|
Ik liet er geen gras over groeien .Begin september 2009 groeide er alweer een nany in mijn buikje.Het had me amper vier weken gekost om opnieuw zwanger te raken.Vanaf dat moment moest het verdriet voor Zoë even wijken want ik wilde me volledig richten op deze nieuwe zwangerschap.Ik moest alles onder controle zien te houden.Ik wist dat ik rond mijn elfde week een test zou moeten doen.Die test zou ons vertellen of dit kindje dezelfde aandoening had als Zoë.
Als alles goed ging zou ik mijn kindje op 29 mei 2010 gezond en wel in mijn armen houden.Volgens de chinese horoscoop zou het ook dit keer een meisje worden.Ik hoopte dat dit waar zou zijn.Ik wilde niets liever.
Op vijftien oktober moesten we voor de eerste keer naar de gynaecologe .Ik zag de eerste echo,de eerste beelden van dit klein wondertje.HEt hartje klopte zoals het zou moeten ,de baby groeide volgend het gemiddelde.Alles leek in orde te zijn.
Onze gynaecologe uimde voor ons en maakte onmiddellijk een afspraak met Brugge.Leuven leek haar iets te ver indien we slecht nieuws zouden krijgen.Zoals ook bij mijn zwangerschappen van Toby en Zoë was ik weer ontzettend misselijk.Ik kon geen eten binnen houden.
'Het wordt weer een meisje',zeiden vele mensen.En diep in mijn hart hoopte ik met hen mee.Misschien zouden ze me op die manier teruggeven wat ik in juni verloor.Was me dat gegund?Ik hoopte van wel...ik wilde het zo graag.De periode die vooraf gingen aan de testen waren enorm stressvol.We moesten blijven werken,gemotiveerd en positief naar de toekomst kijken.Maar dit was zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.Urenlang piekerden we over de uitslag.In diezelfde tijd werd ik ook ziek.Ik had koorts en kon amper bewegen door het weinge eten die ik nog binnen kreeg .Ik nam nu en dan wat verlof zodat ik kon rusten want ik was moe!Moe van het denken,het hopen,het dromen....
Op 9 november 2009 ,om 9u30 hadden we een afspraak bij mevr Logghe,dokter in het AZ van Brugge.Nadat we ons hadden ingeschreven aan de loketjes namen we de lift naar boven.We moesten op de tweede verdieping zijn en aan onze rechterkant lag prenatale diagnostiek.Ik zag meteen dat het een stuk rustiger was dan in Leuven.Daar bedienen ze jou aan de lopende band.Het gaf me een rustgevend gevoel.Misschien zal ik hier beter behandeld worden,misschien zal hier alles wel goed komen...Mijn hart bonsde en mijn maag deed raar.Ik was zo verschrikkelijk nerveus voor de testen!En ik had schrik dat ze enorm pijnlijk zouden zijn.Het was ook zo anders dan de eerste keer.Toen hadden ze een vruchtwaterpunctie afgenomen maar deze keer was het een vlokkentest.De eerste keer was het in Leuven,deze keer in Brugge.Er viel niets te vergelijken....
De vruchtwaterpunctie en de vlokkentest zijn beiden tests om het dna te onderzoeken.Maar geen van beiden zijn hetzelfde om mee te maken.Tenminste dat had ik gelezen.Toen dokter Logghe ons binnen riep,sloeg de angst me om het hart.Ik kwam terecht in een kleine,donkere kamer en mocht gaan liggen.Voor me hing een enorm plasmascherm zodat ik de hele ingreep kon volgen.Ze zouden met een lange naald mijn baarmoeder verkennen en stukjes van de moederkoek schrapen om dan te onderzoeken.Om de bacterieën van mijn buik te verwijderen gerbuikten ze jodium.Ze wreven er mijn hele buik mee in,zodat ik geen ziektes kon krijgen en de test zorgvuldig kon worden uitgevoerd.Daarnaast brachten ze een grote naald in mijn buikwand om op die manier de bovenkant van mijn buik voldoende te verdoven.Ik hoopte maar dat ik geen pijn zou voelen.....
Eens mijn buik verdoofd was,plaatsten ze de transducent (want zo noemen ze dat ding die ze op je buik plaatsen om echo's te nemen)op mijn buik.De gynaecologe nam plaats voor me,de assistente rechts met de transducent in haar hand.
Terwijl de gynaecologe de lange naald in mijn buik inbracht,moest de assistente kijken of ze nergens bleef steken tot ze uiteindelijk de placenta bereikte.Eenmaal ze die gevonden hadden,schraapten ze eraf wat nodig was.Het deed zo ontzettend veel pijn wanneer ze dit deden.Het voelde aan als zeer pijnlijke maandstonden.Het was haast ondraaglijk,ik wilde dat ze stopten...Ik dacht niet dat ik het nog veel langer zou kunnen volhouden,maar ik wist dat het moest.Als ik het niet deed,dan zou ik misschien weer zes maanden of langer mijn kindje hebben gedragen om dan te horen te krijgen dat het hetzelfde lot als Zoë tegemoet ging.Zou de pijn dan niet nog veel erger zijn geweest?
Telkens als ze genoeg vlokken hadden opgetrokken met de naald,keken ze onder een grote lamp of er voldoende stukjes waren om de testen te kunnen uitvoeren .En toen dit niet het geval bleek,moesten ze opnieuw in mijn buik en alles nog eens overdoen.Ik richtte mijn ogen op het scherm voor me.Ik zag mijn kindje en rechts van hem of haar zag ik de grote naald passeren.Dat beeld bezorgde me een nog grotere angst dat er iets verkeerd zou lopen.Dus keek ik naar Yves,die mijn hand vastnam telkens wanneer de pijn te hevig werd of ze de naald opnieuw naar binnen brachten.
En dan kwam er eindelijk een einde aan.Na ongeveer twintig minuten was de test voorbij.Ik kon eventjes de potjes bekijken waar de vlokken in zaten.Ze zouden die meteen naar het labo in Brussel overbrengen.Ondertussen mocht ik in een ziekenhuisbed even gaan rusten en de pijn wat laten bezinken.Ik kreeg een boterham met kaas en Yves een kopje koffie.
Nadat ik hen er van verzekert had dat ik me beter voelde en ze van Yves een staaltje bloed hadden afgenomen,mocht ik naar huis.Ik kreeg nog een brief,bestemd voor mijn gynaecologe,waarop stond dat de vlokkentest goed was verlopen en ze genoeg materiaal hadden kunnen afnemen om de testen te kunnen starten.Er stond ook dat ze haar dankbaar waren vor het doorsturen van een patiënt die een vlokkentest moest ondergaan.Ze hadden heel weinig ervaring op dat gebied en ze hadden dit nu toch eens kunnen doen.
Thuis kon ik eindelijk echt rusten.Toch was het niet zo aangenaam want ik had lichte weeën en die deden pijn.Yves maakte iets lekkers voor me klaar,maar ik twijfelde of ik het wel binnen zou krijgen.Hoe lang konden toen dagen duren?Want zolang moesten wij wachten vooraleer we de uitslag van de test te horen zouden krijgen.Ik hoopte vurig dat die positief zou zijn maar ergens diep vanbinnen had ik er geen goed gevoel bij.Ik moest verplicht een hele week platte rust nemen want zo'n tests brengen ook wel wat risico's met zich mee.Ik had de kans op een miskraam en rusten bleek noodzakelijk.
De week die daarop volgde ging ik zoals gewoonlijk weer aan het werk.Ik moest wel aan de slag in een ander filiaal in Oostkamp maar ik kon het werk al zittend doen.Ik was enorm blij,want ik had nog altijd heel wat pijn in mijn baarmoeder.Ik zou nu heel gauw te weten komen wat de uitslag van de vlokkentest was en ik telde ieder uur af.Hoe lang konden tien dagen duren?Ik kwam tot de ontdekking dat het antwoord hierop een eeuwigheid inhield.Niets in mijn leven had ooit langer geduurd dan die tie verschrikkelijke dagen.
Mijn tweede dag in Oostkamp was ook de dag dat ik een telefoontje kon krijgen van mijn gynaecologe.Alhoewel ze ook naar Yves kon bellen.Ik wist het niet zeker.Ik deed een werkje die niemand graag doet.Maar ik kon het zittend uitvoeren dus bood ik mijn hulp aan.Het was simpel,alle spulletjes die klanten uit elkaar hadden getrokken moest ik opnieuw bundelen.Mijn telefoon week geen minuut van mijn zijde.Ik wilde direct kunnen opnemen wanneer hij rinkelde.
Om tien uur kon ik even naar buiten gaan om een sigaret te roken en net toen ik terug op mijn plaats zat,klaar om verder te werken ging de telefoon.Het nummer op de display was me onbekend dus het kon mijn gynaecologe zijn,of misschien iemand uit Brugge...Mijn hart sloeg een slag over en aarzelend nam ik de telefoon op.MIjn vermoeden klopte,het was mijn gynaecologe,dokter Watty.
"Mevrouw Chielens?Ik vrees dat ik geen goed nieuws voor u heb...",hoorde ik haar zeggen.Mijn mond werk kurkdroog,ik kon amper nog iets uitbrengen.Mijn keel deed ineens zoveel pijn dat ik enkel nog kon zeggen:'oh nee?'.Ze vertelde me dat ook deze baby de stapelingsziekte had en vroeg me of ik dezelfde middag nog kon langskomen om te bespreken hoe we de situatie zouden aanpakken.Viel er veel te bespreken?Ik zou weer mijn kindje verliezen!Ik zou weer datgene moeten opgeven waar ik het meest naar verlangde!Viel er daar nog meer over te zeggen?Ik voelde een onmacht toen ik haar antwoordde dat ik onmiddellijk naar huis zou rijden en Yves zou bellen om hem het slechte nieuws te vertellen.Daarna beïndigde ik het gesprek.En samen met het gesprek ook mijn moed en hoop.Waarom?Waarom deden ze ons dit aan?Het waren vragen waarvan ik zeker wist dat er geen antwoord was...behalve dan misschien :daarom.
Ik moest opnieuw bevallen een ik had er geen zin in.Ik wilde helemaal nog niet bevallen!Waarom begreep niemand dit?Kathy,mijn collega,probeerde me te kalmeren.Ik zag in haar ogen wat ik voelde.Onmacht,verdriet,onbegrip...Ze huilde met me mee.Al snikkend zocht ik mijn spullen bij elkaar en stapte toen in mijn auto.Ik vloekte,tierde,huilde,liet echt alle remmen los.Ik wist dat het niets uithaalde maar ik had het nodig.Waarom kon het geen goed nieuws zijn?Het kan gewoonweg niet!Verdomme!Hoe moest ik dit aan Yves uitleggen?
Ik belde hem op,en alhoewel ik het slechte nieuws amper over mijn lippen kon brengen door mijn gesnik,begreep hij wat ik bedoelde.Ik smeekte hem om naar huis te komen maar ik wist zeker dat hij zijn werk zou laten vallen,nog voor ik de tijd had mijn zin af te maken.Omdat ik de weg naar huis niet wist,schakelde ik de GPS aan en toen reed ik de parking af.Richting Izegem,richting pijn...
Ik belde ook mijn zus op.Ik hoopte dat ze even aan de lijn kon blijven,ik had behoefte een stem te horen."Blijf kalm...ik kom meteen naar jullue toe.",zei ze me.Het regende heel fel en ik zat gevangen tussen twee grote vrachtwagens.Ik reed amper de snelheid die ik mocht rijden maar het leek genoeg om mezelf te verongelukken.Tussen de tranen en het gesnik door probeerde ik mijn kapotte gsm te herstellen en intussen het verkeer in de gaten te houden.Maar alles werkte tegen.Ik kreeg mijn gsm niet aan de praat,geraakte niet van tussen de vrachtwagens.Alles liep tegenwoordig verkeerd!
Toch raakte ik veilig en wel in Izegem.Uiteindelijk draaide ik mijn straat in,reed tot aan de deur en stapte uit.Daar zat ik dan.Ik rookte de ene sigaret na de andere en ijsbeerde door de kamer.Ik faalde opnieuw,dat was hoe ik het voelde.Niet veel later kwam ook Yves thuis.Hij nam me vast en we huilden samen...Toen ook Wendy ons huis binnenkwam praatten we over van alles.Over hoe de afgelopen paar maanden een hel waren geweest,over het feit dat we onze kinderwens beter zouden staken al was het maar voor even....Maar ik had daar verdomme helemaal geen zin in!Hoe konden ze me vragen op te geven?Ik wilde niet opgeven!Ik zou niet opgeven!
``
Ik kreeg geen hap door mijn keel.Het was middag en binnen enkele uren zou ik naar het ziekenhuis moeten.Ik had een vermoeden dat ik snel terug thuis zou zijn...Ik was pas drie maanden zwanger,het zou nooit zo'n bevalling worden als van Zoë,toch?Een simpele curretage en ik kon terug naar huis.Omstreeks 14u zaten we in de wachtzaal van het ziekenhuis.Er zat ook een dame met een mooie kleine baby.Ik wilde niet kijken,,maar steeds weer gingen mijn ogen die kant op.Het was zo'n schattige baby...Ik bedacht dat ik al die kansen weer niet kreeg.Ik zou weer niet kunnen pronken met mijn baby,ik moest opnieuw alles opzij schuiven.Het enige waar ik mee naar huis zou gaan was een hels verdriet en een gevoel van leegte.
Baby's,mama's met bolle buiken...Ik kon ze niet meer verdragen.In mijn ogen waren ze allemaal even slecht.Ik haatte hartgrondig dat iedereen kreeg wat ze wilden terwijl ik voor alles moest vechten.Het leven leek me helemaal niet eerlijk.Waarom werd ik telkens weer met mijn lichaam tegen de muur gedrukt?Wat hadden wij in Godsnaam verkeerd gedaan?Verdienen we geen klein beetje geluk?
Ik moest mijn zakkendoek bovenhalen want de tranen stroomden over mijn wangen.We gingen binnen en plaatsten ons aan het bureau van de gynaecologe.Ze vertelde ons opnieuw wat de baby mankeerde en besloot dat we de zwangerschap beter konden afbreken.Deden we dit niet,dan waren de tests voor niets geweest.Aangezien wa van in het begin hadden gezegd dat we de zwangerschap zouden stop zetten indien bleek dat het kindje dezelfde aandoening had als Zoë was de beslissing snel gemaakt.Ik vroeg haar hoe alles in zijn werk zou gaan.Ik dacht nog altijd dat een curretage zou volstaan maar ik dacht verkeerd.Ik moest naar de materniteit om te bevallen want de baby was te groot en bovendien leefde het kindje nog.Het wasalsof iemand me recht in het gezicht had geslagen.Ik zou om vier uur diezelfde namiddag een bevalling opwekken van een kindje dat niet eens de kans kreeg te leven.
Toby kon opnieuw bij mijn ouders verblijven en zij reageerden net als de eerste keer.Het was beter nu...Ze hadden gelijk,maar dat maakte mijn verdriet er niet kleiner op.Ik zag heel weinig emotie in hun ogen maar ik wist dat ze hun best deden die voor mij verborgen te houden.
Zoals afgesproken stapten we om vier uur de materniteit binnen.Ik kreeg direct mijn eerste zetpilletjes.Ik had dezelfde vroedvrouw als bij Zoë en ook zij herinnerde haar wie ik was.Ze toonden mij hun steun door hun hand op mijn schouder te leggen en door mij moed in te spreken voor de dagen die komen.Dagen die er voor ons allemaal hetzelfde uitzagen....grijs.
Ik had enorm veel schrik omwille van wat de vorige keer was gebeurd inzake verdoving maar ik wist dat zij het zich niet konden permitteren dat ik weer zo'n pijn zou lijden.Mijn gynaecologe vond het van het grootste belang dat ik geen pijn had en door haar vastberadenheid kreeg ik de beste anesthesist mogelijk.
Om half negen kreeg ik koorts.Ik rilde van de kou en in tegenstelling tot vorige keer was het ook buiten barkoud.Ik voelde me verschrikkelijk.Yves en ik hadden de laatste uren niet veel meer gedaan dan huilen.Maar we hielden ons allebei sterk en probeerden ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling.Ik had tijd om na te denken....Op een bepaald moment geraak je gewend aan het feit dat het telkens weer slecht afloopt maar ik had dit in geen honderd jaar verwacht.Iedereen had me verzekerd dat alles goed zou komen.Een keer?Ja,maar toch geen twee keer na elkaar?Achteraf lijkt het allemaal zo naiëf,maar eigenlijk is het gewoon hoop.
We probeerden wat televisie te kijken en elkaar wat op te krikken door schunnige praat te verkopen.We konden er al eens om lachen.We moesten op een bepaald moment toch beseffen dat het geen zin had om ons leven stil te leggen.Het was belangrijk om vooruit te blijven kijken.Ook hier moesten we weer door.En het zou pijn doen...maar het was niet onmogelijk.Dat wist ik,dat wist Yves,dat wisten we allebei maar al te goed.
we hadden nog altijd onze zoon.Toby had en heeft nog steeds heel hard een mama en papa nodig in zijn leven.Bovendien zijn wij enorm dankbaar en gelukkig dat hij ons tenminste de kans heeft ons te bewijzen als ouders.Misschien wel onze enige kans.Was dit de ultieme relatietest van God?Moesten we ons nog meer bewijzen,nog harder verchten om onze droom te realiseren?Maar wat dan met al die mensen die hun kinderen dumpen in een schuif in Brussel?Moeten zij zich dan niet bewijzen?Het blijft me tot op vandaag een raadsel hoe een mensenleven in elkaar zit.Hoe is het mogelijk dat de ene het wel overleeft en de andere niet?Zelfs onze diagnose snap ik niet.Hoe is het mogelijk dat we niet meer in staat zijn om een baby op de wereld te zetten,terwijl het bewijs dat het wel mogelijk is rondloopt? Wanneer ben je het waard om geluk te hebben?En misschien belangrijker...wanneer niet?
Terwijl we wachtten mocht ik een dekentje kiezen voor onze baby.Dat betekende dat ik ook dit kindje te zien zou krijgen.Ik keek Yves aan,een bezorgde blik in mijn ogen.Ik dacht dat we dit kindje niet te zien zouden krijgen.Was het wel aanzienbaar?Omdat roze geen optie meer was,koos ik voor het gele denkentje.Ik kreeg ook een quiltje,net als bij Zoë.Opnieuw kregen we de keuze:meenemen naar huis of meegeven met de baby?
We zouden Amy,want dat zou de naam van onze meid worden,bij haar zusje laten uitstrooien.Op die manier zou Zoë niet meer zo alleen zijn en waren we er zeker van dat onze kleine Amy de weg naar het hiernamaals zou vinden.
Terwijl Yves een luchtje ging scheppen,lag ik in bed.Opeens voelde ik de dingen die ik,hoe graag ik ook wil,niet kan beschrijven.Ik begon overal te tasten want de vroedvrouw was net weg en ik wilde haar niet opnieuw storen.Toen ik tussen mijn benen keek en bloed zag begon ik te panikeren.Er was niemand in de buurt om mij te helpen.Yves was net de kamer uitgegaan,de vroedvrouw was weg,en ik kon de bel niet bereiken.Ik kon onmogelijk uit mijn bed stappen want de verdoving was deze keer wel goed.Ik besloot dan maar om mezelf recht te trekken en terwijl ik dat doe voel ik iets'kwakken in mijn buik.Ik voelde tussen mijn benen maar trok bijna onmiddellijk mijn hand weer terug.Tergelijkertijd kreeg ik persdrang en aangezien ik toch niets verkeerd kon doen perste ik.Terwijl ik duwde en intussen die verdomde bel nog steeds probeerde te pakken,kwakte het hevig.
Toen Yves de kamer binnenkwam,panikeerde ik nog meer."Er ligt iets tussen mijn benen!",riep ik naar hem.Hij durfde niet te kijken uit angst voor wat hij zou aantreffen.In plaats daarvan belde hij de vroedvrouw.Toen ze even vluchtig onder het deken keek,en daarna haar blik op mij richtte was hetgeen ik in haar ogen zag genoeg.Ze vertelde me dat de baby geboren was.Om tien na tien werd Amy Verstraete geboren.Ik probeerde me rechtop te plaatsen zodat ik haar kon zien,maar ik wist niet goed wat ik precies zag.
Kort daarna,wanneer ze me in de verloskamer curetteren,kreeg ik mijn kleine meisje in een bekkentje bij mij.Ze was klein,maar perfect.Ze had alles wat een baby moet hebben.Haar hoofdje leek dan misschien op dat van een alien,maar het was toch mooi om te zien.Het was alsof ik een foto van haar nam en die opsloeg in mijn hart.En daar zit ze nog altijd veilig opgeborgen.Omdat ze zo fragiel was mocht ik haar niet uit het bekken nemen.Als ik dat toch zou doen,zou alles scheuren.
Het is ons kleine wonder!Ze mat amper tien centimeter en woog zesrig luttele grammetjes.Een minimensje met een enorme invloed op ons leven.Ze was niet eng of akelig,ze was uniek.Ik schrok niet van hoe ze eruit zag.Ik huiverde niet toen ik haar vasthield.Ik was niet bang om van haar te houden,ze was mijn baby...Ons kindje.Yves bekeek haar met een droefheid die ongekend zou moeten zijn voor zo'n jonge mensen als ons.Weer een kindje dat uit onze armen werd gerukt,maar een plaats innam in ons leven.Triestig....
Ook van haar namen we foto's zodat we haar zouden kunnen herinneren.....Maar waren die foto's eigenlijk niet overbodig?Ik kon elk detail van haar zo voor me zien...Niettemin wilde ik ook voor haar een afscheidsfoto kunnen maken.
Ik wil op ieder moment in mijn leven,op elk uur van elke dag in staat zijn om hen te kunnen bekijken op foto,weer alle details in me op te nemen en me door hen laten helpen om een moeilijke dag door te komen.
Ik moest die nacht doorbrengen in het ziekenhuis want ze konden me niet meer laten gaan aangezien het reeds nacht was.Dat vond ik niet erg,het gaf me de kans een goede nachtrust te nemen.Maar ik wilde toch zo vlug mogelijk de materniteit verlaten.Ik verblijf er niet graag,tenminste niet zonder baby.
ROUWKAARTE-JE AMY
geen woord drukt uit de droefheid,en niets geeft weer de pijn
aan alles wat wij wensten
en dat niet zo mocht zijn
toch heeft jou tere leven
ons in het diepst geraakt
en daarom lieve kleine Amy
ben jij voor ons volmaakt
|
