Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-01-2010
Van Kimmie
hallo meisjes, Ik weet het is al een hele tijd geleden dat ik hier nog kwam... Maar had het ontzettend druk op het werk samen met je mama... maar ik zag het soms niet zitten om op de pc in de cafe te zitten waar alle mensen dan naar je kijken wat ik aan het doen ben pffff. die nieuwsgierige mensen e maar Woensdag geleden was het mijn verjaardag en heb een laptop gekocht allez van mama cadeau gekregen sjiek e hehe en nu kan ik in alle rust in me bedje een beetje schrijven naar jullie... Jullie mama is terug zwanger. Ik hoop echt echt echt dat het nu wel in orde komt. En jullie hopen dat natuurlijk ook. kzou zo graag eens naar je mama gaan kijken met een babytje in haar armen die toch gezond en kan leven. dar ik het kan vastnemen en zeggen tegen je mama van proficiat met je zoontje of dochtertje... Tzou echt een droom zijn e niet alleen voor je mama maar ook natuurlijk voor mij............. Veel vriendinnen pff die heb ik toch niet ik heb er wel maar er is maar een waar je op kan rekenen alles kan aan vertellen. en toch ook veel steun van krijgt en dat is jullie mama.. wij vullen elkaar aan hoe zot het ook klinkt wij hebben veel plezier samen maar ook soms verdriet vooral als het om jullie gaat. Kwil zo graag jullie mama helpen maar ik kan dat niet. ik kan natuurlijk samen met jullie en mijn mamie en zusjes bidden en hopen dat alles nu wel in orde komt voor je mama... het zou zo leuk zijn e. Babyspulletjes kopen samen met je mama. En ze moet van mij rusten ze kan niet anders Kverlang naar het moment dat ze mij kan zeggen het komt goed en dan kan het mij niet schelen ze mag nie meer werken van mij. ze moet veel rusten dan. Maar ik kan er wel altijd op rekenen als ik haar nodig heb. jammer daj ze niet kan leren kennen tis echt een zotte een lieve een begripvolle al wat je maar kan opnoemen in positieve zin... ze is soms ook wel een beetje vrijgevig op gebied van werk dan e als collega's dagen vragen en al ze geeft dat ook altijd e jah maar dat is bren nu eenmaal e en de collega's op het werk e pfft soms e haha beetje stront e sorry Vandaag wast wel vermoeiend wi die inventaris pfft maar we zijn al zover e nooit gedacht nu alleen te hopen dat alles in orde is en geen herinventaris toen gaak kapot gaan e tis nu al zo lastig. je mama heeft mij geholpen met zo een mooie job en kben haar zo dankbaar om haar assistente te mogen zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ik meen het echt!!!!!!!!! maar soms zou ik daar graag die sleutels gooien en zeggen pft gasten doet allemaal zelf e ajt beter kan ofzo maarja.. ik wil da niet e want mijn job is mijn toekomst en ook wel iets waar ik voor leef. kben soms liever op mijn werk dan thuis. hoe raar het ook kan klinken nuja kzal jullie nu laten want kga slapen zi morgen terug vroeg dag
Ik ben jullie komen bezoeken op het kerkhof.. Op weg naar daar had ik het al verschrikkelijk moeilijk,en eens ik daar was was de realiteit nog harder dan ik verwacht had.. Ik liep moederziel alleen in de bijtende kou naar jullie strooiweide op.. Het was er koud en kil..en eenzaam en triestig Ik keek eerst naar alle kindjes die er begraven lagen,las al de briefjes die hun mama en papa hen geschreven had,en was toen triestig omdat ik geen briefje had meegebracht,maar al zou je dit niet vaak kunnen zeggen,mama heeft geen inspratie om wat te schrijven,ik kan in een opwelling van verdriet of in een laai van enthousiasme heel wat neerpennen,maar daar blokkeer ik.. Ik heb jullie 2 beertjes op jullie plaatsje neergelegd,het beertje die er voorheen lag voor jou ,Zoë was weg..ik weet niet waarheen,ik kan niet zeggen waarom.. maar het lag er niet meer.. Ik heb op mijn knieën voor jullie as gezeten,of toch tenminste waar ik vermoed dat het uitgestrooid lag,en ik heb er in de steentjes 2 putjes gegraven met mijn handen en jullie beertjes er diep in gestopt,zodat ze niet konden wegwaaien. Ik heb gehuild,gesnikt...wat is het toch hard te weten dat jullie lichaampje daar ligt. Dat ik niet eerder en meer ben gekomen,is een schuldgevoel waar mee ik kamp, maar het is daar zo verschrikkelijk eng en kil. Ik zag dat ik niet de enige was die zo een vreselijk verdriet moet meedragen er zijn nog zovele babytjes die nooit het levenslicht hebben gezien.. er zijn zovele mama's en papa's die hun baby niet hebben horen huilen.. Wat vind ik de wereld zo wreed! Ik heb op zijn minst mijnbest gedaan er naartoe te gaan,sinds lange tijd. En ik zal het beslist nog wel eens doen.. En ik ben trots op mezelf dat ik die stap heb gezet,om vandaag naar jullie toe te gaan en te smeken dat jullie een engel zouden zijn hierboven die mij een beetje geluk zouden kunnen geven,dat jullie mama zouden helpen het verdriet te dragen, en jullie in je hartje zouden weten dat mama zielsveel van jullie houd. Ik zal jullie nooit vergeten kusje , mama
... De laatste dagen weer last van emotionele buien.. Blijft maar geduren en ik krijg het niet van mij af. Wetende dat ik zwanger ben maakt het er gewoon niet beter op. Ik beleef alles telkens maar opnieuw,en het gaat van kwaad naar erger. Ik droom en lig wakker,ik denk en ik spreek over niks anders.. En ik word er zo zot van! Ik moet leren twee keer nadenken voor ik aan iets begin, want de gevolgen kunnen zo groots zijn,en ik sta er nooit bij stil. Nu en dan denk ik dat ik heel egoïstisch ben geweest, mijn relatie kan stuk gaan als wij dit nog eens meemaken, ikzelf kan het misschien straks niet meer verwerken als wij dit verdriet nog eens moeten meemaken. Wij zijn niet eens over het verdriet van nu en ik maak er al een nieuwe bij.. Maar ik heb die droom..een babyke..het is een must geworden! Ik verlang er naar..ik droom er elke dag van,dat het in mijn wiegje ligt dat ik het in bad kan stoppen,dat ik er zoveel liefde kan van krijgen. Dat ik s'nachts kan opstaan,en genieten van het flesje samen met hem of haar.. Het moet gewoon zalig zijn.. Ik herinner mij nog vaag wat het was,wat het mij deed toen broertje Toby er kwam.. Hij was zo een lieve schattige baby..Ik zie hem zo graag, maar het kleine babytje is eruit,en mijn klokje tikt verder.. Ik heb nog zo veel jaren om er eentje te krijgen,maar ik wil het graag nu. En jullie zijn de reden die mij de kracht geven om verder te doen. Ik heb jullie gezien,gevoeld en ik kon jullie ruiken, ik heb de smaak te pakken van een klein boeleke,en ik kan die drang niet meer opzij duwen.. Ik kan niet beloven dat als het misgaat,ik het nu zal opgeven, maar..als het nu weer misgaat..dan denk ik ..dat ik zal stoppen. Want wat je diep treft,doet voor altijd pijn.. En ik kan het niet meer. Ik zal denk ik ,genoeg bewezen hebben dat ik ervoor gevochten heb, dat ik het werkelijk wou,en dat mijn verlangens oprecht waren. Het zou dan gwoon niet meer in mijn toekomst liggen om het kleine geluk in mijn gezinnetje te mogen verwelkomen. Broertje Toby wil kost wat kost een broertje,en ik wou dat hij begreep dat wij dat niet zomaar kunnen geven,dat er veel aan vast hangt om hem dat te geven,en graag hoor..heel graag,kon het maar zo simpel zijn.. Elke keer als ik naar jullie foto's kijk,ben ik zo hard getroffen, alsof ik het pas begrijp wat er gebeurd is,alsof ik er helemaal nog niet over ben. Het zijn zo een bange dromen..maar jullie zijn er om mama te helpen om mama doorheen de tijd te helpen,en de bange resultaten afwachten zullen een hel zijn..ik weet waar ik voor sta,en ben er echt bewust van wat ik kan verliezen Ik zoek mij zot achter tekens waardoor het mij kan tonen dat alles goed komt,ik zoek op de computer redenen die zou kunnen aantonen waardoor het kan fout lopen,of goed komen,niks vind je over alles wat ik heb meegemaakt,het is zo zeldzaam dat je er nergens informatie over vind,slechts nu en dan vind je iets,en dan is het totaal anders! Soms word ik paranoya,en denk ik dat de testen niet juist zijn gegaan, of dat er altijd iets zal te zien zijn aan de dna van de babytjes in mijn buik het is zelfs zo danig ver gekomen dat ik denk dat er met Toby ook iets mis is gegaan,maar dat hij er toch is gekomen,omdat de dokter van toen al oud was,en misschien iets over het hoofd zag, en dan denk ik,zie je wel,hij is er toch ook! Paranoya is dat wel he?! En ik besef nochtans heel goed,dat alles wat ik hier en nu schrijf,allemaal dikke bullshit is,Toby is zo gezond als wat,maar waarom jullie niet? Ze zeggen dan tegen mij;Bren,het loopt niet altijd mis wi, maar tspijt hen dan als ze horen dat het al twee keer fataal is geworden. Ik begrijp het gewoon niet.. En ik zal het verzeker nooit echt goe begrijpen Had het nu cmv virus geweest,of een kinderziekte die ik had opgelopen of weet ik veel wat,maar neen,uitgerekend bij mij een moeilijke eenzame diagnose,die niet eens in boekjes staat beschreven, die niet eens op te lossen is,en die in de verste verte bijna nog nooit is voorgekomen,eentje die eigenlijk bijna niet voorkomt in familie gebeurtenissen dan nog.. Wij zijn aanzien als broer en zus,papa en mama.. en als die vent daar van op de tv met zijn dochter in zijn kelder zeven kinderen maakt,of weet ik veel hoeveel,dan nog zijn ze allemaal goed en gezond,en ik die totaal geen familie ben met papa, ja ik moet dat tegen komen,onverklaarbaar hoor! Je zou er voor minder kwaad en teleurgesteld door worden. Ik kan in gans mijn leven nooit meer zeggen dat er een kindje komt, ik kan nooit meer genieten van een mooie zwangerschap,al zei ik altijd al dat zwanger zijn niet leuk was voor mij omdat er teveel kwaaltjes waren waarvan ik erg afzag..ik wil nog elke dag mijn hart en ziel uitkotsen,ik wil nog afzien bij de bevalling,ik wil alles doen, als diegene die mijn lot beslist mij zou geven wat ik wil.. Ik heb niks te willen,en ik kan niks in de plaats ervoor geven, maar zou het echt doen als ik de mogelijkheid had.. En als ik alles kon in mijn leven,dan haalde ik elk van jullie direct terug. Ik hoefde niemand anders dan jullie..jullie zijn voor altijd van mij Ik ben nooit ziek geweest,was nooit depressief,was altijd 'gelukkig' deed alles wat ze mij vroegen,hield van iedereen en alles en zag mijn leven zo rooskleurig in,huisje tuintje kinderen enzoverder.. Niks lijkt ons gegund te zijn,niets gewoon.. Ik hoop maar dat die testen er vlug zijn,is nu nog een 5 tal weken, en ik hoop dat ze vlug voorbij gaan,en liefst zonder al die pijn, nadien 8 dagen tussen leven en dood leven,en dan eindelijk die verlossing van mijn schouders,goed of slecht..het blijft een verlossing ik smeek..een goede test met positieve uitslag, dat is alles waar ik nu op hoop en naar toe leef Kon ik het nu maar weten.. 8februari de eerste echo,als die ook al maar goed verloopt
Ik zal jullie nu moeten laten kindjes,ik heb nog zoveel te doen en over na te denken, als jullie maar niet vergeten dat ik er voor jullie ben elke dag aan jullie denk,en dat de kaarsjes er alle twee branden voor jullie. Ik mis jullie ondanks alle verdriet en pijn zitten jullie in mijn hartje,en vergeef mama dat ze nu even een dipje had xxx
Hallo lieve meisjes van mij.. Hier ben ik dan weer...Hier mag en kan ik tenminste zagen en brullen over het feit dat ik zo bang ben nu... Ik had vandaag een gesprek via de telefoon met mijn regiomanager.. Mijn bazinneke dus.. Ze vroeg hoe het nu met mij ging,en toen ik antwoorde dat het met ups en downs gaat,zei ze dat ze het begrijpt net nu de feestdagen achter de rug zijn.. Ook zei ze dat ik beter nu een beetje rust neem voor mijn lichaam en zo.. Oeps,te laat!Ik ben alweer zwanger! Maar dat heb ik dan maar verzwegen,want ik wil niet dat ze zich nu al zorgen zal maken om mij. Ik denk dat ik het voor haar zal verzwijgen tot de testen voorbij zijn. Ik kan dan bij eventuele negatieve uitslag nog altijd zeggen dat het zo was. Ik heb nu vele uurtjes gewerkt zodat ik heel wat overuurtjes heb en dan kan ik indien nodig twee weekjes verlof ter compensatie opnemen voor maart als de testen er zijn en een eventuele bevalling. Ja hoor,mama moet daar allemaal mee rekening houden,en zodus heb ik gans de maand december alle zondagen open gedaan en ze ook effectief gewerkt,zo kwam ik sneller aan mijn overuren. En kon ik ze met voorbedachte rade opsparen tot ik ze nodig had. Dan moet ik al mijn verlof niet opnemen voor dit. Want broertje Toby heeft ook nog veel vakantie en ik moet ook een beetje aan hem denken he?! Ik voel mij al behoorlijk zwanger,wel veel pijn in mijn rug,kan natuurlijk zijn dat mijn baarmoeder alweer heel wat gegroeid is,of de baby daar ergens rond mijn rug ligt dat ik het zo fel voel. Ik heb ook last van serieus wat krampen,mijn buik doet echt massa's veel pijn. Als ik een ganse dag gewerkt heb voel ik de ganse avond krampen. Vind het nu wat te vroeg om te stoppen met werken,want ik houd nog altijd in mijn achterhoofd dat het kan fout lopen,en dan twee maanden thuis zitten voor niks,zou zonde zijn om mijn collega's en winkel in de steek te laten. Wat ik misschien wel zou doen is,als alles in orde komt een beetje meer rust te nemen,maar dat zien we dan nog wel als het zover is. Nu is het alleen afwachten,en genoegen nemen met de prille zwangerschapskwaaltjes. Ik ben enigzins blij dat ik die kwaaltjes heb,want dat betekend meestal dat het goed zit, of tenminste dat er leven in mij zit Anderzijds zal het daar niet aan liggen Ik heb ook weer van die dromen,deze nacht een goeie droom gehad, ik droomde dat ik telefoon kreeg van de gyneacologe en dat de testen positief waren Goh...je kan niet geloven hoe blij ik zou zijn,voor die ene keer geen teleurstelling.. Wat zou ik' gelukkig 'zijn,wat moet het leuk zijn dat ik dan naar de babywinkel kan gaan en mij helemaal gaan uitleven... Wat verlang ik naar die tijd.. Wie weet...of misschien...misschien moet ik het weer afgeven.. Wat dan?weeral opnieuw beginnen?Moet ik dan weeral die ganse dag en of nacht gaan afzien voor niks?met lege handen thuiskomen? Moet ik dan weer die tegenslag verwerken en de sterren op huilen? Wil dan niemand hierboven mij dat geluk nog gunnen?Wat is dat toch met mijn leven? En ja..met al de vragen reis ik de dagen af..denk ik weer aan niks anders meer.. Zie ik elke bevalling voor mij die ik al heb meegemaakt.. En soms denk ik...Had ik jou maar laten komen Zoë,een klein beetje later en je had misschien overleefd,hoe erg het ook had geweest,ik had je kunnen leren kennen, ik had je horen huilen,en daar..heb ik nog steeds zoveel pijn van. Ik weet dat iedereen zegt dat het beter zo is..Maar beter iets dan niets zeg ik altijd. En ja..later had ik je dan wel moeten afgeven,je zou sterven,maar dan nog.. Ik mis je zo verschrikkelijk kleine meid. Je was zo sterk in mijn buikje,je kende mij al,en ik jouw. Ik kon precies met je praten,alsof je alles aan mij begreep en mij volgde in alles wat ik deed. Ik vergeet mijn leven lang niet wat ik die laatste uren met jou heb doorgemaekt, wat jij mij hebt gegeven in die paar uurtjes voor het afscheid. Ik huil als ik eraan denk,en ik ben blij dat ik nog heel veel huil, dat is een teken kindje,een teken dat ik van je hou,en dat ik je mis. En dat het mij nog steeds heel wat verdriet aan doet. Ik kan niet elke dag nog boeken gan schrijven over wat ik voel,en ik kan ook soms niet meer uitdrukken wat ik denk,maar het is er nog,en heel veel zelfs.. Elke avond kijk ik naar de sterren,en dan zie ik jullie;; Ja Amy,ook aan jou denk ik kindje,ocharme zo klein en teer dat jij was, bijna onmogelijk dat jij een echte baby aan het worden was.. Verdikke toch,waar heb ik dat aan verdiend zeg?! In ieder geval ga ik tegenwoordig door het leven zonder beloftes en zeker met geen kwade gedachten. Ik vloek niet en ik vervloek niet! Zo kan het mij in ieder geval niet meer terug pakken op wat ik zou hebben misdaan. Ook probeer ik een klein beetje meer gelovig te worden,ik bid en ik bid dat is alles wat ik op dit moment kan doen. En ja ik heb voor jullie allebei gebeden,maar het hielp niet,en het wou mij niet helpen ook! Maar deze keer geef ik alles op alles! Ik wil en ik moet deze baby hebben,jongen of meisje maakt niet uit, zolang ik het nu maar niet weer moet verliezen. Want het doet o zo vele pijn,en het blijft maar knagen... De wonde is nog steeds open hoor meisjes.. Dikke kus en knuf je mama
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Ik leef nu elke dag met heel veel angst ik herbeleef alles weer opnieuw. Vele mensen zijn niet meer enthousiast over het babytje in mijn buikje, en dat maakt het niet meer zo aangenaam voor ons. Iedereen denkt nu ineens heel wat negatiever dan voorheen,en nochtans is de diagnose nog altijd hetzelfde gebleven als toen Het is niet beter of slechter,het is gewoon een herhalingskans met 1 op de 4.. Dat wil zeggen dat mama en papa wel 75 procent kans hebben dat het deze keer wel kan lukken hé,in ieder geval heb ik goede moed,al verlies ik die natuurlijk wel eens,en denk ik soms ook dat het weer zal mislukken. Maar een derde keer? Ik zeg natuurlijk nooit,nooit! Ik heb goede hoop en positieve krachten,ik duim elke avond in mijn bedje ik durf zelfs bidden naar God toe ,dat hij mij deze keer geen verdriet aan doet. Dat ik de testen door kan staan zoals de vorige keer. Al mogen ze de pijn er deze keer bij weglaten. Ik weet nu wat er komt,ik weet hoeveel pijn het zal doen,en eerlijk gezegd dat zie ik helemaal niet meer zitten,het is het ergste van mijn hele zwangerschap, na de bevalling natuurlijk. Alhoewel een bevalling iets natuurlijks is,iets dat ieder mens moet doen om zijn kindje ter wereld te zetten,ook al verliezen wij het telkens weer..Toch vind ik de testen het ergste naar de pijn toe dan wel. Dat is fysieke pijn,de emotionele pijn is voor niemand te dragen. Nu nog vertellen wij aan mensen dat het voor ons ondraaglijk is,en dat wij niet eens kunnen zeggen dat 2009 een goed jaar was,vrijdagavond was er iemand die zei dat wij al bij al toch het jaar 2009 in ons hart zullen dragen ,maar dat kunnen wij helemaal niet zeggen. 2009 was een rotjaar met veel te veel ups en downs,wij hebben dat jaar afgesloten en wij wilden niet eens dat het voorbij ging. Het jaar dat jullie geboren zijn,lijkt ineens zo ver weg achter ons. Iedereen leeft nu in een ander jaar,iedereen is jullie vergeten,alleen wij en jullie blijven achter met die grootse leegte. Elke dag moet ik jullie missen,zie ik jullie voor mij,hoor ik de gyneacologe nog bellen en zeggen dat het deze keer weer niet goed is met de baby... Alweer die grote teleurstelling meemaken,alweer die hoop die zo snel ineen valt.. Ongelooflijk dat het ons twee keer heeft kunnen treffen. Twee keer in een korte tijd... En nu..wat zal het nu brengen? En hoe gaan wij hier tegenover staan? Ik durf niet eens zeggen dat er in september een kindje komt. Ik durf niet eens kijken naar de babyspulletjes.. Ik heb niet eens een naam vor beide geslachten als het er op aan komt dat het toch weer slacht is.. Ik heb een naam nodig tegen maart...Dat het kindje die er dan zou kunnen zijn ook een naam krijgt zoals jullie... En ik vind geen meer..Mijn rijtje was op na Amy.. Ik kan zelfs niet zoeken naar namen,want stiekem hoop ik dat ik pas een naam nodig heb die ik pas in september hoef te zeggen.. Maar ook dat is iets waar ik niet kan van meespreken.. Alles zal op hoop en zegen zijn.. En ik hoop.. En ik weet..dat jullie hierboven goede engeltjes zijn,en dat jullie mama heel graag gelukkig zouden zien... Want elke dag weer mis ik jullie,en ontbreekt er in mijn hart en ziel twee deeltjes in mijn leven,die mij verschrikkelijk veel pijn hebben aangedaan. Als je dat maar weet dikke kus en knuf,je mama
Na een trotse dag gisteren,viel ik deze morgen bij het opstaan al direct in een donker gat! Ik had zo een bangelijk gevoel,ik dacht bij mezelf,Bren;wat heb je nu weer gedaan,denk jij niet na? Maar even later ben ik dan zo blij dat er weer iets leeft binnen in mij,dat ik al die angsten zou durven opzij duwen,en toch heel even zou willen genieten van het kindje in mijn buikje. Ik durf mij natuurlijk nooit meer uitspreken,maar volgens mij komt dit wel goed. Enigzins zou ik zelfs durven zeggen dat het moet! Ik heb nu al zoveel afgezien,zou mijn lot nu niet voor die ene keer dat babytje willen geven aan ons. Het is van mij,en ik wil het zo graag houden. Toen ik deze morgen naar het werk reed,zette ik mijn radio op,en er speelde een liedje, het deed mij stil staan bij alles wat ik heb meegemaakt,het deed mij bijna huilen, ik kreeg waterige ogen,maar liet mij niet doen,ik wil sterk zijn,sterk blijven,sterk worden. En natuurlijk denkt iedereen dat ik een sterke vrouw ben,maar wat kon ik nog meer doen dan ik gedaan heb. Ik heb op 7 maanden tijd twee kindjes naar het kerkhof laten brengen,ik heb mijn eigen vlees en bloed een plaatsje gegeven op de weide in de groenestraat,ik heb mezelf zie ups en downs krijgen wat kan een mens nog meer doen versterken? Er zijn er natuurlijk heel veel die zich zouden laten hangen,en niets meer zouden terecht brengen van hun leven,maar dat is een keuze die jij zelf in de handen hebt,en ik had ook een keuze; mijn gezin in de steek laten,of vechten tegen het kwade. En ik heb zo hard gevochten,maar wees gerust dat mama nog altijd een zwak hartje heeft, en nog steeds niet dezelde Bren is,als tevoren. Ik heb een duw gekregen die nooit meer zal herstellen,maar wel kan genezen, op een of andere manier zal alles met de tijd slijten. En zullen de wonden helen. Mijn inzet nu is hoger dan de vorige zwangerschap. Ik was heel pessimistich over die zwangerschap,voelde dat het niet juist ging zitten, maar bleef hopen op goed nieuws. Nu daarentegen voelt het beter aan,maar of het daarom goed zal lopen zal een andere vraag zijn. Ik probeer op dit moment te genieten,en hopelijk zijn de kwaaltjes voor na het 'goede' nieuws, zodat ik voor heel even,een paar prachtige weken kan krijgen met mijn babytje. Het is er...en ik hou er nu al van. Ik heb zelfs geen voorkeur meer van geslacht,het maakt mij allemaal niet meer uit, zolang het maar gezond is! Je hoopt als mama altijd stiekem naar een dochtertje,maar nu..neen hoor, geef mij maar dat gezond jongentje,en ik zal er even gelukkig mee zijn als met mijn dochtertjes. Ik ben zo gelukkig terug zwanger te zijn dat ik het van de daken zou willen schreeuwen. Maar ik moet mijn geluk heel wat verbergen om andere mensen niet te willen kwetsen. Ik zal het toch dit weekend aan mijn opa en oma vertellen,want ik denk dat zij graag op de hoogte zouden zijn van wat komen kan .. Ook de testen liggen alweer in onze vooruitzichten,en dat kan niet in het geheim worden gedaan. Bovendien is broertje Toby op de hoogte van de baby in mijn buikje, en hij praat nu en dan al eens zijn mondje voorbij. Weliswaar praat Toby nog heel vel over jou kleine Zoë,hij kent jou het best van allemaal. Hij heeft op school een theelichtje gemaakt in een glaasje,en toen hij vanavond thuis kwam zei hij tegen papa dat het voor bij Zoë'tje was... Je blijft verder leven in dat manneke zijn gedachten,en dat vind ik zo prachtig aan hem. Hij mist zijn zusjes in zijn leven,hij mist iets,die hij helemaal niet kent,enkel van foto, enkel van dingen die wij zeggen over jouw. Maar ik blijf praten over jullie alle twee,zodat hij jullie nooit of te nimmer vergeet. Dat is het enige wat ik voor jullie kan doen
Ik geef wel toe dat de laatste weken nogal raar zijn voorbij gegaan.. Ik begreep niet echt wat ik moest doen,moest denken,ik verloor ergens mijn hoop. Ik had geen zin meer om te schrijven,het hielp mij zo plots niet meer vooruit. Alsof iedereen en alles ons vergeten was........... Maar dat is het niet.. Ik weet dat voor velen de sensatie verloren was in mijn gesprekken,maar het kon niet altijd slecht gaan in mijn schrijven,ik wou het trouwens ook niet meer gaan schrijven.. Het hielp mij gewoon helemaal niet! Ik heb op het werk heel veel steun gehad aan al mijn collega's die mij begrepen en hielpen toen het even niet meer ging. Heb vorige zaterdag nog mijn dipje gehad,en zelfs Kimmie huilde mee... Het verhaal vertellen over jullie komen en gaan treft mij en anderen nog altijd zo diep. Enkel diegene die samen met mij werken kunnen getuigen dat ik nog altijd verdrietig ben. Buitenstaanders denken vaak dat ik alweer mijn weg heb gevonden.. Maar ik kan niet altijd huilen en snikken als ik iemand zie. Trouwens,je komt het gewend om zo te leven... In ieder geval,ik heb echt waar...een serieus klapje gekregen... Ik mis jullie zo verdomd veel!
Hallo Zoë en Amy... Hier ben ik dan weer.. Ondertussen heb ik nieuws voor jullie... Of het goed nieuws is of slecht nieuws,dat kunnen jullie uitmaken voor jullie zelf Iedereen zal er anders op reageren,maar...mama is opnieuw zwanger Ik ben heel erg blij,en tergelijkertijd heel erg bang. Zoals gewoonlijk kan ik maar zeggen dat het met gemengde gevoelens is en dat ik weeral niet mag gaan hechten aan deze zwangerschap,maar dat ik wel zal proberen postief te zijn. De laatste keer was ik helemaal niet positief,had ook nauwelijks naar de echo willen kijken,maar nu..zal ik toch met goeie moed verder doen. Ik ben zoals vorige keer weer direct zwanger en dat is ook niet altijd zo positief. Ik zou heel graag een beetje langer moeten proberen en dat het blijft duren dan nu.. Maar wij hebben niet ervoor gedaan,het kwam spontaan. Alle andere keren was het echt ervoor gaan,dit keer waren we zelfs niet intiem met de eisprong,en toch is het zo! Moet ik nu blij of triest zijn,dat zal het de komende weken wel voor ons uitmaken. Ik ga ervan uit dat wij 1 op de 4 kansen slecht bevallen,en 3 op de 4 dat wij goed 'varen' en van die drie op de vier,kan en zal het nu misschien eens goed zijn. Een nieuw jaar een nieuw begin en hopelijk een wolkje van een baby! Enigzins ben ik weer een beetje opgelucht,ik kan weer mee doen in de babyboom. Het viel behoorlijk zwaar iedereen rond mij zwanger te zien,al die geboorte kaartjes in mijn bus,en ik ..ik kon helemaal niet meer mee doen in die rage.. Niet dat het om een ander gaat dat ik wou zwanger zijn,maar het stak ergens wel in mijn gemoedstoestand. Jullie zijn de eerste die het mogen weten,papa weet het zelfs nog niet.. En ik ben heel benieuwd naar zijn reactie..het zal niet zo positief zijn gezien de situatie maar hij wist natuurlijk wel dat het kon,dat de mogelijkheid er was, en wij wilden allebei wel dat er nog een kinneke kwam,ondanks de negatieve uitslag! Ik vermoed ook dat onze families helemaal niet en niet meer op deze site komen, dus weet ik dat slechts een paar van de bloglezertjes dit nieuws zullen weten en dat ook zij het niet aan familie zouden vertellen. Want zoals ik mij heb voorgenomen zal ik het opa en oma pas vertellen als er goed nieuws uit de bus komt,des te minder het verdriet bij een negatieve test. Anderzijds ga ik het wel vertellen aan tante Anja,omdat ik weet dat zij heel graag en is misschien het juiste woord niet dat heel graag,maar moest het negatief zijn zou zij heel graag bij ons in het moederhuis er bij zijn om het verdriet te helpen dragen. Alweer moet ik over een paar weken naar Brugge om de testen te laten doen en te zien of deze baby van ons lot de kans krijgt om in september geboren te worden. Op hoop van zegen he meisjes?! Ik hoop in ieder geval dat jullie mee hopen voor mama en papa,en dat wij dit niet weer hoeven te verliezen,en afscheid moeten nemen van ons kindje, het zou mij echt een heeeeeeeeeeeel groot plezier doen,en heel wat verdriet besparen. Zal 2010 mij dit gunnen? I hope so
wat jullie betreft..voor eeuwig in mijn hartje, in het hartje van ons allemaal en weet dat als ik niet schrijf..mijn verdriet er nog steeds is,want zoals ik deze morgen al zei..ik heb al elke dag heel hard gehuild om jullie twee en het verdriet blijft er maar zitten,zelfs nog slechter dan een paar weken geleden. Ik zeg het gewoon niet altijd meer..ik kan niet altijd zagen en zeuren over dit
maar toch..Ik mis jullie en zie jullie nog elke dag voor mijn ogen. kusje en knuf ,je mama
Hallo lieve meisjes, Ik heb een weekje lang niet kunnen schrijven,ik ben een beetje ziekjes geweest had s'avonds de kracht en de tijd niet om te schrijven,was zo moe... Heb ook een rotweekje achter de rug.. Heb een ganse week gehuild..mijn emoties kregen weer de bovenhand. Ik weet niet hoe het komt,maar opeens was het daar en ik kreeg het ook niet meer weg. Begrijp nog steeds niet dat jullie er niet meer zijn,en ik denk soms dat ik droom. Ik knijp dan eens in mijn arm,en nog beleef ik die zelfde nachtmerrie. Ik voel ook dat ik emotioneel niet sterk meer sta. Ik hoef niet veel dobber tegen te komen of ik ween al. Ik voel ook dat ik zo sterk niet meer ben,dat ik vroeger tegen heel wat meer kon dan nu. Waarom het mij nu treft weet ik niet,het is nu al zo een tijd geleden van de eerste bevalling,en sinds november van de tweede bevalling.. En nu net na nieuwjaar krijg ik het zwaar?!! Ik begrijp er niets van. Nu en dan denk ik dat ik toch in een depressie zit..en dan weer niet. Het gaat op en af ,maar de laatste dag meer af dan op! Ik hoop in ieder geval dat alles weer een beetje op zijn plooi mag komen en dat ik mij vanaf nu weer een beetje beter kan en mag voelen. Het verdriet heeft misschien in het begin een beetje opzij geschoven geweest omdat ik zo heel snel weer zwanger was en wou zijn.. ik zal jullie straks nog eens schrijven,ik moet nu met broertje naar school
Ik weet niet altijd meer wat ik moet schrijven,en waarschijnlijk is dat omdat mijn verwerkingsproces een klein beetje vordering maakt en aan het herstellen is. Niettemin denk ik nog elke dag aan jullie tweetjes. Vandaag heb ik al jullie spulletjes ingepakt en veilig opgeborgen in een mooie doos op zolder. Ik heb jullie albums en beertjes en dekentjes een kusje gegeven en daarna afscheid genomen. Daar gaat mijn alles..daar is mijn leven.. Ik heb heel wat gehuild toen ik alles wegstak,het doet mij verschrikkelijk veel pijn, en even wou ik ze terug van de zolder halen,maar..ik moet jullie loslaten. Ik heb tegen jullie gepraat daarnet..waarom jullie van mij weg zijn gegaan,waarom jullie niet bij mij konden zijn.. waarom..waarom is de vraag die ik mijzelf altijd zal stellen..Ik heb mij op de grond van mijn kamer neergeploft,heb alles bekeken,jullie foto's,jullie kaartjes, jullie dekentjes dicht tegen mij aangedrukt,even dacht ik jullie te ruiken.. Ik besefte vandaag pas..dat jullie nooit meer zullen terug keren. Het deed zo zeer,ik huilde,de tranen rolden zo vloeiend over mijn wangen, het stopte gewoon niet! Ik voelde mij zo verlaten daarnet,moest ophouden met huilen,kan niet altijd zo in de put blijven zitten.. het verdriet verwerken gaat zo traag..het is zo pijnlijk..het is zo..raar eigenlijk. Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks moeten meemaken,en ik weet nu zelfs nog steeds niet hoe mijn leven er de komende jaren zal uitzien. Nog steeds kan ik niet zeggen dat alles goed gaat en dat ik gelukkig ben,ondanks al de mensen die mij helpen en steunen,ik kan het nog steeds niet aanvaarden. Ik bewonder ergens mijzelf wel dat ik al een lange weg heb afgelegd en alles heb kunnen schrijven wat op mijn hartje lag. Dat ik heb kunnen rouwen op mij manier,al was en is dat nog steeds heel moeilijk. Jullie zijn nu in een andere wereld en waarschijnlijk zijn jullie voor al de mensen rondom ons wel vergeten,maar voor ons..voor mij waren jullie onze dochtertjes jullie lagen in mijn armen,en ik heb jullie kunnen voelen en aanraken, die gedachte ,die herinnering nemen ze mij nooit meer af. Als ik over jullie praat dan komen de gevoelens en de pijn weer boven, en ik spreek zo graag over jullie,maar dan pas besef ik ,dat ik nog steeds de pijn meedraag die ik heb,de pijn die mijn leven serieus heeft veranderd. De pijn die mijn leven kapot heeft gemaakt. Of ik ooit nog zal gelukkig zijn is een vraag die ik mijzelf elke dag stel. En misschien net daarom ben ik niet gelukkig,omdat ik te veel stil sta bij het verleden, te veel nadenk over mijn toekomst,te veel afgezien heb van jullie heengaan. En dan is het ook nog een feit dat helemaal niemand kan begrijpen wat wij voelen wat ik voel als mama,dat de kamer nog steeds leeg is,en ik niet eens verder doe voor een andere baby.. Ik ben zo bang dat ik alles opnieuw zal meemaken,dat ik het niet meer zal overleven, maar naast de schrik en de pijn,verlang ik zo intens naar dat warme goedruikende babytje die in mijn armen zou kunnen liggen,en die mij mijn verdriet kan stelpen, en mijn geluk kan bevorderen. Maar wat als het weer gebeurd?Wie zal er dan zijn om ons te helpen? Ik besef ook dat niemand na het verlies van Amy er aan dacht dat wij nog zo in de put zaten,iedereen bekijkt jou als een vruchtje,maar dat was je niet ... jullie waren mijn kindjes,mijn babytjes ik mis jullie
Hallo lieve Zoë en Amy, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt. Gelukkig nieuwjaar kindjes van mij... Wij hebben oudejaar in familiekring doorgebracht en het was eigenlijk redelijk kalm. Papa had echt geen zin om naar het nieuwe jaar over te gaan, omdat dit jaar is niet meer het jaar is van jullie geboorte. Over zes maanden is het alweer de verjaardag van jouw Zoë ! Zo vlug gaat de tijd wel. Ik heb niet zo veel aan oudejaarsavond gehad,ik had pijn in mijn maag, en kon niets eten,toch bijna niets. Ook het humeur van papa was alles behalve!! Ik heb het er dan maar bijgenomen,en ondanks alles die avond er het beste van gemaakt. Ik had er ook helemaal geen zin in hoor,maar we konden niet anders. Ik die normaal elk jaar weer uitkeek naar dat feest! Was nu helemaal niet meer hetzelfde als voorheen. Toch wil ik jullie zeggen dat ik gans de avond aan jullie gedacht heb, en dat ik wou dat de tijd even stil kon blijven staan bij '2009' maar alles gaat zo vlug voorbij,en je hebt geen tijd om te blijven trappelen. Ik heb geen nieuwjaarsbeloftes gemaakt,want zoals ik voordien al zei; ik kom ze toch niet na! Wel hoop ik dat dit jaar mij meer vreugde dan verdriet zal brengen. In alles wat wij doen!
Maar weet je,ik heb jullie aan mijn zijde,dicht bij mijn hart hangt jouw kettingetje Zoë,en jou ringetje Amy draag ik aan mijn ringvinger.. Jullie zijn altijd bij mij.. Ik draag jullie in mijn hartje en koester de mooie herinneringen die ik aan jullie heb. Jullie mooie tere lichaampje die nog zo fel in mijn gedachten zit. Vandaag toonde ik nog je foto aan mensen in de winkel,Zoë..en ze zeiden allemaal dat je een mooie volmaakte baby was.. Helaas had ik de foto van jou,Amy'tje niet bij..ik zou het ook niet graag tonen. Maar was zo trots om over jullie te vertellen,ook al zijn jullie er niet meer, ik ben een trotse mama van twee mooie dochtertjes. En met deze gedachte ga ik voortaan door het leven,dit houd mij recht! Het verdriet mag voortaan een plaatsje krijgen,al huilen wij nog vaak voor jullie, het heeft een plaats gekregen,wat ik nooit gedacht had. Ik huil in mijn bedje..ik huil bij mensen die ik nooit of vaak zie, maar bij de mensen die ik heel goed ken,en heel veel zie,kan ik al eens lachen, en kan ik wel eens uithuilen,maar het voelt nu al beter aan. 6maanden na de ene geboorte en een maand en een half na de andere geboorte heb ik het eindeloze pad bewandeld van verdriet,pijn en wanhoop.. zag het even niet meer zitten,maar ga met goeie moed terug het pad bewandelen die ik ooit al bewandeld heb,en aub mijn lot,geef mij wat ik wil
xxx ik mis jullie elke dag! en ik hou van jullie mama
Hallo lieve meisjes.. Vandaag een dipdagje... Papa en mama zijn samen naar het shopping in Kuurne geweest om kadokes voor oma opa,meme en pepe... Bij het terugkomen moesten we broertje Toby ophalen bij tante Heidy.. Papa een flesje wijn gekraakt,helemaal alleen,en dan komen de emoties boven. Hij vertelde al wenend dat hij jullie allebei mist,dat hoe klein jullie ook waren, zijn verdriet zo heel groot is,en dat hij mama soms kwetst met zijn woorden. Dat hij er eigenlijk helemaal niks kan aan doen. Dat hij zo graag aan de buitenwereld wil tonen dat hij wel een hart heeft, en dat hoe stoer en sterk hij er wel uitziet,hij zeer zeker verdriet heeft. Hij heeft zoveel pijn die hij niet kan uiten,en nu de feestdagen bezig zijn, is alles voor ons dubbel zo moeilijk. En nu drinkt hij weleens een glaasje meer,en dan komen de ware gevoelens boven. Tante Heidy heeft alles mogen zien wat papa in zijn binnenste voelt. Ook ik had er veel deugd van,ik heb gehuild..Voelde mij precies zoals hij zich voelt. Opgesloten in ons eigen verdriet,niet naar buiten kunnen komen met ons verdriet want voor zoveel mensen en eigenlijk alle mensen is alles al lang voorbij,en zij kunnen met een gerust hartje gaan slapen. Wij liggen nog elke avond wakker,al beseffen wij dat niet van elkaar. Wij proberen ons verdriet te verbergen voor elkaar. Papa heeft soms van die dagen dat hij mama kwetst,en hij wil dat niet,ik weet dat, op dat moment misschien niet,maar nadien weet ik dat zijn spijt oprecht is. Als je blokkeert met je gevoelens ben je zo,je uit alles zoals het komt,en van papa is dat woede. Hij is kwaad op de wereld,omdat ongeluk hem treft. Van jou kleine Zoë dacht hij dat we even geen chance hadden,om het op zijn west ik vlaams te zeggen, maar van jouw Amy,wisten we dat het geen toeval meer was,het is ongeluk hebben in het leven. En iedereen zegt wel;je hebt nog een zoon,wij nemen daar geen genoegen mee! Daar stopt het voor ons niet,en al zeker voor mij als mama niet. Wat ik dit jaar kwijt ben,kan niemand meer herstellen,dat kan geen geld,geen baby,niemand. Wij moeten het nieuwe jaar inzetten,en wel heel ongelukkig,wij moeten een strijd aangaan, die niemand van onze omgeving kent,niemand kan ons begrijpen,en zeker niet als je het zelf niet hebt meegemaakt. Het is zoals papa zegt;voor de mensen die weten wat wij hebben meegemaakt,wij wensen het niemand toe, maar probeer eens in te beelden hoe het voor ons moet zijn..., Zouden jullie nog kunnen lachen,drinken,feesten en plezier maken? En begrijp je dat wij als wij eens een goede dag hebben,dat wij ons daar schuldig over voelen, dat wij onze pijn verbergen omdat wij met andere mensen hun woorden en begrip ons verdriet niet kunnen verhelpen,nooit zal niemand ons helpen. Wat gebeurd is ,is onomkeerbaar,het is nu eenmaal zo.. En ..wij moeten een manier vinden om met dat te kunnen omgaan. Wij alleen hebben jouw Amy kunnen zien,kunnen voelen en kunnen ruiken... Jouw Zoë hebben we gedeeld met anderen... Er was gewoon geen tijd ... Hebben alles in zeven haasten moeten doen.. En nu staan wij hier in de kou.. Wij als papa en mama weten ons geen raad met ons verdriet.. Jullie hebben een deeltje van ons leven en geluk weggenomen met jullie heengaan.. En waarom? Waarom lukte het gewoon niet! Ik heb deze avond al weer heel wat tranen achter de rug,en er komen er vast en zeker nog heel veel, ik hoop op geluk in 2010. Ik mis jullie,en papa ook... Hij houd van jullie,mist jullie en zal jullie nooit vergeten,papa is op onze site geweest, en de laatste tijd wel meerdere keren.. Ik hoop dat jullie hem kunnen helpen als het nodig is.. Papa is nu even aan het crashen,mama heeft hem nu wel nodig,want straks gaan we terug de duisternis in met een nieuwe zwangerschap aan te gaan.. Hopend dat het lot ons wat gunt.. Ik hou van jullie, als jullie dat maar weten,van allebei! xxx
Hallo lieve meisjes, Vandaag alweer gaan werken,is niet anders de laatste weken. Maar zo gaat de tijd snel,en heel wat beter voorbij dan het anders zou zijn. Ik had het vandaag over jullie,eigenlijk was ik nu nog altijd in zwangerschapsverlof geweest,en moest ik volgende week pas weer starten. Dan ging ik de solden niet meer meemaken,alé t'is te zeggen,ik zou ze niet moeten afprijzen,en de drukke dagen zouden al heel wat voorbij zijn geweest. Ben anderzijds wel blij voor mijn collega's en vooral voor Kimmie dat ik er wel ben. Misschien hadden ze dan heel wat problemen,of een vieze gerante boven hen en zouden ze misschien al weggelopen zijn. Je mama is een brave gerante hé,als tniet goed is zeg ik het ook wel, maar ze krijgen meestal alles wat hun hartje verlangd. Zo zijn wij een uniek team hé. Moet wel zeggen dat het de laatste weken weer leuk is op het werk. Leuk in de sarcastische zin dan wel. Altijd jaloerse verkoopstertjes,en dan eindigt dat meestal in een kinderruzietje. Ik trek me er weinig van aan,heb al genoeg miserie met mezelf. Ik zeg altijd,en vooral de laatste maanden;er zijn ergere dingen in het leven dan al die kidnjespap hier
Vandaag helemaal niet druk op het werk. Beetje veel minder dan vorig jaar hoor.. Vorige week kon het nog aan de sneeuw liggen,dit keer kan het niet meer aan de regen gelegen hebben, want het was bewolkt en regenachtig tot even voor de middag. Tja de winkels die mee zouden open doen met ons,hebben zich op het laatste nippertje bedacht. En ik kon mijn klanten dat niet aan doen,dus ben ik wel open geweest. Voor een gesloten deur staan zou niet zo klantvriendelijk van ons zijn geweest. Maar de dag ging redelijk snel,het opstaan is altijd het moeilijkste. Nu nog een paar dagen werken,en woensdag heb ik mijn vrije dag,dan is het weer doortrekken tot de week erop de donderdag denk ik..
Met oudejaar zal het kalmpjes zijn,naar tante Heidy gaan eten samen met opa en oma en meme en pepe,vermoed dat het kalm maar leuk zal zijn. Het hoeft ook neit zo laat te worden als met kerstavond,want ik moet mijn solden de dag erna gaan afprijzen,en zie dat ik het niet correct doe
Morgen gaat Toby gaan slapen bij tante,mama moet een teambespreking houden, en dat kan heel laat uitlopen. Maar broertje vind dat altijd leuk,hij logeert overal graag,en is elders altijd beter dan thuis hé. Hij praat nog altijd heel veel over jullie. Hij gebruikt het woordje 'dood' heel veel,en vraagt zich nog altijd af waarom jullie nu nog niet naar beneden zijn gekomen. Ik moet dan uitleggen dat jullie ziek zijn,en nooit meer zullen met hem kunnen komen spelen. Ah hij is nog zo klein,hij zal zich nog veel vragen stellen denk ik..
Net als wij ons steeds afvragen waarom het bij ons altijd slecht gaat,en nooit bij een ander.. Als wens je dit niemand toe,het gebeurd altijd wel bij ons hé. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,soms heb ik een dipje,al verberg ik het nog altijd heel goed. De mensen denken al lang niet meer aan jullie en aan ons,en vooral het nieuwe jaar voor de deur staat,dan zijn ze het nog meer vergeten dat jullie hebben bestaan. Maar voor mama zullen jullie er altijd zijn. Ik zal jullie binnenkort nog eens komen bezoeken op het kerkhofje.. Het is nu alweer een tijdje geleden.. En deze morgen dacht ik;mijn meisjes verdienen ook iets op hun grafje.. Dus,woensdag zal ik waarschijnlijk eens langskomen kindjes.. Hopelijk huil ik dan niet te veel.. Mama huilt niet meer graag de laatste tijd.. Het is soms zo zinloos,maar het komt zo spontaan. Ik zal jullie nu moeten laten,de plicht roept en Toby wil wat aandacht, dada xxxxxxxxxxx ik hou van jullie
Hallo mijn kleine schaapkes, Merry Christmas baby's. Mama moest gisteren weg naar opa en oma en vandaag moest ik al weer gaan werken,dus kon ik niet schrijven. Zal nu mijn schade zo snel mogelijk terug inhalen. Met kerstavond was het eigenlijk nog leuk.. Het begon heel kalmpjes,en is eigenlijk kalm gebleven,maar was toch kwart voor vijf toen mama haar bedje zag. Naar het einde van de avond toe heeft mama toch een traantje gelaten. Het gesprek was er natuurlijk wel aan gepaard. Ik wou tante Anja uitleggen dat mijn verdriet nog steeds niet weg is, dat ik eigenlijk zo sterk niet ben als de mensen wel van mij denken. En dat ik kost wat kost nog een keertje zal proberen zwanger te raken. Zij zou ook graag hebben,dat als ik nu zwanger ben en het loopt verkeerd dat ik haar dan laat weten hoe het nu gaat,en dat als ik moet huilen, ik naar haar toe ga,en dat vind ik heel lief,maar dat is zo moeilijk om ergens te gaan uithuilen,dat ligt zo niet in mijn aard. Trouwens heb ik altijd wel dat gevoel dat niemand mij begrijpt. En dat niemand zo zal treuren om jou,Amy,zoals wij van Zoë hebben gedaan. Voor mij zijn jullie allebei gelijk,maar ik denk,en ben ervan overtuigd,dat voor andere mensen er een groot verschil is. Jullie hadden nochtans alle twee een kloppend hartje! Gisteren gaan feesten bij oma en opa,en meme en pepe waren er ook. Hebben bewust niet over jullie gepraat,zag het niet zitten om weer te moeten huilen, en ik was zo verschrikkelijk moe. Toen ik thuiskwam ben ik als een blok in slaap gevallen. En vandaag wist ik eigenlijk niet dat ik nog op de wereld liep, zo moe was ik wel! Ik kon amper iets doen op mijn werk voelde de walletjes onder mijn ogen drukken. Denk trouwens dat iedereen vandaag verschrikkelijk moe moet zijn geweest . Ik ga deze avond heel vroeg slapen,morgen weer werken. En heb nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn in mijn rug.. Nog steeds niet naar de dokter geweest,beetje bang voor de prikjes die ik zou kunnen krijgen,heb een hekel aan naalden,en trouwens,ik ga zo vlug niet naar de dokter. Maar vermoed dat ik toch eens zal moeten gaan,ik kan mijn panty s'morgens niet meer aantrekken,moet mijn voet op de wc zetten en dan nog lukt het niet. Lol,25 jaar oud en ik ben al kreupel aan het worden. Opa denkt dat het een zenuw is die ontstoken kan zijn van de epuderale die ik heb gekregen bij de bevalling. Dan kan het nog lang duren voor het geneest. Ik had het inderdaad gekregen toen ik bevallen was,maar is nu alleen maar verslechterd. Ik heb nu een zalfje om eraan te smeren,en hopen dat ik morgen weer kan werken zoals voorheen,en anders word het nog de dokter voor nieuwjaar. Zo,ik moet jullie nu wel laten,want ik ga een klein beetje rusten, dada kindjes xx mama
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes.. Gisterenavond een dipje gehad.. Zat alleen na het schrijven op ons blogje.. En staarde gewoon naar de hemel vanuit mijn zeteltje.. Had het ineens zo verschrikkelijk moeilijk,ik kon even weer niet positief denken,ik begreep het niet,had zo een goeie dag, en ineens eindigd hij dan in tranen. Ik dacht nochtans sterk te zijn ,maar als die momenten er komen kan ik ze eigenlijk niet tegen houden. Een goed nachtje rust,en alles was weer voorbij. Vandaag heel veel gewerkt,zoals de laatste dagen een must zijn. Moest goed doordoen,want ben morgen thuis,en zaterdag beginnen de non tex solden al,dus moest ik zeker klaar geraken met het uitzoeken van alles. En ja hoor,ik ben er zoals altijd geraakt op tijd en stond. Dus kan ik morgen lekker luieren,alé ja is te zeggen,ik moet mij huisje kuisen,mijn tafel dekken,mijn nieuwe kleetjes nog eens proberen, het eten ophalen,want morgen komen pepe nico,tante Anja,meme en Willy en Lynn en Kelly ,dus mag er niks ontbreken he. Alles moet perfect in orde zijn!
Morgen eerste kerstavond zonder jullie.. Wat zal het geven? Zal ik huilen? Zal ik echt ontroerd mijn kerstavond doorbrengen ,kerstavond,die zo belangrijk voor mij is,mag al van in de morgen nooit verkeerd lopen, want dan verpest het mijn dag,altijd al geweest. Ik wil op zo een dag geen discussie's,ruzie's of eender wat.. Zal ik het dit jaar zelf voor mijn eigen verpesten.?
Zullen tranen van verdriet mijn ogen vervullen? Zal de herinnering er morgen weer zijn? Ik vraag mij af hoe het nu met jullie hierboven gaat. hoe het leven is in de hemel. Kunnen jullie daar jezelf ontplooien,en gelukkig zijn ik die hier nu achterblijf,zoek nog steeds een oplossing voor die vraag Kon ik jullie maar eens opzoeken,dat wil ik zo graag. Zonder jullie ben ik zo verslagen,zonder jullie zo voorgoed zonder jullie ineen gedoken, zonder jullie weet ik niet wat ik moet zonder jullie ben ik mijzelf kwijt geen dag en nacht en geen benul van tijd het maakt voor mij geen enkel onderscheid. Midden in de nacht zie ik jullie stralen als sterren aan de hemel Hoog in de lucht,kwamen jullie schitteringen naar beneden dalen 2 kleine stipjes,zo ver weg,de mooiste sterren die ik ooit zag met allemaal kleinere stipjes erom heen,maar die van jullie blonk eruit! Ik kijk elke nacht naar boven,hoog naar de maan dan denk ik altijd aan jullie,mijn Zoë en Amy
en dan denk ik,op een wolkje zitten jullie zacht kijk je naar de regenboog,of de maan die naar je lacht sterretjes blinken om je heen en de zon verwarmt jullie huid daarboven ben je niet alleen,je bent ons vast vooruit
speciaal voor kerstavond morgen heb ik voor elk van jullie een klein gedichtje;
Voor Zoë;
je eerste lachje niet kunnen horen, even knuffelen kan nu niet het ontdekken van je tandjes of je troosten bij verdriet of je eerste stapjes hand in hand maar ondanks dit alles heb ik met jou een band ik zal je nooit mama horen zeggen en dat doet vreselijk veel pijn maar jij mijn allerliefste zal altijd bij mij zijn ik heb je nog even vast kunnen houden het was een intens moment je was m'n dierbaarste bezit ben blij dat ik je heb gekend de warmte die jij mij gaf was als een strakende zon maar ik wist dat ik je niet houden kon toch vind ik het heel fijn jouw mama te zijn als ik dan mijn ogen sluit dan zie ik jou,mijn kleine spruit een engel om me heen een herinnering voor mij alleen
xx fijne kerstavond mijn schatteke
Voor Amy;
je bent er geweest,en zal altijd wel ergens zijn al zal de pijn minder worden, en zwijgen anderen over jou ik zal je altijd met mij meedragen waarheen ik ook ga ik zal je bestaan nooit ontkennen maar het koste moeite eraan te wennen dat je er nooit eht zult zijn. Dertien weken voelde ik iets groeien in mijn buikje, ik moest alweer overgeven, blijkt dat je er toch echt was.. Al was je nog zo klein,zo nog geen baby voor mama was je een echt baby, je had een hartje,je was zo..fragiel zo teer.. Maar ik zag je o zo graag, en zie je nog steeds graag mijn appeltje.. Mijn kleinste kindje ,dat ben jij! Mis je
Je weet dat ik niet van het begin af wist wat jij moest meemaken. Beetje per beetje heb je kunnen uitleggen wat er is gebeurd met Zoë & Amy.. Ik hoop dat je weet dat ik toen meeleefde met jou & nu nog altijd! Het zou niet mogen gebeuren, met 2 zo'n prachtige mensen als jij & Yves. Ik heb je toen ook eerlijk verteld dat ik nooit wist wat ik kon schrijven of vertellen zodat je je iets beter zou voelen, maar geen woorden of daden kunnen je pijn verlichten... Zelfs nu weet ik nog niet goed wat te zeggen & dat spijt me.. Weet gewoon dat ik met je meeleef & dat ik zeker weet dat je er zal geraken. Je pijn zal verlichten maar zeker nooit weggaan. En zo zal iedereen je twee kleine engeltjes Zoë & Amy voor altijd in onze harten blijven.. Blij erin geloven, Bren! Stefanie x.
Er was zo naar je uitgekeken je hartje had zo blij geklopt Je lijfje had zo goed geleken geen adertje dat leek verstopt.
En toen je eind'lijk werd geboren Is het als in een film gegaan Je had de strijd al snel verloren Het noodlot leek je toe te slaan.
Verdrietig, hulp'loos en verloren Het lege wiegje in de hoek er was een engeltje geboren maar nu al was haar adem zoek.
Soms is het of je boven glimlacht 'Ga door, ik ben bij Vader thuis Hij had iets moois voor mij bedacht ik kreeg de mooiste plaats in huis'.
Dat geeft ons uitzicht in het lijden Begrijpen doen we het nog niet Maar dat jij loskwam van de tijden verlicht ons zwaar en ruw verdriet.
Eens zien wij jou in 't volle zonlicht Dan zijn we altijd bij elkaar Nu nog berooid en vaak ontwricht maar eens in eeuwige vreugde daar...
Vaarwel Zoë & Amy ,, Jullie zitten in onze harten!
dank je wel Stefanie, is mooi geschreven... groetjes Bren p.s we miss you!!!
Hoe gaat het met jullie? Met mama gaat alles redelijk goed.. Zoals altijd net thuis van het werk,had weer vastgezeten met punto en was iets later thuis dan voorzien. Eigenlijk heb ik weer eens goed gelachen vandaag, Kimmie en ik doen altijd zotjes in de winkel,en lachen altijd met tranen en tuiten. Altijd leuk bij ons hoor. Wilden Severine op het werk eens goed liggen hebben,door met een spuitbuis met sneeuw op haar te spuiten,maar ze had ons al zien kruipen onder de bakken, dus zijn we maar terug gekeerd Kimmie doet al een ganse week een eendje na,en daar hebben we dan ook alle plezier om gehad.Ja meestal rond de avond zijn wij als losgelaten beesten, dan gieren wij voor gans de winkel,er is dan toch nog weinig volk,en de teamspirit komt dan boven hoor Dus,ja mama heeft op het werk genoeg om haar gedachten te verzetten. Vandaag ook telefoon gehad van collega vriendin Sylvy,ze is terug uit zwangerschapsverlof en heeft de ganse weg van mij en jullie intens meegeleefd. Ze was heel nieuwsgierig hoe het nu met mij gaat,en zoals gewoonlijk zeg ik dan; het gaat wel.. Alhoewel het soms niet gaat,kan ik toch altijd beter zeggen dat alles goed gaat. En ik moet er ook niet om liegen,de laatste dagen amusseer ik mij te pletter op het werk, en kan ik echt wel heel goed mijn gedachten verzetten,alsof ik nu en dan terug de oude Bren ben.. Wat waarschijnlijk een illusie is,want als ik helemaal alleen ben,dan komt het verdriet altijd op. Weliswaar ben ik weinig alleen,en kom ik dat dan niet zo vaak meer tegen. S'avonds als ik in mijn auto stap,dan ben ik inderdaad alleen,en wel voor een kwartiertje soms iets langer lang,maar dan zet ik de radio keelgaten luid open,en dan zing ik uit volle borst mee met de muziek,en dan voel ik mij beter,ik kan mijn gevoelens dan loslaten, en leuk dat ik dat vind Ik mag huilen,treuren,lachen en springen,geen kat die mij dan ziet, en als ze mij zien,zal het waarschijnlijk schoon zicht zijn,haha.
Nee,serieus nu.. Ik reed vanavond naar huis,al zingend dus en ik dacht bij mijzelf,bren ge hebt u zelf nog de tijd niet gegund om eens aan je meisjes te denken,wat ik eigenlijk vandaag wel al had gedaan,maar naar mijn gedacht niet zo goed, en toen ja zat ik te denken dat alweer zo een tijd voorbij is gevlogen,en waar was ik dan in die tijd, hier op aarde? Ik weet amper iets nog van wat rondom mij is gebeurd in de afgelopen zes maanden. Sedert de bevalling van jou,Zoë,weet ik eigenlijk niet wat ik allemaal gedaan heb. Alsof ik van deze periode een black out heb.. Heel raar... Alsof ik er nu pas een beetje bovenop geraak. En waar ik dan ook aan gedacht heb,door het telefoongesprek met Sylvy natuurlijk is, dat als ik nu nog eens zwanger zal zijn,zou ik dan schrik hebben... En eerst durfde ik bijna te zeggen,neen heb geen schrik.. Maar als ik dan heel goed nadenk over wat ik dan mogelijk weer zal moeten afgeven, en welke pijn ik moet doorstaan,om het babytje te willen houden, die punctie,de testen,de uitslag,de bevalling,de pijn,de koorts en het verdriet.. Dan durf ik zeer zeker zeggen ja ,ik heb schrik,en heel veel zelfs er zijn nachten dat ik wakker word in zweet..dat ik pas weer in die droom een baby heb afgestaan,of dat ik jullie allebei in mijn armen terug zie liggen,of soms huil ik wel in mijn slaap, en dan..Dan durf ik niks meer aan,hoe moedig ik ook ben,en geweest was, ik ben zo bang van de keuze die ik maak om terug ervoor te gaan, maar toch..mijn mamagevoel is zo sterk,de kinderwens is er,en zal er altijd zijn.. Ik zal er toch voor gaan,moedig blijven,sterk zijn,en liefde geven,en nemen en wij geraken er wel. Wat kan mij nu nog meer treffen?
Al mag ik niet te vroeg victorie kraaien,het lot kan mij nog altijd andere dingen laten ervaren, en dat wil ik helemaal niet!! Mijn kleine kindjes toch..er rest mij alleen nog te denken aan de vraag;waarom jullie eigenlijk niet bij mama mogen zijn,waarom het mij echt niet gegund is,en waarom met papa en mij.. Horen wij dan echt volgens de medische termen niet samen te zijn,of toch geen kindjes te maken? Ik begrijp dat soms toch niet hoor,hoe kan dat eigenlijk,en hoe is jullie broer er dan wel gekomen. Ik denk dat vele mensen hun dit afvragen,en nochtans papa is wel degelijk de papa hoor, dat is al meerdere keren bewezen geweest,en zelfs met dna testen,maar toch..
Met papa is alles redelijk goed.. Hij praat er niet meer over,denkt er wel nog aan.. Maar vertelt mij niks trouwens zien wij elkaar bitter weinig de laatste dagen ,alles gaat telefonisch en als wij elkaar zien ,val oftewel ik of hij in slaap. Altijd zo druk voor ons allebei rond deze periode,ik heb solden ,hij drukke dagen en nachen. Is dan zo eenzaam voor mij als ik thuis kom,dan moet hij alweer gaan slapen. Maar dan heb ik wel even wat meer tijd om naar jullie te schrijven,en dat doe ik met veel plezier. Ik doe niets anders,en ik denk aan niets anders. Alhoewel de inspiratie mij soms ontbreekt,komt er altijd wel iets terecht op mijn scherm. En ik schrijf niet om te schrijven,ik schrijf voor jullie,omdat ik van jullie hou, zoals een mama dat hoort te doen. Zo,ik ga nu wat televisie kijken,en dan gaan slapen. Dikke kus en knuf,tot morgen schaapjes van mij dada xxxxxxxxxxxx
Lieve zusjes, Al ben ik nog maar vier maar mijn mama helpt mij hier al zijn de letters als een koe ik zie ze wel,maar schrijven hoe lieve zusjes,jullie zijn een engel je broertje...de kleine bengel xxx
Liedje die mij deze maand heel nauw aan mijn hartje ligt.. Trouwens elk jaar al,maar dit jaar met veel betekenis achter. Gevoelig pietje zeggen ze daar tegen.. Laat dan eens een traantje,lach het dan eens weg, en kan weer verder..
Het zegt ook wat ik denk,het is gewoon een heel skoon lieke.. Tot de volgende keer met nog een liedje kusje jullie mama
Hallo kleine engeltjes van mij, Hier ben ik dan weer terug. Mama moest vandaag werken,was niet zo leuk om te rijden vandaag, want alweer heeft het gesneeuwd,maar deze keer wel heel veel! Gelukig was papa thuis en kon hij mama brengen met de auto, anders durfde ik er niet eens doorrijden. Het zou anders weer toevallig met mij gebeuren dat ik iets tegen kom. Met dat wij dit jaar geen geluk hebben,kan alles nog! In de winkel was het helemaal niet druk,was eigenlijk nog nooit zo kalm op een zondagopening,dus hebben wij besloten om de deuren dicht te doen om 17uur. Er was amper volk in de winkel,de mensen durven niet zo goed buiten te komen he nu.
Voor de rest gaat alles redelijk goed met mama,ik heb geen tot weinig last nog van uitslag in mijn gezicht,het is goed aan het wegtrekken met mijn nieuwe zalfje. Ik heb ook sinds deze middag mijn maandstonden,en ben er eigenlijk wel blij om. Zo weet ik nu tenminste dat alles weer goed is,en dat wij eindelijk kunnen beslissen wat we nu gaan doen.
Met broertje Toby gaat ook alles goed,hij is wat verkouden,maar van zijn buisjes heeft hij eigenlijk geen last. Nu,wij hadden dat wel verwacht ook,want buisjes zijn alom bekend in de familie. En geen van de kindjes die wij kennen vertoonden iets van last.
Morgen weer werkdag,heb eigenlijk niet echt veel zin,want het is zo koud buiten en dan lig ik graag gezellig in een donsdekentje naar een film te kijken. Ik vind dat ze werken zouden moeten afschaffen als het zo sneeuwt en gladdig is buiten Dat zou wel een beetje te veel gevraagd zijn zeker???!!!
Nog drie dagen en we zijn kerstavond.. Eigenlijk verlang ik wel naar die dag,zoals elk jaar gezellig rond de tafel oude herinneringen oprakelen,helaas zijn onze herinneringen van dit jaar niet zo leuk. Toch ben ik ervan overtuigd dat we er een toffe avond zullen van maken. Hoe diep wij ook teleurgesteld zijn dat jullie er niet bij zullen zijn. Een beetje vreugde in ons leven mag wel voor die ene keer,vind ik. Het zal misschien niet hevig zijn,maar kerst is iets dat in stilte moet gevierd worden rond de tafel zonder al te veel bing bling. Andere jaren hebben wij flink gedanst en gelachen,dit jaar zal afwachten worden naar ons humeur..verdriet en pijn.
Wat ons verdriet betreft... Ondervind ik dat wij stilletjes aan onze weg hebben gevonden naar het verwerken van.. Iedere dag is natuurlijk anders,en ieder moment denken wij ook anders. Ik kan hier vandaag schrijven dat het super tof was,en ik mij eigenlijk gelukkig heb gevoeld,maar morgen kan dat heel snel veranderen natuurlijk. Ik moet ook de mensen rondom mij bedanken die mij zo goed hebben geholpen, en die telkens ik heel anders en fel heb gereageerd mij toch blijven steunen en waarderen,ook al heb ik hen soms gekwetst. Was niet mooi van mij...maar ik kon er helemaal niks aan doen. Ik wil hierbij dan ook mijn spijt tonen,en oprecht sorry zeggen!
Onlangs schreef ik hier in mijn dagboekje dat ik voor het komende jaar helemaal geen wensen had,of wou schrijven,dat ze toch niet zouden uitkomen. Ik zou ze nu graag toch zeggen,en hopen dat al mijn wensen waarheid komen. Veel zijn het er niet,maar wil ze toch even neertypen.
Mijn wensjes voor 2010 zijn;
Een gezond jaar.. Een gelukkig gezin,zonder al te veel ditjes en datjes die kunnen optreden.. Dat mijna autoke nog een jaartje mee gaat.. Dat onze Toby een klein beetje meer vooruitgang boekt in zijn spreken en dat hij op school zijn best doet,en eens een klein beetje flinker word bij zijn mama. Dat ik eindelijk eens kan laten van al die lekkere chocolade op te eten. al is deze voorwaarde al een klein beetje verbeterd. Dat ik een paar kilotjes kwijt geraak.. Dat ik nog steeds kan werken zoals ik al altijd gedaan heb,en nog steeds goede punten kan scoren voor mijn winkeltje.. Dat mijn vriendschap met collega en vriendin Kimmie kan blijven duren, zoals het nu al zolang duurt,en dat wij nog samen een lange tijd mogen samen werken want het is super tof,en wij vullen mekaar aan,zowel op het werk als privé Dat ik gespaard blijf van een ziekte,en ongeval..
Dat jullie mij kunnen vergeven dat wij jullie korte leventjes hebben beïndigd en dat jullie gelukkig zijn hierboven.. Dat ik mijn verdriet een plaats kan geven,en die moeilijke periodes achter de rug zijn.
And last but not least.. Dat ik eens in 2010 een gezonde baby kan op de wereld zetten die mijn verdriet een klein beetje kan verzachten,en ik eindelijk rust kan nemen voor mijn lichaam die dit jaar zwaar op de proef gesteld geweest is,en zeker niet de krachten had om nog verder te doen.
Dit zijn allemaal dingen die kunnen verwezenlijkt worden volgend jaar, het zijn geen van die dingen die niet kunnen, dus het zal misschien allemaal een beetje aan mijzelf liggen. In ieder geval ,ik beloof niet om te stoppen met roken,want ik zal die niet kunnen nakomen,en beloftes maak ik hier sowieso niet! Ik kom mijn beloftes heel slecht na,waarom weet ik niet,maar beloof niets aangezien ik mijzelf het beste ken!
Ik hoop voor jullie mijn kindjes dat jullie hierboven ook een prettige kerst hebben, ik zal zeker eens naar jullie kijken,zoals ik echt waar,elke avond doe. Ik kan niet zonder jullie,en niet aan jullie denken kan ik nog veel minder. Voor eeuwig zitten jullie in mijn hartje, kusje mama xx
Alweer sneeuw gevallen.. Ben blij dat ik amper buiten moest vandaag..
Ik heb de ganse voormiddag gekuist,en daarna ben ik naar de kapper geweest. Moesten dringend een paar centimetertjes af hoor. Mijn haartjes groeien altijd heel snel,en dan zie je het na een paar weken al niet meer dat het geknipt is. Toby praat al de ganse voormiddag van jou kleine Zoë. Hebben hier thuis een dekentje met sterretjes op,en Toby vroeg daarnet of hij dat dekentje van jou zou mogen gebruiken om op hem te leggen. Waarschijnlijk door de sterretjes denkt hij dat het jouw fleece dekentje is. Wel lief dat hij nog steeds aan jou denkt. Ben blij dat jullie verder leven in zijn gedachten,en dat hij zo zal opgroeien met zijn twee zusjes. Voor mij blijft het nog steeds om te antwoorden op al zijn vragen, maar hij is nog zo klein en beseft amper wat hij zegt. En als het uit broertje zijn mondje komt,dan vind ik niks erg. Spijtig dat het zolang zal duren voor Toby een speelkameraadje heeft tegen dat mama nog eens positief zwanger is,kan er al een paar jaar voorbij zijn, en is het dan eigenlijk nog de moeite? Toby word nu al 5 jaar in maart.. Als jij Zoë in oktober was gekomen,dan had hij tegen de zomer van 2010 al een beetje speels aan jou..nu heeft hij niks.. En dat doet zoveel pijn,dat hij altijd maar om een broertje of zusje vraagt en wij hem dat voorlopig niet kunnen geven,en dat het helemaal niet simpel is. Ik zou dolgraag kunnen zeggen,nog een paar keer slapen kindje en de baby is er..maar heb die mogelijkheid niet. En zie in de toekomst niet direct een baby geboren worden in ons gezin. Ik heb mijn moed verloren bij jou Amytje.. En ik zou hem heel graag terug komen halen,maar ik heb het lef niet en de angst speelt mij grote parten! Waar is de tijd dat ik zei;ik wil zwanger zijn,en tegen eind dit jaar is ons boeleke er.. Zo zorgeloos zwanger zijn,moet echt leuk zijn om mee te maken. Ik heb dat 1 keer mogen meemaken,en ik kon er toen zelfs niet eens van genieten. Wat moet het leuk zijn,om zoveel keer na elkaar ene kindje in je buikje te voelen zonder zorgen,zonder angst en zonder pijn. Binnen de 9 maanden is het geboren,en alles is weer voorbij..voor ons is het altijd mar bang afwachten,schrik hebben,niet kunnen genieten van de baby in mijn buikje. En dat niet alleen..de pijn en het verdriet die zo eindeloos aansleept. Het verdriet die wij als gezin niet samen kunnen verwerken. Het gemis die nooit zal ophouden,en nooit kan vervangen worden door een nieuw babytje. En al die mensen die zo hun leven weer kunnen doorgaan alsof voor ons niks is gebeurd. Ik moet mijn vreselijk jaar 2009 straks gaan afsluiten,en jullie allebei in dat jaar achterlaten, en dat wil ik helemaal niet. Het lijkt dan ineens zo ver weg,terwijl wij nog altijd heel wat treuren om jullie. Telkens ik ene gesprek aan ga met iemand en het gaat over een zwangerschap of geboorte snijd dat zo midden in mijn hartje,alsof ik er gewoon niet tegen kan, en niemand nog geluk wens,en nochtans diep in mijn hart wens ik iedereen een gezonde baby toe..maar het is zo verdomd moeilijk dat te kunnen gunnen en ook zeggen. Op dat moment wil ik dan gewoon thuis zijn,waar ik veilig ben van woorden. Waar ik mag zeggen en denken wat ik wil,waar niemand mij lastig valt met al die dingen. Ik kan dan gewoon mijzelf zijn,en ik mag huilen en treuren,daar zal niemand mij kwetsen en raar doen.. Ah..jullie moesten eens weten wat voor een verdriet het mij aan doet. En ik weet niet eens..hoe mij daarover te zetten.
