|
Jullie hadden al een plaatsje in ons hartje veroverd,de gedachte aan jullie had ons al helemaal betoverd,waarom mochten jullie niet met ons leven?Het is hard en verdrietig om jullie af te moeten geven,jullie zullen altijd in onze gedachten zijn...heel mooi,lief en o zo ontzettend klein...slaap zacht lieve meisjes.Ik sluit mijn ogen en leg mijn hand op mijn buik en bedenk leven daar waar nu leegte is,ik kan bijna voelen hoe het zou zijn en probeer te vergeten dat ik het zo mis,een verlangen naar iets,dat ik nu niet heb gehad,een warmte van binnen,kwetsbaar en pril.Ik open mijn ogen en voel het verdriet....Dat ik klaar ben voor iets dat mijn lichaam niet wil
proloog
"Neeeeeeeeeeeeeeeeeen!",schreeuwt ze.Terwijl ze in haar wagen zit,amper in staat om te rijden,stromen de tranen over haar wangen.Na elke schreeuw voelt ze hoe haar lichaam slapper wordt,hoe ze stilaan de strijd verliest.Het doet zo'n pijn!Het verdriet,het gemis,de leegte,het schuldgevoel,de teleurstelling en die allesoverheersende woede.
Beetje bij beetje neemt het de controle over.Het overwint alles wat ze nog wil bereiken in haar leven ,het vreet zijn weg door haar ziel.Dat waar ze zo naar verlangt zal ze nooit meer kunnen krijgen.Ze wordt verplicht haar droom op te geven,haar leven stil te zetten.Niemand die hen kan helpen,niemand die hen begrijpt,niemand die hen kan steunen,.Hetgeen hen zo dierbaar is ,hun meisjes,hun engeltjes kan niemand terug brengen.Hoeveel tranen ze ook huilen,hoeveel ruzie ze ook maken....de pijn blijft even intens.Momenteel is het besef dat deze pijn zal blijven bestaan misschien wel de enige zekerheid die ze nog hebben.
Nog steeds niet in staat haar tranen onder controle te krijgen probeert ze uit alle macht iemand te bereiken.Ze kan dit niet alleen.Haar gsm valt uit haar handen,en bijna hopeloos probeert ze hem terug te vinden.Kijjkend naar de weg die ze moet volgen om naar huis te rijden,droomt ze weg en denkt terug aan de tijd dat ze een zwangerschapstest deed.Ze was toen op het werk.Kim,haar collega en beste vriendin,keek of de test wel positief was en toen dit zo bleek te zijn waren ze door het dolle heen.In haar verrukking vergat ze bijna Yves te bellen om ook hem van het vreugdevolle nieuws op de hoogte te brengen.Al sinds de geboorte van Toby ,hun zoontje,hadden ze gehoopt ook nog een meisje te mogen verwelkomen.Een koningswens was hun ideaal en die droom bleek te kunnen uitkomen.Want toen ze de gynaecologe een bezoekje brachten,vertelde deze hen dat het een meisje was.Ze zouden hun meisje krijgen!
Maar het enige wat ze nu hebben is een beetje aarde ,met een paar bloemen erop.Enkele beertjes die de weide wat mooier moeten maken zodat hun engeltjes hopelijk de warmte die ze voor hen koesteren kunnen voelen.De herinneringen zijn er wel,maar de meisjes zelf niet.
Net als elk ander schitterend verhaal begon ook het onze met goed nieuws.Ik was zwanger en de blauwe lucht zat vol muziek,de wereld stond plots stil.Niets kon nog verkeerd gaan.Yves en ik dachten niet dat er iets was die ons leven zo drastisch zou kunnen veranderen.
Op 7 december 2008,de dag waarop mijn papa 56 jaar werd,besloot ik te stoppen met mijn anticonceptie.Ik kon echt niet wachten tot mijn cyclus voorbij was zodat ik een nieuwe maand kon starten zonder nuva ring.Al een hele tijd verlangde ik naar een broertje of zusje voor Toby.Maar als ik heel eerlijk ben heb ik altijd gehoopt op een zusje.Voor Toby betekende het een speelkameraadje,voor ons een droom die werkelijkheid zou worden.Aangezien ik de eerste keer vrij snel zwanger raakte,dacht ik nu ook weer niet te lang te moeten wachten.Wat bleek?Ik had gelijk.Al op 8 februari 2009 was er hoop,ik was over tijd.
Eerder voelde ik nog mijn eisprong en mijn buikgevoel vertelde me dat er reden zou zijn om te feesten.Normaal moet je een week wachten voor je een zwangerschapstest doet maar Kim,mijn beste vriendin,wilde niet wachten.Zij ging voor mij om een test en even later zat ik al op het toilet van ons dagverblijf....Ik riep haar nog even dat eigenlijk niet moest plassen en het dus geen zin had,want er moet voldoende urine op het stripje vallen vooraleer de test kan slagen.Maar niets hielp,ik moest en zou die test doen.Uiteindelijk bleek er toch een beetje urine te komen en ik probeerde de strip zo goed mogelijk in de straal te houden.Wanneer ik klaar was kreeg ik met moeite mijn broek terug aan en ik kon hem zelfs niet dicht ritsen van de zenuwen.Ik liep snel naar Kim toe en zij borg de test veilig in zijn doosje op.Zo stond het immers op de bijsluiter,vijf minuten wachten.Die vijf minuten leken wel een eeuwigheid en na al twee minuten vroeg ik haar of ze al eens wilde kijken.Ze lachte en stemde toe,en ook al hoorde ik aan haar stem dat de test positief was,ik kon het niet geloven.
"Neen?Echt?"vroeg ik haar."Ja hoor,je bent zwanger!"antwoordt ze.We keken allebei naar de test,gewoon om zeker te zijn.Nadat ik mezelf had overtuigd dat het echt wel waar was,voelde ik die bekende warmte in mij opkomen.Ik voelde geluk,blijdschap en ik zag mijn eigen vreugde weerspiegelt in de ogen van Kim.Ik trappelde zo hard met mijn voeten dat ik dacht dat de vloer zou breken.In mijn verrukking vergat ik Yves te bellen.Ik belde zelfs eerst nog naar mijn moeder die meteen zegt dat ik best zo snel mogelijk bel naar Yves.Ze vroeg mij ook of de test wel honderd procent zekerheid schenkt.Ze durft me amper proficiat te wensen,bang dat het dan misschien toch vals alarm blijkt te zijn.Ik wist ook dat het eigenlijk nog te vroeg was om het van de daken te schreeuwen,daarvoor wacht je best tot na de eerste echo,maar dit kon ik toch niet zwijgen!?Ik beëndig het gesprek en belde Yves .Ook hij was trots dat het ons zo snel overkomt.Hij was super blij dat hij opnieuw vader werd.Het idee dat een klein wonder zich bij ons gezinnetje zou voegen was op dat moment nog wennen.Maar al heel snel keken wij er naar uit.
Nog niets te zien,maar wel aanwezig,hoe je eruit zal zien dat houd ons bezig,alles moet nog groeien,want je bent nog zo klein,zou je een jongen of een meisje zijn?Nog geen besef van dag of nacht,maar dat geeft niets,want mama houd de wacht,blijf maar lekker veilig binnen,snel genoeg zal het avontuur voor jou beginnen!
In februari 2009 kreeg ik de eerste echo van onze baby.We hoorden voor het eerst het hartje en waren apetrots.Het nieuwe geluk dat zich in mijn buikje nestelde ,het wonder dat in mijn buikje groeide werd werkelijkheid bij het zien van die eerste beelden.Nog steeds vind ik het wonderbaarlijk hoeveel je kunt houden van je kind,zelfs al is het nog zo klein als een garnaal.Het gevoel die je krijgt bij het zien van die beelden is zo intens en levendig .Onbeschrijflijk ......Het idee dat we binnenkort met z'n vieren zouden zijn maakt ons zo gelukkig dat we op dat moment al het gevoel hadden compleet te zijn.Ook Toby was welkom in de praktijk want ik wilde dat hij alles meemaakte van in het begin.Ik wilde dat hij zijn broertje of zusje al leerde kennen in de hoop dat hij ook besefte dat hij straks niet meer alleen zou zijn.Maar we wilden hem ook duidelijk maken dat we steeds van hem zouden blijven houden,ook als de aandacht binnen ongeveer 8 maanden zou moeten worden verdeeld.Hij begreep er natuurlijk nog maar weinig van,maar eenmaal mijn buik zou gaan groeien zou hij het wel beseffen.Met veel verbazing keek hij naar het kleine schermpje waar hij het kleine vruchtje kon zien bewegen,en luisterde hij naar het hartje dat het begin van een nieuw leven aankondigde.Wat hij zag en hoorde kon hij helemaal niet thuiswijzen,maar hij wist maar al te goed dat daar zijn zusje of broertje was.
"Wanneer gaan we nu naar de baby kijken?",vroeg hij toen we buiten kwamen.We moesten erom lachen omdat hij natuurlijk niet kon weten dat hij zijn broertje of zusje al had gezien.Voor hem moet dat vruchtje er heel raar hebben uitgezien en het hartje was gewoon een muziekje die in zijn oortjes binnendrong.
Net als bij mijn eerste zwangerschap,was ik nu ook weer heel misselijk en was ik amper in staat mijn voeding binnen te houden.Ik had heel weinig energie en ik deed niets anders dan slapen en rusten.Ik wist gewoon dat mijn lichaam die rust nodig had,en voor één keer gaf ik het ook zijn zin.
Ik bleef naar mijn werk gaan ook al moest ik veel in de keuken zitten omdat ik me flauw voelde.Maar dat gaf niet,dan deed ik de administratie en bekeek ik de leerstof voor mijn naderende examen.Ik was verplicht dit examen af te leggen ,toch als ik mijn functie als gerante wilde behouden.
Ik had er nooit van gehouden zwanger te zijn en ook nu hoopte ik opnieuw dat alles alweer snel voorbij zou zijn.Soms telde ik de dagen af naar de bevalling,maar hoe meer ik telde hoe langer ze duurden.Niettegenstaande probeerde ik zoveel mogelijk zelf te doen,alhoewel ik de grootste taken toch aan Kathy moest overdragen,Kathy was mijn assistente,die mij altijd heel goed hielp.Ik was blij dat zij de leiding wat kon overnemen tot ik me weer wat beter voelde.Want eerlijk?Ik kon geen team lijden terwijl ik zelf geen zicht had op wat er moest gedaan worden.En ook al ligt het niet in mijn aard om mijn winkel uit handen te geven,op dat moment had ik geen andere keuze.Bovendien kon ik nog altijd de eindcontrole doen.
Toen mijn regiomanager langskwam voor een check -up van de winkel vertelde ik haar meteen dat ik zwanger was.Ze was enorm blij voor me en gaf me een dikke zoen op de wang.Ze was heel liefdevol en heeft oneindig veel respect voor mij,tenminste dat denk ik.Voor mij was ze altijd al als een tweede moeder.Ze helpt bij problemen,heeft altijd wijze woorden klaar....Daarom was ik ook zo blij dat ze het eindelijk wist zodat ze kon ingrijpen indien er iets verkeerd liep.Misschien kreeg ik plots hevige weeën ,of teveel last en moest ik direct stoppen.Dan wist ze tenminste waarom.
Na ongeveer 12 weken zwangerschap kwam er eindelijk schot in de zaak.Ik kon al eens tonen dat ik zwanger was want intussen was mijn buikje al goed zichtbaar.Op de tweede echo,in april ,konden we zien dat het vruchtje begon te groeien.Het werd stilaan een echte baby,al bleef ons meisje of jongetje,op medisch vlak nog steeds een foetus.Men spreekt van een baby na 24 weken zwangerschap.Op dat moment was het kindje ongeveer 6 centimeter groot een woog rond de 40 gram.Maar wat we het liefst van alles wilden weten,het geslacht,konden ze ons pas vertellen bij de volgende echo.Ik hoopte stiekem op een meisje,en deze keer wilde ook Yves niks liever.
En terwijl de dagen elkaar opvolgden probeerde ik wat van de praktische zaken te regelen in verband met de komst van onze tweede spruit.Zo keek ik uit naar een onthaalmoeder want ik wist dat het nodig was om snel te reageren.Via Anja ,mijn schoonzus ,kreeg ik een adres en telefoonnummer te pakken.Yves en ik besloten dat het de moeite waard was om die avond eens een bezoekje te brengen en te zien of deze onthaalmoeder nog een plekje over had voor ons kindje.Moest ik dan plots een slecht gevoel krijgen,of ik zie het niet meer zitten dan had ik nog altijd de tijd om op zoek te gaan naar een andere onthaalmoeder.Op dat vlak ben ik eigenlijk wel kieskeurig,het is altijd moeilijk om iemand met jouw pasgeboren kindje te zien.Iemand die je baby dan bemoederd of commentaar heeft op bepaalde zaken.....Kortom iemand die wel goed is,maar raar overkomt.Gelukkig beviel deze vrouw ons meteen,en qua uren pastte ze perfect in ons schema.Een bijkomend vooreel was dar ze geen twee straten van de school van Toby is verwijderd.Op die manier kan ook hij eens bij haar verblijven na school.Of kan hij eens een dagje bij haar blijven als ik in de vakantie helemaal geen opvang vindt.Het was er ook zeer proper naar mijn mening en een ex collega van mij kon bevestigen dat deze onthaalmoeder enorm goed is.Goeie referenties zijn niet alleen belangrijk wanneer je op zoek gaat naar een job hoor!We hebben onze baby dan ook zonder aarzelen ingeschreven.Vanaf januari 2010 zou,hopelijk onze dochter,voor twee derden van de week bij haar komen.Yves en ik spraken ook af dat hij s'avonds om Toby zou rijden en ik om de baby om het niet moeilijker te maken voor hem.Want als vader thuis zitten met twee kindjes is niet altijd evident.Het moet wel gezegd,Yves is één van de weinige vaders die ook werkelijk voor zijn kind zorgt,toch leek het ons beter zo.
Naast de creche ,kon ik ook nog rekenen op mijn mama.Zij was bereid om een dagje in de week voor hem of haar te zorgen.Toen Toby nog een baby was kon ze dit niet doen,maar aangezien ze al een tijdje niet meer werkte op vrijdag vroeg ik haar of ze op die dag voor ons klein wondertje wilde zorgen.Trouwens,Toby verbleef ook elke zaterdag bij mijn ouders en tijdens de schoolvakanties was het zijn vaste stekje......dus waarom niet voor onze nieuwe baby?
In mei 2009 moest de tripletest worden gedaan.De test is een vorm van kansbepalende ,prenatale screening .Bij die test zou bloedserum worden afgenomen,en na een paar dagen mocht ik dan de dokter opbellen om de resultaten op te vragen.Ik had er heel wat schrik voor ,ook al waren die tests bij Toby altijd heel goed,ik wist ook niet waarom ik er meer schrik van had dan vroeger ,dat lag waarschijnlijk aan het feit dat ik ouder ben en meer bij de dingen stilsta dan toen.Ik dacht dan ook af en toe dat het bij ons wel eens verkeerd kon gaan,maar die gedachte bande ik altijd heel snel weer uit mijn hoofd.Het zou allemaal wel in orde komen.
"Alles is in orde ,jouw waarden zijn heel goed en niks kan leiden tot een foetus met het syndroom van down.",vertelde de dokter.Ik belde hem immers twee dagen na de test op om de uitslag te weten te komen.Ik was zo blij,ik kon mijn geluk niet op!Maar tergelijkertijd had ik ook een raar gevoel.Iets in mij vertelde dat er iets mis was met onze baby.En alhoewel iedereen mij verzekerde dat het flauwekul was,toch kon ik niet ontsnappen aan mijn gevoel en mijn gevoel zei dat het niet juist zat.
Mijn buikje begon snel te groeien en ik leek alsof ik al een hele poos ver was maar dat was niet zo.Mijn gewicht zat heel goed,en toch voelde ik mij opgeblazen.Ik kon ook niet meer in mijn oude broeken.Ik moest zelfs een zwangerschapsbroek dragen om mijn buik meer steun te geven en s'avonds was ik steeds kapot van de pijn in mijn buik.Soms had ik enorme krampen,vooral als ik in de zetel lag.Het werd soms zo erg dat ik amper nog kon opstaan.Ik dacht dat ik last had van voorweeën want daar had ik bij Toby ook vrij vroeg last van.Ik wou gewoon dat er niets verkeerd zou blijken te zijn met de baby wat natuurlijk volkomen normaal is.
Ondertussenging ons leventje gewoon zijn gangetje.Toby eiste verschrikkelijk veel aandacht en energie op.'s Nachts werd hij voortdurend wakker en dan moest ik hem troosten of naar het toilet brengen,er was altijd wel iets.Ik werd zo moe dat ik iedere dag wel kwaad rond liep.Want net toen had ik heel wat nachtrust nodig en Toby leek mij die niet te gunnen.Hij kon er natuurlijk niets aan doen,hij was zelf nog klein.Maar dat moe zijn was zo verschrikkelijk lastig.....
In mei 2009 was ik 18 weken zwanger.De baby had een buikomtrek die eigenlijk gelijk liep met een zwangerschapsduur van 19 weken.Dus we zaten goed.Maar het zou wel een klein kindje worden,want het had slechts de lengte van een baby van 16 weken.Eigenlijk vond ik het wel grappig om te horen.Na heel lang wachten kregen we uiteindelijk ook het nieuws te horen waar we al de hele tijd op zaten te wachten.Het geslacht!We waren verheugd toen we hoorden dat het een dochter zou worden.Ik kon het moeilijk geloven maar nadat de dokter drie kwartier op mijn buik had geduwd zodat ze eindelijk het geslacht zou kunnen zien op het scherm kon ik moeilijk anders dan geloven en glimlachen omdat mijn droom werkelijkheid zou worden.
Het word en meisje
Het kindje dat gestadig groeit en zich ontwikkelt tot een echt mensje
is nog niet helemaal volgroeid ,maar we weten nu,het is een meisje
een meisje klein,een poppedijn
wat zal dat heerlijk kroelen zijn als het eenmaal starks geboren zal zijn
want t kindje is ook een stukje van mij
en ik mag haar mama zijn
Toen ik vernam dat onze wens in vervulling zou gaan dacht ik meteen aan de naam Zoë.Die naam hadden we al een tijdje in gedachten,eigenlijk sedert de dag dat we wisten dat ik zwanger was van Toby."Een meisje?Onvoorstelbaar,ik?Een meisje!?,zei ik.Ik kon het niet geloven en toch belde ik de helft van de familie op om hen het goede nieuws te melden.Ik kon vanaf toen ook kleuren kiezen voor de kinderkamer,en kleertjes kiezen.Ik zou eindelijk een meisje krijgen!Een meisje wiens haar ik in staartjes zou kunnen doen,lila kleertjes zou kunnen geven.....Wat ik op dat moment vooral deed was wennen aan de naam die we ons meisje zouden geven,opdat het niet onbekend in de oren zou klinken eenmaal ze geboren werd.Ik was zo trots....een koningswens,het was fantastisch en het vervolmaakte onze droom.Vanaf het moment dat de gynaecologe me vertelde dat het een meisje werd droomde ik weg.IK fantaseerde iedere dag over haar uiterlijk,hoe ze zou zijn,wat ik allemaal met haar zou kunnen doen...ik was supergelukkig,voor mij kon het niet meer stuk.
Maar de weken bleven aanslepen.Naar mijn gevoel verliep iedere dag iets trager dan de vorige.Ik werd steeds dikker,maar moest tenminste niet meer overgeven.Ik kon wel nog altijd geen vlees eten of de voor mij verschrikkelijke geur van koffie verdragen.Voor de krampen in mijn buik moest ik magnesium nemen.Volgens de gynaecologe zou dat heel efficiënt zijn en dan zou ik 's nachts ook niet meer zo vaak wakker worden.
Toen ik ongeveer in mijn 22 ste week zat,het leek voor mij nog een eeuwigheid voor dat de baby er eindelijk zou zijn,werkte mijn papa aan de kinderkamer.Hij schilderde de muren in de door mij gekozen kleuren en zorgde voor een mooi plafond.Ik had gekozen voor een roze muur,een grijs plafond en een witte deur.Volgens mijn vader zou dit een mooi effect teweegbrengen en ik vertrouwde op zijn raad.Om deze plannen te kunnen realiseren moest mijn zonnebank plaats ruimen.Ik had die het jaar voordien gekregen voor valentijn maar moest hem noodgedwongen verkopen.We hadden er simpelweg geen plaats meer voor.En alhoewel ik altijd heb gehouden van een kleurtje vond ik het absoluut niet erg.Er kwam immers iets zo veel beter en mooier voor in de plaats.Onze dochter!
Ik kocht ook heel wat spulletjes want eenmaal ik het geslacht wist,was dat natuurlijk veel gemakkelijker en toffer.Een badje,een verzorgingskussen ,kleertjes...zijn maar een paar dingen die werden aangeschaft.Maar ik moest ook niet alles zelf kopen.Toen familie en vrienden me vroeger wat ik voor mijn verjaardag wilde ,koos ik voor babyspullen.Anja en Georgette gaven mij een zitje,collega's overlaadden mij met zaken als fopspeentjes,rompertjes,papflessen......Ik vond het heerlijk dat ik zoveel voor Zoë kreeg .Dat bevestigde alleen nog maar wat we al wisten,we krijgen een dochter!Het was echt en het deed me verlangen naar de dag waarop ze geboren zou worden.Ik wilde zo graag weten wanneer die dag zou aanbreken.Zou ze vroeger komen dan verwacht?Of net later?Zou z ook sprekend op haar vader gaan lijken als Toby?
In juni 2009 gingen we langs bij een andere dokter.Het is routine om in je 22ste week eens langs te gaan bij een andere gynaecoloog voor een secund opinion.Het zou kunnen dat deze iets ziet wat onze gynaecologe over het hoofd zag.Dat leek ons onwaarschijnlijk want bij Toby ging ook alles goed.Daarom maakte ik me dit keer ook geen zorgen.
Wanneer we in de wachtzaal plaatsnamen,voor een keer zonder zorgen,moesten we lachen om Toby.Hij deed weer eens zot omdat hij zoveel andere mama's ziet die ook een buikje hebben.Nadat we een halfuurtje in de wachtzaal hadden doorgebracht,was het onze beurt.Ik mocht eerst de kamer binnen gaan en plaats nemen op de stoel.Het was,in tegenstelling tot onze gynaecoloog ,een man maar hij was ons niet onbekend.Terwijl ik plaatsnam op de stoel vertelde hij ons dat het belangrijk is om deze keer een uitgebreide echo te nemen.Dat is nodig om ons de zekerheid te bieden dat er niets verkeerd is met de baby.Hij vroeg ons of we reeds het geslacht kennen,en een beetje aarzelend zei ik ja.Vorige keer bij Toby ,was het ook hij die gezien had dat onze gynaecoloog het geslacht verkeerd had bepaald.Ik wist nog heel goed dat ik bijna twee maanden had rondeglopen in de veronderstelling dat Toby eigenlijk een meisje was.Hij besloot het onderzoek verder te zetten en smeerde wat koude ecg-gel op mijn buik.Vrijwel meteen zag hij dat er iets niet klopte.Hij wilde echter nog niets zeggen,vooraleer hij alles grondig had onderzocht.Op dat moment veranderden de minuten in uren.Het geluk die ik even ervoor nog had gevoeld maakte plaats voor een droevigheid.Ik keek Yves aan en zag dat hij ,net als ik,niet kon geloven dat er nu iets mis zou zijn met onze baby.Na bijna vijf maanden!?Vijf maanden in welke ze niets hebben gezien?En dan zou er plots iets schelen?Allerlei verschrikkelijke beelden kwamen in mij op.Wat als de baby een beentje miste?Of als er een oortje ontbreekt?
Het onderzoek duurde zo verschrikkelijk lang.De gynaecoloog vertelde ons ook niets,hij wilde niets lossen totdat hij zeker was en alles tot in de details had bekeken.Maar diep in mij wist ik al dat er iets niet klopte.Een moeder voelt zoiets aan.De dag ervoor had ik het reeds tegen mijn collega's verteld.Ik zei hen dat ik dacht dat er iets fout zou lopen en nu denk ik dat ik het me misschien zelf op de hals heb gehaald....Volgens mij is het mogelijk om sommige dingen in het leven te bepalen door positief of negatief te denken.Ik had mijn energie beter in het positieve gestopt....Na een twintigtal minuten mochten we eindelijk plaats nemen aan zijn bureau en ik wist dat hetgeen ik te horen zou krijgen de wereld van onder mijn voeten zou weghalen.De dokter vertelde ons dat de baby heel wat vocht had over heel haar lichaampje en dat het nergens naartoe kan.Eerst vermoedde hij dat haar urinebuis niet naar behoren functioneerde en het vocht dus urine was die ze niet kon kwijtraken,maar dat bleek dan toch de reden niet te zijn.Het probleem was gecompliceerder.Volgens hem bestond de kans dat ik tijdens de zwangerschap iets had opgelopen en dat dit de reden was voor het vocht.
"Was er op de vorige echo's niets te zien?",vroeg hij ons.We moesten hem het antwoord schuldig blijven,we vielen compleet uit de lucht.Daarna vertelde hij ons dat het ook een stofwisselingsprobleem kon zijn.Ik kende het niet,begreep niet wat hij bedoelde.Het was ook mogelijk dat ik via Toby een ziekte had opgelopen.Op die manier kon de baby eventueel in contact gekomen zijn met één of andere ziektekiem.Als dat het geval bleek ,zou het vocht binnen de week wegtrekken en was er niks aan de hand.Maar de blik van de gynaecoloog vertelde me dat het niet goed zat.Ik moest al mijn moed verzamelen om hem te kunnen vragen of ik mijn kindje zou kunnen houden.Zijn antwoord was duidelijk,zonder dat hij veel woorden gebruikte.Het was een absolute noodzaak dat we zo vlug mogelijk naar Leuven zouden gaan.HIj wist dat het niet goed zat maar kon en mocht niet meer zeggen.Hij zou de dag erop bellen naar een professor in Leuven en vragen wanneer we zouden mogen langsgaan en wij mochten hem dan opbellen in de loop van de namiddag.
Hij schreef me alvast een weekje thuis voor om weer een beetje tot mezelf te komen.Yves kon hem bij het buiten gaan geen hand geven en ik wist niet goed wat te doen."Bedankt dokter",zei ik in tranen.Zelf wist hij niet goed hoe te reageren.Hoe kijk je naar mensen die net hun droom in duigen hebben zien vallen?Hij gaf me ,ietwat aarzelend ,een hand en deed de deur achter me dicht.
Dezelfde avond nog reden we naar mijn ouders.Mijn vader opende nog maar net de voordeur en hij wist ogenblikkelijk dat er iets scheelde.Huilens vertelde ik hem wat we net te horen kregen.Net als de gynaecoloog,net als ikzelf of Yves wist hij ook niet hoe zich te gedragen.Niettemin probeerde hij ons gerust te stellen."In Leuven kunnen ze veel kindje....".Hij overtuigde ons van het feit dat er nog altijd niets zeker was.Ik wist ook dat het misschien zou kunnen worden opgelost maar besefte tergelijkertijd dat dit waarschijnlijk niet het geval zou zijn.Ik voelde het gewoon ,als moeder wist ik het gewoon.
Ik belde mijn collega's met de mededeling dat ik de eerste dagen niet kon komen werken.In volle paniek vertelde ik Kathy dat ons kindje het niet zou halen.Ik hoorde aan haar stem dat ze moeite moest doen om niet in wenen uit te barsten.Ze wenste ons veel sterkte en vertelde me dat ze voor ons zou duimen.Ik liet de sleutels van mijn winkel ophalen zodat zij niet in de miserie hoefden te komen.Ik kon dan wel niet werken ,ik had genoeg overuren voorzien ,die toen heel erg van pas kwamen .Toen we 's avonds thuis kwamen was het onmogelijk om ons verdriet nog langer onder controle te houden.We hielden elkaar vast en huilden,ons intussen afvragend waarom dit ons overkomt.Yves bleef ondanks alles toch nog positiever dan mij,hij verzekerde me dat alles goed zou komen."In oktober zullen we onze meid in onze armen houden",fluisterde hij.Hij was altijd al een optimist geweest en toen hij het me zei,geloofde ik voor even dat het inderdaad allemaal in orde zou komen.Toch raakten we niet in slaap die nacht,we draaiden nog uren rond in ons bed,konden alleen maar denken aan de dingen die ons te wachten stonden.Ik had zoveel schrik om naar Leuven te gaan,het was niet mijn vertrouwde omgeving,er was niet eens een dokter die ik kende.Na urenlang piekeren vielen we dan uiteindelijk toch in slaap.
Blijven hopen ,ik hoop al dagen op geluk,maar hoe lang moet ik nog wachten?Hoe lang zal het nog duren om de pijn van binnen te verzachten?De pijn diep vanbinnen door iets wat ontbrak,en nog meer kleine dingen,daardoor ben ik nu heel zwak.Onzeker over laten ,en hoe het verder zal gaan,100 vragen in mijn hoofd ,vragen van,kan ik het wel aan?Maar toch zal ik blijven wachten,met de hoop die er nu is,want hoop is iets speciaals,iets dat ik nu nog mis...
Wanneer ik de volgende dag wakker werd,was het net alsof ik alles had gedroomd.Het was alsof ik uit een helse nachtmerrie ontsnapte.Het was verschrikkelijk om opnieuw met de neus op de feiten te worden gedrukt.Het leek ons zo oneerlijk!Ik probeerde mezelf tevergeefs te overtuigen dat er niks mis kon gaan.Erge dingen,als een kind verliezen ,dat zag ik in films...dat zou mij toch niet overkomen?Ik had me altijd wel ingebeeld dat er zich in mijn leven iets ergs zou voordoen ,maar moest het nu?Moest mijn kindje echt iets overkomen?Ik verzekerde mezelf ervan dat het zo'n vaart el niet zou lopen.
Terwijl ik in de zetel lag kon ik het niet laten op mijn buikje te kloppen.Ik wilde dat ze wakker werd,dat ze me voelde,met me communiceerde.Ik wilde zo graag dat ze wist dat ik een grote warmte voor haar koesterde ,dat ik haar aan elke vezel van mijn lichaam wilde binden."Ik wil je helemaal niet kwijt...ik zal voor je vechten!Maar laat me aub niet in de steek",fluisterde ik tegen haar.Ik staarde naar buiten ,naar de tuinier die er zo vreugdevol uitzag en vooral zo zorgeloos.Intussen was ik zonder hoop....zonder niks.
Ik ging die dag ,net zoals de dokter me de dag ervoor had gezegd,naar de balie van de praktijk van de gynaecologen.Ik haalde er de papieren op die voor mij waren klaar gelegd.Die papieren had ik nodig om naar het ziekenhuis van Leuven te gaan.Helaas moest de bediende aan de balie mij teleurstellen want ze kon de papieren niet vinden en wist nog minder waar het over ging.De dokter die ze voor mij zou klaar leggen was er niet,hij had vakantie.Zelfs mijn eigen gynaecologe was nergens te bespeuren.
Ik voelde hoe ik langzaam razend werd.Ik had zin om te schreeuwen.Waarom verstonden ze niet dat dit een kwestie van leven of dood was?Hoe konden ze nu vergeten een stom formulier op te maken terwjl dat het enige was waar ze zich zorgen om moesten maken?Ik moest zo vlug mogelijk in Leuven geraken en daarvoor had ik die papieren nodig.Vonden ze het normaal dat ze me niet onmiddellijk doorverwezen?Moest ik echt wachten en langzaamaan voelen hoe het leven van ons kind uit mijn handen glipte?Ik wilde het niet toelaten,dat konden ze mij niet aan doen.
Yves en ik hadden totaal geen idee wat er met ons baby scheelde en de blik van de dokter had ons bevestigd dat het levensnoodzakelijk was om zo snel mogelijk Leuven een bezoekje te brengen.En toch moest ik bijna smeken om die papieren in orde te maken.Gelukkig was er een collega)gynaecologe bereid om de papieren voor mij in te vullen en de datum van onze afspraak met Leuven te geven.Soms had ik echt het gevoel dat onze gynaecologen ons in de steek lieten .Op zo'n momenten vroeg ik me af of wij enkel een nummertje waren voor hen.Een zoveelste klant....
De dag nadien kreeg ik telefoon van mijn dokter om me te melden dat we volgende week donderdag in Leuven werden verwacht.De professor zou een grote echo uitvoeren om te kijken wat er scheelde en eventuele oplossingen zoeken.Tenminste als er een oplossing bleek te zijn.Ik wist dat er al enrm veel kon worden gedaan om problemen bij zwangerschappen te verhelpen maar zouden die ook voldoende blijken voor ons kindje?
Na het telefoontje leken de dagen wel eeuwen te duren.We sleepten ons vooruit en intussen verlangde ik om mijn baby opnieuw op dat schermpje te zien.Ik vroeg me iedere dag af of ze nog leefde en probeerde zoveel mogelijk met haar te praten.Ik hoopte dat ze mij kon begrijpen."Is ze nog actief ?",vroeg mijn zus me iedere dag.Ik antwoordde naar waarheid dat er genoeg leven in onze kleine meid zat.Ze maakte me immers iedere nacht wakker met haar stoten en gezwoeg.In een ander geval zou ik dat lastig hebben gevonden maar dit was totaal niet het geval.Ik vond het normaal en amusant,ik kon er enkel van genieten.
Elke avond surfte ik op het internet in de hoop iets te vinden over vocht in het lichaampje van een ongeboren baby en iedere keer werd ik gek toen ik niets vond.Hoe was het mogelijk dat ik allerlei onbelangrijke zaken wel kon vinden,maar dit niet?Het enige waarover ik informatie ontdekte waren stofwisselingen.En ook al begreep ik maar half hoe alles in elkaar zat toch besefte ik dat ons kindje verloren zou zijn indien dit het probleem bleek.Er was immers geen geneesmiddel voor deze diagnose.Op een bepaalde avond kreeg ik een telefoontje van de nieuwe vriend van mijn zus.Hij vertelde mij dat hij ooit nog op de afdeling gynaecologie had gewerkt en al eerder met dergelijke zaken te maken kreeg.Volgens hem konden ze het vocht afdrijven met een sonde en dan zou alles in orde komen.Hij wist echt niet hoeveel deugd het me deed om dat te horen.Ik leefde met de illusie dat alles toch nog goed zou komen waardoor ik de volgende dagen helemaal anders doorkwam.Ik had weer hoop...
Op donderdag 18 juni 2009 moesten we uiteindelijk naar Leuven.We vertrokken al vroeg zodat we de filles konden vermijden want we wilden absoluut niet te laat komen.Ik wilde en zou er op tijd zijn!Ik nam een tas mee met spullen zoals nachtkledij ,handdoeken en wat proper ondergoed.Ik wilde natuurlijk het liefst terug naar huis maar ik moest toch voorbereid zijn.Mijn prioriteit was Zoë en als ik daarvoor in het ziekenhuis moest blijven,dan zou ik dat doen.Nadat we een tijdje in de wachtzaal hadden gezeten,kijkend naar al de mama's met bolle buiken ,mochten we eindelijk binnen in de praktijk van prenatale onderzoeken.Ik had enorm veel schrik van wat me te wachten stond.Het voelde net alsof ik een kind was die door haar mama werd achter gelaten .Ziekenhuizen gaven mij altijd al een naar gevoel en ik was zo bang voor wat komen ging.Het was een vrouw die de echo maakte ,maar ze bekeken met zijn vieren de baby.Ze telden de neusgaatjes,onderzochten haar oortjes,lippen,nieren ,hartje.....en kwamen tot de conclusie dat ze niets mankeerde.Behalve dan het vocht die nog altijd aanwezig was .Dat betekende natuurlijk dat er iets niet klopte maar de echo kon de oorzaak niet verduidelijken.Ze zeiden me dat ik best een vruchtwaterpunctie zou ondergaan,op die manier konden ze eventueel de diagnose stellen.Het risico dat een dergelijke punctie tot een miskraam leidt is relatief klein,toch was ik er niet gerust in.
Ze vroegen me of ik onlangs medicijnen had genomen of ziek was geweest en op allebei de vragen moest ik een negatief antwoord geven.Ik zeg hen dat Toby wel de kinderziekte heeft gehad maar dat ze op school geen gevaar hadden gezien voor mijn ongeboren kindje.Misschien kon het daar mee te maken hebben...We zouden het vlug genoeg weten want de vruchtwaterpunctie zou uitsluitsel bieden.
Voor de punctie moesten ze een naald in mijn buikwand brengen en die was zo dik en lang dat het enorm veel pijn deed maar ik kon het wel verdragen.Daarna zogen ze vlokken weg uit mijn placenta om zo het dna van de baby op te kunnen sporen.Aan de hand hiervan zouden ze bepalen of onze meid ,ons kindje het kon overleven of niet.
Tussen de week van de vruchtwaterpunctie en de daarop volgende afspraak leefden we op hoop.Om mijn gedachten te verzetten ging ik weer werken maar ik moest telkens onderbreken omdat ik het niet aankon.Ik huilde bij de minste dingen die verkeerd liepen en kon de gedachte haar te verliezen niet aan."Wat als ze sterft?Wat als ze sterft zonder dat ik het voel?"Ik wilde haar zo graag kunnen redden maar ik wist heel goed dat dit niet binnen mijn macht lag.
Het moeilijkste was wanneer mensen me aanspraken over mijn zwangerschap,wanneer ze vroegen naar het geslacht.Ik wilde wel positief zijn maar wat als ik mijn kindje de dag nadien zou moeten afstaan?
Uuiteindelijk was het moment aangebroken waarop ik opnieuw naar Leuven moest.Ik was hoopvol!De dokters zouden me wel zeggen dat alles in orde was met onze meid.Ze zouden niet weten hoe het kwam,dat niet,maar het vocht zou als bij wonder zijn weggetrokken.Dit gevoel verdween echter als een donderslag bij heldere hemel want ik kreeg een vreemd gevoel bij het inchecken .Was het normaal dat ik een polsbandje omkreeg als ze me goed nieuws zouden brengen?Een polsbandje kreeg je toch enkel als je werd opgenomen in het ziekenhuis?Ik kwam enkel voor de controle dus hoefde ik dat polsbandje niet.Ik was er niet op voorbereid.Ik had geen slaapgerief bij,geen opvang voor Toby voorzien...anderzijds kon het ook betekenen dat ze het vocht uit het lichaampje zouden verwijderen en dat zou natuurlijk positief zijn.
Alhoewel onze afspraak gepland was om 13u30 lieten ze ons wachten.Na een tijdje kwam er iemand naar ons toe om te zeggen dat gewone consultaties de voorrang kregen .Dan pas zou het mijn beurt zijn want ons bezoek zou langer duren.Ik was enigzins boos.Waarom plaatsten ze ons dan niet op het eind van de patiëntenlijst .Nu hadden we een uur moeten rijden ,haastend om op tijd te zijn,om daar te moeten wachten.
Terwijl we wachtten hoorde ik in een kamertje wat verderop ouders spreken met een dokter.Het kan ook een verpleegster zijn geweest maar ze droeg in ieder geval een witte schort.Ik zag hoe de vader met moeite kon vragen of hun kind enige overlevingskansen had en daardoor kreeg ik ineens een enorm gevoel van onmacht.Die mensen moesten beslissen of ze hun baby zouden houden.Ja of neen?Ik vroeg me af welke ouders zo'n beslissing kunnen maken.
Omdat ik zo nerveus was,moest ik om de zoveel minuten naar het toilet lopen.Ook Yves was verschrikkelijk nerveus en prikkelbaar en haatte het dat hij zo hard zweette.De minuten sleepten vooruit...wij konden enkel wachten.Er lagen wel boekjes waar ik zo af en toe in bladerde maar niets interesseerde me,ik wilde zo graag naar binnen.
Na wat voor mij een eeuwigheid leek,riepen ze mijn naam.Ik stond op en liep,op de voet gevolgd door Yves ,de kamer binnen waar ik de vorige keer de echo onderging.Bij het binnengaan keek ik nog even achter me en vraag Yves in stilte om zijn vingers te kruisen en te duimen voor een goede afloop.
Professor L.de Catte zou de echo afnemen.Hij zou samen met nog drie andere professoren onze baby onderzoeken.Hij zag meteen dat er vocht aanwezig was in haar hele lichaampje.Het was ook toegenomen sedert vorige keer.Hij vroeg meteen de resultaten van de punctie op en ik kreeg even hoop.Want als daarin stond dat Zoë kon worden genezen door middel van medicijnen dan zou alles toch nog goed komen.Helaas leverde de punctie alleen slechte resultaten op.Na een uurtje de echo te bekijken mocht ik uiteindelijk mijn kleren aandoen en meegaan naar de andere kamer.De professor trok het grote gordijn achter zich dicht.
Om ons een beter beeld te geven van wat er met onze Zoë aan de hand was ,nam hij een wit blad en tekende daar een babylichaampje op.Met zijn balpen toonde hij ons waar het vocht aanwezig was.Het zat overal ....Daarnaast tekende hij een lange,verticale lijn.Aan die ene zijde van die lijn zette hij een plus,aan de andere een min.Bij de plus schreef hij drie namen,die ik nu al niet meer weet,bij de min zo'n 200.Dit zei hij,waren alle zaken die de problemen konden veroorzaken.Door de punctie kon hij de drie namen bij de plus elimineren maar dit waren ook de enige drie die te genezen vielen.Voor de 200 redenen aan de minkant kon hij geen oplossing bieden.Onze baby had een stofwisselingsprobleem en bijgevolg geen enkele kans op overleven.Enkel bij de autopsie zou blijken over welke stofwisseling het ging.Dat betekende natuurlijk dat ze Zoë moesten zien om de diagnose met een 100% zekerheid te kunnen bevestigen.
Hij vertelde ons dat Zoê waarschijnlijk zou sterven voordat de zwangerschap ten einde liep.De gedachte maakte me bang.Toch was de beslissing die de dokter ons liet maken het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven had meegemaakt.Van al hetgeen hij tot dan toe had gezegd begreep ik eerlijk gezegd niet zo veel maar één ding was zo helder als iets.We zouden moeten beslissen over het leven van ons kind.Lieten we haar in leven of braken we de zwangerschap af?Het was de meest hartverscheurende keuze ooit.
We kregen ook de kans om het vocht te laten afdrijven met een chunt maar dan moest ik in Leuven blijven en de overlevingskansen werden er niet groter door.Ik zou alleen haar leven nog ietsje hebben verlengd.Het enige wat daarmee werd bereikt ,was dat de dokters iets konden leren van ons 'geval'.Ik besefte heel goed dat dit een zaak was waarmee ze zelden te maken kregen en ze er alles voor over zouden hebben gehad om er iets meer uit te leren.Maar ik wilde geen proefpersoon zijn.Als niemand ons kon helpen,dan wilde ik hen ook niet helpen.Ik wist dat ik daarmee andere mensen de kans ontnam om niet hetzelfde te moeten meemaken als ons,maar eerlijk,wie denkt er op zo'n ogenblik aan de mensen die achter hen zullen komen?
Daarbovenop moest ik ook denken aan mijn naasten en aan mijn zoon.Het zou onmogelijk geweest zijn voor Yves om iedere dag naar Leuven te rijden en Toby kon niet elke dag bij familie achtergelaten worden.Het zou niet eerlijk zijn geweest en het zou mijn dochter niet vooruit hebben geholpen.Ik moest de waarheid onder ogen zien,ons dochtertje viel niet te redden.
En hoe verder ik de zwangerschap zou laten aanslepen hoe meer er bij zou komen kijken als de baby stierf.Ik zou haar moeten aangeven in het satdhuis,begraven,...Ik wilde ook niet elke dag rondlopen in de wetenschap dat ik haar elke minuut zou kunnen verliezen .Als ik ze dan toch moest afgeven deed ik het liever meteen .Want ze was een levend wezen,uit liefde ontstaan,die het niet verdiende te sterven maar nog minder om te lijden.Ik kon even niet ademen,ik kreeg geen lucht.....Ik probeerde het wel maar het lukte niet.Ik keek Yves aan en besefte dat ook hij niet meer goed wist waar hij zich bevond.Aangezien de professor dit ook leek te zien ,zei hij ons dat hij nog wel een afspraak wilde maken met de raad van bestuur van het ziekenhuis zodat ook zij nog even konden samen zitten en een oplossing zoeken.Ik walgde van het feit dat ze tijd probeerden te rekken,gewoon omdat ze er uit konden leren.Ik was geen proefkonijn !Mijn dochter was geen geval waaruit ze moesten leren!Niettemin zei ik hem dat hij mocht doen en dat hij nadien maar moest bellen met de uitslag.
Ik wilde zo graag dat hij ons zou zeggen wat we moesten doen,maar hij kon en mocht het niet.Hij kon niet zeggen dat het beter was meteen te bevallen of juist niet.Dit zou niet correct zijn geweest en hun persoonlijke mening mocht geen enkele invloed hebben op ons besluit.Ik was niet in staat de professor te bedanken want ik was kwaad en ontgoocheld.Ontgoocheld omdat ik dacht dat men in ziekenhuizen als die van Leuven al zoveel konden doen wat nu niet de waarheid bleek te zijn.Had ik zeker geweten dat er in Amerika een oplossing bestond dan zou ik naar Amerika zijn gegaan.Ik zou dehele wereld zijn afgereisd voor haar.
In de lift,op weg naar de uitgang,kon ik me niet meer inhouden.Ik zou haar verliezen,wij zouden haar verliezen en er was niets wat ik kon doen om dat tegeb te houden.We huilden allebei en hielden elkaar vast want we waren verloren.We waren zo verdrietig,boos en eenzaam!Het enige wat we nog konden zien was het harde in het leven,het lelijke...Na al het mooie en al het geluk had ik zin om te schreeuwen!We leefden niet meer in een droom,dit was de werkelijkheid die op onze deur klopte.Ik kon niet meer!
Toen we de autosnelweg opreden besloot ik mijn gynaecologe te bellen en haar op de hoogte te stellen van het slechte nieuws.Zij had intuseen al een gesprek met de professor achter de rug.Ze vroeg ons nog even bij haar langs te gaan zodat we konden praten over een eventuele zwangerschapsafbreking.Terwijl ik luisterde en de plannen concreter werden,moest ik zo hard huilen dat ik amper nog'tot straks'kon uitbrengen.Ik haakte in en staarde door het raam.Ik zag de ellenlange files wel,maar het kon me allemaal niet meer schelen.
Yves had problemen om zich te concentreren op de weg.We moesten stoppen voor de ene wagen,zagen daardoor de andere niet."Straks hebben we nog een ongeval...",flitste het door mijn gedachten.Zoë schopte heel hard in mijn buik en ik kon het niet uitstaan.Waarom schopte ze als ze dan toch niet kon blijven leven?Ik wilde haar zo vlug mogelijk uit mijn buik.Ik haatte mezelf omwat ik dacht,ik haatte het dat ik boos was op haar,maar zo voelde ik me.Ik besefte wel dat ze er niets aan kon doen.Iets in de bouw van de baby was verkeerd,dat gebeurde zo veel,maar waarom net bij ons?
Na twee uur rijden,kwamen we uiteindelijk aan bij onze gynaecologe.Ze liet ons niet wachten bij de andere,zwangere mama's maar liet ons naar een kamertje apart gaan.Ik vond het lief van haar dat ze daar aandacht voor had.Daaruit bleek sympathie en dat deed me zo enorm veel deugd.Het gaf me mijn vertrouwen in dokters een heel klein beetje terug.Na de laatste dagen kon ik het immers niet meer opbrengen met lof over hen te spreken.Ik wist wel dat zij hier ook niets aan konden veranderen maar op wie moet je anders jouw woede richten?Voor die tijd moest de ganse wereld boeten.Ik kon het nog altijd niet geloven,ik dacht nog altijd dat er plots een dokter zou zijn die me zou vertellen dat alles toch nog in orde zou komen.Ze noemen dat de ontkenningsfase geloof ik.
Toen de gynaecologe bij ons kwam,vroeg ze ons meteen wat we van plan waren maar ik wist niet goed wat te antwoorden.Het leek me veel te hardvochtig om te zeggen dat we meteen de zwangerschap wilden onderbreken ook al was dat wel hetgeen ik dacht.Ik wilde niet dat ze dacht dat ik het zo gewild had...Ik was er echt wel kapot van.Maar ik wilde Zoë gewoon geen dag langer in mij hebben.Ik wilde me niet nog meer hechten om haar dan nooit meer te kunnen afgeven.
Ik wist dat ik zelf de beslising zou maken haar leven te beëindigen en ik hoopte maar dat ik het mezelf kon vergeven,dat ze besefte dat ik haar geen pijn wilde doen .Dat ik naar het einde van de wereld zou zijn gelopen als het moest.Ik wilde haar absoluut niet een leven schenken die ze zou moeten doorbrengen als plant.Het was beter zo....
De gynaecologe zag dat het enorm moeilijk was voor ons.Daarom vertelde ze ons dat ze net met Leuven had gebeld en dat de artsen daar ook bevestigd hadden dat onze baby echt geen enkele levenskans had.Ze hadden haar verteld dat zij in ons geval zouden opteren voor een onderbreking van de zwangerschap.Ze gaf ons de kans om er nog even over na te denken maar herinnerde er ons ook aan dat de zwangerschap de 24 ste week naderde.Eenmaal die datum zou overschreden worden moesten we Zoë aangeven in het stadhuis en waren we verplicht een begrafenis te geven.Ik twijfelde nog altijd maar geloofde ieder woord.De dokters zeiden dat mijn meisje het niet zou halen en dat was voor mij genoeg.Het enige wat me zorgen baarde was dat we niet precies wisten wat haar mankeerde.Als bij de autopsie zou blijken dat we de verkeerde beslissing hadden gemaakt dan zou ik het mezelf nooit vergeven.Toch stond ik op,en tot nu toe weet ik nog altijd niet waar ik de kracht vandaan haalde ,en vertelde haar dat ik er dezelfde dag nog een einde aan wou maken.Een eind maken aan de lijdensweg leek me op dat moment de beste beslissing.Voor Yves was het ook al weken lastig om enkel op hoop te leven en we zouden uiteindelijk toch teleurgesteld worden .Ik kon die beslissing natuurlijk niet alleen nemen dus wendde ik lij tot Yves.Zijn uitdrukking en stem weerspiegelden wat ikzelf ook voelde...Het is genoeg geweest.Ook al wilde hij zich niet uitspreken,ik kende hem intussen goed genoeg om te weten dat ook hij er liever een einde aan wilde maken.
Ik mocht plaats nemen op de stoel en moest mijn benen in de bekkens leggen zodat ze de zetpilletjes,cytotec,in mijn baarmoeder kon inbrengen.Ze moesten heel diep worden ingebracht zodat ze er niet terug uit konden glijden.De bedoeling was dat die pilletjes mijnbevalling op gang brachten en ervoor zorgden dat ik opening kreeg.De pilletjes waren van dezelfde familie als diegene die werden ingebracht bij een normale zwangerschap maar waren wel heel wat agressiever.
Ik had nog ruim de tijd om naar huis te gaan en mijn tas te maken want de gynaecologe wist niet wanneer ik zou bevallen.Het kon zeer snel gaan maar het kon ook nig uren aanslepen.We spraken af dat ik om tien uur die avond naar de materniteit zou gaan en dan zou blijven tot de baby geboren werd....
We reden naar huis...het was stil in de auto."Waarom?Waarom wij?",is de vraag die in de lucht hangt.We weten er geen antwoord op,wie wel?
Als er iemand bij me wegging,even slikken en weer doorgaan
even woelen en gewoon weer opstaan,het deed me weinig
maar om jouw ben ik verdrietig,zonder jou ontzettend nietig
al die dingen die in mijn hoofd blijven zitten
mij geen moment met rust laat
en dat er mensen zijn die lachen
dat er mensen zijn die dansen
en dat er mensen zijn die innig zoenen
dat kan ik nu niet meer begrijpen
ik voel alleen de pijn van God waarom?
ik voel alleen de pijn van jouw te moeten missen,
en ik kan er niet mee omgaan,
ik kan er echt niet meer mee omgaan
ik zou wel willen smeken,
als ik wist dat dat nog zin had
maar de dagen worden weken en de weken worden jaren
dit gevecht kan ik niet winnen,want jij zit veel te diep vanbinnen
waarom nu jij,waarom toch jij?
waarom kan ik je niets meer bieden,
waarom moet ik je laten gaan zonder reden?
Ik zie je gezichtje nog op de echo,een beeld dat ik
nooit meer zal vergeten
en dus tel ik de lege lange dagen
die zonder jou zullen voorbij gaan
met geen enkel hoop voor morgen,geen hoop op wat dan ook
maar jij,zal je soms nog aan ons denken,
zal je soms nog een beetje bij ons zijn
ach laat maar...
We zeiden niks tegen elkaar,keken alleen af en toe eens....alsof we kwaad waren op mekaar.We waren als vreemden maar ik had geen zin om te gaan vitten,ruzie te maken of eender wat.Ik had vooral liefde nodig!Toen we thuiskwamen verzamelde ik allerlei onbelangrijke dingen en propte ze in mijn tas.Een paar boeken,spelletjes,een pyama,een handdoek en wat douchegel...Het betekende allemaal niets.Dat was alles wat ik meenam,ik ging tenslotte niet om me te amuseren...Ik werd er gedwongen mijn grootste droom af te staan.
We gingen nog even langs bij mijn ouders.Mijn moeder was aan het koken,mijn vader zat in de zetel.Hij probeerde ons te steunen door te zeggen dat we de juiste beslissing hadden genomen.Hij wist hoe groot de pijn zou zijn...Ik denk ook niet dat hij toen besefte welke impact dit zou gaan hebben op hun leven.
Ik dacht aan Toby.Ook voor hem zou dit lastig worden.Hij wist dan misschien niet wat er gaande was,maar hij wist wel dat er iets verkeerd zat.Hij zou zien dat we verdrietig waren en waarschijnlijk denken dat het aan hem lag en dat wilde ik niet.Hij had er niks mee te maken,kon er niets aan doen.Hoe kon ik mijn arme schaapje hiervoor behoeden?
"Je kunt het opnieuw proberen,je kunt opnieuw zwanger worden...".Dat was waar,maar al die mooie woorden leken zo leeg.We wilden helemaal geen andere baby!Ik kon me niet inbeelden dat ik een ander kind zou willen hebben.Ik vond het een vreselijke gedachte.Omdat Yves en ik de hele dag niets hadden gegeten ,namen we het aanbod van mijn ouders,om daar te blijven eten,aan.Toby zou die avond bij hen blijven slapen want ook wij wisten niet wanneer we terug naar huis zouden kunnen.Mijn vader zou alles voor hem regelen,dat was voor ons al één zorg minder.
Wendy ,mijn zus,kwam ook aan bij mijn ouders.Ze was heel stilletjes toen ze binnenkwam en zonder een woord te zeggen keek ze me aan.Ik begreep wat ze dacht."Het is gewoon niet eerlijk...",vertelde ze met haar ogen.Het was inderdaad niet eerlijk!
Yves moest even een luchtje scheppen buiten op het terras.MIjn vader ging hem achterna en probeerde hem te troosten.Opnieuw door te zeggen dat we het nog eens konden proberen,we waren nog jong.De volgende keer zal het misschien lukken.
Terwijl hij buiten stond te praten,kreeg ik steeds hevigere contracties .Toen ze te erg werden ,besloot ik Yves te roepen .Ik vroeg hem mij naar de materniteit te brengen.Daar zouden ze mij een epuderale verdoving kunnen geven zodat ik geen pijn meer hoefde te hebben.Even voor tien uur kwamen we aan ,niet wetende wat er zou gaan gebeuren.Het bezorgt me alvast enorm veel schrik en alles wordt steeds echter.De vroedvrouwen beloofden me goed voor mij te zorgen en vertelden me stap voor stap wat ze zouden doen.Aangezien ik heel snel reageerde op de zetpillen had ik ook al snel ontsluiting.Ze konden niet anders dan de anesthesist op te bellen om de epuderale toe te dienen.Zo kon ik tenminste afscheid nemen van mijn meisje zonder pijn.Terwijl we op hem wachtten mocht ik mijn pyama aantrekken en plaatsnemen in het bed.Een broek was niet nodig want ze moesten constant mijn opening controleren.Ik stapte in bed en voelde hoe de kilte bezit nam van mijn lichaam.Er lagen slechts fijne dekentjes op bed,geurend naar ziekenhuis,die heel ongemakkelijk waren.Enige tijd later kwam de anesthesist binnen.Hij zou me van mijn pijn verlossen.Ik had enorm veel schrik voor de spuit en ik keek waarschijnlijk als een kind dat bang is voor de tandarts.In de pauzes tussen de contracties probeerde de dokter mijn ruggenwervel te zoeken.Ze zeiden me dat ik moest ontspannen,dat was de einge manier om de spuit op de juiste manier te kunnen plaatsen.Ik moest mijn rug tot een bolletje maken maar de weeën maakten dat verschrikkelijk moeilijk.De vroedvrouw hield me vast en duwde mijn schouders naar beneden in de hoop dat het wel zou lukken.Wat ik zeker niet mocht doen was wegtrekken als de dokter de spuit inbracht en dan konden ze eindelijk de verdoving doen werken.
Ik kon me nu eindelijk rustig voorbereiden op de bevalling .Yves en ik probeerden wat tv te kijken om de tijd sneller te doen gaan maar het enige waar ik aan kon denken was Zoë.En het verschrikkelijke feit dat ik haar binnen enkele uren zou moeten loslaten.Waar was ik in Godsnaam mee bezig?
Opeens voelde ik een schopje in mijn zijde.Ik was blij maar tergelijkertijd ook triets want misschien was het wel ons laatste contact,de laatste keer dat ik haar kon voelen.Ik duwde lichtjes terug zodat ze voelde dat ik haar wel had waargenomen."Mama ziet je ook graag kindje....".
Het was snikheet in de kamer en het leek alsof de wereld op punt stond te vergaan.Ik kon me niet concentreren op tv want ik was zo verward.Ik dacht aan alles wat ik de afgelopen weken had meegemaakt.Aan alles wat gezegd is geweest,aan alles wat is gebeurd...en aan alles wat op punt stond te gebeuren.Wat zou er gebeuren moest ik gewoon weglopen?Ik moest onder ogen zien dat het voor'als'en 'wat' te laat was.Zoë zou het niet halen,mijn kleine meisje...
De vroedvrouwen bleven er ons op wijzen dat we juist hadden gehandeld.We zouden er niet alleen voor staan,er zouden al die warme handen zijn die ons zouden helpen gedurende deze vredelijke periode.Snapten ze niet dat we niet konden geholpen worden?Snapten ze niet dat onze relatie eronder zou lijden?Dat we alles op alles zouden moeten zetten om erdoor te geraken?
Ik wilde zo graag rusten,voor even mijn ogen kunnen sluiten maar het lukte niet.Mijn lichaam deed raar,ik voelde van alles.Ook Yves kon niet slapen.Hij had enorm veel last van de warmte en de kamer was zo klein dat het moeilijk was te ademen.Om middernacht brachten ze een extra bed voor hem zodat hij uitgerust zou zijn voor de komende bevaling.
Uiteindelijk viel ik in slaap en in mijn dromen leek alles nog goed te zijn.Ik liep tussen de bomen,hoorde het geruis van de zee en het geploeter in een zwambad.Ik zag kinderen die speelden,lachten en stoeiden.Halverwege de droom werd ik wakker.Het was toen iets over halftwee.Mijn pyama was doorweekt,ik had hoge koorts en ik rilde van de kou.Ik keek hulpeloss naar Yves ,maar hij sliep of tenminste dat dacht ik want plots opende hij een oog.Ik had geen krachten om de verpleegster te bellen ,de bel hing trouwens toch te hoog.Ik zou hem niet kunnen bereiken ook al wilde ik het zo graag.Naast mij op de machine zag ik dat mijn bloeddruk steeds lager kwam te staan.Ik voelde mezelf zwakker worden maar voor ik de kans kreeg in paniek te raken,kwam de verpleegster binnen.Ze zag meteen dat ik heel ziek was en besloot mijn verdoving nog wat hoger te zetten .Ze belde de dokter op en vroeg of ze me iets mocht toedienen voor de koorts,die op dat ogenblik opliep tot 39°C.Ik viel terug in slaap en ik droomde verder van de bomen en de kinderen....
Amper veertig minuten later werd ik opnieuw wakker.Ik had het nog steeds koud en wilde niets liever dan een massa dekens op mij voelen.Het raam stond open en ik probeerde mijn gezicht te verbergen onder het deken zodat ik ook daar geen kilte meer voelde.Niet veel later kwam de verpleegster binnen die opnieuw twee zetpilletjes moet inbrengen.Deze moesten mijn ontsluiting vergrootten want ik had nog steeds amper één centimeter opening.Eigenlijk was ik blij dat het zo traag ging want ik was nog niet klaar om afscheid te nemen.Ik voelde me daar nog te zwak voor.Ik kon nog even proberen om mijn kleine meid te overladen met moederliefde."Mijn kindje,mijn meisje,ik zal je zo hard missen..."denk ik in tranen.Ik viel voor de derde maal die avond in slaap.
Omstreeks drie uur 's nachts werd ik gewekt door felle weeën.Ik had amper de tijd om op adem te komen tussen de pijnscheuten door.Ik voelde dat mijn benen niet langer verdoofd waren.Ik kon ze opheffen en bewegen .Dat kon de bedoeling toch niet zijn?Ik nam de thermometer,die naast me op het tafeltje lag,en mat mijn koorts.Nog altijd 39°C,zelfs meer.Dit was absoluut niet goed.
Ik kreeg een schopje van mijn baby.Wilde ze me iets zeggen?Ze schopte minder hard dan de vorige keer...Was ze de strijd aan het verliezen?Ik voelde haar hoofdje in mijn rechterzijde.Ze draaide en keerde waardoor ik dacht dat ze misschien pijn leed.Ik hoopte maar dat ze geen pijn leed.
Om tien over vier belde ik de verpleegster op.Ik hield het niet meer uit van de pijn.Ze verhoogden de dosis van mijn verdoving maar ik voelde niks.Ik neem alleen iets kouds waar achter in mijn rug.Ik zei hen dat de pijn niet afnam maar ze wezen me erop dat ik nog altijd iets zou voelen.Ik besefte heel goed dat ik nog iets zou voelen maar mijn gynaecologe had me verzekert dat dat niet het geval zou zijn.
Om zes uur kwamen ze opnieuw pilletjes inbrengen.Toen pas drong het tot me door dat ik telkens felle weeën kreeg na het zetten van die pillen.Iedere keer wanneer deze een beetje waren uitgewerkt kon ik even op rust komen.Ze dachten dat de pijn veroorzaakt werd doordat ik een volle blaas had.Ze hadden misschien wel gelijk,want ik voelde niet meer wanneer ik moest plassen.Mijn koorts zakte slechts heel traag en ze namen me op de kop toe ook nog mijn deken af.Waarom deden ze dat?Wisten ze niet dat ik het koud had?Had ik gekund,dan nam ik het terug.
Als ik heel eerlijk ben,dan moet ik toegeven dat ik blij was dat mijn verdoving niet naar behoren werkte.Op die manier kon ik haar nog voelen.Ze leefde nog en dat was geruststellend.Ik dacht dat ze kon sterven door de verdoving en dan zou haar dood mijn schuld zijn geweest.En dat wilde ik niet.Zolang ze schopte had ik hoop.Misschien kon ik haar nog levend zien...
Ik voelde dat de bevalling dichterbij kwam.Enerzijds verlangde ik ernaar haar te zien,haar te voelen.Anderzijds was ik bang.Misschien zag ze er helemaal niet zo goed uit als in mijn gedachten.Maar eigenlijk was het te vroeg.Ik mocht haar nog niet te zien krijgen.De bevalling was pas uitgerekend in oktober en dat had ook de dag moeten zijn dat ik Zoë voor het eerst zag.Ik vroeg me ook af hoe ik me zou voelen eenmaal ze er niet meer was.Zou het verdriet heel erg zijn?zou ik nog in staat zijn verder te gaan met mijn leven?Zou onze relatie het overleven?Zou Toby het begrijpen?Ik had zoveel vragen maar geen antwoorden.Ik had nog nooit iemand verloren die me zo nauw aan het hart lag.Hoe kon ik dan in Godsnaam antwoorden op al die vragen?Er was slechts één ding zeker.Ik was er kapot van.Ik was al kapot vanaf het moment dat ik hoorde datik haar zou moeten afgeven.Ik moest mijn droom afgeven.Mijn meisje,mijn koningswens...Moesten we daardoor geloven in een God?Als dat diezelfde God was,die besliste om haar uit mijn leven te halen,dan kon ik niet geloven.Dan wilde ik niet geloven!Had ik echt iedere dag gebeden en kaarsjes gebrand in de hoop op een oplossing om haar dan toch te moeten afgeven?
Om acht uur kwamen ze nogmaals mijn ontsluiting meten.Ik had nog altijd slechts drie centimeter opening maar vanaf dat moment zou alles sneller beginnen gaan.Wat zeggen ze altijd?De laatste loodjes wegen het zwaarst....
Ik zei tegen Yves dat ik me sterk zou houden zodat de bevalling vlot zou gaan en ze me nadien niet meer onder volledige narcose zouden moeten brengen.Maar toen besefte ik plots dat ik geen fototoestel bij me had.Ik zou geen enkele herinnering kunnen meenemen naar huis...Ik vond het enorm belangrijk dat ik haar gezichtje kon vastleggen op foto.Dan zou ik ze nooit meer kunnen vergeten en haar voor altijd bij me kunnen houden.
Hoe Zoë er zou uitzien wist niemand.Maar een ding stond vast,hoe ze ook zou zijn,ik zou haar altijd een mooie baby vinden.Het kon me niets schelen dat ik zou zien wat er met jou mankeerde,ik hoopte er eigenlijk zelfs op.Want dan zou ik misschien die bevestiging krijgen waar ik zo naar verlangde.De bevestiging dat we er goed hadden aan gedaan.
Zo nu en dan vroeg ik me wel af of mensen het raar zouden vinden als ik foto's nam.Maar in feite hoefde ik me daar helemaal niet druk om te maken.Het was mijn kind en natuurlijk mocht ik foto's nemen.Wie zou mij dat verbieden?
Toen de vroedvrouw binnen kwam,toonde ze me drie gekleurde dekentjes.Ik mocht kiezen uit blauw,geel en paars.Ik koos het paarse voor twee simpele redenen.Ik zou bevallen van een meisje en het was mijn lievelingskleur.Ze hield ook een quiltje vast.Dat is een kaartje met een tekst op speciaal voor rouwende ouders.Sommige ouders geven dat mee met hun kindje ,anderen nemen het mee naar huis als herinnering.Wij kozen om het mee te nemen naar huis.
Terwijl Yves mijn ouders belde ,probeerde ik mijn geur op het dekentje te verspreiden.Ik hoopte wanneer Zoë geboren zou worden,ze mijn geur zou herkennen zodat ze zich niet alleen zou voelen.Ik wilde dat ze wist dat we haar met z'n allen zouden missen en verdrietig zouden zijn om haar.
"Het is nog niet voorbij,maar de bevalling is in zicht...tegen de middag zal Zoë geboren worden...",hoorde ik Yves zeggen.Omdat ik nog steeds geen oplossing had voor het probleem met het fototoestel,stuurde ik een berichtje naar mijn zus.Ik vroeg haar of zij de hare kon brengen en ze antwoordde meteen.Ze zou zo snel mogelijk komen.
Om tien uur in de voormiddag kreeg ik mijn laatste zetpilletjes.Dat betekende dat het einde van mijn lijden in zicht was maar ook het begin van ons verlies.Mijn gynaecologe kwam nog snel even langs om me een hart onder de riem te steken.Ze hoopte dat het snel zou gaan zodat ik op mijn eigen manier kon rouwen.Ik wilde alleen maar weg van de materniteit,weg van de plaats waar kinderen werden geboren die wel konden leven.Toen ik haar vertelde hoeveel pijn ik had ,draaide ze me om en bekeek de epuderale.De spuit zat echter niet in mijn rug,maar ernaast.Dat verklaarde meteen waarom ik de ganse nacht pijn had gehad.Ze hoopte nog snel een anesthesist te kunnen bereiken zodat hij me een nieuwe epuderale kon geven die nog in werking zou treden vooraleer de bevalling begon.Ondertussen was mijn zus aangekomen.Yves en zij kregen een flinke kop koffie met pralines aangeboden door de materniteit.Ik had een reuzehonger maar kreeg niks.De vroedvrouw stond me toe een klein stukje van de praline te proeven.Meer mocht ik niet,ik zou er misselijk van worden.
De contracties werden steeds heviger en ik kreeg het zeer moeilijk om ze op te vangen.Ik was uitgeput.Een ganse nacht pijn,verdriet,emoties...Het werd me allemaal te veel.Het moest ophouden,ik kon niet meer.Wendy probeerde me zoveel mogelijk te helpen,ze wreef over mijn buik en duwde de contracties keer op keer weg.Ik moest rustig in en uit ademen maar ik kon niet.Het enige wat ik nog wilde ,was persen.Ze moest eruit...Toch hield ik vol en deed ik alles wat ik moest doen.Maar de pijn vond zijn weg naar buiten.Ik zei dingen die ik niet mocht zeggen,vervloekte alle mensen die kinderen baarden en er niet voor konden zorgen,ik was zo kwaad op de mensen die niet naar hun kinderen omkeken...Waarom moesten zij hun kind niet afgeven en ik wel?Was dit eerlijk?Neen!
Om elf uur moest Wendy even de kamer verlaten zodat ze een nieuwe epuderale kunnen plaatsen.Ik vroeg hen of mijn zus aanwezig mocht zijn in de verloskamer.Ik wilde dat ze zag hoe Zoë ter wereld kwam maar ze raadden mij het af.Ik zou nog emotioneler zijn en de kracht niet meer hebben die ik nodig had om haar op de wereld te zetten.Ik mocht doen wat ik wou,ze konden het mij niet verbieden maar uit respect voor hun mening besloot ik hun raad op te volgen.
Een halfuur later had ik acht centimeter ontsluiting.Ze voerden me naar de verloskamer en zo'n 10 minuten later voelde ik haar laatste stampje.Ik huilde....."Vaarwel Zoë,slaap zacht mijn lieve meid!"Yves kwam rechts van me staan ,de vroedvrouw links en de gynaecologe voor me.Ik mocht even rusten tot er een contractie kwam.En toen moest ik persen,alles geven wat ik kon.Het verliep vlotjes en ik kreeg weer even om op adem te komen.Daarna moest ik nog eens persen en ik probeerde even vluchtig te kijken.Ik zag haar hoofdje en na een derde zucht werd mijn kleine meid geboren.Zoë Verstraete....Ze was nog zo klein!amper 33 centimeter groot en slechts 1 kilo zwaar.Ze voelde heel warm aan en zag er nog wat roodachtig bruin uit.Maar dat was normaal want haar huid zou nog veranderd zijn in de laatste maanden maar die waren haar jammer genoeg niet gegund.Haar gezichtje leek sprekend op dat van haar broertje maar alleen heel wat kleiner.Lange nageltjes,piepkleine voetjes en handjes....
|
