Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-06-2009
Maandag 29 juni 2009
Papa moet vandaag terug gaan werken,neen hoor,je krijgt geen verlof na zo een gebeurtenis! Je moet terug aan de slag,hoe hard het ook is,het leven krijgt zijn gewone routine terug! Ik kan het niet begrijpen,voor mij gaat het allemaal veel te snel. Ik voel aan alles en iedereen dat alleen ik verdriet lijd, dat alleen ik nog steeds blijf denken aan mijn kleine meid. Ik kan nog niet mijn normale leven terug leiden,het is nog te vers...
Ik kan ook niet begrijpen dat sommige mensen niet denken aan jou, alsof er niks is gebeurd! Ik wil huilen,alleen zijn,in mijn bedje liggen,terug opstaan en aan niemand te hoeven denken, ik wil gewoon verdrietig zijn. Ik wil aan je denken,terwijl ik 100 zakdoeken opsnuit! Ik wil je foto's laten afmaken,100 dubbeltjes afmaken,voor iedereen! Ik wil een kader van je maken,om in mijn nieuwe slaapkamer te hangen.
Ik verlang om je kaartje te zien,of die wel goed gelukt is, ik loop wel tien keer naar de brievenbus,alsof mijn leven ervan af hangt.
Ah...wat is het leven toch ingewikkeld... Ik heb geen zin in eten,moet iets eten,dan vlug een koekje in mijn mond, en voila ik heb toch iets binnen.
Ik ga toch best eens uit mijn kamertje komen,en onder de mensen komen, anders maak ik van mezelf een depressief kind!
Ik ga langs in het moederhuis,daar waar mijn kleine meid is geboren, Het doet me veel verdriet aan de materniteit zo moederziel alleen binnen te wandelen, maar ik ben er vrijdag mijn siskaart vergeten en paspoort, ik had niet eens de papieren ondertekend dat ik toegang geef aan alle dokters om Zoë te onderzoeken en al haar gegevens te kunnen inzien
De vroedvrouw die de ganse bevalling met mij heeft doorstaan roept me binnen op haar bureau, ik mag me op haar stoel plaatsen en vertellen hoe het met mij gaat, Ik kan amper een woord zeggen,ik huil...ik kan niet meer... Ik vraag haar wanneer ze mijn kindje hebben laten gaan, ze vertelt mij dat ze haar zaterdag hebben komen halen... Het voelt als een pijl door mijn hart als ze dat zegt... Ze is weg....voor goed... Ik kan ze donderdag gaan bezoeken op het kerkhof in Roeselare, daar is een wijde voor babytjes ,ze zal er niet alleen liggen,en zo heb ik het gewild! Ik vertrek uit de materniteit,ik krijg een stevige kus van de vroedvrouw en ze vertelt mij dat ik altijd mag langs gaan als ik wil praten...
Ik ga eens langs bij zeeman,mijn collega's zijn mijn beste vriendinnen, ja hoor,voor alles kan ik er terecht,het is mijn houvast! Je hebt meer aan je vrienden dan aan je eigen familie soms!
Weeral huil ik als ik hen vertel hoe mijn bevalling is verlopen, het doet mij deugd het te vertellen,maar de pijn is zo verschrikkelijk... Ik huil,zij huilen....
En ik ga weer naar huis...waar ik verdrietig kan zijn,zonder dat iemand mij ziet...
