Toby was opnieuw zeer verdrietig toen hij besefte dat er voor hem weer geen speelkameraadje kwam.Ik vond het zo oneerlijk.Ik had hem beloofd dat hij een broertje of een zusje zou krijgen,een meisje of een jongen waarmee hij zijn jonge leven zou kunnen delen maar ik moest hem voor de tweede keer op rij teleurstellen.Het voelde alsof ik mijn belofte aan hem verbrak en dat deed pijn.Daarbovenop had ik ons leven op korte tijd overhoop gehaald en ook al begreep hij dat niet,het kon onmogelijk gemakkelijk voor hem zijn. 

Vroeger-daarmee bedoel ik voor de geboorte van onze meisjes-stond ik geen seconde stil bij wat er allemaal kon mislopen.Die dingen gebeurden enkel in films,anderen maakten het mee,maar niet jij..Nu denk ik daar helemaal anders over.Hoe goed iemand ook leeft en hoezeer je er ook naar streeft om het beste te doen voor iedereen,het is geen garantie dat er jou geen wrede dingen overkomen.Dingen die niet eerlijk lijken,en dat waarschijnlijk ook niet zijn,maar niettemin gebeuren.Een jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat dit mij zou overkomen,anders was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen.Ik heb enerzijds mooie herinneringen aan mijn meisjes,maar anderzijds heeft het me geweldig veel pijn gedaan.Het heeft me zo diep geraakt....

"Gelukkig hebben jullie al een kindje...",zeiden velen.God ,wat haatte ik die reactie en daardoor haatte ik weer mezelf.Ze probeerden ons alleen maar te steunen,probeerden ons moed in te spreken maar ik haatte het meer dan welke reactie ook.we hadden inderdaad al Toby,een schat van een kind,maar dat liet niet weg dat wij heel graag onze meisjes hadden gekend.Dat verhinderde ons niet om te dromen over hoe het zou zijn geweest als er geen problemen hadden opgetreden.Is dat zo slecht?Is dat onverstaanbaar?Waarschijnlijk vonden zij dat niet,maar wanneer ze me dit zeiden kreeg ik soms wel dat gevoel.Sommige momenten had ik het gevoel dat dergelijke reacties ons het recht op verdriet ontnamen terwijl dat natuurlijk helemaal niet het geval was. 

Soms vroegen mensen mij hoe het met mij ging,dan antwoordde ik dat alles goed was.Een uitspraak die mij keer op keer verdriet bezorgde,waar ik keer op keer spijt van had,,want alles ging niet goed.Alles liep verkeer!Andere keren zeiden ze me dat ik nog jong was,ik kon nog veel kindjes krijgen,maar velen kenden de echte oorzaak van ons probleem niet....Toch had ik en heb ik,nog altijd heel wat behoefte aan praten met andere mensen.Het deed me deugd wanneer ik zag dat ze geboeid en geïnteresseerd luisterden en ze ook enigzins begrepen waarover ik het had. 

Op oudjaar vierden we bij mijn zus.Het feest ging door bij haar omdat ze meer plaats had dan mijn ouders en omdat ze niet wilde dat al het voorbereidend werk op hun schouders viel.Het vraagt immers enorm veel inspanning en werk om mensen te ontvangen en mijn moeder werd toch al een dagje ouder..Ik zag het eerlijk gezegd niet zo zitten.Net als Yves had ik niet zoveel redenen om het jaar feestelijk af te sluiten.Afsluiten voelde trouwens alsof we onze kindjes moesten vergeten en dat konden we niet.Meer nog,dat wilden we niet. 

Yves had eerder die week een glaasje te veel op gehad en toen was alles naar boven gekomen.Hij had me gezegd dat hij het verschrikkelijk vond ,dat hij het maar niet te boven kwam.Hij zei me dat hij het niet kon vergeten en dat ons leven er zoveel moeilijker op was geworden.De dag van oudejaar zouden we onze baby hebben getoond aan familie,maar het leek alsof zij het feit dat we onze kindjes hadden verloren liever negeerden.Kon ik het hen kwalijk nemen?Ze deden het met de beste bedoelingen.Ze wilden ons er niet constant mee confronteren en dat was verstaanbaar,maar wij dachten er toch aan.Soms leek het alsof ze geen deel uitmaakten van hun leven,van de familie...en dat deed pijn. 

Daarbij kwam dat er zoveel vrouwen uit mijn omgeving een baby verwachtten.Ik zag hen rondlopen met hun buik en dat haatte ik.Ik wist dat zij het moeilijk vonden om mij te benaderen,maar het omgekeerde gelde ook.Ik wilde niet dat ze me uit de weg gingen omwille van hetgeen ik had meegemaakt.Ik wilde niet worden uitgesloten,ik wilde dat ze me geboortekaartjes stuurden.Ik zou dan zelf wel uitmaken of ik klaar was voor een kraamvisite.Ik was er tot dan toe nog niet in geslaagd om die drempel te overschrijden maar ik was van plan  om dit wel te doen wanneer mijn zus beviel.Daar zou ik kunnen wenen,zonder dat iemand mij erom zou veroordelen. 

Ik voelde me enigzins schuldig ten opzichte van Toby.Hij had het allesbehalve gemakkelijk gehad.Gelukkig hadden de juffen hem gedurende een hele tijd extra in de watten gelegd .Ook hij maakte een rouwproces door ,hij zag zijn mama en papa al maandenlang huilen.Hij zag iedere keer een buikje,maar geen kindje in de wieg.Ik was blij dat ze hem af en toe even uit die verdrietige omgeving konden halen.Bovendien gaf dat mij ook wat tijd om tot rust te komen. 

Want niet zo heel veel later bleek dat ik die rust heel goed kon gebruiken.

Niet lang nadat ik erachter was gekomen had ik een afspraak met mijn gynaecologe.We moesten opnieuw regelingen treffen ,opnieuw afspraken maken met de artsen in Brugge om zo snel mogelijk de tests te laten uitvoeren .Mijn dokter schatte dat,wanneer alles goed ging,ik op 23 september 2010 het leven zou schenken aan mijn baby. 

Naast de vreugde dat we een derde kans kregen,de angst dat alles weer verkeerd kon lopen ,de hoop dat het dat niet zou doen,waren er ook de alledaagse zwangerschapskwaaltjes.Net als bij mijn vorige zwangerschappen,inclusief die van Toby,was ik ook nu weer ziek.Ik had heel weinig energie en gebruikte die vooral om te gaan werken.Dat betekende dat ik s'avonds zo uitgeput was dat het werk zich opstapelde.Ik wist wel dat het discussie uitlokte maar ik kon het niet helpen. 

Het was sowieso niet gemakkelijk om na alles onze relatie op het rechte pad te houden.We waren allebei kribbig ,moe,bang,ziek..Kortom het werd ons allemaal een beetje te veel.Hoe lang zouden we op deze manier nog kunnen doorgaan?Het is een vraag waar ik urenlang over heb nagedacht maar het antwoord leek verstopt op een plaats waar ik niet kon komen.Ik wist dat als het ons nogmaals overkwam,als we het kindje opnieuw zouden moeten afgeven dat misschien de spreekwoordelijke druppel kon zijn. 

Op acht februari kregen we de eerste beelden van ons kleine wonder te zien.Mijn gynaecologe vertelde me dat het eitje genomen werd van mijn linker eierstok.Dit was niet van belang,maar het was de eerste keer dat ze dit kon zien en ze vond het leuk om het met ons te delen.Het was ongelooflijk om alweer een hartje te horen kloppen,onwerkelijk bijna .Was het de derde keer,de goede keer?De tijd zou het uitwijzen,maar op dat moment kon ik enkel verwonderd kijken naar het leven dat in mijn buik groeide.Misschien mocht  het dit keer blijven groeien.... 

Omdat ik op korte tijd al twee keer was bevallen en de hormonenschommelingen mij het knap lastig maakten,maakte mijn dokter een afspraak met een fysiotherapeut.Ik had immers last van mijn bekken en hij kon dat misschien verhelpen.Nadat ze de afspraak had vastgelegd,belde ze ook nog naar Brugge.Zeven weken later,op 16 maart ,zou ik de uitslag van de vlokkentest te weten komen.Dat betekende ook dat de bevalling op die dag kon plaatsvinden. 

Hoe verder in de zwangerschap,hoe lastiger we het kregen.De positieve gedachten,die we ondanks alles toch weer hadden,brachten ons in de zevende hemel.Dit kon ons toch niet nog eens overkomen?Onze familie dacht er net zo over.Zij hoopten dat het deze keer een jongen zou zijn.Alhoewel de diagnose niet geslachtsgebonden was,vonden zij het raar dat het telkens een meisje was geweest toen het fout liep. 

"Toby is een jongen,hij is gezond...",was de algemene gedachte.Ik kon hun standpunt wel begrijpen,maar ik wist dat als ik het puur wetenschappelijk benaderde ,het onzin was.De patholoog die de autopsie van Zoë voor zijn rekening had genomen was een zeer bekwaam persoon en daarbovenop werd zijn diagnose bevestigd door de specialisten in Leuven.Dat zijn mensen die weten waarover ze spreken,wat niet wegliet dat ik heel graag wilde geloven dat mijn familie gelijk had. 

Iedere dag was een strijd om het hoofd boven water te houden.Ik zoch tevergeefs naar zaken die mij een beetje rust konden verschaffen.Ik surfte op het internet naar elk woord die mij hoop kon geven.Waren er mensen die hetzelfde hadden doorgemaakt,maar toch een gezonde baby op de wereld hadden gezet?Waren er dokters,waar ook ter wereld,die mij konden helpen?Elke dag las ik mijn horoscoop of voorspelde ik mijn  toekomst online.Helaas bood niets van wat ik probeerde ,waar ik zo naar verlangde.Ik kon me enkel voorbereiden op het ergste.... 

Een collega van mij weer me erop dat ik niet zo negatief mocht denken.Zij hecht heel wat belang aan haar geloof,de islam,en ze probeerde me ervan te overtuigen dat als ik negatief bleef,mijn lichaam het mij niet zou gunnen.Vreemd genoeg was haar mening voor mij een drijfveer om tenminste een poging te doen iets hoopvoller te zijn.Ik hield nog steeds in mijn achterhoofd dat er een mogelijkheid was dat ik mijn kindje opnieuw zou moeten afgeven,maar probeerde desondanks te geloven dat alles goed zou komen.

Uiteindelijk hadden we alles en namen we plaats in de wachtzaal.Tegenover mij zaten twee vriendinnen,tenminste dat dacht ik toch.Een van hen was zwanger,de ander had een pasgeboren baby in haar armen.Het trof me harder dan ik kon verwachten en ik kon het niet nalaten om te staren.Het deed pijn om te zien hoe trots ze was op haar kind,hoe ze haar met een tedere blik bekeek."En ik?Krijg ik die kans?",dacht ik bij mezelf.Ik hoopte van wel want ik was niet zeker of ik nog een kind kon verliezen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.Waarom moest ik zo vechten voor een baby?Anderen kregen het zomaar in hun schoot geworpen.Sommigen verdienden het wel,maar anderen zou ik niet eens mijn hond toevertrouwen.Dat idee maakte me zo moe en nam me vaak alles strijdlust uit handen.Het had toch geen zin....

Omdat mijn placenta onderaan leek te liggen waren ze genoodzaakt de test via de vagina te doen.Ik schrok,maar ze verzekerden mij dat de pijn minder fel zou zijn dan vorige keer net omdat ze het op die manier moesten doen.In gedachten ging ik terug naar die vorige keer en ik herinnerde me dat ik veel pijn had gehad.Het idee dat ik dat opnieuw zou moeten doormaken ontnam me alle kracht.Ik had geen zin,maar het moest.Als ik mijn kinderwens niet wilde opgeven dan moest ik dergelijke tests erbij nemen. 

Na enkele minuten waren de dokters klaar met de voorbereidingen.Dan was het de beurt aan de vroedvrouwen.Terwijl de ene via de echo mijn baby in de gaten hield,bracht de andere een lange naald in mijn vagina.Ik voelde een lichte pijn,maar bedacht dat het meer dan verdraagzaam was.Ze hadden gelijk,op deze manier deed het niet zoveel zeer.Het enige dat ik niet zoveel langer zou kunnen verdragen waren die verschrikkelijke bekkens.Het voelde alsof ze mijn ganse onderkant aan het uitrukken waren en ik had het liefst heel luid geschreeuwd.Blijkbaar was het van mijn gezicht af te lezen want niet veel later losten ze het bekken een beetje zodat deze minder gespannen was. 

Er ging een hele tijd voorbij vooraleer ze vlokken begonnen te schrapen.Het duurde me allemaal veel te lang maar ik wist dat voor het welzijn van onze baby noodzakelijk was om niet gehaast te werk te gaan.Als er ook maar een iets fout liep dan kon ik mijn kindje kwijt zijn of het zou geboren worden zonder ledematen,zelfs al was het kerngezond. 

Omdat ze die keer het onderzoek deden via de vagina had ik ook meer kans om de baby te verliezen.Er is bij dergelijke tests sowieso een grotere mogelijkheid dat er een miskraam volgt ,dus ik dankte hen in stilte voor de precisie en het geduld waarmee ze alles uitvoerden.Ze vertelde me dat ik,aangezien ze een gaatje hadden moeten maken in de baarmoeder,vruchtwater kon verliezen en waarschuwden me dat de weeën waarschijnlijk heel wat heviger zouden zijn.Maar ik zou er graag de pijnlijke weeën ,het bloedverlies,...hebben bijgenomen,als mijn kind maar in leven kon blijven. 

Uiteindelijk vonden ze de geschikte plaats om vlokken te schrapen en ik troostte mezelf met de gedachte dat het nu niet veel langer meer kon duren.Normaal mocht ik niets hebben gevoeld,maar binnen de kortste keren kreeg ik enorme pijnscheuten.De gynaecologe had het moeilijk om de test naar behoren uit te voeren .Toch kon ze niet anders dan doorgaan want het labo eiste dat de vlokken groot genoeg zouden zijn om de vele tests grondig te kunnen doen.Mijn baarmoeder wilde echter heel weinig afgeven... 

Om mij even de tijd te geven om te ontspannen,trok ze de naald terug.Ze spoot de vlokken in een klein dekseltje waarin fysiologisch water zat.Dat water diende om de bebloede vlokken schoon te maken en de dokter de kans te geven te kijken hoeveel er al waren.Nog steeds hadden ze niet genoeg ."Ik zal het nog eens opnieuw proberen.",zei ze me.Meteen daarna voelde ik weer die vreselijke pijn.Mijn baarmoeder zat klem tussen de bekkens en ik kon niet anders dan zeggen dat het te veel pijn deed.Toen ze de lange naad terug hadden ingebracht ,loste ze de bekkens zodat mijn benen weer wat minder gespannen waren en ik op mijn gemak kon meekijken met wat er binnen in mij gebeurde. 

Na nog een paar keer met de naald heen en weer te hebben geschraapt,kon ik de pijn echt niet meer aan.voor hen was het lastig om het onderzoek naar behoren uit te voeren,maar voor mij was het vooral enorm pijnlijk.Opnieuw trokken ze de naald terug en verwijderden ze de bekkens .Ze wilden niet meer doorgaan omdat ik te veel pijn had,maar ze vertelden me dat als het labo niet genoeg had,ze mij opnieuw zouden opbellen.Dan moest ik nogmaals de test ondergaan.Waarom deden ze dan nu niet verder?Ik kon niet nog eens die pijn doorstaan.En ook de klol tikte verder.Hoe langer dit alles duurde,hoe langer onze baby in mijn buik groeide.Ik had geen zin meer om weer te moeten bevallen,dat kon ik zowel fysiek als psychisch niet meer aan.Ik zei hen dat ik wilde dat ze doorgingen.De lichamelijke pijn van die onderzoeken was namelijk niets in vergelijking met het verdriet dat ik zou voelen als bleek dat ik mijn kindje weer moest afgeven.Daarom wilde ik ook zo vlug mogelijk een antwoord.Ja of neen?Geluk of verdriet?Mag ik het deze keer houden,of moet ik opnieuw afgeven? 

Nadat ik hen had verzekerd dat ze konden doorgaan,bevestigden ze de bekkens opnieuw in mijn baarmoederhald.Ik verbeet de pijn zo goed ik kon,en probeerde mijn verkrampte gezicht zo goed mogelijk voor de gynaecologe verborgen te houden.Zij zou meteen zijn gestopt......

De artsen in Brugge vonden het geen probleem dat ik mijn werk twee dagen nadien al terug zou hervatten,maar op advies van mijn gynaecologe bleef ik een weekje thuis.Ik had voldoende overuren gedaan voor de zwangerschap zodat niemand hoefde te weten dat ik een hele week thuis bleef.Ik had mijn bazen immers nog altijd niet op de hoogte gesteld van deze nieuwe zwangerschap omdat ik vermoedde dat het voor hen nogal een schok zou zijn.Heel veel mensen waren trouwens versteld van de snelheid waarmee ik opnieuw zwanger was geworden.Niemand vond het logisch en gezond,vooral voor mijn lichaam,dat de zwangerschappen elkaar zo snel opvolgden.Daarom had ik besloten te zwijgen,tot wanneer zou blijken dat de test positief was.Ik zou hen dan met een glimlach het goede nieuws kunnen melden.Ik hoopte zo hard dat ik hen goed nieuws zou kunnen brengen....

Twee dagen later echter sloeg de paniek pas echt toe,en dit in zijn meeste pure vorm.Hetgeen ik verloor was geen bloedprop,maar leek eerder een vruchtje.Ik wist niet wat te doen.Mijn baby was waarschijnlijk gestorven als gevolg van de de zware testen.Ik belde mijn gynaecologe op en was ontgoocheld toen bleek dat ze een dagje vakantie had.Er werd me aangeraden om langs te gaan in de spoedafdeling als de pijn bleef aanhouden. 

Diezelfde dag nog begaf ik me naar de afdeling gynaecologie.Mijn dokter zat middenin een behandeling en kon me dus daardoor niet ontvangen.Wel lag er een briefje klaar voor mij waarop stond dat er geen reden was tot paniek.Het was heel normaal dat ik na de vlokkentest ,stukjes verloor die leken op een vruchtje maar in feite niets anders waren dan deeltjes van de placenta.Ik wist niet waar ik het meest zin in had,iemand een mep verkopen of lachen.Hoe onverantwoord!Een briefje?Echt?Wat als er wel iets mis was met mijn kind?Zouden ze dan later een briefje schrijven met hun excuses?Niemand had het recht om mij zomaar aan de kant te schuiven!Niet wanneer er zoveel op het spel stond.Ik wist dat er niet veel was dat ik kon doen ,dus legde ik me neer bij de situatie en besloot hen op hun woord te geloven.Ontgoocheld draaide ik me om en liep naar de uitgang in de veronderstelling dat dokters wisten waarover ze spraken.