Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
06-01-2010
woensdag 6 januari 2010
Hallo lieve meisjes..
Ik weet niet altijd meer wat ik moet schrijven,en waarschijnlijk is dat omdat mijn verwerkingsproces een klein beetje vordering maakt en aan het herstellen is. Niettemin denk ik nog elke dag aan jullie tweetjes. Vandaag heb ik al jullie spulletjes ingepakt en veilig opgeborgen in een mooie doos op zolder. Ik heb jullie albums en beertjes en dekentjes een kusje gegeven en daarna afscheid genomen. Daar gaat mijn alles..daar is mijn leven.. Ik heb heel wat gehuild toen ik alles wegstak,het doet mij verschrikkelijk veel pijn, en even wou ik ze terug van de zolder halen,maar..ik moet jullie loslaten. Ik heb tegen jullie gepraat daarnet..waarom jullie van mij weg zijn gegaan,waarom jullie niet bij mij konden zijn.. waarom..waarom is de vraag die ik mijzelf altijd zal stellen..Ik heb mij op de grond van mijn kamer neergeploft,heb alles bekeken,jullie foto's,jullie kaartjes, jullie dekentjes dicht tegen mij aangedrukt,even dacht ik jullie te ruiken.. Ik besefte vandaag pas..dat jullie nooit meer zullen terug keren. Het deed zo zeer,ik huilde,de tranen rolden zo vloeiend over mijn wangen, het stopte gewoon niet! Ik voelde mij zo verlaten daarnet,moest ophouden met huilen,kan niet altijd zo in de put blijven zitten.. het verdriet verwerken gaat zo traag..het is zo pijnlijk..het is zo..raar eigenlijk. Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks moeten meemaken,en ik weet nu zelfs nog steeds niet hoe mijn leven er de komende jaren zal uitzien. Nog steeds kan ik niet zeggen dat alles goed gaat en dat ik gelukkig ben,ondanks al de mensen die mij helpen en steunen,ik kan het nog steeds niet aanvaarden. Ik bewonder ergens mijzelf wel dat ik al een lange weg heb afgelegd en alles heb kunnen schrijven wat op mijn hartje lag. Dat ik heb kunnen rouwen op mij manier,al was en is dat nog steeds heel moeilijk. Jullie zijn nu in een andere wereld en waarschijnlijk zijn jullie voor al de mensen rondom ons wel vergeten,maar voor ons..voor mij waren jullie onze dochtertjes jullie lagen in mijn armen,en ik heb jullie kunnen voelen en aanraken, die gedachte ,die herinnering nemen ze mij nooit meer af. Als ik over jullie praat dan komen de gevoelens en de pijn weer boven, en ik spreek zo graag over jullie,maar dan pas besef ik ,dat ik nog steeds de pijn meedraag die ik heb,de pijn die mijn leven serieus heeft veranderd. De pijn die mijn leven kapot heeft gemaakt. Of ik ooit nog zal gelukkig zijn is een vraag die ik mijzelf elke dag stel. En misschien net daarom ben ik niet gelukkig,omdat ik te veel stil sta bij het verleden, te veel nadenk over mijn toekomst,te veel afgezien heb van jullie heengaan. En dan is het ook nog een feit dat helemaal niemand kan begrijpen wat wij voelen wat ik voel als mama,dat de kamer nog steeds leeg is,en ik niet eens verder doe voor een andere baby.. Ik ben zo bang dat ik alles opnieuw zal meemaken,dat ik het niet meer zal overleven, maar naast de schrik en de pijn,verlang ik zo intens naar dat warme goedruikende babytje die in mijn armen zou kunnen liggen,en die mij mijn verdriet kan stelpen, en mijn geluk kan bevorderen. Maar wat als het weer gebeurd?Wie zal er dan zijn om ons te helpen? Ik besef ook dat niemand na het verlies van Amy er aan dacht dat wij nog zo in de put zaten,iedereen bekijkt jou als een vruchtje,maar dat was je niet ... jullie waren mijn kindjes,mijn babytjes ik mis jullie
