|
Ik mag mij op bed zetten en het mij comfortabel maken,eenmaal ze de deur uit is,trek ik al mijn pyama aan en leg mij in het bed,waar ik al veel heb in gelegen....
De vroedvrouw komt binnen en zegt;"jij hebt al u pyama aan",en ik zeg al lachend;"tja ik ben het best gewend,ik weet hoe het gaat".Wat moet ik anders zeggen,het is de waarheid,en ik weet perfect wat er stap voor stap gaat gebeuren.En weer moet ik die hele rim ram doorstaan!
Na 7 uurtjes zucht en pullen komt kleine Elle tevoorschijn!Welgeteld om 10 voor 2 op 18 janurai 2011,de verjaardag van mijn moeder,die het elk jaar opnieuw zal herinneren hoe mooi haar verjaardag wel kon zijn door het goede nieuws,en hoe erg het wel moet zijn,door het slechte nieuws,het ging zo snel van euforie naar de hel,zoals onze gynaecologe het vertaalde.
Ik besef dat het verdriet weer tijd zal vragen,en dat het nu met vallen en opstaan zal moeten lukken ,maar nu zijn beide gynaecologes het er unaniem over eens dat spontaan zwanger zijn nu uiteindelijkgeen mogelijkheid meer is voor mij,en op dit moment....zakt mijn droom ineen...!
het enige wat je in 't leven verlangt is het geen je niet krijgen kan, 't enige hart dat je hart soms begeert is dat ene dat niets om je geeft,niemand is blij met zijn eigen bestaan en daarom reikt iedereen naar de maandag,zo wacht je soms jaren lang vol geduld tot je vurigste wens word vervuld,krijg je dan eindelijk wat je begeert,dan waardeer je het dikwijls niet meer,is het uit angst zo gelukkig te zijn dat we zo tegenstrijdig zijn,daar iedereen in het leven verlangt naar hetgeen hij niet krijgen kan
Nu we het verlies alweer een beetje hebben kunnen verwerken voel ik de hormonen zich telkens weer goed herpakken en hun werk willen doen in mijn lichaam.Het is heel vreemd hoe ik mij soms voel en ik denk ook dat het de controle over gans mijn leven wil overnemen,want mijn verstand zegt altijd dat ik mijn kinderwens moet opgeven,maar mijn hart zegt van niet.
Op zo een momenten moet ik thuis dan ook mijn mening kunnen zeggen ,en dat gaat zoals gewoonlijk heel moeilijk.Yves wil van het leven genieten en het bij onze Toby houden,terwijl ik zo hunker naar een tweede telg,waardoor Yves mij natuurlijk ook wel weer kan begrijpen.En niet tegenstaande er een oplossing is voor ons probleem met de chromosomen,wil Yves kost wat het kost'als het dan toch moet' op de normale manier zwanger worden.
In onze omgeving zijn de meningen zeer dezelfde,iedereen vind dat de invitro maturatie techniek de beste is,op 1 uitzondering na van zijn familie zeggen ze allemaal dat ik moet stoppen en doen wat ze mij voorleggen.
Als we dit gesprek dan onder vier ogen bespreken komt er alleen maar meer ruzie van,en uiteindelijk bereik ik dan ook dat Yves het zomaar zou doen om mij te plezieren,maar zo zit het leven niet in elkaar.
Als je er niet beiden achter staat,dan gaat het helemaal niet.Ondertussen neem ik alweer maanden geen anticonceptie meer,sinds de geboorte van onze kleine Elle ben ik zelfs neit meer begonnen met mijn nuva ring.Ik heb er gewoon geen zin meer in,wat komen moet,dat komt!
Al ben ik er dit keer van overtuigd mijn hormonen niet de baas te laten zijn,en pas aan een zwangerschap start na de zomer,zo kunnen we rustig genieten van elkaar en het mooie weer.
Donderdag 19 mei 2011.
Ik heb de laatste weken niet zo goed opgelet en ben natuurlijk al weer 5 weken zwanger,ik had dit natuurlijk echt niet verwacht,al kon eht er wel van komen als je u anticonceptiemiddel niet inneemt,dat beseffen wij ook,maar ik ben er natuurlijk niet zo blij om.Helaas zit er niks anders op dan doorgaan met de zwangerschap,het zit er nu in,en het kan er nu ook niet meer uit.Ik had me natuurlijk nog niet kunnen voorbereiden op wat komen kan,maar misschien komt het nu in orde,nu het allemaal niet gepland is.We hebben ons een kleine puppy aangeschaft en die brengt meer leven in de brouwerij,ik heb haar zelfs een kleedje gekocht,want kleine Nina,zoals we haar genoemd hebben is een kleine meid die wel een kledingstukje verdiend.De laatste weken zien we ook bijna ons bed niet,een oude vriend is opnieuw in ons leven opgedoken,en dat vraagt natuurlijk wel weer wat tijd en energie,maar op dit moment nemen we er dat graag bij.
Zaterdag 28 mei 2011
Vandaag het schoolfeest van Toby,het weer zit niet goed mee ,is heel koud,maar af en toe schijnt de zon wel weer.Ik voel mij vandaag en trouwens al een halve week niet te best,heb geen energie meer over ,ik heb ook een soort van koude op mijn ogen,maar probeer er toch het beste van te maken.
Toby,die zoals elk jaar nooit mooi mee danst met de rest van zijn klasgenootjes,doet deze keer heel goed zijn best.Hij is geschilderd in een mooie tijger en ziet er echt schattig uit.Hoe groot hij ook word,hij blijft ook mijn kleine jongen;na het schoolfeest houden we een kleine party bij ons thuis,en tot in de vroege uurtjes dansen we op de domste liedjes die er bestaan en hebben we plezier.Als ik de volgende ochtend wakker word voel ik dat ik krampen heb,ik ga plassen en zie dat mijn toiletpapier een beetje bruin uitslaat.'Vreemd";zei ik nog tegen mijzelf,maar sta echter nier stil bij de gevolgen.
Als ik voel dat ik even onwel word beslis ik toch even te gaan liggen,maar de pijn gaat niet over.Kim komt langs en ziet aan mijn gezicht dat ik mij toch echt niet lekker voel ,ze zegt mij dat ik moet rusten ,maar de pijn blijft doorgaan en verergert alleen maar.
Als ik ga plassen zie ik een rood dun velletje hangen op de boord van de wc,en als ik afveeg zie ik hoe ik begin te bloeden ,en meteen sla ik in paniek.Ik heb al veel meegemaakt in verband met zwangerschappen,maar dit toch niet hoor,dus probeer ik mij dan ook kalm te houden,en val in slaap in de zetel.
Als ik de volgende dag wakker word voel ik een inmense druk in mij omlaag komen,ik ga plassen en zie dat het bloed blijft aanhouden en de paniek kan niet meer bedoezeld worden,"dit is serieus",zei ik tegen mezelf,ik voel me onwel worden en besluit mij op de grond te leggen want straks val ik op de grond en heb ik nog andere schade.Na een twintig minuten ingedommeld te zijn geraakt sta ik recht en probeer ik mij aan te kleden want Toby moet naar school gebracht worden en Yves ligt nog te slapen in de zetel.
Met in momenten te stoppen en mij op het toilet te zetten geraak ik uiteindelijk klaar met mij te wassen en met Toby klaar te maken,en kunnen we vertrekken naar school.Onderweg krijg ik felle krampen die ik amper kan verdragen ,maar moet doorrijden of ik geraak nergens.Toby vraagt nog;"mama gaat het niet meer om te rijden";maar zelfs dat is niet meer goed genoeg,ik ben onrustig en een klein beetje bozer dan ik had willen zijn;De pijn is ondraaglijk...
Intussen geraak ik toch thuis en bel ik zo snel ik kan mijn gynaecologe op,ik kan er nog even niet naartoe want ze is nog niet aanwezig,maar de assistente van de balie vraagt mij om een halfuurtje later terug te bellen,en tegen dat ik het goed en wel besef,krijg ik telefoon terug met de mededeling dat ik direct naar het zieknhuis moet.
Eenmaal bij de gynaecologe ziet ze op de echo dat ik het vruchtje ben verloren,ik was 6 weken zwanger,maar helaas heeft de baby het niet overleeft in mijn buik....
|
