|
Ik werd naar mijn kamer gebracht waar ik de tijd zou krijgen om haar helemaal in me op te nemen.Ik zou haar kunnen knuffelen,foto's kunnen nemen...en we zouden er haar vooral aan familie kunnen laten zien.Want sowieso waren we de trotse ouders van een prachtige dochter.
Yves nam Zoë in zijn armen en durfde amper te ademen uit schrik dat er haar iets zou gebeuren.Het is alsof ze levend in zijn armen lag en hij schrik had haar te laten vallen,zo zorgzaam.Wendy was ook al in de kamer en wanneer we binnen kwamen stond ze meteen op.Toen ze het kleine dekentje zag dat Yves vasthield,moest ze huilen.Yves en ik huilden met haar mee....We bekeken Zoë heel aandachtig.Er leek niets mis te zijn .Ze had alles wat een gezonde baby moest hebben maar de natuur had er anders over beslist.Het was echt onbegrijpelijk dat ze helemaal geen levenskansen had.
Ik probeerde me sterk te houden toen mijn ouders naar me toekwamen.Ze keken met bange ogen in mijn richting maar ik wist dat ze niets liever wilden dan Zoë zien.Wendy legde haar met veel zorg in de armen van mijn moeder.Op het moment dat ze Zoë aankeek,kon ze haar emoties niet meer te baas.Ze huilde tranen met tuiten en keek snikkend naar onze kleine,prachtige,maar levensloze meid.Mijn vader kon het niet aan en moest heel even de kamer verlaten.Toen hij terugkwam nam hij Zoë in zijn armen en kon alleen maar zien wat ook wij zagen,ze was perfect.
Het was niet eerlijk!Wat hadden we verkeerd gedaan?Dit zou niet mogen gebeuren.....Even later kwam ook mijn schoonzus langs.Ook Lynn en Kelly,haar dochters ,waren meegekomen om afscheid te nemen van hun nichtje.Ik vond het knap dat zo'n jonge meisjes als zij het aandurfden om onze meid te komen bezoeken.Ze keken van in de verte toe en zagen Zoë van de ene arm naar de andere arm gaan ,maar hun ogen waren vooral op mij gericht.
Bitter bekeek ik alle mensen die huilden en probeerden het beste te zeggen tegen Yves en mij.Ik was nog altijd niet in staat emoties te tonen.Ik dacht alleen maar aan hoe mijn leven erna zou worden.Hoe zou ik hier in godsnaam mee om kunnen gaan?Ik zou nooit meer kunnen lachen,ik zou nooit nog gelukkig zijn en ik zou nooit meer dat meisje krijgen die ik nu had verloren.
Ook Heidy,mijn andere zus,kwam langs.Ze kon niet lang blijven omdat haar kinderen alleen thuis waren.Ze mochten niet komen,ze had schrik dat het beeld van Zoë hen zou achtervolgen.En ik begreep het maar al te goed.Voor mij was Zoë een gewoon meisje,maar voor anderen bleef ze iets raars.
Na iets minder dan twee uur besloot ik Zoë af te geven.Ik had beloofd haar niet al te lang in de kamer te houden zodat de autopsie nog die dag zou kunnen plaatsvinden.Het was namelijk belangrijk voor hen,maar ook voor ons,dat we de oorzaak van deze gruwel konden achterhalen.Mijn ouders geven haar nog een laatste kruisje op haar voorhoofd.Yves streelde haar gezichtje en ik gaf haar een kus.Daar ging ze dan,ik wilde schreeuwen!Ik wilde roepen,ik wilde hen stoppen!Ze moesten mijn kindje bij mij laten.Ik was hier niet klaar voor,ik wilde haar niet afgeven....Maar ik kreeg geen woord over mijn lippen.Yves neemt me in zijn armen en samen huilen we."Ik zal goed voor je zorgen,ik hoop dat je sterk blijft voor de toekomst...",fluisterde hij me toe.
Toby was nu onze prioriteit.Hij wist nog niet dat zijn zusje er niet meer was en zou al helemaal niet begrijpen wat doodgaan of sterven betekende maar wij wilden dat hij wist dat hij een zusje had.Hij zou opgroeien met een zusje.Dat zusje heette Zoë,was prachtig en één van de sterretjes aan de hemel.
Een doom ben je gebleven
wij hadden je alles willen geven
je zoveel willen leren,laten zien
voelen en genieten
je alle liefde willen geven
en ons geluk met je willen delen
een droom ben je gebleven
en als een wondermooie droom
zul je met ons verder leven
Maar toen kwamen we thuis,zonder dochter.De kinderkamer bleef onaangeroerd.ik zag de spulletjes liggen die ik voor haar had gekocht.Het deed me allemaal zo verschrikkelijk veel pijn.In de warmte van de zomerzon probeerde ik mijn verhaal op een website te plaatsen.Ik hoopte op die manier mijn verdriet een plaats te kunnen geven,ik zou het allemaal van me kunnen afschrijven.De mensen die mijn blog zouden lezen ,zouden hopelijk iets meer kunnen begrijpen van de vreselijke situatie waarin we verzeild waren.Ik hoopte de mensen te kunnen tonen dat de wereld vreselijk is...
Mijn vader zorgde,ondanks alles,dat de kamer helemaal af raakte zodat wij ons bedje konden verhuizen naar de kamer waar normaal ons meisje zou slapen.Het enige waar ik aan kon denken was haar...Ze was het beeld waarmee ik opstond,het beeld waarmee ik ging slapen,het beeld dat de hele dag in mijn gedachten bleef.Toby leed eronder want ik kon amper voor hem zorgen.Het enige wat ik deed was de hele dag huilen.Het verstikte mijn relatie.We konden bij iedereen terecht voor steun,troostende woorden maar het was nooit genoeg.Niemand kon ons volledig begrijpen ,hoe hard ze ook probeerden.
Om ons verdriet te verzachten ,kochten we nutteloze zaken ,die dan toch geen oplossing bleken.We kochten meubels om ons huis op te fleuren maar de pijn bleef hangen.Het was overal aanwezig.In ons hart,in ons huis,bij familie,op mijn werk...en het wilde maar niet weggaan.
Twee dagen na de bevalling ging Yves opnieuw werken.Ik begon me zo stilaan te vervelen.Na een bezoekje van mijn team besloot ook ik opnieuw de draad op te pakken en aan het werk te gaan.Iedere dag kreeg ik kaartjes toegestuurd van mensen die mij het hart onder de riem wilden steken.Ik was hen ontzettend dankbaar.Dankbaar dat ze er voor mij wilden zijn,dat ze me begrepen en ons wilden steunen in die moeilijke periode.Ook mijn website had dagelijks heel wat bezoekers.Veel mensen wisten niet eens dat ik zwanger was en waren ondersteboven van het vreselijke nieuws.
De juffen van Toby wisten niet goed wat te zeggen maar toch schreven ze allebei een mooie tekst op mijn blog.Telkens als ik die brieven las moest ik ontzettend hard huilen.Ik weet nog altijd niet waarom.Ook toen mijn regiomanager mij een sms stuurde ,kreeg ik het hard te verduren.Er stonden zoveel lieve en tegelijk pijnlijke woorden in....
Het leek alsof mijn lichaam niet wilde dat ik kon doorgaan met mijn leven.Het huilen wilde maar niet stoppen en ik was zo uitgeput.Ik wilde zo graag dat de pijn verzachtte,maar het leek ijdele hoop.
Het is bijna onmogelijk om alle reacties van vrienden,familie en kennissen in mijn boek te verwerken maar ik wil toch proberen om de meeste aan jullie te laten zien.Ik heb er kracht uitgeput toen ik die het meest nodig had...en tot op vandaag en ook in de toekomst zullen deze woorden me nauw aan het hart blijven liggen.
REACTIES VAN FAMILIE EN VRIENDEN
ZOÊ
Lief klein kindje,
Het had zo mooi kunnen zijn
maar als je had blijven leven
was dat een leven geweest vol pijn
dat jij er niet meer bent
zullen wij moeten accepteren
om zonder jouw verder te leven
iets dat we allen moeten gaan leren
wij geven je een kruisje en een zoen
wij moeten je laten gaan en dat doet pijn
toch zal je ons hele verdere leven
onze lieve kleine kleindochter zijn
Van opa en oma
Zoë blijft verder leven in ons hart,en bij iedere gebeurtenis,groot of klein,verdriet of blij,
we zullen haar altijd missen!
Maar ergens denk ik dat jullie,en ook wij,daar sterker zullen uitkomen,leren relativeren in soms
kleine akkefietjes waar we ons nu druk in maken!
Ze blijft het allerkleinste meisje van de familie!
Waar ze nu ook mag zijn,ik ben er zeker van dat ze daar goed is en dat ze met haar kleine
handjes eens zal wuiven naar grote broer,papa en mama
jullie hebben een moeilijke maar correcte beslissing genomen!
ze was volmaakt in haar onvolmaaktheid
Liefs,tante Wendy
Het verlies van een jong leven
is moeilijk te dragen
heel veel sterkte en steun gewenst om dit te verwerken
Christine Werbrouck
Lieve Zoë,
ook al ken ik je niet en zal ik je nooit kennen,voor mij was je al bijzonder.Ik heb je gevoeld,gezien....En ik hield
al van je vanaf het moment dat ik wist dat je er was.Door het dolle heen omdat ik er een nichtje bij kreeg.
Maar toen kwam er slecht nieuws,je had water rond je kleine longetjesen geen enkele van die 'slimme ' dokters met hun stapels diploma's konden jouw ouders vertellen wat er met je aan de hand was.
Toen moesten je ouders naar Leuven voor een onderzoek en voor heel even kregen we weer hoop,alles zal wel in orde komen.De dokters spraken zich echter niet uit,als het vocht zou afnemen zou het wel goed komen,maar dat deed het niet!
Op donderdag 25 juni moesten je ouders weer naar Leuven en nog diezelfde avond werd beslist dat je ter wereld zou komen.
Zoë Verstraete,een klein wonder met een andere bestemming.Een kindje te speciaal voor het leven op aarde.Wat ik het jammerst vind,is dat ik je nooit zal horen wenen,noch lachen,geen tandjes en allures zal zien krijgen.
Ik wilde dat er iets was dat ik kon doen maar dat ligt jammer genoeg niet in mijn macht.Op de vraag of ik geloof in God,zeg ik vanaf nu resoluut'neen.Want ik zou van hem walgen.
In jouw geloof ik wel,dat zeker!Je wordt een sterretje aan de hemel,en iedere keer als ik naar de sterren zal kijken weer ik dat er een heel bijzonder persoon verblijft.En dan wordt het nu tijd dat ik je zal laten gaan.Ik zal eeuwig van je houden.
Kusjes,je nicht Lynn
Mama Brenda,papa Yves en broertje Toby
Ik wil jullie heel veel sterkte en liefde toewensen om het verdriet van Zoë te verwerken.Ik heb je buikje zien groeien,je straalde elke morgen bij het brengen van broertje Toby naar ons klasje.Grote broer is daar.....en plots die morgen toen je later aankwam op school.Die tranen in je ogen....het slechte nieuws.....Ik wist niet wat ik zeggen moest...het afwachten...,de onderzoeken...terug hoop...en dan...de moeilijkste beslissing ooit!Dokters moeten ouders nu eenmaal de keuze laten...waarom?Alleen om hen een schuldgevoel te geven?Neen hoor,indien Zoë een normaal en gezond leven had kunnen leiden hadden de dokters dat wel laten weten hoor en dan hadden ze alles op alles gezet om Zoë een kans te geven.Dus mama Brenda,laat je niet meeslepen door een gevoel van,misschien was ze alleen maar een beetje ziek,nen,ze had geen kans.Ik begrijp jullie reacties als ouders,de eeuwige vraag of jullie wel de juiste beslissing hebben genomen.Maar wat is juist?Op deze vraag zal je nooit een antwoord kunnen krijgen,maar je hebt samen beslist en het was een keuze die voor jullie als mama en papa en grote broer de beste beslissing was.De kleine Zoë had geen kansen om zo te worden als grote broer.Is het de keuze van God,de natuur...we blijven zoeken naar antwoorden.Wat heel belangrijk is,is dat jullie er als gezin mee omgaan,het verdriet samen en elk op zijn eigen manier verwerken.De blog is zeer mooi en grijpt me bij de keel.Ik heb gehuild,gesnikt en vooral meegeleefd...het is hartverscheurend jullie verhaal.Probeer grote broer Toby er zoveel mogelijk bij te betrekken.Ook al is het voor een kleuter soms moeilijk te vatten,hij zal zijn zusje in zijn hartje dragen,zijn leven lang.Ze is een sterretje geworden in de mooie hemel...en niet langer meer in mama's buik.Ook wij zullen Toby op school heel goed opvangen,
Juf Corine,eerste kleuterklas
Alle reacties kunnen gelezen worden via de blog,ik heb ze niet allemaal opnieuw van mijn boek overgeschreven omdat sowieso hier op mijn blogje te vinden zijn,maar in het boek zijn ze wel verwerkt.Ook de foto's zijn hier niet bijgevoegd omdat je ze ook hier kan vinden.
De eerste week op het werk ging vlot en onverwachts goed.Ik zag niemand die ik kende ,moest nergens mijn verhaal vertellen .Ik kon gewoon rustig mijn ding doen.'s Avonds ging het steevast moeilijker.Wanneer ik naar huis reed,alleen in de wagen,kreeg ik meer dan eens een huilbui die pas overging als ik mijn huisje naderde.Ik probeerde mijn betraande gezicht en mijn rode ogen zo goed mogelijk te verbergen voor Yves zodat hij zich geen zorgen zou gaan maken.Toch besefte ik dat hij ze wel degelijk zag.Hij voelt wanneer ik niet meer kan.
Omdat mijn eerste week zo vlotjes ging,was het een klap toen de tweede werkweek moeilijker bleek te zijn.Er kwamen veel klanten die wisten dat ik zwanger ben geweest en die zich nu,geheel terecht,afvroegen hoe het was gelopen.Dat betekende dat ik meerdere keren mijn verhaal moest doen maar ook dat ik vaak te horen kreeg dat mensen me niet durfden aanspreken.Dat raakte me want het voelde net alsof ik iets verkeerd had gedaan.
Net voordat ons verlof begon kregen we de uitslag van de autopsie.Op een vrije dag moesten Yves en ik naar het ziekenhuis van Roeselare waar een patholoog ons zou uitleggen wat Zoë mankeerde.Hij vertelde ons dat zij een stofwisselingsprobleem had,die het gevolg was van een chromosonale aandoening.Zowel bij Yves als bij mij ontbreekt chromosoom zeven.Zij noemen het een lysosomale stapelingsziekte.Er zijn meer dan veertig ziekten die onder deze categorie worden onderverdeeld.Elk van deze ziekten word veroorzaakt door een probleem met een specifiek enzym in het lichaam.Hoewel deze ziekten elk op zich vrij zeldzaam zijn treffen ze samen ongeveer 1 op de 7700 baby's die geboren worden.De symptonen van deze LSD's zijn heel uiteenlopend.Sommige kunnen betrekkelijk kleine problemen veroorzaken,terwijl andere heel ernstig kunnen zijn.De opties voor medische behandeling omvatten vaak verschillende medische specialismen.Voor sommige lysosomale stapelingsziekten zijn er specifieke behandelingsopties die kunnen overwogen worden.
Wat dat voor ons betekent sloeg in als een bom.Een op de vier zwangerschappen is gedoemd om te mislukken...Het wordt ons aangeraden om bij een volgende zwangerschap,als die er zou komen,zo vroeg mogelijk testen te laten doen zodat we al vroeg zouden weten of onze baby een kans had op leven.Hetgeen we daar te horen kregen was voor ons verschrikkelijk.Het ontnam ons alle hoop.De weken die daaraan vooraf gingen hadden we gedacht dat het verliezen van onze baby puur toeval was.Ik had dat liever gehad dan zou ik zonder angst aan een volgende zwangerschap kunnen denken.Nu lagen de kaarten heel anders....Ik weigerde mijn kinderwens op te geven ongeacht de diagnose.MIjn gevoel zou altijd de bovenhand blijven houden!
We hadden nooit gedacht dat het probleem bij onszelf zou liggen en het plaatste een extra druk op onze relatie.Het zou ongetwijfeld moeilijk zijn om als koppel door het leven te blijven gaan.Niettemin hadden we al een zoon op de wereld gezet en dat maakte onze binding groter dan bij andere koppels.Meestal gingen koppels die dezelfde diagnose als ons kregen uit elkaar omdat de kans klein was dat ze samen een gezonde baby op de wereld zouden kunnen zetten maar daar waren wij wel in geslaagd.
We probeerden onszelf hoop te geven door ervan uit te gaan dat we nog altijd 75% kans hadden op een gezonde baby.Moesten dit de winstkansen zijn bij de lotto dan speel je gegarandeerd mee,maar voor ons bracht het nachten van onrust en gewoel met zich mee.Zouden we nog een keer onze hoop durven vestigen op een goede afloop?
Er waren natuurlijk ook andere opties.We zouden kunnen adopteren of een spermadonor zoeken maar dat betekende dat ons kind nooit meer echt van ons beiden zou zijn.Wilden we dat wel?Yves zag dit niet zitten,en ik was het eigenlijk wel met hem eens,maar mijn moederinstinct zei me dat ik het toch zou proberen als hij me de kans gaf.In het kantoor van de patholoog kon ik me amper bedwingen en moest ik heel wat huilen.Er was niet meer alleen het verdriet van Zoë,maar nu moesten we ook begrijpen,aanvaarden en verwerken.Ik wilde het liefst meteen beginnen aan een tweede zwangerschap maar de patholoog vond dat ik beter nog zou afwachten.Tenminste tot mijn rouwproces voorbij is...
"Je bent nog niet klaar om opnieuw te bgeinnen...Probeer niet te lopen als wandelen nog niet lukt",zei hij me.Maar ik sloeg zijn advies in de wind.Ik besliste nog altijd zelf wat ik wel en niet zou doen.Hij probeerde me te overtuigen door te zeggen dat onze relatie momenteel geen tweede zwangerschap kon overleven.We zouden het geen jaar meer uithouden maar ik lachte alles zuur weg.
Na drie weken besloten we om toch een reis te maken.We hadden dat eigenlijk niet voorzien,maar ik wilde weg.Weg van alle verdriet,weg van de mensen die mij proberen te steunen,weg van mijn huis waarin alles me blijft herinneren aan wat er gebeurd was,gewoon weg!
Ik geef toe dat het ruzies gekost heeft om op reis te kunnen.Ik verplichtte Yves bijna om een reis te boeken,hij moest me dit toch gunnen?Het was mij om het even wat de bestemming zou worden,als ik maar weg was.
We raadpleegden het internet en beslisten uiteindelijk dat Tunesië onze bestemming zou worden.We boekten voor acht,heerlijke,warme dagen.Weg van onze zorgen....Toby zou de hele dag kunnen ploeteren en spelen in het water en ik was blij om even alleen te zijn met Yves.
Tunesië viel ietwat tegen maar ondanks alles kon ik er goed nadenken.Na lange tijd te hebben gepraat,beslisten Yves en ik uiteindelijk om een tweede poging te wagen.Net als ik,is ook hij enorm bang dat het opnieuw zal gebeuren.En ook al wist ik niet zeker of Yves het voor honderd procent zag zitten,ik besefte maar al te goed dat hij alles zou doen om mij gelukkig te maken.Maar ik moest wel beloven dat het geen vervanging zou worden voor Zoë.
IN DEZE TIJD VAN VREES WAARIN GEBEDEN ZO VAAK TEVERGEEFS BLEKEN ,
LEEK DE HOOP ALS OP VOGELS IN DE ZOMER;
VEEL TE SNEL VERVLOGEN
NU STA IK HIER
MET ZO'N VOL HART
DAT IK HET NIET UIT KAN LEGGEN
ZOEKEND NAAR VERTROUWEN EN WOORDEN SPREKEND
WAARVAN IK NOOIT HAD GEDACHT DAT IK ZE ZOU ZEGGEN
|
