Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-06-2009
van mama voor papa(toen we de beslissing namen
Red mij van deze pijn,
Fluister mij woorden toe ,en kom met je armen wijd open
Ik wil je hier naast mijn zijde
Kom naar mij wanneer de wereld zich sluit
Het is niet nodig om te doen alsof
Ik wil haar niet laten gaan
En ik zal ook niks in de weg staan
Ik heb nog nooit iemand nodig gehad,zoals ik nu vandaag iemand nodig heb.
Moet ik het antwoord zeggen?
Moet ik het uitschreeuwen?
Moet ik nu bidden?
Moet ik daarna bewijzen hoe sterk ik wel kan zijn?
Elke droom die we deelden,elke leed dat we deelden
10U30 ,papa en mama vertrekken met hoge verwachtingen richting Leuven.
Vandaag zullen we weten of je aan het genezen bent,of als het vocht is toegenomen.
Bij het in checken aan de loketjes krijg ik een vreemd gevoel,ik krijg een polsbandje,die krijg je enkel als je moet blijven in het ziekenhuis,ik kijk papa aan en laat een traantje pinken .zou dit willen zeggen dat ik je vandaag kwijt geraak?of zouden ze het vocht misschien afdrijven via mijn buik en moet ik daardoor blijven?
Met vele vragen gaan we in de wachtzaal zitten en we wachten enwachten het is 13U30 , het is normaal mijn beurt,maar ze laten ons wachten
13U45 ,het blijft maar duren,telkens als we denken dat het onze beurt is ,dan nemen ze een ander voor.
Ah we weten al hoe het hier gaat ,ze nemen jouw niet volgens afspraak,maar naar gelang het onderzoek.
En die van ons zal wel een moeilijk onderzoek zijn 14U ze roepen mijn naam af,ik ben nerveus,ik kijk nog even achter mij naar papa en kruis mijn vingers,op hoop van
Dokter L de Catte bekijkt vandaag de echo,hij is een professor in foetale geneeskunde,Hij is ook het hoofd van die afdeling, hij lijkt mij zeer streng en zeer rechtuit!
Hij stelt mama vragen;bent u ziek geweest mevrouw?
Heeft u medicijnen genomen mevrouw?
Op allebei de vragen moet ik helaas neen antwoorden,misschien was het beter zo geweest,dan konden ze je genezen! Hij kijkt verder
Na een tijdje vraagt hij zijn collega te bellen om de utslag van de vruchtwaterpunctie op te vragen,als die test aantoont dat ik via Toby besmet ben geraakt van zijn kinderziekte,dan is het probleem opgelost met een beetje bloed te nemen van mama kunnen ze dan direct medicijnen geven.
het moment van de waarheid ..
Mama krijgt hoop,en veel zelfs,even kan er een glimlach af!
Zijn collega komt binnen,en zegt;negatief meneer! Oh neen!Wat nu,het spookt direct door mijn hoofd dat ik zal moeten bevallen,en ik heb geen kleren mee,en moet ik dan hier blijven? wat gaan ze nu doen? Zal ik nu weer met niks naar huis worden gestuurd,wat gaat er nu met mij gebeuren?de dokter legt zijn echo af en vraagt ons mee te komen naar een andere kamer om even de opties te bespreken.
Hij trekt het gordijn dicht en ik voel dat het hier niet goed zit. we plaatsen ons aan een ronde tafel , de professor neemt een blad papier en tekent er een baby op.
Hij toont ons waar het vocht zit,overal rondom je lijf onder je huid!links van de baby trekt hij een lijn,met links een plus en rechts een minnetje.
Hij noemt drie zaken op waarvan je kan genezen,die drie zaken zijn ook bij ons getest en zijn negatief ,dat wil zeggen dat ze deze al moeten uitsluiten. rechts schrijft hij bij het minnetje dat er 200 redenen zijn waardoor het vocht er aanwezig kan zijn,van die 200 kunnen ze je niet genezen.
Het gaat hier dus echt wel over een stofwisseling,in onze taal een kortsluitong bij de baby! De opties zijn;ofwel plaatsen ze een chunt,waardoor het vocht via mama kan afdrijven,maar dan nog kan je niet overleven,ofwel starten ze de bevalling en overleef je ze niet.Ik kan jouw niet eeuwig in mijn buik laten leven,als je dan toch niet geboren kan worden,sowieso zul je er dan onder lijden als je het toch overleeft,het kan zijn dat je levenslang aan buisjes zal hangen,en niet eens een normale baby kan worden,moet ik dat risico nemen,voor jouw?voor broertje Toby,en voor ons zelf? Ik mag niet egoïstisch zijn en jou per se willen houden omdat je mijn droom bent,ik moet realistisch blijven en aan iedereen denken in deze situatie,hoe cru het ook wel klinkt!
Ik neem de beslissing niet bij de professor,ik kan je niet achter laten in Leuven,ver weg van onze familie,ik wil beslissen om in Roeselare te bevallen,waar ik mijn steun en liefde zal terug vinden.Mama en papa besluiten erover na te denken en verlaten de kamer.
Onderweg naar de lift kijken we elkaar amper aan. Eens we alleen in de lift staan kunnen we ons niet bedwingen,de tranen vloeien,ze rollen langs onze wangen,we huilen tranen met tuiten,vragen ons af waarom wij dit mee moeten maken,waar het aan kan liggen,waarom ze ons niet kunnen helpen .
We staan hier nu in de kou met leven in mijn buik
Ik wil het niet begrijpen,papa kan de beslissing beter aanvaarden om dat hij de gevolgen ook verstaat.
Wat hebben wij in ons leven verkeerd gedaan om voor zo een hartverscheurende keuze te moeten staan?
Onderweg naar de parking lijken we levensloos we moeten met een klein hartje de familie op de hoogte gaan brengen van het slechte nieuws. Eens ik in de auto zit kan ik het even niet meer aan,ik voel je stampen,kan het niet begrijpen dat je nu nog stampt,waarom stamp je als je toch niet kan leven?wat wil je mij duidelijk maken?
Is er iets wat je me wilt zeggen,heb jij een oplossing Zoë?Zeg het mij nu met een stampje voor het te laat is,
Ik moet bijna overgeven,ik word misselijk,ik begin hard te huilen,papa neemt me vast,huilt ook we kunnen niet anders zegt hij we moeten ons er doorheen slaan,we hebben nog Toby,en moeten er zijn voor hem!
Papa zit er mee in dat mama dit nooit te boven zal komen,en met groot gelijk ook,want mama zal dit nooit verwerken
We bellen opa Ludo op,mama kan het nieuws niet vertellen,dus doet papa dat! hij vertelt hoe we ervoor staan,en opa begrijpt onze keuze.
Ik weet het Zoë,ik weet dat je een sterke baby bent,ik voel je wel stampen hoor,mama is nu een beetje emotioneel,ik trek een beetje samen en ril een beetje , ik zou je zeker niet laten gaan als het niet nodig was,we hebben alles geprobeerd !
Ik weet dat je graag met broertje Toby zou spelen,maar mama en papa lopen nu al drie weken op de toppen van onze tenen,het lijden moet ergens eindigen.
Hoe cru je ook denkt dat wij zijn,wij houden zielsveel van jouw,en voor ons blijf je Zoë en niemand zal die plaats kunnen innnemen!!!
We rijden terug naar Roeselare,onderweg beslissen we om de gynaecologe Watty op te bellen met het slechte nieuws,wij mogen direct door rijden naar haar praktijk,waar we alles in gang kunnen steken. en nog even kunnen praten.
Onderweg vraagt papa mij welke beslissing ik wil nemen,ik zeg hem dat ik geen keuze heb ,anders was de keuze al lang gemaakt. Maar ah,ik moet ze nu nemen!
18U we komen aan bij Dokter Watty,na even overleggen vertelt ze ons ook dat ze met professor De Catte heeft gebeld en dat ook hij onze beslissing begrijpt en steunt. Mama beslist om de korte pijn te nemen,en de bevalling nu op gang te zetten,ik mag plaats nemen op de stoel en ze steekt 2 pilletjes op,dit om de weeën op te wekken,om de vier uur moet ik twee nieuwe laten steken en zo doorgaan tot ik genoeg ontsluiting heb om te bevallen.
Ik beslis om nog even naar broertje Toby te gaan kijken bij oma en opa en dan terug te keren om 22U en daar te blijven in het moederhuis.
19U30 ik voel dat mijn weeën serieus opkomen,en ze zijn nu al pijnlijk,ik eet nog een hapje mee bij oma,heb nog niks gegeten vandaag!Ik kan amper nog rechtstaan van de pijn in mijn onderbuik,ze komen ook heel vlug na elkaar, ik voel je schoppen,ik ben verdrietig omdat ik het gevoel heb dat je duwt of schopt omdat je mij wilt tegen houden, misschien weet je zelf wel dat er niks mis is met je en wat het probleem was, ik heb schrik dat ik de verkeerde beslissing maak,
21U papa schept buiten een luchtje op terras met opa,hij kan het even niet meer aan.Tante Wendy komt ook nog even kijken,ze weent vind het leven niet eerlijk
Zo gaat het nu eenmaal .
Mama raakt wijzer en wijzer in deze harde wereld,het is de eerste keer in mijn jonge leven dat ik een beslissing moet nemen over leven en dood,over iemand van mijn eigen vlees en bloed!
Alles flits door me heen,mijn buikje zal weg zijn,jou niet meer voelen,de geboorte,je kaartjes kiezen, je suikertjes kiezen,je eerste badje,je flesje geven, je horen huilen, je later zien opgroeien tot een knappe dochter, broertje Toby zien reageren op jou,hij had je vast en zeker veel opgepakt en je flesje willen geven, en je fopspeentje gegeven als je huilde,ja hoor hij zou een echte grote broer zijn geweest voor jou!
Je naam die ik al zo dikwijls zei om eraan te wennen,
Oh meisje toch,t'is hartverscheurend!!
21U45 ik roep papa,ik heb verschrikkelijke pijn,ik wil naar de materniteit waar ik geholpen zal worden. We nemen afscheid van opa en oma en tante Wendy,ik plaats me in de auto en kijken even om en zie tante Wendy zo droevig staan in het deurgat van opa en oma,alsof ik haar achter liet,helemaal alleen op de wereld, ik huil papa neemt mijn hand vast,we rijden nu naar een donkere periode in ons leven.
22U we gaan de materniteit binnen,ik krijg een kamer in het verloskwartier,i k zeg hen meteen dat ik heel veel pijn heb,ze bellen meteen de anesthesist op zodat ik geen pijn meer hoef te voelen,in deze situatie doen ze dat meteen.
Ik krijg mijn epidurale ,het is moeilijk om ze te plaatsen,want ik kan mij nauwelijks rustig houden,ik moet mijn rug relaxen,maar dat gaat niet,ik ben bang voor de verdoving,bang voor mijn rug,en vooral bang voor wat er mij te wachten staat. Ik voel je schoppen,ben blij ,misschien is dit mijn laatste schopje van jouw,ik duw eens terug,misschien hebben we contact.
Het is snikheet in de kamer,buiten 25°,misschien meer,ik lig in bed,kan geen tv kijken,heb er geen zin in,heb verwardegevoelens wat als,wat nu,en wat komt er en vooral hebben we juist gehandeld???
Vroedvrouwen wijzen er ons op dat we juist gehandeld hebben,dat het hard zal zijn en dat we vele warme handen zullen nodig hebben in deze moeilijke tijden.
Mama is moe,ik probeer wat te slapen,papa probeert tv te kijken,hij kan niet rusten,hij heeft te warm,is te emotioneel om iets te doen,of te zeggen.
23U ik kan niet slapen,ik voel warm aan,ik hoest al 2 weken en kreeg geen medicijnen,ik bel de verpleging .Ze komen direct ze meten mijn koorts..38° ik krijg medicatie via de baxter,en hoestsiroop.
24U papa word moe,ze brengen een bedje voor papa,hij kan naast mama liggen,hij geeft geen krachten meer,we besluiten de lichten uit te doen en te rusten.
1U30 mama word wakker,ik ril van de koorts,ik kijk links en zie papa slapen,hij trekt even een oogje open en kijkt me aan,ik zeg hem dat het niks is,dat ik gewoon koud heb,ik heb amper de kracht om de verpleging op te bellen,ik kijk rechts en zie de machine staan waar mijn bloeddruk op afgemeten staat, 7 oei ,ik panikeer,hier gaat het duidelijk niet goed met mij,ik weet niet wat gedaan,ik besef niet goed wat er aan het gebeuren is.
Ah ,de verpleging komt binnen om te controleren,ze ziet dat het niet goed gaat met mij,ze besluit mijn epudirale nog eens bij te spuiten,ze belt de dokter van dienst om te vragen of ik iets kan krijgen tegen de koorts,die blijft stijgen na de vorige medicatie,ik val terug in slaap
2U20 ik word terug wakker,ik heb nog steeds koorts,ik ril van de kou,ik hoor en zie rare dingen,ikdenk dat ik in Mallorca zit,links zie ik papa rusten,en zie dat het raam open staat,ik zie de palmbomen ,ze waaien stilletjes heen en weer,ik hoor de mensen ploeteren in het zwembad,ik denk bij mijzelf,is dit nu wel een uur om te zwemmen? de verpleegster komt binnen en steekt opnieuw een pilletje op,ik heb nog steeds 1 cm ontsluiting,ik ben opgelucht,ik voel me nog niet sterk genoeg om te bevallen,ik wil ondanks de pijn,de rillingen en koorts nog even genieten van jou en mijn zwangerschap,ik raak mijn buikje aan,oh kindje toch,kga je missen
Met traantjes val ik weer in slaap
3uur,ik word weeral wakker,heb weeën!! het doet heel veel pijn!!ik kan ze niet volgen,ze komen veel te snel na elkaar! het word een lastige nacht! ik meet zelf mijn koorts,39,8°oei,nog steeds niet minder,vraag me af wat mij bezield,het zou van die pilletjes zijn die ze opsteken dat ik zo ziek ben. hopelijk gaat mijn ontsluiting nu niet te snel,ik heb nog geen zin om afscheid te nemen van jou,ik wil het zo lang mogelijk uit stellen
3U18 ik krijg een schopje van jou,wil je iets zeggen?je schopt minder hard dan de laatste keer,ben je aan het vechten Zoë? ik voel je hoofdje rechts in mijn zijde,ik wrijf eens over je hoofdje,ik voel je draaien in mijn buik, hopelijk doe ik je geen pijn.
4U10ik hou het niet meer uit van de pijn,ik bel de verpleegsters op,ze spuiten mijn epudirale bij,ik vind het raar dat ik de pijn niet voel verzachten,ze vertellen mij dat dit wel normaal is,ik hou vol en probeer ze onder controle te houden.
Papa word wakker,hij zweet,vraagt hoeveel ontsluiting ik heb,ik zeg hem dat het nog maar 1 cm is,dat ik blij ben,papa zegt dat ik je toch eens zal moeten afgeven
6uur,ze komen opnieuw pilletjes op steken,ik begrijp al hoe het in zijn werk gaat,telkens ze nieuwe pilletjes opsteken voel ik de contracties heel hevig en kan ik amper de pijn uithouden,telkens ze bijna uitgewerkt zijn,verzacht de pijn een beetje. ze plaatsen een sonde,om mijn water af te laten,misschien dat ik daardoor pijn heb
Ik ril nog steeds van de kou,ze meten mijn koorts,39,1°,maar krijg geen deken over mij,als de verpleging de kamer verlaat,neem ik toch een deken!
6U35 ik word wakker van je geschop!je ploetert rond in mijn buik,bij ieder schopje van jou word ik wakker! alsof ik weet dat ik van elk moment nog moet genieten,dat het ieder moment voorbij zal zijn.ik vertel papa dat ik je voel,hij vind het ergens wel jammer,misschien heb je wel pijn,en zolang ik je voel schoppen krijg ik nog hoop dat je er levend zal uit geraken
Enigszins ben ik blij dat mijn verdoving niet goed werkt,zo voel ik je tenminste nog eens. Papa neemt mamas handje vast,wij kunnen niet meer slapen,wij willen dat dit alles achter de rus is,zodat we kunnen treuren om jou verlies! Ik voel het dichterbij komen,ik voel dat ik meer ontsluiting krijg,het zal vlug gaan nu Ik verlang nu wel om je te zien,om je te voelen maar besef ook dat mijn leven nu zal veranderen,hoe zal ik er uit komen,hoe zal ik me gaan voelen,kan ik dit wel aan? ik moet wel,Toby is er ook nog,ik moet sterk zijn voor iedereen en alles! Je was mijn droom,een meisje,God beslist je weg te nemen,de reden zal voor altijd onbekend zijn,moeten wij daarom een geloof hebben,en ook geloven? heb ik hiervoor kaarsjes gaan branden in de kerk,heb ik hiervoor elke dag gebeden,of was dit niet goed genoeg,moest ik meer gelovig zijn,heb ik te veel gevloekt, bestaat God nu wel?
8uur,ze komen mijn ontsluiting meten,ik heb 3cm ontsluitng,tegen de middag ben je er!
Ik begin na te denken,ik zeg tegen papa dat ik mij nu sterk zal houden,dat ik een vlotte bevalling wil zodat ik nog even kan genieten van jou lichaampje,nadien kan ik dan zoveel huilen als ik wil.
Oei ,ik heb geen fototoestel bij me,ik zal geen herinneringen van je hebben, hoe jammer is dat nu niet. Zou het raar zijn als ik fotos neem,ah je bent van mij,ik doe wat ik wil ,ik weet zelfs niet of ik je bij me zal krijgen.
De verpleegster komt binnen,geeft mij drie dekentjes,ik mag kiezen in de welke we je zullen leggen,dat dekentje krijg ik dan mee naar huis als aandenken. ik kies een roze met paars,de mooiste! daarbij krijgen we ook nog een kaartje,met een tekstje op,zie de album. bij de geboorte worden je voetjes en handjes afgedrukt op een kaartje,en ook deze krijgen we mee!
Ik neem het dekentje bij me,zodat mijn geur eraan hangt,zodat je enigszins toch voelt dat je dicht bij mama bent,en je niet alleen bent!
Papa belt opa Ludo op om te zeggen dat het nog niet voorbij is,maar niet zo heel lang zal duren.
Mama smst naar tante Wendy om te vragen of ze haar fototoestel kan komen brengen,ik wil foto s nemen!!
10UUR ik krijg mijn laatste pilletjes,doketr Watty komt kijken,ze zegt dat het niet lang meer zal duren.
Ik zeg haar dat ik heel veel pijn heb,dat ik het niet meer uithoud,ze kijken naar mijn rug,en zien dat de verdoving niet meer in mijn rug zit,maar er naast spuit!!ik heb dus pijn moeten lijden omdat ze niet goed zat!ze kijken wat ze kunnen doen,misschien een nieuwe verdoving!
Tante Wendy komt binnen,papa en tante krijgen een kopje koffie met pralines,mama heeft reuzehonger! ik mag een praline nemen van de verpleegster,eentje maar,want ik zou ziek zijn!
Ik draai en ik keer in mijn bed,ik ril nog altijd van de koorts,ik ben moe,kwaad,uitgeput!het moet er nu snel gaan zijn,want ik kan niet meer,zoveel pijn!
Tante Wendy vangt mijn contracties op,ze masseert mijn buik bij iedere wee,ik moet rustig in en uit ademen,maar ik kan niet,ik wil persen!ik mag nog niet!
11uur,Tante Wendy moet even naar buiten,ze gaan ùijn vliezen breken,ze plaatsen een nieuwe verdoving,ik heb hel veel schrik,ik vraag de vroedvrouw of ze mij wil vasthouden,dat ik bang ben
Oef,ik heb het amper gevoeld,mijn rug was nog een beetje verdoofd
11U30 ,ik voel dat ze begint te werken,maar voel mijn weeën nog hevig,dokter Watty komt kijken hoeveel ontsluiting ik heb,8 cm,om kwart voor twaalf komt ze mij dan halen.
11U40 ik voel je laatste stampje, ..Vaarwel Zoë
11U45 ze rijden mij naar de verloskamer,ze leggen mij op de verlostafel,papa komt rechts van mij staan,de vroedvrouw links en de gynaecologe voor mij
Ik mag even rusten,er komt een contractie ik mag persen,ik geef alles wat ik kan, .het gaat goed,ik rust even, ik pers nog eens,je hoofdje is er ik kijk even vluchtig, ja , nu ga ik alles geven,straks heb je pijn omdat je er halverwege bent, een derde zucht,ja je bent er!
11U50Zoë Verstraete,33cmen 1000 gram
Je voelt warm aan,ik huil,papa huilt,we nemen elkanders hand vast,de tranen vloeien.
Mama krijgt je op haar borst, je bent mooi,maar levensloos!ocharme schaapke van mij je hebt alles wat je nodig had om een baby te zijn,het mocht niet zijn.
Ze rijden mama terug naar haar kamer,jij mag mee met papa,hij draagt je voorzichtig mee,hij is bang je te laten vallen,alsof je er echt bent! hij is trots met jou,ook al ben je er niet,je bent zijn dochter,zijn knappe meid!
Tante Wendy huilt als ze je ziet,ze mag jouw vasthouden,ze kan niet meer,we huilen met zijn drietjes,we kijken je aan,we kijken naar je handjes,voetjes,je nageltjes,je gezichtje,je lijkt sprekend op broertje Toby,je bent het even beeld van papa!
Mama krijgt je op haar arm,je bent levensloos,waarom?ik begrijp het niet,ik ben boos,ik ben boos op alles en iedereen die een babytje heeft,ik wil jou horen huilen,ik wil je zien drinken,ik wil je mee naar huis,naar ons warme nestje,ik wil je bij me,ik zou goed voor je zorgen,ik had alles voor je gedaan!
Opa en oma komen toe,oma huilt tranen met tuiten als ze je ziet,ze wil je vast houden,ocharme oma.
Opa Ludo,die kan het even niet aan,gaat naar buiten,als hij terug komt,neemt hij je in zijn armen.
Tante Anja en nichtjes Lynn en Kelly komen ook toe,ze huilen,we nemen fotos,je bent er echt voor ons,de fotos zijn herinneringen,waarom dan geen nemen he?
Tante Heidy komt ook,ze is emotioneel,verlaat de kamer vrijwel meteen.
Meme Georgette en pepe Willy komen ook wanneer ik je afgegeven heb,zij kunnen het niet aan om jou te zien,ze weten niet wat ze gemist hebben.
14 uur,mama kan niet meer,je hebt koud,ik duffel je armpjes in,je krijgt het niet warmer,mama moet overgeven,ik kan het niet meer aan,ik besluit je af te geven,roep de verpleegster,oma en opa geven je een kruisje,tante Wendy neemt afscheid,mama heeft je een kusje,papa raakt je nog even aan
Daar ga je,we huilen,je bent er niet meer ..
Mama blijft overgeven,ik wil naar huis,daar mijn verdriet gaan verwerken, Samen met papa en broertje Toby We verlaten de materniteit,ons verdriet begint nu pas... WIJ BESEFFEN NU PAS WAT WE VERLOREN HEBBEN
Ik heb vandaag een afspraak om 10 uur in het Gasthuisberg UZ Leuven bij doketr Van Schaubroeck.zij is gespecialiseerd in foetale geneeskunde en is Gynaecologe.
Eerst worden we binnen geroepen bij dokter Peters,zij vraagt ons of ik ziek ben geweest de laatste weken,en of ik kan besmet zijn geraakt via Toby,
Ze neemt bloed af van papa,en van mama,dit kan van dienst zijn als er in de genen een probleem zit,en daarvan kan DNA testen gedaan worden,daarna mogen we een beetje wachten in de wachtzaal.
Al snel roepen ze mijn naam af en mogen we binnen bij de dokter,ik mag plaats nemen op de stoel.
Een uur lang bekijken ze via echo wat er zou kunnen mankeren aan jou,of je misschien een of andere afwijking hebt,waar ze kunnen aan werken,of medicatie toedienen.. ze vinden niks,ze tellen je vingertjes en teentjes,zelfs de neusgaatjes,van kop tot teen word je bekeken. ik vraag om je in 3D te zien,zo heb ik een beeld van jou ,hoe je er uit ziet .je bent een mooie baby,je bent nog in je groei,maar je ziet er heel goed uit.Je wangetjes zijn nog niet helemaal dicht gegroeid,maar tegen volgende week zou je er al beter uit zien.
Ik vind dat je lijkt op broertje Toby.Het doet me pijn .heb de indruk dat ik je zal verliezen,moedergevoel
Na de echo vertelt de dokter dat zij niks verkeerd ziet aan jou,dat je eigenlijk qua structuur helemaal in orde bent,maar dat de oorzaak van het vocht dan ook ernstiger is,dan dat je zou kunnen denken.
Ik krijg een vruchtwaterpunctie,ze gaan met een naald zo een vijf cm door je buik,en kijken met de echo dat ze niet in jou lichaampje zitten.
Het doet eigenlijk wel veel pijn,het duurt niet zo heel lang,maar het duurt lang genoeg om de pijn niet te kunnen verdragen. ze trekken zo een 20 cl vruchtwater af,en aan de hand van het water zien ze dan of je een of andere afwijkingen hebt.
Dan gaat het om een stofwisseling,en zoals iedereen weet is een stofwisseling geen goede zaak voor de ongeboren baby. Misschien ligt de oorzaak bij mama en papa en is er tijdens de zwangerschap ergens een afwijking ontstaan bij jou,niemand die het weet.
Dokter Van Schaubroeck neemt dan ook direct de resultaten met ons door,en deelt ons mee dat we jou kunnen verliezen,dat er een kleine kans is dat je dit overleeft,zelfs in de buik overleven de meeste babys niet.Zoals de staat van de baby nu is,kan ze niet geboren worden. De baby is nu ziek,welke ziekte ze heeft,weten ze nu nog niet. En het zou ook makkelijker te zien zijn als ze de baby halen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ik aan bloedarmoede heb geleden in mijn zwangerschap nu ,en dat de baby nu moet gaan herstellen van datgene. En zo kan het vocht tussen nu een een maand langzaam aan gaan wegtrekken. Het kan ook zijn dat het vocht er zonder reden zit,en het opeens gaat wegtrekken,maar dat zou een mirakel zijn. De baby kan een chromosoon afwijking hebben,in onze termen een kortsluiting bij de baby in zijn groei. Als de test vandaag had aangetoond dat de baby iets aan haar nieren had,dan konden ze met een paar medicijnen alles weer oplossen. Maar nu zien ze niks abnormaals aan de baby,alles is helemaal in orde,maar er is vocht aanwezig. Het kan nu zijn dat ook ik als mama zieker zal gaan worden. Hoe langer ik nu nog zwanger ben,hoe erger het kan worden. Mijn bloeddruk zal verhogen,zodra ik deze symptonen vertoon,is het niet goed met mij. Ook vraagt de dokter met welke gedachte ik naar hier in Leuven ben gekomen. Het spreekt voor zich dat ik dacht dat zij de top van de meesters waren in geneeskunde en dat ik natuurlijk dacht dat zij het allemaal wel zouden oplossen. Maar dat kun je op dat moment niet tegen een professor zeggen. Je ogen zijn gevuld met tranen,je keel knarst toe,en je kan alleen nog maar knikken, om niet te moeten tonen dat je straks in huilen zal uitbarsten.
Mama huilt,ik kan mij tranen niet bedwingen,baby Zoë verliezen,hoe kan dat nu,ik voel je nochtans schoppen,ze zeggen zelf dat je een actieve baby bent,dat je sterk bent!Zelfs de grootste professoren begrijpen niet dat jij zo sterk bent.
Hoe kan dit nu in godsnaam met mij weer voorkomen?we vertrekken met een klein hartje naar huis,ik wil niet meer gaan werken,ik kan alleen maar aan jou denken,aan het feit dat ik je kan verliezen,ik ben alvast drie dagen thuis omwille van die vruchtwaterpunctie,en ik zal rusten ook,want ik wil geen miskraam.
Papa is ook ondersteboven van het nieuws,wij zijn niet dom ,als je al in Leuven beland,keer je meestal niet terug,in mijn geval zal ik met lege handen terug keren,als ze nu al niets vinden.
Maar we blijven hopen,ik voel aan papa dat ze jou zullen redden,zolang papa ziet dat er hoop is,zal ik ook hopen,en ik zal alles doen om je te redden,geloof me maar!
Terwijl ze mijn bloed meten komen teleurstelling en emoties los. Ze bieden mij een zakdoekje aan.. Ik krijg een schouderklopje van een studentje die hier mee werkt in Leuven. Dokter van Schaubrouck vertelt ons dat zolang Zoë leeft,wij haar het voordeel van de twijfel moeten geven. Zolang ze hevig blijft stampen en zolang ze vruchtwater drinkt is er hoop. Ze kan wel sterven tijdens de zoektocht naar wat ze heeft gekregen in mijn buikje. Als het vocht tegen volgende week verminderd is ,kan ze geboren worden als een normaal kindje. Zolang ze leeft zal ik hopen.
Eens thuis zie ik op de kast allemaal spulletjes die ik van iedereen heb gekregen liggen. Ik huil,kan niet begrijpen dat deze dingetjes allemaal onaangeraakt zullen blijven. Straks mag ik het allemaal op zolder gaan gooien. Het is allemaal naar de kloten hé,zijt nu eens eerlijk. Iedereen weet al dat het te laat is hé?!!!
Vandaag mijn verjaardag,ik ben 25 jaar nu.. Ik kan niet vieren.. Ik verlang naar donderdag omdat ik dan zal weten wat er met jouw zal gebeuren. Ik heb heel veel schrik,en voel dat het niet meer in orde zal komen. Ik kan er niet meer tegen dat ik van niks weet. Ik kan niet meer werken,want ik huil consstant. Ik kan niet meer rect denken,ik kan alleen maar aan jouw denken. Ik voel je stampen in mijn buik. En dan heb ik het gevoel dat er jouw helemaak niks mankeert. En toch als ik er bij stil sta...besef ik dat ik mijn kindje ga verliezen. Waarom nu met jouw? Niks zal mij nog kunnen schelen als ik nu jouw verlies. Op vadertjesdag zijn we naar de kerk geweest in Roeselare. Ik ben hulp gaan vragen aan God hierboven. Ik heb gebeden en gehoopt en gesmeekt dat hij jouw niet zal wegnemen. Ik heb gezegd dat ik alles zal doen zolang ik jouw maar in mijn armen kan sluiten. Ik heb kaarsjes aangestoken,en ik heb kaarsjes gekocht in de kerk, voor iedereen in mijn familie,als ze allemaal mee hopen.. Ik heb zelfs van oma de kaars van Lourdes meegekregen, die kaars brand nu en dan als oma en opa hopen dat er iets weer in orde zal komen. Ik laat ze elke dag branden en elke dag opnieuw smeek ik God op iets goeds.. Dat alles in orde mag komen. Je kamertje word afgewerkt door opa Ludo. Alles zal klaar staan om je in huis te brengen. Je hoeft nu alleen maar te vechten tegen datgene dat je hebt. Kop op meisje ,je bent sterk,je komt er wel.
Om kwart voor zeven hebben we een afspraak bij dokter Claerhout in de ronde kom te Roeselare,dit is een collega van dokter Watty,onze gynaecologe.
In de wachtzaal hebben we plezier met broertje Toby,hij ziet zovele dikke buikjes,en zegt dat er vele babys zijn.
Het is onze beurt,we gaan binnen en mama plaatst haar op de stoel,de dokter vraagt of we het geslacht weten,mama kijkt hem aan en zegt aarzelend,ja normaal wel,het is een meisje!
we gaan eens kijken he,zegt de dokter,al vrijwel meteen ziet hij dat er iets mis is,ik voel duidelijk dat het hier over iets ernstigs gaat,ik zie dat papa zich even laat hangen tegen de muur,de dokter zegt,ik zal eerst goed kijken en dan zal ik alles uitleggen.
Eens hij gedaan is zegt hij dat er vocht rond de longen van de baby zit,en in haar middenrif en onderbuik.
Ik snap niet echt wat het probleem is,maar de dokter zijn gezicht spreekt boekdelen,ik voel dat dit een verloren zaak word !
Papa moet de vragen stellen,mama kan niet meer,ik huil tranen met tuiten,en kan amper spreken.
Ik probeer mijn moed niet te laten zakken en vraag hem nog,kan ze overleven,hij haalt zijn schouders op.
Ik moet naar Leuven,daar kunnen ze mij verder helpen,en daar kunnen ze jou misschien genezen.
Dokter Claerhout zal morgen alles regelen,want nu is het te laat,morgen moet ik in Roeselare bloed laten afnemen,die ze dan al kunnen doorsturen naar Leuven,als voor onderzoek .
Ik word dik! Ik moet nu sinds twee weken niet meer overgeven. Ben soms nog misselijk,maar het valt mee. Wel kan ik geen vlees eten. Ik heb een afkeer van vlees. Ik moet mijn maagje vullen met lasagne en spaghettie. Ik heb heel veel last van pijn en krampen in mijn benen. Volgens dokter Watty moet ik magnesuim nemen. Dat zal de krampen verminderen. Ik had deze nacht ook krampen in mijn buik. Echt waar net alsof ik zou gan bevallen. Ik was helemaal alleen thuis met broertje Toby en was heel bang. Ik had echt weeën. Ik begreep er niks van. Ik ben opgestaan en heb tegen mezelf gezegd,Bren hou je kalm. Het zal wel in orde komen. Ik ben gekalmeerd,en terug in slaap gevallen.
Ik weeg nu 65 kg ,dus al behoorlijk dik aan het worden. Ik ben nu ongeveer 22weken ver.. Wij zullen jouw ook de naam Zoë geven,hopelijk ben je er later tevreden over. Mijn eerste gedachte was altijd al deze naam. Ik heb nu dit keer wel getwijfeld omdat ik Amy ook heel erg mooi vind. Maar ik vind deze naam beter passen bij jouw. Ik weet niet hoe,maar het bezorgd mij een rustig gevoel.
Je bent wel een doendige baby hoor,je schopt inmens veel. Je laat mij soms niet met rust. Ik kan soms niet slapen omdat je mij zoveel schopt. Alsof je het leuk vind te reageren op je broertje ook. Telkens hij iets vertelt,dan ben je weer in een hevige schopbui. Vanaf juli gaan we de kaartjes gaan bestellen en de doopsuikertjes. Deze wek hebben we ook je badje gekocht,en een verversmatje. Voor mijn verjaardag straks krijg ik ook allemaal babyspulletjes.
Ik ben nerveus,zit in de wachtzaal. Ik kan niet wachten om te weten wat het zal worden. En hopelijk zal ze het kunnen zien. En dan nog hopen dat het juist is. Een beetje wachten in de zaal,het is weer een overrompeling. Waarschijnlijk een bevalling gehad,want we zijn al over tijd aan het gaan. Dju toch..net nu ik zal weten wat het word. Straks worden we weggestuurd omdat ze er niet is.
Ah ....de deur gaat open,mevr Chielens,u mag komen.. Joepie..ik mag gaan,nu gaan we tweten hoor! Ik lach eens naar papa en we gaan binnen. Alles word weer bekeken van kop tot teen,het is een wrikkelgatje.Het kan niet stil zitten. Ik vraag of ze mij het geslacht kan vertellen. Ze zal alles doen om het te zeggen,maar het zal moeten mee zeiiten. De baby zit niet stil,het doet ook telkens zijn beentjes dicht. Het wil niet hebben dat wij het weten. Ze klopt op mijn buik met de echo.. Heel hard zodat de baby heen en weer springt, zodat het zijn of haar beentjes open doet. Na een halfuur duwen op mijn buik,want het deed al pijn op den duur,wist ze het! Ze zou nog een keer kijken om te checken en dan zou ze het zeggen. Ze zei dat het voor de volle honderd procent een meisje zou worden.
Wat ben ik blij! Ik ben apetrots! Mijn wens,mijn droom. Papa is ook heel trots. Wij hebben dit ook gekund zegt hij. Eindelijk een koningswens. Ons gezinnetje zal compleet zijn. Ik dank de gyneacoloog wel drie keer en verlaat de praktijk. Vlug bellen naar mijn ouders,apetrots zeggen dat wij een dochter krijgen. Mijn moeder is heel blij,maar twijfelt of het wel echt zo zal zijn. Ik moet haar overtuigen dat ze het moet geloven. Nu en dan geloven zij niet dat ook wij een dochter kunnen krijgen. Niet alleen Zus Heidy kan meisjes krijgen hé
Derde echo,door dokter gynaecologe Watty In de ronde kom te Roeselare Om 18U45 18 weken zwanger het begint te komen
je hebt een buikomtrekje als een zwangerschapsduur van 19 weken je beentjes hebben de lengte als een zwangerschapsduur van 16 weken en je hoofdje zit op de duur van 18 weken, kortom;je zal korte beentjes en een dik buikje hebben, net als mama en papa
en.....JAJA JE BENT EEN MEISJE! superblij zijn wij met dit geslacht! ik zal je dan ook bij deze de naam Zoë geven, voor altijd onze kleine meid
ik kan vanaf nu aan iedereen zeggen dat we een meisje krijgen, ik kan elke winkel aflopen en roze kleertjes kopen, eindelijk,mijn droom in vervulling!
papa ook zeer tevreden, goh...wat een opluchting... Zal je nu op mama lijken? Zal je nu op papa lijken?
hihi,wat een gelukkige tijd nu... Ondanks alle ergernissen van mijn zwangerschap, toch ben ik reuzeblij!
Vandaag gaan werken,net wakker.. Voel me precies niet lekker.. Ik voel me alsof ik de ganse dag over het toilet zal hangen om te kotsen. Ik probeer een beetje te eten,een fruitspaje te drinken want anders kom ik de dag niet door.
Toby deze nacht weer wakker geworden. Lastig voor mij om zo mijn rust te krijgen. Een tweede zwangerschap is altijd lastiger dan een eerste, omdat je nog een kindje hebt om voor te zorgen en nu kan je niet meer zo rusten als bij de eerste keer.
Van Toby een leuk bord gekregen beschilderd met bloemen.heel mooi! Opgestaan om 7 uur,Toby was al wakker,heeft een flinke verkoudheid,net als papa! Straks naar oma iets gaan eten.
Woensdag grote dag,dan weten we het geslacht van de baby. Duimen maar dat het een meisje word!
Vandaag de tripple test gedaan. Dit om te zien of de baby het down syndroom heeft. En de test is positief! Ik ben superblij. Ik weet niet waarom,maar ik had zo het gevoel dat er iets mis zou zijn met de baby. Misschien om dat dit mijn tweede zwangerschap is,ik weet het niet.. Maar mijn gevoel klopt niet. Ik ben nog steeds niet beschermd tegen toxoplasmose en cmv virus! Dus ik moet blijven opletten! Mijn gewicht is nu 63 kg en dat is heel goed voor deze periode van mijn zwangerschap! Ik heb wel al een buikje,en soms voelt het alsof het niet stil zit! Ik heb wel heel veel last van krampen in mijn buik. En soms kan ik niet meer opstaan,dan moet ik in de zetel blijven liggen. Alsof er iets zal gebeuren met de baby.
Vandaag zijn papa en ik en broertje Toby gaan kijken naar een onthaalmoeder. Het is niet ver van Toby zijn school,en dat maakt alles wel gemakkelijk voor mama. Wij hebben ons direct ingeschreven,zodat we jouw plaatsje kunnen vastzetten. Begin januari 2010 mag je met je tasje bij Verhelle Christine gaan verblijven. Je zal het er vast en zeker naar je zin hebben. Het is een heel lieve dame,en ze doet haar job meer als hobby denk ik.
2de echo door dokter gynaecologe Watty Ronde kom te Roeselare 17U45 12 weken zwanger!
Ik ben de afgelopen weken heel erg misselijk! Ik kan geen eten binnen houden,ik word misselijk van alle geuren en alles wat maar rondom mij komt. Ik ben zeer flauw en vind zwanger zijn niet leuk!
Wij zien jouw vandaag helemaal op echo, je bent een echte baby,de mooiste echo uit de zwangerschapsmaanden! Mama's bloed staat aan negen,dus niet zo heel goed! Je meet nu ongeveer zes cm,en je bent een zeer actieve baby! je ravot heel wat af in mama's buik
je doet niet anders dan bewegen en met je voetjes trappelen.... Leuk om te zien,emotioneel om weer mee te maken
Ik moet nu de komende weken bloed laten nemen voor de tripple test, wij zitten daar niet zo erg over in,we hebben al een gezonde baby op de wereld gebracht! bij de volgende echo weten we het geslacht, oh,ik kan niet wachten,ik hoop op een baby girl! wie weet...
Eerste echo door dokter Gynaecologe Watty Ronde kom te Roeselare, Om 14U45 7 weken zwanger!
wij horen voor het eerst je hartje,we zijn apetrots pinken zelfs een traantje weg van blijdschap! Broertje Toby is mee,hij begrijpt niet wat hij ziet, hij dacht een baby te kunnen zien,maar dat is niet zo.
We zien het vruchtzakje met het vruchtje erin, je hartje slaat 160 pieken,dus heel goed!
papa heeft een briefje aan mama geschreven; Lief klein kindje nog niet geboren Nog maar zo klein Een heel leven voor zich Dat vol liefde en geluk zal zijn Aan je ouders zal het niet liggen Die houden nu al van je Ze kunnen haast niet wachten om jouw dit alles te schenken. Dus lief klein kindje kom maar gauw!!!
Ik ben misselijk! Overgeven,flauwvallen,alles wat je maar kan denken! Zwanger zijn is voor mij nooit leuk geweest,en eerlijk gezegd ben ik ook nooit graag zwanger geweest. Het moet al in je zitten om ervan te kunnen genieten,en voor mij is dat niet zo. Ik zal blij zijn als we oktober zijn. Of misschien als de misselijke periode voorbij is. Ik kan niks eten,houd geen eten binnen. En kan geen bruisende dranken verdragen. Ik heb last van mijn maag,wat ik nog nooit eerder heb gehad. Ik heb ook bij alles een rare smaak,alsof ik metaal proef!
Ik ben zwanger! Het heeft deze keer weer niet lang geduurd. Er zat een maandje tussen mijn einde van mijn anticonceptie en mijn nieuwe zwangerschap! Ik ben nu 4 weken zwanger en de bevalling is gepland voor 15 oktober 2009 Ik ben superblij! Ik heb de test op het werk gedaan,samen met Kimmie. Wij hebben een vreugdedansje gedaan,en direct naar papa gebeld. Ik heb ook meteen naar mijn ouders gebeld om het goede nieuws te vertellen. Natuurlijk denkt mijn moeder dat het niet honderd procent betrouwbaar is zo een predictor. Maar mama weet niet dat die testen heel goed zijn,en ook geen goedkope brol.
Potverdikke,je gelooft het nooit!! Ik ben verkeerd! Ik had mijn cyclus verkeerd geteld. Je moet 28 dagen optellen vanaf de eerste dag van je laatste maandstonden. Ik had er maar 21 bijgeteld. Dus vandaag moet ik ongesteld worden.
Ik had deze week eigenlijk al een bloedtest gedaan, die was natuurlijk negatief,en ik was nochtans zo overtuigd. Lap,nu moet ik nog betalen voor een bloedtest die niet kon positief zijn want ik ben helemaal nog niet over tijd. Normaal gezien ben ik weer vruchtbaar halverwege januari. Ik voel nochtans zo veel symptonen dat ik zou denken dat ik echt zwanger ben. Intussen ben ik nog steeds niet ongesteld. Mijn humeur is ook alles behalve.. Ik ben prikkelbaar en kan mijn gedachten niet verzetten. Nu gewoon hopen dat het nog kan lukken.
Oudejaarsavond! Ik voel nu en dan mijn maandstonden doorkomen. Ik heb ook nu en dan het gevoel dat ik echt wel zwanger ben. Ik voel altijd scheuten in mijn benen als ik ongesteld moet worden, en nu heb ik alweer dat gevoel... Ik ben deze morgen wakker geworden om vijf uur,ik denk dat ik zo benieuwd was of ik nu ongesteld was geworden. Ik voelde vocht opkomen,en was ineens teleurgesteld. Ik zou niet zwanger zijn als ik straks het bloed zag. Maar zou ineens wel weten waar het op staat. Neen! Ik heb ze nu nog niet. Wanneer ga ik dat nu eigenlijk eens weten. Ik word gek van dat wachten. Ik voel me eigenlijk wel misselijk nu en dan .. Maar misschien is het van nervositeit. Het kan he?
