Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
23-12-2009
Woensdag 23 december 2009
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes.. Gisterenavond een dipje gehad.. Zat alleen na het schrijven op ons blogje.. En staarde gewoon naar de hemel vanuit mijn zeteltje.. Had het ineens zo verschrikkelijk moeilijk,ik kon even weer niet positief denken,ik begreep het niet,had zo een goeie dag, en ineens eindigd hij dan in tranen. Ik dacht nochtans sterk te zijn ,maar als die momenten er komen kan ik ze eigenlijk niet tegen houden. Een goed nachtje rust,en alles was weer voorbij. Vandaag heel veel gewerkt,zoals de laatste dagen een must zijn. Moest goed doordoen,want ben morgen thuis,en zaterdag beginnen de non tex solden al,dus moest ik zeker klaar geraken met het uitzoeken van alles. En ja hoor,ik ben er zoals altijd geraakt op tijd en stond. Dus kan ik morgen lekker luieren,alé ja is te zeggen,ik moet mij huisje kuisen,mijn tafel dekken,mijn nieuwe kleetjes nog eens proberen, het eten ophalen,want morgen komen pepe nico,tante Anja,meme en Willy en Lynn en Kelly ,dus mag er niks ontbreken he. Alles moet perfect in orde zijn!
Morgen eerste kerstavond zonder jullie.. Wat zal het geven? Zal ik huilen? Zal ik echt ontroerd mijn kerstavond doorbrengen ,kerstavond,die zo belangrijk voor mij is,mag al van in de morgen nooit verkeerd lopen, want dan verpest het mijn dag,altijd al geweest. Ik wil op zo een dag geen discussie's,ruzie's of eender wat.. Zal ik het dit jaar zelf voor mijn eigen verpesten.?
Zullen tranen van verdriet mijn ogen vervullen? Zal de herinnering er morgen weer zijn? Ik vraag mij af hoe het nu met jullie hierboven gaat. hoe het leven is in de hemel. Kunnen jullie daar jezelf ontplooien,en gelukkig zijn ik die hier nu achterblijf,zoek nog steeds een oplossing voor die vraag Kon ik jullie maar eens opzoeken,dat wil ik zo graag. Zonder jullie ben ik zo verslagen,zonder jullie zo voorgoed zonder jullie ineen gedoken, zonder jullie weet ik niet wat ik moet zonder jullie ben ik mijzelf kwijt geen dag en nacht en geen benul van tijd het maakt voor mij geen enkel onderscheid. Midden in de nacht zie ik jullie stralen als sterren aan de hemel Hoog in de lucht,kwamen jullie schitteringen naar beneden dalen 2 kleine stipjes,zo ver weg,de mooiste sterren die ik ooit zag met allemaal kleinere stipjes erom heen,maar die van jullie blonk eruit! Ik kijk elke nacht naar boven,hoog naar de maan dan denk ik altijd aan jullie,mijn Zoë en Amy
en dan denk ik,op een wolkje zitten jullie zacht kijk je naar de regenboog,of de maan die naar je lacht sterretjes blinken om je heen en de zon verwarmt jullie huid daarboven ben je niet alleen,je bent ons vast vooruit
speciaal voor kerstavond morgen heb ik voor elk van jullie een klein gedichtje;
Voor Zoë;
je eerste lachje niet kunnen horen, even knuffelen kan nu niet het ontdekken van je tandjes of je troosten bij verdriet of je eerste stapjes hand in hand maar ondanks dit alles heb ik met jou een band ik zal je nooit mama horen zeggen en dat doet vreselijk veel pijn maar jij mijn allerliefste zal altijd bij mij zijn ik heb je nog even vast kunnen houden het was een intens moment je was m'n dierbaarste bezit ben blij dat ik je heb gekend de warmte die jij mij gaf was als een strakende zon maar ik wist dat ik je niet houden kon toch vind ik het heel fijn jouw mama te zijn als ik dan mijn ogen sluit dan zie ik jou,mijn kleine spruit een engel om me heen een herinnering voor mij alleen
xx fijne kerstavond mijn schatteke
Voor Amy;
je bent er geweest,en zal altijd wel ergens zijn al zal de pijn minder worden, en zwijgen anderen over jou ik zal je altijd met mij meedragen waarheen ik ook ga ik zal je bestaan nooit ontkennen maar het koste moeite eraan te wennen dat je er nooit eht zult zijn. Dertien weken voelde ik iets groeien in mijn buikje, ik moest alweer overgeven, blijkt dat je er toch echt was.. Al was je nog zo klein,zo nog geen baby voor mama was je een echt baby, je had een hartje,je was zo..fragiel zo teer.. Maar ik zag je o zo graag, en zie je nog steeds graag mijn appeltje.. Mijn kleinste kindje ,dat ben jij! Mis je
