|
Als we buiten komen voelen we ons allebei wel raar,maar niet dat we hiulden,op dat moment begreep ik wat de natuur voor mij,voor ons,had gedaan.
Niettemin was ik natuurlijk kwaad dat het weer met mij moest gebeuren ,maar in zekere zin moest dit al bij elke zwangerschap van ons zo zijn gegaan,maar de natuur nam toen niet altijd het heft in handen ,en zo moesten wij telkens de beslissing nemen over leven en dood van onze kinderen.Nu de natuur het voor ons deed ,konden we niet anders dan die accepteren,en geloven in het feit dat deze baby iets mankeerde ,en al bij de opbouw van de cellen niet kon overleven,maar natuurlijk...elk verlies ,hoe dan ook,doet altijd pijn???
En hier zitten we da weer...met lege handen,en een buikje waar niks in kan groeien...
En weer hebben we de discussie of we nu wel of niet aan de nieuwe techniek moeten toegeven...
Lieve Zoê,lieve Amy,Lieve Chloë,lieve Elle...
Het is niet eenvoudig,het is niet mooi...Je kan op geen enkel moment,op geen enkele plek enige vorm van rust vinden.Je wilt altijd bezig blijven,maar het komt nooit tot iets wezenlijks.Veel dingen van vroeger lijken nu zo zinloos.Maar ik vind dat je jezelf af en toe zo'n dag vol zinloze momenten moet gunnen.Het is te lastig om je steeds weer af te vragen wat deze wrede wereld met je doet en waarom net met jou.
Het verwerken van verdriet heeft tijd nodig en kent afwisselende behoeften.Het ene moment wil je wegduiken als een gewond dier,het andere moent heb je mensen rondom je nodig die steun bieden.Op nog andere momenten wil je alleen maar boos zijn,je schuldig en gefaald voelen .Het is niet de bedoeling over je verdriet te komen,wel om er doorheen te raken.
Een baby verliezen ,dat weet ik nu,vergt heel wat van een relatie .Maar eenmaal je de harde ,rauwe en pijnlijke periode door bent kan het de kwaliteit van je relatie ook versterken.Wat je voelt in het begin grenst echter aan vervreemding,eenzaamheid.Je kunt je echter wel alleen voelen,iets wat zowel papa als ik hebben meegemaakt.
In tegenstelling tot wat anderen denken ,is het ook niet zo gemakkelijk om de draad terug op te nemen.Je moet jezelf dwingen om van het leven te houden.Er is niets in je toekomst dat de moeite waard lijkt om voor te leven.
Je moet ook zoveel emoties verbergen voor de buitenwereld,net omdat die mensen de draad hebben opgenomen.Ze hebben nooit dat intense verdriet beleeft en gaan verder.Kun je het hen kwalijk nemen?
Soms wil ik gewoon weglopen van de wereld,omdat ik denk dat niemand mij volledig zal begrijpen.Ook papa niet....Soms maak ik me druk om de kleinste dingen terwijl ik weet dat ze in het niets verdwijnen als ik ze tegenover mijn verlies zet.Vertellen jullie mij waarom ik me zo eenzaam voel.Ben ik dan anders dan andere mensen?Kan ik,als enige,mijn verdriet geen plaats geven?Vertel me Zoë,wat ik kan doen om de pijn te vergeten?Vertel me Amy,wanneer ik weer onbezorgd van het leven zal kunnen genieten?Vertel me Chloë of Elle,waaraan wij dit hebben verdiend?
Ik heb zoveel aandacht en liefde nodig dat het net daardoord verkeerd loopt.Ik kan urenlang discussiëren over zaken die het niet waard zijn,ik kan dagen vitten of wachten op een verontschuldiging die er eigenlijk niet hoeft te komen.Soms denk ik echt dat wat papa en ik ooit hadden weg is,maar bijna meteen haat ik mezelf om die gedachte.
Elke dag opnieuw,probeer ik mezelf terug te vinden tussen de wanhoop en verdriet.Hoe hard ik ook zoek,ik vind de echte Brenda niet meer terug.En dat doet pijn...Vroeger kon ik lachen,echt lachen om allerlei dingen ,terwijl dit nu allemaal zo belachelijk lijkt.Er is niets,mijn lieve kindjes,die me kan helpen het verleden achter me te laten.Misschien is dat wel mijn probleem.Op het moment dat ik dit nu schrijf kan ik mezelf niet echt gelukkig noemen want ik lig in de knoop met mezelf.Papa en ik praten bijna nooit over jullie .Het lijkt alsof het ons niet lukt.En ik wil het nochtans zo graag.Ik heb behoefte om mijn hart te luchten en begrepen te worden,daarom ook mijn vele brieven aan jullie.Ik wil gewoon dat het goed komt.Niet weten wat jullie papa denkt,maakt mij gek.Hij keert zich van mij af,van ons verdriet...En ik weet dat dit zijn manier is om met de pijn om te gaan maar ik wenste dat hij het niet deed.
Ik weet ook dat ons besluit om geen poging meer te ondernemen,misschien de meest veilige is ,in die zin dat het ons nog meer teleurstellingen en verdriet bespaart.Toch zou ik het nog tientallen keren willen proberen,in de hoop dat er ooit een dag komt waarop ze mij goed nieuws brengen,maar papa is op.Hij kan het verdriet niet meer aan,misschien ikzelf ook niet?
Ik voel hoe jullie tergend langzaam aan mijn vingers ontglippen .De woorden voor het afscheid liggen op mijn lippen,toch zal ik ze nog niet gauw gebruiken.Ik denk niet dat er een dag komt waarop ik de moed heb om ze uit te spreken.Want ik weet dat als ik niet meer naar jullie zal schrijven,niet meer aan jullie zou denken,mijn leven steeds grijzer zou worden.Dus houd ik jullie nog voor een levenslang bij me zodat ik kan genieten van alle dagen die nog zullen komen.Het is en blijft niet eerlijk...de manier waarop jullie zijn heengegaan.
Ik zal altijd van jullie houden tot in de eeuwigheid!
liefs,jullie mama!
|
