|
Toen de vroedvrouw binnenkwam,vertelde ze mij dat ze me direct zouden komen halen.Maar mijn gynaecologe was net bezig met een bevalling en zou nadien curretteren.Ik voelde me zo raar,met mijn kindje tussen mijn benen.Ik kon er niets aan doen dat ik was bevallen ,maar daar lag ik wel.En ik kon haar niet verleggen want ze hing nog aan mij vast.Ik was zo bang dat ik op haar zou gaan zitten of steunen.Uiteindelijk kwam mijn gynaecologe binnen.Ze keek vluchig onder het deken."Ja ,ze is er.We nemen u onmiddellijk mee naar de verloskamer.",zei ze me.Toen ze me probeerde te verleggen van het bed op de operatietafel zag ze dat ik niet goed genoeg was verdoofd .Ze deed nors tegen de verpleegster ,want ik moest nu ook nog gecuretteerd worden ,en dat zonder dat de verdoving op het juiste peil was.Ik voelde echt alles wat ze deed.Ik kan heel wat pijn verdragen maar ik moest haar vragen te stoppen.Ik kon het amper verdragen.
Ze spoten mijn verdoving helemaal uit en wachtten tot de haar werking deed.Intussen lag ik daar maar...Het was er behoorlijk warm en in tegenstelling tot de vorige keer kon ik alles goed bekijken.Yves stond naast me.Hij zag er helemaal niet goed uit en zijn ogen bleven afdwalen naar ons kindje.De jonge vroedvrouw wist niet dat ze Chloë moest voorzien van een badje.Ze had wat bloed moeten afvegen maar deed het niet.Ook de lengte werd niet bepaald en ik kreeg geen foto op haar overlijdenskaartje.Wat was er gebeurd in de tijd tussen de vorige bevalling en nu?Alles was zo verzorgd en tot in de puntjes geweest...Het is net alsof ik in een ander ziekenhuis was terecht gekomen.
Na een tijdje te hebben gewacht,besloot mijn gynaecologe om nogmaals te proberen de curretage uit te voeren,maar opnieuw voelde ik alles wat ze deed en was de pijn ondraaglijk.Ze hield op en en ze verhoogden mijn verdoving voor de tweede keer die nacht.Ik voelde een hoge nood om mij te verontschuldigen tegenover haar.Het is natuurlijk haar job,maar toch.
drie kwartier later probeerde ze het opnieuw.Ik kon intussen mijn benen niet meer bewegen.Maar weer voelde ik die pijn!Ik zei de gynaecologe dat ze kon verdergaan,ik zou wel op mijn tanden bijten.Ik was te moe om nog langer hier te blijven liggen.Ik was moe en wilde afscheid nemen!
Toen de curretage was uitgevoerd,reden ze mij terug naar mijn kamer.Daar konden we met zijn tweetjes afscheid nemen van onze kleine meid.Ik nam het bekkentje in mijn armen en probeerde foto's van haar te maken.Ik nam haar heel even in mijn hand,maar ze was zo breekbaar dat ik haar niet langer dan een minuut kon vasthouden.Ik vond dit wezentje even uniek as al onze kindjes.Ze zag er heel fragiel uit en in vergelijking met Amy ook helemaal niet zo mooi.Maar daar legde ik de schuld bij de vroedvrouw.Normaal is het haar taak om alle bloedresten af te vegen en haar dan pas aan de ouders te laten zien.Het zou ons niet mogen afschrikken,want het is ons kind,maar toch waren we een beetje geschokt.
Het was zo ontzettend jammer dat Chloë niet dezelfde goeie zorgen had gehad als Amy en Zoê,maar hoe ze eruit zag,nam niets weg van mijn liefde voor haar.De foto's zagen er ook niet al te best uit,maar haar kaartje werd toch van een foto voorzien,als herinnering.
En dan,heel stilletjes en met een verdriet dat niet te beschrijven is,namen we afscheid.Yves en ik besloten haar af te geven zodat ze kon worden uitgestrooid bij haar twee zusjes.Met dit afscheid ging ook alle hoop dat er ooit nog een goede afloop zou zijn verloren.
mijn gedachten zijn nergens,en mijn dromen heel ver
alweer is er in mijn leven ,hierboven een ster
het kindje is gekomen uit mijn schoot,maar ik,ik houd mij groot
weer hoor ik de woorden ,ze zijn nog jong
ik zou willen schreeuwen,terwijl ik liever zong
een liedje voor jullie,mijn engelenkinderen
want ook voor jullie geboorte ,werden jullie al echt bemind
ik hou van jullie,al waren jullie nog zo klein
helaas mochten jullie bij mij niet zijn
als ik naar de hemel kijk en ik zie een kleine ster
dan denk ik,mijn kleine kindjes,wat zijn jullie ver
maar ik voel die liefde van jullie stromen
en dan hoop ik,dat wij ooit bij die ster zullen komen
er werd zo naar jullie komst uitgekeken
waren trots,wilden jullie verwennen
nu blijkt,dat wij jullie niet mochten leren kennen
Zoë,jij was pas zes maanden,Amy en Chloë jullie hebben
pas drie maanden ons met de aanwezigheid mogen verblijden
een hel voor ieder die bij ons zo dichtbij staat
geen woord heb je tot ons kunnen richten
in alle droefheid zien wij toch hetgeen ons verzoende
de liefde voor al het leven
de liefe voor het leven te laten
en dan weer heel even relativeren
afzien van resultaten
in onze harten staan jullie namen gegrift
zullen je bestaan nooit ontkennen
herinneren jullie geboorte als een gift
aan jullie afscheid waarschijnlijk nooit wennen
Zoë,iedereen die je lief heeft was daar
en jij omsloten door liefde lag daar
Amy en Chloë,eigenlijk heel eenzaam in ons midden
ik krijg het moeilijk nu....
Wij moeten door nu....maar jullie....zijn al klaar...
Toen ik wakker werd besefte ik plots wat er was gebeurd.Het was allemaal zo snel gegaan.Het eerste wat ik dacht was:ik ben niet meer zwanger.Ik had niets meer om naar uit te kijken,ik voelde me rot en alleen.Ik wist echt niet hoe ik het zou overleven.De lange lijdensweg,die we ook al bewandelden toen Zoë en Amy van ons werden weggerukt,kwam nu weer in zicht.zou die weer zo lang zijn?Telkens ik het had meegemaakt had ik mijn hoofd in de lucht gehouden ,de hoop niet opgegeven op een nieuwe kans,mar nu waren er geen kansen meer.En mijn wereld stortte die dag een klein beetje in.Ik wist niet of huilen wel kon,of rouwen wel noodzakelijk was.De mensen rondom mij waren het zo gewend geworden dat ze niet meer schrokken als het verkeerd liep.Voor ons bleef het een hel en bracht het een intens verdriet met zich mee.
Ik wilde heel graag proberen om toch het beste van mijn leven te maken en ervoor te zorgen dat het ook weer wat zin kreeg.Zorgen dat we weer eens gelukkig konden zijn...Maar ik wist dat dit niet gemakkelijk zou zijn.We zouden nog zo vaak geconfronteerd worden met de zwangerschappen,bevallingen en kleine wondertjes,allemaal in de wetenschap dat wij die kans nooit meer kregen.Hoe hard iedereen ook probeerde ,niemand wist hoe het voelde en welke leegte en pijn deze verliezen met zich mee hadden gebracht.Er was niemand die ons kon helpen ;niemand die ons het geluk kon schenken dat we verloren waren.
Het was nu pas een dag geleden en het leek alsof ik van de avond ervoor tot op dat moment verdoofd was.Ik kon niet huilen,geen emotie tonen en ik kon er gewoon niet aan denken.
Wetende dat ik niet zoveel later weer zou moeten werken,terwijl alles pijn deed,was lastig.Ik had geen zon om weer te werken.Ik wist niet eens hoe ik me wou gedragen .Weer alles moeten uitleggen ,weer huilen als iemand ernaar vraagt...Maar ik had vooral geen zin om de draad van mijn leven opnieuw op te pakken en verder te gaan.Dat maakte wat gebeurd was zo defintief,maar ik wist dat er geen ontkomen aan was.Dus,ik besliste om de volgende dinsdag terug te gaan werken.Als ik dat niet deed,dan zou er alleen de leegte zijn.Yves was naar zijn werk,Toby zou naar school zijn en ik zou alleen achterblijven met mijn verdriet.Een onbeschrijflijk verdriet!
"Ik voel je niet meer...Ik mis het gekriebel..ik mis de misselijkheid ook al is die zo vreselijk..Ik mis jou!Ik zal je altijd blijven missen!".
Ik verwijt je niets,maar geef toe,dat het anders kan
ik verberg mijn verdriet,voor ons verdriet dat niemand won
ik lig hier steeds en jullie,jullie zijn daar
is het dat wat je wil,waar jullie heen willen gaan
een verder leven,zonder jullie bestaan
de gdachte aan jullie klinkt alsmaar door
in ons huis,dat je achterliet
waar leef ik nu nog voor?
Nu ik de toekomst helemaal anders zie
ik vind nooit meer zo een baby als jou,
al is er meer dan ik hebben wou
het is jou dat ik wil,waar ik heen wil gaan
een verder leven ,met jou bestaan
Zoals gezegd,startte ik de volgende dinsdag opnieuw.IK had het moeilijk omdat er niemand was die me echt kon steunen.Drie keer was echt te veel geweest.Terwijl ik werkte dacht ik na over mijn verdere leven.Af en toe had ik een goed gesprek met één van mijn collega's,terwijl er anderen waren die zelfs de moed niet hadden erover te beginnen.Nog anderen vonden dat ik een nieuwe pagina in mijn leven moest openslaan.Ikzelf vond het te vroeg om al een andere weg in te slaan,maar ik wist dat er een moment zou komen dat ik er klaar voor was.Het is zoveel makkelijker voor een buitenstaander...
Het feit dat wij met die laatste bevalling beseften dat er voor ons weinig hoop meer is en dat alleen verdriet en pijn overbleef maakte ons leven alleen maar moeilijker .Ik haatte het als ik zag dat iedereen plezier had zonder zich ook maar af te vragen hoe het nu eigenlijk met ons was.Ik haatte het idee dat iedereen het normaal vond dat wij ons kindje het voordeel van de twijfel niet hadden gegund.Ik haatte het als mensen drama's maakten van banale dingen;terwijl alles zoveel erger kon.
Ik bleef twijfelen,zal dat ook blijven doen,of we de goeie beslissing hadden genomen.Hadden wij het recht om in hun plaats te beslissen over leven en dood?Zou dit mijn relatie in gevaar brengen?Het enige antwoord dat ik had was die op de laatste vraag.Het zou heel moeilijk worden om onze relatie in stand te houden en het verdriet te overwinnen,maar het moest!
Ook Toby was er nog.Als moeder wilde ik hem meer dan ooit alles geven wat hem gelukkig kon maken.Ik genoot van zijn aandacht,van zijn lieve woordjes..Kon alleen maar dankbaar zijn wanneer hij me zei dat hij me graag zag.Mijn moederhart was gebroken,maar als er iemand was die de brokken kon lijmen,dan was het Toby.De tranen schoten me steevast in de ogen als hij vroeg wanneer zijn zusje kwam spelen.Het idee dat Yves en ik er ooit niet meer zullen zijn maakt me bang,want dan zal mijn kindje alleen zijn op deze wereld en dat wil ik niet.Ik zie Toby zo ontzettend graag en ondanks zijn grillige buien en zijn stoute maniertjes nu en dan ,blijft hij een lot uit de loterij.Na de drie zwangerschappen besefte ik pas echt hoe veel ik van mijn jongen hield.
|
