|
Donderdag 25 juni 2009
10U30 ,papa en mama vertrekken met hoge verwachtingen richting Leuven.
Vandaag zullen we weten of je aan het genezen bent,of als het vocht is toegenomen.
Bij het in checken aan de loketjes krijg ik een vreemd gevoel,ik krijg een polsbandje,die krijg je enkel als je moet blijven in het ziekenhuis,ik kijk papa aan en laat een traantje pinken .zou dit willen zeggen dat ik je vandaag kwijt geraak?of zouden ze het vocht misschien afdrijven via mijn buik en moet ik daardoor blijven?
Met vele vragen gaan we in de wachtzaal zitten
en we wachten
en wachten
het is 13U30 , het is normaal mijn beurt,maar ze laten ons wachten
13U45 ,het blijft maar duren,telkens als we denken dat het onze beurt is ,dan nemen ze een ander voor.
Ah we weten al hoe het hier gaat ,ze nemen jouw niet volgens afspraak,maar naar gelang het onderzoek.
En die van ons zal wel een moeilijk onderzoek zijn
14U ze roepen mijn naam af,ik ben nerveus,ik kijk nog even achter mij naar papa en kruis mijn vingers,op hoop van
Dokter L de Catte bekijkt vandaag de echo,hij is een professor in foetale geneeskunde,Hij is ook het hoofd van die afdeling,
hij lijkt mij zeer streng en zeer rechtuit!
Hij stelt mama vragen;bent u ziek geweest mevrouw?
Heeft u medicijnen genomen mevrouw?
Op allebei de vragen moet ik helaas neen antwoorden,misschien was het beter zo geweest,dan konden ze je genezen!
Hij kijkt verder
Na een tijdje vraagt hij zijn collega te bellen om de utslag van de vruchtwaterpunctie op te vragen,als die test aantoont dat ik via Toby besmet ben geraakt van zijn kinderziekte,dan is het probleem opgelost met een beetje bloed te nemen van mama kunnen ze dan direct medicijnen geven.
het moment van de waarheid
..
Mama krijgt hoop,en veel zelfs,even kan er een glimlach af!
Zijn collega komt binnen,en zegt;negatief meneer!
Oh neen!Wat nu,het spookt direct door mijn hoofd dat ik zal moeten bevallen,en ik heb geen kleren mee,en moet ik dan hier blijven?
wat gaan ze nu doen?
Zal ik nu weer met niks naar huis worden gestuurd,wat gaat er nu met mij gebeuren?de dokter legt zijn echo af en vraagt ons mee te komen naar een andere kamer om even de opties te bespreken.
Hij trekt het gordijn dicht en ik voel dat het hier niet goed zit.
we plaatsen ons aan een ronde tafel , de professor neemt een blad papier en tekent er een baby op.
Hij toont ons waar het vocht zit,overal rondom je lijf onder je huid!links van de baby trekt hij een lijn,met links een plus en rechts een minnetje.
Hij noemt drie zaken op waarvan je kan genezen,die drie zaken zijn ook bij ons getest en zijn negatief ,dat wil zeggen dat ze deze al moeten uitsluiten.
rechts schrijft hij bij het minnetje dat er 200 redenen zijn waardoor het vocht er aanwezig kan zijn,van die 200 kunnen ze je niet genezen.
Het gaat hier dus echt wel over een stofwisseling,in onze taal een kortsluitong bij de baby!
De opties zijn;ofwel plaatsen ze een chunt,waardoor het vocht via mama kan afdrijven,maar dan nog kan je niet overleven,ofwel starten ze de bevalling en overleef je ze niet.Ik kan jouw niet eeuwig in mijn buik laten leven,als je dan toch niet geboren kan worden,sowieso zul je er dan onder lijden als je het toch overleeft,het kan zijn dat je levenslang aan buisjes zal hangen,en niet eens een normale baby kan worden,moet ik dat risico nemen,voor jouw?voor broertje Toby,en voor ons zelf?
Ik mag niet egoïstisch zijn en jou per se willen houden omdat je mijn droom bent,ik moet realistisch blijven en aan iedereen denken in deze situatie,hoe cru het ook wel klinkt!
Ik neem de beslissing niet bij de professor,ik kan je niet achter laten in Leuven,ver weg van onze familie,ik wil beslissen om in Roeselare te bevallen,waar ik mijn steun en liefde zal terug vinden.Mama en papa besluiten erover na te denken en verlaten de kamer.
Onderweg naar de lift kijken we elkaar amper aan.
Eens we alleen in de lift staan kunnen we ons niet bedwingen,de tranen vloeien,ze rollen langs onze wangen,we huilen tranen met tuiten,vragen ons af waarom wij dit mee moeten maken,waar het aan kan liggen,waarom ze ons niet kunnen helpen
.
We staan hier nu
in de kou
met leven in mijn buik
Ik wil het niet begrijpen,papa kan de beslissing beter aanvaarden om dat hij de gevolgen ook verstaat.
Wat hebben wij in ons leven verkeerd gedaan om voor zo een hartverscheurende keuze te moeten staan?
Onderweg naar de parking lijken we levensloos
we moeten met een klein hartje de familie op de hoogte gaan brengen van het slechte nieuws.
Eens ik in de auto zit kan ik het even niet meer aan,ik voel je stampen,kan het niet begrijpen dat je nu nog stampt,waarom stamp je als je toch niet kan leven?wat wil je mij duidelijk maken?
Is er iets wat je me wilt zeggen,heb jij een oplossing Zoë?Zeg het mij nu met een stampje voor het te laat is,
Ik moet bijna overgeven,ik word misselijk,ik begin hard te huilen,papa neemt me vast,huilt ook
we kunnen niet anders zegt hij
we moeten ons er doorheen slaan,we hebben nog Toby,en moeten er zijn voor hem!
Papa zit er mee in dat mama dit nooit te boven zal komen,en met groot gelijk ook,want mama zal dit nooit verwerken
We bellen opa Ludo op,mama kan het nieuws niet vertellen,dus doet papa dat!
hij vertelt hoe we ervoor staan,en opa begrijpt onze keuze.
Ik weet het Zoë,ik weet dat je een sterke baby bent,ik voel je wel stampen hoor,mama is nu een beetje emotioneel,ik trek een beetje samen en ril een beetje , ik zou je zeker niet laten gaan als het niet nodig was,we hebben alles geprobeerd !
Ik weet dat je graag met broertje Toby zou spelen,maar mama en papa lopen nu al drie weken op de toppen van onze tenen,het lijden moet ergens eindigen.
Hoe cru je ook denkt dat wij zijn,wij houden zielsveel van jouw,en voor ons blijf je Zoë en niemand zal die plaats kunnen innnemen!!!
We rijden terug naar Roeselare,onderweg beslissen we om de gynaecologe Watty op te bellen met het slechte nieuws,wij mogen direct door rijden naar haar praktijk,waar we alles in gang kunnen steken.
en nog even kunnen praten.
Onderweg vraagt papa mij welke beslissing ik wil nemen,ik zeg hem dat ik geen keuze heb ,anders was de keuze al lang gemaakt.
Maar ah,ik moet ze nu nemen!
18U we komen aan bij Dokter Watty,na even overleggen vertelt ze ons ook dat ze met professor De Catte heeft gebeld en dat ook hij onze beslissing begrijpt en steunt.
Mama beslist om de korte pijn te nemen,en de bevalling nu op gang te zetten,ik mag plaats nemen op de stoel en ze steekt 2 pilletjes op,dit om de weeën op te wekken,om de vier uur moet ik twee nieuwe laten steken en zo doorgaan tot ik genoeg ontsluiting heb om te bevallen.
Ik beslis om nog even naar broertje Toby te gaan kijken bij oma en opa en dan terug te keren om 22U en daar te blijven in het moederhuis.
19U30 ik voel dat mijn weeën serieus opkomen,en ze zijn nu al pijnlijk,ik eet nog een hapje mee bij oma,heb nog niks gegeten vandaag!Ik kan amper nog rechtstaan van de pijn in mijn onderbuik,ze komen ook heel vlug na elkaar,
ik voel je schoppen,ik ben verdrietig omdat ik het gevoel heb dat je duwt of schopt omdat je mij wilt tegen houden,
misschien weet je zelf wel dat er niks mis is met je en wat het probleem was,
ik heb schrik dat ik de verkeerde beslissing maak,
21U papa schept buiten een luchtje op terras met opa,hij kan het even niet meer aan.Tante Wendy komt ook nog even kijken,ze weent
vind het leven niet eerlijk
Zo gaat het nu eenmaal
.
Mama raakt wijzer en wijzer in deze harde wereld,het is de eerste keer in mijn jonge leven dat ik een beslissing moet nemen over leven en dood,over iemand van mijn eigen vlees en bloed!
Alles flits door me heen,mijn buikje zal weg zijn,jou niet meer voelen,de geboorte,je kaartjes kiezen,
je suikertjes kiezen,je eerste badje,je flesje geven,
je horen huilen,
je later zien opgroeien tot een knappe dochter,
broertje Toby zien reageren op jou,hij had je vast en zeker veel opgepakt en je flesje willen geven,
en je fopspeentje gegeven als je huilde,ja hoor hij zou een echte grote broer zijn geweest voor jou!
Je naam die ik al zo dikwijls zei om eraan te wennen,
Oh meisje toch,t'is hartverscheurend!!
21U45 ik roep papa,ik heb verschrikkelijke pijn,ik wil naar de materniteit waar ik geholpen zal worden.
We nemen afscheid van opa en oma en tante Wendy,ik plaats me in de auto en kijken even om en zie tante Wendy zo droevig staan in het deurgat van opa en oma,alsof ik haar achter liet,helemaal alleen op de wereld,
ik huil
papa neemt mijn hand vast,we rijden nu naar een donkere periode in ons leven.
22U we gaan de materniteit binnen,ik krijg een kamer in het verloskwartier,i
k zeg hen meteen dat ik heel veel pijn heb,ze bellen meteen de anesthesist op zodat ik geen pijn meer hoef te voelen,in deze situatie doen ze dat meteen.
Ik krijg mijn epidurale ,het is moeilijk om ze te plaatsen,want ik kan mij nauwelijks rustig houden,ik moet mijn rug relaxen,maar dat gaat niet,ik ben bang voor de verdoving,bang voor mijn rug,en vooral bang voor wat er mij te wachten staat.
Ik voel je schoppen,ben blij ,misschien is dit mijn laatste schopje van jouw,ik duw eens terug,misschien hebben we contact.
Het is snikheet in de kamer,buiten 25°,misschien meer,ik lig in bed,kan geen tv kijken,heb er geen zin in,heb verwarde gevoelens
wat als,wat nu,en wat komt er
en vooral hebben we juist gehandeld???
Vroedvrouwen wijzen er ons op dat we juist gehandeld hebben,dat het hard zal zijn en dat we vele warme handen zullen nodig hebben in deze moeilijke tijden.
Mama is moe,ik probeer wat te slapen,papa probeert tv te kijken,hij kan niet rusten,hij heeft te warm,is te emotioneel om iets te doen,of te zeggen.
23U ik kan niet slapen,ik voel warm aan,ik hoest al 2 weken en kreeg geen medicijnen,ik bel de verpleging
.Ze komen direct
ze meten mijn koorts..38° ik krijg medicatie via de baxter,en hoestsiroop.
24U papa word moe,ze brengen een bedje voor papa,hij kan naast mama liggen,hij geeft geen krachten meer,we besluiten de lichten uit te doen en te rusten.
1U30 mama word wakker,ik ril van de koorts,ik kijk links en zie papa slapen,hij trekt even een oogje open en kijkt me aan,ik zeg hem dat het niks is,dat ik gewoon koud heb,ik heb amper de kracht om de verpleging op te bellen,ik kijk rechts en zie de machine staan waar mijn bloeddruk op afgemeten staat, 7
oei ,ik panikeer,hier gaat het duidelijk niet goed met mij,ik weet niet wat gedaan,ik besef niet goed wat er aan het gebeuren is.
Ah ,de verpleging komt binnen om te controleren,ze ziet dat het niet goed gaat met mij,ze besluit mijn epudirale nog eens bij te spuiten,ze belt de dokter van dienst om te vragen of ik iets kan krijgen tegen de koorts,die blijft stijgen na de vorige medicatie,ik val terug in slaap
2U20 ik word terug wakker,ik heb nog steeds koorts,ik ril van de kou,ik hoor en zie rare dingen,ik denk dat ik in Mallorca zit,links zie ik papa rusten,en zie dat het raam open staat,ik zie de palmbomen ,ze waaien stilletjes heen en weer,ik hoor de mensen ploeteren in het zwembad,ik denk bij mijzelf,is dit nu wel een uur om te zwemmen?
de verpleegster komt binnen en steekt opnieuw een pilletje op,ik heb nog steeds 1 cm ontsluiting,ik ben opgelucht,ik voel me nog niet sterk genoeg om te bevallen,ik wil ondanks de pijn,de rillingen en koorts nog even genieten van jou en mijn zwangerschap,ik raak mijn buikje aan,oh kindje toch,kga je missen
Met traantjes val ik weer in slaap
3uur,ik word weeral wakker,heb weeën!!
het doet heel veel pijn!!ik kan ze niet volgen,ze komen veel te snel na elkaar!
het word een lastige nacht!
ik meet zelf mijn koorts,39,8° oei,nog steeds niet minder,vraag me af wat mij bezield,het zou van die pilletjes zijn die ze opsteken dat ik zo ziek ben.
hopelijk gaat mijn ontsluiting nu niet te snel,ik heb nog geen zin om afscheid te nemen van jou,ik wil het zo lang mogelijk uit stellen
3U18 ik krijg een schopje van jou,wil je iets zeggen?je schopt minder hard dan de laatste keer,ben je aan het vechten Zoë?
ik voel je hoofdje rechts in mijn zijde,ik wrijf eens over je hoofdje,ik voel je draaien in mijn buik,
hopelijk doe ik je geen pijn.
4U10 ik hou het niet meer uit van de pijn,ik bel de verpleegsters op,ze spuiten mijn epudirale bij,ik vind het raar dat ik de pijn niet voel verzachten,ze vertellen mij dat dit wel normaal is,ik hou vol en probeer ze onder controle te houden.
Papa word wakker,hij zweet,vraagt hoeveel ontsluiting ik heb,ik zeg hem dat het nog maar 1 cm is,dat ik blij ben,papa zegt dat ik je toch eens zal moeten afgeven
6uur,ze komen opnieuw pilletjes op steken,ik begrijp al hoe het in zijn werk gaat,telkens ze nieuwe pilletjes opsteken voel ik de contracties heel hevig en kan ik amper de pijn uithouden,telkens ze bijna uitgewerkt zijn,verzacht de pijn een beetje.
ze plaatsen een sonde,om mijn water af te laten,misschien dat ik daardoor pijn heb
Ik ril nog steeds van de kou,ze meten mijn koorts,39,1°,maar krijg geen deken over mij,als de verpleging de kamer verlaat,neem ik toch een deken!
6U35 ik word wakker van je geschop!je ploetert rond in mijn buik,bij ieder schopje van jou word ik wakker!
alsof ik weet dat ik van elk moment nog moet genieten,dat het ieder moment voorbij zal zijn.ik vertel papa dat ik je voel,hij vind het ergens wel jammer,misschien heb je wel pijn,en zolang ik je voel schoppen krijg ik nog hoop dat je er levend zal uit geraken
Enigszins ben ik blij dat mijn verdoving niet goed werkt,zo voel ik je tenminste nog eens.
Papa neemt mamas handje vast,wij kunnen niet meer slapen,wij willen dat dit alles achter de rus is,zodat we kunnen treuren om jou verlies!
Ik voel het dichterbij komen,ik voel dat ik meer ontsluiting krijg,het zal vlug gaan nu
Ik verlang nu wel om je te zien,om je te voelen
maar besef ook dat mijn leven nu zal veranderen,hoe zal ik er uit komen,hoe zal ik me gaan voelen,kan ik dit wel aan?
ik moet wel,Toby is er ook nog,ik moet sterk zijn voor iedereen en alles!
Je was mijn droom,een meisje,God beslist je weg te nemen,de reden zal voor altijd onbekend zijn,moeten wij daarom een geloof hebben,en ook geloven?
heb ik hiervoor kaarsjes gaan branden in de kerk,heb ik hiervoor elke dag gebeden,of was dit niet goed genoeg,moest ik meer gelovig zijn,heb ik te veel gevloekt,
bestaat God nu wel?
8uur,ze komen mijn ontsluiting meten,ik heb 3cm ontsluitng,tegen de middag ben je er!
Ik begin na te denken,ik zeg tegen papa dat ik mij nu sterk zal houden,dat ik een vlotte bevalling wil zodat ik nog even kan genieten van jou lichaampje,nadien kan ik dan zoveel huilen als ik wil.
Oei ,ik heb geen fototoestel bij me,ik zal geen herinneringen van je hebben,
hoe jammer is dat nu niet.
Zou het raar zijn als ik fotos neem,ah je bent van mij,ik doe wat ik wil ,ik weet zelfs niet of ik je bij me zal krijgen.
De verpleegster komt binnen,geeft mij drie dekentjes,ik mag kiezen in de welke we je zullen leggen,dat dekentje krijg ik dan mee naar huis als aandenken.
ik kies een roze met paars,de mooiste!
daarbij krijgen we ook nog een kaartje,met een tekstje op,zie de album.
bij de geboorte worden je voetjes en handjes afgedrukt op een kaartje,en ook deze krijgen we mee!
Ik neem het dekentje bij me,zodat mijn geur eraan hangt,zodat je enigszins toch voelt dat je dicht bij mama bent,en je niet alleen bent!
Papa belt opa Ludo op om te zeggen dat het nog niet voorbij is,maar niet zo heel lang zal duren.
Mama smst naar tante Wendy om te vragen of ze haar fototoestel kan komen brengen,ik wil foto s nemen!!
10UUR ik krijg mijn laatste pilletjes,doketr Watty komt kijken,ze zegt dat het niet lang meer zal duren.
Ik zeg haar dat ik heel veel pijn heb,dat ik het niet meer uithoud,ze kijken naar mijn rug,en zien dat de verdoving niet meer in mijn rug zit,maar er naast spuit!!ik heb dus pijn moeten lijden omdat ze niet goed zat!ze kijken wat ze kunnen doen,misschien een nieuwe verdoving!
Tante Wendy komt binnen,papa en tante krijgen een kopje koffie met pralines,mama heeft reuzehonger!
ik mag een praline nemen van de verpleegster,eentje maar,want ik zou ziek zijn!
Ik draai en ik keer in mijn bed,ik ril nog altijd van de koorts,ik ben moe,kwaad,uitgeput!het moet er nu snel gaan zijn,want ik kan niet meer,zoveel pijn!
Tante Wendy vangt mijn contracties op,ze masseert mijn buik bij iedere wee,ik moet rustig in en uit ademen,maar ik kan niet,ik wil persen!ik mag nog niet!
11uur,Tante Wendy moet even naar buiten,ze gaan ùijn vliezen breken,ze plaatsen een nieuwe verdoving,ik heb hel veel schrik,ik vraag de vroedvrouw of ze mij wil vasthouden,dat ik bang ben
Oef,ik heb het amper gevoeld,mijn rug was nog een beetje verdoofd
11U30 ,ik voel dat ze begint te werken,maar voel mijn weeën nog hevig,dokter Watty komt kijken hoeveel ontsluiting ik heb,8 cm,om kwart voor twaalf komt ze mij dan halen.
11U40 ik voel je laatste stampje,
..Vaarwel Zoë
11U45 ze rijden mij naar de verloskamer,ze leggen mij op de verlostafel,papa komt rechts van mij staan,de vroedvrouw links en de gynaecologe voor mij
Ik mag even rusten,er komt een contractie
ik mag persen,ik geef alles wat ik kan,
.het gaat goed,ik rust even,
ik pers nog eens,je hoofdje is er
ik kijk even vluchtig,
ja ,
nu ga ik alles geven,straks heb je pijn omdat je er halverwege bent,
een derde zucht,ja je bent er!
11U50 Zoë Verstraete,33cm en 1000 gram
Je voelt warm aan,ik huil,papa huilt,we nemen elkanders hand vast,de tranen vloeien.
Mama krijgt je op haar borst,
je bent mooi,maar levensloos!ocharme schaapke van mij
je hebt alles wat je nodig had om een baby te zijn,het mocht niet zijn.
Ze rijden mama terug naar haar kamer,jij mag mee met papa,hij draagt je voorzichtig mee,hij is bang je te laten vallen,alsof je er echt bent!
hij is trots met jou,ook al ben je er niet,je bent zijn dochter,zijn knappe meid!
Tante Wendy huilt als ze je ziet,ze mag jouw vasthouden,ze kan niet meer,we huilen met zijn drietjes,we kijken je aan,we kijken naar je handjes,voetjes,je nageltjes,je gezichtje,je lijkt sprekend op broertje Toby,je bent het even beeld van papa!
Mama krijgt je op haar arm,je bent levensloos,waarom?ik begrijp het niet,ik ben boos,ik ben boos op alles en iedereen die een babytje heeft,ik wil jou horen huilen,ik wil je zien drinken,ik wil je mee naar huis,naar ons warme nestje,ik wil je bij me,ik zou goed voor je zorgen,ik had alles voor je gedaan!
Opa en oma komen toe,oma huilt tranen met tuiten als ze je ziet,ze wil je vast houden,ocharme oma.
Opa Ludo,die kan het even niet aan,gaat naar buiten,als hij terug komt,neemt hij je in zijn armen.
Tante Anja en nichtjes Lynn en Kelly komen ook toe,ze huilen,we nemen fotos,je bent er echt voor ons,de fotos zijn herinneringen,waarom dan geen nemen he?
Tante Heidy komt ook,ze is emotioneel,verlaat de kamer vrijwel meteen.
Meme Georgette en pepe Willy komen ook wanneer ik je afgegeven heb,zij kunnen het niet aan om jou te zien,ze weten niet wat ze gemist hebben.
14 uur,mama kan niet meer,je hebt koud,ik duffel je armpjes in,je krijgt het niet warmer,mama moet overgeven,ik kan het niet meer aan,ik besluit je af te geven,roep de verpleegster,oma en opa geven je een kruisje,tante Wendy neemt afscheid,mama heeft je een kusje,papa raakt je nog even aan
Daar ga je,we huilen,je bent er niet meer
..
Mama blijft overgeven,ik wil naar huis,daar mijn verdriet gaan verwerken,
Samen met papa en broertje Toby
We verlaten de materniteit,ons verdriet begint nu pas...
WIJ BESEFFEN NU PAS WAT WE VERLOREN HEBBEN
|
