Terwijl ze in haar auto zit,op weg naar haar werk,denkt ze aan haar vier meisjes die geen kans kregen.Zoë,Amy,Chloë en Elle ...Iedere dag opnieuw wordt ze ermee geconfronteerd.Een mama met een bolle buik,kindjes in een kinderwagen,meisjes met staartjes in hun haar..Het doet pijn,maar toch is ze trots op haar vier meisjes.

Een traan biggelt over haar wang.Waarom mochten mijn kindjes geen kindjes zijn?Het is de vraag van een moeder die al haar hoop zag verdwijnen maar er niettemin nog altijd staat.Ze weet dat ze niets anders kan.Ze heeft nog altijd haar zoontje,die voor haar belangrijker is dan wat dan ook.Het zou niet eerlijk zijn om op te geven,wetende dat hij haar nodig heeft. 

Het gebouw waar ze werkt komt langzaam in zicht en ze neemt diep adem.Wanneer ze haar vaste parkeerplaats bereikt,uit de auto stapt en haar portier sichtslaat,komt er een glimlach op haar gezicht.Ze opent de deur van haar winkel en begeeft zich in een routine die ze maar al te goed kent. 

Haar leven is veranderd,niets zal ooit nog hetzelfde zijn,maar sommige dingen blijven voor altijd.Sommige van die dingen zijn goed,anderen iets minder maar ze bieden haar een houvast en tonen haar dat er ondanks alles nog altijd zaken zijn waar ze op kan rekenen.Dat er nog altijd redenen zijn om te lachen ,om te hopen,om te dromen...