter Logghe van het uz Brugge,"mevrouw Chielens "?klonk het aan de overkant,ik zei;"ja".U heeft het nieuws al vernomen hoop ik"?Ik lachte en zei ;"ja hoor alles is goed zei u assistente","wie heeft u dat verteld,dat is helemaal niet waar,u baby heeft dezelfde ziekte als de vorige"klonk het wat nors.
Ik kon mijn oren niet geloven,ze bleef me maar zeggen dat ik het niet mocht opgeven,dat ik zo vruchtbaar ben ,dat er een nieuwe methode is die mij namelijk wel een gezonde baby kan geven,in vitro maturatie heet het,waar ze mijn eitje buiten de baarmoeder gaan bevruchten met de sperma van Yves en dan testen op de stofwisselingsziekte waar wij drager van zijn,het is wel intensief en zwaar ,maar het is de enige mogelijkheid volgens haar om nog zwanger te worden en een gezond baby'tje ter wereld te zetten zonder al dit gedoe er rond.Ik heb er natuurlijk maar half oor naar,want op dit moment zakt de moed mij in de schoenen ,ik kon niet geloven dat het weeral mis ging en vooral door de grote fout die hun assistente in Brugge gemaakt heeft,ik had mijn ganse familie al opgebeld,zij hadden met zijn allen een vreugdedansje gedaan en nu moest ik hun geluk en ook dat van ons weer verstoren door dit ongelooflijk slecht nieuw!
Yves zat op dat moment bij de huisdokter omdat hij zich niet lekker voelde en had al telefoon gekregen van de gynaecologe met het slechte nieuws,terwijl ik hem belde en de bezettoon hoorde liep ik al naar de douche om mij te wassen want straks mag ik weer naar het moederhuis om te gaan bevallen.Yves had intussen al het slechte nieuws aan mijn ouders gezegd en intussen opvang bij hen geregeld voor onze kleine Toby,want de volgende dag moest hij wel weer naar school kunnen gaan en wij zouden de nacht in de materniteit moeten doorbrengen.
Op 17 januari 2011 om 19uur ga ik binnen in de materniteit van Roeselare met mijn zak vol spulletjes om mij die nacht bezig te houden.De vroedvrouw die ik op dat moment kreeg,had ik van mijn leven nog niet daar gezien,en ik zag en voelde ook dat zij niet echt wist hoe en wat te doen,zij had waarschijnlijk nog niet veel mensen over de vloer gehad die een bevalling moeten inleiden die negatief uitdraait.
|
